Miltos01
10-02-07, 20:43
"Ο αστροναύτης είναι ο πιθηκάνθρωπος του μελλοντικού ανθρώπου"
George Limbour
Μέσα στην εξελικτική πορεία της ανθρώπινης σκέψη εμφανίσθηκαν 3 διαδοχικές μορφές του ουμανισμού, οι οποίες ζουν μέχρι σήμερα, η μια πλάι στην άλλη. Η πιο παλιά μορφή του ουμανισμού είχε θέμα: ο άνθρωπος όπως πρέπει να είναι, όπως πρέπει να είναι, γαι να ξεφύγει απο το στάδιο του ζώου. Είναι ο ουμανισμός των 10 Εντολών, του Σολομώντος και του Ησιόδου. Στη θρησκεία και στην ηθική, ο ουμανισμός αυτός, ορθώνει μπροστά στον άνθρωπο ένα ιδεώδες προς το οποίο πρέπει να προσαρμοσθεί, για να αξίζει το όνομα του ανθρώπου.
Τη δεύτερη μορφή του ουμανισμού την ενδιαφέρει ο άνθρωπος όπως είναι. "Τέτοιος είναι ο άνθρωπος" λένε μετά τον Ευριπίδη και τον Πλούταρχο, οι ουμανιστές της Αναγέννησης, ο Montaigne, οι ηθολόγοι του 18 αιώνα, ο Φρόυντ.
Να όμως που σήμερα εμφανίζεται ένας τρίτου τύπου ουμανισμός. Φροντίδα του είναι ο άνθρωπος που δημιουργείται.
Η επιστήμη μέσω της θεωρίας της εξέλιξης αποκάλυψε ότι τα ζωϊκά είδη προέρχονται τα μεν απο τα δε, χάρη στη μετάλλαξηκαι ότι το τελευταίο είδος που εμφανίστηκε, το τελευταίο αν θέλετε που γεννήθηκε, είναι ο άνθρωπος. Επι έναν ολόκληρο και πλέον αιώνα συνέχιζαν να παραδέχονται, χωρίς στο βάθος να το καλοσκεφθούν, ότι την 7η Ημέρα ο Θεός σταμάτησε να δημιουργεί, ότι με την εμφάνιση του ανθρώπου έσβησε η δύναμη της φύσης για νέες δημιουργίες και ότι ο άνθρωπος ήταν-όπως το λέει και η Γέννηση- μια κατάληξη, ένα τέλος.
Σήμερα, την παλιά σιγουριά τη διαδέχεται η επιφυλακτικότητα. Πολλοί εκγατέλειψαν "την απο αιωνίων αναλλοίωτη ανθρώπινη φύση" και μιλούν με σύνεση για "ανθρώπινη μετάλλαξη".
Με σύνεση, γιατί τίποτα δεν μας λέει ότι αυτό που πρόκειται να συμβεί στο ανθρώπινο είδος, "Το Γεγονός" όπως το αποκαλώ εγώ, παίρνει ακριβώς τη μορφή για την οποία οι γενετικοί χρησιμοποιούν με τη λέξη μετάλλαξη. Για του επιστήμονες της γεννετικής μηχανικής η λέξη αυτή αντιστοιχεί σε μια σωματική και κληρονομική τροποποίηση. Τίποτα βέβαια απ' αυτά τα δύο δεν είναι ακόμα πλήρως διαπιστωμένο στο ανθρώπινο είδος. Άλλοι έχουν την τάση να κάνουν χρήση -και κατάχρηση- του όρου για να χαρακτηρίσουν κάθε βαθειά και οριστική τροποποίηση ενός τύπου ζωντανού οργανισμού. Έχω ακούσει να τον εφαρμόζουν ακόμη και στις μηχανές, λέγοντας ότι η αυτοματοποίηση είναι μια μεταλλαξή τους.
