Oι άθλοι των ηρώων και οι άθλιοι...

[agaliarep]

Ήρωας είναι κάποιος που φοβάται όσο και οι άλλοι απλά κρατάει αντίσταση για λίγο παραπάνω…

Ήρωες. Τι είναι αυτό που κάνει τους ήρωες να κάνουν ηρωικά πράγματα;
Τι είναι αυτό που η ιστορία αναγνωρίζει σαν ήρωα και όχι σαν δολοφόνο;
Τι είναι αυτό που η κοινωνία αναγνωρίζει ως ήρωα και όχι σαν δολοφόνο;
Τι είναι αυτό το υλικό που κάνει τους ήρωες να ξεχωρίζουν;

Ήρωες. Από τους «μυθικούς», τον Ηρακλή, τον Θησέα, Οδυσσέα, Άιαντα, Βελλερεφόντη, Αχιλλέα αλλά και τους ιστορικούς Θεμιστοκλή, Μέγα Αλέξανδρο, κ.α. στους ήρωες της Ελληνικής επανάστασης τον Ανδρούτσο, Καραϊσκάκη, Κολοκοτρώνη, Μιαούλη, Νικηταρά, Παπαφλέσσα. Όλοι είχαν κοινά αλλά και διαφορές.
Το ηρωικό συνέπαιρνε πάντα τους Έλληνες αλλά και γενικά όλους τους λαούς του κόσμου. Πάντα υπήρχαν ήρωες αλλά και όπου δεν υπήρχαν κατασκευάζονταν από τους ίδιους τους ανθρώπους. Από την κατασκευή των μύθων των άθλων του Ηρακλή και όλων των μυθικών ηρώων (και λέω την κατασκευή των άθλων και όχι του ίδιου του Ηρακλή και των υπολοίπων γιατί πάντα θα αμφισβητώ το μυθικό της ύπαρξης τους και αυτό γιατί πολύ απλά έτσι γουστάρω) μέχρι τους ήρωες της Marvel τον Spiderman, Hulk και τους υπόλοιπους. Πάντα υπήρχε μέσα στον άνθρωπο η ανάγκη να βλέπει να παραδειγματίζεται αλλά και να οδηγείται από ήρωες.
Ήρωες που εκτός των προαναφερθέντων βρίσκουμε μέσα στην ζωή μας, στην οικογένεια μας, ανθρώπους καθημερινούς που δεν σκοτώνουν τέρατα με σπαθιά, αλλά επιβιώνουν και σκοτώνουν τέρατα σε άλλο επίπεδο. Τέρατα που κρύβουμε μέσα μας. Ανθρώπους που δεν επιβιώνουν από τόξα και σπαθιά αλλά από την ίδια την ζωή και από τους ανήθικούς συμπατριώτες τους.

Ανοίγω αυτό το θέμα για να μιλήσουμε για ήρωες. Όχι με τα ονόματα τους αλλά με την ιδιότητα τους, την ηρωική, αυτή την ιδιότητα που κάνει το σύνολο των ανθρώπων να τους κατατάσσει στους ήρωες. Αλλά και σε ατομικό επίπεδο, ήρωες που τους βάζουμε ψηλά γιατί με την ζωή τους αλλά και με την συμπεριφορά τους, μας δείχνουν τον δρόμο όχι σε ένα συλλογικό αλλά σε προσωπικό επίπεδο.

Ανοίγω το θέμα για να μιλήσουμε για ήρωες, ήρωες που μπορεί για μας να έχουν αυτή την ιδιότητα και για άλλους να έχουν την ιδιότητα του δολοφόνου. Για ήρωες άλλων λαών που τους θεωρούμε εμείς δολοφόνους. Βλέπε Κεμάλ, για τους Τούρκους, πάντα θα είναι ένας εθνικό ήρωας για την Τουρκία αλλά για πολλούς Έλληνες απλά δολοφόνος.

