Επιστροφή στο Forum : ΓΕΝΕΣΗ
Η ΑΡΧΗ
Στην αρχή υπήρχε το τίποτα, το κενό, το μηδέν, η πλήρης ανυπαρξία. Χώρος και χρόνος δεν υπήρχε, δημιουργία ή φθορά, εξέλιξη ή οπισθοδρόμηση, μόνο μια αιώνια σταθερότητα και μια βραδύτητα που ο νους κανενός από τα πλάσματα με λογική δεν μπορεί να συλλάβει και κανένας Σοφός δεν έχει μιλήσει για εκείνες τις εποχές, γιατί κανείς δεν ήταν παρών και κανένα πνεύμα δεν μας αποκάλυψε τι συνέβαινε πριν ο Ένας Θεός ξεκινήσει να δημιουργεί όλα εκείνα που ως τότε ήταν μόνο στη βούλησή του.
Γιατί ο Ένας Θεός προϋπήρχε και το πνεύμα του έζησε για πολύ μόνο του, περιπλανώμενο στα σκοτάδια, αφού το φως δεν είχε ακόμα γίνει και ψύχος και ερημιά υπήρχε παντού. Όμως κάποτε, άγνωστο γιατί, το Ένα Πνεύμα σταμάτησε να περιπλανιέται και άρχισε γρήγορα να περιστρέφεται και να στροβιλίζεται, συγκεντρώνοντας όλα τα στοιχεία της αταξίας μέσα του και όταν πια δεν υπήρχε τίποτα άλλο να απορροφήσει, με μια τρομερή εκπομπή Δύναμης τα εξαπέστειλε μακριά του, αιώνια να τρέχουν και να δημιουργούν το χώρο και το χρόνο.
Τα θεμέλια αυτά στοιχεία, εμποτισμένα με τη δύναμη του Πνεύματος, έπαψαν πια για πάντα να είναι νωθρά και συνεχώς από τότε βρίσκονται σε κίνηση, θεμελιώνοντας τα βασικά συστατικά του έργου της Δημιουργίας, που είχε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της…
ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ο Ένας, του οποίου το ουράνιο όνομα δεν γνωρίζει κανείς, όταν έβαλε τα στοιχεία σε κίνηση, στράφηκε προς τα μέσα ξανά και συγκέντρωσε όλη τη Δύναμη μέσα του. Και από τα βάθη της θείας ουσίας, τα τρία Πνεύματα της Ζωής ξεπρόβαλλαν παντοδύναμα στο φως του κόσμου που μόλις είχε αρχίσει να δημιουργείται και θεόρατα και μεγαλειώδη στάθηκαν μπροστά στο Δημιουργό τους και προσκύνησαν γεμάτα σεβασμό και δέος. Και τόσο πολύ αγάπησαν το ένα το άλλο, που μερικές φορές στο μακρινό μέλλον εμφανίστηκαν ως Ένα Πνεύμα. Και είναι γνωστά με πολλά ονόματα, γιατί μετέχουν πλήρως της θείας ουσίας και γνωρίζουν όσα έγιναν, όσα ήδη γίνονται και όσα δεν έχουν γίνει ακόμα. Πνεύματα της Ζωής τα αποκαλούν και Δημιουργικά Πνεύματα, γιατί κατανοώντας το σκοπό του Ενός Θεού, βοήθησαν όσο κανείς άλλος στη θεμελίωση του έργου της Δημιουργίας.
Και ολόκληρο το Σύμπαν γέμισε με την ύπαρξή τους και γέννησαν πολλά άλλα πνεύματα του Φωτός, που τα νοήμονα όντα τα ονόμασαν με πολλούς τρόπους και τους απέδωσαν διάφορες ιδιότητες. Όμως, κανένα από αυτά τα πνεύματα δεν μπορεί να συγκριθεί με το μεγαλείο των υιών του Θεού, γιατί ο ίδιος τους έφερε στην ύπαρξη.
ΟΙ ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Όσο τα Δημιουργικά Πνεύματα επιτηρούσαν τις διαδικασίες της εξέλιξης του κόσμου, ο Ένας πήρε από την πλάση τα ευγενέστερα στοιχεία, την πεμπτουσία, και με την πνοή της αγάπης του έφτιαξε τους δύο του γιούς, αυτούς που οι σοφοί ονομάζουν Αναρατάρ και Κεμ’ Άναχ.
Οι υιοί του Θεού ήταν τα λαμπρότερα και ομορφότερα πνεύματα εκτός από τα Πνεύματα της Ζωής και επειδή είναι φτιαγμένοι από την πεμπτουσία της πλάσης και από τη δύναμη του πατέρα τους, είναι οι κύριοι του υλικού κόσμου από τη μια αλλά μετέχουν σε μεγάλο βαθμό και στον κόσμο των πνευμάτων από την άλλη. Είναι μικροί θεοί που ζουν και υπάρχουν χάρη στην πρόνοια του πατέρα τους, χωρίς τον οποίο δεν μπορούν ούτε να κυβερνήσουν ούτε να υπάρξουν από μόνοι τους.
Και όλα τα πνεύματα του ουρανού προσκύνησαν τους δύο θεούς, όχι όμως και τα Δημιουργικά Πνεύματα, αφού ο Ένας Θεός δεν τους το ζήτησε. Και ο πατέρας τους είπε: « Ιδού, έδωσα στον κόσμο τη βάση του, τα θεμέλιά του και τα πνεύματα της ζωής, με βάση τις οδηγίες μου, έκαναν τους νόμους που θα τον διέπουν για πάντα και θα αναιρούνται μόνο χάρη στη δική μου ή τη δική τους παρέμβαση. Εσείς όμως, οι δυο μου υιοί, μιας και είστε φτιαγμένοι από την ουσία του κόσμου και τον γνωρίζετε πιο καλά από κάθε άλλο πνεύμα, θα αναλάβετε να στολίσετε αυτό τον κόσμο με ότι έχετε στο νου σας».