Στην παραγματικότητα, ο μετασχηματισμός της εξελισσόμενης ανθρωπότητας, έχει ένα τέτοιο χαρακτήρα μεταβιβάσιμο και μη αναστρέψιμο, που καμιά απο τις λέξεις του λεξιλογίου μας, οι οποίες αναφέρονται στον άνθρωπο, δεν είναι αρκετά περιγραφική για να χαρακτηρίσει μια διεργασία της οποίας το πλάτος είναι κατα πολύ ανώτερο, απο όλα τα προηγούμενα της ιστορίας, καμιά λέξη, εκτός απο την λέξη που αναφέραμε παραπάνω: μετάλλαξη. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, το φαινόμενο ανήκει στη τάξη μεγέθους των βιολογικών μεταλλάξεων και μόνο μ΄' αυτές μπορεί να να συγκριθεί.
Αν θ' πρεπε να δικαιώσουμε τη χρησιμοποίηση αυτής της λέξης, με τη βιολογική έννοια του όρου, θα μπορούσαμε να κάνουμε τις ακόλουθες παρατηρήσεις:
1. Ελάχιστα είναι τα χρόνια σε σχέση με την ιστορία μας που μελετούμε τον άνθρωπο. Το τμήμα του χρόνου παρατήρησης (απο τη τελευταία εποχή των παγετώνων) ίσως είναι πολύ μικρό για να εκδηλωθεί μια πραγματική οργανική τροποποίηση ή να διακρίνουμε τη τάση της μέσα σ' ένα σωματικό ίχνος. Ίσως ο απαιτούμενος χρόνος για μια τέτοια διαπίστωση να είναι ανώτερος απο εκατό γενιές, όπως το γεγονός, ότι δεν παρατηρούμε πια σχηματισμό βουνών δε σημαίνει ότι η εποχή των γεωλογικών επαναστάσεων έληξε. Οι μονάδες του χρόνου που χρησιμοποιούμε συνήθως, είναι απλουστατα ανεπαρκείς.
2. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρούμενο απο "μέσα" έχει μια όψη τελείως διαφορετική απο το ίδιο φαινόμενο, όταν το παρατηρούμε απ' έξω. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί θαυμάσια να μη διακρίνουμε αμέσως ότι τα δυο φαινόμενα αποτελούν το ίδιο και το αυτό πράγμα. Η έννοια της μετάλλαξης ας μη ξεχνάμε προήλθε απο τους παλαιοντολόγους, οι οποίοι το μόνο που έχουν στη διάθεσή τους, είναι απολιθώματα σκελετών ή ίχνη σκελετών. Έχουμε έτσι τη τάση να θεωρούμε σα μετάλλαξη, μόνο τη μορφολογική αλλαγή και ιδιαίτερα τις τροποποιήσεις του σκελετού. Απο το γεγονός ότι δεν διαπιστώνουμε καθόλου τροποποιήσεις (μεταλλάξεις) στο σκελετό απο τότε που εμφανίσθηκε ο Homo Sapiens συμπεραίνουμε, λίγο βιαστικά, ότι δεν υπάρχει μετάλλαξη.
Ίσως πριν απο τις μορφολογικές τροποποιήσεις, στις οποίες ισχυρίζονται ότι αντιστοιχεί το όνομα της μετάλλαξης, να προηγήθηκαν άλλες τροποποιήσεις, λειτουργικές, οι οποίες δεν αφήνουν μεν κανένα απολιθωματικό ίχνος, επειράζουν όμως τη χημεία και συνεπώς τον ψυχισμό. Δεν νομίζω ότι είναι απαγορευτικό να φαντασθούμε, ότι πιθανό κάποιο πράγμα ισοδύναμο με το ανικανοποίητο ή την ανυπομονησία του ανθρώπου, μπόρεσε να υπάρξει ορισμένες στιγμές στα ζωϊκά είδη και ότι μαι χημική μετάλλαξη προηγήθηκε και προετοίμαστε τις σωματικές μεταλλάξεις.
