agaliarep
26-03-07, 08:07
Αυτές τις μέρες έγινα μάρτυρας δύο γεγονότων και μια κοινής πρακτικής που πραγματικά με έχουν απασχολήσει πάρα πολύ.
Παρακαλώ να μην μείνουμε στα παραδείγματα.
Την Παρασκευή πέθανε ο πατέρας ενός φίλου ο οποίος είχε αγωνιστεί για την Ελευθερία, ήταν στην αντίσταση, είχε φυλακιστεί σε ισόβια από την Χούντα και ο οποίος ήταν ένα μεγάλο στέλεχος πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα από το οποίο είχε φύγει εδώ και μερικά χρόνια. Όλος ο πολιτικός κόσμος, αλλά πολύ περισσότερο αυτοί που τον ήξεραν προσωπικά εξέφρασαν την λύπη τους για τον χαμό του. Όλοι εκτός από το ίδιο το κόμμα στο οποίο ήταν μέλος και μετά για κάποιους λόγους αποχώρησε. Οι λόγοι δεν έχουν σημασία και βασικά ούτε και όλα τα υπόλοιπα παρα μόνο η σιωπή που επέλεξαν.
Το Σάββατο η Εθνική Ελλάδος έχασε από τους Τούρκους. Δεν ήταν κάτι για το οποίο χάρηκα ειδικά μέσα στο κλίμα των ημερών. Την επόμενη μέρα πολλοί βγήκαν και κατηγόρησαν τον Ότο και τους παίκτες. Πολλοί ήταν αυτοί που μίλησαν για γερασμένο τύπο, για μεθυσμένους παίκτες κτλ. Πολλά μπορούν να ειπωθούν πάνω σε αυτό. Το θέμα είναι ότι μπορεί αυτός ο τύπος να είναι ότι θέλει, μπορεί να μην είναι τόσο καλός όσο νομίζαμε ή οτιδήποτε. Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό.
Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζεις κάποιον όταν δεν είναι καλός μαζί σου ή δεν κάνει κάτι καλά και αφού πρώτα έχει δώσει ότι έχει και δεν έχει για σένα.
Το θέμα είναι η αχαριστία. Γιατί άλλο να πεις ότι δεν είσαι αρκετά καλός ή δεν κάνεις και να τον αλλάξεις ή να πιέσεις για να αλλαχτεί και άλλο να βγαίνεις και να τον προσβάλλεις ενώ πριν τρία χρόνια έλεγες για αυτόν τα καλύτερα όταν είχε κάνει ότι δεν είχε γίνει ποτέ. Άλλο να είναι να διαφωνείς με κάποιον και άλλο να φαίνεσαι τόσο μικρόψυχος ώστε να βγεις και να τον ξεφτιλίσεις ή να μην βγεις καθόλου και να μην πεις τίποτα ακόμα και για την τελευταία στιγμή κάποιου μόνο και μόνο επειδή δεν σου άρεσε ότι σε κάποια στιγμή αποφάσισε πάρει μια απόσταση από σένα. Παρόλο όλα όσα έχει κάνει για σένα και για όλους να φαίνεσαι τόσο μικρόψυχος και αχάριστος σε κάποια δύσκολη στιγμή ή στην τελευταία στιγμή κάποιου ή κάποιων.
Με πόση ευκολία αυτός ο λαός, εμείς αλλά και οι διπλανοί μας τελικά ξεφτιλίζουμε τους άλλους και ξεχνάμε ότι έκαναν για εμάς; Με πόση ευκολία είμαστε έτοιμοι σαν τα κοράκια να πέσουμε πάνω τους και να τους φάμε διαγράφοντας ουσιατικά ότι έχουν κάνει για εμάς. Και δεν είναι καθόλου καινούριο αυτό. Δεν είναι καθόλου νέα τακτική. Είναι παλιά και δοκιμασμένη σε πολλούς από την αρχαιότητα…
Παρακαλώ να μην μείνουμε στα παραδείγματα.
Την Παρασκευή πέθανε ο πατέρας ενός φίλου ο οποίος είχε αγωνιστεί για την Ελευθερία, ήταν στην αντίσταση, είχε φυλακιστεί σε ισόβια από την Χούντα και ο οποίος ήταν ένα μεγάλο στέλεχος πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα από το οποίο είχε φύγει εδώ και μερικά χρόνια. Όλος ο πολιτικός κόσμος, αλλά πολύ περισσότερο αυτοί που τον ήξεραν προσωπικά εξέφρασαν την λύπη τους για τον χαμό του. Όλοι εκτός από το ίδιο το κόμμα στο οποίο ήταν μέλος και μετά για κάποιους λόγους αποχώρησε. Οι λόγοι δεν έχουν σημασία και βασικά ούτε και όλα τα υπόλοιπα παρα μόνο η σιωπή που επέλεξαν.
Το Σάββατο η Εθνική Ελλάδος έχασε από τους Τούρκους. Δεν ήταν κάτι για το οποίο χάρηκα ειδικά μέσα στο κλίμα των ημερών. Την επόμενη μέρα πολλοί βγήκαν και κατηγόρησαν τον Ότο και τους παίκτες. Πολλοί ήταν αυτοί που μίλησαν για γερασμένο τύπο, για μεθυσμένους παίκτες κτλ. Πολλά μπορούν να ειπωθούν πάνω σε αυτό. Το θέμα είναι ότι μπορεί αυτός ο τύπος να είναι ότι θέλει, μπορεί να μην είναι τόσο καλός όσο νομίζαμε ή οτιδήποτε. Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό.
Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζεις κάποιον όταν δεν είναι καλός μαζί σου ή δεν κάνει κάτι καλά και αφού πρώτα έχει δώσει ότι έχει και δεν έχει για σένα.
Το θέμα είναι η αχαριστία. Γιατί άλλο να πεις ότι δεν είσαι αρκετά καλός ή δεν κάνεις και να τον αλλάξεις ή να πιέσεις για να αλλαχτεί και άλλο να βγαίνεις και να τον προσβάλλεις ενώ πριν τρία χρόνια έλεγες για αυτόν τα καλύτερα όταν είχε κάνει ότι δεν είχε γίνει ποτέ. Άλλο να είναι να διαφωνείς με κάποιον και άλλο να φαίνεσαι τόσο μικρόψυχος ώστε να βγεις και να τον ξεφτιλίσεις ή να μην βγεις καθόλου και να μην πεις τίποτα ακόμα και για την τελευταία στιγμή κάποιου μόνο και μόνο επειδή δεν σου άρεσε ότι σε κάποια στιγμή αποφάσισε πάρει μια απόσταση από σένα. Παρόλο όλα όσα έχει κάνει για σένα και για όλους να φαίνεσαι τόσο μικρόψυχος και αχάριστος σε κάποια δύσκολη στιγμή ή στην τελευταία στιγμή κάποιου ή κάποιων.
Με πόση ευκολία αυτός ο λαός, εμείς αλλά και οι διπλανοί μας τελικά ξεφτιλίζουμε τους άλλους και ξεχνάμε ότι έκαναν για εμάς; Με πόση ευκολία είμαστε έτοιμοι σαν τα κοράκια να πέσουμε πάνω τους και να τους φάμε διαγράφοντας ουσιατικά ότι έχουν κάνει για εμάς. Και δεν είναι καθόλου καινούριο αυτό. Δεν είναι καθόλου νέα τακτική. Είναι παλιά και δοκιμασμένη σε πολλούς από την αρχαιότητα…