Και τέλος ανοίγω το θέμα για να μιλήσουμε για το τέλος των ηρώων.
Από τον τραγικό θάνατο του Ηρακλή μέχρι το άδοξο τέλος του Θησέα και του Βελερεφόντη. Το τέλος εποχής σε μια σειρά ηρώων αλλά και το πώς εκφυλίζεται το ηρωικό, πως εκφυλίζονται οι ίδιοι οι ήρωες αλλά και οι ιδέες που αντιπροσωπεύουν, οι ιδέες που πολέμησαν αλλά και πέθαναν για αυτές. Ιδέες που εκφυλίζονται από όλους εμάς αλλά και όλους τους πολιτικούς αλλά και φυσικά από τους ίδιους τους ήρωες.
Από τον επαναστάτη χωρίς αιτία, μέχρι την σημαία που είχα χρόνια κρεμασμένη στο δωμάτιο μου αυτή του Τσε, του μεγαλύτερου ίσως εφηβικού ήρωα όλων των εποχών και από την εκπληκτική ιστορία του Μαυρολέων που άφησε τα πλούτη του και πολέμησε για αυτά που πίστευε, μέχρι τον Αραφάτ και τον Φιντέλ, που πνίγεται στο χρήμα…

Καθώς έβλεπα πριν από καιρό ειδήσεις αλλά και περιμένοντας να δω τους Φακέλους του Παπαχελά για την αρχαιοκαπηλία θυμάμαι κάποιον, κάποιον αγράμματο, ασπούδαστο και αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα ίσως να λέγαμε και άξεστο ήρωα…
«…γιατί για αυτά πολεμήσαμε…»
Μακρυγιάννης.

[Mordiel]

Mπορώ να πω ότι είναι τόσο εμπνευστικό και ενδιαφέρον όσο και ευαίσθητο το θέμα αυτό που ανοίγεις.
………
Oι περισσότεροι ήρωες διακρίνονται τόσο από κάποια υπερβολή (στο πώς απεικονίζονται από ορισμένους) ή κρίνονται από κάποιους με παρεξήγηση, όσο διακρίνονται και ως ανθρώπινα όντα, χαρακτήρες…με ευαισθησίες, αδύνατα σημεία και διλήμματα.

O άνθρωπος ανέκαθεν είχε ανάγκη από ηρωικά στοιχεία και όταν δεν μπορεί να βρει μόνος του έναν τρόπο αντιμετώπισης μιας κατάστασης τότε σε κάποιες περιπτώσεις θα στραφεί προς ένα ηρωικό πρότυπο για να βρει δύναμη, θάρρος, αυτοπεποίθηση, κουράγιο … Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει εδώ και μια ομοιότητα με τα θρησκευτικά πρότυπα μιας άλλης μερίδας ανθρώπων που έχουν τους αγίους και τους θεούς τους. Στην περίπτωση των ηρώων μπορούμε όμως να μιλήσουμε για πιο προσγειωμένα και γήινα παραδείγματα (πέρα από αυτά που προέρχονται από την σφαίρα του φανταστικού, που κι αυτά είναι σημαντικά και μπορούν να λειτουργήσουν εξίσου καλά).

Tι να είναι αυτό που κάνει κάποιον ήρωα…;!
Όπως υπάρχουν διαφόρων ειδών ήρωες, έτσι μπορούν να διαφέρουν και οι παράγοντες που τους καθιστούν έτσι. βέβαια ο ήρωας ανακηρύσσεται από τον κόσμο και όχι από μόνος του όπως καταλαβαίνουμε. Aλλά ας προχωρήσουμε σε μια αναλυτική διάσπαση…όσο γίνεται.
H τόλμη του να αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες και τα προβλήματα και να μην τα παρατάει εύκολα. όταν πέφτει να ξανασηκώνεται. Nα παλεύει για κάτι σημαντικό και ιδίως για το ευρύτερο καλό. Mάλιστα κάποιοι ήρωες μπορεί να μην πολυνοιάζονται για το εάν θα καταρρεύσουν και πέσουν οριστικά στην πορεία των συγκρούσεων (παντός είδους), βάζοντας έναν υψηλό στόχο πάνω κι από τον εαυτό τους.
Πολλές φορές έχω διαπιστώσει ότι ταυτόχρονα είναι χαρακτήρες αποτραβηγμένοι, πολυβασανισμένοι ακόμη και καταπολεμημένοι από την αχαριστία κάποιας μερίδας κόσμου που τους έχει παρεξηγήσει, ή που ενοχλείται που εμπνέουν και αναζωπυρώνουν το ηθικό κάποιων που τους βλέπει σαν πρότυπα. Άλλωστε όποτε κάτι πάει κόντρα στο κατεστημένο εκείνο ψάχνει να βγάλει από τη μέση κατ’ αρχήν τα ηρωικά πρότυπα που προκαλούν την αντίδραση.
Eπίσης, είναι η έμπνευση αλλά και η ελπίδα που μπορεί να βρει κανείς μέσω κάποιου ήρωα. Η υπέρβαση που μπορεί να πραγματοποιηθεί προς ένα δυναμικότερο και πιο αποτελεσματικό επίπεδο.
Αδύναμοι άνθρωποι ειδικά έχουν περισσότερη ανάγκη από ηρωικά πρότυπα. Για να μπορέσουν να πειστούν κάποτε ότι κι αυτοί μπορούν να δυναμώσουν και να καταφέρουν αυτό που δεν μπορούν τώρα.
Οι ήρωες αποδεικνύουν ακόμη, ότι μόνο ένα άτομο μπορεί να κάνει μια μεγάλη και σημαντική διαφορά. δυστυχώς όμως, θα δούμε ότι οι ήρωες (οι περισσότεροι) πληρώνουν και ένα βαρύ τίμημα στη ζωή τους, ή ακόμη, έχουν τραγικό τέλος…

