Ποσειδώνιος
16-07-08, 17:26
Βόμβοι
Στην εφηβεία μου είχα εξασκηθεί στην αυτοσυγκέντρωση και τη χαλάρωση. Κυρίως μέσω της Γιόγκα. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο λόγος, όμως συχνά βυθίζομαι και λειτουργώ σε μια κατάσταση μερικής ύπνωσης. Επίσης βυθίζομαι όταν διαβάζω. Ένα συχνό φαινόμενο είναι να ακούω σε αυτή την κατάσταση τους παλμούς μου. Ακούγονται ψηλά στον αυχένα στην αρχή του κρανίου και ο ήχος αυτός θυμίζει τις μοντέρνες μουσικές που μιμουνται τον ήχο που ακούει το βρέφος και όλοι μας ακούγαμε για κάτι μήνες στην κοιλιά της μητέρας μας.
Τέτοιου είδου ς συχνότηταςήταν ο ήχος που πρωτάκουσα σε ένα κτήμα αρκετά έξω από την Κόρινθο, ένα βράδυ με υγρασία, μέσα δεκαετίας του 80. Ελέγχοντας τους παλμούς μου είδα ότι είχαν άλλη συχνότητα και αυτό που άκουγα δεν ήταν απο μέσα μου. Σκέφτηκα ότι θα υπήρχε κοντά κάποια Ντίσκο (δεκαετία 80 είπαμε) από όπου θα ακούγονταν οι κτύποι της μποτας του ντράμς. Έτσι κι αλλιώς αυτοί οι ήχοι διαπερνούν τους τοίχους (λόγω μεγάλου μήκους κύματος) και ταξιδεύουν αρκετά μακρυά. Όμως η παρέα μου δεν το επιβεβαίωσε. Μετά από δυο τρεις γερές προσπάθειες να αντιληφθεί (η παρέα μου) τους βόμβους άρχισε ένα δούλεμα εις βάρος μου. Έτσι προσπέρασα το γεγονός γελώντας επίσης με τον εαυτό μου και δεχόμενος το γεγονός ότι ήταν η καρδιά μου τελικά. Δεν ήταν όμως εκτός αν είχα δύο.
..................
Όχι πολύ μακρυά από εκεί, σε Οροσειρά της Στερεάς οι βόμβοι επανήλθαν. Είχαμε ξεκινήσει μια πορεία πάνω στο βουνό που είχαμε διανυκτερεύσει την προηγούμενη μέρα. Αυτή την φορά η συχνότητα ήταν πολύ γρήγορη και έμοιαζε ο ήχος με τον βόμβο ενός αεροπλάνου που πετά αρκετά ψηλά ώστε μόλις να φτάνει σε μας ο ήχος της μηχανής του. Πολλές φορές είχε τύχει να δω το αεροπλάνο που άκουγα όχι όμως αυτή την φορά. Δεν μου έκανε εντύπωση αρχικά.
Ήταν μια σιωπηλή πορεία που είχαμε τραβήξει αμίλητοι ρουφώντας κάθε λεπτομέρεια του τοπίου. Όταν σε κάποιο σημείο συνειδητοποίησα τους βόμβους παράλληλα συνειδητοποίησα ότι τους ακούω πολύ ώρα απαράλλακτους. Σκέφτηκα ότι το αεροπλάνο θα ήταν αρκετά ψηλά και μέχρι να διασχίσει τον θόλο θα περνούσε πολλή ώρα. Όταν μετά από αρκετή ώρα κάναμε μια στάση σε ένα μέρος χωρίς δέντρα - μεγάλο ξέφωτο κάτι, χαλαρώνοντας, ο βόμβος ενισχύθηκε και τον ξαναθυμήθηκα.
-"Μα που στο καλό είναι αυτό το αεροπλάνο; Τι στο καλό; Κύκλους κάνει από πάνω μας" ξεφώνισα στα καλά καθούμενα και άρχισα να σαρώνω τον ουρανό. Όπως φαντάζεστε κανείς ούτε είδε, ούτε άκουσε τίποτα.
