μαύρη τρύπα

[agaliarep]

μαύρη τρύπα,
μια μαύρη τρύπα όλα…

μια μαύρη τρύπα που άνοιξε και ξαφνικά βγήκε από μέσα μια ιδέα, η ζωή και μια τρύπα μαύρη που άνοιξε για να καταπιεί τα πάντα.
όλα μέσα στην τρύπα χωνεύονται χωρίς δυσκολία και όλα από μέσα της περνούν και όλα από μέσα της δεν βγαίνουν. δεν υπάρχει γυρισμός όταν πέσεις στην μαύρη τρύπα και όλες οι σκέψεις γίνονται ένα στο ατελείωτο χωνευτήρι του μυαλού μας. οι σκέψεις φαντάζουν πάντα νέες και διαφορετικές και όμως έχουν την ίδια ακριβώς τροχιά προς το άπειρο και προς την απελπισία. όλα κάποια στιγμή τελειώνουν και με μαθηματική ή μαθητική ακρίβεια οδεύουν προς την τρύπα. μια τρύπα μαύρη

σαν αυτή που έχω στο μυαλό,
σαν αυτή που κάθε βράδι παρατηρώ,
όλο να μεγαλώνει,

και κάθε που βραδιάζει,
η μαύρη τρύπα μοιάζει,
την απελπισία της παντού
να απλώνει.

και καθώς τα νοήματα χάνουν πια αξία, αναρωτιέμαι μήπως δεν βγήκα ποτέ από την τρύπα και όλα όσα γεννώ όλα μέσα της βαλμένα, με τάξη τοποθετημένα στην αναρχία του σκοταδιού.
και ψηλαφίζοντας τον εαυτό μου στο σκοτάδι βλέπω την αλλαγή μου, βλέπω τα σημάδια μου με τα μάτια των χεριών και όσο χάνω το φως μου, ορθώνεται εμπρός μου πιο καθαρό από ποτέ το μαύρο σκοτάδι.

στην μαύρη τρύπα οι αγωνίες και τα ερωτήματα και το φως μοιάζει να ποτέ να μην τα φωτίζει, μέσα στην σιωπή ακούω την φωνή να μου λέει ότι γελάστηκα, από ποιόν και από τι; μήπως είναι της φύσης μου γραφτό να μένω στο κενό;
μήπως προσπαθώ να ανάψω το φως και οι σκέψεις μου μεγαλώνουν απλά το κενό;
νιώθω το βάρος, το ατελείωτο βάρος που αιχμαλωτίζει το φως και δεν μπορώ να καταλάβω εάν ποτέ γεννήθηκα για να δω την αλήθεια.
και η αλήθεια είναι εκεί, την ακούω μα δεν την βλέπω και προσπαθώ με το μυαλο απλά να την αντιληφθώ, μήπως τον εαυτό μου απλά περιγελώ και άσκοπα προσπαθώ να βιώσω αυτό που δεν μπορώ να ζω;
μια μαύρη τρύπα στο κενό και μια ακόμα στο μυαλό, μήπως δεν έπρεπε εδώ να ζω;
μήπως απλά δεν έπρεπε να ζω;

[Παθοκτόνος]

