Επιστροφή στο Forum : Ποιοι Γίνονται Mεγάλοι της Iστορίας και γιατί;
beetlejuice
10-01-07, 01:18
Επηρεαζομενος απο το βιβλιο του καθηγητη ψυχολογιας στο πανεπιστημιο της California, Dean Keith Simonton με τιτλο "Greatness: Who Makes History and Why" (προσφατα μεταφρασμενο απο τις εκδοσεις Εσοπτρον) θα ηθελα να ξεκινησουμε και εδω στο φορουμ μια κουβεντα σχετικα με το πολυ ενδιαφερον αυτο ζητημα. Ποιοι γινονται οι "μεγαλοι" της ιστοριας και γιατι; Ποια τα κοινα τους στοιχεια κοιταζοντας πισω στην ιστορια; Ποσο μεγαλο ρολο παιζει η "ψυχολογια των μαζων" (βλ. το ομωνυμο βιβλιο του Gustave Le Bon (1841-1931)) στην αναγνωριση τους και ποια τα σημαντκοτερα των οπλων τους; Ποσο μεγαλο ρολο παιζει στην μελλοντικη εικονα των ηγετων η επικρατηση των στρατοπεδων τους; Ποιους θεωρειτε αδικημενους της ιστοριας και γιατι;
Πολλα τα θεματα, πολλες και οι πτυχες που πρεπει να θιξουμε. Πολιτικες, κοινωνιολογικες, ψυχολογικες και φυσικα ιστορικες! :)
Ιστορία γράφουν οι εξής:
1. οι φιλόσοφοι που δημιουργούν ιδεολογίες
2. οι επιστήμονες που ανακαλύπτουν νέες εφευρέσεις
3. α. οι καλλιτέχνες που μας βοηθούν να σκοτώνουμε την ώρα μας
β. οι πολιτικοί που χρησιμοποιούν τις ιδεολογίες των πρώτων, και τις
εφευρέσεις των δεύτερων, ώστε να σκοτώνουν στην ώρα τους :D
4. Και τέλος ιστορία έγραψε η εθνική ελλάδος στο Euro 2004. :D
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές. Έτσι πιστεύω πως δεν μπορούμε να μιλάμε για αδικημένους ή ευνοημένους αλλά για νικητές και χαμένους. Κανείς δεν θυμάται έναν αποτυχημένο ζωγράφο ή ένα ποιητή όσο κι αν με τις προσπάθειές του μπορεί να ευνόησε ή έστω να συνέβαλλε στην βελτίωση της τέχνης του. Κανείς δεν θα πει ποτέ πως ο Χίτλερ ήταν Μέγας αλλά αντίθετα όλοι θα ανφερθούν στο Μ. Αλέξανδρο ή στο Μ. Ναπολέοντα. Δεν συγκρίνω βέβαια αυτές τις προσωπικότητες όσον αφορά την ποιότητα παιδείας και ευφυίας, απλά προσπαθώ να δώσω έμφαση στη δύναμη της νίκης. Αν ο Χίτλερ είχε επικρατήσει στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο τότε ίσως σήμερα να τον αποκαλούσαμε Μ. Χίτλερ.... όσο τραγικό κι αν ακούγεται αυτό θα μπορούσε να είναι μια πιθανότητα.
Νομίζω ότι είναι άλλο ποιοι γράφουν ιστορία και άλλο ποιοι μένουν στην ιστορία. Ιστορία γράφουν μάλλον οι νικητές, στην ιστορία μάλλον μένουν οι πρωτοπόροι, αυτοί τουλάχιστον που οι συνθήκες δεν τους θάβουν μέσα στην ανωνυμία… Αρα οι συνθήκες αποφασίζουν ποιοι θα μείνουν στην ιστορία.
Πέραν της πλάκας, στην ιστορία φαντάζομαι ότι μένουν αυτοί που βρίσκονται στην σωστή θέση την σωστή στιγμή. Προφανώς δεν είναι μόνο θέμα να βρίσκεσαι εκεί, αλλά να έχεις και το ταλέντο καί τα κότσια να πραγματοποιήσεις αυτό που θες.
Πάνω μάλιστα στα ερωτήματα που θέτεις Μηνά, πιστεύω ότι στην ιστορία μένουν κυρίως οι χαρισματικοί ηγέτες. Αν δηλαδή δεν έχεις το "κάτι" ιδιαίτερο, δύσκολα θα περάσεις στην ιστορία. Αν πάρουμε για παράδειγμα μια εφημερίδα, καταλαβαίνει κανείς ότι μια είδηση του τύπου: "τα τρένα φτάσαν σήμερα στην ώρα τους" δεν θα πουλήσει φύλλα. Μια είδηση όμως με πικάντικο θέμα ή με καταστροφές θα πουλήσει σε χρόνο μηδέν.
