Επιστροφή στο Forum : ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...(και τα τρία θανάσιμα ερωτήματα)
(Με αφορμή το ερώτημα του Paul περί κάλτσας και πλυντηρίου... :p και επειδή διαπιστώνω πως τελικά πολλοί απο εμάς απασχολούμαστε με τέτοιου είδους ερωτήματα θα δημοσιεύσω τα τρία θανάσημα ερωτήματα της πρωταγωνίστριας μου που έχουν απαντηθεί εδώ και λίγο καιρό. Επειδή έχουμε να κάνουμε με ένα ημερολόγιο οι περιγραφές και οι σκέψεις της πρωταγωνίστριας είναι συγκεκριμένες και γραμμένες με το δικό της προσωπικό στύλ.
Εφόσον βρισκόμαστε στο τμήμα πολυσυγγραφίας και αφού ολοκληρωθούν τα τρία πρώτα "θανάσημα ερωτήματα" μπορείτε, αν φυσικά σας ενδιαφέρει και θέλετε, να χρησιμοποιήσετε την μικρή αυτή πρωταγωνίστρια για την επίλυση περισσοτερων "θανάσημων ερωτημάτων") ;)
{1ο Θανάσιμο Ερώτημα}
Δευτέρα 3/ 2/ 2014
Ξυπνώντας σήμερα το πρωί και ενώ σαπούνιζα τα δόντια μου, εισέβαλε στο μυαλό μου η πρώτη σκέψη της ημέρας, «γιατί οι αδέσποτοι σκύλοι που τριγυρνούν στους δρόμους των πόλεων είναι περισσότεροι από τις αδέσποτες γάτες;»
Βέβαια, η σκέψη αυτή δεν θα αργούσε να απαντηθεί και να ξεχαστεί, εάν ο αριθμός των αδέσποτων σκύλων δεν υπερέβαινε τόσο πολύ αυτόν τον αδέσποτων γάτων. Κατάλαβα πως υπήρχε ένα σοβαρό ερώτημα μπροστά μου και όπως όλα τα σοβαρά ερωτήματα έπρεπε να απαντηθεί. Ξεκίνησα να κατηφορίζω προς το σπίτι της Άννας.
Η Άννα έχει μια γάτα και σαν ιδιοκτήτρια μιας γάτας θα μπορούσε ίσως να απαντήσει το ερώτημα, ενώ ετοίμαζε το τσάι που θα συνόδευε να σοκολατένια κουλουράκια της, η Μέμα, η γάτα της Άννας, πηγαινοερχόταν στο σαλόνι γρατζουνώντας κάθε τόσο την πόρτα του σπιτιού. Ακούγοντας το σοβαρό ερώτημα με προσοχή, η Άννα δυσκολεύτηκε να δώσει μια απάντηση αλλά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι απλά η ιδιοκτήτρια μιας γάτας που την αγαπάει πολύ.
Όπως και εσείς θα καταλάβατε η απάντηση της δεν κάλυψε το ερώτημα το οποίο έμεινε, προς το παρόν, αναπάντητο. Ευχαρίστησα την Άννα για το χρόνο της και για το τσάι με τα σοκολατένια κουλουράκια, η ίδια θα προτιμούσε να μείνω και άλλο μαζί της, επειδή όμως τον τελευταίο καιρό βλέπω μια παράξενη αλλαγή στην συμπεριφορά της απέναντί μου και επειδή το ερώτημα ζητούσε άμεσα να απαντηθεί, την αποχαιρέτησα.
Προορισμός μου τώρα το κομμωτήριο της Τίνας.
Η Τίνα είναι μοντέλο – κομμώτρια και είναι ιδιοκτήτρια ενός μικρού σκυλιού, δεν ξέρω το όνομά του ούτε τη ράτσα του, είναι από αυτά τα σκυλιά που τους φοράνε ροζ φορέματα και βραχιόλια. Ο χρόνος της Τίνας είναι περιορισμός, οπότε το ερώτημα έπρεπε να τεθεί γρήγορα, δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο ένα σοβαρό ερώτημα θα μπορούσε να απαντηθεί τόσο γρήγορα, ίσως, επειδή η Τίνα είναι και μοντέλο και κομμώτρια και ιδιοκτήτρια σκύλου, να χρειάζεται λιγότερο χρόνο από την Άννα που είναι μόνο ιδιοκτήτρια γάτας.
Η Τίνα μου πρότεινε να επισκεφθώ τους ειδικούς για τα θέματα ζώων, ένας από αυτούς είναι και ο εκπαιδευτής σκύλων που γνωρίζει και ο οποίος είναι τόσο καλός στη δουλειά του και η ίδια τόσο ευχαριστημένη μαζί του, που τον καλεί περισσότερες από δύο φορές την εβδομάδα στο σπίτι της (λόγω του σκύλου της).
Δίνοντας μου την διεύθυνση του, μου τόνισε, πως μόνο οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με τα ζώα θα μπορούσαν να απαντήσουν σε ένα τέτοιο ερώτημα και πόσο μάλλον ένας σωστός επαγγελματίας όπως είναι ο Νίκ.
Δεν είχα φανταστεί πως η απάντηση θα ήταν τόσο δύσκολη ώστε να χρειαζόμουν να επισκεφθώ κάποιον ειδικό για θέματα ζώων. Ο κατά πολύ νεότερος από την Τίνα εκπαιδευτής σκύλων, ο Νίκ, ακούγοντας το ερώτημα διευκρίνισε πως είναι ειδικός μόνο για θέματα που αφορούν τα πιο μικρά σκυλιά που υπάρχουν, όπως το τσιουάουα της Τίνας. Λυπήθηκε που δεν μπόρεσε να δώσει μια απάντηση στο ερώτημα, επειδή όμως δεν γνώριζε από μεγαλύτερα σκυλιά θέλησε να αποφύγει τυχόν λάθος ερμηνείες. Τον ευχαρίστησα για την έντιμη στάση που κράτησε και επέστρεψα σπίτι.
{1ο Θανάσιμο Ερώτημα - β' μέρος}
Τρίτη 4/ 2/ 2014
Η σημερινή μέρα με βρήκε σε ένα μικρό κατάστημα το οποίο πωλούσε κατοικίδια ζώα. Συγχώρησα γρήγορα τον ευατό μου που δεν είχε σκεφτεί νωρίτερα να επισκεφτεί τον χώρο αυτό, ο οποίος, όπως φαίνεται, θα μου έδινε την απάντηση που έψαχνα. Η κοπέλα με το καρτελάκι «Λίντα» ακούγοντας το ερώτημα, μου εξήγησε, πως δεν είναι η ιδιοκτήτρια του καταστήματος απλά εργάζεται σε αυτό αλλά και ιδιοκτήτρια να ήταν δεν θα μπορούσε να απαντήσει.
Ο λόγος ήταν απλός.
Βρισκόμουν σε κατάστημα όπου πωλούν κατοικίδια ζώα, τροφές και αξεσουάρ. Τα καταστήματα αυτά δεν ευθύνονται για τα αδέσποτα ζώα που κυκλοφορούν στους δρόμους. Η κοπέλα με το καρτελάκι «Λίντα», μου τόνισε πως εκτός του ότι θα ήταν ανεύθυνο δεν θα συνέφερε τα καταστήματα κατοικίδιων ζώων να εγκαταλείπουν αυτά στους δρόμους, γιατί πρώτα τα αγοράζουν και έπειτα τα πωλούν.
Διαπίστωνα πως το ερώτημα έτεινε να παρεξηγηθεί και πως η κοπέλα με το καρτελάκι «Λίντα» δεν θα μου έδινε την απάντηση που ζητούσα.
Δεν ξέρω αν έφταιγε το “καρτελάκι «Λίντα»” αλλά προτίμησα να αποχωρήσω αφού πρώτα την ευχαρίστησα για λόγους τυπικούς. Για ακόμη μια φορά κατηφόρισα προς το σπίτι της Άννας.