ας διατυπώσω ωρισμένες σκέψεις με βάσι τους παραπάνω στοχασμούς του φίλτατου:οι άνθρωποι αφήνουμε(ή έχουμε αφήσει)τη ζωή μας να μείνει μακρυά από το φως,για να μπούμε στο σκότος,το οποίο δεν έχει υπόστασι,είναι ανυπόστατο,όπως λέγει και η ορθοδοξία μας,αλλά και ο νεοπλατωνιστής πλωτίνος(αν και αυτός το ταυτίζει πλανεμένα με την ύλη...).σε αυτό το σκότος,μη αφήνοντας ούτε μία ικμάδα φωτός να πέσει στη ζωή μας είμαστε σαν εκείνο τον μυθικό βασιλέα της θούλης,ο οποίος νοιώθοντας την ζωή του ασάλευτη(νοιώθοντας πως δεν υπάρχει και πως πεθαίνοντας θα "άφηνε μία ανυπαρξία για να περάσει σε μίαν άλλη"...),πέταξε (όπως λέγεται)την χρυσή κούπα του στα νερά της για να τα δει να ανασαλεύουν,αλλά και για να αναστενάξει...επιβεβαιώνοντας έτσι σαφέστατα τις θεωρίες των κυνικών που αν και "λίχνοι και αγοραίοι",δεν εξαρτούσαν το εσωτερικό αίσθημα μακαριότητος από τις υλικές ανέσεις,αλλά και την ορθοδοξία(επιβεβαιώνοντας) βεβαίως...

κι όμως ,ο άνθρωπος γεννήθηκε σε ένα θαυμάσιο,ενδιάφέροντα,μυστηριώδικο,λαμπρό κόσμο του οποίου τα μυστήρια έχει κάθε(εν αντιθέσει με αυτό που πιστεύαν οι επί χρήμασι-εν αντιθέσει με τον μέγιστο σωκράτη- ψευδοφιλοσοφούντες αγνωστικιστές σοφιστές)ένας την "φυσιοκρατική"(λόγω της φύσεώς του) δυνατότητα να τα αναλύσει και τα επιλύσει...για να βλέπει τα πράγματα όχι φαιά ούτε μαύρα,αλλά όπως ακριβώς εκείνο το πρωινό για το οποίο μας μιλάει και ο αλκίνοος ι.,(είχα δεν είχα πάλι στον-αγαπητό- αλκίνοο το πήγα :) )στο όμορφο του ερωτικό τραγούδι"στο τέλος του μάη":"έλα πρωί μου....μέσα στη μέρα που σκάει/μύρισε ο δυόσμος/άνοιξε ο κόσμος/και ένα αεράκι φυσάει".να τα βλέπει μέσα από το πρίσμα του ύψίστου επιπέδου της (εσωτερικής)ομορφιάς(=η λυρική θαμπάδα!... :) ),που είναι (κατά μία έννοια)η μελαγχολία(=χαρμολύπη,αν το πούμε πατερικά),όπως θα έλεγε κι ο πόε...

[agaliarep]

Μια μαύρη τρύπα που χάνονται όλα μέσα και η αλήθεια και το ψέμα. Τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν κάτω από τα δέντρα κατακλύζουν τον κόσμο και η ιστορική μούχλα βγάζει τα εσώψυχά της μέσα σε σελίδες που δεν ξέρουμε από τι είναι δομημένες. Αργοπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας στην τρύπα, στην μαύρη τρύπα που κάνουμε ταξίδι στον χρόνο και δεν έχουμε χρόνο να μάθουμε την αλήθεια και δεν έχουμε χρόνο να κοιτάξουμε τα σημάδια. Είναι η τρύπα άδεια από φαντασία και από αλήθεια, είναι ένα ψέμα σε ένα μεγάλο γεύμα που φουσκώνει την στενομυαλιά, κάνω στον έρωτα σημάδια και είναι η καρδιά μου άδεια που δεν σας βρίσκω πουθενά, αναρωτιέμαι κάθομαι και αναρωτιέμαι αν δεν τα έγραψα καλά. Και σεις δεν συμφωνείτε πουθενά δεν συμφωνείτε και αλληλοτραβάτε τα μαλλιά και έχετε και ειρωνεία αιώνια μαλακία να σας γεμίζει τα μυαλά και είσαστε παρθένες και δεν σηκώνεται κουβέντες και μέσα στην τρύπα ζείτε σαν ποντίκια στα τυφλά και εθελοτυφλείτε και εθελοτυφλείτε σε αυτό που σας προσφέρει η τρύπα με τα πόδια ανοιχτά…