Μουσικοί απο κούνια...

[Miltos01]

Νομίζω ότι το "παράξενο" ή το μεταφυσικό ενός μουσικού που γεννιέται δεν έχει ακόμα αγγιχθεί απο κανέναν στο forum. Αναφέρομαι στα "πηγαία ταλέντα", στους ανθρώπους που "γεννιούνται" με τη μουσική. Τι πιστεύετε, πια είναι η γνώμη σας;
Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι κάθονται στο πιάνο για πρώτη φορά και παίζουν "διαισθητικά". Τι λέτε, σας έχει προβληματίσει;

[leo morpheus]

Φίλε Milto,οι αναφορές αυτές μου φαίνονται λίγο ύποπτες.Όλοι ξέρουμε το τρανταχτό παράδειγμα του Μότσαρτ που από πολύ μικρή ηλικία έπαιζε κλαβεσέν και βιολί με ιδιαίτερη μαεστρία.
Το θέμα είναι ποιος μας το εγγυάται;Γιατί απλά να μην ήταν ένα καλοστημένο κόλπο των γονιών του για να γίνει διάσημος ο Αμαντέους και έτσι να ξεδιπλώσει το φοβερό,αναμφισβήτητα,ταλέντο του μαζί με τη διασημότητα που θα του χάριζε;Επίσης,ήταν πράγματι τόσο μικρός...;
Τώρα,αν υπάρχουν παιδιά που παίζουν μουσική χωρίς να την έχουν διδαχτεί τότε,αφού δεν είναι ''indigo'',ίσως το κάνουν από ένστικτο...Δεν μου έρχεται άλλη εξήγηση...

[Μιχάλης]

Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756 - 1791) είναι όντως το περισσότερο γνωστό και τρανταχτό παράδειγμα σε αυτό που λέει ο Μίλτος. Η ιδιοφυία του είχε αναγνωριστεί από πολύ μικρή ηλικία και δεν ήταν μόνο στην εκτέλεση στο κλαβεσέν και στο βιολί αλλά και στη σύνθεση. Έχουν σωθεί παρτιτούρες του από την παιδική ηλικία, συνθέσεις που ναι μεν δεν είναι φοβερές και τρομερές αλλά δείχνουν πως το μικρό τότε παιδί είχε μια μουσική αντίληψη κατά πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που ίσως ταίριαζε στην ηλικία του. Οι βιογράφοι του αναφέρουν στις πηγές του πως είχε παίξει μουσική στους μεγαλύτερους βασιλικούς οίκους της εποχής, ενώ έχει μείνει παροιμιώδες σχεδόν το μουσικό του αυτί και η μουσική του μνήμη, αφού αρκούσε να ακούσει κάτι μια μόνο φορά για να το παίξει μετά χωρίς λάθη. Μια φορά, σε μια περιοδεία του στην Ιταλία, άκουσε την εκτέλεση του Μιζερέρε, μια σύνθεση του Αλλέγκρι για το Βατικανό, βασισμένη πάνω στον Ψαλμό αριθμός 50 (Ελέησόν με ο Θεός), η οποία εκτελείται ακόμα κάθε Μεγάλη Τετάρτη και επιστρέφοντας σπίτι την κατέγραψε σε παρτιτούρα. Η πολυφωνική αυτή σύνθεση είναι δύσκολη, καθώς περιλαμβάνει φούγκα για χορωδία και άλλες τεχνικές δυσκολίες.
Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν πως είχε τη δυνατότητα να καταστρώνει άπειρες παραλλαγές πάνω σε ένα μουσικό θέμα, αυτοσχεδιάζοντας ζωντανά μπροστά σε ακροατήριο, χωρίς να έχει δουλέψει το θέμα νωρίτερα. Ως εκ τούτου, δεν θεωρώ πως συνέβη κάτι "ύποπτο" στην περίπτωσή του.
Εκείνο που πρέπει να σκεφτούμε είναι το γιατί ορισμένοι άνθρωποι εμφανίζουν μια τέτοια ιδιοφυία...

