Επιστροφή στο Forum : τα 21 γραμμάρια της ψυχής...
Γεια σας! Δεν ξέρω αν έχει ξαναγράψει κάποιος για αυτό το θέμα, αλλα δεν ξέρω και πως να το ψάξω!
Ο λόγος που γράφω αυτό το θέμα, είναι για να ειπωθούν απόψεις η ακόμα καλύτερα να διατεθούν γνώσεις (κλασσικά!).
Λένε οτι όταν κάποιος πεθαίνει, την συγκεκριμένη στιγμή του θανάτου του χάνει 21 γραμμάρια. Επιστήμονες είχαν κάνει έρευνα πάνω σε αυτό το θέμα, (παλιά) βάζοντας ετοιμοθάνατους σε κρεββάτια-ζυγαριές και διαπίστωσαν οτι όντως έλειπαν 21 γραμ. Δημοσίευσαν τη μελέτη σε ένα επιστημονικό περιοδικό (της τότε εποχής ) αλλα απο τότε δεν ξαναέκαναν κανένα πείραμα ούτε συνέχισαν τις έρευνες.
Donnie_Darko
30-03-09, 18:49
Ειχανε τοτε ηλεκτρονικες ζυγαριες ακριβειας για κρεβατια ; γιατι μια τοσο μικρη μεταβολη (21γρ) πρεπει να εχεις ηλεκτρονικη ζυγαρια ακριβειας για να το δεις.
Πιστευω δεν θα έπρεπε να τίθεται ερώτημα για το αν είναι αλήθεια η όχι γιατί αυτο το πείραμα είναι πασίγνωστο...
Το πείραμα έγινε απο τον MacDougall το 1907 και δημοσιεύτικε στην
"New York Times" και στο "medical journal American medicine"
http://www.cracked.com/article_16079_10-craziest-scientific-experiments-ever-conducted.html <--- εδω εχει μια απλή αναφορά
http://www.snopes.com/religion/soulweight.asp <-- κατι λεει κι εδω
http://perceptionalism.com/archives/000040.html <-- αρκετά ενδιαφέρον
http://uk.answers.yahoo.com/question/index?qid=20080118140237AAJwHnz <-- σε αυτο εδώ το link θα τα βρείς περιληπτικά σε περίπτωση που δεν έχεις χρόνο
http://www.snopes.com/religion/soulweight.asp <-- δε μπήκα στον κόπο να το διαβάσω
http://rationallyspeaking.blogspot.com/2007/03/does-soul-weigh-21-grams.html <-- σε αυτό το site λέει οτι τα 21 γραμμάρια δεν είναι η ψυχή. Μια ενδιαφέρουσα άποψη με λογική εξήγηση και με ενδιαφέρουσα σχόλια. Αξίζει να κοιτάξεις
Γιατρός δεν είμαι για να ξέρω αν τη στιγμή του θανάτου προκαλείται αύξηση θερμοκρασίας του σώματος, αλλα και αν προκαλείται, περίεργο δεν είναι; Γιατί να υπαρχει αυτή η στιγμιαία αυξηση θερμοκρασίας; Πιο σκοπό εξυπηρετεί στη φύση, οπου ό,τι γίνεται, γίνεται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, υπολογισμένο απόλυτα φυσικα; Ακόμα και ένα μικρό κυματάκι στη θάλασσα έχει λόγο ύπαρξης και είναι υπολογισμένο μέσα απο εκατομμύρια μαθηματικές πράξεις. Οχι δικές μας φυσικα, αλλα με τους απλούς φυσικούς νόμους δράσης/αντίδρασης. Ποιός νόμος διέπει αυτη τη θερμοκρασία... Λες και φορτίζει ο οργανισμός για κάποιο λόγο.
Οσο για τη ζυγαριά, απο τον μεσαίωνα είχαν ζυγαριές ακριβείας. Πως ζύγιζαν τα μπαχαρικά άλλωστε, όπως πχ το πιπέρι, που ήταν ένα απο τα πιο πολύτιμα αγαθά και τα είχαν και σα χρήματα.