Προφανώς οι μέτριοι δεν έχουν κάποιο αξιομνημόνευτο χαρακτηριστικό. Οι ακραίοι όμως είναι εύκολο να περάσουν στην ιστορία. Τώρα το αν θα μνημονεύονται πολύ ή λίγο και πώς θα μνημονεύονται είναι μια άλλη ιστορία και εξαρτάται απόλυτα από το αν "κέρδισε" η πλευρά τους.
the_black_planet
10-01-07, 13:58
Γειά και από εμένα!Να ρωτήσω κάτι που θέλω να μου διευκρινήσετε.Εννοείτε στην ιστορία που μαθαίνουμε στα σχολεία και στα πανεπιστήμια;Αν εννοείται αυτό η απάντηση είναι πολύ απλή.Μπαίνουν όσοι βολεύουν το σύστημα,και αν δεν υπάρχει αυτό που θέλουμε,το δημιουργούμε.Με την παλαιότερη ιστορία μπορείς να βγάλεις κάποια άκρη,με την σύγχρονη όμως πρέπει να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος ότι διαβάζεις παραμυθάκια...
Αν και η Ιστορία ήταν το χειρότερό μου μάθημα ( :( ) .........
Γιατί δε ρωτάτε πρώτα ΠΟΙΟΙ είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία και μετά σκεφτείτε ποιους αναφέρουν είτε ως νικητές, είτε ως ηττημένους, είτε ως σημαντικούς, και ποιους επιλέγουν να αναφέρουν τελικά ή να "ξεχάσουν"...
Επίσης, σκεφτείτε πόσο αλλάζει η "ιστορία" από χώρα σε χώρα... :rolleyes:
Αναστάσιος
10-01-07, 14:42
To ποιοι είναι "μεγάλοι" της ιστορίας και ποιοι όχι, αυτό εξαρτάται από την κάθε εποχή. Για παράδειγμα, ο Ανδρέας τώρα θεωρείται "μεγάλος", αλλά αυτό θα ισχύει όσο υπάρχει το ΠΑΣΟΚ και αυτοί που το ψηφίζουν.
Μεγάλος θεωρείται ο Κολοκοτρώνης και θα θεωρείται για όσο υπάρχει ελληνικό κράτος και έλληνες.
Μεγάλος θεωρείται και ο Ιουστινιανός, αλλά αυτό ισχύει για όσο θα υπάρχει ορθοδοξία.
Μεγάλος και ο Χριστός, για όσο θα υπάρχει ο Χριστιανισμός.
Μεγάλος και ο Πλάτων, για όσο θα υπάρχει η ελληνική σκέψη και φορείς της (έστω και αν αυτοί δεν είναι έλληνες.)
Καμιά φορά οι έμμεσοι φορείς του έργου κάποιου εκλιπώντος συνεχίζουν να τον θεωρούν "μεγάλο", για όσο αυτός επηρεάζει τις δοξασίες/ιδέες τους π.χ. ο Ακενατόν και ο Ιουδαισμός.
Όμως κανένας πλέον δε θεωρεί μεγάλους τον Ασουρνιμπάλ, τον Χαμουραμπί ή τον Γκιλγαμές, παρά μόνο ως αξιοπερίεργα ενός πάρα πολύ μακρινού παρελθόντος, διότι η άμμεση επίδραση των λαών τους στον πολιτισμό μας είναι πλέον ελάχιστη έως μηδαμινή.
Γιατί δε ρωτάτε πρώτα ΠΟΙΟΙ είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία και μετά σκεφτείτε ποιους αναφέρουν είτε ως νικητές, είτε ως ηττημένους, είτε ως σημαντικούς, και ποιους επιλέγουν να αναφέρουν τελικά ή να "ξεχάσουν"...
Επίσης, σκεφτείτε πόσο αλλάζει η "ιστορία" από χώρα σε χώρα...
Α μπράβο :p
Οπότε μπαίνει και ο παράγοντας "προπαγάνδα" στο παιχνίδι, ιδιαίτερα στη σύγχρονη ιστορία.
Στην αρχαία, λόγω των συγκεκριμένων και συνάμα λιγοστών πηγών, ίσως είναι πιο απλά τα πράγματα. Απλά (όπως έχουμε ξαναπεί και μαλώσει πολλάκις εδώ μέσα )εκεί η διαστρέβλωση κατά το δοκούν έγγυται στην ερμηνεία ή παρερμηνεία των πηγών :eek: .
Πιστεύω πως στην εποχή μας είναι δυσδιάκριτα τα κριτήρια για να ανακυρηχθεί ,με καθολική αποδοχή, κάποιος ως "μεγάλος".