..................................
Το τρίτο και αποτελειωτικό κτύπημα ήρθε στην Μυτιλήνη το καλοκαίρι του 87. Για όσους έχουν πάει πιθανό το ξέρουν, υπάρχει κάπου εκεί ένα τουρκικο χαμάμ κτισμένο πάνω σε μια πηγή πολύ θερμού-καυτού νερού. Δίπλα υπάρχει ένα μοναστήρι που τουλάχιστον τότε αν και φροντισμένο έδειχνε ακατοίκητο. Εκεί υπήρχε και μια εκκλησία μικρή, ασήμαντη, δεν θυμάμαι αν ήταν ανάμεσα στο χαμάμ και το μοναστήρι ή μέσα στο μοναστήρι και αν ήταν η κύρια εκκλησία του. Δεν φαινόταν να λειτουργεί.
Δεν κατάφεραν όλοι να μπουν στο χαμάμ και κανένα από τα κορίτσια της παρέας. Εγώ τα κατάφερα μπαίνοντας σιγά σιγά. Θα έκανα κανά δεκάλεπτο να μπω. Ήταν τέλεια - χαλαρωτικά, δεν έπρεπε όμως να κάνεις απότομες κινήσεις γιατί καιγόσουν. Μετά ο φίλος που μας φιλοξενούσε συνέστησε να μπουμε στην θάλασσα και ξανά στο χαμάμ. Δεν αισθάνθηκα ούτε το κρύο του θαλλασινού νερού, ούτε το καυτό αυτή την φορά. Έτσι γίνεται και είναι πολύ χαλαρωτικό. τέλος πάντων βγαίνοντας από το χαμάμ έιπαμε να κάνουμε μια βόλτα στο μοναστήρι. Προχώρησα λίγο μπροστά μόνος.
Φτάνοντας πρώτα στην εκκλησία - στο χώρο της αυλής - άκουσα κάτι βόμβους με συχνότητα ανάμεσα στις άλλες των παραπάνω εμπειριών. Ήταν ακριβώς όπως θα ακουγόταν μια ψαρόβαρκα που περνούσε λίγο μέσα στη θάλλασα πηγαίνοντας αργά με λίγες στροφές απλώνοντας δίκτυα. Δεν χρειάστηκε καν να κοιτάξω για να το επιβεβαιώσω. Μπαίνοντας στην εκκλησία ο βόμβος ενισχύθηκε απίστευτα. Απλό σκέφτηκα είναι άδειο το εκκλησάκι και κάνει ηχείο. Τι παράξενο όμως. Βγήκα να δω την βάρκα. Δεν υπήρχε τίποτα. Παρατήρησα ότι όσο απομακρυνόμουν από την εκκλησία τόσο εξασθενούσε ο βόμβος. Προχώρησα ξανά μέσα στην εκκλησία. Περιτριγύρησα στα λίγα τετραγωνικά και είδα ότι ο ήχος ενισχυόταν όσο πλησίαζα την ανατολή - το ιερό. Προχώρησα στο ιερό. Ο ήχος έγινε πολύ δυνατός και η συχνότητα σαν να αυξήθηκε ελαφρά σαν ταχυπολυβόλο.
Οι υπόλοιποι δεν άκουσαν τίποτα. Δεν τους πίεσα να αντιληφθούν κάτι, απλώς βγαίνοντας από την εκκλησία τους ρώτησα αν άκουσαν κάτι σαν ψαρόβαρκα μέσα ή έξω από την εκκλησία.
...........................
