Επιστροφή στο Forum : Μπορείτε να ερμηνεύσετε αυτό το όνειρο;
Καλησπέρα!
Θα ήθελα να παραθέσω ένα όνειρο το οποίο είχα δει λιγότερο από ένα χρόνο πριν, έτσι ώστε να το σχολιάσετε και να με βοηθήσετε να το ερμηνεύσω (αν και ήδη του έχω δώσει μια ερμηνεία - παρόλα αυτά, δε θα την γράψω για να μη σας επηρεάσω.)
Αρχικά, θα ήθελα να προσθέσω, για λόγους πληρότητας, αλλά και γιατί θεωρώ πως παίζει σημαντικό ρόλο στην ερμηνεία του ονείρου, πως το όνειρο αυτό το είχα δει το απόγευμα της ημέρας που θάψαμε τον παππού μου. (όπως είχα γράψει και σε άλλο θέμα, 'έφυγε' πρόσφατα...)
Το όνειρο δεν το θυμάμαι όλο, ίσως να μην έχει και σημασία, θυμάμαι όμως το τελευταίο μέρος του, κι αυτό όχι με πολλές λεπτομέρειες, που έχει ως εξής:
Βρισκόμουν σε μια τεράστια, σκοτεινή αίθουσα με διαστάσεις πέρα από εκεί που έβλεπε το μάτι, σαν ένας τεράστιος κύβος που δεν είχε τέλος. Τα μόνα πράγματα που βρίσκονταν εκεί μέσα, τουλάχιστον στο σημείο που έβλεπα εγώ, ήταν μια σκάλα, ένας πολυέλαιος και ένα άλλο αντικείμενο, που έμοιαζε με τραπέζι ή κάποιο μεγάλο κιβώτιο, κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.
Η σκάλα είχε αρχή και τέλος, τα οποία ήταν ορατά από εκεί που ήμουν. Η αρχή ξεκινούσε από το πάτωμα του δωματίου, το μεν τέλος δεν οδηγούσε πουθενά. Σαν να ήταν μια σκάλα στη μέση του πουθενά. Περισσότερο δεν μπορώ να το εξηγήσω, για να δώσω, όμως μια πιο πλήρη εικόνα, παραπέμπω, για όσους ξέρουν το παιχνίδι, στο Sims2. Η σκάλα, λοιπόν, έμοιαζε σαν μια σκάλα από το παιχνίδι αυτό, χωρίς όμως να υπάρχει επάνω πάτωμα.
Ο πολυέλαιος, πάλι, πρέπει να κρεμόταν από πολύ ψηλά, γιατί ταβάνι δεν έβλεπα (όπως έγραψα και προηγουμένως, το δωμάτιο είχε τεράστιες διαστάσεις, και αυτό αφορούσε και την κατακόρυφη διεύθυνση). Όσον αφορά το τρίτο αντικείμενο, το θυμάμαι πολύ συγκεχυμένα, όπως προείπα.
Στο όνειρο θυμάμαι τρία πρόσωπα (άλλα δε νομίζω να υπήρχαν, αλλά δεν παίρνω και όρκο - μπορεί να υπήρχαν και να ήταν 'κομπάρσοι'... :D ). Τα τρία αυτά πρόσωπα ήταν ο παππούς μου, εγώ κι ένας δαίμονας, που αρχικά είχε μορφή κοπέλας.
Και η κυρίως δράση του ονείρου έχει ως εξής. (για να μπούμε και στο κυρίως θέμα!)
Αρχικά, αν θυμάμαι καλά, στο δωμάτιο είχαμε βρεθεί εγώ μαζί με εκείνη την κοπέλα, ενώ ο παππούς μου πρέπει να βρισκόταν ήδη εκεί, και να ήταν ανεβασμένος πάνω στη σκάλα.
Στη συνέχεια, η κοπέλα-δαίμονας πήρε την κανονική του μορφή, οπότε εγώ άρχισα να τον κυνηγάω(!) Για να μου ξεφύγει (λογικά), άρχισε να πετάει, οπότε εγώ πάτησα πάνω στο τρίτο, το συγκεχυμένο αντικείμενο και πετάχτηκα για να τον ακολουθήσω. Έτσι, βρέθηκα να κρατιέμαι από τον πολυέλαιο και ταλαντώνομαι γύρω γύρω κλωτσώντας τον.
Στο τέλος, φαίνεται, τον νίκησα-απέκρουσα, γιατί η τελευταία εικόνα που θυμάμαι πριν ξυπνήσω είναι ο παππούς μου να κάθεται στην κορυφή της σκάλας γαλήνιος, βλέποντας εμένα και χαμογελώντας μου ελαφρά.
Λοιπόν... Τι λέτε; Μπορείτε να σκεφτείτε κάποια εξήγηση για αυτό που συνέβη;
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας, όπως και να έχει! :)
Φιλικά,
Lady Nina
Υ.Γ.: Ελπίζω αυτή τη φορά να το τοποθέτησα στο σωστό μέρος! Αν όχι, την επόμενη φορά... ;)
Witch Shadow
10-09-08, 20:29
Το οτι ειδες τον παππου σου στο ονειρο απο μονο του δειχνει οτι ησουν σε μια περιοδο αρκετα τυχερη και ευημερη. Το ιδιο δειχνει και η σκαλα. Οτι εχεις πολλες ικανοτητες και εισαι αρκετα ενεργη ωστε να καταφερεις να επιτυχεις τους στοχους σου. Το δωματιο που λες οτι ελαβε δραση το ονειρο δειχνει οτι για καποιο λογο κρυβεις απο τον εαυτο σου το παρελ8ον σου. Αυτο ομως ειναι που σε κανει τον ανθρωπο που εισαι τωρα. Μην το διωχνεις. Αυτο που μου εκανε εντυπωση ειναι η ελλειψη αντικειμενων. Τα αντικειμενα δειχνουν τις ευχαριστες στιγμες σου, τα αγαπημενα σου προσωπα και τα συναισθηματα που σου βγαζουν. Απο την ελλειψη αυτη διαπιστωνω (χωρις παρεξηγησεις, απλη ερμηνεια ειναι) οτι το παρελ8ον σου ηταν μοναχικο. Μακαρι να πεφτω εξω. Ο Πολυελαιος ειναι μηνυμα οτι θα κανεις μια πολυ ευτυχισμενη και πλουσια (σε οποιο τομεα 8ες) οικογενεια.
Ομως να αναφερω και τα δυσαρεστα. Ο Δαιμονας που ειδες ειναι μια κοπελα απο το φιλικο κυκλο η οποια σου παιζει υπουλα παιχνιδια και εχει σκοπο να σε μειωσει για να ανεβει η ιδια. Την ειχες στριμωξει πολλες φορες και μαλιστα σε σημειο να την ξετρυπωσεις ωσπου στο τελος την νικησες. Το οτι απομακρυνες-νικησες τον Δαιμονα σημαινει ηττα των εχ8ρων. Το οτι ειδες τον παππου σου να ειναι γαληνιος και να στεκει στη σκαλα ειναι σημαδι οτι 8α σε προστατευει και θα ειναι παντα διπλα σου.
Ελπιζω αυτα να ειναι μια βοηθεια.
Witch Shadow,
ευχαριστώ πολύ για την άμεση απάντησή σου! Ομολογώ πως το όνειρο αυτό το είχα ερμηνεύσει από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά, λαμβάνοντας υπ'όψιν το γεγονός της 'κοιμήσεως' του παππού μου μόλις μια μέρα πριν και της ταφής του το ίδιο πρωί.
Παρ'όλα αυτά, η ερμηνεία που έδωσες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα! Οπότε, δε θα μπορέσω να αντισταθώ και θα σχολιάσω ορισμένα πράγματα.
Το οτι ειδες τον παππου σου στο ονειρο απο μονο του δειχνει οτι ησουν σε μια περιοδο αρκετα τυχερη και ευημερη.
Δε νομίζω ότι εκείνη ακριβώς την ημέρα, αλλά και την περίοδο που ακολούθησε ένιωθα ιδιαίτερα τυχερή, μια και μόλις είχε πεθάνει ο παππούς μου... Γενικότερα, όμως, στη ζωή μου, ομολογώ πως νιώθω πολύ τυχερή από πολλές απόψεις, όπως, επίσης παραδέχομαι πως ευημερώ.