Tέλος, οι ήρωες μήπως είναι αυτοί οι λίγοι που ορθώνονται αποφασιστικά απέναντι στα εμπόδια και τις δυσκολίες, αυτοί που επιδιώκουν το ακατόρθωτο (για άλλους), που αντιμετωπίζουνε τους φόβους τους, που αναδύονται αλλαγμένοι και βελτιωμένοι (αν και μπορεί σαφώς να υπάρξουν και οι απώλειες) … …


Έγραψα αυτά που μου προέκυψαν αυτή τη στιγμή για το συγκεκριμένο θέμα που με απασχολεί κι εμένα προ πολλού, αλλά θα υπάρχουν ακόμη περισσότερα… μεγαλύτερο βάθος και έκταση. Θέλει προσεκτική προσέγγιση γιατί εύκολα μπορεί να καταλήξει κανείς σε λάθος συμπεράσματα για το τι κάνει κάποιον ήρωα, και ποιοι μπορούν να χαρακτηριστούν ως ήρωες.
υπάρχει λόγος που είπα αρχικά ότι είναι ευαίσθητο θέμα.

[Μιχάλης]

χμ...να άλλο ένα ενδιαφέρον αλλά δύσκολο θέμα. ο πατέρας μου θεωρεί ηρωίδα τη μητέρα του, που μεγάλωσε 7 παιδιά σε συνθήκες απόλυτης ένδειας και πολέμου, αλλά στάθηκε ως ιδανική μητέρα απέναντι στο καθένα από αυτά, καταλήγοντας να έχει 7 φτωχά αλλά καλά παιδιά. δεν μπορώ να του δώσω άδικο που τη θεωρεί ηρωίδα και η γιαγιά μου είναι ένα από τα χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια παραδείγματα.
θεωρώ πως ο ηρωισμός είναι η τάση υπέρβασης του εγώ, προς όφελος του εμείς, όπως έλεγε και ο μακρυγιάννης, η διάθεση του εαυτού σε μια ιδέα, σε ένα κοινωνικό και ίσως παγκόσμιο σύνολο. αλλά πάντα περνάει μέσα από αυτό το "εγώ". ο ήρωας, συνηθίζουμε να λέμε πως περνάει από μια διαδικασία κάθαρσης πριν βγει στην ενεργό δράση και αυτό κρίνεται ως το απαραίτητο πρώτο μεγάλο βήμα για να στραφεί μετά προς την ανθρωπότητα.
υπάρχουν, όμως και οι αφανείς ήρωες, εκείνοι που το όνομά τους δεν θα γεμίσει κανέναν τόμο ιστορίας και δεν θα γίνει κανένα δημοτικό τραγούδι, οι λεγόμενοι ήρωες της καθημερινότητας. αυτοί δεν είναι λιγότερο άξιοι μνείας και θαυμασμού. κανείς δεν ξεκινάει σαν τον σούπερμαν να σώσει τον κόσμο αν πρώτα δεν έχει "σώσει" τον μικρόκοσμό του, το περιβάλλον του εαυτού του και των λιγοστών που βρίσκονται γύρω του.

[tsilof]

Ήρωες…
Η ιστορία κάθε λαού έχει επιδείξει πολλούς.
Οι περισσότεροι ήταν μάλλον καθημερινοί άνθρωποι, σαν όλους μας, που η ανάγκη όμως των ανθρώπων να προσδώσουν στη φύση τους υπεράνθρωπα χαρακτηριστικά, τους ανακύρηξε έτσι και η φήμη τους συντροφεύει ακόμη.
Κάθε έθνος είχε τους δικούς του οι οποίοι δε τύχαιναν βέβαια καθολικής αποδοχής –ως προς το «ηρωικό του πράγματος» από άλλους λαούς και έθνη.
Ήρωας πχ για τους Τρώες ήταν ο Έκτορας, όχι ο Αχιλλέας. Για τους Τούρκους ο Κεμάλ και πάει λέγοντας.

