Πάντερμος

[Ophelia]

Είναι μια παραθαλάσσια περιοχή στη Βόρεια Εύβοια, που πιο πάνω λίγο απο αυτήν υπάρχει μεγάλος καλαμιώνας με βαλτόνερα, όπου τον χειμώνα κυνηγάνε εκεί αγριόπαπιες. Την ονομασία Παντέρμο την πήρε απο το ότι η περιοχή αυτή μένει πάντα έρημη. Πάντα έρημο – παντέρμο.
Εκεί, την άκρη του καλαμιώνα, υπήρχε και υπάρχει ακόμα μια πηγή που το νερό της, καθώς λένε, είναι το πιο ελαφρό και το πιο χωνευτικό νερό της περιοχής, Αυτό μαρτυράει άλλωστε και το πιο κάτω τραγούδι που έγραψε ο λαός:

Να’χα νερό απο τον Παντερμό
Και μήλο απο το Μισίρι,
Να’χα και γιαλτρανό κρασί
Κορίτσι απο τον Άγιο.

Εκεί λοιπόν, λένε πως κάθε βράδυ κατέβαιναν οι νεράιδες με νταούλια, βιολία και λογιών λογιών όργανα, πίναν νερό απο εκείνη την πηγή, λούζονταν, χτενίζονταν και μετά στήναν χορό, εκεί δίπλα παίζοντας τα όργανα και τραγουδώντας πολύ δυνατά. Απόγιαζε, λένε, και τράνταζε όλος ο Πάντερμος απο τα ξεφωνητά και τα τραγούδια.
Αυτό γινόταν κάθε βράδυ, ακριβώς τα μεσάνυχτα και βάσταγε, καθώς λένε, περίπου μισή ώρα. Μετά οι νεράιδες ανηφοριζαν απο τη γιομάτη αγριελιές και αλισφακιές χαράδρα προς το Μεροβίγλι, όπου εκεί κατοικούσανε.
Ανηφορίζοντας, φώναζαν διάφορα ονόματα δυνατά. Και λένε, πως σαν τύχαινε κανένας κείνη την ώρα σε κείνο το μέρος κι άκουγε τ’όνομα του κι αποκρινόταν στις φωνές, του παίρναν τη μιλιά κι έμενε μουγκός σ’όλη του τη ζωή...

* Απο το βιβλίο "Μύθοι, Θρύλοι, Παραδόσεις" του Τάσου Παπαποστόλου
Εκδόσεις Άγκυρα - Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών

[ELPINIKI]

Είναι μια παραθαλάσσια περιοχή στη Βόρεια Εύβοια, που πιο πάνω λίγο απο αυτήν υπάρχει μεγάλος καλαμιώνας με βαλτόνερα, όπου τον χειμώνα κυνηγάνε εκεί αγριόπαπιες. Την ονομασία Παντέρμο την πήρε απο το ότι η περιοχή αυτή μένει πάντα έρημη. Πάντα έρημο – παντέρμο.
Εκεί, την άκρη του καλαμιώνα, υπήρχε και υπάρχει ακόμα μια πηγή που το νερό της, καθώς λένε, είναι το πιο ελαφρό και το πιο χωνευτικό νερό της περιοχής, Αυτό μαρτυράει άλλωστε και το πιο κάτω τραγούδι που έγραψε ο λαός:

Να’χα νερό απο τον Παντερμό
Και μήλο απο το Μισίρι,
Να’χα και γιαλτρανό κρασί
Κορίτσι απο τον Άγιο.

Εκεί λοιπόν, λένε πως κάθε βράδυ κατέβαιναν οι νεράιδες με νταούλια, βιολία και λογιών λογιών όργανα, πίναν νερό απο εκείνη την πηγή, λούζονταν, χτενίζονταν και μετά στήναν χορό, εκεί δίπλα παίζοντας τα όργανα και τραγουδώντας πολύ δυνατά. Απόγιαζε, λένε, και τράνταζε όλος ο Πάντερμος απο τα ξεφωνητά και τα τραγούδια.
Αυτό γινόταν κάθε βράδυ, ακριβώς τα μεσάνυχτα και βάσταγε, καθώς λένε, περίπου μισή ώρα. Μετά οι νεράιδες ανηφοριζαν απο τη γιομάτη αγριελιές και αλισφακιές χαράδρα προς το Μεροβίγλι, όπου εκεί κατοικούσανε.
Ανηφορίζοντας, φώναζαν διάφορα ονόματα δυνατά. Και λένε, πως σαν τύχαινε κανένας κείνη την ώρα σε κείνο το μέρος κι άκουγε τ’όνομα του κι αποκρινόταν στις φωνές, του παίρναν τη μιλιά κι έμενε μουγκός σ’όλη του τη ζωή...

* Απο το βιβλίο "Μύθοι, Θρύλοι, Παραδόσεις" του Τάσου Παπαποστόλου
Εκδόσεις Άγκυρα - Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών

ΤΕΛΕΙΟ! :)

τελικα σε παρα πολλα μερη θα συναντησουμε ιστοριες με νεραιδες και οχι μονο...σημασια εχει να κρατησουμε ζωντανες τις ιστοριες αυτες...

