beetlejuice
29-04-06, 16:28
Εχω παραλαβει ως τωρα εξαισιες κριτικες για την ταινια "μπλακ μπεεε" που παιζεται αυτες τις μερες στους κινηματογραφους της πρωτευουσας!
http://www.mic.gr/%5CdbImages%5C27587_2.jpg
Υπόθεση: Ένας αρχαίος Ελληνας φιλόσοφος έγραψε τον 1ο αιώνα μ.Χ., μία επιστολή προς Θοδωράκη τον νεοέλληνα. Όταν ο Θοδωράκης το μαθαίνει, ταξιδεύει στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην περιοχή που βρέθηκε η επιστολή μαζί με 2000 ακόμα αρχαία ελληνικά κείμενα, για να την παραλάβει από τους Ιταλούς αρχαιολόγους. Φθάνοντας εκεί, έκπληκτος διαπιστώνει ότι για την επιστολή, ενδιαφέρονται κι άλλοι που αναζητούν ιστορικές αλήθειες, ενώ κάποιοι άλλοι προσπαθούν να την εξαφανίσουν γιατί φοβούνται μην ανιχνεύει θρησκευτικά απόρρητα. Για την ίδια επιστολή όμως, ενδιαφέρεται κι ο Δημητράκης που έχει ψυχολογικά προβλήματα. Αυτός ουσιαστικά ψάχνει το παρελθόν του για να βρει τι ήταν, πριν μεταμορφωθεί σε πρόβατο.
Κριτικη από Mic.gr
Μπλακ μπεεε (Black baah, 2005, Ελλάς, 70') του Θόδωρου Μαραγκού
Δεν ανακαλώ καμία άλλη ελληνική ταινία που να αφηγείται παράλληλα πολλές ιστορίες με φυσικότητα και μαεστρία. Δεν θυμάμαι να υπάρχει προηγούμενο. Τι αφηγείται; Την ιστορία της αρχαίας Κούμας και του Ερκολάνο [Ηράκλεια;], ελληνικών αποικιών της Μεγάλης Ελλάδος. Τις περιπέτειες των παπύρων της βιβλιοθήκης του Χερκολάνο. Τις γνώσεις των νεοελλήνων σε σχέση με τους προγόνους μας [μας παραπέμπει στο κύκνειο βιβλίο του Ρένου Αποστολίδη]. Τη διαφορά κλασικής παιδείας της σύγχρονης Ιταλίας και της σύγχρονης Ελλάδας. Την ιστορία της οικογένειας του σκηνοθέτη, με τις χαρές και τις λύπες της. Αλλά και την εξέλιξη μιας φιλίας, του ναπολιτάνου Αιγίσθου και του κυμαίου Στάθη.
Ο Θόδωρος Μαραγκός με εξέπληξε ακόμη και με το προσωπικό στιλ αφήγησης που διαθέτει πρωτοτυπία, αμεσότητα, χιούμορ [μαύρο προφανώς] και ευρύτητα πνεύματος. Καθώς και με τις τολμηρές του επισημάνσεις για το σύστημα παιδείας στη χώρα μας: δε διστάζει να θέσει τα δάκτυλα επί του τύπου των ήλων, να αποκαλύψει ποιοι έσπειραν το φόβο στους ατρόμητους και ευδαίμονες έλληνες και ποιοι εξακολουθούν να μας απομακρύνουν συστηματικά από την αρχαία κληρονομιά μας.
Σίγουρα αυτά που λέει πονάνε πολύ. Σίγουρα μας πληγώνει όταν μας τα απαριθμεί κατάμουτρα. Το ύφος του είναι ειρωνικό, είναι γεμάτος θυμό, ξεχειλίζει από αγανάκτηση. Μας φέρνει όμως κόντρα με την προσωπική του πορεία, τη στάση ζωής που ακολούθησε και τις αρχές με τις οποίες μεγάλωσε τα δικά του παιδιά. Μας απευθύνεται σα να είμαστε όλοι παιδιά του, γιατί πονάει κι ο ίδιος να μας βλέπει χαμένους στο διάστημα. Και ντύνει τις διηγήσεις του με μουσικές γέφυρες, καταπραϋντικές και ψυχαγωγικές, ίνα προς τούτο τη μνήμη μας αναμοχλεύσει.