[Miltos01]

Μπράβο Μιχάλη! ακριβώς και εγώ εκεί ήθελα να το "εστιάσουμε" το θέμα. Το ότι συμβαίνει (σπάνια βέβαια) είναι γεγονός, και το παράδειγμα που έφερες είναι χαρακτηριστικό (το είχα και εγώ στο μυαλό μου όταν έγραφα το εισαγωγικό post).
Μιλάω πολλές φορές καθώς γράφω για μια "άλλου είδους" πληροφορία την διαισθητική. Μιλάω για αυτήν την πληροφορία αν και θα έπρεπε να ήμουν ο τελευταίος καθώς δεν έχω ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΟ, ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ ας το πούμε χάρισμα! Αλλά επειδή εγώ το "στερούμαι" δεν σημαίνει ότι αυτό το "κάτι" δεν υπάρχει. Ας ελπίσουμε ότι μέσα στο χρόνο,στο post αυτό, θα απαντήσουν άνθρωποι με τέτοια ικανότητα, χωρίς βέβαια ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΕΣ.
Σημειωτέον, παράλληλα παραδείγματα εμφανίζονται και σε άλλες μορφές τέχνης: ζωγραφική, γλυπτική, αλλα και στα μαθηματικά (Gauss), φυσική κτλ.
Νομίζω ότι το θέμα, εάν ερευνηθεί έχει τρομερό ενδιαφέρον, οψώμεθα...

[morfi]

Νομίζω ότι το "παράξενο" ή το μεταφυσικό ενός μουσικού που γεννιέται δεν έχει ακόμα αγγιχθεί απο κανέναν στο forum. Αναφέρομαι στα "πηγαία ταλέντα", στους ανθρώπους που "γεννιούνται" με τη μουσική. Τι πιστεύετε, πια είναι η γνώμη σας;
Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι κάθονται στο πιάνο για πρώτη φορά και παίζουν "διαισθητικά". Τι λέτε, σας έχει προβληματίσει;


[font=Comic Sans MS]Εκείνο που πρέπει να σκεφτούμε είναι το γιατί ορισμένοι άνθρωποι εμφανίζουν μια τέτοια ιδιοφυία...

Απλα τυχαινει να εχουν ενα χαρισμα εκ γεννετης. Θα μπορουσε να το ειχατε εσεις, εγω, ο καθενας μας. Ειναι σαν ρωτατε "Γιατι τα παιδια στην αφρικη δεν εχουν ποσιμο νερο και φαι να φανε". Απλα τυχαινει... θα μπορουσε να ειμασταν εμεις την θεση τους... :cool:

Σημειωτέον, παράλληλα παραδείγματα εμφανίζονται και σε άλλες μορφές τέχνης: ζωγραφική, γλυπτική, αλλα και στα μαθηματικά (Gauss), φυσική κτλ.

Και στον αθλητισμο... μην τον αφηνεται εξω... Ειμαι φαν του ΝΒΑ και εχω δει απιστευτα ταλεντα στην ηλικια μου να κανουν πραγματα που εγω απλα τα φανταζομαι. Και δεν ειναι μονο τα σωματικα προσοντα. Οσο χαζο και να σας φαινετε που συγκρινω τα μαθηματικα και την φυσικη με τον αθλητισμο ειναι και οτι μερικοι αθλητες βγαζουν πραγματικα τρελη ευφυια μεσα στο γηπεδο και μερικοι απο αυτους μαλιστα σε πολυ μικρη ηλικια.

[Nem3sis]

πιστεύω πως όλα είναι πιθανά, και ότι η κλήση ενός παιδιού μπορεί να φανεί σε μικρή ηλικία αρκεί και οι γονείς να είναι συνειδητοί αρκετά και να το ενισχύσουν και επιβραβευσουν για αυτή τους την ιδιαιτερότητα.

[Candela]

Απλα τυχαινει να εχουν ενα χαρισμα εκ γεννετης. Θα μπορουσε να το ειχατε εσεις, εγω, ο καθενας μας. Ειναι σαν ρωτατε "Γιατι τα παιδια στην αφρικη δεν εχουν ποσιμο νερο και φαι να φανε". Απλα τυχαινει... θα μπορουσε να ειμασταν εμεις την θεση τους... :cool:


Και στον αθλητισμο... μην τον αφηνεται εξω... Ειμαι φαν του ΝΒΑ και εχω δει απιστευτα ταλεντα στην ηλικια μου να κανουν πραγματα που εγω απλα τα φανταζομαι. Και δεν ειναι μονο τα σωματικα προσοντα. Οσο χαζο και να σας φαινετε που συγκρινω τα μαθηματικα και την φυσικη με τον αθλητισμο ειναι και οτι μερικοι αθλητες βγαζουν πραγματικα τρελη ευφυια μεσα στο γηπεδο και μερικοι απο αυτους μαλιστα σε πολυ μικρη ηλικια.