Και οι δύο Θεοί μόχθησαν πολύ για να συγκεντρώσουν την ύλη σε μεγάλους και μικρούς σχηματισμούς, δημιουργώντας σύνολα από μικρότερα σύμπαντα, που με τη σειρά τους στηρίζονταν πάνω σε γαλαξίες και εκείνοι σε συστήματα πλανητών. Οι δύο θεοί ήταν εκείνοι που έδωσαν την ομορφιά των ουρανών και τα χαρακτηριστικά των πλανητών, στολίζοντας άλλους από αυτούς με νερό και κάνοντας άλλους ξηρούς. Έφτιαξαν τα όρη και τα βάθη της θάλασσας και γέμισαν τη στεριά με πλάσματα πολύ μεγάλης ποικιλίας, προσαρμοσμένα στις συνθήκες του χώρου που ζούσαν.
Και ο Ένας Θεός έριξε στάλες φωτός πάνω σε κάθε πλανήτη, που σαν σπόροι έπεσαν στη γη και φυτεύτηκαν βαθιά μέσα της, περιμένοντας την ώρα να βλαστήσουν. Γιατί οι σπόροι εκείνοι ήταν οι σπόροι της ζωής που, στον καθορισμένο χρόνο θα έδιναν τα κάθε λογής νοήμονα όντα. Γιατί αυτά είναι δημιουργήματα του ιδίου και ούτε καν τα Δημιουργικά Πνεύματα δεν πήραν μέρος στη δημιουργία τους.
Η πλάση ήταν τώρα στολισμένη από τους υιούς του θεού, όμως τόσο θαυμαστά πράγματα έμεναν νεκρά, σαν εκθέματα σε μουσείο, χωρίς ζωή, χωρίς κίνηση και χωρίς βούληση. Και οι δύο θεοί λυπήθηκαν που τα έργα τους ήταν ημιτελή. Ο πατέρας τους όμως, είχε το σκοπό του.
« Τα έργα σας είναι γεμάτα ομορφιά και η Δημιουργία μου είναι σχεδόν ολοκληρωμένη. Όμως, της λείπει ζωή, και ζωή μόνο εγώ μπορώ να δώσω στα δημιουργήματά σας. Χωρίς εμένα ο κόσμος είναι όμορφος αλλά δεν είναι ζωντανός και να το θυμάστε αυτό, πως από μόνοι σας μπορείτε να δίνετε μόνο σχήμα στα όνειρά σας.» Και τότε φύσηξε πνοή ζωής και τα πάντα απέκτησαν ζωή και κίνηση και ο κόσμος ολοκληρώθηκε, γεμίζοντας με θαυμασμό κάθε πνεύμα.
ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΙΕΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ
Οι Σοφοί έχουν μιλήσει αρκετά για τα πνεύματα που ο Ένας δημιούργησε και με καλοσύνη μας έχουν μεταφέρει αυτές τις γνώσεις αν και, για να γίνουν περισσότερο κατανοητοί, μίλησαν με ανθρώπινους όρους για κάτι που δεν βρίσκεται στην ανθρώπινη διάνοια. Και από αυτή τους την πράξη πολλές παρεξηγήσεις έγιναν. Γιατί δεν είναι δυνατό ο νους των έλλογων πλασμάτων να συλλάβει τα πνεύματα και επειδή ακόμα και οι Σοφοί πολλές φορές τα κατανοούν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.
Όλοι οι Σοφοί συμφωνούν πως τα υψηλότερα όλων, τα ισχυρότερα και τελειότερα είναι τα Δημιουργικά Πνεύματα, που στέκουν πιο πάνω ακόμα και από τους υιούς του Θεού. Λίγα είναι γνωστά για τα Τρία Πνεύματα. Χωρίς αυτά, πάντως, ο κόσμος θα κατέρρεε, γιατί εκείνα δημιούργησαν τους νόμους που διέπουν την πλάση. Τα Πνεύματα της Ζωής είναι εκείνα που γέννησαν τα υπόλοιπα πνεύματα, πλην των θεών, και ο πνευματικός κόσμος δεν θα υπήρχε χωρίς αυτά. Ελάχιστες φορές έχουν εμφανιστεί σε νοήμονα πλάσματα και όσες φορές το έκαναν ντύθηκαν με μια εμφάνιση προσιτή σε αυτά. Γιατί κανείς ζωντανός δεν θα μπορούσε να αντικρύσει την πραγματική τους όψη και το μεγαλείο τους, που πολλές φορές είναι τόσο υπερβατικό που ακόμα και τα πνεύματα δεν μπορούν να τα κοιτάξουν, παρά στρέφουν το βλέμμα τους προς τα κάτω, από φόβο και σεβασμό.
Τα Τρία Πνεύματα είναι συνεχώς δίπλα στο Δημιουργό τους, αφού έλκονται από την ουσία που τα γέννησε και οι Σοφοί δεν γνωρίζουν τα ονόματά τους. Ο Ιμπν Αρατάρ, ο πρώτος Σοφός που άνοιξε τα μάτια του στην ανατολή του κόσμου, ήταν ο πρώτος από τα νοήμονα πλάσματα που τίμησαν και δόξασαν το ιερό όνομα των Δημιουργικών Πνευμάτων και η ιστορία του θα αναφερθεί αλλού.