Σημαντικές προσωπικότητες υπάρχουν πολλές, αλλά μάλλον οι πιο σημαντικές είναι αυτές που ποτέ δεν έγιναν ή θα γίνουν ποτέ διάσημες.
Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, άλλοι είναι οι εργάτες και άλλοι οι "εργοδότες" που απολαμβάνουν εν τέλει
τις "δάφνες" :D
Το θέμα είναι πώς ορίζουμε την ιστορία. Είναι επιστήμη; Τότε λογικά θα έπρεπε να υπάρχει μία και μόνο τεκμηριωμένη και αποδεχτή από όλους ιστορία. Αυτό όμως δεν είναι εφικτό διότι πάντα μέσα της υπάρχει το συναίσθημα του ιστορικού το οποίο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
Για παράδειγμα, το επίθετο "Μεγάλος" δίπλα σε ένα όνομα εμπεριέχει συναίσθημα, άρα είναι υποκειμενικό.
Πρώτον λοιπόν έχουμε το συναίσθημα και δεύτερον το συμφέρον που μποϊκοτάρουν την αντικειμενικότητα κάθε ιστορικού συμβάντος.
Αναρρωτιέμαι αν είναι σωστό που υπάρχει παγκόσμια ιστορία. Μήπως εμείς οι Έλληνες για παράδειγμα δεν έχουμε ενστάσεις; Κι έπειτα όσον αφορά στην προϊστορία, έχουμε ανακαλύψει τα πάντα ή βγάζουμε συμπεράσματα σύμφωνα με τα ευρήματα που βγάζουμε και τα παρουσιάζουμε ως δεδομένα;
Νομίζω ότι κάνετε λάθος εν μέρει.
Στην ιστορία έχουν μείνει πολλοί και πολλοί από αυτούς δεν ήταν στο σωστό σημείο την σωστή στιγμή φίλε R-b-t3r, αλλά στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή.
Υποθετικό σενάριο….
Ο σκελετός που βρέθηκε σε μια ανασκαφή (?) και ο οποιός ήταν κάποιου που χάθηκε από ένα ηφαίστειο και είναι ο αρχαιότερος σκελετός που ανακαλύφθηκε, βρέθηκε στο λάθος σημείο για αυτόν την λάθος στιγμή… αλλά κατά πάσα πιθανότητα να μείνει στην ιστορία, χωρίς ούτε καν να ξέρουμε ποιος ήταν, τι ήταν κτλ. Η ιστορία δεν έγραψε τίποτα για αυτόν και ούτε υπήρχε περίπτωση, όμως θα μείνει στην ιστορία και πολύ πιθανόν μετά από 100 χρόνια κανείς να μην θυμάται αυτόν που το βρήκε, παρά μόνο οι επιστήμονες και όσοι ασχολούνται με τέτοια θέματα, παρόλα αυτά ο σκελετός και το όνομα που θα του δώσουν θα αναφέρεται και θα το γνωρίζουν πάρα πολλοί.
Ο Vincent Van Gong έχει τους πιο διάσημους και τους πιο ακριβούς πίνακες στο κόσμο. Ήταν σχιζοφρενής και είχε ταλέντο. Κανείς δεν τον ήξερε και πέθανε στην ψάθα, κανείς δεν θα έγραφε ούτε μια αράδα για αυτόν και το έργο του, όταν ξαφνικά οι συνθήκες ήταν τέτοιες και οδήγησαν τα έργα του να μείνουν στην ιστορία.
Ο Charley Christian, πέθανε μόλις 20 χρόνων, δεν θα τον ήξερε κανείς εάν δεν είχε πεθάνει 20 χρονων, γιατί πολύ απλά, μπορεί να μην έκανε τίποτα αξιοσημείωτο στην ζωή του. Και όμως ο θάνατος του, τον άφησε στην ιστορία της μουσικής και άφησε πάρα πολλούς να αναρωτιούνται για το τι θα μπορούσε να παίζει αυτός ο μικρός μπλουζίστας αν είχε καταφέρει να ζήσει μερικά χρόνια ακόμα.
Κάποιοι μένουν στην ιστορία, γιατί πολύ απλά κάποιοι θέλουν να μείνουν στην ιστορία. Κάποιοι άλλοι που αποφασίζουν να την γράψουν και να την ξαναγράψουν. Και κάποιοι άλλοι μένουν γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να μην μείνουν στην ιστορία.