Το δωματιο που λες οτι ελαβε δραση το ονειρο δειχνει οτι για καποιο λογο κρυβεις απο τον εαυτο σου το παρελ8ον σου. Αυτο ομως ειναι που σε κανει τον ανθρωπο που εισαι τωρα. Μην το διωχνεις.
Δεν κρύβω τον εαυτό μου από το παρελθόν μου, αν και ομολογώ πως δεν ήταν πάντα τόσο ευχάριστο. Μάλιστα, είμαι περήφανη γι'αυτό, γιατί αυτό με έκανε αυτό που είμαι, όπως λες κι εσύ. Πολλές φορές, βέβαια, "ζω στον κόσμο μου", οπότε αυτό ίσως είναι ένδειξη ότι προσπαθώ να ξεφύγω από την πραγματικότητα.
Αυτο που μου εκανε εντυπωση ειναι η ελλειψη αντικειμενων. Τα αντικειμενα δειχνουν τις ευχαριστες στιγμες σου, τα αγαπημενα σου προσωπα και τα συναισθηματα που σου βγαζουν. Απο την ελλειψη αυτη διαπιστωνω (χωρις παρεξηγησεις, απλη ερμηνεια ειναι) οτι το παρελ8ον σου ηταν μοναχικο. Μακαρι να πεφτω εξω.
Γενικώς είμαι μοναχικό άτομο, ναι. Ειδικά εκείνη την περίοδο ένιωθα πολύ μόνη με το θάνατο του παππού μου - ύστερα κατάλαβα ότι όλοι οι υπόλοιποι ήταν ακόμη εκεί για μένα, ακόμη κι ο παππούς, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Παρ'όλα αυτά έχω λίγους, αλλά εκλεκτούς φίλους, που με εκτιμούν και με αγαπούν, όπως κι εγώ το ίδιο, βέβαια. Να σημειώσω, πως η κοινωνικότητα μου με άτομα πέρα των φίλων και της οικογενείας μου, επηρεάζεται ανάλογα με τη διάθεσή μου κάθε ημέρα. Κάποιες φορές είμαι κλεισμένη στον εαυτό μου και άλλες δε μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό! Περίεργο, ε;
Ο Πολυελαιος ειναι μηνυμα οτι θα κανεις μια πολυ ευτυχισμενη και πλουσια (σε οποιο τομεα 8ες) οικογενεια.
Αυτό, ομολογώ, μου αρέσει πολύ! Από μικρή επιθυμούσα να κάνω μια τεράστια οικογένεια!! ;)
Ο Δαιμονας που ειδες ειναι μια κοπελα απο το φιλικο κυκλο η οποια σου παιζει υπουλα παιχνιδια και εχει σκοπο να σε μειωσει για να ανεβει η ιδια. Την ειχες στριμωξει πολλες φορες και μαλιστα σε σημειο να την ξετρυπωσεις ωσπου στο τελος την νικησες.
Έχω, νομίζω, υπ'όψη μου ποια μπορεί να είναι. Οπότε, κι αυτή η ερμηνεία σωστή!
Το οτι απομακρυνες-νικησες τον Δαιμονα σημαινει ηττα των εχ8ρων. Το οτι ειδες τον παππου σου να ειναι γαληνιος και να στεκει στη σκαλα ειναι σημαδι οτι 8α σε προστατευει και θα ειναι παντα διπλα σου.
Πολύ καλά και πολύ ελπιδοφόρα αυτά!
Σ'ευχαριστώ πολύ Witch Shadow!
Εννοείται, βέβαια, πως το θέμα δεν κλείνει εδώ! Περιμένω κι άλλες ερμηνείες, κι άλλες εκδοχές, από διαφορετικές οπτικές γωνίες! :)
Φιλικά,
Lady Nina
Πιστεύω πως τα όνειρα δεν έχουν πάντα συγκεκριμένη ερμηνεία. Αλλά εξαρτάται από το τι συμβολίζουν κάποια σύμβολα στο άτομο που τα βλέπει και πως αισθάνεται με αυτά ή με την παρουσία τους στο όνειρο.
Δηλαδή τι συμβολίζει για σένα το απέραντο μέρος και η έλειψη ορατότητας.
Αυτό το αδειανό συναίσθημα (όπως το έλαβα εγώ τουλάχιστον) πως σε έκανε να αισθάνεσαι? καθώς και τα άλλα αντικείμενα του ονείρου σου, την ποιότητά τους και το υλικό που ήταν φτιαγμένα.
Αφού τα προσδιορίσεις αυτά ίσως πάρεις διαφορετικές απαντήσεις για αυτό που είδες...
Πιστεύω πως τα όνειρα δεν έχουν πάντα συγκεκριμένη ερμηνεία. Αλλά εξαρτάται από το τι συμβολίζουν κάποια σύμβολα στο άτομο που τα βλέπει και πως αισθάνεται με αυτά ή με την παρουσία τους στο όνειρο.
Σε αυτό συμφωνώ μαζί σου! Έχω σκεφτεί μια ερμηνεία, για την ακρίβεια έτσι το ερμήνευσαν η μαμά, η γιαγιά και οι θείες μου όταν τους το είπα. Τώρα, θα μου πεις, γιατί σας 'πρήζω', ζητώντας να μου δώσετε τη δική σας ερμηνεία; Ανέβασα το όνειρο αυτό στο forum, γιατί πιστεύω πως μπορώ να πάρω πολλά από τις θεωρίες σας. Γι'αυτό άλλωστε και δεν έχω παραθέσει την ερμηνεία των συγγενών μου, για να μη σας αποπροσανατολίσω.
Δηλαδή τι συμβολίζει για σένα το απέραντο μέρος και η έλειψη ορατότητας.
Αυτό το αδειανό συναίσθημα (όπως το έλαβα εγώ τουλάχιστον) πως σε έκανε να αισθάνεσαι? καθώς και τα άλλα αντικείμενα του ονείρου σου, την ποιότητά τους και το υλικό που ήταν φτιαγμένα.
Αφού τα προσδιορίσεις αυτά ίσως πάρεις διαφορετικές απαντήσεις για αυτό που είδες...
Καμία σχέση με αδειανό συναίσθημα! Αυτό που αισθανόμουν ήταν μια έκρηξη αδρεναλίνης, καθώς 'πολεμούσα' το δαίμονα και μια αίσθησης ευφορίας όταν τέλειωνε το όνειρο κι έβλεπα την ήρεμη μορφή του παππού μου.
Όσον αφορά τα πράγματα τώρα, η σκάλα δε θυμάμαι από τι ήταν φτιαγμένη, δεν ήταν πάντως ετοιμόρροπη, αλλά σταθερή. Επίσης, ο πολυέλαιος, αν θυμάμαι καλά ήταν σαν αυτούς που υπάρχουν στις Εκκλησίες. Τέλος, το τρίτο αντικείμενο το θυμάμαι πολύ συγκεχυμένα, όπως προανέφερα, πόσο μάλλον να θυμάμαι από τι υλικό ήταν... Ελπίζω να σε κάλυψα.
Αυτά προς το παρόν... Είμαι στη διάθεσή σας για ενδεχόμενες, περαιτέρω διευκρινήσεις και περιμένω...
Φιλικά,
Lady Nina
Υ.Γ.: Να προσθέσω ότι ο παππούς μου κατά τη διάρκεια του ονείρου, και όταν πολεμούσα το δαίμονα, ανέβαινε τη σκάλα, κι εγώ είχα θεωρήσει πως έπρεπε να τον προστατεύω μέχρι να ανέβει, γι'αυτό και τον πολεμούσα το δαίμονα. Έτσι, με τη νίκη του δαίμονα ο παππούς μου βρέθηκε στην κορυφή της σκάλας, ασφαλής και πράος. Συγγνώμη που ξέχασα να το γράψω αυτό νωρίτερα, μια και νομίζω πως είναι αρκετά σημαντικό! :o
Deepest_Emotion
11-09-08, 19:48
Γεια σας,
Θα ήθελα να σας παραθέσω τα παρακάτω όνειρα που με προβληματίζουν και θα χαρώ πολύ να ακούσω τη γνώμη σας, γιατί ίσως να με βοηθήσει στο να έχω κάποια απάντηση στις απορίες μου.