Πάντα φιλικά,
εε :P
Donnie_Darko
31-03-09, 12:15
οτι είπα και στην αρχή. Πιστεύεις οτι το 1907 είχανε μεγάλες ζυγαριές ακριβείας ; άντε τα 20 γραμμάρια να τα δεχθώ αλλά 21 ; τόσο μεγάλη ακρίβεια γραμμαρίου ;
Μήπως πρέπει καλύτερα να αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν να ζυγίζει η ψυχή????????
Donnie_Darko
31-03-09, 15:36
απο την στιγμη που δεν υπαρχει κιολας... :D
Donnie_Darko το αν υπαρχει ή οχι, μιας και κανεις δεν εχει απτη και ατρανταχτη αποδειξη, ειναι απλα προσωπικες μας πεποιθησεις.
Εχω ακουσει κι εγω τη θεωρια των 21 γραμμαριων αλλα θα ηθελα να ρωτησω τι υποστηριζουν οι επιστημονες που δεν πειστηκαν, δηλ.πως αιτιολογουν αυτη την απωλεια βαρους αν παρουμε ως δεδομενο οτι φευγει μαζι με τη ζωη;
Δεν μπορω να αποκλεισω τιποτα αλλα απο την αλλη μια λογικη εξηγηση θα ηθελα να την ακουσω εαν υπαρχει.
επιμένω για την ακρίβεια της ζυγαριάς γιατί ακόμα και στο χωριό μου, ενα μπακάλικο που λειτουργεί 150 χρόνια τώρα και το διευθύνει μια γιαγιούλα, έχοει και σε αυτή την εποχή κάτι παλιές ζυγαριές με βαράκια ( πολύ μικρά ) και κάποια άλλα που λέγονται καντάρια. Νηρήιδα, σε ενα απο τα link λέει μια εξήγηση και την έβαλα για να δούμε και κατα πόσο στέκει...
...Second, as was pointed out immediately by Dr. Augustus P. Clarke in a rebuttal also published in American Medicine, MacDougall failed to consider another obvious hypothesis: that the weight loss (assuming it was real) was due to evaporation caused by the sudden rise in body temperature that occurs when the blood circulation stops and the blood can no longer be air-cooled by the lungs. This also elegantly explains why the dogs showed no weight loss: as is well known, they cool themselves by panting, not sweating like humans do...
απο το: http://rationallyspeaking.blogspot.com/2007/03/does-soul-weigh-21-grams.html
αλλα και αν στέκει, αναρωτιέμαι, ποιός ο λόγος ύπαρξης αυτής της αύξησης θερμοκρασίας.
Νομιζω πως εξηγει στο ιδιο κομματι απο τι προκαλειται η αυξηση αυτη.Αλλα αν και ειναι μια λογικη εξηγηση ειναι αραγε δυνατον ολα τα σωματα να εχαναν την ιδια ποσοτητα με την αυξηση της θερμοκρασιας ωστε να δικαιολογειται ενα τοσο συγκεκριμενο βαρος;
Απο την αλλη μια τετοια εξηγηση ειναι πιο αλη8οφανης(και οχι σιγουρα αληθινη)
Viktor_Belenko
01-04-09, 19:22
Καλησπέρα,
To θέμα για το λεγόμενο «βάρος» που έχει η ψυχή, το οποίο υποτίθεται ότι είναι μετρήσιμο και φτάνει τα 21 γραμμάρια, έχει γίνει και ταινία με τον Σον Πεν (τήν έχουν προσφέρει δωρεάν κάποιες εφημερίδες).
21 Grams (2003) (http://www.imdb.com/title/tt0315733/)
21 γραμμάρια (http://www.provoles.gr/movie%27s_04-05/041008.htm)
Τι σημασία έχει όμως από την στιγμή που...