Η Άννα, όπως πάντα, με υποδέχτηκε με χαρά σε αντίθεση με την Μέμα η οποία είχε πάρει θέση πιάνοντας τον μισό καναπέ, κάνοντας μου γνωστά με αυτό τον τρόπο τα όριά μου. Αφού κατάφερα να βολευτώ κοντά στη Μέμα, παρατηρούσα την Άννα που ετοίμαζε το τσάι μας και ταυτόχρονα σκεφτόμουν που αλλού έπρεπε να απευθυνθώ για να πάρω επιτέλους την απάντηση στο ερώτημα, χωρίς να έχω ιδέα ότι η απάντησή ήταν ακριβώς δίπλα μου.
“Το πρόβλημά σου είναι ότι δεν σκέφτεσαι σαν γάτα”.
Τα λόγια της Μέμας αντήχησαν σαν καμπάνες μέσα στο μυαλό μου και τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν. Κοιτούσα έντονα την Μέμα και προσπαθούσα να καταλάβω. Δεν ήταν δυνατόν! Δεν μπορεί! Όμως η Μέμα είχε δίκιο.
Σκεφτόμουν σαν άνθρωπος και το ερώτημα δεν αφορούσε τους ανθρώπους αλλά τους σκύλους και τις γάτες. Η Μέμα συνέχισε, λέγοντας, ότι θα μου έδινε την απάντηση μόνο εάν της έδινα κάτι και εγώ. Βιάστηκα να συμφωνήσω χωρίς να υπολογίσω το πονηρό μυαλό της γάτας που εκείνη την ώρα είχα δίπλα μου. Αυτό που η Μέμα μου ζητούσε ήταν η ελευθερία της.
Ορίστε η απάντηση του ερωτήματος που η Μέμα έδωσε.
“Βρες μου ένα λόγο για να μείνει μια γάτα στην πόλη. Η βρωμιά; Η κίνηση; Οι δήθεν μεγάλοι χώροι; Κανένας. Οι γάτες προτιμούν να ζουν στην επαρχία, είμαστε φτιαγμένες έτσι που δεν ζούμε ευχάριστα όταν έχουμε μόνο τα απαραίτητα όπως ένα σπίτι και φαγητό. Θέλουμε τον χώρο μας και την επαφή μας με την φύση. Η πόλη είναι μέρος για τους σκύλους. Οι γάτες που κυκλοφορούν στους δρόμους των πόλεων, είναι από τις λίγες που ενώ κατάφεραν να δραπετεύσουν, φοβήθηκαν να ταξιδέψουν και αυτό γιατί πολλές από εμάς έχουν σκοτωθεί στους επαρχιακούς δρόμους, ενώ προσπαθούσαν να βρουν ένα ήσυχο μέρος για να ζήσουν. Για αυτό και βλέπεις μόνο λίγες αδέσποτες γάτες στις πόλεις. Οι σκύλοι δεν σκέφτονται έτσι, έχουν πρόβλημα εξάρτησης και ανασφάλειας, αρκεί να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα τους ή έστω να ζουν ανάμεσα στους ανθρώπους και είναι ευτυχισμένοι’’.
Δεν αμφισβήτησα την απάντηση της Μέμας, άλλωστε κάλυπτε το ερώτημα σε όλες τις πτυχές του, αμφισβήτησα όμως αυτό που μου ζητούσε να της δώσω. Όταν την παρακάλεσα ευγενικά να ανταλλάξει την ελευθερία της με κάτι άλλο πιο ανώδυνο και πιο έντιμο απέναντι στην Άννα, έσφιξε τα μάτια της και με σηκωμένη την ουρά της μου είπε αυστηρά:
“Εμείς οι γάτες, φημιζόμαστε για δυο πράγματα, πρώτον να κρατάμε το λόγο μας και δεύτερον να εκδικούμαστε πάντα...
Φρόντισε τώρα εσύ να θυμάσαι το πρώτο, για να μην δεις το δεύτερο να πραγματοποιείται”.
Το τελεσίγραφο της Μέμας δεν μου επέτρεπε να συνεχίσω να την πιέζω να αλλάξει αυτό που μου ζητούσε. Μην σκεφτείτε ότι φοβήθηκα, έπρεπε απλά να κρατήσω την υπόσχεση που χωρίς καμία σκέψη της είχα δώσει. Η Μέμα μου είχε χρεώσει ακριβά την απάντηση.
{2ο Θανάσιμο Ερώτημα}
Τετάρτη 5/ 2/ 2014
Μπορεί εχθές να βρήκα την απάντηση που έψαχνα αλλά το μυαλό μου σήμερα συνεχίζει να είναι απασχολημένο και ελαφρώς ταραγμένο. Η Μέμα μου ζητούσε να κάνω πολλά, ουσιαστικά να σχεδιάσω την απόδρασή της, φοβόταν να ταξιδέψει μόνη στη επαρχία και ήθελε να προτείνω στην Άννα μια εκδρομή σε ένα μικρό χωριό αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την πόλη. Καθόλου ευχάριστη κατάσταση και εντελώς βρώμικο το παιχνίδι που σχεδιάζω να παίξω μαζί της.
Με την Άννα πάντα είχαμε καλές σχέσεις γνωριζόμαστε αρκετό καιρό και ποτέ δεν είχαμε μαλώσει ή θυμώσει μεταξύ μας. Είχαμε μια φιλική σχέση με το επίπεδο που αρμόζει σε κάθε καλοπροαίρετη φιλική σχέση.
Βέβαια, τώρα τελευταία, παρατηρούσα στην Άννα μια παράξενη συμπεριφορά που δεν την είχε πιο πριν, με ακουμπούσε πιο πολύ, όταν μου μιλούσε είχε συνήθως ένα μεθυσμένο χαμόγελο και μου τόνιζε το πόσο έξυπνος και θαυμάσιος άνθρωπος είμαι.
Η σχέση μας όδευε να γίνει αδελφική κρίνοντας από την συμπεριφορά της και αυτό με έκανε να αισθάνομαι ακόμη πιο άσχημα για αυτό που ετοιμαζόμουν να στήσω πίσω από την πλάτη της.
Δέχτηκε με χαρά την εκδρομή που της πρότεινα να κάνουμε και μου δήλωσε ότι τόσο η ίδια όσο και η γάτα της είχαν ανάγκη να αλλάξουν παραστάσεις. Όλα κανονίστηκαν για αύριο το απόγευμα. Θα ταξιδεύαμε με ένα μικρό αυτοκίνητο που θα νοικιάζαμε το πρωί, η Άννα θα ετοίμαζε κρύα σάντουιτς και σοκολατένια κουλουράκια εγώ θα αγόραζα τα αναψυκτικά και θα συναντιόμασταν έξω από το σπίτι της στις 16:00 το απόγευμα.
Δεν μου απέμεινε κάτι άλλο από το να περιμένω την αυριανή μέρα. Για να καθησυχάσω τον εαυτό μου πήρα την απόφαση να τα πω όλα στην Άννα όταν η Μέμα θα έφευγε, ήλπιζα ότι θα καταλάβει τους λόγους που οδήγησαν την αγαπημένη της γάτα να ζήσει μόνη σε ένα ήσυχο μικρό χωριό.
Ήξερα ότι η θέση μου ήταν δύσκολη θα γινόταν όμως ακόμη πιο δύσκολη αν αθετούσα την υπόσχεση που είχα δώσει στη Μέμα.
{2ο Θανάσιμο Ερώτημα β΄μέρος}
Πέμπτη 6/ 2/ 2014
Όλα κύλησαν ομαλά ή καλύτερα όλα κύλησαν όπως ακριβώς τα είχε σχεδιάσει η Μέμα. Στις έξι το απόγευμα είχαμε ήδη φθάσει στο μικρό χωριό βρήκαμε ένα όμορφο και καταπράσινο χώρο που βρισκόταν απέναντι από ένα αγρόκτημα. Η Άννα έστρωσε μια κίτρινη κουβέρτα για να καθίσουμε και τοποθέτησε δίπλα μας το καλάθι και το πιατάκι φαγητού της Μέμας φροντίζοντας να μην έχει ξεχάσει κάτι που θα έκανε τη γάτα της να ανησυχήσει.