Α μπραβο!!! Μπραβο πολυ καλα το΄πες , +1 Απλα τυχαινει

Και επισης απ'τη δικη μου αποψη ειναι χαρισμα (God's Gift) (αν μιλαμε για ξεχωριστες ανθρωποινες ικανοτητες). Και να μην ξεχναμε οτι καθε χαρισμα θελει δουλεια και αναπτυξη. Πολυ δουλεια ομως ;)

[scire]

Πίσω από τη λέξη «ταλέντο» κρύβουμε την άγνοιά μας για κάθε διανοητικό ή πνευματικό μεγαλείο, αφού η απόσταση που μας χωρίζει απ’τους ταλαντούχους ανθρώπους δεν μπορεί να καλυφθεί απ’τη δική μας «κοινή» διανοητική προσπάθεια.

Παλιότερα πίστευα πως ήταν απλά θέμα αντίληψης και μόνο. Αν κάποιος αντιλαμβάνεται τους ήχους διαφορετικά, θα μπορεί και να τους χρησιμοποιήσει διαφορετικά. Τι έξοχη σκέψη για κάποιον που πχ ναι μεν δεν καταλαβαίνει και πολλά από ζωγραφική, αλλά όταν πρόκειται για μουσική εισπράττει έναν παλμό ιδιαίτερο και πρωτόγνωρο. Αν μάλιστα μαζί με την διαφορετική αντίληψη υπάρξει και η συγκυρία μιας μουσικής οικογένειας, μιας μουσικής παρέας και ταυτόχρονα επίμονη και μεθοδική μελέτη, τότε ιδού το θερμοκήπιο της διαφορετικότητας!

Δεν ξέρω κατά πόσο εκείνη η σκέψη υπήρξε έξοχη, ξέρω όμως καλά την απογοήτευση όταν με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησα το μέγεθος της πλάνης μου. Πλάνη που αποδείχτηκε, ακόμη μεγαλύτερη όταν ανέλαβα έναν μαθητή της 1ης δημοτικού που δεν είχε καμία, μα καμία απολύτως σχέση με μουσική, αλλά και καμία απ’τις παραπάνω προϋποθέσεις κι όμως με άφησε άναυδο απ’το πρώτο κιόλας μάθημα…

Ειλικρινά δεν μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματα που νοιώθει ένας δάσκαλος μπροστά στο ανεξήγητο και γιατί όχι, στο υπερφυσικό. Σας λέω μόνο πως το παιδί δεν διάβαζε ποτέ γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο δεν ήταν αναγκαίο, αφού έπαιζε πράγματα που έβλεπε για πρώτη φορά κάνοντας ελάχιστα λάθη και που βέβαια τα καταλάβαινε και τις περισσότερες φορές τα διόρθωνε μόνο του. Έχω ακούσει εξαιρετικούς μαθητές να παίζουν δύσκολα κομμάτια, ύστερα από σκληρή μελέτη. Εκείνος όμως μπορούσε να παίζει τα ίδια ακριβώς πράγματα, τις ίδιες ακριβώς νότες, προσεγγίζοντάς τες όμως τόσο διαφορετικά, αφήνοντας να πλανιέται αυτό το «κάτι», που όσο κι αν το απολαμβάνω δεν το προσέγγισα ποτέ, ούτε και μπόρεσα να καταλάβω.

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε επιδοθεί σε ατελείωτες συζητήσεις με φίλους μουσικούς και συναδέλφους για παρόμοιες περιπτώσεις, που σας διαβεβαιώ, δεν είναι σπάνιες. Πάντοτε όμως (και ίσως με απογοήτευση) καταλήγαμε και πάλι στο ίδιο σημείο. Δεν έχει σημασία η μουσική οικογένεια, το μουσικό περιβάλλον, η προώθηση απ’τους γονείς, ή η εντατική και μεθοδική μελέτη. Όλα αυτά δεν είναι παρά ωφέλιμο λίπασμα που θα βοηθήσουν ένα βλαστάρι να μεγαλώσει σωστά. Ο σπόρος είναι εκείνος που κρύβει μέσα του το ταλέντο και δυστυχώς ή ευτυχώς για μας τους υπόλοιπους, το κρύβει ερμητικά.