Donnie_Darko το αν υπαρχει ή οχι, μιας και κανεις δεν εχει απτη και ατρανταχτη αποδειξη, ειναι απλα προσωπικες μας πεποιθησεις.
Φιλικά.
Ενα άκυρο τώρα αλλα έτσι όπως διάβαζα τις τελευταίες σειρές, μου ήρθε μια φλασιά. Έχω ακούσει για ανθρώπους που ετσι όπως κείτονται νεκροί, παθαίνουν μια ανάφλεξη και καίγονται. Σπάνιο φαινόμενο φυσικά, το έχετε ακούσει ποτέ; Αναρωτιέμαι αν συσχετίζεται με αυτή την αύξηση της θερμοκρασίας!
Ενα άκυρο τώρα αλλα έτσι όπως διάβαζα τις τελευταίες σειρές, μου ήρθε μια φλασιά. Έχω ακούσει για ανθρώπους που ετσι όπως κείτονται νεκροί, παθαίνουν μια ανάφλεξη και καίγονται. Σπάνιο φαινόμενο φυσικά, το έχετε ακούσει ποτέ; Αναρωτιέμαι αν συσχετίζεται με αυτή την αύξηση της θερμοκρασίας!
Δεν έχω ξανακούσει για αυτόματη ανάφλεξη σε νεκρούς. Έχεις μήπως να μας παραθέσεις σχετικές αναφορές ή να μας παραπέμψεις κάπου;
αν και βγαίνουμε εκτός θέματος, ας ταξιδέψουμε λίγο:
στο link αυτο ( http://www.esoterica.gr/forumS/post.asp?method=ReplyQuote&REPLY_ID=152940&TOPIC_ID=1616&FORUM_ID=9&CAT_ID=3&Forum_Title=.-%3D+%D4%CF+%D0%C1%D1%C1%CE%C5%CD%CF+%3D-.&Topic_Title=%C1%F5%F4%FC%EC%E1%F4%E7+%E1%ED%DC%F6% EB%E5%EE%E7&M= ) βρήκα τα εξής ενδιαφέροντα!
http://cinema.gothic.ru/moviestills/spontaneous_combustion3.jpg
Η αυθόρμητη ανθρώπινη καύση είναι η περίπτωση αυτή, που το ανθρώπινο σώμα βγάζει φουσκάλες ή καπνίζει ή αλλιώς μπορεί να αναφλέξει ελλείψει μιας εξωτερικής ευπροσδιόριστης γνωστής πηγής ανάφλεξης. Στην κλασική αυθόρμητη ανθρώπινη καύση το σώμα καίγεται περισσότερο απ'όσο θα μπορούσε να είχε καεί σε έναν αποτεφρωτή. Οι καύσεις αυτές έχουν προέλευση και αιτία εσωτερική.
http://www.crystalinks.com/shc.gif
Ιστορία της αυθόρμητης ανθρώπινης καύσης
Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι η αυθόρμητη ανθρώπινη καύση έχει αναφερθεί σε αρχαία κείμενα όπως η Βίβλος, αλλά με πιο επιστημονικό βλέμμα, αυτές οι πηγές είναι πάρα πολύ παλαιές και πιθανώς παραλλαγμένες για να τις λάβει κανείς ως αξιόπιστα στοιχεία. Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων 300 ετών, έχουν υπάρξει περισσότερες από 200 μαρτυρίες ανθρώπων που κάηκαν "σαν τηγανίτες" χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Τα πρώτα αξιόπιστα ιστορικά στοιχεία της αυθόρμητης ανθρώπινης καύσης εμφανίζονται από το έτος 1673, όταν δημοσίευσε ο Γάλλος Jonas Dupont μια συλλογή από περιπτώσεις και μελέτες αυθόρμητης καύσης ανθρώπων που τιτλοφορήθηκε ως "de Incendiis Corporis Humani Spontaneis". Ο Dupont εμπνεύστηκε για να γράψει αυτό το βιβλίο μετά από τη μελέτη των αρχείων της υπόθεσης της Nicole Millet, στην οποία o υποτιθέμενος δράστης αθωόθηκε από την κατηγορία της δολοφονίας της συζύγου του, όταν πείστηκε το δικαστήριο ότι σκοτώθηκε από αυθόρμητη καύση. Η Millet, μια Παριζιάνα που έπινε μανιωδώς, βρέθηκε μεταμορφωμένη σε στάχτες επάνω στο αχυρένιο κρεββάτι της, και το μόνο που είχε απομείνει από αυτήν, ήταν το κρανίο και τα οστά των δακτύλων της. Το αχυρένιο στρώμα, είχε μόλις επιρρεαστεί από την φωτιά. Ο Dupont's με το βιβλίο του σε αυτό το παράξενο θέμα, έφερε την υπόθεση, από τη σφαίρα της φολκλορικής φήμης στην δημοφιλέστερη φανταστική επικαιρότητα.