Με αυτό που έβλεπα μπροστά μου σιγουρεύτηκα για τον λόγο που πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν το νόημα της φράσης «τραγική ειρωνεία».
Από τη στιγμή που καθίσαμε με την Άννα και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε, η Μέμα κάνοντας αθόρυβες βόλτες γύρω από το καλάθι της, δεν σταμάτησε να μας κοιτάζει επίμονα, αργότερα κατάλαβα τον λόγο.
Η απόδραση της Μέμας έγινε χωρίς να το καταλάβει ούτε η Άννα αλλά ούτε και εγώ που φυσικά γνώριζα τι επρόκειτο να συμβεί. Η Άννα που ομολογώ ότι μιλούσε πιο πολύ από ότι συνήθως σε σημείο που να δυσκολεύομαι να την παρακολουθήσω μου ζήτησε με έντονη διάθεση να σηκωθώ επάνω γιατί είχε να μου ανακοινώσει κάτι.
Όλα έγιναν γρήγορα.
Καθώς σηκωνόμουν από την κίτρινη κουβέρτα και έχοντας απέναντί μου την Άννα, με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα την Μέμα να έχει σταματήσει να κάνει βόλτες και να μας κοιτάζει έντονα ενώ μια κυρία από το αγρόκτημα έδειχνε να έχει διάθεση να μας καλωσορίσει στο χωριό. Πριν προλάβω να στηθώ καλά – καλά στα πόδια μου η Άννα με αρπάζει και με φιλάει. Τα μάτια μου γούρλωσαν καθώς τα χείλη μου ήταν απασχολημένα.
Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που έπρεπε να με απασχολήσει πιο πολύ, ο αέρας που κινδύνευε να σηκώσει το φόρεμά μου, το ότι η κυρία του αγροκτήματος ούρλιαζε επαναλαμβάνοντας συνέχεια τη φράση “Ντροπή, μεγάλα κορίτσια, στα τσακίδια!” ή το ότι δεν ήξερα που βρισκόταν η Μέμα.
Χρειάστηκαν μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να απομακρυνθώ ευγενικά από την Άννα και άλλα τόσα για να καταλάβω ότι η Μέμα είχε πια κάνει το μεγάλο βήμα.
Πριν προλάβω να αρχίσω να συνέρχομαι, να ζητήσω εξηγήσεις από την Άννα, να απαντήσω ευγενικά στην κυρία που συνέχιζε να ουρλιάζει απέναντί μας, να ψάξω σημάδια της Μέμας, ξαφνικά όλα πάγωσαν, ότι υπήρχε γύρω μου είχε κολλήσει, η κυρία του αγροκτήματος, η Άννα, ο αέρας που πριν από λίγο κινδύνευε να παρασύρει μαζί του το φόρεμά μου. Για να καταλάβετε τι εννοώ η εικόνα γύρω μου ήταν ακριβώς ίδια με την εικόνα που έχει ένα παιχνίδι στον υπολογιστή όταν πατήσετε pause. Φυσικά και δεν είμαι χαρακτήρας ηλεκτρονικών παιχνιδιών ούτε και η πρωταγωνίστρια που πάτησε pause επειδή κάποια στιγμή έπρεπε να φάει κάτι ή τουλάχιστον να επισκεφτεί την τουαλέτα.
Το όνομά μου είναι Φαίδρα και η εικόνα που περιέγραψα παραπάνω δεν είναι παρά μόνο η κατάσταση που βιώνει το άτομο όταν αποκαλύπτεται ένα καινούριο σοβαρό ερώτημα το οποίο ζητά άμεσα να απαντηθεί.
Εκείνο το απόγευμα ακόμη ένα σοβαρό ερώτημα κατέκλυσε το μυαλό μου.
«Γιατί οι άνθρωποι φιλιούνται και στο στόμα;»
Το δεύτερο αυτό ερώτημα δεν μου άφηνε καμία απορία, ήμουν σίγουρη ότι το μυαλό μου είχε γίνει πια ένας καλός δέκτης σοβαρών ερωτημάτων και εγώ έπρεπε να κάνω τα πάντα για να βρω τις απαντήσεις.
{2ο Θανάσιμο Ερώτημα γ΄μέρος}
Κυριακή 16/ 2/ 2014
Αναμφισβήτητα η Μέμα είναι μια πολύ έξυπνη γάτα. Γνώριζε το λόγο για τον οποίο το τελευταίο καιρό η συμπεριφορά της Άννας είχε αλλάξει απέναντι μου και τον εκμεταλλεύτηκε για να αποδράσει αθόρυβα και χωρίς καμία δυσκολία, αφού ήταν σίγουρη, πως το μυαλό της Άννας θα ήταν απορροφημένο στο να βρει τρόπο να μου εκδηλώσει τη «συμπάθειά» της. Δεν της κρατάω καμία κακία, ούτε και είμαι θυμωμένη μαζί της, έκανε τα πάντα και χρησιμοποίησε τους πάντες για να επιτύχει τον σκοπό της και αυτό από μόνο του δείχνει ισχυρή θέληση (και εγώ είμαι από τους ανθρώπους που σέβονται αυτούς που κοπιάζουν και προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους). Επίσης, δεν ξεχνώ, ότι στη Μέμα οφείλω την απάντηση του ερωτήματος που άνοιξε τον δρόμο για τη αποκάλυψη ενός δεύτερου σοβαρού ερωτήματος. Εύχομαι να είναι καλά όπου και να βρίσκεται.
Το δεύτερο σοβαρό ερώτημα στην αρχή με ξάφνιασε μετά όμως κατάλαβα τι ακριβώς συμβαίνει.
Τα σοβαρά ερωτήματα δεν δέχονται καμία παρέμβαση, δημιουργούνται κάπου που δεν μπορώ να γνωρίζω και αποκαλύπτονται με τρόπο που τον ονόμασα “pause”.
Αν προσπαθήσω να αλλάξω το νόημα ή την αρχική διατύπωση των σοβαρών ερωτημάτων, τότε δημιουργείται μια δίνη και ένα πλήθος κατώτερων ερωτημάτων κατακλύζουν το μυαλό με αποτέλεσμα να κάνουν την εμφάνισή τους εκατοντάδες σκέψεις, εξαιρετικά ανώμαλες και συνεχώς μεταβαλλόμενες, που καμία σχέση δεν έχουν με το σοβαρό ερώτημα και καλό είναι να αποφεύγω.
Δεν γνωρίζω την απάντηση του σοβαρού αυτού ερωτήματος, οπότε αύριο το μεσημέρι, κανόνισα να επισκεφτώ το κομμωτήριο της Τίνας. Εκείνη την ώρα αρκετοί πελάτες, άνδρες και γυναίκες, βρίσκονται στο κομμωτήριο της και ίσως κάποιος να γνωρίζει την απάντηση που ψάχνω. Με την Άννα έχω να μιλήσω αρκετές μέρες. Το τηλέφωνο στο σπίτι της δεν λειτουργεί, από το γραφείο της μου λένε συνέχεια ότι έχει βγει έξω για δουλειές και όσες φορές και αν πήγα στο σπίτι της αυτή λείπει. Ελπίζω να μην έχει την έχει στενοχωρήσει πολύ η εξαφάνιση της Μέμας.
Από το μικρό χωριό εκείνο το απόγευμα φύγαμε βιαστικά και δεν πρόλαβα να της εξηγήσω τους λόγους που οδήγησαν τη γάτα της να φύγει από κοντά της. Την ενημέρωσα μόνο για το ότι δεν την συμπαθώ με τον τρόπο που με συμπαθεί αυτή και ότι εδώ και καιρό συμπαθώ με αυτό τον τρόπο μόνο τον Σωκράτη. Έδειξε να καταλαβαίνει και να συμμερίζεται τη γνώμη μου.