Πριν πολλά χρόνια, πέθανε η αδερφή του πατέρα μου, :( η οποία την είχα σαν μητέρα μου μιας που μας μεγάλωσε εμένα και την αδερφή μου, αφού η μητέρα μου δούλευε. Την αγαπούσα πάρα πολύ. Τα όνειρα που ακολούθησαν μετά από τον θάνατό της με πρωταγωνιστή τη θεία μου ήταν εφιάλτες. Συνέχεια έβλεπα πως με κυνηγούσε με ένα ψαλίδι για να μου κόψει τα μαλλιά ή να με σκοτώσει. Αυτό με προβλημάτισε πολύ και με έκανε να στεναχωρηθώ. Δεν έβρισκα λόγο να βλέπω τέτοια όνειρα με τη θεία μου, εφ’ όσων την αγαπούσα και με αγαπούσε πολύ. Τα 2 προτελευταία όνειρα που είχα δει μαζί της, στο ένα δε μου μιλούσε καθόλου και μόνο στο άλλο είδα να με βοηθάει να γλιτώσω από κάποιον κακό.
Και ερχόμαστε στα επόμενα. Τον Ιανουάριο που μας πέρασε δυστυχώς πέθανε ο πατερούλης μου, :( :( ήταν άρρωστος και τα τελευταία χρόνια ήταν στο κρεβάτι. Το πρώτο όνειρο που είδα μετά τον θάνατο του, ήταν πολύ περίεργο. Ήμουν στο σπίτι μου και κοιτούσα τον πατέρα μου που ήταν μέσα στο φέρετρο. Ξαφνικά σηκώθηκε, ντυμένος με ένα καλό κουστούμι και ήθελε να πάει βόλτα, έχοντας γυρισμένη τη πλάτη σε μένα. Άρχισα να τον τραβάω και να μην τον αφήνω να φύγει σκεπτόμενη ότι μπορεί στο δρόμο να ξαναπεθάνει και να πέσει αβοήθητος. Όμως δε μου έδινε σημασία. Να πω πως ο πατέρας μου ήταν κωφάλαλος κ γι αυτό τον τραβούσα στο όνειρο και δεν του μιλούσα..
Στο δεύτερο όνειρο που τον είδα ήταν μαζί με τη θεία μου σε διπλανά φέρετρα και σηκώθηκαν και οι δυο. Πάλι ήθελε να πάει βόλτα και πάλι δε τον άφηνα, χωρίς πάλι να μου δίνει σημασία. Έτσι πήγα προς τη θεία μου για να της ζητήσω να μην τον αφήσει. Φοβόμουν βέβαια που έβλεπα 2 πεθαμένους να σηκώνονται από το φέρετρο, αλλά δε ξέρω πως έβρισκα το θάρρος να τους πλησιάσω. Που λέτε, η θεία μου με συμβούλεψε να ηρεμήσω και να μην ανησυχώ γιατί όπου και να πήγαινε ο πατέρας μου θα γυρνούσε καλά την τάδε ώρα (δε θυμάμαι την ώρα) λίγο πριν ξυπνήσω για να με αποχαιρετήσουν και οι δυο με ένα φιλί. Μιας που είδα ήρεμη την θεία μου, (έχοντας υπόψιν ότι στα προηγούμενα όνειρα ήταν αγριεμένη και με κυνηγούσε), αποφάσισα να τη ρωτήσω πως είναι μετά τον θάνατο και πως νιώθουν αυτοί. Δεν μου απάντησε όμως και με κοιτούσε με ένα αυστηρό ύφος πως δεν πρέπει να μάθω. Καταλαβαίνοντας πως δεν μπορεί να μου πει, τη ρώτησα τουλάχιστον να μου πει αν περνάνε ωραία, αν νιώθουν καλά. Μα πάλι όμως δεν μου απάντησε, έχοντας αυτό το ύφος.
Το τελευταίο όνειρο που είδα ήταν κάπως τρυφερό και τρομακτικό επίσης. Ήμουν σε μια περιοχή της Αθήνας βράδυ και με κυνηγούσε κάποιος να με σκοτώσει με ένα μαχαίρι. (να πω πως το τελευταίο χρόνο μένω σε άλλη πόλη για να βρω δουλειά. Την τελευταία φορά που είδα ζωντανό τον πατέρα μου, θα γυρνούσα πάλι στην πόλη που μένω μετά από άδεια, και με αποχαιρετούσε κλαίγοντας, λέγοντας μου να ξαναγυρίσω σύντομα. Από τότε είχα ένα βάρος-ένστικτο μέσα μου ότι δε θα τον ξαναδώ). Ώσπου είδα τον πατέρα μου να τρέχει τυλίγοντας την περιοχή με ένα δίχτυ. Στο όνειρο είδα ότι ήταν τυφλός και όχι κωφάλαλος όπως πραγματικά ήταν και ότι μπορούσε να μου μιλήσει κανονικά. Βάζοντας λοιπόν το δίχτυ, αυτός που ήθελε να με σκοτώσει εξαφανίστηκε. Τότε με πλησίασε και μου είπε πως αυτό το έβαλε για να με προστατέψει.
Και στους δυο θανάτους έτυχε να είμαι μακριά και να είχα καιρό να τους δω. Αισθάνομαι πως βλέπω αυτά τα όνειρα επειδή ίσως να έφυγαν έχοντας παράπονο που δεν με είδαν έστω για τελευταία φορά. Εσείς τι λέτε; Η γνώμη σας ίσως με βοηθούσε να καταλάβω κάποια πράγματα που νιώθω μέσα μου.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων :)
Αγαπητή μου φίλη, κατ αρχήν συληπητήρια...
Δεν νομίζω πως οι άνθρωποι που <φεύγουν> μας κρατάνε προηγούμενες κακίες και είμαι σίγουρος πως και οι δύο θα θέλουν να σε δουν ευτυχυσμένη. Μην αισθάνεσαι τύψεις γιατί ίσως γι αυτό να βλέπεις αυτά τα όνειρα.
Μπορεί να οφείλονται απλώς στην ψυχολογική σου κατάσταση.Πιστεύω πως στο όνειρο που ο πατέρας σου ήθελε να πάει βόλτα έπρεπε να τον αφήσεις, γιατί ίσως αυτό σημαίνει πως θα πήγαινε εκεί που έπρεπε...
Προσπάθησε να ηρεμήσεις και να μην φοβάσε τα όνειρά σου απλά όπως έκανες αντιμετώπισέ τα. Ρώτα την θεία σου γιατί σε κυνηγάει και αν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτήν αλλά μην πας μαζί της αν στο ζητήσει.
Να είσαι προσεκτική μην τυχών κάποιες <κακόβουλες οντότητες> θέλουν να εκμεταλευτούν την λύπη σου και σε ταλαιπορούν περισσότερο.
Να σαι καλά και κουράγιο...
Deepest_Emotion
11-09-08, 22:32
Ίσως να έχεις δίκιο…Απλά σκέφτομαι πως ίσως να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ειδικά με τον πατέρα μου, γιατί έμαθα τον θάνατο του ενώ ήμουν μακριά. Έφυγα το επόμενο πρωί κατευθείαν με το πρώτο και λίγο τον πρόλαβα στο σπίτι που τον είχανε. Κατευθείαν πήγαμε στην εκκλησία για την κηδεία και αμέσως μετά φύγαμε για το χωριό του όπου και θα τον θάβανε. Η όλη αυτή κατάσταση ταξίδι 700χλμ σχεδόν, και όλα τα είδα να γίνονται τόσο γρήγορα, δεν με αφήσανε να καταλάβω τι έγινε. Δηλαδή είχα την εντύπωση πως πήγα εκδρομή για κάτι άλλο κι όχι για την κηδεία του πατέρα μου. Επίσης επειδή δεν άντεχα στη σκέψη ότι ο πατέρας μου πέθανε. Όση ώρα ήμασταν στην εκκλησία απέφευγα να κοιτάω στο φέρετρο έτσι και από την κούραση του ταξιδιού, ένιωθα πως πήγα κάπου αλλού με άλλο σκοπό.