Η παλαιοντολογία αγνοεί τις τροποποιήσεις που συνέβησαν στο παρελθόν στις κοινωνικές δομές των ζωϊκών ειδών.
Ίσως να υπάρχουν μετασχηματισμοί με βαθιά χαρακτηριστικά, κληρονομικοί και μη αντιστρέψιμοι, οι οποίοι επιδρούν και τροποποιούν το είδος π.χ στα κοινωνικά του ένστικτα, χωρίς ωστόσο να συνοδεύονται, τουλάχιστον αμέσως, απο σωματικές τροποποιήσεις. Μπορούμε σ' αυτούς να αρνηθούμε το όνομα της μετάλλαξης;
Τα άτομα ενός είδους μπορεί να μείνουν ανατομικά τα ίδια, το είδος όμως μπορεί να μετασχηματισθεί ως προς τη συμπεριφορά του, την οργάνωσή του, τα κοινωνικά του ένστικτα, κατα τρόπο τόσο βαθύ και τόσο οριστικό, που να δίνει την εικόνα ενός τελείως άλλου είδους, έστω και αν τα άτομα φαίνονται μορφολογικά τα ίδια. Αυτό το είχε αντιληφθεί ο Γκαίτε όταν έλεγε: " Ο άνθρωπος είναι πάντα ο ίδιος, εκείνο που αλλάζει αδιάκοπα, είναι η ανθρωπότητα"!!!. Ο ίδιος όμως δεν αντιμετώπισε το φαινόμενο της επίδρασης της ανθρωπότητας πάνω στον άνθρωπο.
3. Τέλος, έχουμε τη συνήθεια να θεωρούμε σαν κληρονομικό απόθεμα, μόνο αυτό που έχει μεταβιβασθεί γενετικά με το DNA, τα γονίδια. Ωστόσο όλη η κληρονομικότητα δεν βρίσκεται εκεί. Ένα μέρος των ενστίκτων αναπτύσσεται μόνο μέσα στο πλαίσιο της ομαδικής ζωής. Ένα απομονωμένο π.χ περιστέρι δε φθάνει στη σεξουαλική ωριμότητα παρά αν έχει την ευκαιρία να συνατήσει άλλα περιστέρια, ή τουλάχιστον να δεί την ίδια του την εικόνα μέσα σ' ένα καθρέφτη. Τα "παιδιά-λύκοι", αυτά τα παιδιά που όπως ο Μόγλης του Κίπλιγκ, μεγάλωσαν μαζί με τα άγρια ζώα αν επανέλθουν μεταξύ των ανθρώπων είναι ανίκανα να μάθουν να μιλού, για να αναπτύξουν το δώρο της ομιλίας, που σ' εμάς φαίνεται τόσο φυσικό και τόσο αυτοματικό, πρέπει το παιδί απο τη μικρή του ηλικία να συμμετέχει στην ανθρώπινη κοινωνία.
Δίπλα και πλάι στη χρωματοσωματική κληρονομικότητα υπάρχει μια κοινωνική κληρονομικότητα, η οποία δεν μεταβιβάζεται με τα κύτταρα αναπαραγωγής.
Η μεταβίβαση των χαρακτήρων του είδους, δεν είναι ΜΟΝΟ υπόθεση του DNA.
Η μετάλλαξη της ανθρωπότητας γίνεται αισθητή και απο εκείνους ακόμα οι οποίοι δεν θέλουν να "δουν" και να ακούσουν.
Μάρτυρας γι' αυτό είναι ο σπαρασσόμενος κόσμος μας, η αμφισβήτηση, η αναθεώρηση, η απεγνωσμένη αναζήτηση νέων οδών, ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥΣ. Όλες αυτές οι αλλαγές, που είναι προς το παρόν κατηγορίας ψυχνοπνευματικής, μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι δεν θα αφήσουν σωματικά ίχνη;
Μεγάλη εισαγωγή, σε ένα βαθύ...θέμα. Τα σχόλια δικά σας!