Όσα βιβλία και να γραφτούν και όση ιστορία και να περάσει κάποιοι αφήνουν τα σημάδια τους ανεξίτηλα, το πέρασμα του χρόνου και τελικά ο κόσμος μέσα από τις ιστορίες, από τις διηγήσεις, τους μύθους και τις παραδώσεις τον κάνει ιστορία, τον κάνει ήρωα ή τον κατεβάζει από τον θρόνο του ήρωα. Ακόμα και αυτοί που επιλέγουν ποιοι θα είναι σημαντικοί ή ποιοι όχι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα. Τον William Walas τον περίφημο ήρωα του Braveheart του Μελ Γκίμπσον δεν τον ήξερε κανείς, παρα μόνο οι Σκοτσέζοι και αυτοί μέσα από τις παραδώσεις τους και τους μύθους τους. Έμεινε στην ιστορία όχι γιατί πολύ απλά κάποιος ιστορικός ήθελε να μείνει αλλά γιατί ο ίδιος ο κόσμος της Σκωτίας δεν ήθελε να τον ξεχάσει. Όσο για τον Χίτλερ, μπορεί να έχασε αλλά έμεινε στην ιστορία. Συμφωνώ ότι εάν είχε κερδίσει μπορεί να τον έλεγαν Μέγα, αλλά έχασε και έμεινε ως δολοφόνος που ήταν. Αλλά έμεινε. Η προπαγάνδα προσπαθεί σε όλες τις περιπτώσεις να αλλάξει την θέση κάποιου στην ιστορία, αλλά δεν μπορεί να τον σβήσει από αυτήν. Βλέπετε, για να μπορέσει να σταθεί μια προπαγάνδα, υπέρ κάποιου πρέπει να εξακολουθήσει να υπάρχει το αντίπαλο δέος. Έτσι ο Κάθε Χίτλερ δεν θα μπορούσε να εξαφανιστεί, γιατί πολύ απλά θα έπρεπε να υπάρχει για να μπορούν κάποιοι άλλοι να φαίνονται καλοί, θύματα, υπερασπιστές του δικαίου. Χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Η θέση που θα προσπαθήσουν κάποιοι να δώσουν στον καθένα μέσα στην ιστορία, είναι ένα άλλο θέμα, αλλά να τον σβήσουν δεν μπορούν.
Μια εξηγηση τι εννοουμε λεγοντας να μεινει στην ιστορια,και να γραψει ιστορια,ωστε να καταλαβαινουμε ολοι τα ιδια;
τι εννοουμε λεγοντας να μεινει στην ιστορια,και να γραψει ιστορια,ωστε να καταλαβαινουμε ολοι τα ιδια;
Τα λεγόμενα ή τα πραττόμενά κάποιου να μνημονεύονται από τις επόμενες γεννιές, είτε ως κάτι σημαντικό είτε ως κάτι το αποτρόπαιο, δεν έχει σημασία :p .
Εξαιρετικά τα παραδείγματα που ανέφερε ο φίλος Agaliarep.
ΥΠΗΡΞΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΛΟΓΩ ΑΤΥΧΙΩΝ ... ασθένειες, δυστυχήματα, εμπόδια απο αντιπάλους, τρικλοποδιές, πρόωροι θάνατοι ... ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΑΝ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΑΝ ΜΙΚΡΟΙ.
Όσο για το άν προωθούνται κάθε φορά απο το κατεστημένο της εποχής τους, και όσους έχουν την εξουσία συμφωνώ είναι ένας αστάθμητος παράγοντας που αλλάζει συνεχώς, όχι όμως και ο καθοριστικός.
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ ΚΑΠΟΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΙΣΙΜΟ (θετικό ή αρνητικό) ΕΡΓΟ.
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές. Έτσι πιστεύω πως δεν μπορούμε να μιλάμε για αδικημένους ή ευνοημένους αλλά για νικητές και χαμένους. Αν ο Χίτλερ είχε επικρατήσει στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο τότε ίσως σήμερα να τον αποκαλούσαμε Μ. Χίτλερ.... όσο τραγικό κι αν ακούγεται αυτό θα μπορούσε να είναι μια πιθανότητα.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και ο εγώ. Στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν έφτιαξε πρώτος ο Χίτλερ, ούτε ήταν τα μεγαλύτερα. Ο Στάλιν και ο Κεμάλ ατα Τούρκ είχαν μεγαλύτερα πιο πολύνεκρα και μάλιστα ο δεύτερος είχε μέσα Έλληνες, αλλά δεν είδα καμιά τα ταινία να τα διεκτραγωδεί και να τα καταδικάζει. Κανείς δεν τα βάζει με τους νικητές. Βέβαια και οι ήδη υπάρχουσες για τον Χίτλερ ελάχιστα αναφέρουν τις εξοντώσεις των Ρώσων, που χάρη στον αριθμό τους σαν λαού ήταν απείρως περισσότερες. Τυχαίο? Who knows? :)
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2025, Jelsoft Enterprises Ltd.