Τα Πνεύματα της Ζωής δεν είναι Θεοί, έστω και αν κάποτε και από κάποιους λατρεύτηκαν ως τέτοιοι. Όταν ένα Δημιουργικό Πνεύμα περιδιαβαίνει τον κόσμο, η πλάση ανθίζει και στολίζεται, αλλά μπορεί να συμβούν και σεισμοί και άλλα γεωλογικά και καιρικά φαινόμενα, γιατί η ίδια η φύση γεμίζει με δέος στην εμφάνισή τους. Στέκονται δίπλα από το Δημιουργό τους, στις ανώτατες σφαίρες και μαζί του εποπτεύουν τα πάντα, γιατί τίποτα από όσα γίνονται δεν ξεφεύγει από την επιτήρησή τους, όσο ασήμαντο ή σπουδαίο και αν είναι. Και αν κάποιες φορές τα νοήμονα πλάσματα πιστεύουν πως ο Ένας αδιαφορεί για τη δυστυχία και τον πόνο ή δεν ασχολείται με τις υποθέσεις τους, κάνουν λάθος. Τα Πνεύματα της Ζωής αιώνια βλέπουν και ακούνε το παραμικρό και επεμβαίνουν με τρόπους που πολλές φορές δεν γίνονται αντιληπτοί, αλλά πάντα έχουν το σκοπό τους. Αυτά τα λίγα γνωρίζουμε για τα Τρία Πνεύματα.
Αμέσως πιο κάτω στέκουν οι Υιοί του Θεού, τα δύο αδέρφια πνεύματα, ο Αναρατάρ και ο Κεμ’ Άναχ, ο άρχοντας του Φωτός και ο άρχοντας του Σκότους, που είναι οι κύριοι της υλικής φύσης, αφού φτιάχτηκαν από τα λεπτότερα και ευγενέστερα συστατικά της, από την πεμπτουσία, που είναι ένα υλικό που βρίσκεται μέσα σε όλη τη Δημιουργία και αποτελεί το συστατικό εκείνο που επιτρέπει την πρόσδεση του πνεύματος στην ύλη. Μεγάλο μυστικό η Πεμπτουσία που μόνο οι πολύ σοφοί μπορούν να το προσεγγίσουν και, σε μικρό βαθμό, να την εκμεταλλευτούν, όχι όμως εντελώς όπως μπορούν να κάνουν οι δύο Θεοί.
Κάτω από τις ανώτατες αυτές ιεραρχίες, στέκονται τα Πνεύματα του Φωτός, που γεννήθηκαν από την αγάπη των Δημιουργικών Πνευμάτων και είναι επιφορτισμένα με πολλές αποστολές. Κάποια από αυτά προστατεύουν τους πλανήτες και τα συστήματα πλανητών, κάποια άλλα μεταφέρουν το θείο θέλημα σε όλη τη Δημιουργία. Επτά είναι τα ανώτερά τους, οι Πρίγκηπες του Φωτός, τα αρχαιότερα και λαμπρότερα της τάξης τους, που γεννήθηκαν πριν ο κόσμος γεννηθεί και πήραν μέρος στη δημιουργία του. Σπάνια εμφανίζονται στα νοήμονα πλάσματα, συνήθως ως Φως ή με τη μορφή φωτεινών πλασμάτων.
Τα Πνεύματα της Φωτιάς είναι πολυάριθμα και η φύση τους είναι μαχητική και πολεμική. Τους έχει δοθεί η δύναμη του καταναλίσκοντος πυρός, η φωτιά που δεν καίει όπως η υλική αλλά εξαγνίζει. Αυτά τα πνεύματα εμφανίζονται συνήθως με τη μορφή πυρκαγιάς αλλά αρέσκονται στο να παίρνουν τη μορφή των νοημόνων πλασμάτων όποτε χρειάζεται και παρουσιάζονται μπροστά τους ως τιμωροί όταν παρεκτρέπονται αλλά και ως επιβραβευτές. Αναρίθμητο πλήθος τους προστατεύει τις ουράνιες σφαίρες, ώστε κανείς να μην μπορεί ελεύθερα να διακινείται μεταξύ αυτών, ενώ τα τρία μεγαλοπρεπέστερα αυτών ονομάζονται Στρατηγοί από τους Σοφούς και φρουρούν το θρόνο του Ενός Θεού.
Είναι άγνωστο το πλήθος των πνευμάτων που στέκουν κάτω από αυτούς, όπως άγνωστοι είναι οι σκοποί και οι αποστολές που αναλαμβάνουν.
ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Οι δύο Θεοί στην αρχή ζούσαν αρμονικά και αγαπούσαν ο ένας τον άλλο και ήταν τα στολίδια και ο έπαινος κάθε ουράνιου πνεύματος, μέχρι τη στιγμή που μέσα τους κάτι άλλαξε. Κανείς σοφός δεν γνωρίζει ποιος και γιατί έσπειρε το σπόρο της διχόνοιας και της ζήλιας μέσα τους.
Η αφορμή ήταν η κυριαρχία και η εξουσία στη Δημιουργία. Ο πατέρας τους είχε φτιάξει ίσους τον ένα ως προς τον άλλο και τους είχε μοιράσει τη διαχείριση του υλικού κόσμου. Κάποτε, όμως, πρώτος ο Κεμ’ Άναχ θεώρησε πως εκείνος είχε μοχθήσει περισσότερο και σύντομα τις κρυφές του σκέψεις μοιράστηκε και ο αδερφός του ο Αναρατάρ. Έτσι, η διχόνοια μεγάλωνε μέσα τους και σε κανένα δεν φανέρωναν τις σκέψεις τους, ώσπου, χωρίς να έχουν πάρει καμία συμβουλή, άρχισαν να φανερώνουν τους σκοπούς τους σε πνεύματα που θεωρούσαν ο καθένας περισσότερο έμπιστα, πετυχαίνοντας να φτιάξουν μια μεγάλη αυλή ομοϊδεατών και στρατό πνευμάτων.
