Επιστροφή στο Forum : Διαφορετικότητα
Ανέκαθεν ο άνθρωπος είχε πρόβλημα στο να αποδέχεται τη διαφορετικότητα. Διαφορετικές αντιλήψεις, φιλοσοφίες και στάσεις ζωής, σεξουαλικές επιλογές, θρησκείες, συνθέτουν ένα πολυποίκιλο μωσαϊκό στο ανθρώπινο είδος, στοιχείο που ορισμένοι -λίγοι- χαρακτηρίζουν ως γοητευτικό, ενώ οι περισσότεροι δεν το αποδέχονται και δεν το κατανοούν. Τί είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μην αποδέχονται τη διαφορετικότητα; Γιατί συνήθως είναι καχύποπτοι απέναντί της και γιατί θεωρούν πως μόνο η δική τους επιλογή είναι η σωστή; θεωρούν πως έτσι είναι περισσότερο "ασφαλείς", θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο εντάσσονται καλύτερα σε μια ομάδα που μοιράζεται τις ίδιες ιδέες ή απλώς τους τρομάζει το να είναι διαφορετικοί;
Ο άνθρωπος πάντα φοβόταν οτιδήποτε διαφορετικό έβλεπε γύρω του. Ακόμη και τώρα, στις μέρες μας αυτό δεν έχει χαθεί. Μεσαιωνικά κατάλοιπα που εμποδίζουν τον ανθρώπινο νου να δεχτεί την διαφορετικότητα. Μερικές φορές είναι ο χαρακτήρας του ανθρώπου (ατομισμός) που δεν τον αφήνει να την δεχτεί και άλλες φορές η ίδια η κοινωνία που με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της μαθαίνει στον άνθρωπο να κρίνει και να κατηγορεί το διαφορετικό. Όλοι θέλουν να είναι κλεισμένοι στη φούσκα τους, που τους προφυλάσσει από οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί την διαφορετικότητα, απλούστατα γιατί είναι άγνωστη σε αυτόν. Γι αυτό όλοι γυρίζουν την πλάτη τους και πείθουν τον εαυτό τους πως αυτοί είναι οι "σωστοί" και οι "κανονικοί" επηρεάζοντας και το κοινωνικό τους περίγυρο. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα που θα μπορούσα να δώσω από γεγονότα πολύ παλιά μέχρι πολύ νέα. Ίσως μια και μόνο φράση θα μπορούσε να χαρακτηρίσει πλήρως το όλο θέμα "Κι όμως γυρίζει". Κάθε χώρα έχει την δική της κουλτούρα και τρόπο σκέψης, κάθε άνθρωπος μεγαλώνει με διαφορετική νοοτροπία και αξίες, όμως επειδή το διαφορετικό υπάρχει, καλό θα ήταν να αφήναμε κάποιες φορές τον εγωισμό μας στην άκρη και να προσπαθούσαμε, έστω και λίγο, να το καταλάβουμε. Ίσως αν προσπαθούσαμε να φορέσουμε τα παπούτσια του άλλου για λίγο, να αλλάζαμε όλο τον τρόπο ζωής μας και ίσως η κοινωνία μας να γινόταν καλύτερη.
the_black_planet
26-08-06, 03:10
Μπραβο αγαπητε Μιχαλη για το πολυ ενδιαφερον οσο και σημαντικο θεμα που ανοιξες που πρεπει να μας απασχολει ολους μας.Εγω προσωπικα θεωρω οτι ο ρατσισμος με τη μορφη που υπαρχει σημερα δεν συνανταται σε αρχαιους λαους εκτος ισως απο τους Εβραιους.Αλλα αυτο θα το αναπτυξω σε επομενο μυνημα μου γιατι δεν εχω χρονο.Γεγονος παντως ειναι οτι αυτο που αποκαλουμε "εγω" ειναι μια ψευδαισθηση,προιον της ελειπους αντιληψης των ανθρωπων.Δεν ειναι κακο βεβαια να εχει κανεις αυτοσυνειδηση αρκει να εχει και εθνικη συνειδηση,φυλετικη συνειδηση,παναθρωπινη συνειδηση και συμπαντικη συνειδηση.Οπως λεει και ο μεγαλος Πανουσης,"και οι γκει ειναι αναγκαιοι".Καθε τι ειναι ενα κομματι του ολου και η ποικιλομορφια ενος συνολου περα απο οτι δημιουργει ομορφια,ειναι και χαρακτηριστικο που συμφωνα με την βιολογια και τη θεωρια της εξελιξης βοηθα στην επιβιωση του.Αρα προσπαθηστε να κατανοησετε ποσο σημαντικη ειναι για τον ανθρωπο,για το συμπαν...
Δεν νομίζω το ότι κάποιοι φοβούνται το καινούριο είναι κάτι κακό και ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεσαιωνικά κατάλοιπα, ούτε ότι όταν λένε ότι είναι προσωπική τους άποψη δείχνει την ελλειπή αντίληψη που αναφέρεις planet.
Το καινούριο πάντα στην αρχή είναι σαν αγκάθι που σε τσιμπά. Πολλές φορές, όμως, δεν είναι σωστό το καινούριο και μπορώ να αναφέρω διάφορα παραδείγματα από την επιστήμη.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον θέμα. Όχι μόνο στην διαφορετικότητα των ανθρώπων, αλλά και να πούμε, γιατί πάντα η αλλαγή φοβίζει. Οποιαδήποτε αλλαγή.
Αυτά προς στιγμή. Δεν βρίσκω να σχολιάσω τίποτα άλλο σημαντικό, που δεν έχει ξανασυζητηθεί στο forum.
Λοιπόν διαφορετικότητα όπως ανέφεραν μερικοί άνθρωποι την φοβούνται.
