Oι Σειρήνες των ταξιδιών μας

[beetlejuice]

Γιατί σας αρέσει να ταξιδεύετε; Ποιοι τοποι σας συγκινουν περισσοτερο, τραβουν το ενδιαφερον σας; Δεχτηκατε καποιου ειδους ελξη για να επισκεφτειτε καποιον τοπο εστω και μια φορα στη ζωη σας; Και πως νοιωσατε οταν καταφτασατε εκει; Ποσες φορες αυτοι οι ιδιες τοποθεσιες δεν σας καλουν πισω, ακομη και εαν εχετε μοχθησει για να τις "κατακτησετε";
Ειναι αληθεια οτι υπαρχουν ορισμενοι τοποι που ασκουν τη σαγηνη τους πανω στους ανθρωπους. Τους καλουν σαν Σειρηνες να τους επισκεπτουν. Μεσα απο τις ιστοριες που τους ακολουθουν, τους μυθους και τους θρυλους που τους συνοδευουν, την παραξενη ενεργεια που αυτοι εκλυουν.

Δεν εχω παρα να σας παραθεσω εδω ενα συγκλονιστικο κομματι απο το 9ο κεφαλαιο του βιβλιου "Αναζητωντας Χαμενους Κοσμους (http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=1462)" (Exploration Fawcett) του Περσυ Χαρρισον Φωσεττ (εκδ. Locus 7). O Fawcett ηταν ενας απο τους μεγαλυτερους εξερευνητες του αγνωστου στον 20ο αιωνα. Σταλμενος απο την αγγλικη κυβερνηση, προσπαθησε να χαρτογραφησει και να οριοθετησει τα συνορα μεταξυ της Βολιβιας και της Βραζιλιας στις πυκνες ζουγκλες της Ν. Αμερικης. Παρ'οτι μετα απο την ολοκληρωση της επιπονης αποστολης του γυρισε πισω στην πατριδα του, στη θαλπωρη της οικογενειας του, εν τουτοις κατι τον καλουσε πισω στα τροπικα δαση της Λατινικης Αμερικης...Η αναζητηση μιας χαμενης πολης που κατοικειται απο μια υψηλα πολιτισμενη φυλη λευκων ανθρωπων, εχει ηδη γινει ενα απο τα μεγαλυτερα μυστηρια της συγχρονης εξερευνησης.
Ο Φωσεττ εχει μολις ολοκληρωσει τη δουλεια του και βρισκεται στη πρωτευουσα της Βολιβιας:

Μπροστα μου υπηρχε η υπεροχη προοπτικη του να ξαναδω την πατριδα. Για την ωρα ειχα χορτασει με τους αγριοτοπους και το μυαλο μου ηταν γεματο με το προσεχες ταξιδι για την ακτη. Το νωχελικο θαλασσιο ταξιδι και τη θεα της Αγγλιας, με τα αστεια δεντρακια της, τους συμμετρικους αγρους της και τα παραμυθενια της χωρια . Της γυναικας μου και του τετραχρονου γιου μου Τζακ και του νεοφερμενου Μπραϊαν. Ηθελα να ξεχασω τις θηριωδιες, ν' αφησω πισω μου το δουλεμποριο, τις φρικτες αρρωστιες και να δω και παλι τις αξιοσεβαστες ηλικιωμενες κυριες που οι ιδεες τους περι ακολασιας τελειωναν με τις αδιακρισιες της ταδε υπηρετριας. Ηθελα να ακουσω τις καθημερινες ψιλοκουβεντουλες του εφημεριου του χωριου, να συζητησω τις αβεβαιοτητες του καιρου με τους χωρικους και να διαβασω την καθημερινη εφημεριδα μου στο τραπεζι του μπρεκφαστ. Με λιγα λογια, ηθελα να γινω απλως "συνηθισμενος ανθρωπος". Να σκαψω στον κηπο, να τακτοποιησω τα παιδια στο κρεβατι τους μετα το βραδινο παραμυθι, να βολευτω διπλα στο τζακι με τη γυναικα μου στο πλαι απασχολημενη με το μανταρισμα - αυτα ηταν τα πραγματα που λαχταρουσα περισσοτερο. Θα μου ηταν ευχαριστο να γυρισω και να κανω αλλη μια χαρτογραφηση συνορων, αλλα αν η κυβερνηση μου αρνιοταν να χορηγησει μια παραταση των υπηρεσιων μου- ε, λοιπον δε θα 'ταν και τοσο ασχημα τελικα.
Περασα τα Χριστουγεννα σπιτι. Ο πολιτισμενος αγγλικος χειμωνας περασε γρηγορα και ηρεμα λες και δεν ειχε υπαρξει ποτε η Νοτια Αμερικη. Ομως βαθια μεσα μου μια σιγανη φωνη με καλουσε. Μολις κι ακουστη στην αρχη, επεμενε εως οτου δεν μπορουσα πια να την αγνοησω. Ηταν η φωνη των αγριοτοπων και ηξερα οτι τωρα αποτελουσαν ενα μερος του εαυτου μου για παντα.
Στεκομαστε στον κηπο στο Ντωρις Ουωρρεν ενα γλυκο απογευμα του Γεναρη, σχεδον ανοιξιατικο αν δεν ηταν τα γυμνα δεντρα και οι μαυροι διαχωριστικοι φραχτες. Περα απο τους αμμολοφους μουρμουριζε νυσταγμενα η ταραγμενη θαλασσα -ο μονος ηχος εκτος απο το σποραδικο μπουμπουνητο καποιου περαστικου τρενου. Τοτε ακουστηκε ενας αλλος ηχος. Καποιος επαιζε ενα γραμμοφωνο σ' ενα γειτονικο σπιτι και ειχε ανοιξει το παραθυρο για να χαρει τη γλυκια ατμοσφαιρα. Ο δισκος που παιζοταν ηταν η Εστουδιαντινα.
Ενιωσα να παρασυρομαι πισω, μεσα στα δαση του Ακρε. Μπροστα μου ερεε ξανα το αργοκινητο ποταμι σαν αναλυτο χρυσαφι στο φεγγος του δειλινου. Τα απειλητικα πρασινα τειχη του δασους εκλειναν για να με αιχμαλωτισουν και ηξερα οτι 1000 χιλιομετρα απο σκληρους αγριοτοπους υπηρχαν αναμεσα σε μενα και τον πολιτισμο. Ημουν εκει οπου ο μονος νομος που αναγνωριζοταν ηταν εκεινος του μαστιγιου και του οπλου και η μονη φυγη ηταν η ληθη του μεθυσιου. Ενας νοσταλγικος πονος με διαπερασε. Ανεξηγητα -καταπληκτικα- καταλαβα οτι αγαπουσα εκεινη την κολαση. Η δαιμονικη αρπαγη της με ειχε αιχμαλωτισει και ηθελα να τη δω ξανα.
Στις 6 Μαρτιου του 1908 επιβιβαστηκα στο Εηβον στο Σαουθαμπτον με προορισμο το Μπουενος Αϊρες και στο πλοιο συναντηθηκα με τον κυριο Φισερ το νεο μου βοηθο. Η γυναικα μου και ο Τζακ ειχαν ερθει να με αποχαιρετησουν και οταν χτυπησε η σειρηνα ενα μερος της καρδιας μου εφυγε μαζι τους απο τη σανιδοσκαλα κατω στην αποβαθρα. Ο πονος ενος ακομη χωρισμου ηταν δυνατος - αλλα κατι με τραβουσε- με τραβουσε επιμονα, ακατανικητα, περα μακρια προς τα δυτικα.

http://www.rickrichards.com/ac/Fawcett_p2.jpg

[ELPINIKI]

[QUOTE=beetlejuice]Γιατί σας αρέσει να ταξιδεύετε; Ποιοι τοποι σας συγκινουν περισσοτερο, τραβουν το ενδιαφερον σας; Δεχτηκατε καποιου ειδους ελξη για να επισκεφτειτε καποιον τοπο εστω και μια φορα στη ζωη σας; Και πως νοιωσατε οταν καταφτασατε εκει; Ποσες φορες αυτοι οι ιδιες τοποθεσιες δεν σας καλουν πισω, ακομη και εαν εχετε μοχθησει για να τις "κατακτησετε";