Τότε ήταν που άρχισαν να έχουν προτιμήσεις σε χρώματα. Ο Αναρατάρ διάλεξε το λευκό και ο Κεμ’ Άναχ το κόκκινο και το ίδιο χρώμα απέκτησαν και αυτοί και οι ακόλουθοί τους. Και τα Δημιουργικά Πνεύματα ανησύχησαν αλλά ο Ένας Θεός δεν έπραξε τίποτα και ατάραχος περίμενε.
Οι δύο θεοί σύντομα έπαψαν να έχουν την παραμικρή επικοινωνία μεταξύ τους και κοιτούσαν ο ένας τον άλλο με περιφρόνηση κάθε φορά που συναντιούνταν, γνωρίζοντας μέσα τους πως ο κόσμος δεν μπορούσε να χωρέσει και τους δυο τους.
Έτσι, όταν ο σπόρος της φιλοδοξίας βλάστησε μέσα τους και έβγαλε ρίζες, παράταξαν τις δυνάμεις τους, έτοιμοι για πόλεμο. Μια τέτοια δύναμη ποτέ δεν είχε δει ο κόσμος και ποτέ δεν πρόκειται να ξαναδεί, γιατί οι στρατοί των πνευμάτων ήταν φοβεροί και τρομεροί στην όψη και για μια στιγμή ο κόσμος σταμάτησε και ολόκληρη η Δημιουργία με τρόμο παρακολουθούσε τις εξελίξεις. Πρώτος ο Κεμ Άναχ έδωσε το σύνθημα για την επίθεση και ο στρατός του κινήθηκε κατά του Αναρατάρ που κι εκείνος δεν περίμενε. Όμως τότε, πριν πέσει το παραμικρό χτύπημα, έγινε κάτι που κανένας θεός και κανένα πνεύμα δεν φανταζόταν. Μια τεράστια εκπομπή Δύναμης εκτοξεύτηκε από το θρόνο του Ενός Θεού και σαν σαρωτικός άνεμος που σκορπίζει τα πάντα στο πέρασμά του, έπεσε πάνω στα πνεύματα και τα πέταξε μακριά από τον Ουρανό. Ο κόσμος στερήθηκε τη Δύναμη και τα θεμέλιά του άρχισαν να κλονίζονται καθώς θεοί και πνεύματα έπεφταν από τον ουρανό. Και τα δύο αδέρφια προσπάθησαν να ανέβουν στον Ουρανό για να δουν τι συνέβη, όμως η Δύναμη που εκπορευόταν από το Θρόνο του, δεν τους άφηνε να ανέβουν.
Και τότε, τα Τρία Δημιουργικά Πνεύματα ενώθηκαν σε ένα Πνεύμα ασύλληπτης δύναμης και μεγαλείου και έβγαλαν φωνή που συντάραξε το στερέωμα. «Ιδού οι θεοί πέφτουν από τη φιλοδοξία τους, γιατί αψήφησαν το θέλημα εκείνου που έφτιαξε τα πάντα. Θέλησαν να φτιάξουν τους θρόνους τους σε έναν κόσμο που δεν τους ανήκει. Όμως, τι θρόνους θα φτιάξουν και τι βασιλείς θα είναι τώρα που ο κόσμος ψυχορραγεί; Γιατί, η Δύναμη του Ενός τώρα δεν στηρίζει τον κόσμο και η Δημιουργία θα χαθεί, αν οι θεοί δεν ενώσουν τις δυνάμεις τους για να τη στηρίξουν από την ανυπαρξία στην οποία θα πέσει!»
Και τότε, για πρώτη και μοναδική φορά, ο Αναρατάρ και ο Κεμ Άναχ συνεργάστηκαν και ένωσαν τις δυνάμεις τους για να συγκρατήσουν τον κόσμο από τη διάλυση και μαζί τους τα Πνεύματα της Ζωής προσέφεραν τη Δύναμή τους και ο κόσμος σώθηκε την τελευταία στιγμή. Όμως, ο ουρανός είχε κλείσει για αυτούς, γιατί η Δύναμη του Ενός τους απωθούσε κάθε φορά που προσπαθούσαν να ανέβουν στο θρόνο του πατέρα τους και έτσι, εξαντλημένοι από την προσπάθεια να συγκρατήσουν τη Δημιουργία, έχασαν ένα μεγάλο μέρος από τη δύναμή τους. Και σιωπή απλώθηκε παντού και παγωνιά κάλυψε τα πάντα, γιατί ο Θεός είχε αποστρέψει το βλέμμα του και όλα έμειναν χωρίς νόημα και χωρίς ελπίδα. Χιλιάδες χρόνια πέρασαν μέχρι να βρει ο κόσμος τον δικό του ρυθμό, τη δική του δόνηση, που όμως δεν ήταν τίποτε άλλο παρά απόηχος της δόνησης που είχε ο Θεός δώσει στον πρωταρχικό κόσμο και από τότε έτσι λειτουργεί, αν και ήταν προορισμένος να είναι σαν την εικόνα του Θεού. Και λένε οι Σοφοί πως, επειδή ο Κόσμος από τις καλές και τις κακές δυνάμεις συγκρατήθηκε τότε, έχει μέσα του στοιχεία και από τις δύο.
Τα δύο αδέρφια μάζεψαν τις δυνάμεις των πνευμάτων τους και αποξενώθηκαν ο ένας από τον άλλο. Και οι δυο περιπλανήθηκαν πολύ ως τις εσχατιές της Δημιουργίας, όμως πάντοτε έβρισκαν και κάτι καινούριο να φτιάχνεται, μέχρι που είδαν πως δεν υπάρχει τέλος στον κόσμο.
Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΑΤΑΡ
Ο Αναρατάρ πικράθηκε και μετάνιωσε για όλα όσα είχαν συμβεί και όρισε στα πνεύματά του να είναι το λευκό χρώμα το σημάδι του πένθους. Γιατί είχαν χάσει τον Ουρανό και ο πατέρας δεν επικοινωνούσε μαζί τους πια, έτσι κρατήθηκαν μέσα σε μια διάσταση απροσπέλαστη από τα έλλογα όντα που σε λίγο θα έρχονταν, αλλά διατήρησαν την ικανότητά τους να κινούνται με άνεση ανάμεσα στους κόσμους.
Οι Σοφοί της Ανάρ είχαν από παλιά ισχυριστεί πως εξαιτίας της μετάνοιας που έδειξαν, διατήρησαν τις περισσότερες δυνάμεις τους και οι ιεραρχίες τους είναι αυτές που αναφέρθηκαν, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι. Ανάμεσά τους, οι Επτά Στρατηγοί είναι οι κορυφαίοι, πνεύματα υπέρλαμπρα και μεγαλειώδη, που αποτελούν την προσωπική φρουρά του Αναρατάρ.
Ο Αναρατάρ αποτέλεσε σε όλους τους πολιτισμούς όλων των κόσμων, την έκφραση του αγαθού Θεού και για αυτό έχει πολλά ονόματα, ανάλογα το λαό και τη φυλή. Κανείς ποτέ δεν έχει έρθει σε προσωπική επαφή μαζί του και όσοι το ισχυρίζονται δεν ξέρουν πως στην πραγματικότητα μιλούσαν είτε με κάποιον από τους Επτά Στρατηγούς είτε με κάποιον από τους εχθρούς, που καλυμμένοι προσπάθησαν από παλιά να τους εξαπατήσουν.
Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΚΕΜ ΑΝΑΧ
Ο Κεμ Άναχ ποτέ δεν μετάνιωσε για ότι είχε συμβεί και ακόμα και αν είχε τη δύναμη να το αλλάξει, δεν θα το έκανε. Μαζί του έδεσε στη μοίρα του πνεύματα από όλες τις τάξεις και τις ιεραρχίες, που μετά την πτώση έχασαν τους τίτλους στους στον Ουρανό αλλά και ο ίδιος ο Κεμ Άναχ δεν δίνει τίτλους, γιατί φοβάται πολύ την ανατροπή.
Το μέγιστο αυτό πνεύμα θεωρείται πλανημένο και αδικαιολόγητο, που από νωρίς έχασε την ευγενή του ουσία και σιγά σιγά είδε το πνευματικό του σώμα να αλλάζει και να γίνεται πιο βαρύ και πιο ευάλωτο. Και έκανε πολλές ανόσιες πράξεις για να αποκτήσει το σώμα που πάντοτε ήθελε, πράξεις που γέμισαν τον Ουρανό με ντροπή και θλίψη.
Αν και διατήρησε κι εκείνος την ικανότητα να διέρχεται στους κόσμους, προτίμησε να κατοικεί περισσότερο στην υλική φύση, διάλεξε έναν απομονωμένο, μαύρο πλανήτη και από τη ματαιοδοξία του αλλά και από φόβο προς τον αδερφό του κατασκεύασε μέσα σε αυτόν ένα απέραντο οχυρό, που κανείς δεν έχει εισέλθει, γιατί το προστατεύουν τρόμοι ανείπωτοι. Και όρισε χρώμα της βασιλείας του το κόκκινο, χρώμα υπερηφάνιας και ματαιοδοξίας.
Στους αιώνες που ακολούθησαν πλανήθηκε τόσο πολύ, που ξέχασε, λένε, την καταγωγή του από τον Ένα Θεό και ισχυρίστηκε πως, όπως και σχεδόν όλα τα έλλογα πλάσματα, είχε γεννηθεί κι εκείνος από έναν πατέρα και μια μητέρα. Και όρισε τον πατέρα του να λέγεται Γκεντν Γκαλλέι και τη μητέρα του Καρανάθ. Το όνομα του ανύπαρκτου πατέρα του το εμπνεύστηκε από το αληθινό όνομα του Ενός Θεού, από το οποίο όμως θυμόταν μόνο έναν ασαφή, αόριστο ήχο. Από αυτή την πλάνη προέκυψε το κακόηχο όνομα του δήθεν πατέρα του και αυτό θεωρήθηκε μεγάλη βλασφημία από τους Σοφούς, όμως η πραγματικότητα είναι πως τόσο ο Γκεντν Γκαλλέι όσο και η Καρανάθ αποτελούν εκφάνσεις του ίδιου του Κεμ Άναχ, μιας και ο πρώτος είναι η βούληση προς το κακό και η μεν δεύτερη η τάση για φθορά. Αυτές οι δυνάμεις της νόησής του υλοποιήθηκαν μέσα στο μαύρο του οχυρό, αλλά μόνο η δεύτερη μπορούσε να βγαίνει έξω από αυτό και να παίρνει μορφή. Ο πρώτος δόθηκε ως κληρονομιά μόνο σε όποιον τον επιθύμησε πολύ και είναι άμορφος, αρχέγονος, κρυμμένος μέσα στους φορείς ζωής που δέχτηκαν το κάλεσμα του Κεμ Άναχ, έστω και αν δεν το θυμούνται.