Επίσης κάτι άλλο που μπορεί να είναι και εκτός θέματος, είναι πως σε σχεδόν σε όλα τα όνειρα είναι μαζί του και ένα σκυλάκι που είχαμε και πέθανε. Αυτό μου δίνει την εντύπωση πως εκεί που πάνε βρίσκουν ο ένας τον άλλο και είναι όλοι μαζί. Κ αυτό με κάνει να χαίρομαι.
Σε ευχαριστώ πολύ :)
Επίσης κάτι άλλο που μπορεί να είναι και εκτός θέματος, είναι πως σε σχεδόν σε όλα τα όνειρα είναι μαζί του και ένα σκυλάκι που είχαμε και πέθανε. Αυτό μου δίνει την εντύπωση πως εκεί που πάνε βρίσκουν ο ένας τον άλλο και είναι όλοι μαζί. Κ αυτό με κάνει να χαίρομαι.
Άτομα που είχαν N.D.E. αναφέρουν το ίδιο. Όταν περνάνε στο τούνελ εκεί τους περιμένουν όλοι μαζί οι συγκενείς που έφυγαν πιο πριν. Όσο όμως για ζωάκια δεν έχω ακούσει τίποτα...
Να σαι καλά!
Πιστεύω ότι έχει να κάνει με την ψυχολογία σου. Deepest Emotion
Τους αγαπούσες τόσο πολύ και αυτοί φεύγοντας σε έκαναν να νοιώσεις μόνη και με την ανάγκη να τους έβλεπες άλλη μια φορά πριν φύγουν. Όπως έγραψες και εσύ δεν έχει καμία σχέση στο να σου έχουν απωθημένο και κακίες.
Όταν δεις φέρετρο με νεκρό μέσα ο οποίος είναι φρέσκο δεν είναι και ότι καλύτερο. Βέβαια ήταν πολύ φρέσκο και ταυτόχρονα ήσουν και πολύ επηρεασμένη.
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω..
Τα συλλυπητήρια μου.
http://www.weddingbook.gr/greek-/weddingsuggestions/dreams.asp
@
Καλή μου Deepest_Emotion, τα συλληπητήριά μου... Καλό κουράγιο!
Καταλαβαίνω απόλυτα τι περνάς. Τα ίδια περνάω κι εγώ, μια και ο παππούς μου ήταν σαν δεύτερος πατέρας για εμένα και τον αδερφό μου.
Από όταν γεννήθηκα και μέχρι που πέθανε, έμενε μαζί με την οικογένειά μου... (Η γιαγιά μου μένει ακόμα μαζί μας, ευτυχώς!) Μας πήγαινε βόλτες, στο σχολείο, μας έντυνε και μας χτένιζε όταν ήμασταν μικρά... Αυτός μας ξυπνούσε κάθε πρωί και αυτός μας ετοίμαζε το κολατσιό για το σχολείο... Είχαμε γυρίσει μαζί του όλες τις παιδικές χαρές τις περιοχής όπου μέναμε και μένουμε... Χατίρι δε μας χαλούσε! (Τώρα που γράφω με έχουν πάρει τα ζουμιά... :( ) Βλέπαμε μαζί Χαρδαβέλλα για κάποια περίοδο, παίζαμε χαρτιά, βλέπαμε ελληνικές ταινίες... Όποτε έβλεπαν οι γονείς μου στην τηλεόραση του σαλονιού και δε μ'άφηναν να δω αυτό που ήθελα, στο δωμάτιο του παππού και της γιαγιά πήγαινα... Και ποτέ δε μου χάλαγε το χατίρι, πάντα με άφηνε να δω αυτό που ήθελα... Το ίδιο και τα βράδια που έβλεπα εφιάλτες μικρή, δεν ξυπνούσα τους γονείς μου, στου παππού και της γιαγιάς πήγαινα κατ'ευθείαν... Έκαναν χώρο στο κρεβάτι κι έτσι κοιμόμουν σαν αγγελούδι για το υπόλοιπο της νύχτας... Δεν ξέρω τί άλλο να πρωτοθυμηθώ! Πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες νιώθω ότι μου λείπει τόσο πολύ, πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι 'έφυγε'...
Κι αυτό για το οποίο μετανιώνω, είναι το ότι τα τελευταία χρόνια δεν ήμουν κοντά του, τόσο όσο θα ήθελα, τόσο όσο μπορεί να ήθελε αυτός... Είχα αφιερωθεί εξ'ολοκλήρου στα μαθήματα στο Λύκειο και δεν είχα χρόνο να πάω βόλτες μαζί του... Αλλά, αυτό για το οποίο δεν συγχωρώ τον εαυτό μου είναι ότι σπάνια πήγαινα τα τελευταία χρόνια στο δωμάτιό του, σπάνια τον έβλεπα... Κι όταν το Λύκειο τέλειωσε και πέρασα στην Πάτρα (με την κορυφαία απορία του παππού μου: 'Μα γιατί δεν την πήραν στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας; Αφού στου Ζωγράφου γεννήθηκε!') τον περισσότερο καιρό ήμουν μακριά από το σπίτι μου... Και τα Σαββατοκύριακα, ναι μεν πήγαινα Αθήνα, αλλά ποτέ δεν έβρισκα χρόνο για εκείνον... Έτρεχα πάντα να βγω με τα φιλαράκια μου... Μάλιστα, δεν του είχα πει καν για τη σχέση μου με το αγόρι μου...
(Το μόνο παρήγορο είναι ότι πέθανε ενώ βρισκόμουν στην Αθήνα... Πέμπτη απόγευμα είχα επιστρέψει από Πάτρα, Παρασκευή πρωί τον πήγαμε στο νοσοκομείο και Σάββατο πρωί πέθανε...)
Για όλα τα παραπάνω που προανέφερα, προσπαθώ να επανορθώσω στα όνειρά μου (αυτή είναι η ερμηνεία που τους δίνω τουλάχιστον, αλλά πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας): Βλέπω πως ο παππούς δεν έχει πεθάνει, αλλά ξέρουμε ότι χρειάζεται προσοχή, ή, κατά μια άλλη εκδοχή, ότι πέθανε, αλλά επέστρεψε στη ζωή για άγνωστο λόγο, και ότι εγώ τον περιποιούμαι όσο μπορώ (ό,τι, δηλαδή, δεν έκανα στην πραγματικότητα), του φέρνω νερό, σκύβω να πιάσω κάτι που θέλει να πιάσει, για να μη ζοριστεί, και άλλα τέτοια... Πάντα σε αυτά τα όνειρα τον βλέπω σαν κάτι εύθραυστο, που χρειάζεται ειδική προσοχή.
Αυτά τα όνειρα, λοιπόν, Deepest_Emotion, επανήλθαν στη μνήμη μου (και γι'αυτό τα έγραψα), διότι ένα από τα όνειρα που περιέγραψες μου τα θύμιζε έντονα. Παραθέτω το αντίστοιχο όνειρό σου:
Το πρώτο όνειρο που είδα μετά τον θάνατο του, ήταν πολύ περίεργο. Ήμουν στο σπίτι μου και κοιτούσα τον πατέρα μου που ήταν μέσα στο φέρετρο. Ξαφνικά σηκώθηκε, ντυμένος με ένα καλό κουστούμι και ήθελε να πάει βόλτα, έχοντας γυρισμένη τη πλάτη σε μένα. Άρχισα να τον τραβάω και να μην τον αφήνω να φύγει σκεπτόμενη ότι μπορεί στο δρόμο να ξαναπεθάνει και να πέσει αβοήθητος.