{2ο Θανάσιμο Ερώτημα γ΄μέρος}
Δευτέρα 17/2/2014
Η απόφαση μου να επισκεφτώ το κομμωτήριο της Τίνας το μεσημέρι αποδείχτηκε καλή ιδέα. Περίπου πέντε άτομα, ακούγοντας το σοβαρό ερώτημα, θέλησαν να δώσουν την δική τους απάντηση έχοντας όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν. Οι απαντήσεις που πήρα ήταν αρκετές και για μια στιγμή αναρωτήθηκα για ποιον λόγο δεν είχα σκεφτεί και εγώ μια από όλες αυτές. Επειδή αυτούς τους ανθρώπους δεν τους γνωρίζω όλους προσωπικά, δεν μπορώ να θυμηθώ τα ονόματα τους και για να αποφύγω τη δημιουργία παρεξηγήσεων θα τους ονομάσω Πελάτης 1, Πελάτισσα 2...
Ο Πελάτης 1, υπάλληλος σε νυχτερινό μαγαζί, μου εξήγησε πως το φιλί στο στόμα είναι κάτι που συνηθίζουν να το δίνουν οι άνθρωποι συνήθως σε αυτούς που αγαπούν, συνήθως, γιατί υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που τους αρέσει να δίνουν φιλιά χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Η Πελάτισσα 2, ηθοποιός, μου τόνισε με σιγουριά πως δεν υπάρχει κάποιος λόγος που να οδηγεί τους ανθρώπους να φιλιούνται στο στόμα. Αν υπήρχε, θα τον γνώριζε πολύ καλά αφού έχει φιλήσει πολλούς ανθρώπους. Η Πελάτισσα 3, δασκάλα, διαφώνησε με την Πελάτισσα 2, για την ίδια, σαφώς και υπάρχει λόγος που οδηγεί τους ανθρώπους να δίνουν φιλιά σε κάποιους άλλους και αυτός ο λόγος ονομάζεται έρωτας. Οι ηθοποιοί όμως έχουν μπερδευτεί και δεν τον καταλαβαίνουν γιατί συνέχεια δίνουν φιλιά που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο Πελάτης 4, συνταξιούχος, αφού πρώτα με ενημέρωσε πως το φιλί στο στόμα ονομάζεται αλλιώς ερωτικό φιλί, μου είπε πως όταν ήταν πιο νέος είχε διαβάσει κάπου την άποψη κάποιων ανθρωπολόγων οι οποίοι θεωρούσαν ότι το ερωτικό φιλί προήλθε πιθανότατα από μια πανάρχαια μέθοδο διατροφής. Πιο αναλυτικά, μου εξήγησε, ότι στις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες οι μητέρες όταν σταματούσαν να θηλάζουν, μασούσαν την τροφή και την έσπρωχναν με τη γλώσσα τους στο στόμα του μωρού, αυτή η στοργική πράξη λοιπόν, που σήμερα ονομάζουμε ερωτικό φιλί, είναι απλά κατάλοιπο της προϊστορίας μας. Ο Πελάτης 5, μοντέλο, αντέδρασε όταν άκουσε αυτή την απάντηση και θεώρησε τον Πελάτη 4, μεγάλο σε ηλικία για να μπορεί να θυμάται τον τρόπο που φιλιούνται οι άνθρωποι. Ο Πελάτης 4, αποκάλεσε τον Πελάτη 5, αναιδή και του ζήτησε να σταματήσει να μιλάει. Ο Πελάτης 5, σηκώθηκε με έντονο ύφος από τη πολυθρόνα του και η Τίνα τους παρακάλεσε να ηρεμήσουν ενώ με κατεύθυνε προς την έξοδο του κομμωτηρίου.
Καθώς με αποχαιρετούσε μου ψιθύρισε πως τα ερωτικά φιλιά συνοδεύουν κάτι άλλο και αν σκεφτώ λίγο θα καταλάβω τι εννοεί.
Βέβαια εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμη τι ήθελε να μου πει η Τίνα και για τον λόγο αυτό δεν δέχτηκα την απάντηση της ως πιθανή του ερωτήματος.
Επιστρέφοντας στο σπίτι σκεφτόμουν πως, ενώ κατάφερα και πήρα κάποιες απαντήσεις, καμία δεν έδινε τη λύση στο ερώτημα. Κατευθύνθηκα στο δωμάτιο του Σωκράτη για να ακούσω τη δική του απάντηση. Για αυτόν, το φιλί στο στόμα, πέρα από τη ευχαρίστηση που του δίνει, τον κάνει να αναβιώνει την αγάπη και την ασφάλεια που σαν βρέφος ένιωθε στην αγκαλιά της μητέρας του. Ο Σωκράτης πιο πολύ με μπέρδεψε παρά με βοήθησε και ήμουν σίγουρη πως η απάντηση αυτή δεν ήταν δική του, ίσως κάπου να την είχε διαβάσει. Δυσαρεστημένος από την αντίδρασή μου θέλησε να ακούσει ποια ήταν η δική μου απάντηση. Όταν του είπα ότι δεν γνωρίζω πρότεινε να με φιλήσει, δέχτηκα, αυτό είναι άλλωστε κάτι που το κάνω πολλές φορές με τον Σωκράτη.
Καθώς ο Σωκράτης με φιλούσε ή καθώς εγώ φιλούσα τον Σωκράτη, η απάντηση που έψαχνα σε αυτό το δεύτερο ερώτημα αποκαλύφθηκε μεμιάς μπροστά μου. Ένιωσα παράξενα αλλά ήμουν πια σίγουρη πως το ερώτημα είχε απαντηθεί.
«Οι άνθρωποι φιλιούνται στο στόμα γιατί έτσι έχουν μάθει.»
Δεν μπήκα στη διαδικασία να αναλύσω την απάντηση, η ανακούφιση που αισθάνθηκα σε συνδυασμό με την απομάκρυνση του ερωτήματος από το μυαλό μου, με διαβεβαίωσε πως το δεύτερο σοβαρό ερώτημα είχε ήδη απαντηθεί.
Δευτέρα 28/4/2014
Πάνε σχεδόν δυο μήνες από την τελευταία φορά που ένα θανάσιμο ερώτημα εισέβαλλε στο μυαλό μου και ομολογώ πως σκέφτομαι τι να συμβαίνει. Δεν γίνεται έτσι ξαφνικά να έχασα την επαφή που είχα μαζί τους. Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό μου, μπορεί ο χρόνος εκδήλωσης των θανάσιμων ερωτημάτων να είναι ακαθόριστος ή μπορεί ο δέκτης να αλλάζει κατά διαστήματα ίσως επειδή έχει βρει και αυτός την απάντηση σε κάποιο από τα ερωτήματα, για τίποτα δεν μπορώ να είμαι σίγουρη, απλά υποθέτω.
Τα πράγματα κυλούν ήρεμα τώρα πια και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Με την Άννα έχουμε να μιλήσουμε πολλές μέρες. Δεν μπορώ να την βρω ακόμη, ούτε στο γραφείο της αλλά ούτε και στο σπίτι της. Ίσως έχει πάει κάποιο ταξίδι και έχει ξεχάσει να με ειδοποιήσει. Στην Άννα αρέσουν πολύ τα ταξίδια.
Για αυτό που είμαι σίγουρη είναι πως η ζωή μου έχει αλλάξει, ακόμη και η συνήθεια του να γράφω στο ημερολόγιό μου έχει αλλάξει και οι σελίδες του φτάνουν στο τέλος τους. Θα πρέπει να αγοράσω ένα καινούριο.
Ομολογώ πως περνούσα πολύ όμορφα ψάχνοντας τις απαντήσεις των ερωτημάτων και αυτό είναι κάτι που μου έχει λείψει. Φυσικά, το πρόβλημά μου απασχολεί και τον Σωκράτη, αφού είναι πια ο μόνος που ακούει σε καθημερινή βάση τα παραπονά μου για αυτή την τόσο παράξενη και μυστηριώδη εξαφάνιση των ερωτημάτων.