Ο Κεμ Άναχ βρίσκεται πίσω από τις εκατομμύρια διαφορετικές παραδόσεις που περιγράφουν το Κακό και για αυτό, όπως και ο αδερφός του, έχει πάρει πολλές μορφές και πολλά ονόματα σε όλους τους κόσμους. Καμία παράδοση, όμως, δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματική του φύση ούτε στο ελάχιστο και, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να τρυπώσει στα σκοτάδια της επιθυμίας του, που διαρκώς στην αιωνιότητα υφαίνει δόλια σχέδια.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ο Ένας Θεός είναι ο δημιουργός και εμπνευστής των έλλογων πλασμάτων και κανένα άλλο πνεύμα δεν πήρε μέρος στη δημιουργία τους, από τότε που εκείνος έβρεξε χρυσή βροχή σε όλα τα μήκη και πλάτη των κόσμων. Οι σπόροι αυτοί φυτεύτηκαν βαθιά μέσα στους κόσμους και όταν ο προκαθορισμένος χρόνος έφτασε, άρχισαν να δίνουν τα νοήμονα πλάσματα, που ήταν τόσο θαυμαστά και τόσο πολύμορφα, που και οι υιοί του Θεού τα θαύμασαν. Γιατί ο κάθε σπόρος είχε πέσει μέσα σε διαφορετικά στοιχεία και τα πλάσματα που γεννήθηκαν αποτελούνταν από τα βαρύτερα από αυτά. Έτσι, κάποια από αυτά αποτελούνται από νερό, κάποια από χώμα, ορισμένα από φωτιά και κάποια άλλα από αέρα. Ελάχιστες είναι οι φυλές που φτιάχτηκαν από σπόρους που έπεσαν μέσα στο φως και τώρα πια σχεδόν δεν υπάρχουν, μιας και ο Κεμ Άναχ τις αφάνισε, αλλά όσοι από αυτούς ήρθαν σε επαφή με τα άλλα πλάσματα, αμέσως λατρεύτηκαν ως Θεοί. Γιατί τα παιδιά του Θεού είχαν την ατυχία να έρθουν στη ζωή σε έναν κόσμο που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε και όλα τους έχουν ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό πλάνης. Έχουν όμως και ένα πεπρωμένο που ο ίδιος ο Ένας Θεός έχει καθορίσει, επομένως ίσως στο τέλος να αποδειχτεί πως ακόμα και οι υιοί του Θεού να είναι στην πραγματικότητα κατώτεροί των έλλογων πλασμάτων, αλλά αυτό δεν το έχει αποκαλύψει ο Ένας Θεός και η μοίρα τους είναι κρυμμένη ακόμα και από τα Δημιουργικά Πνεύματα.
Τα παιδιά του Θεού ήρθαν στον κόσμο σε διαφορετικές συνθήκες ύπαρξης και για αυτό το λόγο κάποια λάτρεψαν το φως και κάποια άλλα το σκοτάδι, ενώ κατοίκησαν σχεδόν ολόκληρη τη Δημιουργία, τουλάχιστον τις σφαίρες που τους επετράπη να κατοικήσουν. Στην αρχή οι περισσότερες φυλές ήταν αδαείς και αδύναμες, φοβισμένες στο μεγαλείο και την απεραντοσύνη του κόσμου αλλά με τον καιρό και τους αιώνες που κύλισαν γίνονταν όλο και ισχυρότερες στο μυαλό και στο σώμα τους και οι Σοφοί λένε πως δέχτηκαν βοήθεια από πνεύματα της Λευκής σειράς αλλά και από το σπόρο του Θεού που κρυβόταν μέσα τους. Σε μερικές περιπτώσεις η μια φυλή βοήθησε την άλλη, γιατί υπήρχαν ανάμεσά τους πλάσματα με δύναμη εντελώς διαφορετική από το συνηθισμένο. Αυτές οι φυλές, εντελώς λανθασμένα, λατρεύτηκαν ως θεοί και σε μερικές από αυτές άρεσε εκείνη η λατρεία που τους έδειχναν, όμως αφανίστηκαν από την περηφάνια τους και κανένα στοιχείο δεν έφτασε σε εμάς για αυτές, παρά μόνο ως μύθος ή μακρινή ανάμνηση.
Σε κάθε κόσμο, συνήθως μία είναι η κυρίαρχη φυλή και όλες οι άλλες λίγο πολύ της μοιάζουν, στη μορφή και τους σκοπούς. Δώδεκα κόσμοι, δώδεκα κυρίαρχες φυλές λάτρεψαν Δώδεκα κυρίαρχους θεούς αλλά σε καμία περίπτωση δεν λατρεύτηκε ο Ένας Θεός, που σε αυτόν ανήκει ολόκληρη η Δημιουργία και αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη από όλες και η αιτία που η κάθε μια φυλή εξέπεσε με τον τρόπο της. Κοντά στην κάθε κυρίαρχη φυλή υπάρχουν δώδεκα άλλες που θα πάρουν τη σειρά της με τυχαίο τρόπο όταν εκείνη εκλείψει και αναρίθμητες άλλες που χρειάζονται πολύ χρόνο για να εισέρθουν στον κύκλο των Δώδεκα υποψήφιων φυλών. Αυτός ο νόμος ισχύει σε κάθε κόσμο και ας μην το έχουν υποψιαστεί παρά ελάχιστοι.
Η κυρίαρχη φυλή έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που την κάνουν να ξεχωρίζει και είναι χαρακτηριστικά αποτυπωμένα στις πληροφορίες ζωής που κρύβονται μέσα της. Όμως, η κάθε μία κυρίαρχη φυλή κρύβει αυτά τα χαρακτηριστικά και δεν επιθυμεί να τα βγάζει έξω. Γιατί, δεν είναι κυρίαρχη απαραίτητα εκείνη που θα κατασκευάσει τις λαμπρότερες πόλεις, ούτε εκείνη που θα έχει τους ισχυρότερους στρατούς, αλλά η φυλή που θα έχει τα πιο φωτισμένα πνεύματα.