Στην εποχή μας δε γίνεται κάτι πολύ πιο διαφορετικό.
Κάθε λαός έχει την κουλτούρα και τον πολιτισμό του και «πλάθει» τους δικούς του ήρωες.
Και εδώ όμως ταιριάζει ο στίχος (που μνημονεύθηκε και σε άλλο θέμα της κοινότητας) «με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις»…

Ήρωες στην εποχή μας ποιοι είναι;
Μάλλον αυτοί που καταφέρνουν να είναι ισορροπημένοι ως άνθρωποι. Και μέσα από την ισορροπία συμπεριφέροντε αναλόγως. Και μέσα από αυτή τη συμπεριφορά, προσπαθούν να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν οικογένειες. Και να μεταδώσουν στα παιδιά τους αυτό το τόσο σημαντικό (και πολύτιμο) «πράγμα» της εποχής μας, την ισορροπία…
Τότε θα βρίσκονται σε καλό δρόμο… και μαζί τους ,η οικογένειά τους… Και μαζί τους η κοινωνία…

Παλαιότερα έπρεπε να πολεμήσεις για την ελευθερία του τόπου σου, διεκδικώντας την «υστεροφημία» που συνοδευόταν με το επίθετο ήρωας…
Τώρα, ο πόλεμος εξακολουθεί να υφίσταται ως γεγονός.
Και πολεμάς πάλι για την ελευθερία, αλλά όχι του τόπου σου, μα της δικής σου, της προσωπικής.
Η «υστεροφημία» όμως κάπου χάθηκε και μαζί με αυτή και τα επίθετα που τη συνόδευαν.
«Ήρωας» στην εποχή μας είναι κάτι άλλο,,, εντελώς διαφορετικό από την πρώτη σημασία του όρου.

Άλλωστε agaliarep, όλα «μεταμορφώνονται», έτσι δεν είναι;;; ;)

[agaliarep]

Άλλωστε agaliarep, όλα «μεταμορφώνονται», έτσι δεν είναι;;; ;)
Όλα.
Οι ήρωες έβγαλαν τα σπαθιά από την μέση τους, μα δεν σταμάτησαν ποτέ να πολεμάνε. Ο πόλεμος ποτέ δεν τελειώνει, απλά αλλάζει μορφή. Ήρωας ίσως είναι αυτός που σαν χαμαιλέοντας αλλάζει σύμφωνα με τις συνθήκες του πολέμου.
I’ll be back…

[agaliarep]

Ερνέστο Τσε Κεβάρα,
Αργεντινός γιατρός από εύπορη οικογένεια που συμμετείχε στον επαναστατικό αγώνα της Κούβας. Μεγάλωσε απομονωμένος από μεγαλουπόλεις με την οικογένεια του εξαιτίας του άσθματος που είχε. Εξαιρετικά μορφωμένος με ηγετικές ικανότητες κλειστός σαν χαρακτήρας και παράτολμος. Δεξί χέρι του Φιντέλ «κατάφερε» να γίνει συνώνυμο της επανάστασης για όλους τους καταπιεσμένους λαούς και ανθρώπους σε όλη την γη. Οργάνωσε σε μεγάλο βαθμό την Κούβα μετά το τέλος της επανάστασης και μετέβη στο Ζαΐρ για να οργανώσει το επαναστατικό κίνημα, εκπαίδευσε τον λαό να πολεμάει αλλά απέτυχε να κάνει την επανάσταση γιατί όπως είπε δεν ήταν ακόμα πρόσφορο το έδαφος. Κατόπιν ξαναπήγε στην Κούβα και από εκεί στην Βολιβία όπου πριν προλάβει να οργανώσει το επαναστατικό κίνημα σκοτώθηκε μετά από ενέδρα που έκανε ο στρατός. Στόχος του ήταν μια επανάσταση που θα κάλυπτε όλη την Λατινική Αμερική και φυσικά στην πολυαγαπημένη του πατρίδα την Αργεντινή. Το σώμα του φωτογραφήθηκε νεκρό προς γνώση και συμμόρφωση και αφού του έκοψαν χέρια, πόδια και κεφάλι, εξαφάνισαν το πτώμα για να μην γίνει ο τάφος του τόπος λατρείας απο τον λαό. Τα μέλη του κατά πάσα πιθανότητα ετάφησαν σε διαφορετικά μέρη για να μην βρεθεί ποτέ.
Σε ένα γράμμα στην μητέρα του όταν έκανε το γύρο της Λατινικής Αμερικής με μοτοσικλέτα έγραφε ότι ο καιρός ήταν ταραγμένος και υπήρχε ένταση παντού, αλλά δεν ήξερε αν θα έκανε τίποτα γιατί ήταν πολύ τεμπέλης να κάνει οτιδήποτε.