μου αρέσει να ταξιδεύω γιατί έτσι αισθάνομαι οτι ζώ και μόνο έτσι η ψυχή μου ησυχάζει... Σκωτία,ξωτικά,νεράιδες... μια φορά πήγα εκεί και το μόνο που ένιωσα ήταν <<καλως ήρθες σπίτι...>>
όταν κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πηγαίνω εκεί χωρίς σκέψη, και γνωρίζω οτι κάποια στιγμή εκεί πρέπει να πάω όσο και αν με λυπεί ο αποχωρισμός...απλά οχι ακόμη... :)

σειρήνες λοιπόν ε? οκ δεκτο :)

[Ophelia]

Ποιοι τοποι σας συγκινουν περισσοτερο, τραβουν το ενδιαφερον σας; Δεχτηκατε καποιου ειδους ελξη για να επισκεφτειτε καποιον τοπο εστω και μια φορα στη ζωη σας; Και πως νοιωσατε οταν καταφτασατε εκει;
Η έρημος, η έρημος και πάλι η έρημος! :rolleyes:
Όταν πρωτοπήγα ένιωσα σαν να 'ανοίξανε' πόρτες που ήτανε καιρό κλειστές...που δεν ήξερα καν οτι υπήρχαν! Ένιωσα σαν να έφτασα επιτέλους σπίτι μου! Γενικά η Ανατολή με 'τραβάει' σαν μαγνήτης...εκεί ζούσα και πιστεύω οτι εκεί θα επιστρέψω!

http://i187.photobucket.com/albums/x259/OpheliaL/Desert.jpg

[Jovitaki]

Φιλη Ελπινικη δικια μας εισαι εσυ...ξεκινησα να γραψω για το θεμα και ειδα την απαντηση σου....εγω απο μικρη θα ηθελα να ταξιδεψω στην Κελτικη γη, το πρασινο Erin οπως ειναι στην γλωσσα των ποιητων η Ιρλανδια αλλα και στην Σκωτια..καστρα, λιμνες, ξωτικα, νεραιδες , φαντσματα ....δεν ξερω αν υπαρχουν προηγουμενες ζωες η αν καποιοι μακρινοι προγονοι μας ανασυρουν μνημες οπως μελετα η ανθρωπογεωγραφια...Δεν εχω παει ποτε εκει περα αλλα νιωθω πως αν το κανω ποτε θα πω ακριβως τα ιδια λογια με την Ελπινικη..."επιτελους στο σπιτι"..η και μπορει να μην ξαναγυρισω απο εκει κιολας!! :eek:

[ELPINIKI]

<<επιτελους στο σπιτι"..η και μπορει να μην ξαναγυρισω απο εκει κιολας!! :eek: [/COLOR][/QUOTE]>>


φίλη Jovitaki καλημέρα (αν και είναι μεσημέρι!)

θα σου πρότεινα να κλέψεις λίγο χρόνο και να επισκεφτείς <<εκείνα τα μέρη>> είναι πράγματι φανταστικά πόσο μάλλον αν τα νιώθεις σαν τον <<τόπο>> σου...

τώρα αν σε μαγέψουν τόσο πολύ και μείνεις εκεί που το πρόβλημα αφού θα είσαι σπίτι σου...χι, χι,χι, :D

[Υπατια]

Μ αρέσει απίστευτα να ταξιδεύω. Από πάντα το ένιωθα πως με γέμιζε αυτή η αλλαγή του τοπιού και αύρας. Με βοηθά να γνωρίζω καινούργιες πτυχές του εαυτού μου. Το μερος που δεν θα ξεχασω ποτέ είναι το Odense στην Δανία. Όχι τόσο επειδή είναι τόσο ήρεμο και γαλήνιο όσο και η γειτονιά ενός Hollygoudianoυ θρίλερ… με τα παιδάκια που κάνουν αμέριμνα ποδήλατο διπλά στα ξυλινα σπιτάκια τους ..αλλά επειδή από την πρώτη στιγμή που κατέβηκα από το τρένο και μέχρι το τέλος ένιωθα πως κάτι παράξενο με περίμενε χρονιά και με ωθούσε να το ανακαλύψω.