Στα χρόνια που πέρασαν δεν μου λείπουν οι βόλτες στα βουνά δεν είναι βέβαια τόσο πυκνές όσο εκείνης της περιόδου. Οι παρέες μου όμως είναι πολύ ομιλητικές και μεταφέρουν όλη την ένταση της πόλης στα βουνά. Μόνος δεν το επιχειρώ ... μπορεί αν αποκτήσω σκύλο χιχιχι. Δεν έχει τύχει να ξανακούσω τους βόμβους ίσως γιατί το ανεξήγητο της υπόθεσης με έκανε τότε στην εκκλησία να υποβάλω τον εαυτό μου ωστέ να μην ξανανοιώσω κάτι τέτοιο.
Πρόσφατα όμως μου ήρθε μια ιδέα που ίσως με κάνει να αρχίσω να ψάχνω τώρα αυτούς τους ήχους - να είμαι ανοικτός σε αυτούς. Σκεφτηκα ότι ίσως έχει να κάνει με ενεργειακά μέρη. Ξέρουμε ότι πολλοί χριστιανικοί ναοί και εκκλησάκια χτίστηκαν πάνω σε αρχαίους ναούς. Επίσης γνωρίζουμε ότι οι τοποθεσίες αυτών των ναών δεν ήταν τυχαίες. Λένε ότι ήταν ενεργειακά κέντρα της γης. Συχνά πολλοί αναφέρουν ότι νοιώθουν διάφορα πράγματα σε αρχαίες τοποθεσίες. Ίσως εγώ ακούω βόμβους αν τύχω κάποιας χαλάρωσης που σου δίνει μια σιωπηλή πορεία στο βουνό ή ένα καλό καυτό μπάνιο.
Θα ήθελα να γνωρίζω αν κάποιοι έχουν τέτοιου είδους ακουστικές εμπειρίες και αν έχουν κάποια εξήγηση. Να πω ακόμα ότι παλιά είχα υποθέσει πως άκουγα εγκεφαλικούς παλμούς ή παλμούς κάποιου άλλου οργάνου ή αδένα πέρα της καρδιάς.
Πάντως τη σχιζοφρένεια την γλίτωνω προς το παρόν. Νομίζω δηλαδή.
Στην εφηβεία μου είχα εξασκηθεί στην αυτοσυγκέντρωση και τη χαλάρωση. Κυρίως μέσω της Γιόγκα. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο λόγος, όμως συχνά βυθίζομαι και λειτουργώ σε μια κατάσταση μερικής ύπνωσης. Επίσης βυθίζομαι όταν διαβάζω. Ένα συχνό φαινόμενο είναι να ακούω σε αυτή την κατάσταση τους παλμούς μου. Ακούγονται ψηλά στον αυχένα στην αρχή του κρανίου και ο ήχος αυτός θυμίζει τις μοντέρνες μουσικές που μιμουνται τον ήχο που ακούει το βρέφος και όλοι μας ακούγαμε για κάτι μήνες στην κοιλιά της μητέρας μας.
Τέτοιου είδου ς συχνότηταςήταν ο ήχος που πρωτάκουσα σε ένα κτήμα αρκετά έξω από την Κόρινθο, ένα βράδυ με υγρασία, μέσα δεκαετίας του 80. Ελέγχοντας τους παλμούς μου είδα ότι είχαν άλλη συχνότητα και αυτό που άκουγα δεν ήταν απο μέσα μου. Σκέφτηκα ότι θα υπήρχε κοντά κάποια Ντίσκο (δεκαετία 80 είπαμε) από όπου θα ακούγονταν οι κτύποι της μποτας του ντράμς. Έτσι κι αλλιώς αυτοί οι ήχοι διαπερνούν τους τοίχους (λόγω μεγάλου μήκους κύματος) και ταξιδεύουν αρκετά μακρυά. Όμως η παρέα μου δεν το επιβεβαίωσε. Μετά από δυο τρεις γερές προσπάθειες να αντιληφθεί (η παρέα μου) τους βόμβους άρχισε ένα δούλεμα εις βάρος μου. Έτσι προσπέρασα το γεγονός γελώντας επίσης με τον εαυτό μου και δεχόμενος το γεγονός ότι ήταν η καρδιά μου τελικά. Δεν ήταν όμως εκτός αν είχα δύο.