George Limbour
Μέσα στην εξελικτική πορεία της ανθρώπινης σκέψη εμφανίσθηκαν 3 διαδοχικές μορφές του ουμανισμού, οι οποίες ζουν μέχρι σήμερα, η μια πλάι στην άλλη. Η πιο παλιά μορφή του ουμανισμού είχε θέμα: ο άνθρωπος όπως πρέπει να είναι, όπως πρέπει να είναι, γαι να ξεφύγει απο το στάδιο του ζώου. Είναι ο ουμανισμός των 10 Εντολών, του Σολομώντος και του Ησιόδου. Στη θρησκεία και στην ηθική, ο ουμανισμός αυτός, ορθώνει μπροστά στον άνθρωπο ένα ιδεώδες προς το οποίο πρέπει να προσαρμοσθεί, για να αξίζει το όνομα του ανθρώπου.
Τη δεύτερη μορφή του ουμανισμού την ενδιαφέρει ο άνθρωπος όπως είναι. "Τέτοιος είναι ο άνθρωπος" λένε μετά τον Ευριπίδη και τον Πλούταρχο, οι ουμανιστές της Αναγέννησης, ο Montaigne, οι ηθολόγοι του 18 αιώνα, ο Φρόυντ.
Να όμως που σήμερα εμφανίζεται ένας τρίτου τύπου ουμανισμός. Φροντίδα του είναι ο άνθρωπος που δημιουργείται.
Η επιστήμη μέσω της θεωρίας της εξέλιξης αποκάλυψε ότι τα ζωϊκά είδη προέρχονται τα μεν απο τα δε, χάρη στη μετάλλαξηκαι ότι το τελευταίο είδος που εμφανίστηκε, το τελευταίο αν θέλετε που γεννήθηκε, είναι ο άνθρωπος. Επι έναν ολόκληρο και πλέον αιώνα συνέχιζαν να παραδέχονται, χωρίς στο βάθος να το καλοσκεφθούν, ότι την 7η Ημέρα ο Θεός σταμάτησε να δημιουργεί, ότι με την εμφάνιση του ανθρώπου έσβησε η δύναμη της φύσης για νέες δημιουργίες και ότι ο άνθρωπος ήταν-όπως το λέει και η Γέννηση- μια κατάληξη, ένα τέλος.
Σήμερα, την παλιά σιγουριά τη διαδέχεται η επιφυλακτικότητα. Πολλοί εκγατέλειψαν "την απο αιωνίων αναλλοίωτη ανθρώπινη φύση" και μιλούν με σύνεση για "ανθρώπινη μετάλλαξη".
Με σύνεση, γιατί τίποτα δεν μας λέει ότι αυτό που πρόκειται να συμβεί στο ανθρώπινο είδος, "Το Γεγονός" όπως το αποκαλώ εγώ, παίρνει ακριβώς τη μορφή για την οποία οι γενετικοί χρησιμοποιούν με τη λέξη μετάλλαξη. Για του επιστήμονες της γεννετικής μηχανικής η λέξη αυτή αντιστοιχεί σε μια σωματική και κληρονομική τροποποίηση. Τίποτα βέβαια απ' αυτά τα δύο δεν είναι ακόμα πλήρως διαπιστωμένο στο ανθρώπινο είδος. Άλλοι έχουν την τάση να κάνουν χρήση -και κατάχρηση- του όρου για να χαρακτηρίσουν κάθε βαθειά και οριστική τροποποίηση ενός τύπου ζωντανού οργανισμού. Έχω ακούσει να τον εφαρμόζουν ακόμη και στις μηχανές, λέγοντας ότι η αυτοματοποίηση είναι μια μεταλλαξή τους.