[agaliarep]

Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να ταξιδεύει στα όνειρα, γιατί μόνο τα όνειρα μπορούν να με ταξιδέψουν σε μέρη που δεν μπορεί το σώμα να πάει, εκεί που η φύση μου ενώνεται με τα φανταστικό, εκεί που η ψυχή μου ενώνεται με την πραγματικότητα του είναι μου, εκεί που κανείς δεν μπορεί να έρθει μαζί μου, εκεί που κανείς ποτέ δεν μπορεί να πετάξει τα σκουπίδια του, εκεί που κανείς δεν μπορεί να σφετεριστεί, να κάψει, να κτίσει ούτε μια σπιθαμή, εκεί που το όλα αλλά και το τίποτα είναι δικό μου… εκεί που θα είμαι πάντα… ελεύθερος…

[ntiana]

Γιατί σας αρέσει να ταξιδεύετε; Ποιοι τοποι σας συγκινουν περισσοτερο, τραβουν το ενδιαφερον σας; Δεχτηκατε καποιου ειδους ελξη για να επισκεφτειτε καποιον τοπο εστω και μια φορα στη ζωη σας; Και πως νοιωσατε οταν καταφτασατε εκει; Ποσες φορες αυτοι οι ιδιες τοποθεσιες δεν σας καλουν πισω, ακομη και εαν εχετε μοχθησει για να τις "κατακτησετε";
Ειναι αληθεια οτι υπαρχουν ορισμενοι τοποι που ασκουν τη σαγηνη τους πανω στους ανθρωπους. Τους καλουν σαν Σειρηνες να τους επισκεπτουν. Μεσα απο τις ιστοριες που τους ακολουθουν, τους μυθους και τους θρυλους που τους συνοδευουν, την παραξενη ενεργεια που αυτοι εκλυουν.

Δεν εχω παρα να σας παραθεσω εδω ενα συγκλονιστικο κομματι απο το 9ο κεφαλαιο του βιβλιου "Αναζητωντας Χαμενους Κοσμους (http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=1462)" (Exploration Fawcett) του Περσυ Χαρρισον Φωσεττ (εκδ. Locus 7). O Fawcett ηταν ενας απο τους μεγαλυτερους εξερευνητες του αγνωστου στον 20ο αιωνα. Σταλμενος απο την αγγλικη κυβερνηση, προσπαθησε να χαρτογραφησει και να οριοθετησει τα συνορα μεταξυ της Βολιβιας και της Βραζιλιας στις πυκνες ζουγκλες της Ν. Αμερικης. Παρ'οτι μετα απο την ολοκληρωση της επιπονης αποστολης του γυρισε πισω στην πατριδα του, στη θαλπωρη της οικογενειας του, εν τουτοις κατι τον καλουσε πισω στα τροπικα δαση της Λατινικης Αμερικης...Η αναζητηση μιας χαμενης πολης που κατοικειται απο μια υψηλα πολιτισμενη φυλη λευκων ανθρωπων, εχει ηδη γινει ενα απο τα μεγαλυτερα μυστηρια της συγχρονης εξερευνησης.
Ο Φωσεττ εχει μολις ολοκληρωσει τη δουλεια του και βρισκεται στη πρωτευουσα της Βολιβιας:

Μπροστα μου υπηρχε η υπεροχη προοπτικη του να ξαναδω την πατριδα. Για την ωρα ειχα χορτασει με τους αγριοτοπους και το μυαλο μου ηταν γεματο με το προσεχες ταξιδι για την ακτη. Το νωχελικο θαλασσιο ταξιδι και τη θεα της Αγγλιας, με τα αστεια δεντρακια της, τους συμμετρικους αγρους της και τα παραμυθενια της χωρια . Της γυναικας μου και του τετραχρονου γιου μου Τζακ και του νεοφερμενου Μπραϊαν. Ηθελα να ξεχασω τις θηριωδιες, ν' αφησω πισω μου το δουλεμποριο, τις φρικτες αρρωστιες και να δω και παλι τις αξιοσεβαστες ηλικιωμενες κυριες που οι ιδεες τους περι ακολασιας τελειωναν με τις αδιακρισιες της ταδε υπηρετριας. Ηθελα να ακουσω τις καθημερινες ψιλοκουβεντουλες του εφημεριου του χωριου, να συζητησω τις αβεβαιοτητες του καιρου με τους χωρικους και να διαβασω την καθημερινη εφημεριδα μου στο τραπεζι του μπρεκφαστ. Με λιγα λογια, ηθελα να γινω απλως "συνηθισμενος ανθρωπος". Να σκαψω στον κηπο, να τακτοποιησω τα παιδια στο κρεβατι τους μετα το βραδινο παραμυθι, να βολευτω διπλα στο τζακι με τη γυναικα μου στο πλαι απασχολημενη με το μανταρισμα - αυτα ηταν τα πραγματα που λαχταρουσα περισσοτερο. Θα μου ηταν ευχαριστο να γυρισω και να κανω αλλη μια χαρτογραφηση συνορων, αλλα αν η κυβερνηση μου αρνιοταν να χορηγησει μια παραταση των υπηρεσιων μου- ε, λοιπον δε θα 'ταν και τοσο ασχημα τελικα.
Περασα τα Χριστουγεννα σπιτι. Ο πολιτισμενος αγγλικος χειμωνας περασε γρηγορα και ηρεμα λες και δεν ειχε υπαρξει ποτε η Νοτια Αμερικη. Ομως βαθια μεσα μου μια σιγανη φωνη με καλουσε. Μολις κι ακουστη στην αρχη, επεμενε εως οτου δεν μπορουσα πια να την αγνοησω. Ηταν η φωνη των αγριοτοπων και ηξερα οτι τωρα αποτελουσαν ενα μερος του εαυτου μου για παντα.
Στεκομαστε στον κηπο στο Ντωρις Ουωρρεν ενα γλυκο απογευμα του Γεναρη, σχεδον ανοιξιατικο αν δεν ηταν τα γυμνα δεντρα και οι μαυροι διαχωριστικοι φραχτες. Περα απο τους αμμολοφους μουρμουριζε νυσταγμενα η ταραγμενη θαλασσα -ο μονος ηχος εκτος απο το σποραδικο μπουμπουνητο καποιου περαστικου τρενου. Τοτε ακουστηκε ενας αλλος ηχος. Καποιος επαιζε ενα γραμμοφωνο σ' ενα γειτονικο σπιτι και ειχε ανοιξει το παραθυρο για να χαρει τη γλυκια ατμοσφαιρα. Ο δισκος που παιζοταν ηταν η Εστουδιαντινα.
Ενιωσα να παρασυρομαι πισω, μεσα στα δαση του Ακρε. Μπροστα μου ερεε ξανα το αργοκινητο ποταμι σαν αναλυτο χρυσαφι στο φεγγος του δειλινου. Τα απειλητικα πρασινα τειχη του δασους εκλειναν για να με αιχμαλωτισουν και ηξερα οτι 1000 χιλιομετρα απο σκληρους αγριοτοπους υπηρχαν αναμεσα σε μενα και τον πολιτισμο. Ημουν εκει οπου ο μονος νομος που αναγνωριζοταν ηταν εκεινος του μαστιγιου και του οπλου και η μονη φυγη ηταν η ληθη του μεθυσιου. Ενας νοσταλγικος πονος με διαπερασε. Ανεξηγητα -καταπληκτικα- καταλαβα οτι αγαπουσα εκεινη την κολαση. Η δαιμονικη αρπαγη της με ειχε αιχμαλωτισει και ηθελα να τη δω ξανα.
Στις 6 Μαρτιου του 1908 επιβιβαστηκα στο Εηβον στο Σαουθαμπτον με προορισμο το Μπουενος Αϊρες και στο πλοιο συναντηθηκα με τον κυριο Φισερ το νεο μου βοηθο. Η γυναικα μου και ο Τζακ ειχαν ερθει να με αποχαιρετησουν και οταν χτυπησε η σειρηνα ενα μερος της καρδιας μου εφυγε μαζι τους απο τη σανιδοσκαλα κατω στην αποβαθρα. Ο πονος ενος ακομη χωρισμου ηταν δυνατος - αλλα κατι με τραβουσε- με τραβουσε επιμονα, ακατανικητα, περα μακρια προς τα δυτικα.