Στις 9 Απριλίου 1744, η Grace Pett,ετών 60, μία αλκοολική κάτοικος του Ίπσουιτς στην Αγγλία, βρέθηκε στο πάτωμα από την κόρη της όπως "το κούτσουρο που κάηκε από την πυρκαγιά", χωρίς να υπάρχουν σημάδια από φλόγες. Κάποια ρούχα που βρίσκονταν εκεί δίπλα, δεν έπαθαν απολύτως τίποτα!
Στο 1800 συναντάται το φαινόμενο της αυτόματης ανάφλεξης σε μεγάλο αριθμό συγγραφέων που το χρησιμοποιήσαν σαν σκηνή θανάτου. Οι περισσότεροι από αυτούς τους συγγραφείς έγραφαν βιβλία παρόμοια με τα σημερινά κόμις "penny dreadfuls", κι έτσι δεν τα πήραν ιδιαίτερα στα σοβαρά, ωστόσο δύο μεγάλοι συγγραφείς χρησιμοποίησαν τέτοιου είδους περιστετικά στις ιστορίες τους, πράγμα το οποίο προκάλεσε αναστάτωση. Ο πρώτος από τους δύο αυτούς συγγραφείς ήταν ο Captain Marryat, που στη νουβέλα του "Jacob Faithful" δανείστηκε τις λεπτομέρειες από μια έκθεση του 1832 στο Λονδίνο, για να περιγράψει το θάνατο της μητέρας του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα στο βιβλίο του, η οποία σύμφωνα με την διήγηση λειώνει και απομένει σαν ένα αποτεφρωμένο "κομμάτι λίπος".
http://theshadowlands.net/spon4.jpg
London,1964
Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1852, ο Charles Dickens χρησιμοποίησε την αυθόρμητη ανθρώπινη καύση στον θάνατο ενός χαρακτήρα που λεγόταν Krook, στη νουβέλα "Black house". Ο Krook ήταν βαριά αλκοολικός, και ο λόγος για το σενάριο αυτό ήταν η τότε πεποίθηση, πως η αυτόματη ανάφλεξη συμβαίνει λόγο υπερβολικής χρήσης αλκοόλ. Το μυθιστόρημα προκάλεσε αργότερα αντιδράσεις από τον George Henry Lewes, φιλόσοφο και κριτικό, που δήλωσε πως η αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη είναι κάτι το αδύνατο και κατηγόρησε τον Dickens πως καλλιεργεί δεισιδαιμονίες. Ο Dickens αποκρίθηκε σε αυτήν την δήλωση στην εισαγωγή της 2ας έκδοσης της εργασίας του, όπου καθιστά αρκετά σαφές ότι είχε ερευνήσει το θέμα και ήξερε περίπου τριάντα περιπτώσεων SHC. Οι λεπτομέρειες του θανάτου του Krook στο "black house" διαμορφώθηκαν άμεσα σύμφωνα με τις λεπτομέρειες του θανάτου της κοντέσας Cornelia δε Bandi Cesenate.