Ίσως την φοβούνται διότι μπορεί να τους αρέσει και φοβούνται ότι ίσως είναι κακό. Μερικοί άνθρωποι την ζητούν την διαφορετικότητα. Αυτοί που δεν την αποδέχονται είναι, ίσως, θέμα εγωισμού.
Δεν ξέρω αν ειναι κακό η καλό η διαφορετικότητα, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι ότι μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο διότι διαθέτει ελεύθερη βούληση και μπορεί να κρίνει πράγματα και καταστάσεις.
Παθοκτόνος
27-08-06, 21:49
θεωρούν πως έτσι είναι περισσότερο "ασφαλείς", θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο εντάσσονται καλύτερα σε μια ομάδα που μοιράζεται τις ίδιες ιδέες ή απλώς τους τρομάζει το να είναι διαφορετικοί;
Μιχάλη μας,πολύ ενδιαφέρον το ερώτημα που θέτεις...Θυμίσου τον κλασσικό μύθο του Αισώπου κατ'αρχάς...Η αλεπού είπε μόλις δεν κατώρθωσε να πιάσει τα σταφύλια "όμφακες εισί"...Αυτό συμβαίνει και με εμάς τους ανθρώπους...Δεν ανεχόμαστε την διαφορετικότητα συχνά όταν κάποιος είναι σε ανώτερο επίπεδο ζωής...Η αρετή του,οι τρόποι του προκαλούν μίαν άλογη ,αλλά και επίμονη απέχθεια...Αυτό ακριβώς έγινε με τον υψιπετή Μέγα Αλέξανδρο...Τόσοι και τόσοι οι οποίοι δεν μπόρεσαν να τον φθάσουν τον κατηγόρησαν...Και τι δεν του προσέγραψαν...Το ίδιο συνέβη και με τον Παύλο Μελά...Είπαν επί λέξει(όπως αναφέρει κι ο Ίων Δραγούμης στο"μαρτύρων και ηρώων αίμα")"τι βλάκας να πάει να σκοτωθεί"!!!...Έτσι νόμισαν πως θα μπορούσαν να αποδιώξουν τον έλεγχο,τις τύψεις συνειδήσεως που τους ασκούσε η προσωπικότητά του,η παλληκαριά του,οι ανώτερες ηθικοπνευματικές του αρετές... Έτσι νόμισαν πως θα μπορούσαν να εκτονώσουν το μίσος,το φθόνο τους για αυτά τα υψηλόφρονα(και θεόφρονα) πρόσωπα!...Το οποίο εντεινόταν από την απλότητά τους,από την φυσική τους καλοσύνη που προερχόταν από την "γλυκεία επιβράβευση της συνειδήσεως"...
Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα και στον μύθο του σπηλαίου,στον οποίο ο μεγάλος μας Πλάτωνας*αναφέρει πως όταν ο άνθρωπος γίνει πια πεφωτισμένος αφού έχει δει τον Ήλιο,την Αλήθεια και κατόπιν εκπέμπει φως,φεγγοβολεί οι υπόλοιποι δεσμώτες μέσα στους οποίους είναι "σαν την μύγα μέσα στο γάλα" επειδή δεν επιθυμούν να βγουν από το σκοτάδι(!...)τους,προσπαθούν να τον βλάψουν κ.λπ....Φυσικά,ας μην ξεχνάμε πως αναφερόταν εμμέσως πλην σαφώς στον Σωκράτη,αφού ο μύθος αυτός γράφθηκε μετά την επαίσχυντη θανάτωσί του από τους Αθηναίους και φέρει σαφή τα σημάδια της πικρίας του...Αυτά τα ολίγα ως μία έποψι του θέματος...
"για τον οποίο είχε συντάξει ειδική προσευχή και ο μητροπολίτης (Ευχαίτων αν θυμάμαι καλά)Ι.Μαυρόπους που έλεγε,παρακαλούσε τον Χριστό να εξαιρέσει της τιμωρίας τουλάχιστον τον Πλούταρχο και αυτόν,αφού ήσαν τόσο κοντά στα διδάγματά Του...
Δεν ανεχόμαστε την διαφορετικότητα συχνά όταν κάποιος είναι σε ανώτερο επίπεδο ζωής...Η αρετή του,οι τρόποι του προκαλούν μίαν άλογη ,αλλά και επίμονη απέχθεια...
Αγαπητέ παθοκτόνε στο μήνυμα σου ταυτίζεις την αντιμετώπιση της διαφορετικότητας με τον φθόνο.
Βέβαια, πολλές φορές αυτά που λές είναι γεγονός, όμως εκτός από τον φθόνο που μπορεί να υπαρχει σε κάτι διαφορετικό το οποίο είναι καλύτερο από εμάς, τι νοιώθουμε για το απλά διαφορετικό;
Τις πιό πολλές φορές νοιώθουμε καχυποψία και φόβο.Αυτό οφείλεται στο ότι κάποιος διαφορετικός απο εμάς κατα πάσα πιθανότητα, έχει και διαφορετικές αντιλήψεις ή αξίες, ενώ όσοι ανήκουν και μία ομάδα - π.χ. χριστιανοί - έχουν δηλώσει πίστη σε κοινές αξίες, ιδανικά και τρόπο ζωής.Αυτοί λοιπόν (οι αποτελούντες την ομάδα) είναι προβλέψιμοι στις αντιδράσεις τους, άρα εύκολα ελεγχόμενοι.Ταυτόχρονα έχουμε ταυτίσει την παραβατικότητα με τους "διαφορετικούς" είτε γιατί είναι αλήθεια είτε γιατί έτσι μας το έχουν περάσει.
Στα χρόνια που έχω ζήσει, καλώς ή κακώς έχω κάνει παρέα μέ πολλών λογιών ανθρώπους, από "φυτά" κολλημένους με την θρησκεία ή με το διάβασμα, μέχρι φυλακόβιους.Από "κυριλέδες" μέχρι πρεζάκηδες.