[Archangel]

Να πω και εγώ την γνώμη μου.

Για εμένα ήρωας είναι αυτός που θα βγεί και θα πει δημόσια ξέρετε έχουμε αυτό αυτό και αυτό το πρόβλημα δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε όλα σας τα ετοίματα. Αυτός που θα πάει κόντρα στο ρεύμα για το κοινό καλό αυτό που θέλουν οι πολλοί και όχι οι λίγοι.

Με λίγα λόγια Ηρωας είναι αυτός που έχει το θάρρος να παραδέχεται τα λάθη του και όχι να κρύβετε πίσω από το δάκτυλό του.

Ηρωας δεν είναι απαραίτητα κάποιος ο οποίος έχει στο ενεργητικό του σκοτωμούς ενάντια σε εχθρούς. Ηρωας για εμένα είναι αυτός που θα αποφύγει τον πόλεμο ή καβγα ή οτιδήποτε εμπλέκει βία χωρίς να τραυματιστεί κανένας και προς όφελός του.

[agaliarep]

μέσα στον καιρό που πέρασε ξέχασα γιατί άνοιξα το θέμα. Αλλά ξαφνικά θυμίθηκα. Οι λόγοι είναι προσωπικοί.

Αλήθεια γιατί τα πρότυπα μας και οι ήρωες μας και εννοώ αυτοί που έγιναν ήρωες κάτω απο το βάρος των μεγάλων γεγονότων (δεν μιλώ για τους απλούς ανθρώπους που βλέπουμε γύρω μας, φαγωθήκατε να λέτε για αυτούς) είναι όλοι νεκροί;
Γιατί ένα μεγάλο μέρος απο όλους όσους στάθηκαν πρώτοι και καλύτεροι στους αγώνες (όποιου τύπου) ξαφνικά μοιάζουν να είναι χειρότεροι απο αυτούς που πολεμούσαν; Μήπως τελικά αυτοί που πέθαναν νωρίς δεν πρόλαβε ο εαυτός τους να φθήρει την εικόνα τους;

Το θέμα είναι οι ήρωες αλλά και πως ξεφτίζουν, αυτοί τον εαυτό τους αλλά και πολλοί άλλοι αυτόν τον ηρωισμό που τους έκανε να είναι στα χείλοι των ανθρώπων τον μετατρέπουν σε μπλουζάκια...
Πως απο ήρωες κάποιοι με ελάχιστες εξαιρέσεις γίνονται τόσο εύκολα απο ήρωες, "ήρωες".

Αναρωτιέμαι πως θα ένιωθε ο Τσε και τι θα έλεγε, αν έβλεπε το πρόσωπο του κολλημένο πάνω σε εκατομμύρια μπλουζάκια που βγάζουν απο αυτά κάποιοι εκατομμύρια. Κάποιοι που ποδοπατώντας χιλιάδες ανθρώπους σε "τρίτες" χώρες, ακόμα και ανήλικους, τυπώνουν με το πρόσωπο του απο αναπτήρες μέχρι σημαίες και απο μπλούζες μέχρι μπρελόκ. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε εαν έβλεπε ότι το πρόσωπο του αλλά και η αγάπη που του έχουν εκατομμύρια κόσμος στον κόσμο να έχει μετατραπεί σε ένα πανηγύρι κέρδους και αύξησης του εισοδήματος κάποιων λίγων σε βάρος των πολλών...

Αλήθεια πως μεγάλοι ήρωες επαναστατικών κινημάτων και θεωρειών, καταλήγουν να είναι πρώτοι στον συντηρητισμό;

Πως απο επαναστάτες και πολέμιοι του κατεστημένου γίνονται προτεργάτες του κατεστημένου;

Αλήθεια πόσοι απο αυτούς που αγωνίστηκαν για μια ελεύθερη χώρα όταν ήταν νέοι, τώρα πια είναι ένα με το κατεστημένο και μάλιστα βγαίνουν πρώτοι μπροστά σε ένα ξέφρενο παραλογισμό συντηριτισμού;

Αλήθεια πόσοι απο αυτούς που αγωνίστηκαν για την αλήθεια και την ελευθερία του λόγου, τώρα είναι πίσω απο τα γραφεία τους και κρύβονται πίσω απο παπαριές φτάνει να πέφτει το παραδάκι;