Στην παραγματικότητα, ο μετασχηματισμός της εξελισσόμενης ανθρωπότητας, έχει ένα τέτοιο χαρακτήρα μεταβιβάσιμο και μη αναστρέψιμο, που καμιά απο τις λέξεις του λεξιλογίου μας, οι οποίες αναφέρονται στον άνθρωπο, δεν είναι αρκετά περιγραφική για να χαρακτηρίσει μια διεργασία της οποίας το πλάτος είναι κατα πολύ ανώτερο, απο όλα τα προηγούμενα της ιστορίας, καμιά λέξη, εκτός απο την λέξη που αναφέραμε παραπάνω: μετάλλαξη. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, το φαινόμενο ανήκει στη τάξη μεγέθους των βιολογικών μεταλλάξεων και μόνο μ΄' αυτές μπορεί να να συγκριθεί.
Αν θ' πρεπε να δικαιώσουμε τη χρησιμοποίηση αυτής της λέξης, με τη βιολογική έννοια του όρου, θα μπορούσαμε να κάνουμε τις ακόλουθες παρατηρήσεις:
1. Ελάχιστα είναι τα χρόνια σε σχέση με την ιστορία μας που μελετούμε τον άνθρωπο. Το τμήμα του χρόνου παρατήρησης (απο τη τελευταία εποχή των παγετώνων) ίσως είναι πολύ μικρό για να εκδηλωθεί μια πραγματική οργανική τροποποίηση ή να διακρίνουμε τη τάση της μέσα σ' ένα σωματικό ίχνος. Ίσως ο απαιτούμενος χρόνος για μια τέτοια διαπίστωση να είναι ανώτερος απο εκατό γενιές, όπως το γεγονός, ότι δεν παρατηρούμε πια σχηματισμό βουνών δε σημαίνει ότι η εποχή των γεωλογικών επαναστάσεων έληξε. Οι μονάδες του χρόνου που χρησιμοποιούμε συνήθως, είναι απλουστατα ανεπαρκείς.
2. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρούμενο απο "μέσα" έχει μια όψη τελείως διαφορετική απο το ίδιο φαινόμενο, όταν το παρατηρούμε απ' έξω. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί θαυμάσια να μη διακρίνουμε αμέσως ότι τα δυο φαινόμενα αποτελούν το ίδιο και το αυτό πράγμα. Η έννοια της μετάλλαξης ας μη ξεχνάμε προήλθε απο τους παλαιοντολόγους, οι οποίοι το μόνο που έχουν στη διάθεσή τους, είναι απολιθώματα σκελετών ή ίχνη σκελετών. Έχουμε έτσι τη τάση να θεωρούμε σα μετάλλαξη, μόνο τη μορφολογική αλλαγή και ιδιαίτερα τις τροποποιήσεις του σκελετού. Απο το γεγονός ότι δεν διαπιστώνουμε καθόλου τροποποιήσεις (μεταλλάξεις) στο σκελετό απο τότε που εμφανίσθηκε ο Homo Sapiens συμπεραίνουμε, λίγο βιαστικά, ότι δεν υπάρχει μετάλλαξη.
Ίσως πριν απο τις μορφολογικές τροποποιήσεις, στις οποίες ισχυρίζονται ότι αντιστοιχεί το όνομα της μετάλλαξης, να προηγήθηκαν άλλες τροποποιήσεις, λειτουργικές, οι οποίες δεν αφήνουν μεν κανένα απολιθωματικό ίχνος, επειράζουν όμως τη χημεία και συνεπώς τον ψυχισμό. Δεν νομίζω ότι είναι απαγορευτικό να φαντασθούμε, ότι πιθανό κάποιο πράγμα ισοδύναμο με το ανικανοποίητο ή την ανυπομονησία του ανθρώπου, μπόρεσε να υπάρξει ορισμένες στιγμές στα ζωϊκά είδη και ότι μαι χημική μετάλλαξη προηγήθηκε και προετοίμαστε τις σωματικές μεταλλάξεις.