Ένα πράγμα κατάλαβα: Όλοι είναι καλοί και όλοι είναι επικίνδυνοι.Όλα είναι θέμα συγκυριών.Ο πρεζάκιας έτυχε και έγινε πρεζάκιας και θα μπορούσε το ίδιο εύκολα να γίνει κυριλές ή το ανάποδο.Οι κοινά αποδεκτές αξίες όπως σεβασμός , ειλικρίνια και φιλία υπάρχουν παντού και τηρούνται ή καταπατούνται το ίδιο εύκολα ή δύσκολα σε όλες τις διαφορετικές κοινωνικές (ή μη) ομάδες.
Μου είναι αδιανόητο να προκαταβάλω τον εαυτό μου στο πώς θα αντιμετωπίσω κάποιον μόνο και μόνο από την εμφανισή του.Αυτό που πρέπει να δώσουμε να καταλάβουν οι νεώτεροι από εμάς είναι ότι η διαφορετικότητα δεν είναι κατ' ανάγκη κακό.Εξ άλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι "μεγάλοι άνθρωποι" ήταν λίγο ή πολύ διαφορετικοί από την μάζα.
Εσύ αγαπητέ είσαι διαφορετικός από εμένα.Ίσως να μην έχουμε τίποτα κοινό.Ίσως να μην μπορούμε να κάνουμε παρέα.
Όμως είναι ίσως, δεν είναι βέβαιο.Μέχρι να σε γνωρίσω δεν πρέπει να σε αντιμετωπίζω αρνητικά ή με απέχθεια.
Αυτό εννοώ με τα παραπάνω που έγραψα.
Απο την γέννηση μας ξακινάμε ένα ταξίδι προς την ενηλικίωση, την ωριμότητα και τον θάνατο.
Όλη η ζωή μας είναι ένα ταξίδι προς το άγνωστο, ένα ταξίδι προς αυτό που δεν ξέρουμε, προς την επόμενη στροφή που κρύβει κάτι που δεν έχουμε δει, κάτι που δεν έχουμε αντιμετωπίσει.
Γεννιόμαστε με την αδυναμία να μην μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, ούτε σωματικά αλλά ούτε και σαν οντότητα. Βρισκόμαστε απο την πρώτη στιγμή αντιμέτοποι με την δύσκολη και με πολλές απαιτίσεις ζωή προσπαθόντας να πιαστούμε απο ότι θα μας κάνει δυνατούς για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε αλλά και να αντιμετοπήσουμε το άγνωστο. Έτσι σε πιανόμαστε αναγκαστηκά απο αυτό που αποκαλούμε γονείς που μπορεί να μην είναι απαραίτητα οι φυσικοί μας γονείς ή μπορεί να είναι κάποιοι που δεν μας αγαπούν απαραίτητα για να επιβιώσουμε σωματικά, αλλά και απο αντιλήψεις και ιδέες στην συνέχεια που μας προστατεύουν απο τις δυσκολίες που υπάρχουν στην αντιμετόπισης της ζωής. Απο την αρχή προσπαθούμε να επιβιώσουμε με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Πιανόμαστε σαν κισσός απο τα μεγαλύτερα δέντρα για να σκαρφαλώσουμε, να μεγαλώσουμε και να αντιμετοπήσουμε την ζωή. Μέσα σε αυτή την προσπάθεια μας, πιανόμαστε απο αντιλήψεις και ιδέες που γίνονται σιγά, σιγά όχι μόνο μονοπάτι για να επιβιώσουμε αλλά και σκοπός. Είναι πολύ δύσκολο απο την στιγμή που ξεκινάμε ένα δρόμο προς τα πάνω, απο ένα σημείο καθορισμένο να μπορέσουμε να αλλάξουμε πορεία. Είναι τόσο δύσκολο που πραγματικά μόνο μετά απο σοβαρά και καθοριστικά σημεία (περιστατικά) μετατοπιζόμαστε προς άλλη κατεύθυνση. Η ασφάλεια που έχουμε στον κόσμο που έχουμε φτιάξει, είναι τόσο σημαντική που δύσκολα δεχόμαστε τις αλλαγές. Ο κόσμος μας (δρόμος μας) είναι ο πιο σίγουρος και ο πιο "σωστός" αφού είναι αυτός που μας οδήγησε στο να επιβιώσουμε. Η διαφορετικότητα του άλλου, ο διαφορετικός δρόμος που ακολουθεί μας φαίνεται ακατανόητος και περίεργος μια και δεν μπορούμε να απαγγιστρωθούμε απο το σίγουρο περιβάλλον που μας παρέχουν τα όσα πιστεύουμε. Είναι ένας άγνωστος κόσμος για μας μια και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οι ίδιες μας οι αντιλήψεις δεν είναι τίποτα άλλο απο έναν μόνο δρόμο απο αυτούς που θα είχαμε ακολουθήσει κάτω απο άλλες συνθήκες. Ο δρόμος οι αντιλήψεις αλλά και οι απόψεις είναι η βάση που έχουμε πατήσει για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και η αλλαγή της βάσης μας θα μας έκανε ασταθείς αλλά και πολύ εβάλωτους στο να πέσουμε. Το ότι οι άλλοι πατάνε σε άλλες βάσεις εκτός απο ξένο είναι και επικίνδυνο μια και η εμπειρία της επιβίωσης μας, μας έχει "διδάξει" ότι ο δρόμος μας είναι ο σωστός. Και αν όχι ο σωστός είναι αυτός που μας έχει κάνει να σταθούμε, είναι αυτός που γνωρίζουμε και ο κίνδυνος να αλλάξουμε βάση και να πατήσουμε σε νέα εδάφη που μπορεί να κρύβουν κινδύνους είναι αυτός που μας καθηλώνει ουσιαστικά σε ένα στατικό παιχνίδι επιβίωσης. Δεν πορούμε να καταλάβουμε τους άλλους γιατί δεν είμαστε διατεθημένοι να μετακινηθούμε απο την σιγουριά μας και να δούμε τα πράγματα απο την βάση των αντιλήψεων του άλλου. Για τον καθένα μας, ο κόσμος του άλλου, είναι κάπου εκεί, παραπέρα απο εμάς, σε ένα μέρος που δεν μοιάζει ίσως με τον δικό μας, μας τον περιγράφει αλλά δεν μπορούμε να αντιληφθούμε.