Όχι, όχι, «για ποιον λόγο εξαφανίζονται τα ερωτήματα» δεν μπορεί να ανήκει στο κατάλογο των θανάσιμων ερωτημάτων. Αυτό είναι κάτι που σκέφτηκα εγώ, το μυαλό μου και σε καμία περίπτωση δεν ταιριάζει με τον τρόπο γέννησης των θανάσιμων ερωτημάτων. Αν κάποιος ήταν δέκτης το ερωτημάτων κάποια στιγμή στη ζωή του δεν πέφτει σε μια τέτοια παγίδα.
Ότι και να συμβαίνει δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να περιμένω.
{3ο Θανάσιμο Ερώτημα}
Κυριακή 22/6/2014
Η ζέστη είναι αφόρητη, το καλοκαίρι όπως φαίνεται έχει μπει για τα καλά ενώ εγώ αποφεύγω να μπαίνω μέσα στο σπίτι, το μπαλκόνι έχει γίνει ο χώρος που με φιλοξενεί τον τελευταίο καιρό.
Ο Σωκράτης, μου πρότεινε σήμερα να επισκεφθούμε τη θάλασσα με μια παρέα φίλων του από τη δουλειά, αρνήθηκα, εκτός από τη ζέστη που έχω να αντιμετωπίσω, υπάρχουν και κάποια έντομα τα οποία το τελευταίο διάστημα έχουν βάλει σκοπό να με αποτρελάνουν. Εξήγησα στο Σωκράτη πως θα πρέπει να βρω μια λύση ώστε να καταλάβουν τα έντομα αυτά ότι με ενοχλούν και με προκαλούν χωρίς λόγο.
Από μέρους μου, μέχρις στιγμής, τους έχω συμπεριφερθεί όμορφα και πολιτισμένα δίνοντας τους χώρο στο μπαλκόνι μου και μοιράζοντας ακόμη και το φαγητό μου.
Δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν όμως τις προθέσεις μου ούτε καν με σέβονται.
Ευχήθηκα στο Σωκράτη να περάσει όμορφα ενώ ταυτόχρονα σκέφτηκα πως θα πρέπει να μιλήσω αυστηρά, αυτή τη φορά, στα κακομαθημένα και χωρίς στοιχειώδεις τρόπους συμπεριφοράς έντομα.
Ένα τσούρμο από αυτά με περίμεναν στο μπαλκόνι μου ενώ ήδη είχαν κάνει κατάληψη στη καρέκλα μου, στο ημερολόγιό μου, στο τραπεζάκι μου, κάποια μάλιστα, είχαν εισχωρήσει ακόμη και μέσα στο δωμάτιό μου.
Ήμουν σίγουρη, ο κόμπος είχε φτάσει πια στο χτένι.
Με σοβαρό ύφος και με σταθερό βλέμμα, εξήγησα στα έντομα πως θα πρέπει να σέβονται το χώρο και αυτόν που τα φιλοξενεί και να καταλαβαίνουν πότε η παρουσία τους γίνεται ενοχλητική, δεν θα πρέπει να κοιτάζουν μόνο τον ευατό τους αλλά και τους υπολοίπους που υπάρχουν γύρω τους, έτσι θα μπορούμε να συνυπάρχουμε χωρίς προβλήματα.
Δεν περίμενα να καταφέρω και πολλά, άλλωστε το γνώριζα από την αρχή αυτό, όπως έτσι και έγινε. Όχι απλά έδειξαν ότι δεν με άκουγαν αλλά με κορόιδευαν κάνοντας βόλτες και τσιμπώντας με ενώ εγώ μιλούσα, η κατάσταση είχε γίνει ανυπόφορη.
Αυτό ήταν. Το πρόσωπό μου άρχιζε να καίει και να γίνεται κόκκινο, τα δόντια μου έτριζαν μεταξύ τους ενώ τα δάχτυλα των χεριών μου σχημάτιζαν γροθιές.
Πριν αρχίζω να πετάω στον αέρα ότι έβρισκα μπροστά μου ένιωσα κάτι το οποίο είχα ξεχάσει και το οποίο είχε καιρό να μου συμβεί, για δευτερόλεπτα σάστισα προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς μου συμβαίνει.
Δεν μπορεί! Ήταν αυτό που φοβόμουν ότι είχα χάσει και που αναζητούσα να βρω με αγωνία. Ναι! Ήταν η γέννηση ενός καινούριου σοβαρού ερωτήματος.
Μέσα στις σκέψεις μου και μέσα στα νεύρα μου έκανε την εμφάνισή του ένα καινούριο σοβαρό ερώτημα. «Γιατί οι μύγες γίνονται τόσο ενοχλητικές;»
Είναι αλήθεια! Τίποτα δεν χάθηκε! Όχι μόνο δεν έπαψα να είμαι δέκτης σοβαρών ερωτημάτων αλλά αυτή τη φορά γνωρίζω με σιγουριά ποιος θα δώσει τη σωστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Ετοιμάστηκα αμέσως, πριν το απόγευμα θα πρέπει να έχω βρει τη Μέμα!
{3ο Θανάσιμο Ερώτημα β' μέρος}
Κυριακή 22/6/2014
Η διαδρομή για το χωριό όπου είχαμε επισκεφθεί με την Άννα και που τώρα πια μένει η Μέμα μου φάνηκε αυτή τη φορά πιο μεγάλη. Φθάνοντας θυμήθηκα εύκολα το μέρος που είχαμε καθίσει για πικνίκ, αφού άφησα στην άκρη του δρόμου το αυτοκίνητό μου, κατηφόρισα με τα πόδια κοιτώντας συνέχεια γύρω μου μήπως και δω κάπου τι Μέμα.
Βρήκα εκεί όπου είχαμε καθίσει τη προηγούμενη φορά, όλα ήταν ίδια, εκτός από κάποια χόρτα τα οποία είχαν μεγαλώσει πολύ, θα έλεγα.
Ψάχνοντας τριγύρω για τη Μέμα και φωνάζοντας κάπου - κάπου το όνομά της, η γνωστή κυρία του μοναδικού σπιτιού που βρισκόταν εκεί, με ρώτησε ευγενικά (αυτή τη φορά) αν μπορούσε να με βοηθήσει. Της εξήγησα ότι ψάχνω μια πορτοκαλί γάτα που ακούει στο όνομα Μέμα. Η κυρία έμεινε για λίγο σιωπηλή ίσως και λίγο σκεφτική, έπειτα βάζοντας τα χέρια στη μέση της και ζαρώνοντας τα φρύδια της, είπε πως τώρα με θυμάται και θα πρέπει να ντρέπομαι που κάνω ότι κάνω και σαν να μην έφθανε αυτό παρατάω και τα ζωντανά στο δρόμο.
Η κυρία άρχιζε να με μπερδεύει γιατί και η ίδια είχε μπερδευτεί. Γνώριζε την ιστορία με την Άννα αλλά και με τη Μέμα εντελώς λάθος. Προσπάθησα να της εξηγήσω τι έχει συμβεί αλλά μου έκλεισε βιαστικά τη πόρτα φωνάζοντας ταυτόχρονα να εξαφανιστώ.
Σε λίγο θα βράδιαζε και χωρίς φως θα δυσκολευόμουν να ψάξω για τη Μέμα. Να φύγω για το σπίτι μου και να επιστρέψω πάλι το πρωί στο χωριό θα ήταν χαμένος χρόνος, καλύτερα ήταν να βρω ένα μέρος μέσα στο χωριό να κοιμηθώ και το πρωί ξυπνώντας νωρίς να αρχίσω να ψάχνω για τη Μέμα.
Έμεινα για λίγο να αναζητώ τη Μέμα πίσω από το σπίτι της μπερδεμένης κυρίας χωρίς κανένα όμως αποτέλεσμα. Μετά από λίγο επέστρεψα στο αυτοκίνητό μου και κατευθύνθηκα προς το κέντρο του χωριού, λίγο αργότερα με τη βοήθεια δύο χωρικών βρήκα εύκολα ένα όμορφο δωμάτιο.