Πόσοι απο αυτούς που αγωνίστηκαν για το μεταφυσικό άλλαξαν τροπάριο και έγιναν πρωτεργάτες για το οικονομικό;

Και πόσοι απο αυτούς που κάποτε που ήταν νέοι και αναζητούσαν την αλήθεια, τώρα εκδίδουν βιβλία μόνο και μόνο για το φιλεθεάμων κοινό που τους λαχταρά και τους πιστεύει, μόνο και μόνο με βάση την ιστορία τους και τους αγώνες που κάποτε έκαναν*,ενώ δεν έχουν καμία σχέση πια με αυτό;

Είναι πρόβλημα της ηλικίας τελικά; Είναι κάποια στιγμή που μεγαλώνει ο επαναστάτης γίνεται πουρομεσήλικας και λέει "τι μαλακίες είναι αυτές; Επαναστάσεις, ιδέες και παπαριές, ο λαός μου με ποθεί καιρός για λίγο χρήμα."

Ή μήπως τελικά όλη αυτή η επανάσταση που είχαν κάποιοι τύποι δεν ήταν παρά ένα μέσο και ένας καλός πρόλογος (μια γνωριμία με τα πρόβατα, αυλή..) για να γίνουν αυτό που πάντα ήθελαν; Ένα απο τα ίδια με διπλή πίτα και τζατζίκι στο πιάτο του κατεστημένου;
Αυτά τα λίγα για αρχή... γιατί τώρα αρχίζω.


* ή λένε ότι έκαναν όπως κάτι παππούδες που βλέπω να κάνουν παρέλαση στις εθνικές εορτές με τα παράσημα στο πέτο... κάτσε ρε φίλε αφού εσύ στην αντισταση ήσουν ένα μυξιάρικο 13 χρονών και ακόμα πιπίλαγες το δάχτυλο... Δεν ντρέπεσαι να βγαίνεις με πληρωμένο παράσημο δωσμένο απο το κόμμα στο δρόμο; θα σε πάρουν με τις ντομάτες... Ή κάτι τύπους σαν ένα γραφικό που διάβαζα ένα κείμενο του πριν λίγο να λέει ότι οι αγώνες του ( οι ποιοι; ) για ελεύθεροι σκέψη πήγαν χαμένοι... Σιγά μην σπάσεις κανένα αυγό...

[polykarpos]

Ο Ήρωας όταν πράττει αυτό που πράττει εκείνη τη στιγμή θεωρείται ότι πράττει το σωστό .
Και το ότι εκείνος το πράττει και εμείς όχι , είναι εκείνο που τον κάνει μπροστά στα μάτια μας ήρωα .
Ο ίδιος δεν έχει την αίσθηση ότι κάνει κάτι το ιδιαίτερο , γιαυτό και δεν αισθάνεται ήρωας .
Άλλοι τον χαρακτηρίζουν και άλλοι τον << εκμεταλεύονται >> .

[Βελλερεφόντης]

Προσωπικά αυτό που με θλίβει είναι το εξής....
Είμαστε η μόνη χώρα που έχουμε τόσους ήρωες, τόσες ηρωικές πράξεις ανθρώπων και αντί να προβάλουμε,να θαυμάζουμε αυτούς έχουμε μπλουζάκια και σημαίες του Τσε.....
Δηλαδή αν ο Τσε ήταν ήρωας ο Λεωνίδας τί ήταν....
Αν ο Τσε ήταν επαναστάτης ο Μαυρομιχάλης, ο Κολοκοτρώνης τί ήταν.....
Δηλαδή ο Μαυρολέων τί διαφορά είχε από τον Τσε.....
Εσεις που θαυμάζετε τον Τσε ξέρετε τον Μαυρολέων????
Γιατί ο Μαυρολέων είναι "αγνωστος " και ο Τσε μπλουζάκια????

Αυτά βλέπω και θλίβομαι......

Και για να προλάβω τυχόν παρασπονδίες δεν λέω ότι δεν επεναστάτης ο Τσε αλλά ας κατεβάσουμε λίγο τον πύχη...