Μου είναι αδιανόητο να προκαταβάλω τον εαυτό μου στο πώς θα αντιμετωπίσω κάποιον μόνο και μόνο από την εμφανισή του.
Φίλε Βαγγέλη όμως αυτό γίνεται έστω και άθελά μας.Όλοι το κάνουμε όσο και να προσπαθούμε να το αποφύγουμε πάντα η πρώτη εντύπωση είναι η εμφάνιση, για αυτό πρέπει να μιλήσουμε πρώτα με τον άνθρωπο και ύστερα να κρίνουμε.
Εσύ αγαπητέ είσαι διαφορετικός από εμένα.Ίσως να μην έχουμε τίποτα κοινό.Ίσως να μην μπορούμε να κάνουμε παρέα.
Όμως είναι ίσως, δεν είναι βέβαιο.Μέχρι να σε γνωρίσω δεν πρέπει να σε αντιμετωπίζω αρνητικά ή με απέχθεια.
Εδώ νομίζω ότι κάνεις λάθος αυτό είναι ένα από τα καλά του internet ότι δεν βλέπεις την εμφάνιση και δεν κρίνεις από αυτή. Εδώ μέσα ανταλλάσουμε απόψεις και ιδέες, υπάρχει διαφορετικότητα οποσδήποτε, αλλά επειδή δεν συμφωνούμε με κάποια πραγματα δεν πάει να πει αντιμετωπίζουμε κάποιον αρνητικά.Και αυτό που είπες μέχρι να τον γνωρίσεις δηλαδή αν τον δεις και δεν σου κάνει η φάτσα του θα αποφασίσεις να τον αντιμετωπίσεις αρνητικά?
Αυτό που είπα και παραπάνω η διαφορετικότητα δεν είναι κακή αλλά έχουμε θέσει κάποια στερεότυπα που το κάκο είναι κοινά αποδεχτώ ότι είναι κακό.
Π.χ. Σε κάποιους επικρατεί η άποψη ότι όσοι έχουν tatoo είναι κακοί άνθρωποι, μαφιόζοι κλπ κλπ. δεν είναι έτσι όμως.
Εγώ αισθάνομαι πως δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε τους άλλους, το 'μικρόβιο' που έχουμε για στιγμιαία κρίση υπάρχει ουσιαστικά για να βοηθάει εμάς στην ατελείωτη αυτοκριτική μας. Ο χρόνος, από μόνος του, είναι κριτής όλων και δεν χρειάζεται υποδείξεις από εμάς.
'Διαφορετικότητα' δεν υπάρχει, όλοι είμαστε άνθρωποι. Είμαστε διαφορετικοί από τα φυτά, από τα ζώα... Κάτι είναι διαφορετικό από κάτι άλλο, όχι από τον εαυτό του! Το ότι ο καθένας 'φοράει' ή κρύβει την σεξουαλικότητά του, την προέλευσή του, την παιδεία του και τον αγώνα του με διαφορετικό και μοναδικό τρόπο είναι δεδομένο, όπως επίσης δεδομένο είναι πως πάντα μπορεί να βρίσκει καλύτερους τρόπους.
Αυτά πιστεύω εγώ (ή το εγώ μου). :)
Φιλικούς Χαιρετισμούς
Πολύ όμορφες οι περισσότερες απαντήσεις που δόθηκαν στο συγκεκριμένο θέμα περί διαφορετικότητας...
Θα ήθελα να εκφράσω και εγώ την δική μου άποψη και θα ήθελα να γίνει σεβαστή...
Ας προχωρήσω λοιπόν στο κυρίως θέμα...
Οι άνθρωποι έχουν την ιδια φύση, τα ίδια εξωτερικά χαρακτηριστικά και το κυριοτερο εχουν νου, λογική(άσχετα αν μερικοι δεν την χρησιμοποιουν).
Υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί απλά επειδη έτσι τους εφτιαξε η φύση, υπάρχουν άνθρωποιθ διαφορετικοι γιατι ετσι το επελεξαν να ειναι, υπάρχουν άνθρωποι που ανηκουν σε διαφορες κοινωνικες ομάδες επειδη είτε ετσι το θελουν ή είτε έτσι τους έμαθαν να ζουν...
Απο την στιγμή που γεννιομαστε κ αρχιζει η σωματική αλλά και πνευματική αναπτυξη μας, τα στηριγματα μας, δηλαδή κυριώς οι γονεις μας, μας μαθαινουν να έχουμε κάποια ηθική, κάποιες αξίες, μια σωστή (κατα αυτους) συμπεριφορα.
Μεγαλώνωντας όλα αυτα μπορει να αλλάξουν γιατι παιρνουμε διαφορα εξωτερικα ερεθισματα που ίσως μας αλλάξουν το σκεπτικό...
Επομένως αν μας πειραζει το διαφορετικό και ανηκουμε σε κάποια ομάδα, δεν μας πειραζει εμας σαν ανθρωπους, αλλα πάνε αντιθετα σε όλα όσα η ομάδα που ανήκουμε πρεσβεύει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εχουν πρόβλημα με την διαφορετικότητα όταν αυτή ειναι αθώα...
και τι εννοώ αθώα, ο κάθε άνθρωπος που ειναι διαφορετικός και δεν κάνει κακό στον εαυτο του και στους γύρω του -θα έπρεπε τουλάχιστον, να ειναι σεβαστός απο όλες τις ομάδες...