λοιπον ποτε θα παμε Παντερμο? :p

[schooligan]

Είναι μια παραθαλάσσια περιοχή στη Βόρεια Εύβοια, που πιο πάνω λίγο απο αυτήν υπάρχει μεγάλος καλαμιώνας με βαλτόνερα, όπου τον χειμώνα κυνηγάνε εκεί αγριόπαπιες. Την ονομασία Παντέρμο την πήρε απο το ότι η περιοχή αυτή μένει πάντα έρημη. Πάντα έρημο – παντέρμο.
Εκεί, την άκρη του καλαμιώνα, υπήρχε και υπάρχει ακόμα μια πηγή που το νερό της, καθώς λένε, είναι το πιο ελαφρό και το πιο χωνευτικό νερό της περιοχής, Αυτό μαρτυράει άλλωστε και το πιο κάτω τραγούδι που έγραψε ο λαός:

Να’χα νερό απο τον Παντερμό
Και μήλο απο το Μισίρι,
Να’χα και γιαλτρανό κρασί
Κορίτσι απο τον Άγιο.

Εκεί λοιπόν, λένε πως κάθε βράδυ κατέβαιναν οι νεράιδες με νταούλια, βιολία και λογιών λογιών όργανα, πίναν νερό απο εκείνη την πηγή, λούζονταν, χτενίζονταν και μετά στήναν χορό, εκεί δίπλα παίζοντας τα όργανα και τραγουδώντας πολύ δυνατά. Απόγιαζε, λένε, και τράνταζε όλος ο Πάντερμος απο τα ξεφωνητά και τα τραγούδια.
Αυτό γινόταν κάθε βράδυ, ακριβώς τα μεσάνυχτα και βάσταγε, καθώς λένε, περίπου μισή ώρα. Μετά οι νεράιδες ανηφοριζαν απο τη γιομάτη αγριελιές και αλισφακιές χαράδρα προς το Μεροβίγλι, όπου εκεί κατοικούσανε.
Ανηφορίζοντας, φώναζαν διάφορα ονόματα δυνατά. Και λένε, πως σαν τύχαινε κανένας κείνη την ώρα σε κείνο το μέρος κι άκουγε τ’όνομα του κι αποκρινόταν στις φωνές, του παίρναν τη μιλιά κι έμενε μουγκός σ’όλη του τη ζωή...

* Απο το βιβλίο "Μύθοι, Θρύλοι, Παραδόσεις" του Τάσου Παπαποστόλου
Εκδόσεις Άγκυρα - Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών

αχχχ...τι μου θυμησες βρε Οφηλια..αχ...μπορει να μην σου περνουν την φωνη...αλλα ενα κομματι της ψυχης σου σιγουρα στην παιρνουν...

[Ophelia]

Χαίρομαι που σας άρεσε η ιστοριούλα...ή μάλλον ο θρύλος αυτός.
Βρήκα ένα παλιό βιβλίο που μου έιχανε δωρίσει και σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας μερικούς απο τους όμορφους θρύλους και μύθους που περιέχει...ελπίζω να μη σας κουράζω... :)

Το βιβλίο είναι: "Μύθοι, Θρύλοι, Παραδόσεις" απο τον Τάσο Παπαποστόλου, εκδόσεις Άγκυρα (1983) το οποίο πήρε και το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών.

Και μιάς και τα ξωτικά είναι αρκετά δημοφιλή σε αυτό το φόρουμ...ορίστε άλλη μία ιστοριούλα... :)

Θεού τρομάρα

Στην Κάτω Στενή, σε μια τοποθεσία που την λένε Αγιούς, όπου είναι γιομάτη χαλάσματα απο παμπάλαιες εκκλησίες, λίγο πιο κάτω είναι μια χαράδρα, άγρια, κατάκλειστη απο δέντρα ψηλά, γραμπελιές (αγράμπελη) και κούρπελι (κισσός). Στο βάθος της χαράδρας αυτής βγαίνει πολύ νερό που απο εκεί το δένουν οι Στενιώτες και με νεραύλακο το πάνε και ποτίζουν τα περιβόλια τους και τους μπαχτσέδες στα ισώματα.
Είναι όμως, όπως λένε, εκείνη η πηγή και η χαράδρα «Θεού Τρομάρα». Πολλοί Στενιώτες είχαν ακούσει εκεί τη νύχτα τα μεσάνυχτα, ακόμα και την ημέρα καταμεσήμερο, γέλια, τραγούδια και κουβέντες γυναικείες και λέγαν, τάχα, πως ήταν ξωθιές.
Κάποτε έναν, που πήγε νύχτα να μαζέψει το νέρο και να ποτίσει, λένε πως τον πήραν οι ξωθιές, τον κρατήσαν όλη νύχτα μέσα σε κείνη τη χαράδρα και τον πιλάτεψαν (τυράννησαν) όλη νύχτα. Το πρωί παρουσιάστηκε στο χωριό μουρλός και βρεγμένος ως το λαιμό. Και λένε, πως έμεινε έτσι χαζός και άχρηστος μέχρι που πέθανε...

(σελ. 97)