[agaliarep]

Δεν υπάρχει λόγος να θλίβεσαι;
Ο ήρωας είναι ήρωας ότι εθνικότητας και αν ήταν ή αν είναι.
Γιατί Τσε; Γιατί είναι πιο πρόσφατος απο τον Λεωνίδα και γιατί έκανε πόλεμο για την ισσότητα των λαών και την απελευθέρωση των λαών όλου του κόσμου. Γιατί είναι παγκόσμιο σύμβολο και για όλο τον κόσμο είναι συνόνημο με την επανάσταση. Παρόλα αυτά δεν θα ήθελα με τίποτα να δω τον Κολοκοτρώνη σε μπλουζάκια... Αρκετά το ξεπούλημα των ιδεών...
Α και κάτι άλλο γιατί ανάφερα τον Τσε περισσότερο απο τον Μαυρολέων που τον αναφέρω στο πρώτο ποστ.
Είναι ο τρόπος που πέθανε, αγωνιζόμενος για αυτά που πίστευε σε ενέδρα. Αντίθετα ένα πέπλο μυστηρίου για το "πως" πέθανε ή εκτελέστηκε απο υπερβολική δόση ναρκωτικών πίσω απο τον Μαυρολέων... εξάλου...

Μαυρολέων: Στη δεκαετία του '80 είχε εγκαταλείψει τις σπουδές του στο Xάρβαρντ για να πολεμήσει στο πλάι των Mουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών. Στενός συγγενής του εδώ στην Eλλάδα μας τον περιέγραψε ως «άνθρωπο με ελεύθερη και ρομαντική ψυχή». Ο Aγγλος δημοσιογραφος Tζέι Pάινερ μας είπε ότι «είχε και ισχυρή δόση καλής εννοούμενης τρέλας».

Eίχε ταυτιστεί τόσο πολύ με τον αγώνα των Mουτζαχεντίν, που είχε αλλαξοπιστήσει και ενστερνιστεί τον ισλαμισμό. Οι Aφγανοί αντάρτες τού είχαν τόση εμπιστοσύνη, που τον επέλεξαν ως επίσημο μεταφραστή τους όταν μια επιτροπή των Mουτζαχεντίν ταξίδεψε τότε στην Ουάσιγκτον για να συναντηθεί με τον Aμερικανό πρόεδρο Pόναλντ Pέιγκαν.

«Eίμαι άνθρωπος με ψυχικές και πνευματικές ανησυχίες», έλεγε στον Aγγλο φίλο του, δημοσιογράφο Tζέι Pάινερ. Tον ενθουσίαζε η ιδέα να ανακαλύψει «το μυστήριο του Aφγανιστάν και του Πακιστάν». Eμαθε να μιλάει Πάσντου και Ούρνοτυ.

Aφησε γένια και του άρεσε που του έλεγαν ότι έμποιαζε στον Tσε Γκεβάρα. Οταν ήταν μαθητής στο φημισμένο Kολλέγιο του Hτον, της Aγγλίας, είχε εντρυφήσει στον Mαρξ και στον Eγκελς αλλά, όπως έλεγε, «όταν ανακάλυψα τον Tσε, είπα: Aυτός είναι το πρότυπό μου».

«Ο Kάρλος ήταν άνθρωπος της δράσης», μας λέει ο δημοσιογράφος του «Ομπσέρβερ» Tζέι Pάινερ. «Δεν του έφταναν οι θεωρίες. Kαλοί ήταν, έλεγε, ο Mαρξ και ο Eγκελς, αλλά ο Tσε ήταν ο πραγματικός επαναστάτης. Eδινε λύσεις».

Το θέμα όμως δεν είναι γιατί Τσε και όχι Μαυρολέων αλλά γιατί Τσε σε μπλουζάκια=τραπεζικούς λογαριασμούς...
Έχει δίκιο ο polykarpos

Ο ίδιος δεν έχει την αίσθηση ότι κάνει κάτι το ιδιαίτερο , γιαυτό και δεν αισθάνεται ήρωας .
Άλλοι τον χαρακτηρίζουν και άλλοι τον << εκμεταλεύονται >> .

[karmagedon]

Δε ξέρω αλλά το τελευταίο καιρό αισθάνομαι σαν ένας ασήμαντος ήρωας .
Ίσως να φταινε οι κλιματολογικές συνθήκες ίσως η άριστη βιολογική μου κατάσταση ίσως η βαριεστιμάρα των άλλων ,αλλά τέσπα αισθάνομαι ήρωας .
Δεν νομίζω ότι είμαι ένας ήρωας του τύπου che η του Κολοκοτρώνη η ακόμη και του Λεωνίδα η του Σολωμού αλλά κάθε πρωί που ξυπνάω αισθάνομαι το κλέος να με πλημμυρίζει .
Το αισθάνομαι να κυλάει στις φλέβες μου να χορεύει στεγανά κάτω από το δέρμα μου και να πετάγεται σα σιντριβάνι μέσα απ τις τρίχες των μαλλιών μου .
Δε μπορώ να πω ότι κάνω καθημερινά μεγάλα κατορθώματα η σώζω ανθρώπους , ούτε σταματάω καταιγίδες αλλάζοντας το καιρό αλλά παρ όλα αυτά αισθάνομαι ήρωας .
Κάθε Δευτέρα πρωί νιώθω έτοιμος να πηδήξω μέσα σε ηφαίστεια να κατρακυλήσω απ το Έβερεστ να σκάψω τους πάγους της ανταρκτικής , ακόμη και να αναστηλώσω τα μάρμαρα του Παρθενώνα μονάχος .