Οπως γραφτηκε κ πιο πάνω φοβομαστε ότι δεν κατανοουμε, αν κατανοησουμε δεν εχουμε λόγο να φοβόμαστε... εδω ερχετε το ερωτημα γιατι να κατανοησουμε τον αλλο?
αλλά νομίζω πως εγραψα πολλά και ζητω συγνωμη...
Αυτά τα λίγα απο εμενα..
Σας ευχαριστω...
Η διαφορετικότητα και η αντιμετώπισή της, έχει να κάνει με τρεις καταστάσεις :
1. Ανθρώπινος Εγωισμός. Ισχύει στις απόψεις που διαμορφώνει ο καθένας για τον τρόπο ζωής και την οργάνωση της κοινωνίας. Υποτίθεται ότι ο καθένας / καθεμία μας έχει κάνει το δικό του ψάξιμο για να κατασταλάξει στις ιδέες που τον / την αντιπροσωπεύουν, άρα, δεν μπορεί όλο αυτό το οικοδόμημα να είναι λάθος στημένο.
2. Φόβος της Απώλειας των Κεκτημένων. Έχει να κάνει κυρίως με τον κοινωνικό ρατσισμό και την ξενοφοβία. Τα κίνητρα, συνήθως, είναι οικονομικής φύσεως. Φράση – κλισέ : «ήρθαν οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές».
3. Ασφάλεια και Συνήθεια. Όπως πολύ σωστά ανέφερε ο agaliarep, ο δρόμος που μας έκανε να επιβιώσουμε και να γίνουμε αποδεκτοί από τον κοινωνικό περίγυρο, είναι «η σωστή οδός». Η πορεία πάνω της, αναπόφευκτα, φέρνει και τη συνήθεια, το βόλεμα, τον καναπέ.
Και τις τρεις καταστάσεις, υποπτεύομαι, πως τις έχουμε περάσει όλοι. Ίσως σε μικρότερη ηλικία, ίσως σε μια κρίση ταυτότητας, ίσως σε μια δύσκολη επαγγελματική στιγμή. Η λύση στο πρόβλημα (αν θεωρείται πρόβλημα), έρχεται και πάλι μέσω της Παιδείας. Κι επειδή το σχολείο δεν φροντίζει για κάτι τέτοιο, το μπαλάκι πηγαίνει στους σημερινούς και αυριανούς γονείς, αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μας και στο πόσο «παιδευόμαστε» με απώτερο σκοπό την απόκτηση των «συνειδήσεων» στις οποίες αναφέρεται ο the black planet.
Προχωρώντας ακόμα πιο πέρα αυτό που είπα παραπάνω θα πω το εξής με βάση τα στοιχεία που δίνει ο Α. Καυκαλίδης. (http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?p=18507#post18507)
…Καθώς η μητέρα λειτουργεί συναισθηματικά/νοητικά το φυσικό της σώμα επηρεάζεται από τις διάφορες σκέψεις (Σύνδεση Νου και σώματος, οι σκέψεις μου γίνονται η βιολογία μου)…
Έτσι μπορούμε να πούμε ότι όταν μέρος των σκέψεων και των ιδεών της μητέρας γίνονται μέρος της βιολογίας μου, δεν μπορούμε να αποκοπούμε από αυτό. Και έτσι το να αλλάξουμε αυτά που ακόμα από την μήτρα θεωρούμε δεδομένα, τότε είναι σχεδόν αδύνατο. Έτσι ουσιατικά απλώνουμε ρίζες σε αυτά που ξέρουμε και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τις αντιλήψεις του άλλου… Μπορεί να κάνω και λάθος. Είναι μια σκέψη όμως.
Ποσειδώνιος
11-09-06, 23:17
Μόνο για τρελούς
Η διαφορετικότητα του άλλου και η δική μας δείχνει ότι τελικά είμαστε ο καθένας κάτι παγιωμένο – σταθερό – αμετάβλητο. Στο τι είμαστε παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες και βιολογικοί και άλλοι. Υπάρχει όμως ένας τρόπος να αλλάξουμε τον εαυτό μας μέσα από αυτό που ονομάζεται «θέληση» και αυτό δεν είναι κάτι τόσο απλό όσο λέει η λέξη, αλλά μια ενέργεια που έχει κέντρο το σημείο κάτω από το στομάχι μας και αντιδιαστέλλεται με την λογική. Αυτά μαθαίνουμε από τον Κ. Καστανέντα που μας μεταφέρει την γνώση των Ινδιάνων σαμάνων. Στο βιβλίο του «Ταξίδι στο Ιξτλάν» περιγράφει τον τρόπο πως μπορούμε να αλλάξουμε ολοκληρωτικά τον εαυτό μας και να χάσουμε την «ανθρώπινη μορφή μας». Τη μορφή δηλαδή που μας χαρακτηρίζει και κατοχυρώνει την διαφορετικότητα μας. Με λίγα λόγια μπορώ να πω ότι έχει σχέση με το σβήσιμο της προσωπικής μας ιστορίας, την κατάργηση κάθε είδους συνήθειας που μας χαρακτηρίζει με ένα τρόπο που προϋποθέτει από εμάς να καταδιώκουμε συνεχώς τον εαυτό μας και την εξάσκηση ενός είδους τρέλας που θα την λέγαμε ελεγχόμενη. Μπορούμε τότε να παρατηρούμε τον κόσμο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να καταλαβαίνουμε ότι και αυτός δεν είναι κάτι παγιωμένο – σταθερό - αμετάβλητο. Σε αυτό το σημείο κατανοούμε απόλυτα και δεχόμαστε την διαφορετικότητα του άλλου ‘κατανοούμε γιατί είναι σταθερά αμετάβλητα διαφορετικός. Η κατάσταση που φθάνουμε περιέχει τον θαυμασμό για την διαφορετικότητα όλων, αλλά και ένα είδος αδιαφορίας.