..................
Όχι πολύ μακρυά από εκεί, σε Οροσειρά της Στερεάς οι βόμβοι επανήλθαν. Είχαμε ξεκινήσει μια πορεία πάνω στο βουνό που είχαμε διανυκτερεύσει την προηγούμενη μέρα. Αυτή την φορά η συχνότητα ήταν πολύ γρήγορη και έμοιαζε ο ήχος με τον βόμβο ενός αεροπλάνου που πετά αρκετά ψηλά ώστε μόλις να φτάνει σε μας ο ήχος της μηχανής του. Πολλές φορές είχε τύχει να δω το αεροπλάνο που άκουγα όχι όμως αυτή την φορά. Δεν μου έκανε εντύπωση αρχικά.
Ήταν μια σιωπηλή πορεία που είχαμε τραβήξει αμίλητοι ρουφώντας κάθε λεπτομέρεια του τοπίου. Όταν σε κάποιο σημείο συνειδητοποίησα τους βόμβους παράλληλα συνειδητοποίησα ότι τους ακούω πολύ ώρα απαράλλακτους. Σκέφτηκα ότι το αεροπλάνο θα ήταν αρκετά ψηλά και μέχρι να διασχίσει τον θόλο θα περνούσε πολλή ώρα. Όταν μετά από αρκετή ώρα κάναμε μια στάση σε ένα μέρος χωρίς δέντρα - μεγάλο ξέφωτο κάτι, χαλαρώνοντας, ο βόμβος ενισχύθηκε και τον ξαναθυμήθηκα.
-"Μα που στο καλό είναι αυτό το αεροπλάνο; Τι στο καλό; Κύκλους κάνει από πάνω μας" ξεφώνισα στα καλά καθούμενα και άρχισα να σαρώνω τον ουρανό. Όπως φαντάζεστε κανείς ούτε είδε, ούτε άκουσε τίποτα.
..................................
Το τρίτο και αποτελειωτικό κτύπημα ήρθε στην Μυτιλήνη το καλοκαίρι του 87. Για όσους έχουν πάει πιθανό το ξέρουν, υπάρχει κάπου εκεί ένα τουρκικο χαμάμ κτισμένο πάνω σε μια πηγή πολύ θερμού-καυτού νερού. Δίπλα υπάρχει ένα μοναστήρι που τουλάχιστον τότε αν και φροντισμένο έδειχνε ακατοίκητο. Εκεί υπήρχε και μια εκκλησία μικρή, ασήμαντη, δεν θυμάμαι αν ήταν ανάμεσα στο χαμάμ και το μοναστήρι ή μέσα στο μοναστήρι και αν ήταν η κύρια εκκλησία του. Δεν φαινόταν να λειτουργεί.
Δεν κατάφεραν όλοι να μπουν στο χαμάμ και κανένα από τα κορίτσια της παρέας. Εγώ τα κατάφερα μπαίνοντας σιγά σιγά. Θα έκανα κανά δεκάλεπτο να μπω. Ήταν τέλεια - χαλαρωτικά, δεν έπρεπε όμως να κάνεις απότομες κινήσεις γιατί καιγόσουν. Μετά ο φίλος που μας φιλοξενούσε συνέστησε να μπουμε στην θάλασσα και ξανά στο χαμάμ. Δεν αισθάνθηκα ούτε το κρύο του θαλλασινού νερού, ούτε το καυτό αυτή την φορά. Έτσι γίνεται και είναι πολύ χαλαρωτικό. τέλος πάντων βγαίνοντας από το χαμάμ έιπαμε να κάνουμε μια βόλτα στο μοναστήρι. Προχώρησα λίγο μπροστά μόνος.