Η παλαιοντολογία αγνοεί τις τροποποιήσεις που συνέβησαν στο παρελθόν στις κοινωνικές δομές των ζωϊκών ειδών.
Ίσως να υπάρχουν μετασχηματισμοί με βαθιά χαρακτηριστικά, κληρονομικοί και μη αντιστρέψιμοι, οι οποίοι επιδρούν και τροποποιούν το είδος π.χ στα κοινωνικά του ένστικτα, χωρίς ωστόσο να συνοδεύονται, τουλάχιστον αμέσως, απο σωματικές τροποποιήσεις. Μπορούμε σ' αυτούς να αρνηθούμε το όνομα της μετάλλαξης;
Τα άτομα ενός είδους μπορεί να μείνουν ανατομικά τα ίδια, το είδος όμως μπορεί να μετασχηματισθεί ως προς τη συμπεριφορά του, την οργάνωσή του, τα κοινωνικά του ένστικτα, κατα τρόπο τόσο βαθύ και τόσο οριστικό, που να δίνει την εικόνα ενός τελείως άλλου είδους, έστω και αν τα άτομα φαίνονται μορφολογικά τα ίδια. Αυτό το είχε αντιληφθεί ο Γκαίτε όταν έλεγε: " Ο άνθρωπος είναι πάντα ο ίδιος, εκείνο που αλλάζει αδιάκοπα, είναι η ανθρωπότητα"!!!. Ο ίδιος όμως δεν αντιμετώπισε το φαινόμενο της επίδρασης της ανθρωπότητας πάνω στον άνθρωπο.
3. Τέλος, έχουμε τη συνήθεια να θεωρούμε σαν κληρονομικό απόθεμα, μόνο αυτό που έχει μεταβιβασθεί γενετικά με το DNA, τα γονίδια. Ωστόσο όλη η κληρονομικότητα δεν βρίσκεται εκεί. Ένα μέρος των ενστίκτων αναπτύσσεται μόνο μέσα στο πλαίσιο της ομαδικής ζωής. Ένα απομονωμένο π.χ περιστέρι δε φθάνει στη σεξουαλική ωριμότητα παρά αν έχει την ευκαιρία να συνατήσει άλλα περιστέρια, ή τουλάχιστον να δεί την ίδια του την εικόνα μέσα σ' ένα καθρέφτη. Τα "παιδιά-λύκοι", αυτά τα παιδιά που όπως ο Μόγλης του Κίπλιγκ, μεγάλωσαν μαζί με τα άγρια ζώα αν επανέλθουν μεταξύ των ανθρώπων είναι ανίκανα να μάθουν να μιλού, για να αναπτύξουν το δώρο της ομιλίας, που σ' εμάς φαίνεται τόσο φυσικό και τόσο αυτοματικό, πρέπει το παιδί απο τη μικρή του ηλικία να συμμετέχει στην ανθρώπινη κοινωνία.
Δίπλα και πλάι στη χρωματοσωματική κληρονομικότητα υπάρχει μια κοινωνική κληρονομικότητα, η οποία δεν μεταβιβάζεται με τα κύτταρα αναπαραγωγής.
Η μεταβίβαση των χαρακτήρων του είδους, δεν είναι ΜΟΝΟ υπόθεση του DNA.
Η μετάλλαξη της ανθρωπότητας γίνεται αισθητή και απο εκείνους ακόμα οι οποίοι δεν θέλουν να "δουν" και να ακούσουν.
Μάρτυρας γι' αυτό είναι ο σπαρασσόμενος κόσμος μας, η αμφισβήτηση, η αναθεώρηση, η απεγνωσμένη αναζήτηση νέων οδών, ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥΣ. Όλες αυτές οι αλλαγές, που είναι προς το παρόν κατηγορίας ψυχνοπνευματικής, μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι δεν θα αφήσουν σωματικά ίχνη;
Μεγάλη εισαγωγή, σε ένα βαθύ...θέμα. Τα σχόλια δικά σας!