Αυτά από εμένα προς το παρόν! Αν βρείτε και κάποια άλλη ερμηνεία του ονείρου που κατέγραψα στο αρχικό post (διαισθητικά, χωρίς να αναλύετε κάθε στοιχείο του ονείρου με ονειροκρίτη - κάτι τέτοιο μπορώ να κάνω κι εγώ) ή αν έχετε κάτι να προσθέσετε (οτιδήποτε κι να είναι αυτό, καθώς μπορεί να φανεί χρήσιμο), παρακαλώ να μη διστάσετε να το γράψετε εδώ! :o
Ευχαριστώ πολύ!
Φιλικά,
Lady Nina
Κι αυτό για το οποίο μετανιώνω, είναι το ότι τα τελευταία χρόνια δεν ήμουν κοντά του, τόσο όσο θα ήθελα, τόσο όσο μπορεί να ήθελε αυτός... Είχα αφιερωθεί εξ'ολοκλήρου στα μαθήματα στο Λύκειο και δεν είχα χρόνο να πάω βόλτες μαζί του... Αλλά, αυτό για το οποίο δεν συγχωρώ τον εαυτό μου είναι ότι σπάνια πήγαινα τα τελευταία χρόνια στο δωμάτιό του, σπάνια τον έβλεπα... Κι όταν το Λύκειο τέλειωσε και πέρασα στην Πάτρα (με την κορυφαία απορία του παππού μου: 'Μα γιατί δεν την πήραν στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας; Αφού στου Ζωγράφου γεννήθηκε!') τον περισσότερο καιρό ήμουν μακριά από το σπίτι μου... Και τα Σαββατοκύριακα, ναι μεν πήγαινα Αθήνα, αλλά ποτέ δεν έβρισκα χρόνο για εκείνον... Έτρεχα πάντα να βγω με τα φιλαράκια μου... Μάλιστα, δεν του είχα πει καν για τη σχέση μου με το αγόρι μου...
Δεν χριαζετε να νιωθεις τυψεις για τιποτα, ο καθενας ανθρωπος παιρνει τον δρομο του και αυτο ο παπου σου το ηξερε οπως και ο καθενας μας, ηξερε οτι τον αγαπας και οτι εχεις εναν ξεχωριστω χωρο γιαυτον μεσα στην καρδια σου, οπως και ηξερε οτι καθενας ανθρωπος παιρνει τον δρομο του, ασχολειτε με τα δικα του προβληματα οπως εκανε ο ιδιος με τους δικους του γονεις κτλ. Μην ξεχνας οτι μολις ειχες γινει σχεδον ανεξαρτητη για πρωτη φορα πηγαινοντας για σπουδες και σαν μικρα παιδια που τους επιτρεπονται οι σοκολατες ετσι και εσυ χαιροσουν , απολαμβανες την ανεξαρτησια σου, ολοι το κανουμε και τα παιδια μας κτλ. Δεν πρεπει να νιωθεις τυψεις και ουτε ο παπους σου θα το ηθελε, αφησε στην καρδια σου την αγαπη που σου ειχε και την αγαπη που εχεις για κεινον με ολες τις γλυκες αναμνησεις
Φιλικα
Καλή μου Ματ11, σε ευχαριστώ πολύ! Ειλικρινά...
Όταν σε παρηγορούν οι άλλοι είναι πιο ανακουφιστικό τελικά, από ότι να προσπαθείς εσύ μόνος σου να παρηγορηθείς.
Σ'ευχαριστώ και πάλι! :)
Φιλικά,
Lady Nina
εκτός από αυτά που έγραψα παραπάνω θα προσθέσω και κάτι άλλο που ίσως να ακουστεί λίγο χοντρό:
Lady Nina, αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι και ,Θεός φυλάξει, έφευγες εσύ αντί για τον πατέρα σου και έστω ότι πριν είχατε τσακωθεί για κάποιον λόγο (ανθρώπινα πράγματα) και δεν μιλιώσασταν. Πως πιστεύεις θα αντιδρούσε ο πατέρας σου? Τι θα αισθανόταν? Και εσύ τα έβλεπες όλα από <ψηλά> θα συνέχιζες να είσαι μουτρωμένη ή περασμένα ξεχασμένα και θα ευχόσουνα να είναι όλοι τους καλά και να συνεχίσουν την ζωή τους? Προς Θεού δεν ζητώ να λησμονούμε τους αποθανόντες αλλά να συνεχίσουμε την ζωή μας τιμόντας τους και αφήνοντας πίσω σιγά σιγά την θλίψη κρατόντας τις όμορφες αναμνήσεις ώστε να αποδεσμευτούν και <αυτοί> και να βρούν την γαλήνη. Και το άναμα ενός κεριού είναι κάτι που τους γαληνεύει...
Φυσικά και τα λόγια είναι πάντα ευκολότερα από την πράξη, και θέλει πολλύ κουράγιο. Αλλά θέλω να πω πως με το να νιώθεις τύψεις και να στεναχωριέσαι γιατί θεωρείς και τον εαυτό σου υπεύθυνο είναι κάτι που ταλαιπωρεί και δεσμεύει τις ψυχές.
Και αν με ρωτήσεις πως θα ήμουν εγώ στην θέση σου, μάλων θα αισθανόμουν χειρότερα απ ότι εσυ, και θα χρειαζόμουν πολύ προσπάθεια να το ξεπεράσω.
Αυτό όμως είναι που χρειάζεται, προσπάθεια και υπομονή και τα όνειρα συνήθως δεν είναι τίποτα άλλο παρά όνειρα...
Αγαπητέ Raistlin, μην ανησυχείς, δεν ακούστηκε καθόλου χοντρό. Επίσης, σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου!
Ωστόσο, θα ήθελα να διευκρινήσω κάποια πράγματα:
Πρώτον, ο παππούς μου 'έφυγε' και όχι ο πατέρας μου (δόξα τω Θεώ!), απλώς είπα ότι τον ένιωθα σαν δεύτερο πατέρα μου, οπότε γι'αυτό μάλλον μπερδεύτηκες... :)
Και δεύτερον, αυτό που νιώθω δεν είναι ακριβώς τύψεις, αλλά λύπη για το ότι δεν κατάφερα να αξιοποιήσω όσο ήθελα τον χρόνο που είχε δοθεί για να είμαστε μαζί, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, τονίζω...
Τέλος, θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για την αναστάτωση, όμως, όπως ανέφερα και πριν, για πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες ένιωσα τόσο έντονα την απουσία του από την ζωή μου και γι'αυτό με παρέσυρε ένας χείμαρρος αισθημάτων... Τώρα, για να πω την αλήθεια, νιώθω λίγο ανόητη που τα έγραψα όλα αυτά (ίσως δε θα έπρεπε να τα μοιραστώ με κανένα), αλλά ήταν η ένταση της στιγμής που με 'ανάγκασε' να το κάνω. Και πάλι ζητώ συγγνώμη! :o
Φιλικά,
Lady Nina
Εγώ ζητώ συγγνώμη, γιατί μπερδεύτικα λίγο και με το ποστ της Deepest_Emotion και όντος χάθηκα λίγο.
Πάντος το να λες κάποια πράγματα που σε στεναχωρούν ή σε βαραίνουν σε ξελαφρώνουν...
Κανένα πρόβλημα, Raistlin, δεν έγινε τίποτα!! ;)
Και ναι, όντως, όταν λες κάτι, ξαλαφρώνεις... Μόνο που, δυστυχώς, και ειδικά παλιότερα, κρατάω κάτι για πολύ καιρό μέσα μου και μόνο όταν κοντεύω να εκραγώ το βγάζω... Βλακεία μου, το ξέρω, και προσπαθώ να το διορθώσω! :rolleyes:
Φιλικά,
Lady Nina
Deepest_Emotion
13-09-08, 00:15
Έτσι ήταν και σε μένα. Ακριβώς όπως τα περιγράφεις Lady Nina. Άρα ίσως έχουν δίκιο τα παιδιά. Απλά εμείς όταν τους χάσαμε συνηδητοποιήσαμε, πράγματα που δε προσέχαμε όταν ήταν στη ζωή. Απλά είναι καταστάσεις που δν μπορείς να αποφύγεις. Και ίσως εμείς να δημιουργούμε αυτά τα όνειρα. Απλά μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν μπορούν να ακούσουν τις σκέψεις μας. Για να καταλαβουν πως σκεφτόμαστε για αυτούς. Ίσως να μπορούν. Αν το όνειρο με τη θεία μου που δεν μπορούσε να μου απαντήση στις ερωτήσεις μου, ήταν κάτι παραπάνω απο όνειρο, έτσι όπως ένιωθα εκείνη τη στιγμή, τότε ναι, μπορούν να μας ακούσουν και να είναι κοντά μας. :)
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.