Το να μην καταφέρω να βρω τη Μέμα δεν περνούσε καθόλου από το μυαλό μου. Η Μέμα μου είχε ζητήσει να τη φέρω σε αυτό το μέρος γιατί εδώ ήθελε να ζήσει, το να έχει φύγει από το χωριό το θεωρούσα αδιανόητο αφού φοβόταν να ταξιδέψει μόνη της. Άλλωστε αυτό ήταν το αντάλλαγμα που ζητούσε για την απάντηση που μου έδωσε στο πρώτο σοβαρό ερώτημα.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι σκεφτόμουν τις μύγες του σπιτιού μου, ίσως να έχουν ξαφνιαστεί που δεν θα υπάρχει φαγητό και που λείπω τόσες ώρες, ίσως πάλι να κάνουν πάρτυ που επιτέλους τους άδειασα τη γωνιά.
{3ο Θανάσιμο Ερώτημα γ' μέρος}
Δευτέρα 23/6/2014
Η ώρα ήταν 07:00 όταν ο ιδιοκτήτης των ενοικιαζόμενων δωματίων μου χτύπησε τη πόρτα. Τη προηγούμενη μέρα, επειδή δεν είχα κάποιο ξυπνητήρι μαζί μου, ζήτησα από τον ίδιο να με ξυπνήσει νωρίς το πρωί. Κατέβηκα στο χώρο με τα λιγοστά τραπεζάκια και παρήγγειλλα ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι με κουλουράκια. Ο ιδιοκτήτης άρχισε να με ρωτάει πως μου φαίνεται το χωριό του και για ποιο λόγο μια κοπέλα ταξιδεύει μόνη της. Στην πρώτη του ερώτηση απάντησα πως μου αρέσει πολύ το χωριό του και έχω έρθει και άλλες φορές, στη δεύτερη ερώτηση χρειάστηκα να μου εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί γιατί δεν είχα καταλάβει. Μου είπε πως του φαινόταν περίεργο να ταξιδεύουν τα κορίτσια μόνα τους, επίσης περίεργο του φαινόταν να οδηγούν τα κορίτσια αυτοκίνητο, καθώς περίεργο του φαινόταν που πολλά κορίτσια αργούν σήμερα να κάνουν παιδιά. Υπέθετα πως στον ιδιοκτήτη φαινόταν περίεργο οτιδήποτε είχε να κάνει με τα κορίτσια, έτσι για να αλλάξω θέμα, τον ρώτησα αν έχει δει μια πορτοκαλί γάτα που ακούει στο όνομα Μέμα, αφού σκέφτηκε για λίγο, μου εξήγησε πως θα φτάσω σε μια περιοχή που στο χωριό την ονομάζουν «Βάλτο» όπου εκεί ζουν πολλές γάτες και σκυλιά, αφού πολλοί άνθρωποι τα αφήνουν εκεί όταν τα βαρεθούν. Αναρωτήθηκα πως είναι να βαριέσαι ένα σκύλο ή μια γάτα, ακόμη όμως δεν το έχω καταλάβει.
Πλήρωσα για το δωμάτιο και για το πρωινό και αφού τον ευχαρίστησα έφυγα. Δεν άργησα να καταλάβω πως η περιοχή «Βάλτος» είναι το μέρος που ζει η μπερδεμένη κυρία. Η ώρα είχε πάει 08:30, είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου μέχρι το βράδυ για να ψάξω να βρω τη Μέμα αυτό όμως δεν σήμαινε πως δεν θα χρειαζόμουν βοήθεια. Περπάτησα προς το αγρόκτημα, το μοναδικό σπίτι που βρισκόταν στη περιοχή, χτύπησα το κουδούνι και μετά από λίγο άκουσα βήματα, η μπερδεμένη κυρία είχε ήδη ξυπνήσει και κατευθυνόταν προς τη πόρτα.
Αφού την άφησα να φωνάζει για περίπου ένα τέταρτο κοντά στο πρόσωπό μου, μετά, της πρότεινα να μπούμε μέσα για να μην ακούγεται, μου είπε όμως πως δεν υπάρχει ψυχή στη περιοχή για να μας ακούσει και συνέχισε έτσι το κατσάδιασμα, εγώ όμως της είπα ότι θα περνούσε από εδώ σε λίγο ο κύριος Μιχάλης ο ξενοδόχος για να δει αν κατάφερα να βρω τη γάτα, στο άκουσμα αυτής της πρότασης με άρπαξε από το χέρι και με έβαλε μέσα στο σπίτι.
Δεν πίστευα στα μάτια μου! Πως γίνεται μια τόσο μπερδεμένη κυρία να έχει ένα τόσο συγυρισμένο σπίτι;
Η ερώτηση μου έκανε τη κυρία να σταματήσει να με κατσαδιάζει και να κατεβάσει λίγο το κεφάλι της. Νομίζω πως ντρεπόταν.
Της είπα πως δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεται γιατί είναι αλήθεια ότι έχει ένα πολύ συγυρισμένο σπίτι, η κυρία τότε με οδήγησε στο πίσω μέρος του αγροκτήματος για να μου δείξει τον κήπο της, ήταν ένας κήπος που μόνο ζωγραφισμένο φανταζόμουν πως θα έβλεπα, η κυρία φάνηκε να χαίρεται και να ντρέπεται συγχρόνως με αυτά που της έλεγα. Μου πρότεινε να επιστρέψουμε στο σαλόνι για έναν καφέ. Μετά από δύο ώρες κουβέντας με τη κυρία Αλίκη, έμαθα πως ζει στο αγρόκτημα μόνη της εδώ και 10 χρόνια, δεν έχει πολλούς φίλους και συγγενείς ενώ παρέα της κρατούν δύο καναρίνια και μια γάτα.
Η κυρία Αλίκη που είπε πως το μεγαλύτερο παράπονό της είναι το όνομα «Βάλτος» που δώσανε στη γειτονιά που ζει, και πως καμία άλλη γειτονιά του χωριού της δεν έχει ένα τόσο άσχημο όνομα, οι τουρίστες δεν θα επέλεγαν ποτέ να επισκεφθούν ένα τέτοιο μέρος. Εξήγησα στη κυρία Αλίκη πως αυτό δεν είναι σοβαρό πρόβλημα, αφού μπορεί να αλλάξει το όνομα όποτε θέλει, είναι μια απόφαση που μόνη της θα πάρει αφού μόνη της ζει σε αυτό το μέρος.
Μαζί με τη κυρία Αλίκη αλλάξαμε τη ξύλινη ταμπέλα «Βάλτος» και στη θέση της τοποθετήσαμε τη ταμπέλα «Ο Κήπος» - «Απολαύστε θέαμα και φαγητό στο μοναδικό αγρόκτημα της περιοχής».
Η κυρία Αλίκη δεν ήξερε πώς να με ευχαριστήσει, η κυρία μπερδεμένη είχε μεταμορφωθεί πια σε κυρία ευτυχισμένη.
{3ο θανάσιμο ερώτημα...ένα βήμα πριν το τέλος}
Τρίτη 24/6/2014
Η κυρία Αλίκη αρνήθηκε να με αφήσει να κοιμηθώ στο ξενοδοχείο και αυτό το βράδυ, μου είπε ότι το σπίτι της είναι αρκετά μεγάλο και μπορεί να φιλοξενήσει περισσότερα από ένα άτομα. Έτσι λοιπόν δέχτηκα τη πρότασή της.
Με απαλή μουσική και καλό κρασί απολαύσαμε την όμορφη βραδιά στον κήπο της, κατά τις δώδεκα το βράδυ η κυρία Αλίκη με καληνύχτισε, έμεινα να απολαμβάνω την όμορφη βραδιά παρέα με τα καναρίνια της τα οποία από ώρα φαίνονταν να είχαν κοιμηθεί.
