teoilio
13-10-06, 12:57
Κάπου είχα διαβάσει για μια θεωρία που προσπαθούσε να δώσει μια λογική εξήγηση για την εμφάνιση και την ανάπτυξη πολιτισμού πάνω στη γη, πέρα από την φιλοσοφική θεωρία του Terrence McKenna για τα μανιταράκια, την θεωρία της σπηλιάς. Η ιστορία ρου ανθρώπινου πολιτμσού πάνω στη γη θεωρείται ότι έχει διάρκεια 5000 ετών. Αν συγκριθεί με την διάρκεια της ζωής της γης που φτάνει κάπου στα 65.000.000 χρόνια τότε, σε κλίμακα μιας ωρολογιακής ημέρας, η ιστορία μας πάνω στη γη φτάνει τα μερικά δευτερόλεπτα της ώρας. Πολλοί έχουν αναρωτηθεί τι μπορεί να έχει συμβεί στο υπόλοιπο χρονικό διάστημα της ύπαρξης της γης, αν δηλαδή υπήρξαν κι άλλοι πολιτισμοί οι οποίοι κατά καιρούς άκμασαν, παρήκμασαν και εν τέλει χάθηκαν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την γέννηση της θεωρίας της σπηλιάς, η οποία τείνει να εξηγήσει πως σε σχετικά τόσο μικρό χρονικό διάστημα καταφέραμε να δημιουργήσουμε τόσο μεγάλο πολιτισμό. Η απάντηση βρίσκεται στα κρυμμένα μυστικά που κατείχαν κάποιοι από παλαιότερους πολιτισμούς που χάθηκαν.
Η θεωρία της σπηλιάς λοιπόν λέει πως κάποια στιγμή στη γη, πριν το δικό μας πολιτισμό, υπήρχε κάποιος άλλος πολιτισμός, ίσως μεγαλύτερος και σιχυρότερος του δικού μας. Αυτό, σε κάποια σημεία θα μπορούσε να συμφωνεί με τις θεωρίες περί προ κατακλυσμιαίων πολιτισμών, Ατλάντων κ.ο.κ. Αυτός ο πολιτισμός λοιπόν, έφτασε στο ζενίθ του και αυτοκαταστράφηκε με κάποιο πυρηνικό πόλεμο (Πολύ κοινότυπη άποψη και για την τύχη του δικού μας πολιτισμού που επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες). Η επιφάνεια της γης σχεδόν καταστράφηκε και η ατμόσφαιρα μολύνθηκε με ραδιενεργά στοιχεία, ώστε να μη μπορεί να συνεχιστεί η ζωή. Τουλάχιστον όχι στη επιφάνεια της γης. Κάποιοι που κατάφεραν να σωθούν μετακομοίζοντας στο εσωτερικό της γης, σε μεγάλα βάθη, διαιώνισαν το είδος και συνέχισαν να ζουν στο εσωτερικό της γης, σε βαθιές σπηλιές. Αυτό εν μέρει έρχεται να συναντήσει άλλη μία θεωρία, αυτή της κοίλης γης και της Θούλης. Αυτοί οι άνθρωποι που για πολλά χρόνια συνέχισαν να δημιουργούν κοινωνίες στα έγκατα της γης, με βάση τη θεωρία της μετάλαξης των ειδών (Δαρβίνος), μετάλαξαν τα χαρακτηριστικά τους απο γενιά σε γενιά ωστε να μπορούν να ζουν στις συνθήκες που μπορεί να επικρατούν σε σπήλαια με μεγάλο βάθος. Έτσι δημιούργησαν τρίχες σε όλο τους το σώμα για να αντέχουν το κρύο και την υγρασία, έγιναν πιο κοντοί και σκυφτοί αφού ίσως αναγκάζονταν να περπατάνε σε πολύ χαμηλά ύψη, δημιούργησσαν καινούργιους κώδικες επικοινωνίας και μετάλλαξαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους (πιο μεγάλοι κυνόδοντες, ποιο πολλές γωνίες) αφού αναγκαστικά είχαν αλλάξει και την διατροφή τους. Με τον καιρό και το πέρασμα των γεννεών που ζούνε στα σπήλαια, η γνώση για τον πολιτισμό από τον οποίο προέρχονται χάνεται και ίσως μόνο μερικοί έχουν καταφέρει να περισώσουν κάποια από τη γνώση (δοκίμια,έρευνες, ή τεχνολογικά επιτεύγματα) του περασμένου πολιτισμού. Όταν μετά από πολλά χρόνια η ατμόσφαιρα επιτέλους καθαρίζει, αυτοί οι άνθρωποι -τυχαία ή και όχι- βγαίνουν στην επιφάνεια. Μπορείτε να φανταστείτε πως μοιαζουν? Σαν το Homo Neadertal ο οποίος ανακαλύπτει μια καινούργια ζωή που ίσως να είχε ακούσει γι αυτή στα παραμύθια των παπούδων του.