Τα παιδιά του Θεού δεν μοιάζουν σε αυτόν και δεν θα μπορούσαν άλλωστε. Η εικόνα τους είναι τελείως διαφορετική όσο διαφορετική είναι η αγάπη του τρέφουν για Εκείνον. Λέγεται πως καμία άλλη φυλή δεν αγάπησε τον Ένα Θεό, όσο η φυλή των Σοφών της Ανάρ, που θεωρείται φυλή αν και τα μέλη της είχαν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους μιας και ανήκαν σε διαφορετικά έθνη και ήταν φτιαγμένοι από διαφορετικά στοιχεία.
ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
Στην αρχή, μία μόνο σφαίρα υπήρχε και τα πάντα σε εκείνη ανήκαν. Μετά την επανάσταση των Υιών του Θεού, όμως, η μοναδική σφαίρα κατακερματίστηκε σε πολλές άλλες. Τα πλάσματα που ζουν στη μία, συνήθως δεν μπορούν να εισέλθουν στην άλλη, παρά μέσα από μυστικά περάσματα που ονομάζονται Ρεύματα του Κόσμου. Τα περάσματα αυτά τα γνώριζαν οι Σοφοί της Ανάρ και με την άδεια των Φυλάκων τους μπορούσαν ελεύθερα να τα περάσουν. Τώρα, όμως που το Τάγμα των Σοφών της Ανάρ καταστράφηκε από τον Κεμ Άναχ στην Ικαμπέργκ, οι δρόμοι έχουν κλείσει και οι Φύλακες σιωπούν. Κανείς δεν ξέρει εάν υπάρχουν κάποιοι τόσο φωτισμένοι που να βρίσκουν τις Πύλες και να περνούν τα Ρεύματα του Κόσμου ελεύθερα.
Οι Υιοί του Θεού, όμως, μπορούν και διέρχονται ανενόχλητοι και οι Φύλακες δεν είναι ικανοί να τους εμποδίσουν, γιατί είναι κατώτερα πνεύματα από τους Υιούς. Το ίδιο δεν το μπορούν όμως οι υποτελείς των Υιών αν και για αυτό, κανείς δεν είναι σίγουρος.
ΟΙ ΚΗΛΙΔΕΣ
Πρώτος ο Ιμπν Ανατάρ ονόμασε Κηλίδες τα πλάσματα εκείνα που υπήρχαν στα αιώνια σκοτάδια. Ήταν τόσο μικρά που δεν φαίνονταν με γυμνό μάτι και, καθώς η Δύναμη του Ενός Θεού ελεύθερα διαχεόταν στον κόσμο, εκείνες τη δέχονταν μέσα τους και τόσο πολύ τους άρεσε, που βαθμιαία αντικατέστησαν ολόκληρο το σώμα τους με αυτή, έτσι που στο τέλος έγιναν πλάσματα καθαρής Δύναμης.
Δεν είναι δημιουργήματα του Ενός Θεού, είναι άλογη ύλη που μετασχηματίστηκε σε Δύναμη αυθόρμητα. Κανείς Σοφός δεν γνωρίζει το γιατί, όμως αυτές οι συγκεντρώσεις Δύναμης ποτέ δεν πήραν μέρος στο Θείο Σχέδιο, παρά έκαναν ότι μπορούσαν για να είναι αντίθετες σε αυτό. Και κατάφεραν να βρουν τον τρόπο να «αναπαράγονται», αν και αυτό δεν είναι ένα σωστό ρήμα για να περιγράψει τον πολλαπλασιασμό τους. Ο τρόπος μπορεί να ήταν σωστός, όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ήθελαν. Γιατί, κάθε φορά που πολλαπλασιάζονται, οι νέες γενιές είναι λιγότερο ισχυρές από τις προηγούμενες. Τώρα πλέον, καμία Κηλίδα δεν θυμίζει σε ισχύ τις πρώτες που δημιουργήθηκαν. Εκείνες ήταν πραγματικά φοβερές και ηττήθηκαν από τον Αναρατάρ. Όσες απέμειναν, μπήκαν μέσα σε πνεύματα που αργότερα ακολούθησαν τον Κεμ Άναχ στην πτώση του, γιατί έτσι κατάλαβαν πως μπορούσαν πια να ζήσουν, σαν παράσιτα πνευμάτων και άλλων όντων. Μπαίνοντας μέσα στα διάφορα σώματα μπορούν και χρησιμοποιούν όλες τις λειτουργίες τους, τις οποίες προσθέτουν στις δικές τους. Έτσι, αποκτούν νόηση και βούληση. Όταν το σώμα του πνεύματος ή του όντος πεθάνει, το εγκαταλείπουν και ψάχνουν να βρουν ένα ακόμα ισχυρότερο, γιατί με τον παρασιτισμό τους γίνονται και αυτές πιο ισχυρές.
Δεν θα έκανε λάθος κανείς εάν ισχυριζόταν πως είναι εκείνες που προκαλούν διάφορες μετατροπές στα σώματα των ξενιστών τους, γιατί οι Κηλίδες, κατά τον παρασιτισμό, έχουν την τάση να επιστρέφουν στην πρότερη κατάσταση καθαρής Δύναμης. Κανένα σώμα δεν μπορεί όμως να αντέξει αυτή τη μετατροπή, εκτός ίσως από ένα πνευματικό σώμα. Εάν αυτό συμβεί, τότε το παίρνουν μαζί τους στον επόμενο ξενιστή.