Μέσα στο σκοτάδι άκουσα ξανά μια γνώριμη φωνή, που η αλήθεια είναι ότι μου είχε λείψει.
"Επιτέλους, άλλαξε και η ενέργεια του χώρου, τι όνομα ήταν αυτό; Άκου εκεί Βάλτος!"
Ήταν η Μέμα!
Πήδηξα από την καρέκλα μου και άρχισα να χοροπηδάω, είχα βρει τη Μέμα ή καλύτερα, η Μέμα με είχε βρει!
Κάθισε απέναντί μου και με κοιτούσε έντονα όπως πάντα, αποφάσισα να την ρωτήσω αμέσως.
"Μέμα, γιατί οι μύγες γίνονται τόσο ενοχλητικές;"
Περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω την απάντησή της, η λύση του σοβαρού ερωτήματος ήταν απλά θέμα χρόνου.
"Φαίδρα, γιατί η γη γυρίζει;"
Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου, δεν μπορεί να ήταν αυτή η απάντηση. Δεν καταλάβαινα τίποτα από τα όσα μου έλεγε. Η Μέμα συνέχιζε να με κοιτάζει ακόμη και όταν με πλέον σοβαρό ύφος την ρώτησα.
"Δεν γνωρίζεις την απάντηση; 'Ήμουν σίγουρη ότι θα μου έδινες την απάντηση που ψάχνω."
Η Μέμα σηκώθηκε από τη θέση της και άρχισε να τεντώνεται, είχε σταματήσει να με κοιτάζει, ενώ μπορούσα να πω με σιγουριά ότι τα μουστάκια της ζωγράφιζαν ένα μεγάλο χαμόγελο.
"Φαίδρα...Φαίδρα, γνωρίζω την απάντηση όσο καλά γνωρίζεις και εσύ το ότι θα πρέπει να με ανταμείψεις."
Η αλήθεια ήταν ότι τώρα αναρωτιόμουν αν πράγματι μου είχε λείψει η φωνή της. Αποφάσισα να μην παίξω αυτή τη φορά το παιχνίδι της. Κάθισα σιγά - σιγά στη καρέκλα μου και με αδιάφορο ύφος της απάντησα.
"Ευχαριστώ που μου θύμησες τον τρόπο με τον οποίο λειτουργείς, σε ενημερώνω απλά, ότι αυτή τη φορά δεν ενδιαφέρομαι, θα ψάξω να βρω αλλού τη λύση του σοβαρού ερωτήματος. Ευχαριστώ πάντως που ήρθες."
Η Μέμα μου απάντησε αμέσως.
"Εντάξει Φαίδρα, όπως νομίζεις, αν αλλάξεις γνώμη εγώ εδώ θα είμαι, συνήθως με βρίσκεις μέσα στο σπίτι, όταν όμως έχει πολύ ζέστη κάθομαι εδώ, στον κήπο."
Αισθάνθηκα σαν να με χτυπάει κάποιος στο κεφάλι. Δεν μπορεί η Μέμα να είναι η γάτα της κυρίας Αλίκης! Από όλες τις γάτες που κυκλοφορούσαν στη περιοχή η Μέμα ήταν αυτή που κατάφερε να βρει ένα καινούριο σπίτι;
Σαστισμένη καθώς ήμουν και ενώ η Μέμα είχε αρχίσει να απομακρύνεται την ρώτησα
"Αναρωτιέμαι με τα ταλέντα που φαίνεται να έχεις, τι είδους άνθρωπος θα ήσουν;"
Χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει και ενώ συνέχιζε να περπατά μου απάντησε
"Μμμμ...αυτό δεν το γνωρίζω, ξέρω όμως, πως αν ήμουν άνθρωπος θα ήμουν σίγουρα γυναίκα."
{τελειώνοντας κάπου εδώ...}
Τετάρτη 25/6/2014
Για καλή μου τύχη, η γυναίκα άνθρωπος ήμουν εγώ και όχι η Μέμα.
Το επόμενο πρωί, μαζί με τη βαλίτσα μου, κουβαλούσα και ένα πλαστικό κουτί μέσα στο οποίο βρισκόταν η Μέμα. Η κυρία Αλίκη είχε στενοχωρηθεί πολύ με την ασθένεια της Μέμας, έτσι μου δάνεισε το «σπιτάκι» του αγαπημένου της γάτου Γκάσπιρο, που είχε χάσει πριν χρόνια, για να την μεταφέρω όσον το δυνατό πιο ήσυχα στη πόλη χωρίς να ταλαιπωρηθεί από το ταξίδι.
“Κυρία Αλίκη, ο λόγος που έψαχνα τη γάτα μου, ήταν γιατί πρέπει να υποβληθεί σε μια δύσκολη επέμβαση που πρέπει να γίνει άμεσα, ήδη έχει χαθεί αρκετός χρόνος με τη εξαφάνισής της.
Έχω ήδη τηλεφωνήσει στη γιατρό της και έχω κλείσει ημερομηνία για το χειρουργείο.”
Η κυρία Αλίκη μου έδωσε τις ευχές της και μου είπε πως θα περίμενε με ανυπομονησία να μάθει νέα για τη πορεία της υγείας της.
Λίγα λεπτά αργότερα οδηγούσα έχοντας δίπλα μου το πλαστικό κουτί που φιλοξενούσε τη Μέμα, δεν είχε πει κουβέντα από τη στιγμή που η κυρία Αλίκη με προσοχή την είχε ξεγελάσει και βάλει μέσα στο «σπιτάκι» του Γκάσπιρο. Αποφάσισα τότε να μιλήσω πρώτη.
“Καλή μου Μέμα, η ιστορία έχει ως εξής, αν δεν μου δώσεις την απάντηση στο ερώτημα που ψάχνω, θα σε αφήσω στη πρώτη πόλη που θα βρω και που θα απέχει από την εξοχή, που τόσο πολύ αγαπάς, τουλάχιστον πέντε ώρες.
Αν όμως αποφασίσεις να μου δώσεις την απάντηση θα σε μεταφέρω, αφού περάσουν κάποιες μέρες για να δικαιολογήσω την ασθένεια σου, πίσω στη κυρία Αλίκη. Διαλέγεις και παίρνεις, και στις δύο περιπτώσεις να είσαι σίγουρη πως θα κρατήσω τον λόγο μου.”
Η Μέμα δεν είπε κουβέντα, καθόταν ήσυχα και με κοιτούσε ενώ κουνούσε νευρικά την ουρά της πότε αριστερά και πότε δεξιά.
Είχε πάει μεσημέρι όταν μπήκα στο διαμέρισμά μου, αφού άφησα τα πράγματά μου σε μια άκρη κατευθύνθηκα στο μπαλκόνι, όλα ήταν όπως τα είχα αφήσει, το τραπεζάκι, η καρέκλα, το ημερολόγιό μου, το πιατάκι με τα κουλουράκια και φυσικά οι πάντα ενοχλητικές μύγες. Τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Αργά το βράδυ και ενώ άρχισα να γράφω στο ημερολόγιό μου η Μέμα αποφάσισε να μιλήσει.
“Ξέρεις, κάποια στιγμή θα πρέπει να με βγάλεις έξω και να κάνεις κάπου χώρο για τη τουαλέτα μου, το φαγητό δεν με νοιάζει, αυτό όμως που χρειάζομαι τώρα εκτός από το νερό είναι η άμμος μου.”
Της απάντησα κοφτά, δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεση μου και η Μέμα, προς το παρόν, φαινόταν αρνητική στο να μου δώσει την απάντηση.
“Αυτό είναι πρόβλημά σου, βολέψου εκεί που είσαι, εκτός από το νερό θα σου δώσω αργότερα και φαγητό. Και κάτι άλλο, αν μέχρι αύριο το πρωί δεν μου απαντήσεις φεύγουμε αμέσως και σε αφήνω σε άλλη πόλη.”