Πόσο διαφορετικοί μπορούμε να γίνουμε;
Με αυτές αλλά και άλλες τεχνικές που μας δίνονται στα υπόλοιπα βιβλία του και άλλες που αργότερα ανακαλύπτουμε μόνοι μας, φτάνει να μιλά ακόμα και για αλλαγή ……….. !!!! Η απόλυτη μεταμόρφωση.
Δεν θα το πω διότι κανείς δεν το πιστεύει έτσι κι αλλιώς.
Πως μπορεί να είμαστε κάτι π παγιωμένο και αμετάβλητο; Όλη μας η ζωή είναι μια μεταβολή. Από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, σιγά, σιγά μεγαλώνουμε και γερνάμε, την συναισθηματική μας κατάσταση, περνάμε από χαρά σε λύπη και το αντίστροφο κ.ο.κ. αλλά και αυτά που πιστεύουμε όταν είμαστε μικροί δεν έχουν καμία σχέση με όταν γινόμαστε νέοι και τελικά καταλήγουν σε κάτι άλλο προς το τέλος αυτού που αποκαλούμε ζωή. Όλα στην ζωή μας είναι μια μεταβολή, αλλάζουμε και μεταμορφωνόμαστε σε κάτι άλλο. Σιγά, σιγά σαν άνθρωποι, σαν προσωπικότητες, σιγά, σιγά σαν είδος. Μια μεταβολή σαν ένα τεράστιο κοσμικό ποτάμι που ταξιδεύει στο διάστημα και ρέει χωρίς όχθες και χωρίς κάποιο καθορισμένο σημείο. Ή μήπως υπάρχει; Αρνούμαστε παρόλα αυτά να δεχτούμε ότι ο δίπλα μας μπορεί να έχει διαφορετική άποψη, διαφορετική αντίληψη, διαφορετικές προτιμήσεις. Περιμένουμε από τους άλλους να λειτουργούν όπως εμείς, να σκέφτονται όπως εμείς, να κάνουν ότι εμείς. Το γιατί πραγματικά δεν ξέρω εάν μπορώ να το προσδιορίσω. Δεν ξέρω εάν μπορώ να το κατανοήσω. Δεν ξέρω εάν η θέληση, είναι μια πραγματικότητα ή μια ψευδαίσθηση, αλλά ξέρω ότι αξίζει να προσπαθήσω.
Eπειδή οι περισσότερες μεταβολές στον χαρακτήρα μας γίνονται σταδιακά και όχι απότομα δέν μπορούμε να τις κατανοήσουμε. Νομίζουμε οτι είμαστε ίδιοι, οτι δέν έχουμε αλλάξει γιατί το μυαλό μας βρίσκεται κάποια λεπτά της ώρας πίσω και όχι κάτι χρόνια.
Οτι περιμένουμε απο τους άλλους να συμπεριφέρονται, και να εμφανίζονται όπως εμείς οφείλεται στο οτι νομίζουμε οτι ο εαυτός μας βρίσκεται στο κέντρο του σύμπαντος. Η άρνηση της διαφορετικής συμπεριφοράς του άλλου ίσως πολλές φορές να οφείλεται και στην ζήλεια, οτι δέν τολμάμε εμείς νομίζοντας οτι είμαστε κλεισμένοι σε κάποια καλούπια να συμπεριφερθούμε όπως αυτός. Και το αδιέξοδο απέναντι σε αυτή την υποτιθέμενη μειονεκτικότητα το βρίσκουμε στην υποτίμηση απέναντι στο πρόσωπο του.
Ειλικρίνα,είναι εκπληκτικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι όλοι πρόσέγγισαν το θέμα πολύ όμορφα και με τις διαφορετικές απαντήσεις τους απέδειξαν την ομορφιά της διαφορετικότητας.
Πιστεύω ότι ο φόβος προς το διαφορετικό ξεκινά από την αρχέγονη επιθυμία του ανθρώπου να κατανοήσει την Αλήθεια, την μία,μοναδική και αναμφισβήτητη,η γνώση της οποίας θα του επιτρέψει να ικανοποιήσει τον εαυτό του αλλά και την υποσυνείδητη ανάγκη του να κυριαρχήσει στους υπολοίπους τοποθετώντας τον εαυτόμτου πιο ψηλά στα σκαλοπάτια της γνώσης.
Η πορεία προς την Αλήθεια είναι "πλατιά",δηλ.πραγματοποιείται από πολ΄λούς παράγοντες της ζωής.Η σωστή προσέγγιση και κατανόηση των παραγόντων αυτών οδηγεί στην Αλήθεια,είτε αυτή ονομάζεται Θεός(οι) είτε νόμοι του σύμπαντος.Οπότε η διαφορετικότητα,σε πνευματικο,πολιτισμικό επίπεδο, έγγειται στην διαφορετική προσέγγιση των προαναφερθέντων παραγόντων.Άρα ο φόβος της διαφορετικότητας είναι ο φόβος΄ότι κάποιος άλλος θα μας κλέψει την Αλήθεια.Νομίζω...
Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα της διαφορετικότητας προκύπτει από το φόβο μας να δεχτούμε το γεγονός ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί. Τι θέλω να πω μ' αυτο ομως. Λοιπον, ολοι μας ειμαστε ξεχωριστοι, τοσο εμφανισιακα οσο και ψυχικα. Οσα κοινα στοιχεια και αν εχουμε, παντα θα ζουμε εγκλωβισμενοι μες στο εγω μας. Ποτε δε θα μπορεσουμε να δουμε τη ζωη μεσα απο τα ματια καποιου αλλου. Αυτη η ιδεα ειναι απολυτα λογικο να μας τρομοκρατει. Γι' αυτο και θελουμε να μπουμε μεσα σε μια ομαδα, να νιωσουμε οτι καπου ανηκουμε, να πιστεψουμε οτι υπαρχουν και αλλοι ανθρωποι σαν κι εμας. Αυτος ο μικροκοσμος μοιραια γινεται ο κοσμος ολος για μας. Αρνουμαστε να δεχτουμε οτι καπου αλλου, ακομα και διπλα μας, μπορει να υπαρχουν ανθρωποι που ειναι αλλιως, που σκεφτονται και δρουν αλλιως.