Τη Τρίτη νιώθω ακόμη πιο δυνατός χτυπάω το πόδι μου στη γη προκαλώντας μικρούς σεισμούς (μέχρι 4 ρ.) εισπνέω το πρωινό αεράκι απ τις κορφές του Παρνασσού και κουνάω με την ανάσα μου τη γέφυρα του Σίδνευ .

Τετάρτη και Πέμπτη συνήθως βουτάω στον μικρόκοσμο .Τριγυρνάω ανάμεσα στα κύτταρα των μικροοργανισμών και αναλύω τις φοβίες τους .Είναι λυπηρό για κάποιον να αισθάνεται μικρός σκέφτομαι. Δε θα ήθελα ποτέ να το δοκιμάσω.
Αυτόματα πηδάω στο μακρόκοσμο και σα μικρός ζογκλέρ παίζω με τον Φόβο και τον Δείμο στα χεράκια μου στηρίζοντας τον Άρη στο σαγόνι μου .Νιώθω μικρός αλλά τόσο μεγάλος.

Παρασκευή παίρνω ρεπό και ασχολούμαι με το σπίτι , σκουπίζω πλένω καθαρίζω , αλλά και πάλι νιώθω ήρωας , έστω και την ώρα που καθαρίζω στο μπάνιο τον εαυτό μου νιώθω ήρωας αλλά και τη ώρα που κοιμάμαι πάλι νιώθω ήρωας αφού στα όνειρα πάντα νικάω ,δεν έχω ηττηθεί ποτέ .
Σάββατο και Κυριακή γυρνάω με τους Αβοριγίνες , ανακαλύπτω την απλότητα της σκέψης τη τέχνη της κίνησης , γράφω τραγούδια ηρωικά παντρεύοντας την Ήρα με τον Shiva τον Δία με τη Durga και πάλι νιώθω ήρωας .
Κατεβαίνω να συναντήσω τα μεγάλα κύματα και ανεβαίνω στην ασπροαγριεμένη ράχη τους . Τ αφήνω να με κουκουλώσουν απ άκρη σ άκρη τονώνοντας το ηθικό μου, παίρνω ανάσες από τις φυσαλίδες καταδύομαι στο βυθό καλημερίζοντας τα όστρακα και ιδίως τα μαλάκια .
Αναδύομαι ηρωικά σα γιος του Ποσειδώνα .
Κλείνω το μάτι στο άγαλμα της Αθηνάς κάτω από τον Παρθενώνα κ εκείνη ξαποστέλνει μια ασημί αστραπή που φεύγει από το δόρυ της και φτάνει μέχρι απέναντι στη Σαλαμίνα ,θυμίζοντας μου ότι παραμένω ένας ήρωας μέχρι να νιώσω τη τελευταία ανάσα να βγαίνει από το στόμα μου .
Ίσως είναι το κάρμα
ίσως η αβλεψία μου να το βλέπει χάρμα
αλλά ...
παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να σταματήσει
αυτή μου την ηρωική ..
την των πραγμάτων αίσθηση .
Καλημέρα σας .

[agaliarep]

Ελπίζω φίλε μου να μην ξεφτίσεις ποτέ… Πάντως σήμερα είναι Δευτέρα και τα μάρμαρα σε περιμένουν…

[burzum]

''Oυδείς καθίσταται ήρως άνευ αγάπης
Ουδείς καθίσταται Θεός αν δεν υπάρξει ήρως''Σ.Νάγου.

Αυτό είναι και η πεμπτουσία του νοήματος της προγονολατρικής θρησκείας.Κάθε ήρως και Θεός κάθε μεγαλόψυχος και ήρως.Ο Λεωνίδας ,ο Αχιλλέας και ο Γέρος του Μοριά είναι Θεοί όσο είναι και ο Απόλλωνας,ο Ζεύς κλπ.