Μπ+ε=Μπε
http://www.mic.gr/%5CdbImages%5C27587_2.jpg
Υπόθεση: Ένας αρχαίος Ελληνας φιλόσοφος έγραψε τον 1ο αιώνα μ.Χ., μία επιστολή προς Θοδωράκη τον νεοέλληνα. Όταν ο Θοδωράκης το μαθαίνει, ταξιδεύει στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην περιοχή που βρέθηκε η επιστολή μαζί με 2000 ακόμα αρχαία ελληνικά κείμενα, για να την παραλάβει από τους Ιταλούς αρχαιολόγους. Φθάνοντας εκεί, έκπληκτος διαπιστώνει ότι για την επιστολή, ενδιαφέρονται κι άλλοι που αναζητούν ιστορικές αλήθειες, ενώ κάποιοι άλλοι προσπαθούν να την εξαφανίσουν γιατί φοβούνται μην ανιχνεύει θρησκευτικά απόρρητα. Για την ίδια επιστολή όμως, ενδιαφέρεται κι ο Δημητράκης που έχει ψυχολογικά προβλήματα. Αυτός ουσιαστικά ψάχνει το παρελθόν του για να βρει τι ήταν, πριν μεταμορφωθεί σε πρόβατο.
Κριτικη από Mic.gr
Μπλακ μπεεε (Black baah, 2005, Ελλάς, 70') του Θόδωρου Μαραγκού
Δεν ανακαλώ καμία άλλη ελληνική ταινία που να αφηγείται παράλληλα πολλές ιστορίες με φυσικότητα και μαεστρία. Δεν θυμάμαι να υπάρχει προηγούμενο. Τι αφηγείται; Την ιστορία της αρχαίας Κούμας και του Ερκολάνο [Ηράκλεια;], ελληνικών αποικιών της Μεγάλης Ελλάδος. Τις περιπέτειες των παπύρων της βιβλιοθήκης του Χερκολάνο. Τις γνώσεις των νεοελλήνων σε σχέση με τους προγόνους μας [μας παραπέμπει στο κύκνειο βιβλίο του Ρένου Αποστολίδη]. Τη διαφορά κλασικής παιδείας της σύγχρονης Ιταλίας και της σύγχρονης Ελλάδας. Την ιστορία της οικογένειας του σκηνοθέτη, με τις χαρές και τις λύπες της. Αλλά και την εξέλιξη μιας φιλίας, του ναπολιτάνου Αιγίσθου και του κυμαίου Στάθη.
Ο Θόδωρος Μαραγκός με εξέπληξε ακόμη και με το προσωπικό στιλ αφήγησης που διαθέτει πρωτοτυπία, αμεσότητα, χιούμορ [μαύρο προφανώς] και ευρύτητα πνεύματος. Καθώς και με τις τολμηρές του επισημάνσεις για το σύστημα παιδείας στη χώρα μας: δε διστάζει να θέσει τα δάκτυλα επί του τύπου των ήλων, να αποκαλύψει ποιοι έσπειραν το φόβο στους ατρόμητους και ευδαίμονες έλληνες και ποιοι εξακολουθούν να μας απομακρύνουν συστηματικά από την αρχαία κληρονομιά μας.
Σίγουρα αυτά που λέει πονάνε πολύ. Σίγουρα μας πληγώνει όταν μας τα απαριθμεί κατάμουτρα. Το ύφος του είναι ειρωνικό, είναι γεμάτος θυμό, ξεχειλίζει από αγανάκτηση. Μας φέρνει όμως κόντρα με την προσωπική του πορεία, τη στάση ζωής που ακολούθησε και τις αρχές με τις οποίες μεγάλωσε τα δικά του παιδιά. Μας απευθύνεται σα να είμαστε όλοι παιδιά του, γιατί πονάει κι ο ίδιος να μας βλέπει χαμένους στο διάστημα. Και ντύνει τις διηγήσεις του με μουσικές γέφυρες, καταπραϋντικές και ψυχαγωγικές, ίνα προς τούτο τη μνήμη μας αναμοχλεύσει.
Μπ+ε=Μπε