Αγαπητές Deepest_Emotion, και Lady Nina,
Δεν μπορούν να ξέρουν τι σκεύτεστε, αλλά μπορούν και βλέπουν από την συμπεριφορά και την διάθεση. Αλλά έτσι κι αλλιώς (για σένα Deepest_Emotion) πατέρας σου είναι, σε ξέρει ίσως και καλύτερα απ' ότι ξέρεις εσύ τον εαυτό σου...
βλέπουν όταν εμείς υποφέρουμε και αυτό τους ταλαιπωρεί και τους δεσμεύει σε αυτόν τον κόσμο.
Και όπως ειπόθηκε και πριν, η ψυχολογία μετά από ένα τέτοιο συμβάν γίνεται κομάτια, με ένα από τα αποτελέσματα να βλέπεις εφιάλτες. Το πιστεύω αυτό, όπως εμείς δεν κακιόνουμε τους νεκρούς (ακόμα και κάποιον που δεν πολυσυμπαθούμε) έτσι κι αυτοί δεν μας κρατάν κακία για οποιονδήποτε λόγο.
Deepest_Emotion
13-09-08, 20:24
Σε αυτό συμφωνώ, δε λέω οτι μου κρατανε κακία. Απλα νομίζω πως έφυγαν με αυτή τη στενοχώρια ας πούμε, ειδικά ο πατέρας μου. Που ήμασταν πιο κοντά. Αλλά μερικές φορές νιώθω πως είναι κοντά μου. :)
Έτσι ήταν και σε μένα. Ακριβώς όπως τα περιγράφεις Lady Nina. Άρα ίσως έχουν δίκιο τα παιδιά. Απλά εμείς όταν τους χάσαμε συνηδητοποιήσαμε, πράγματα που δε προσέχαμε όταν ήταν στη ζωή. Απλά είναι καταστάσεις που δν μπορείς να αποφύγεις. Και ίσως εμείς να δημιουργούμε αυτά τα όνειρα. Απλά μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν μπορούν να ακούσουν τις σκέψεις μας. Για να καταλαβουν πως σκεφτόμαστε για αυτούς. Ίσως να μπορούν. Αν το όνειρο με τη θεία μου που δεν μπορούσε να μου απαντήση στις ερωτήσεις μου, ήταν κάτι παραπάνω απο όνειρο, έτσι όπως ένιωθα εκείνη τη στιγμή, τότε ναι, μπορούν να μας ακούσουν και να είναι κοντά μας. :)
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.
Αυτό που έχω καταλάβει έπειτα από τόσο καιρό είναι πως όταν ένας αγαπημένος μας άνθρωπος 'φεύγει' (στην ουσία, δεν φεύγει, μένει για πάντα στις καρδιές μας, στη μνήμη μας, αλλά και στην καθημερινότητά μας, με άλλο τρόπο, βέβαια), σκεφτόμαστε όλα εκείνα που ίσως 'έπρεπε' να κάνουμε μαζί του ή γι'αυτόν και δεν τα κάναμε, πράγματα που ακόμα κι αν εκείνος ήταν ακόμα ζωντανός και πάλι δε θα τα κάναμε.
Συγκεκριμένα, στην περίπτωσή μου (μια και μόνο μέσω αυτής μπορώ να σας δώσω ένα παράδειγμα ώστε να το καταλάβετε), τον πρώτο καιρό σκεφτόμουν πολύ έντονα το ότι είχα πάρα πολύ καιρό να πάω για περπάτημα με τον παππού μου, κάτι που, κατά καιρούς, ζητούσε κι εγώ, φυσικά :rolleyes: , δεν είχα χρόνο. Ωστόσο, έπειτα θυμήθηκα πως τον τελευταίο καιρό κουραζόταν πολύ εύκολα και δεν πήγαινε καν βόλτες... Επομένως, ακόμη κι αν ήταν ακόμη μαζί μας, πάλι δε θα μπορούσα να τον ακολουθήσω, γιατί πολύ απλά δε θα πήγαινε... Καταλαβαίνετε ποιο είναι το point μου, έτσι;
Συμπέρασμά μου αναφορικά με τα όνειρά μας, Deepest_Emotion, είναι ότι τελικά εμείς τα δημιουργούμε, για το λόγο που ανέφερα σε προηγούμενο post. Παραθέτω εδώ τη φράση:
Για όλα τα παραπάνω που προανέφερα, προσπαθώ να επανορθώσω στα όνειρά μου (αυτή είναι η ερμηνεία που τους δίνω τουλάχιστον, αλλά πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας)
Με αυτό τον τρόπο είναι σαν να προσπαθούμε να επανορθώσουμε.
Ωστόσο, στο παραπάνω συμπέρασμα ύπαρχει μια εξαίρεση: το όνειρο που έγραψα στο αρχικό post, αυτό για το δημιουργήθηκε και το παρόν θέμα. Θεωρώ πως η ερμηνεία του έχει μια εντελώς διαφορετική βάση.
Όσον αφορά το αν ακούνε τι σκεφτόμαστε, θα συμφωνήσω με τον Raistlin: δεν μπορούν να ξέρουν τι σκεφτόμαστε! Τουλάχιστον έτσι πιστεύω.
Αγαπητές Deepest_Emotion, και Lady Nina,
Δεν μπορούν να ξέρουν τι σκεύτεστε, αλλά μπορούν και βλέπουν από την συμπεριφορά και την διάθεση. Αλλά έτσι κι αλλιώς (για σένα Deepest_Emotion) πατέρας σου είναι, σε ξέρει ίσως και καλύτερα απ' ότι ξέρεις εσύ τον εαυτό σου...
βλέπουν όταν εμείς υποφέρουμε και αυτό τους ταλαιπωρεί και τους δεσμεύει σε αυτόν τον κόσμο.
Και όπως ειπόθηκε και πριν, η ψυχολογία μετά από ένα τέτοιο συμβάν γίνεται κομάτια, με ένα από τα αποτελέσματα να βλέπεις εφιάλτες. Το πιστεύω αυτό, όπως εμείς δεν κακιόνουμε τους νεκρούς (ακόμα και κάποιον που δεν πολυσυμπαθούμε) έτσι κι αυτοί δεν μας κρατάν κακία για οποιονδήποτε λόγο.
Και για να 'δικαιολογήσω' κατά κάποιο τρόπο το γιατί δεν μπορούν να ξέρουν τι σκεφτόμαστε θα πω το εξής (το οποίο είναι αρκετά χαζό, αλλά δίνει το νόημα): αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα ήταν σαν να έμπαιναν με τη βία στον πλέον προσωπικό μας χώρο, δηλαδή τις σκέψεις μας.
Αυτό, ωστόσο, όπως επεσήμανες κι εσύ, Raistlin, δε σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουν τι νιώθουμε γι'αυτούς! Η κάθε σκέψη που έχουμε γι'αυτούς μεταφράζεται σε έκφραση του προσώπου, στις καθημερινές μας συνήθειες, στις συζητήσεις μας οικείους και μη, στις πράξεις μας! Πιστεύω, Deepest_Emotion, πως αυτή τη στιγμή ο πατέρας σου και ο παππούς μου να μας βλέπουν από εκεί που είναι! Φαντάσου κιόλας να έχουν γίνει φιλαράκια και να λέει ο ένας στον άλλο τα καμώματά μας όταν ήμαστε μικρές!!