[dragoness_crysta]

Καποιες ημερες πριν, συζητουσαμε για πολυ ωρα με ενα φιλο μου για αυτο που λεμε χαρισμα....μου ζητησε λοιπον να του εξηγησω τι θα πει χαρισμα...του ειπα το πρωτο πραγμα που μου ηρθε στο μυαλο. Ειναι αυτο το οποιο σου χαριζεται γενναιοδωρα και σε κανει να ξεχωριζεις. Φυσικα μιλαμε για πνευματικα χαρισματα. Οπως ο Mozart, ο Einstein και αλλοι. Ο πρωτος ειχε κλιση προς τη μουσικη ο δευτερος προς τη φυσικη. Και οι δυο ομως ειχαν ενα μυαλο πολυ παραπανω απο τον τοτε μεσο ορο. Μου ζητησε να του εξηγησω πως ειναι δυνατον να δινεται αυτο το χαρισμα αφου βιολογικα ας πουμε οτι περναει απο γενια σε γενια, αλλα η πρωτη γενια που το απεκτησε πως το απεκτησε?
Εδω λοιπον του ειπα οτι πραγματικα δεν ξερω και το απεδωσα καθαρα στο υπερφυσικο. Πραγματικα ισως για τον ανθρωπινο νου αυτη τη στιγμη να φαινεται οτι ενεργει καποια ανωτερη δυναμη που δινει αυτα τα "χαρισματα" σε συγκεκριμενα ατομα.
Ισως οταν καταφερουμε και αξιοποιησουμε μεγαλυτερο μερος του εγκεφαλου μας, τοτε μπορεσουμε να καταλαβουμε και πως δημιουργουνται τα παιδια θαυματα. ;)

[scire]

…Πόσο ειρωνικά, ίσως και πικρόχολα, θα ακουγόντουσαν στους «χαρισματικούς» ανθρώπους όλα αυτά που σκεφτόμαστε οι υπόλοιποι γι’αυτούς. Τι θα σήμαινε πραγματικά για έναν άνθρωπο αγγιγμένο απ’το Θείο, να τον θαυμάζουμε και να τον εκτιμούμε για τον τρόπο που απελευθερώνει τα Δαιμόνιά του σ’έναν πίνακα, ή μια όπερα, τη στιγμή που ταυτόχρονα ο ίδιος θα αδυνατούσε να βιώσει τη ζωή στην ομορφότερη απλότητά της; Γιατί άραγε θεωρούμε ευεργεσία αυτό το Θείο άγγιγμα που σου παρέχει τη θέαση ενός άλλου σύμπαντος και την ίδια στιγμή σου αφαιρεί το δικαίωμα για μια απλή, αλλά και τόσο όμορφη ζωή;
Πόσοι απ’αυτούς έζησαν δίχως τον κατατρεγμό αυτής της εσωτερικής φωνής; Πόσοι απ’αυτούς κατάφεραν να γευτούν πράγματα απλά και καθημερινά, απ΄τα τόσα που γεμίζουν την καθημερινότητα του καθενός μας; Πόσοι απ’αυτούς στην ύστατή τους ειλικρίνεια δεν θα αντάλλασσαν την υστερόφημη ζωή τους με τη δική μας μικρή κι ασήμαντη; Σε πόσα και πόσα έργα τέχνης δεν έχουμε διακρίνει το μαρτύριο τους και την υπέρτατη αγωνία τους; Πόσοι απ’αυτούς κατάφεραν να εξευμενίσουν το εσωτερικό τους Δαιμόνιο;
Μήπως τελικά το χάρισμα τρέφεται εις βάρος άλλων, απλούστερων ικανοτήτων;
Μήπως σε κάθε υπερτροφία παραμονεύει και μια αντίστοιχη αναπηρία;

[melian]

Πόσοι απ’αυτούς έζησαν δίχως τον κατατρεγμό αυτής της εσωτερικής φωνής; Πόσοι απ’αυτούς κατάφεραν να γευτούν πράγματα απλά και καθημερινά, απ΄τα τόσα που γεμίζουν την καθημερινότητα του καθενός μας; Πόσοι απ’αυτούς στην ύστατή τους ειλικρίνεια δεν θα αντάλλασσαν την υστερόφημη ζωή τους με τη δική μας μικρή κι ασήμαντη; Σε πόσα και πόσα έργα τέχνης δεν έχουμε διακρίνει το μαρτύριο τους και την υπέρτατη αγωνία τους; Πόσοι απ’αυτούς κατάφεραν να εξευμενίσουν το εσωτερικό τους Δαιμόνιο;
Μήπως τελικά το χάρισμα τρέφεται εις βάρος άλλων, απλούστερων ικανοτήτων;
Μήπως σε κάθε υπερτροφία παραμονεύει και μια αντίστοιχη αναπηρία;