Το 1951 η περίπτωση της Mary Reeser συνέλαβε εκ νέου το δημόσιο ενδιαφέρον για την αυθόρμητη ανθρώπινη καύση. Η κυρία Reeser, ετών 67, βρέθηκε στο διαμέρισμά της στο πρωί της 2ας Ιουλίου 1951, να έχει γίνει μία μάζα από στάχτες, ένα κρανίο, και ένα απολύτως άθικτο αριστερό πόδι. Σ'αυτό το γεγονός αναφέρθηκαν έκτοτε πολλά βιβλία σχετικά με το περίεργο φαινόμενο της αυτόματης ανάφλεξης με σημαντικότερο το βιβλίο του Μichael Harrison "Fire From Heaven", που εκδόθηκε το 1976. Από τότε, το βιβλίο αυτό αποτελεί και την κυριότερη αναφορά σχετικά με το φαινόμενο.
Στις 18 Μαίου του 1957, η Anna Martin, ετών 68, από τη δυτική Φιλαδέλφεια στην Πενσυλβανία, βρέθηκε αποτεφρωμένη, αφήνοντας μόνο τα παπούτσια της και ένα τμήμα του κορμού της. Ο ιατρικός εξεταστής υπολόγισε ότι οι θερμοκρασίες πρέπει να έχουν φθάσει σε 1.700 έως 2.000 βαθμούς, όμως κάποιες εφημερίδες που ήταν λιγότερο από μισό μέτρο μακριά, βρέθηκαν άθικτες.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1966, ανακαλύφθηκαν οι στάχτες του Δρ J. Irving Bentley, ετών 92, στο Coudersport της Πενσυλβανία. Το σώμα του Δρ Bentley's ανάφλεξε προφανώς ενώ ήταν στο λουτρό και έκαψε μια τρύπα μισού έως ενός μέτρου στο δάπεδο, με μόνο ένα τμήμα του ενός του ποδιού να έχει παραμείνει άθικτο.
http://theshadowlands.net/spon1.jpg
Pennsylvania,1966
Ίσως η διασημότερη περίπτωση εμφανίστηκε στην Αγία Πετρούπολη της Φλώριδας. Η Mary Hardy Reeser, μια 67χρονη χήρα, κάηκε ενώ καθόταν απλά στην καρέκλα της, την 1η Ιουλίου, το 1951. Το επόμενο πρωί,ο γείτονάς της χτύπησε την πόρτα της και το βρήκε να καίει, έτσι κάλεσε βοήθεια. Επέστρεψε για να βρεί την κα Reeser, ή ότι απόμεινε από αυτή, σε έναν μαυρισμένο κύκλο τεσσάρων ποδιών στη διάμετρο. Οτι είχε απομείνει από μία γυναίκα που ζύγιζε 175 λίβρες και την καρέκλα της, ήταν μερικά μαυρισμένα ελατήρια (από το κάθισμα), ένα τμήμα της σπονδυλικής στήλης της, ένα στενεμένο κρανίο στο μέγεθος μπάλλας του μπέιζ-μπώλ, και ένα πόδι μέσα σε μια μαυρισμένη παντόφλα ακριβώς μέσα σε έναν κύκλο λίγο παραπάνω από ένα μέτρο. Στην έκθεση της αστυνομίας δηλώθηκε ότι η κα Reeser έγινε καπνός όταν το ιδιαίτερα εύφλεκτο ρεγιόν νυχτικό της πήρε φωτιά, ίσως λόγω ενός πεταγμένου τσιγάρου. Αλλά ένας ιατρικός εξεταστής δήλωσε ότι η θερμότητα 3.000-βαθμού που απαιτείται για να καταστρέψει το σώμα θα έπρεπε να έχει καταστρέψει το διαμέρισμα επίσης. Στην πραγματικότητα, η ζημιά ήταν ελάχιστη - η οροφή και οι ανώτεροι τοίχοι καλύφθηκαν απλώς με την αιθάλη. Κανένα χημικό που θα μπορούσε να επιταχύνει την κάυση δεν βρέθηκε.
http://theshadowlands.net/spon3.jpg
Florida, 1951
Το 1944 ο Peter Jones, επέζησε αυτής της εμπειρίας και ανέφερε ότι δεν είχε καμία αίσθηση της θερμότητας ούτε είδε φλόγες. Απλά άρχισε να βλέπει καπνό! Δήλωσε ότι δεν αισθάνθηκε κανέναν πόνο....