Και το λέω αυτό, καλή μου Deepest_Emotion, μη λησμονώντας το τί μας είπες για τον πατέρα σου, ότι δηλαδή ήταν κωφάλαλος... Πίστεψέ με, εκεί πάνω ακούει και μιλάει όπως όλοι οι άνθρωποι! Έχει πλέον αποκτήσει τις ικανότητες που είχε στερηθεί στη ζωή του επί γης... Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη, κάτι το οποίο πιστεύω και για τον άλλο μου παππού (από τη μεριά του πατέρα μου - έχει συχωρεθεί εδώ και πολλά χρόνια), ο οποίος ήταν τυφλός στα τελευταία του χρόνια, ότι δηλαδή τώρα μας βλέπει από εκεί που είναι!
Τέλος, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι, Raistlin, πάνω στη φράση σου "βλέπουν όταν εμείς υποφέρουμε και αυτό τους ταλαιπωρεί και τους δεσμεύει σε αυτόν τον κόσμο": γι'αυτό και κάποιοι άλλοι πολιτσμοί, έχουν ως έθιμο να γιορτάζουν πανηγυρικά ακόμα και στις κηδείες; Κάτι παρόμοιο είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε, Το Βασίλειο του Χρυσού Δράκοντα, που αναφέρεται σε ένα μικρό κρατίδιο στις πλαγιές των Ιμαλαϊων, δεν είμαι όμως σίγουρη ότι αυτό υπάρχει στα αλήθεια...
Αυτά προς το παρόν...
Φιλικά,
Lady Nina
Deepest_Emotion
13-09-08, 21:22
Πιστεύω, Deepest_Emotion, πως αυτή τη στιγμή ο πατέρας σου και ο παππούς μου να μας βλέπουν από εκεί που είναι! Φαντάσου κιόλας να έχουν γίνει φιλαράκια και να λέει ο ένας στον άλλο τα καμώματά μας όταν ήμαστε μικρές!!
Και το λέω αυτό, καλή μου Deepest_Emotion, μη λησμονώντας το τί μας είπες για τον πατέρα σου, ότι δηλαδή ήταν κωφάλαλος... Πίστεψέ με, εκεί πάνω ακούει και μιλάει όπως όλοι οι άνθρωποι! Έχει πλέον αποκτήσει τις ικανότητες που είχε στερηθεί στη ζωή του επί γης... Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη, κάτι το οποίο πιστεύω και για τον άλλο μου παππού (από τη μεριά του πατέρα μου - έχει συχωρεθεί εδώ και πολλά χρόνια), ο οποίος ήταν τυφλός στα τελευταία του χρόνια, ότι δηλαδή τώρα μας βλέπει από εκεί που είναι!
:)
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ παιδιά. Τελικά καταβάθος συμφωνούμε όλοι. Απλά ίσως, για μένα τουλάχιστον, να ήθελα να το΄ακούσω και απο κάποιον άλλο. Ίσως για να το εμπεδώσω.
Σας ευχαριστώ ειληκρινά :)
Τέλος, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι, Raistlin, πάνω στη φράση σου "βλέπουν όταν εμείς υποφέρουμε και αυτό τους ταλαιπωρεί και τους δεσμεύει σε αυτόν τον κόσμο": γι'αυτό και κάποιοι άλλοι πολιτσμοί, έχουν ως έθιμο να γιορτάζουν πανηγυρικά ακόμα και στις κηδείες; Κάτι παρόμοιο είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε, Το Βασίλειο του Χρυσού Δράκοντα, που αναφέρεται σε ένα μικρό κρατίδιο στις πλαγιές των Ιμαλαϊων, δεν είμαι όμως σίγουρη ότι αυτό υπάρχει στα αλήθεια...
Κοίτα σύμπτωση! Στο τελευταίο ποστ μου, τελευταία στιγμή έσβησα το περιστατικό που θα σου δώσω για παράδειγμα, και ναι έτσι είναι γι αυτόν τον λόγω το γιορτάζουν (τουλάχιστον σε κάποιες περιοχές στο Μαρόκο)
Συγκεκριμένα πριν από καμιά 15αριά χρόνια (ζούσαμε οικογενειακώς στην Γαλλία τότε) ειδοποιηθήκαμε για τον θάνατο ενός θείου μου. Όπως είναι λογικό οι γονείς μου φορούσαν μαύρα τότε. Μια μέρα μια γειτόνισα-φίλη μας από το Μαρόκο είπε στην μάνα μου <Ρε συ, γιατί αντί να γιορτάζεται που ο άνθρωπος έφυγε και άφησε πίσω του τις ταλαιπορίες, τον πόνο και την θλίψη, ντύνεστε στα μαύρα και θρηνείτε? Στο Μαρόκο όλοι φοράμε άσπρα και το γιορτάζουμε έτσι ώστε να τιμήσουμε την μνήμη του νεκρού και να φύγει ευτυχισμένος. Βέβαια πονάμε αλλά έτσι πιστεύουμε είναι το σωστό...>
Όσο αφορά τα όνειρα, όπως είπα πιστεύω πως πρέπει να είστε πολύ προσεχτικές γιατί δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται, και στην τελική αν είναι απλό όνειρο, γιατί να ταλαιπορείτε τον εαυτό σας ζητόντας συγνώμη από την φαντασία σας?
Για να μας συγχορέσει κάποιος (ειδικά οι δικοί μας άνθρωποι) δεν χρειάζεται πάντα να επανορθώσουμε. Το καλύτερο πάντως που μπορείτε να κάνετε κατά την γνώμη μου είναι να μνημονεύετε τα ονόματά τους υπερ αναπαύσεως και να ανάβετε όπως είπα ένα καντηλάκι ή ένα κεράκι.
και για να δώσω ένα περιστατικό παράδειγμα για το καντηλάκι.
μια φορά η μητέρα μου μαζί με δυο φίλες της, είχαν επισκευτεί ένα νεκροταφείο.
Κάποια στιγμή ενώ στεκόντουσαν μπροστά από το μνήμα το οποίο πήγαν να φροντίσουν, η μια φίλη της μητέρας αρχισε να αισθάνεται πως κάποιος την παρατηρούσε έντονα. Αφού έψαξε τριγύρω, παρατήρισε πως στο διπλανό μνήμα, η φωτογραφία του ατόμου που αναπαύονταν ήταν σαν να την κοιτούσε έντονα.
Θα μου πείτε πως έτσι είναι με όλες τις φωτογραφίες και ιδιαίτερα με τις παλιές, αλλά το όλο συναίσθημα ξεκίνησε χωρίς να κοιτάξει την φωτογραφία, και υποχώρισε αφού άναψε και το καντηλάκι στο μνήμα του...
και για να δώσω ένα περιστατικό παράδειγμα για το καντηλάκι.
μια φορά η μητέρα μου μαζί με δυο φίλες της, είχαν επισκευτεί ένα νεκροταφείο.
Κάποια στιγμή ενώ στεκόντουσαν μπροστά από το μνήμα το οποίο πήγαν να φροντίσουν, η μια φίλη της μητέρας αρχισε να αισθάνεται πως κάποιος την παρατηρούσε έντονα. Αφού έψαξε τριγύρω, παρατήρισε πως στο διπλανό μνήμα, η φωτογραφία του ατόμου που αναπαύονταν ήταν σαν να την κοιτούσε έντονα.
Θα μου πείτε πως έτσι είναι με όλες τις φωτογραφίες και ιδιαίτερα με τις παλιές, αλλά το όλο συναίσθημα ξεκίνησε χωρίς να κοιτάξει την φωτογραφία, και υποχώρισε αφού άναψε και το καντηλάκι στο μνήμα του...
Έμεινα τώρα με αυτή την ιστορία! Ποπο... Σηκώθηκε η τρίχα μου!
Όσο αφορά τα όνειρα, όπως είπα πιστεύω πως πρέπει να είστε πολύ προσεχτικές γιατί δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται, και στην τελική αν είναι απλό όνειρο, γιατί να ταλαιπορείτε τον εαυτό σας ζητόντας συγνώμη από την φαντασία σας?
Για να μας συγχορέσει κάποιος (ειδικά οι δικοί μας άνθρωποι) δεν χρειάζεται πάντα να επανορθώσουμε. Το καλύτερο πάντως που μπορείτε να κάνετε κατά την γνώμη μου είναι να μνημονεύετε τα ονόματά τους υπερ αναπαύσεως και να ανάβετε όπως είπα ένα καντηλάκι ή ένα κεράκι.