scire μέσα στο μυαλό μου είσαι... :D Πραγματικά το χάρισμα είναι ευχή και κατάρα για αυτόν που το έχει. Δε μπορεί να ζήσει μια απλή, συμβατική ζωή και είναι πολύ δύσκολο για τους γύρω του να τον κατανοήσουν. Παρατηρείται δε και το φαινόμενο να συγκεντρώνεται γύρω τους μια τεράστια και ανούσια αυλή κολάκων. Έτσι λοιπόν έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο άνθρωποι με ιδιαίτερο ταλέντο να είναι συχνά μοναχικοί και να έχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις. Κερδίζουν από τη μία μεριά την υστεροφημία τους, με τίμημα, όμως, την ίδια τους τη ζωή.

Το τι τους οδηγεί σε αυτό το δρόμο είναι δύσκολο να το βάλουμε μέσα σε ένα καλούπι και να φτιάξουμε έναν κανόνα, αφού μπορεί να εξεταστεί από πολλές μεριές, πχ. βιολογικές, ψυχολογικές, κοινωνικές κλπ. Άλλωστε όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες.

[nERaiDoULa]

Ισως οταν καταφερουμε και αξιοποιησουμε μεγαλυτερο μερος του εγκεφαλου μας, τοτε μπορεσουμε να καταλαβουμε και πως δημιουργουνται τα παιδια θαυματα. ;)

Από κάποιο κείμενο που βρήκα...


''ο Δρ. Roger Sperry και ο Robert Ornstein του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, μετά από έρευνες στο ανθρώπινο μυαλό φώτισαν ακόμη πιο πολύ τις γνώσεις μας για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Προσπάθησαν πρώτα να βρουν αν το κάθε ένα από τα δυο μέρη του μυαλού χειριζόταν διαφορετικές πνευματικές δραστηριότητες εκτός από τις φυσικές δραστηριότητες που αναφέραμε πιο πάνω. Για να το πετύχουν λοιπόν αυτό μέτρησαν με ειδικά μηχανήματα τα εγκεφαλικά κύματα που προέρχονταν από μαθητές οι οποίοι εργάζονταν πάνω σε διαφορετικές πνευματικές ασκήσεις. Μερικές από αυτές τις ασκήσεις ήταν να κάνουν πρόσθεση, να γράψουν επιστολές και δοκίμια, να κάνουν λογικές αναλύσεις, να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους και να κάνουν διάφορους συνδυασμούς χρωμάτων.Τα ευρήματά τους ήταν εκπληκτικά.

Είχαν έτσι αποδείξει ότι το αριστερό μέρος του μυαλού χειρίζεται τις ακόλουθες δραστηριότητες:
(α) Λογική , (β) Αριθμούς , (γ) Λέξεις , (δ) Αλληλουχία , (ε) Ανάλυση , (ζ) Γραμμικότητα

Το δεξί μέρος του μυαλού, χρησιμοποιείται για τα ακόλουθα:
(α) Ρυθμό , (β) Χρώματα , (γ) φαντασία , (δ) Διαστάσεις , (ε) Μουσική , (ζ) Όνειρα.

Ακόμη πιο σημαντική ήταν η ανακάλυψη του Ornstein. Αν κάποιος ο οποίος έχει συνηθίσει να χρησιμοποιεί το ένα μέρος του μυαλού του, για παράδειγμα το αριστερό και άρα το δεξί μέρος είναι πιο αδύνατο σε σχέση με το άλλο, καταφέρει να διεγείρει και να χρησιμοποιεί το αδύνατο μέρος σε αρμονική συνεργασία με το άλλο μέρος, τότε το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μια τρομερή αύξηση των δυνατοτήτων και της αποτελεσματικότητας του μυαλού.

Αυτό είναι μια απόδειξη του γεγονότος ότι αν κάποιος που είναι καλός στα Μαθηματικά και στην ανάλυση στοιχείων (άρα χρησιμοποιεί το αριστερό μέρος του μυαλού περισσότερο), καταφέρει να αναπτύξει και το δεξί μέρος του μυαλού με ασκήσεις που αναφέρονται περισσότερο στο δεξί μέρος (όπως να κάνει μαθήματα χορού, ή να ασχοληθεί με τη ζωγραφική), τότε το τελικό αποτέλεσμα δε θα είναι απλά δύο συν δύο ίσον τέσσερα, αλλά "2+2= 22" και ακόμη περισσότερα. Οι δυνατότητές του θα αυξηθούν κατακόρυφα.''