πηγές:
http://www.crystalinks.com/shc.html
http://theshadowlands.net/spon.htm
Ποτέ μην παραδεχτείς τα όρια του ανθρώπου. Να σπας τα σύνορα. Να αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
και μετα έχει ενα σχόλιο:
Αγαπητοί φίλοι,
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το φαινόμενο της αυτόματης ανάφλεξης
ανήκει στον χώρο της ανθρώπινης φυσιολογίας ! Ενδεχομένως πρόκειται για μία από τις πιο αρχέγονες φυσικές λειτουργίες του ανθρώπου η οποία σήμερα βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση.
Βρίσκω πολύ πιθανόν, προηγούμενες γενεές ανθρώπων που περιγράφτηκαν από αρχαίους συγγραφείς ως το ‘χρυσούν γένος’ του ανθρώπου, να μην πέθαιναν από γεράματα, αλλά να είχαν την δυνατότητα να φύγουν από αυτόν τον κόσμο κατά βούληση, επιλέγοντας την συνειδητή καταστροφή του σώματος που φιλοξενούσε το πνεύμα τους.
Το γεγονός ότι το φαινόμενο της αυθόρμητης αυτοανάφλεξης συνήθως παρατηρείται σε άτομα μοναχικά ή αλκοολικούς, δεν έχει να κάνει με χρήση εύφλεκτων υλικών όπως το οινόπνευμα, ή το τσιγάρο, αλλά με την συνειδησιακή τους κατάσταση ! Προφανώς υπό την επήρεια του αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών που τοποθετούνται σε τσιγάρο και επηρεάζουν την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου, πέρασαν σε μια κατάσταση συνείδησης, κατά την οποία ενεργοποιήθηκε -χωρίς την θέληση τους- η λειτουργία αυτή. Πιστεύω όμως ότι ακόμα και χωρίς την παρέμβαση ναρκωτικών ουσιών, μια έντονη συνειδησιακή φόρτιση ή αντίθετα χαλάρωση, θα μπορούσε να θέση τυχαία σε λειτουργία έναν αδρανή μηχανισμό αυτοανάφλεξης.
συνεχεια απο κάτω
συνέχεια
Καμία από τις ερμηνείες που έχουν δοθεί κατά καιρούς γύρω από το θέμα δεν αντέχει
την αδυσώπητη χρήση της λογικής, σύμφωνα με την οποία καύσεις τέτοιου βαθμού με αποτέλεσμα την αποτέφρωση ακόμα και των οστών, θα επέφεραν ολική καταστροφή του ευρύτερου χώρου όπου βρέθηκαν, πράγμα που δεν έχει παρατηρηθεί σε καμία από τις περιπτώσεις αυτοανάφλεξης. Αυτό το φαινόμενο λοιπόν δεν μπορεί παρά να προέρχεται από κάποιου είδους άγνωστο μέχρι στιγμής χημικό μηχανισμό, που προκαλεί μια αλυσιδωτή ενδοκυτταρική ανάφλεξη.
Πιστεύω ακόμα ότι η καύση των νεκρών στην αρχαία Ελλάδα, την Ινδία αλλά και άλλα μέρη του κόσμου, δεν είναι παρά η μακρινή ανάμνηση των πρωτοελλήνων, και άλλων προϊστορικών λαών, στην προσπάθεια τους να μιμηθούν την χαμένη γι’ αυτούς δυνατότητα διαφυγής του πνεύματος των πρώτων ανθρώπων. Οι παγετώδεις περίοδοι που παρεμβλήθηκαν επαλειμμένα, πιθανότατα συνέβαλαν στην αντικατάσταση του εθίμου αυτού με την ταφή.