Πλέον, πιστεύω πως το θέμα σε σχέση με την προσπάθειά μου να προστατέψω τον παππού μου στα όνειρα που βλέπω, έχει λήξει.
Ωστόσο, αυτό το συγκεκριμένο όνειρο που διηγήθηκα στην αρχή του θέματος, στο πρώτο post, πιστεύω έχει μια εντελώς διαφορετική διάσταση, βάση και ερμηνεία. Θα πω, λοιπόν, τώρα την ερμηνεία που του έδωσαν οι θείες μου (κόρες του παππού μου), έτσι ώστε να πείτε κι εσείς τι πιστεύετε και να συμπληρώσετε ο,τιδήποτε θεωρείτε εσείς απαραίτητο...
Σύμφωνα με κάποιο βιβλίο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παράδοσης (δεν είμαι και σίγουρη, βέβαια, έτσι μου είπαν), για να φτάσει μια ψυχή, που μόλις έχει αφήσει το σώμα της, στον Παράδεισο, θα πρέπει να ανεβεί μια σκάλα. Ο Παράδεισος είναι στην κορυφή της σκάλας, ενώ στην προσπάθειά της να ανέβει, η ψυχή βρίσκει εμπόδια, δαίμονες που προσπαθούν να τη ρίξουν στην Κόλαση.
Έτσι, οι θείες μου ερμήνευσαν το όνειρό μου με βάση αυτό: ο παππούς μου προσπαθούσε να ανέβει τη σκάλα κι εγώ τον βοηθούσα αποσπώντας την προσοχή του δαίμονα, με τις προσευχές μου(; ). Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αν αυτή η ερμηνεία είναι σωστή, όμως έτσι θέλω να πιστεύω. Διότι, αν όντως είναι έτσι, τότε ο παππούς μου είναι στον Παράδεισο, έχει ανέβει τη σκάλα! Όπως, καταλαβαίνετε, μια τέτοια εκδοχή ήταν ανακουφιστική για όλους, γι'αυτό και τη δεχτήκαμε!
Κι εγώ πιστεύω πως αυτό σημαίνει, και το πιο πιθανό είναι ότι δε θα αλλάξει η άποψή μου πάνω σε αυτό, αλλά αν έχετε κάποιο σχόλιο, ή κάτι να προσθέσετε, όπως είπα, είναι ευπρόσδεκτο!
Φιλικά,
Lady Nina
Υ.Γ.: Η συζήτηση που κάναμε, πάντως, πάνω στα προγηγούμενα όνειρα, αλλά και γενικά για τα συναισθήματα που έχουμε η Deepest_Emotion κι εγώ, με βοήθησαν πάρα πολύ! Σαν να με λύτρωσαν! Ευχαριστώ πολύ όλους σας! :)
Σύμφωνα με κάποιο βιβλίο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παράδοσης (δεν είμαι και σίγουρη, βέβαια, έτσι μου είπαν), για να φτάσει μια ψυχή, που μόλις έχει αφήσει το σώμα της, στον Παράδεισο, θα πρέπει να ανεβεί μια σκάλα. Ο Παράδεισος είναι στην κορυφή της σκάλας, ενώ στην προσπάθειά της να ανέβει, η ψυχή βρίσκει εμπόδια, δαίμονες που προσπαθούν να τη ρίξουν στην Κόλαση.
Έτσι, οι θείες μου ερμήνευσαν το όνειρό μου με βάση αυτό: ο παππούς μου προσπαθούσε να ανέβει τη σκάλα κι εγώ τον βοηθούσα αποσπώντας την προσοχή του δαίμονα, με τις προσευχές μου(; ). Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αν αυτή η ερμηνεία είναι σωστή, όμως έτσι θέλω να πιστεύω. Διότι, αν όντως είναι έτσι, τότε ο παππούς μου είναι στον Παράδεισο, έχει ανέβει τη σκάλα! Όπως, καταλαβαίνετε, μια τέτοια εκδοχή ήταν ανακουφιστική για όλους, γι'αυτό και τη δεχτήκαμε!
Το έχω και γω υπόψην μου αυτό το γεγονός.
Σε μια συζήτηση με έναν φίλο μου περί θρησκείας μου είπε πως όταν κάποιος φύγει, οι προσευχές μας περί αναπαύσεως της ψυχής του τον βοηθάνε πράγματι να βρεί την ανάπαυση και γι αυτό έχει μεγάλη σημασία να τους μνημονεύουμε.
Σε αυτό με την σκάλα απλά να προσθέσω ότι ενώ οι δαίμονες σε κάθε σκαλί σε κατηγορούν για μια αμαρτία, ο φύλακας άγγελος είναι δίπλα σου και σε υπερασπίζεται.
Η ερμηνεία που έδωσες ήταν κάτι που δεν είχα σκευτεί και μπορεί να είναι έτσι...
Δίκιο έχεις! Όντως, από τη μία μεριά είναι ο Φύλακας Άγγελος και από την άλλη οι Δαίμονες! Κάπου το διάβασα πρόσφατα, δε θυμάμαι όμως... Ίσως στο βιβλίο Ο Διάβολος και η Δεσποινίδα Πριμ του Paolo Coehlo... :confused:
Φιλικά,
Lady Nina
Lady Nina, απ΄ όταν ήμουνα μικρό κοριτσάκι, επείδη η γιαγιά μου ήταν ήδη πολύ μεγάλη -πέθανε στα 23 μου σε ηλικία 97 (!) χρονών- μου έλεγε συνέχεια "μη νοιάζεσαι για τίποτα κόρη μου, εγώ και απ΄τους ουρανούς που θα είμαι πάντα θα σε προστατεύω και όποιος σε πειράξει εγώ θα τον τιμωρήσω".
Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση αλλά επειδή έχω περάσει πόλλες δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου, τη στιγμή που βρισκόμουν σε αδιέξοδο πάντα κάτι ερχόταν από το πουθενά και μου τα έφερνε βολικά (άνθρωποι, καταστάσεις, ακόμη και χρήματα). Επίσης, και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μέχρι σήμερα, όποιος προσπαθεί να κάνει κάτι εναντίον μου παθαίνει κάτι άμεσα. Και στο ορκίζομαι, ποτέ δεν το έχω ευχηθεί. Μπορεί να είναι και αυτό σύμπτωση, δεν ξέρω αλλά ίσως τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει απ΄τη ζωή με κάποιον τρόπ να μας προστατεύουν. Ίσως το ονείρο σου να σ΄μαινε οτι ο παππούς σου παρόλο που '' ανέβηκε'' τη σκάλα σε παρατηρεί, είναι περήφανος για σένα και σου δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίζεις οποιαδήποτε κακοτυχία ή όπως αλλιώς θέλεις να το χαρακτηρίσεις .
Το σκοτεινό αχανές δωμάτιο μπορεί να συμβολίζει το μέλλον (που δεν το βλέπουμε), η σκάλα τη ''μετάβαση", το ακαθόριστο αντικείμενο αυτό το "κάτι να πατήσεις, να σταθείς " που λένε ( ακαθόριστο γιατί την κάθε φορά μπορεί να είναι διαφορετικό) και ο πολυέλαιος, ως πηγή φωτός την καλή και μεγάλη δύναμη που θα σου έρχεται από ψηλά από τον παππού.
Καλή μου katkat,
ευχαριστώ πολύ για την ωραία σου ερμηνεία! Αν όντως ισχύει αυτό που λες (κάτι που πιστεύω ότι ισχύει :) ), τότε εξηγούνται πολλά περιστατικά και συμπτώσεις, που μέχρι τώρα τα είχα αποδόσει στην τύχη.
Μάλιστα, να αναφέρω κι εγώ πως ο παππούς μου έφυγε κι εκείνος σε μεγάλη ηλικία, κοντά στα 90.
Τέλος, δεν πιστεύω πως όλα αυτά που σου έχουν συμβεί είναι από συμπτώσεις, αλλά όντως η γιαγιά σου σε βλέπει και σε προστατεύει από εκεί που είναι!
Φιλικά,
Lady Nina
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2025, Jelsoft Enterprises Ltd.