Ίσως λοιπόν τα παιδιά θαύματα , να χρησιμοποιούν μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου τους , ώστε το αποτέλεσμα αυτό να μοιάζει ''θαύμα'' στα δικά μας μάτια.

[agaliarep]

…Πόσο ειρωνικά, ίσως και πικρόχολα, θα ακουγόντουσαν στους «χαρισματικούς» ανθρώπους όλα αυτά που σκεφτόμαστε οι υπόλοιποι γι’αυτούς. Τι θα σήμαινε πραγματικά για έναν άνθρωπο αγγιγμένο απ’το Θείο, να τον θαυμάζουμε και να τον εκτιμούμε για τον τρόπο που απελευθερώνει τα Δαιμόνιά του σ’έναν πίνακα, ή μια όπερα, τη στιγμή που ταυτόχρονα ο ίδιος θα αδυνατούσε να βιώσει τη ζωή στην ομορφότερη απλότητά της; Γιατί άραγε θεωρούμε ευεργεσία αυτό το Θείο άγγιγμα που σου παρέχει τη θέαση ενός άλλου σύμπαντος και την ίδια στιγμή σου αφαιρεί το δικαίωμα για μια απλή, αλλά και τόσο όμορφη ζωή;
Πόσοι απ’αυτούς έζησαν δίχως τον κατατρεγμό αυτής της εσωτερικής φωνής; Πόσοι απ’αυτούς κατάφεραν να γευτούν πράγματα απλά και καθημερινά, απ΄τα τόσα που γεμίζουν την καθημερινότητα του καθενός μας; Πόσοι απ’αυτούς στην ύστατή τους ειλικρίνεια δεν θα αντάλλασσαν την υστερόφημη ζωή τους με τη δική μας μικρή κι ασήμαντη; Σε πόσα και πόσα έργα τέχνης δεν έχουμε διακρίνει το μαρτύριο τους και την υπέρτατη αγωνία τους; Πόσοι απ’αυτούς κατάφεραν να εξευμενίσουν το εσωτερικό τους Δαιμόνιο;
Μήπως τελικά το χάρισμα τρέφεται εις βάρος άλλων, απλούστερων ικανοτήτων;
Μήπως σε κάθε υπερτροφία παραμονεύει και μια αντίστοιχη αναπηρία;

Χμ… Τελικά όμως φίλε μου τι γίνεται, το χάρισμα οδηγεί σε αυτή την κατάσταση ή το αντίθετο;
Συζητούσα με έναν φίλο μου για το ότι όλα σχεδόν οι χαρισματικοί άνθρωποι είχαν κάποιες δυσκολίες. Και μου έλεγε ότι τελικά είναι αποτέλεσμα του χαρίσματος τους, αυτό βέβαια σε ένα μεγάλο ποσοστό θα το χαρακτήριζα απλά δικαιολογία για όλα όσα άνομα κάνει αυτός μια και είναι και ο ίδιος χαρισματικός. Το θέμα όμως είναι έτσι ή υπάρχουν αυτές οι τάσεις (διάφορες ανάλογα με τον άνθρωπο) οι οποίες οδηγούν στην έκφραση μέσω της τέχνης (και όχι μόνο) για να υπάρξει αυτό που λέει ο Γιούνγκ ισορροπία;
Δηλ. τελικά ποιο έρχεται πρώτο; Οι διάφορες δυσκολίες στην ζωή οι οποίες γίνεται προσπάθεια να εξισορροπήστουν και όσο πιο μεγάλες είναι τόσο πιο έντονο είναι το ταλέντο ή το αντίθετο;

[Μιχάλης]