Ειναι ο φοβος και η ανασφαλεια, το ξεβολεμα που μας κανει να τους αντιμετωπιζουμε με επιφυλαξη η ακομα χειροτερα να τους περιθωριοποιουμε. Ας μη ξεχναμε οτι για αιωνες οι λευκοι Ευρωπαιοι θεωρουσαν τους εγχρωμους Αφρικανους κατωτερα οντα. Τους αντιμετωπιζαν σαν ζωα, τους σκοτωναν με την ιδια απαθεια που θα σκοτωναν ενα ζωο στο κυνηγι, τους εκμεταλλευονταν χωρις καμια δευτερη σκεψη μονο και μονο επειδη ειχαν διαφορετικο χρωμα και δε καταλαβαιναν τη γλωσσα τους. Κι αυτο ειναι μονο ενα παραδειγμα. Υπαρχουν παρα πολλα παραδειγματα που επιβεβαιωνουν το τρομο του ανθρωπου για τον "Αλλο", για τον "Διαφορετικο".
Αυτο που οφειλουμε να κανουμε ολοι οσοι πιστευουμε στη "μοναδικοτητα" αλλα αρνουμαστε τη "διαφορετικοτητα" ειναι να αντισταθουμε στη δυναμη των στερεοτυπων που μας εχει επιβαλλει η κοινωνια στην οποια μεγαλωσαμε. Η μαχη αυτη ειναι καθημερινη και δε νομιζω οτι τελειωνει ποτε. Ο αγωνας ειναι πολυ δυσκολος γιατι οσο ανοιχτομυαλοι και αν λεμε οτι ειμαστε, παντα ερχεται μια στιγμη που ξεχνιομαστε και τοτε αντιμετωπιζουμε το διαφορετικο με επιφυλαξη.
Αληθεια αν δεν υπηρχε η "διαφορετικοτητα" η ζωη τι νοημα θα ειχε; Δεν θα ηταν πολυ βαρετα;
Η διαφορετικότητα καθορίζεται απο τις εμπειρίες.
Η διαφορετικότητα καθορίζεται απο αυτά που ζούμε, αισθανόμαστε, αγαπάμε...
Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές
κι ήταν η σχέση μας αυτές
χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ
Κι έπειτα το χρόνο μέτρησα να δω
αν προλαβαίνω να σου πω
Από μένα πόσα δεν μπορώ
Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
κι εγώ...εσένα
Κι αν μείνει τ'όνειρο μισό
κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό
Ένα να λες σαν να'ναι χθες
Πως μ'αγαπάς χίλιες φορές... (http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?p=21366#post21366)
Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...
Η διαφορετικότητα του καθενός μας ίσως είναι η απόδειξη ότι όλοι έχουμε την ευκαιρία για κάτι το θείο,για κάτι πέρα από τις δυνάμεις μας,για κάτι που σχεδιάστηκε μόνο για εμάς...Έτσι,όταν προσπαθούμε να "μοιάσουμε",δεν εγκληματούμε;
Τί είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μην αποδέχονται τη διαφορετικότητα;
Γιατί οι άνθρωποι αγνοούμε εγκληματικά (με θύματα τον εαυτό μας), ότι είμαστε όλοι ΕΝΑ.
Είναι περίεργο, αλλά όλοι συμφωνούμε στον σεβασμό και όλοι λέμε, ότι σεβόμαστε την διαφορετικότητα του άλλου. Αλλά πραγματικά είναι έτσι;
Πραγματικά, πόσο σεβασμό έχουμε απέναντι στον άλλο και στην διαφορετικότητα του; Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων πέφτει σε ένα γρανάζι που λέγεται υποκρισία. Λέμε ότι σεβόμαστε τον άλλο και λέμε ότι αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα του ενώ στην πραγματικότητα αυτό είναι απλά λόγια και το λέμε μόνο και μόνο επειδή είναι το σωστό να πούμε. Πάντα επιλέγουμε, αυτό που το σύνολο δέχεται ως πολιτισμένο και σωστό όχι γιατί το δεχόμαστε αλλά επειδή είναι αυτό που πρέπει. Και από την άλλη κάποιες φορές διαφωνούμε, όχι κανένα άλλο λόγο απλά για να διαφέρουμε. Αλήθεια πόσο πολύ θα θέλαμε να βρίσουμε κάποιους ανθρώπους αλλά δεν το κάνουμε; Πόσο πολύ θα θέλαμε να τους μειώσουμε για να νοιώσουμε καλύτερα και δεν το κάνουμε, όχι γιατί δεν θέλουμε, απλά γιατί δεν θέλουμε να πουν οι άλλοι ότι είμαστε κόπανοι; Αλήθεια πόσοι από εδώ μέσα, ή από εκεί έξω δεν λένε, λέμε υποτιμητικά σχόλια για άλλους, μόνο και μόνο επειδή έχουν διαφορετική αντίληψη για τα πράγματα; Πόσοι δεν είναι καθώς πρέπει μέσα στο χώρο που βρίσκονται, μέσα στο metafysiko, στην δουλειά τους, στο σπίτι τους και από την άλλη φροντίζουν με την πρώτη ευκαιρία, να βγάζουν την χολή τους, φυσικά όχι κατά πρόσωπο, αλλά σε ιδιωτικές συζητήσεις;
Πολύ σεβασμός πέφτει και πολύ ανοχή στην διαφορετικότητα, αλλά πόσο διαφέρουμε όλοι εμείς από όλα όσα περιέγραψα; Όλοι σέβονται την διαφορετικότητα μέχρι αυτή να φτάσει στην αυλή του εαυτού τους και του δικού τους μικρόκοσμου. Τότε όλα αλλάζουν.