Φτάνοντας πρώτα στην εκκλησία - στο χώρο της αυλής - άκουσα κάτι βόμβους με συχνότητα ανάμεσα στις άλλες των παραπάνω εμπειριών. Ήταν ακριβώς όπως θα ακουγόταν μια ψαρόβαρκα που περνούσε λίγο μέσα στη θάλλασα πηγαίνοντας αργά με λίγες στροφές απλώνοντας δίκτυα. Δεν χρειάστηκε καν να κοιτάξω για να το επιβεβαιώσω. Μπαίνοντας στην εκκλησία ο βόμβος ενισχύθηκε απίστευτα. Απλό σκέφτηκα είναι άδειο το εκκλησάκι και κάνει ηχείο. Τι παράξενο όμως. Βγήκα να δω την βάρκα. Δεν υπήρχε τίποτα. Παρατήρησα ότι όσο απομακρυνόμουν από την εκκλησία τόσο εξασθενούσε ο βόμβος. Προχώρησα ξανά μέσα στην εκκλησία. Περιτριγύρησα στα λίγα τετραγωνικά και είδα ότι ο ήχος ενισχυόταν όσο πλησίαζα την ανατολή - το ιερό. Προχώρησα στο ιερό. Ο ήχος έγινε πολύ δυνατός και η συχνότητα σαν να αυξήθηκε ελαφρά σαν ταχυπολυβόλο.
Οι υπόλοιποι δεν άκουσαν τίποτα. Δεν τους πίεσα να αντιληφθούν κάτι, απλώς βγαίνοντας από την εκκλησία τους ρώτησα αν άκουσαν κάτι σαν ψαρόβαρκα μέσα ή έξω από την εκκλησία.
...........................
Στα χρόνια που πέρασαν δεν μου λείπουν οι βόλτες στα βουνά δεν είναι βέβαια τόσο πυκνές όσο εκείνης της περιόδου. Οι παρέες μου όμως είναι πολύ ομιλητικές και μεταφέρουν όλη την ένταση της πόλης στα βουνά. Μόνος δεν το επιχειρώ ... μπορεί αν αποκτήσω σκύλο χιχιχι. Δεν έχει τύχει να ξανακούσω τους βόμβους ίσως γιατί το ανεξήγητο της υπόθεσης με έκανε τότε στην εκκλησία να υποβάλω τον εαυτό μου ωστέ να μην ξανανοιώσω κάτι τέτοιο.
Πρόσφατα όμως μου ήρθε μια ιδέα που ίσως με κάνει να αρχίσω να ψάχνω τώρα αυτούς τους ήχους - να είμαι ανοικτός σε αυτούς. Σκεφτηκα ότι ίσως έχει να κάνει με ενεργειακά μέρη. Ξέρουμε ότι πολλοί χριστιανικοί ναοί και εκκλησάκια χτίστηκαν πάνω σε αρχαίους ναούς. Επίσης γνωρίζουμε ότι οι τοποθεσίες αυτών των ναών δεν ήταν τυχαίες. Λένε ότι ήταν ενεργειακά κέντρα της γης. Συχνά πολλοί αναφέρουν ότι νοιώθουν διάφορα πράγματα σε αρχαίες τοποθεσίες. Ίσως εγώ ακούω βόμβους αν τύχω κάποιας χαλάρωσης που σου δίνει μια σιωπηλή πορεία στο βουνό ή ένα καλό καυτό μπάνιο.
Θα ήθελα να γνωρίζω αν κάποιοι έχουν τέτοιου είδους ακουστικές εμπειρίες και αν έχουν κάποια εξήγηση. Να πω ακόμα ότι παλιά είχα υποθέσει πως άκουγα εγκεφαλικούς παλμούς ή παλμούς κάποιου άλλου οργάνου ή αδένα πέρα της καρδιάς.
Πάντως τη σχιζοφρένεια την γλίτωνω προς το παρόν. Νομίζω δηλαδή.