http://www.rickrichards.com/ac/Fawcett_p2.jpg


γεια σας μου εχει συμβει να δω στον υπνο μου ενα καστρο το οποιο δεν γνωριζα περνουσα μεσα απο δαιδαλοδους δρομους το οποιο με εβγαζε σε μια πλατεια στα δεξια μου υπηρχε ενα μαγαζι ετσι μου φενοταν τουλαχιστον εκεινη τη στιγμη στο κεντρο τησ πλατειας αυτης υπηρχε ενας τεραστιος πλατανος στο βαθος του οριζοντα εβλεπα την Αγια Σοφια της Κωνσταντινουπολης. μετα απο παρα πολλα χρονια βρεθηκα στη ροδο για δουλεια ηταν ακριβως η παλια πολη που εβλεπα στον υπνο μου το μονο που δεν μπορω να καταλαβω ειναι που κολαει η εκκλησια ευχαριστω που το διαβαζεται και αν και δεν εχει πολυ σχεση με το θεμα θα ηθελα να μου δωσει καποιος μια απαντηση :confused:

[skio]

Κάθε τόπος έχει τη δική του μαγεία. Όσο κι αν προσπαθούσα θα μου ήταν δύσκολο να αποφασίσω ποιος θα μου ταίριαζε καλύτερα.

Έχω ταξιδέψει πολύ λιγότερο από τους περισσότερους φίλους μου, αλλά είχα την τύχη να βρεθώ σε μέρη πολύ διαφορετικά το ένα από το άλλο.

Ταξίδεψα στην Κωνσταντινούπολη, εκεί που η Δύση και η Ανατολή γίνονται ένα και με μάγεψε η θέα προς το Βόσπορο.
Βρέθηκα στη Βαρκελώνη, μια οργανωμένη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όπου τα πάντα είναι προσεγμένα.
Περπάτησα κάτω από τους ουρανοξύστες της Ν Υόρκης, εκεί που ο άνθρωπος νιώθει μικρός αλλά και μεγάλος, έχοντας γύρω του ό,τι καλύτερο -και χειρότερο- δημιούργησε ο σύγχρονος ανθρώπινος πολιτισμός.
Περιηγήθηκα την μακρινή Κίνα, όπου τα πάντα μοιάζουν διαφορετικά μα είναι τελικά τόσο οικεία.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον από αυτούς τους προορισμούς, κι οι επιθυμίες μου για μελλοντικά ταξίδια είναι το ίδιο ποικίλες. Βερολίνο, Σκοτία, Ιαπωνία, Μ Ανατολή, Αμαζόνιος, Αίγυπτος.

Ίσως τελικά δεν είναι τόσο ο προορισμός που έχει σημασία, μα η ίδια η κατάσταση του ταξιδιώτη, μια άλλη κατάσταση αντίληψης και νόησης, όταν νιώθεις όλον το κόσμο να είναι πατρίδα σου και βλέπεις παντού την ομορφιά αυτού του πλανήτη. Τότε τίποτα δεν είναι 'ξένο' πια, αλλά αντιλαμβανεσαι τα πάντα σαν ένα.

[labros]