Η Μέμα ανασηκώθηκε απότομα χτυπώντας το κουτί και νιαουρίζοντας τόσο άσχημα που με κατατρόμαξε. Μανιασμένη καθώς ήταν που είπε σχεδόν ουρλιάζοντας.
“Αυτό πάει πολύ άνθρωπε, παρεμβαίνεις στη φύση μας. Δεν γίνεται αυτό που λες, είναι ντροπή να μου ζητάς κάτι τέτοιο. Πρέπει να μου κάνεις χώρο.”
Την κοίταξα έντονα και έφυγα σιγά - σιγά από το δωμάτιο κλείνοντας τη πόρτα πίσω μου, φανταζόμουν να σπάει το «σπιτάκι» του Γκάσπιρο και να χώνει τα νύχια της στο δέρμα μου. Ίσως να το είχα τραβήξει πολύ αλλά τώρα ήταν αργά, δεν μπορούσα να κάνω πίσω.
Αφού είχε περάσει περίπου μισή μπήκα στο δωμάτιο κρατώντας στα χέρια μου το φαγητό της, πλησίασα το κουτί, η Μέμα μου μίλησε αμέσως.
“Σκέφτομαι πως δεν υπάρχει λόγος να μην περνάω καλά, αν εσύ θα συνεχίζεις να είσαι σε απόγνωση θα μου δημιουργείς και εμένα προβλήματα, οπότε ακούω γρήγορα το ερώτημα σου.”
Ήμουν σίγουρη πως αυτή η γάτα δεν θα παραδεχτεί ποτέ πως έχασε και πως αυτή τη φορά εγώ ήμουν αυτή που φέρθηκε έξυπνα. Παρόλα αυτά, παραμέρισα τον εγωισμό μου και την ρώτησα για ακόμη μια φορά.
«Γιατί οι μύγες γίνονται τόσο ενοχλητικές;»
“Ώστε αυτό ήταν το τόσο σοβαρό ερώτημα που περιμένει απάντηση!
Αναρωτιέμαι βρε Φαίδρα πολλές φορές για το πώς περνάς τη μέρα σου. Θα πρέπει να μην δουλεύεις αλλά και να μην έχεις πολλούς φίλους, δεν δικαιολογούνται αλλιώς αυτές οι σκέψεις! Αυτές είναι ερωτήσεις που δεν ενδιαφέρουν κανέναν άνθρωπο!”
“Ή ζωή μου δεν σε ενδιαφέρει, είσαι εδώ μόνο για να απαντήσεις στο ερώτημά μου Μέμα, οπότε άσε τα πολλά λόγια, περιμένω την απάντησή σου.”
Η Μέμα σηκώθηκε και προσπάθησε, όσο της επέτρεπε το «σπιτάκι» του Γκάσπιρο, να σταθεί στα πόδια της. Χωρίς πολλά λόγια και καλή διάθεση μου έδωσε την απάντηση που αυτή τη φορά είχα κερδίσει με το σπαθί μου.
“Απλά τα πράγματα Φαίδρα. Φαντάσου να μην ασχολείται κανείς μαζί σου, να μην νοιάζει κανέναν το γιατί υπάρχεις, τι μπορείς να προσφέρεις, ποιες οι δυνατότητές σου, αντιθέτως να σε θεωρούν βρώμικο, άσχημο, να εκνευρίζονται όλοι μαζί σου με ότι και αν κάνεις και ως μόνο θετικό στοιχείο πάνω σου να αναγνωρίζουν τα πολλά και καλά μάτια σου. Όπως και αν το δεις είναι λιγάκι αποκαρδιωτικό το όλο θέμα.
Έτσι λοιπόν οι μύγες προσπαθούν να βρουν τρόπο να τραβήξουν τη προσοχή ενοχλώντας επίμονα, όλους μας, συνέχεια. Αυτός ο τρόπος βέβαια ενοχλεί, αυτές όμως δεν δείχνουν να το καταλαβαίνουν.
Έχω μιλήσει με πολλές μύγες αρκετές φορές προσπαθώντας να τις δώσω να καταλάβουν ότι ενοχλούν ακόμη και τους σκύλους με τη συμπεριφοράς τους, μάταια όμως, προσπαθούν πάντα με λάθος τρόπο, να πείσουν ότι αξίζει να ασχολούνται οι άλλοι μαζί τους.”
Μπορεί να χάρηκα για την απάντηση που η Μέμα μου έδωσε σε αυτό το σοβαρό ερώτημα, λυπήθηκα όμως για το περιεχόμενο της απάντησης.
Οι μύγες ήρθαν στο μπαλκόνι μου ζητώντας μου να κάνουμε παρέα και εγώ νεύριαζα μαζί τους, μπορεί η Μέμα να έχει δίκιο για το λάθος τρόπο που χρησιμοποιούν μπορεί όμως να μην γνωρίζουν κάποιον άλλο.
Άνοιξα τη πόρτα από το «σπιτάκι» του Γκάσπιρο και έδειξα στη Μέμα το χώρο που της είχα φτιάξει με άμμο ενώ της άφησα και το πιατάκι με το φαγητό της, στη συνέχεια, πήγα στο μπαλκόνι όπου βρίσκονταν οι μύγες και τις ενημέρωσα ότι μπορούν να μείνουν μαζί μου όσο θέλουν και ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα να μοιράζομαι τα πράγματα μου μαζί τους.
Οι μέρες περνούσαν με το Σωκράτη να συμπαθεί όλο και πιο πολύ τη Μέμα και ας τον είχα ενημερώσει από τη πρώτη στιγμή ότι η γάτα δεν είναι δική μας, απλά τη φιλοξενούμε για λίγο καιρό.
Η Μέμα είχε βολευτεί στο μικρό δωμάτιο που χρησιμοποιούσαμε ως αποθήκη, η συγκατοίκηση μαζί της δεν αποτελούσε πρόβλημα αφού δεν ζητούσε πολλά πράγματα. Εκείνο το απόγευμα και ενώ βρισκόταν στο δωμάτιό της ανακοίνωσα πως αύριο θα μπορούσα να την επιστρέψω πίσω στο σπίτι της, (η κυρία Αλίκη ήδη γνώριζε ότι το υποτιθέμενο χειρουργείο είχε πάει καλά και ότι η Μέμα αναρρώνει),
άρχισα να μαζεύω και να τακτοποιώ τα πράγματά της, η Μέμα όμως δεν μου απάντησε.
Νωρίς το επόμενο πρωί και ενώ ο Σωκράτης ετοίμαζε το τσάι τον ενημέρωσα πως θα χρειαζόμουν το αυτοκίνητο γιατί θα επέστρεφα τη γάτα σήμερα στο σπίτι της.
Η Μέμα δεν είχε ξυπνήσει ακόμη, αποφάσισα έτσι να πιω πρώτα το τσάι μου να πεταχτώ μετά μέχρι το βιβλιοπωλείο για να αγοράσω ένα καινούριο ημερολόγιο και να ετοιμαστώ αργότερα για το ταξίδι, είχα άλλωστε αρκετό χρόνο στη διάθεση μου.
Επιστρέφοντας μετά από μια ώρα στο σπίτι, η Μέμα βρισκόταν στο διάδρομο και κατευθυνόταν στο σαλόνι όπου βρισκόταν ο Σωκράτης, της ψιθύρισα να ετοιμαστεί για να φύγουμε, πάλι δεν μου απάντησε. Το γιατί το κατάλαβα μόλις μπήκα στο σαλόνι, ήταν κάτι το οποίο είχα νιώσει πολλές φορές όταν επισκεπτόμουν το σπίτι της Άννας, η Μέμα με το δικό της πάντα στυλ είχε πάρει ήδη θέση πιάνοντας τον μισό καναπέ, κάνοντας μου γνωστά με αυτό τον τρόπο τα όριά μου. Αφού κατάφερα να βολευτώ κοντά της, είχα πια σιγουρευτεί πως είχα να κάνω με μια πολύ παράξενη γάτα.
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2024, Jelsoft Enterprises Ltd.