Ο Κάρλος Καστανέδα στο βιβλίο του ‘Εσωτερική Φλόγα’ αναφέρει ρητά την δυνατότητα αυτή, σύμφωνα με τον οποίο οι Σαμάνοι Ινδιάνοι του Μεξικού, κατείχαν μια αρχαία τεχνική, που αποτελούσε γι’ αυτούς τον ιδανικό τρόπο αναχώρησης από αυτόν τον κόσμο. Αυτό το πετύχαιναν με την συνειδητή -και όχι τυχαία σ’ αυτήν την περίπτωση- ενεργοποίηση μιας εσωτερικής διαδικασίας η οποία τους επέτρεπε να περάσουν σε ένα άλλο συνειδησιακό χώρο, αποτεφρώνοντας εντελώς το υλικό τους σώμα με μια καύση που ξεκίναγε από το εσωτερικό του σώματος τους, και την ονόμαζαν ‘φλόγα της εσωτερικής συνείδησης’ !
όλα τα παραπάνω είναι απο εκείνο το site και υπάρχει ενα ακόμα :
http://www.skepdic.gr/Entries/Alpha/aytomatianaflexi.htm :
Αυτόματη Ανθρώπινη Ανάφλεξη
Η Αυτόματη Ανθρώπινη Ανάφλεξη (ΑΑΑ) είναι η υποτιθέμενη διαδικασία όπου ένα ανθρώπινο σώμα πιάνει φωτιά ως αποτέλεσμα θερμότητας που δημιουργήθηκε από εσωτερικά όργανα. Αν και κανέις δεν έχει δει ποτέ μια ΑΑΑ, αρκετοί θάνατοι που εμπλέκονται με φωτιές έχουν αποδοθεί σε αυτήν, από τους πραγματογνώμονες και διάφορους αφηγητές.
Στην βιβλιογραφία, η ΑΑΑ αφορά σχεδόν αποκλειστικά σε πτώματα. Σε μια ιστορία του 17ου αιώνα όμως, υπάρχει ένας ισχυρισμός για έναν Γερμανό άντρα που κυριολεκτικά αυτο-ανεφλέγει επειδή είχε πιεί πολύ μπράντυ. Αν το να πίνουμε μεγάλες ποσότητες μπράντυ έχει ως αποτέλεσμα την αυτο-ανάφλεξη, θα έπρεπε να υπήρχαν πάρα πολλές περιπτώσεις για μέλέτη και όχι μόνο αυτή η μεμονωμένη αναφορά γι'αυτόν τον άντρα.
Πολλές από τις ιστορίες για ΑΑΑ έχουν προέρθει από τους επιθεωρητές της αστυνομίας οι οποίοι είχαν μπερδευτεί από μερικώς καμμένα πτώματα δίπλα σε ανέπαφα χαλιά ή έπιπλα. " Τι άλλο θα μπορούσε να είναι;" ρωτάνε. Πολλά από τα υποτιθέμενα αυτομάτως αναφλεγμένα πτώματα ανήκουν σε γηραιούς ανθρώπους που μπορεί να έχουν δολοφονηθεί ή να έβαλαν φωτιά στον εαυτό τους κατά λάθος. Και όμως, η αυτοανάφλεξη λόγω αναμμένων τσιγάρων ή λόγω ηθελημένου εμπρησμού από άλλους, αντιπαρέρχεται από τους επιθεωρητές σαν μη πιθανή. Ακόμα και όταν κεριά ή τζάκια παρουσιάζονται σαν πιθανές αιτίες μιας φωτιάς, οι επιθεωρητές μερικές φορές προτιμούν μια εξήγηση όπου απαιτεί την πίστη σε ένα γεγονός που δεν έχει ιδωθεί σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας και που η πιθανότητα να υπάρχει είναι απειροελάχιστη.