Από αυτή την ξεχασμένη πια γνώση προέρχονται όλες οι αντιλήψεις περί Δαιμονισμού και μέσα από αυτή την εξήγηση μοιάζει μάταιος ο αγώνας της επιστήμης κατά των ψυχιατρικών παθήσεων. Γιατί κανένα φάρμακο δεν υπάρχει που μπορεί να νικήσει τις Κηλίδες, εκτός από τη Δύναμη του Ενός Θεού.
Από τους Υιούς του Θεού, ο Αναρατάρ ένιωθε αποστροφή για το θλιβερό εκείνο γένος των Κηλίδων, ενώ ο Κεμ Άναχ πάντοτε γοητευόταν, γιατί είχε καταλάβει πως θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις τους εναντίον του αδερφού του, ώστε να γίνει εκείνος μόνος άρχοντας της Δημιουργίας. Επειδή, όμως και ο Αναρατάρ δεν είναι αφελής, εξαπέλυσε μια σφοδρή επίθεση εναντίον τους, πριν γεννηθούν τα έλλογα όντα, καταφέρνοντας έτσι να τις νικήσει. Πολλές όμως από αυτές γλίτωσαν την οργή του και η τύχη τους αποτελεί αντικείμενο διαφωνιών ανάμεσα στους Σοφούς. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι όσες απέμειναν, ενώθηκαν με τον Κεμ Άναχ, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι διασκορπίστηκαν σε ολόκληρη τη Δημιουργία, ψάχνοντας να βρουν σώμα να μολύνουν. Και μερικές το κατάφεραν, όταν δημιουργήθηκαν τα έλλογα πλάσματα. Όμως αυτά είναι μυστήρια που ακόμα και οι Σοφοί δεν ισχυρίστηκαν ποτέ ότι κατείχαν σε ολόκληρη την έκτασή τους. Οι Κηλίδες κρατούν καλά κρυμμένα τα μυστικά τους μέσα στο χάος και την απεραντοσύνη της κακίας τους και δεν υπάρχει καμία προφητεία που να μιλάει για το τέλος τους.
H ιστορία της Ικαμπέργκ
Από όλες τις φυλές των έλλογων πλασμάτων, πρώτη η φυλή των Αθενόιρ ξύπνησε στην αυγή της Δημιουργίας. Ήταν ένας λαός που εξωτερικά έμοιαζε πολύ με την ανθρώπινη φυλή, μόνο που οι Αθενόιρ ήταν ψηλότεροι, περισσότερο γεροδεμένοι και είχαν όλοι τους γαλανά μάτια και σκούρα χαρακτηριστικά. Ήταν ανδρόγυνα όντα και αναπαράγονταν μονογονικά, όταν στην ηλικία των εκατό χρονών περίπου, που για εκείνους ισοδυναμούσε με την ενήλικο ζωή, έδιναν δείγμα αίματος σε ένα ειδικό μηχάνημα και από το αίμα εκείνο αναπτυσσόταν ο νέος οργανισμός, με όλες τις μετατροπές που ο γονέας του θα είχε αποφασίσει εκ των προτέρων. Η τεχνολογία τους ήταν τόσο προηγμένη που μπορούσαν να επιλέγουν τα χαρακτηριστικά που θα είχε ο κάθε απόγονος, ο οποίος μπορούσε να αναπτυχθεί από το μηχάνημα εκείνο μέσα σε ένα μήνα. Το κάθε παιδί γεννιόταν ανδρόγυνο, επίσης και είχε την ικανότητα λόγου και κριτικής σκέψης από την πρώτη στιγμή. Η έννοια της οικογένειας δεν υπήρχε με τη σημασία που εμείς της αποδίδουμε, παρά εάν κάποιοι το αποφάσιζαν ζούσαν μαζί. Σεξουαλικές σχέσεις δεν υπήρχαν σε αυτή τη φυλή, παρά μια διαδικασία κατά την οποία συντελούνταν πνευματική ένωση.
Οι πρώτοι Αθενόιρ έχτισαν μια πόλη στις όχθες της λίμνης Άνελορ και την ονόμασαν Ικαμπέργκ. Η πόλη μεγάλωσε, περικύκλωσε τη λίμνη και αριθμούσε πολλά εκατομμύρια κατοίκους. Οι Αθενόιρ έκτισαν τεράστια τείχη γύρω της, από άφθαρτο υλικό και της έδωσαν την εμφάνιση ενός γιγαντιαίου κύβου, του οποίου η επάνω επιφάνεια φαινόταν σαν να μην υπήρχε, γιατί είχαν τοποθετήσει ένα αόρατο υλικό, απροσπέλαστο παρά μόνο όταν εκείνοι το ήθελαν για τη διέλευση των ιπτάμενων οχημάτων τους. Πέρα από τον κύβο απλώνονταν απέραντα δάση, λίμνες και θάλασσες, που καταλάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας του πλανήτη, όμως κανείς δεν ζούσε εκεί, γιατί όλοι ήταν συγκεντρωμένοι στην πόλη.
Η Ικαμπέργκ ήταν εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη, με θεόρατα κτίρια που έφταναν σχεδόν ως την κορυφή του κύβου. Οι κάτοικοί της προτιμούσαν τα τριγωνικά κτίρια, τις κυβοειδείς και σφαιροειδείς κατασκευές. Ήταν λιτοί στην τεχνοτροπία τους και δεν τους άρεσε η πολυπλοκότητα, για αυτό και κάθε αντικείμενο της όποιας τέχνης τους ήταν αυστηρό στη μορφή.
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2025, Jelsoft Enterprises Ltd.