Dawnbringer
19-08-07, 09:52
Καλημέρα!
Πριν λίγες μέρες γύρισα από τις διακοπές μου όπου βίωσα μια Near Life Experience (κατά Tyler) και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Ήταν μεσημέρι και είχα κανονίσει να πάω για μπάνιο.Αργότερα σκόπευα να γυρίσω να φάω, να πάω για ένα καφέ και μετά το βράδυ ίσως για ποτό. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είχα προγραμματίσει ολόκληρη τη μέρα μου, ένα πρόγραμμα που στριφογυρνούσε συνεχώς στο μυαλό μου.
Πέρασε λοιπόν ένας φίλος μου με το αμάξι του και με πήρε. Καθώς οδεύαμε προς τη θάλασσα συζητούσαμε για το τι θα κάναμε το επόμενο σαββατοκύριακο, με πήρε τηλέφωνο και μια φίλη μου που θα ερχόταν να μας βρει στην παραλία και αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να περάσουμε από ένα μαγαζί να πάρουμε νερό και ίσως κάποιο χυμό να πιούμε.
Απείχαμε γύρω στα 15 λεπτά από την παραλία όταν βρέθηκε μπροστά μας ένα μηχανάκι.Ο φίλος μου έχοντας ελεύθερο όλο το δρόμο και βλέποντας μια μεγάλη ευθεία να μας καλωσορίζει ξεκίνησε να το προσπερνάει. Μόλις το περάσαμε, η σκέψη μου ήταν στο αν η θάλασσα θα ήταν ζεστή ή κρύα και θα ορκιζόμουν ότι ήμουν έτοιμος να σκεφτώ τι φαί θα είχα τελικά σπίτι μόλις γυρνούσα.Η μυρωδιά από καμένο λάστιχο με επανέφερε απότομα στο τώρα, η δύναμη του γλυστρίματος του αυτοκινήτου με κόλλησε στην πόρτα του συνοδηγού. Τα πάντα γύρω μου άρχισαν να φωτίζουν καθώς η ανδρεναλίνη θωράκιζε το σώμα μου. Ο ήχος από τη μηχανή που υπέφερε προσπαθώντας να μας επαναφέρει στην ευθεία τρύπησε για λίγο τα αυτιά μου και ξαφνικά τίποτα δεν είχε σημασία.Το φαί, η παραλία, το σαββατοκύριακο, όλα κόλωσαν και εκμηδενίστηκαν μπροστά στο βενζινάδικο προς το οποίο γλιστρούσαμε με 70 χ/α.
Πλέον τα πάντα είχαν γίνει καθαρά, δεν μπορούσα να κοιτάξω αριστερά ή δεξιά, είχα σφιχτεί, καρφωθεί στη θέση μου.Τελικά αποφύγαμε το βενζινάδικο, καθώς καρφωθήκαμε σε ένα τόιχο που έστεκε λίγο πριν. Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα δυνατό μπαμ και μετά κάποιον να μου λέει "όλα καλά φίλε;Έχουμε καλέσει ασθενοφόρο μην κουνιέστε"...
Ευτυχώς ούτε εγώ ούτε κι ο φίλος μου δεν χτυπήσαμε, κάτι ράμματα σταμ πόδια και πόνους στο στήθος απ'τη ζώνη.
Ένα μεσημέρι του Αυγούστου,που ούτε στιγμή δεν το είχα σκεφτεί, κινδύνεψα να πεθάνω κι έτσι έζησα αληθινά για λίγο...
Στο τώρα, στο εδώ, απόλυτα εστιασμένος σε κάθε δευτερόλεπτο, αφημένος στη χαρά της στιγμής...
Κι έτσι αναρωτιέμαι με τόσους αστάθμητους παράγοντες αξίζει αλήθεια το όποιο πρόγραμμα;Αξίζει να στεναχωριόμαστε που κάτι δεν πήγε όπως θέλαμε;Αξίζει να περιμένουμε το βράδυ που θα βγούμε αντί να χαρούμε αυτές τις στιγμές που κάνουμε κάτι άλλο κι ας φαίνεται λιγότερο διασκεδαστικό;
Αν είχατε κάποια παρόμοια εμπειρία θα ήθελα να τη μοιραστούμε, σας έδειξε ποτέ η ζωή με τον πιο ωμό τρόπο (διακινδυνεύοντας το σώμα σας) ότι η στιγμή είναι έκσταση;
Πριν λίγες μέρες γύρισα από τις διακοπές μου όπου βίωσα μια Near Life Experience (κατά Tyler) και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Ήταν μεσημέρι και είχα κανονίσει να πάω για μπάνιο.Αργότερα σκόπευα να γυρίσω να φάω, να πάω για ένα καφέ και μετά το βράδυ ίσως για ποτό. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είχα προγραμματίσει ολόκληρη τη μέρα μου, ένα πρόγραμμα που στριφογυρνούσε συνεχώς στο μυαλό μου.