Όπως και να το δει κανείς αν και δεν νομίζω πως στέκει άκρως από επιστημονικής άποψης, είναι μια ενδιαφέρουσα θεωρία
Η θεωρία της σπηλιάς λοιπόν λέει πως κάποια στιγμή στη γη, πριν το δικό μας πολιτισμό, υπήρχε κάποιος άλλος πολιτισμός, ίσως μεγαλύτερος και σιχυρότερος του δικού μας. Αυτό, σε κάποια σημεία θα μπορούσε να συμφωνεί με τις θεωρίες περί προ κατακλυσμιαίων πολιτισμών, Ατλάντων κ.ο.κ. Αυτός ο πολιτισμός λοιπόν, έφτασε στο ζενίθ του και αυτοκαταστράφηκε με κάποιο πυρηνικό πόλεμο (Πολύ κοινότυπη άποψη και για την τύχη του δικού μας πολιτισμού που επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες). Η επιφάνεια της γης σχεδόν καταστράφηκε και η ατμόσφαιρα μολύνθηκε με ραδιενεργά στοιχεία, ώστε να μη μπορεί να συνεχιστεί η ζωή. Τουλάχιστον όχι στη επιφάνεια της γης. Κάποιοι που κατάφεραν να σωθούν μετακομοίζοντας στο εσωτερικό της γης, σε μεγάλα βάθη, διαιώνισαν το είδος και συνέχισαν να ζουν στο εσωτερικό της γης, σε βαθιές σπηλιές. Αυτό εν μέρει έρχεται να συναντήσει άλλη μία θεωρία, αυτή της κοίλης γης και της Θούλης. Αυτοί οι άνθρωποι που για πολλά χρόνια συνέχισαν να δημιουργούν κοινωνίες στα έγκατα της γης, με βάση τη θεωρία της μετάλαξης των ειδών (Δαρβίνος), μετάλαξαν τα χαρακτηριστικά τους απο γενιά σε γενιά ωστε να μπορούν να ζουν στις συνθήκες που μπορεί να επικρατούν σε σπήλαια με μεγάλο βάθος. Έτσι δημιούργησαν τρίχες σε όλο τους το σώμα για να αντέχουν το κρύο και την υγρασία, έγιναν πιο κοντοί και σκυφτοί αφού ίσως αναγκάζονταν να περπατάνε σε πολύ χαμηλά ύψη, δημιούργησσαν καινούργιους κώδικες επικοινωνίας και μετάλλαξαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους (πιο μεγάλοι κυνόδοντες, ποιο πολλές γωνίες) αφού αναγκαστικά είχαν αλλάξει και την διατροφή τους. Με τον καιρό και το πέρασμα των γεννεών που ζούνε στα σπήλαια, η γνώση για τον πολιτισμό από τον οποίο προέρχονται χάνεται και ίσως μόνο μερικοί έχουν καταφέρει να περισώσουν κάποια από τη γνώση (δοκίμια,έρευνες, ή τεχνολογικά επιτεύγματα) του περασμένου πολιτισμού. Όταν μετά από πολλά χρόνια η ατμόσφαιρα επιτέλους καθαρίζει, αυτοί οι άνθρωποι -τυχαία ή και όχι- βγαίνουν στην επιφάνεια. Μπορείτε να φανταστείτε πως μοιαζουν? Σαν το Homo Neadertal ο οποίος ανακαλύπτει μια καινούργια ζωή που ίσως να είχε ακούσει γι αυτή στα παραμύθια των παπούδων του.
Όπως και να το δει κανείς αν και δεν νομίζω πως στέκει άκρως από επιστημονικής άποψης, είναι μια ενδιαφέρουσα θεωρία