Φίλε agaliarep, είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να είσαι εντάξει με τους γύρω σου, να μην τους προσβάλεις, να τα έχεις καλά με όλους, κι απ' την άλλη να είσαι και ειλικρινής. Η αλήθεια, το πιο άσχημο άγαλμα απ' όλα, είναι πολύ σκληρή για να την αντέξει κάποιος καθημερινά, γι' αυτό και πολλοί χρυσώνουν το χάπι... Άλλοι επιλέγουν να αλλάξουν, τουλάχιστον εξωτερικά, για να είναι αρεστοί και αποδεκτοί. Με λίγα λόγια φτάνουν στο σημείο να προσποιούνται, να καταπιέζουν τον εαυτό τους και να αλλοιώνουν την προσωπικότητά τους. Καλώς ή κακώς, έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι και δύσκολα μπορεί αυτό να αλλάξει. Η υποκρισία είναι πολύ άσχημο πράγμα, ειδικά όταν διαπιστώνεις πως σε περιβάλλει σε κάθε σου βήμα. Είναι οδυνηρό να ανακαλύπτεις πως οι φίλοι σου, οι συγγενείς σου, ακόμα και η αγαπημένη σου υποκρίνεται για να σου είναι αρεστή.
Αν όμως δε βλέπεις στο πρόσωπο των δικών σου ατόμων τον εαυτό σου σαν καθρέπτισμα, τότε δύσκολα τους αποδέχεσαι. Δύσκολα θα στεριώσει μια σχέση σου με μια κοπέλα που δε σου μοιάζει στις επιλογές ή στη συμπεριφορά. Όλα έχουν να κάνουν με την ομαλή συμβίωση των ανθρώπων. Είναι ο νόμος της φύσης αυτός. Τα διαφορετικά είδη δεν μπορούν να παραμείνουν στον ίδιο χώρο. Κι όπου υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι, τότε πάντα κάποιος υπερτερεί. Κάποιος εξουσιάζει, κάποιος ελέγχει. Κάποιος επιβάλει την τάξη. Επιβάλει στον πολύ διαφορετικό να γίνει περισσότερο συμβατός με τους υπόλοιπους και πάει λέγοντας...
Ποσειδώνιος
20-12-06, 14:00
Τελικά όλοι οι άνθρωποι είμαστε απίστευτα ολόιδιοι.
Απλώς κάθε ένας μας έχει μια τάση να είναι ξεχωριστά διαφορετικός.
Υπάρχουν όμως εποχές που κάθε ένας μας είναι διαφορετικός και από τον ίδιο του τον εαυτό.
Συνιθησμένο είναι και το εξής φαινόμενο. Να διαφωνούν δυο για το ίδιο θέμα και να υποστηρίζει κάθε ένας την άποψη του με πείσμα χωρίς να βάζει νερό στο κρασί του. Έρχεται όμως ο καιρός που θα ξαναδιαφωνίσουν για το ίδιο θέμα αλλά αυτή τη φορά θα έχουν αντίθετες απόψεις!!! Μην μου πείτε ότι δεν σας έχει συμβεί;
Για παράδειγμα σκεφτείτε ότι τελειώνει μια συζήτηση χωρίς να έχει αλλάξει κάτι στη θέση των δυο ομιλητών.Η διαφορά όμως είναι ότι κάθενας έχει ακούσει την άλλη άποψη από μια διαφορετική πλευρά σκέψης. Αν τα άτομα δεν ξανασυζητήσουν το ίδιο θέμα θα δουλεύει στον καθένα η άλλη άποψη υποσυνείδητα. Όταν έρθει ο κατάλληλος καιρός και ενώ έχει ωριμάσει η άλλη άποψη μπορεί το άτομο να νοιώθει άνετα με το να την ασπάζεται. Δεν είναι απίθανο η χρονική στιγμή να τυχαίνει να ευνοεί την πιθανότητα τα δυο ίδια άτομα να έχουν ασπαστεί την αντίθετη άποψη χωρίς να θυμούντε καν ότι έχουν ξανασυζητήσει για το ίδιο θέμα.
Όλοι είμαστε ίδιοι και διαφορετικοί και από τους άλλους και από τον εαυτό μας. Τώρα είμαστε έτσι αύριο αλλιώς.
Τελικά είμαστε ίδιοι αλλά διαφορετικοί ανάλογα με την χρονική στιγμή.
Απλώς φαίνεται ότι μια και έχουμε ξεκινήσει από διαφορετικό σημείο είναι δύσκολο να βρεθούμε και να συμφωνήσουμε.
Κάποιος που δεν ταιριάζει-"συμφωνεί" μαζί μου σήμερα, μπορεί αύριο να το κάνει. Όμως αύριο εγώ μπορεί να μην ταιριάζω-συμφωνώ με τον σημερινό μου εαυτό.
Θα μπορούσαμε να τα βρούμε μόνο αν αποφασίζαμε να συμφωνούμε και να διαφωνούμε συγχρόνως για όλα τα θέματα. Στηρίζοντας με επιχειρήματα κάθε άποψη.
lucid mind
03-02-07, 18:11
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτή σου την απορία γιατί με βασανίζει και εμένα.Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι ούτε και εμείς δεχόμαστε την διαφορετικότητα αυτών των κολλημένων ανθρώπων που μας πρήζουν από την αρχή της ιστορίας .Μάλλον τα ίδια χάλια είμαστε...
Θλιβερόν:(
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2025, Jelsoft Enterprises Ltd.