Πέρασε λοιπόν ένας φίλος μου με το αμάξι του και με πήρε. Καθώς οδεύαμε προς τη θάλασσα συζητούσαμε για το τι θα κάναμε το επόμενο σαββατοκύριακο, με πήρε τηλέφωνο και μια φίλη μου που θα ερχόταν να μας βρει στην παραλία και αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να περάσουμε από ένα μαγαζί να πάρουμε νερό και ίσως κάποιο χυμό να πιούμε.
Απείχαμε γύρω στα 15 λεπτά από την παραλία όταν βρέθηκε μπροστά μας ένα μηχανάκι.Ο φίλος μου έχοντας ελεύθερο όλο το δρόμο και βλέποντας μια μεγάλη ευθεία να μας καλωσορίζει ξεκίνησε να το προσπερνάει. Μόλις το περάσαμε, η σκέψη μου ήταν στο αν η θάλασσα θα ήταν ζεστή ή κρύα και θα ορκιζόμουν ότι ήμουν έτοιμος να σκεφτώ τι φαί θα είχα τελικά σπίτι μόλις γυρνούσα.Η μυρωδιά από καμένο λάστιχο με επανέφερε απότομα στο τώρα, η δύναμη του γλυστρίματος του αυτοκινήτου με κόλλησε στην πόρτα του συνοδηγού. Τα πάντα γύρω μου άρχισαν να φωτίζουν καθώς η ανδρεναλίνη θωράκιζε το σώμα μου. Ο ήχος από τη μηχανή που υπέφερε προσπαθώντας να μας επαναφέρει στην ευθεία τρύπησε για λίγο τα αυτιά μου και ξαφνικά τίποτα δεν είχε σημασία.Το φαί, η παραλία, το σαββατοκύριακο, όλα κόλωσαν και εκμηδενίστηκαν μπροστά στο βενζινάδικο προς το οποίο γλιστρούσαμε με 70 χ/α.
Πλέον τα πάντα είχαν γίνει καθαρά, δεν μπορούσα να κοιτάξω αριστερά ή δεξιά, είχα σφιχτεί, καρφωθεί στη θέση μου.Τελικά αποφύγαμε το βενζινάδικο, καθώς καρφωθήκαμε σε ένα τόιχο που έστεκε λίγο πριν. Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα δυνατό μπαμ και μετά κάποιον να μου λέει "όλα καλά φίλε;Έχουμε καλέσει ασθενοφόρο μην κουνιέστε"...
Ευτυχώς ούτε εγώ ούτε κι ο φίλος μου δεν χτυπήσαμε, κάτι ράμματα σταμ πόδια και πόνους στο στήθος απ'τη ζώνη.
Ένα μεσημέρι του Αυγούστου,που ούτε στιγμή δεν το είχα σκεφτεί, κινδύνεψα να πεθάνω κι έτσι έζησα αληθινά για λίγο...
Στο τώρα, στο εδώ, απόλυτα εστιασμένος σε κάθε δευτερόλεπτο, αφημένος στη χαρά της στιγμής...
Κι έτσι αναρωτιέμαι με τόσους αστάθμητους παράγοντες αξίζει αλήθεια το όποιο πρόγραμμα;Αξίζει να στεναχωριόμαστε που κάτι δεν πήγε όπως θέλαμε;Αξίζει να περιμένουμε το βράδυ που θα βγούμε αντί να χαρούμε αυτές τις στιγμές που κάνουμε κάτι άλλο κι ας φαίνεται λιγότερο διασκεδαστικό;
Αν είχατε κάποια παρόμοια εμπειρία θα ήθελα να τη μοιραστούμε, σας έδειξε ποτέ η ζωή με τον πιο ωμό τρόπο (διακινδυνεύοντας το σώμα σας) ότι η στιγμή είναι έκσταση;