Χμ… Τελικά όμως φίλε μου τι γίνεται, το χάρισμα οδηγεί σε αυτή την κατάσταση ή το αντίθετο;
Συζητούσα με έναν φίλο μου για το ότι όλα σχεδόν οι χαρισματικοί άνθρωποι είχαν κάποιες δυσκολίες. Και μου έλεγε ότι τελικά είναι αποτέλεσμα του χαρίσματος τους, αυτό βέβαια σε ένα μεγάλο ποσοστό θα το χαρακτήριζα απλά δικαιολογία για όλα όσα άνομα κάνει αυτός μια και είναι και ο ίδιος χαρισματικός. Το θέμα όμως είναι έτσι ή υπάρχουν αυτές οι τάσεις (διάφορες ανάλογα με τον άνθρωπο) οι οποίες οδηγούν στην έκφραση μέσω της τέχνης (και όχι μόνο) για να υπάρξει αυτό που λέει ο Γιούνγκ ισορροπία;
Δηλ. τελικά ποιο έρχεται πρώτο; Οι διάφορες δυσκολίες στην ζωή οι οποίες γίνεται προσπάθεια να εξισορροπήστουν και όσο πιο μεγάλες είναι τόσο πιο έντονο είναι το ταλέντο ή το αντίθετο;

Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε ποιά είναι ακριβώς η σχέση που αναπτύσσει ο καλλιτέχνης με το ταλέντο του. Για εμάς η πορεία του μπορεί να μοιάζει αυτοκαταστροφική, αλλά για εκείνον να μην είναι. Το χάρισμα, φαντάζομαι γενικώς ότι απομονώνει, πιθανώς να κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ότι δεν ανήκει στον κόσμο και την κοινωνία του, ότι δεν γίνεται κατανοητός. Ταυτόχρονα όμως, λειτουργεί αυτό που λέγεται στην ψυχολογία "Μηχανισμός της μετουσίωσης". Η μετουσίωση είναι ένας αμυντικός μηχανισμός, κατά τον οποίο, όταν υπάρχει ένα ταλέντο από τη μία αλλά και ένα ψυχολογικό φορτίο από την άλλη που χρειάζεται εκτόνωση, τότε το φορτίο αυτό εκτονώνεται μέσω του ταλέντου. Σύμφωνα με μερικούς ψυχολόγους, ο μηχανισμός της μετουσίωσης είναι εκείνος ο οποίος προήγε τον ανθρώπινο πολιτισμό. Μερικά παραδείγματα.
Ο Μπετόβεν, όντας κωφός, δημιούργησε ανυπέρβλητα αριστουργήματα, όπως τη Missa Solemnis που ακούω τώρα. Την έγραψε όντας πλήρως κωφός, κοντά στα τέλη της ζωής του, στην οποία ενσωμάτωσε όλη του τη φιλοσοφία, ιδιαίτερα στο Dona nobis pacem, το οποίο έγινε αιτία να ακουστούν πολλά μουρμουρητά από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, που αδυνατούσε να συλλάβει τον πολεμικό χαρακτήρα της μουσικής του συγκεκριμένου αποσπάσματος. Το ίδιο συνέβη και με τα τελευταία του κουαρτέτα, για τα οποία είχε πει το περίφημο "αυτή η μουσική δεν είναι για σας, είναι για τις επόμενες γενιές".
Ο Σούμπερτ αντιμετώπισε τα ειρωνικά σχόλια του διευθυντή της ορχήστρας και της ίδιας της ορχήστρας στην τελευταία του συμφωνία, όταν οι ίδιοι έσκασαν στα γέλια, θεωρώντας την ανόητη επανάληψη ήχων, όπως είχε πει ένας κριτικός της εποχής του.
Ο Πουτσίνι, για τον οποίο υπάρχουν υπόνοιες περί σεξουαλικών αποκλίσεων και τάσεων προς την παιδοφιλία (αν και κάτι τέτοιο είναι αμφιλεγόμενο), δημιούργησε όπερες που θαυμάζονται ακόμα.
Ο Johann Sebastian Bach στην εποχή του ήταν ένας αναγνωρισμένος εκτελεστής του εκκλησιαστικού οργάνου και όχι συνθέτης.
Στις άλλες τέχνες τώρα, ο Καβάφης, γνωστός ομοφυλόφιλος, έγραψε σειρές ποιημάτων, όπου πολύ διακριτικά περιγράφει το πάθος του, με αξιοπρέπεια και αυτοκριτική. Ο Toulouse Lautrec, νάνος και ελαφρώς δυσμορφικός, άφησε σημαντικούς πίνακες. Ποιόν να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Πιστεύω ότι η δημιουργία για αυτούς τους ανθρώπους είναι μια προσπάθεια ισορροπίας των ετερόκλιτων στοιχείων που κρύβουν μέσα τους. Ιδιαίτερα στη μουσική, το έμπειρο ή έστω υποψιασμένο αυτί, μπορεί να διακρίνει τα "σκοτεινά" στοιχεία που υποβόσκουν και να αναλύσει πολύ καλά το χαρακτήρα εκείνων που έγραψαν τα κομμάτια. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά για όποιον ενδιαφέρεται...