Από πολύ μικρός μου άρεσαν τα ταξίδια.
Θυμάμαι να λατρεύω όχι μόνο τον προορισμό, αλλά και την διαδιακασία (ταξίδι) και προς αυτό.
Στην αρχή λάτρεψα τα οδικά ταξίδια και τα αμέτρητα χιλιόμετρα που κάναμε ανά την Ελλάδα για τις καλοκαιρινές μου διακοπές οικογενειακώς. Κάθε καλοκαίρι και σε άλλο μέρος. Αυτό ήταν που ήθελαν οι γονείς για τα παιδιά τους τότε. Να γνωρίσουν όσο το δυνατόν την Ελλάδα και όλες τις πτηχές της.
Θυμάμαι, πριν από 20 χρόνια από την Πρέβεζα που είχαμε το ορμητήριό μας για τις θερινές διακοπές, φθάσαμε μέχρι Θεσσαλονίκη ακολουθώντας όλα τα δυτικά και βορειοδυτικά σύνορα της χώρας μας. Συναναστραφήκαμε με αρκετό ντόπιο πληθυσμό, είδαμε πανέμορφα τοπία, με βουνά, ποτάμια, λίμνες, κάμπους. χωράφια. Ανθρώπους φιλικούς αλλά και επιφυλακτικούς. Τα πανέμορφα Ιωάννινα, την μεγευτική Καστοριά με τη λίμνη της, τις Πρέσπες με την ηρεμία τους. Τη Φλώρινα μια ανάσα από τα σύνορα, την Έδεσσα με του καταρράκτες της και το φανταστικό φαγητό της, τη Βέροια και Νάουσα στη σκιά του Βερμίου, τη Θεσσαλονίκη την μεγαλούπολη του βορά, τα Σιάτιστα με τα αρχοντικά τους, τα πανέμορφα Γρεβενά με την όψη του μεγάλου χωριού, το Μέτσοβο μέσα στο πράσινο και την ιστορία του, η Καλαμπάκα με τους ιστορικούς βράχους των Μετεώρων, τα χωριά στην Πύλη Τρικάλων με την απερίγραπτη ζεστασιά τους. Τελικά εκείνη την χρονιά κάναμε σχεδόν 3.000 χιλιόμετρα με αφετηρία την Αθήνα, έχοντας διασχύσει όλη την Ήπειρο, την δυτική και κεντρική Μακεδονιά και τη δυτική Θεσσαλία.
Με άλλα ταξίδια γνώρισα και την ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη. Απερίγραπτοι τόποι, εναλλαγές πράσινου και καλλιεργειών. Εναλλαγές βουνού και κάμπου. Πολλά νερά, εύφοροι τόποι.
Η δυτική Μακεδονία και Ήπειρος, τα τελευταία χρόνια ένιωσα ότι με καλούσε. Ένιωσα κάτι μέσα μου να ζητάει να βρεθώ ξανά κοντά σ΄αυτές τις περιοχές που λάτρεψα πριν από πολλά χρόνια. Με μια πολύ καλή παρέα πέρυσι, διανύσαμε ένα μεγάλο μέρος από αυτά τα μέρη και το θεώρησα ως λύτρωση!

Φέτος το ταξίδι μου στην Σαμοθράκη. Απερίγραπτο, πανέμορφο, ιδανικός τόπος! Σίγουρα θα πάω ξανά.

Ελπίδα για μακρινά ταξίδια που κάτι μέσα μου με τσιγκλάει:
Ιρλανδία και Σκωτία
Ανατολική Αφρική, Κένυα & Τανζανία.
Λατινική Αμερική, Αργεντινή & Χιλη

[Witch Shadow]

Τα ταξιδια ειναι πιστευω ενας τροπος να ανακαλυψεις τον εαυτο σου. Απο παντα με τραβαγε η Σκωτια αλλα περισσοτερο η Τρανσιλβανια. Καταφερα και πηγα σε αρκετα μερη του εξωτερικου. Απο αυτα με εντυπωσιασε πραγματικα η Τουρκια και ειδικα η Πολη.
Ισως πισω απο τα μερη που σε τραβανε να υπαρχει ενα κομματι απο τον παλιο σου εαυτο (ή εαυτους). Ενα κομματι που θα συμπληρωσει το παζλ της ζωης σου. Πιστευω πως αυτα τα "ειδικα" μερη δεν ειναι τυχαια που μας προσελκυουν να παμε να τα δουμε απο κοντα. Ειναι σαν η ψυχη να ακουει την Υπερφυσικη Κραυγη τους. Ακομα δε καταφερα να παω στη Σκωτια ή σε κελτικη γη γενικα. Αλλα μικρος ειμαι ακομα, καποτε 8α παω. Νιωθω οτι σιγουρα η ψυχη μου θα νιωσει σαν στο σπιτι της. Ξερω οτι σε κελτικη γη εχω ζησει αλλα για καποιο λογο ομως δεν ηταν καλο το τελος. Οποτε ακουω κελτικη μουσικη (με ή χωρις λογια) εικονες περνουνε απο μπροστα μου. Απο αλλη εποχη και αλλο τροπο ζωης. Αιωνες πισω. Και πραγματικα τοτε βρισκει γαληνη.

[Banshee]

Στην Ελλάδα σίγουρα θα ήθελα να γυρίσω όλη την Ήπειρο κ γενικότερα να γνωρίσω κάθε όμορφο μέρος της χώρας μας.
Γενικότερα σίγουρα Σκοτία, Ιρλανδία, Γερμανία (κόλλημα χρόνων), Αίγυπτο (απο μικρή με τράβαγε σαν μαγνήτης όλο αυτό το μυστήριο κ η μαγεία), κ Φιλανδία