[melian]

Νομίζω ότι ο Μιχάλης και ο Agaliarep τοποθετούν το φαινόμενο σε μια σωστή βάση. Μάλλον από τα παραδείγματα που έχουν φαίνεται ότι άτομα με έντονες προσωπικότητες που ξεπερνάνε το μέσο άνθρωπο συχνά καταφεύγουν στη τέχνη προσπαθώντας να εξωτερικεύσουν αυτά που νιώθουν. Τώρα αν η τέχνη τους βοηθά να βρουν τις ισορροπίες τους αυτό εξαρτάται, άλλους τους βοηθά και άλλους όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας χάρισαν και μας χαρίζουν αριστουργήματα.

Το τίμημα όμως όπως και να το κάνουμε είναι βαρύ. Τι θέλω να πω. Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί αναγνωρίζονται μετά θάνατον - υπάρχουν σαφώς και εξαιρέσεις - και έτσι δεν έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν αυτό το ταλέντο οι ίδιοι, ή ακόμα και να γευτούν την επιτυχία. Ή και πάλι όταν αναγνωρίζεται το έργο τους όσο είναι εν ζωή πολλοί απο αυτούς δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν όλη αυτή τη δόξα και πάλι οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή. Δίκοπο μαχαίρι λοιπόν...

[agaliarep]

Νομίζω ότι ο Μιχάλης και ο Agaliarep τοποθετούν το φαινόμενο σε μια σωστή βάση. Μάλλον από τα παραδείγματα που έχουν φαίνεται ότι άτομα με έντονες προσωπικότητες που ξεπερνάνε το μέσο άνθρωπο συχνά καταφεύγουν στη τέχνη προσπαθώντας να εξωτερικεύσουν αυτά που νιώθουν. Τώρα αν η τέχνη τους βοηθά να βρουν τις ισορροπίες τους αυτό εξαρτάται, άλλους τους βοηθά και άλλους όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας χάρισαν και μας χαρίζουν αριστουργήματα.

Το τίμημα όμως όπως και να το κάνουμε είναι βαρύ. Τι θέλω να πω. Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί αναγνωρίζονται μετά θάνατον - υπάρχουν σαφώς και εξαιρέσεις - και έτσι δεν έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν αυτό το ταλέντο οι ίδιοι, ή ακόμα και να γευτούν την επιτυχία. Ή και πάλι όταν αναγνωρίζεται το έργο τους όσο είναι εν ζωή πολλοί απο αυτούς δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν όλη αυτή τη δόξα και πάλι οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή. Δίκοπο μαχαίρι λοιπόν...

Αν και δεν ήθελα να ξεφύγω από το θέμα μια και είναι οι μουσικοί από κούνια… απλά να αναφέρω ότι χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων καταστάσεων είναι ο Vincent Van Gogh ο οποίος ήταν σχιζοφρενής. Για όσους τυγχάνουν να μην το γνωρίζουν ο Van Gogh εμφανίζεται σε προσωπογραφία του με επίδεσμο στο κεφάλι.

http://img148.imageshack.us/img148/4923/vincent20van20gogh20selwl2.jpg (http://imageshack.us)

Ο λόγος ήταν ότι κάποια στιγμή προσπάθησε να σκοτώσει τον αδελφό του. Για να τιμωρήσει ουσιαστικά τον εαυτό του, έκοψε το αφτί του.
Φυσικά πέθανε πάμφτωχος και άσημος. Αυτή την στιγμή τα έργα του είναι τα πιο ακριβά στον κόσμο.

Άλλο παράδειγμα είναι ο Salvador Dali. Τα έργα του είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα έκφρασης της ψυχικής του κατάστασης. Ο Dali με τα εφιαλτικά και αλλόκοτα έργα του δεν έκανε τίποτα άλλο, παρά να αποτυπώνει τα όνειρα του όπως είχε πει ο ίδιος.
Η εμμονή του με την Gala έχει αποτυπωθεί σε όλο του το έργο και οι δηλώσεις του μπορούν πολύ εύκολα να τον χαρακτηρίσουν ως ψυχικά μη αποδεκτό από την κοινωνία.