Πιθανότητα φυσικής ύπαρξης της ΑΑΑ
Η πιθανότητα να υπάρχει πραγματικά η ΑΑΑ είναι απόμακρη. Όχι μόνο το ανθρώπινο σώμα περιέχει κατά το μεγαλύτερο μέρος του νερό, αλλά πέρα από το λίπος και το μεθάνιο, δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να καεί. Για την αποτέφρωση του ανθρωπίνου σώματος απαιτείται θερμοκρασία των 1600 βαθμών Φαρενάϊτ, για δυο ώρες *. Το να γίνει μια χημική αντίδραση στο ανθρώπινο σώμα που θα επιφέρει ανάφλεξη, απαιτεί αρκετή δουλειά. Αν οι αποθανόντες είχαν φάει πρόσφατα αρκετή ποσότητα άχυρου που είχε μολυνθεί με βακτήρια, θα μπορούσε να δημιουργηθεί αρκετή θερμότητα για να αναφλεχθεί το άχυρο, αλλά μάλλον δεν θα καιγόταν τίποτα περισσότερο από τα έντερα. Ή αν ο αποθανών έτρωγε την εφημεριδά μαζί με λάδι και αφηνόταν να σαπίσει για δυο εβδομάδες μέσα σε ένα καλά θερμαινόμενο δωμάτιο, θα μπορούσε να πάρει φωτιά το έντερο του.
Είναι αλήθεια ότι το σημείο ανάφλεξης του ανθρωπίνου λίπους είναι χαμηλό, αλλά για να αρχίσει η φωτιά θα χρειαζόταν μια εξωτερική πηγή. Όταν όμως πάρει φωτιά, μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι ένα φαινόμενο φυτιλιού από το λίπος θα μπορούσε να παράξει αρκετή θερμότητα σε κάποια σημεία του σώματος ώστε να κάψει ακόμα και κόκκαλα. Για να αποδείξει ότι το ανθρώπινο σώμα καίγεται σαν κερί, ο Δρ. John de Haan του Ινστιτούτου Εγκληματολογίας της Καλιφόρνια, τύλιξε ένα νεκρό γουρούνι μέσα σε μια κουβέρτα, του έριξε μια μικρή ποσότητα βενζίνης και το άναψε. Το λίπος που περιέχεται σε ένα γουρούνι είναι παρόμοιο με το λίπος που περιέχεται σε έναν άνθρωπο. Η ζημιά στο γουρούνι, σύμφωνα με τον Δρ. John de Haan, "είναι ακριβώς η ίδια όπως στην υποτιθέμενη αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη".
Στις έρευνες διαφόρων περιπτώσεως ΑΑΑ, ο Δρ. Joe Nickell και ο Δρ. John Fisher βρήκαν ότι όταν η καταστροφή του σώματος ήταν ελάχιστη, η μόνο πηγή καυσίμου ήταν τα ρούχα του ίδιου του θύματος, ενώ όταν η καταστροφή ήταν μεγάλη, επιπλέον πηγές καυσίμων ενίσχυαν την ανάφλεξη.Υλικά που ήταν κάτω από το σώμα συγκρατούσαν το λίπος που έρεε από το σώμα και κρατούσαν την φωτιά άσβεστη
--------------------------------------------------------------------------------
περισσότερες πληροφορίες
Spontaneous Human Combustion. Thoughts of a Forensic Biologist by Mark Benecke, Skeptical Inquirer 22(2) (1998), p. 47-51
New Light on Human Torch Story - human fat as a wick tested
"Spontaneous Human Combustion: No Longer a Burning Issue" by Al Seckel
"Not-So-Spontaneous Human Combustion" by Joe Nickell
Cold Water on a Hot Topic by Barry Williams the Skeptic Vol 18, No 4 (Dec 1998)
Guy Coates has posted his study of SHC
Urban Legends
Mary Reeser's incineration
FBI Debunks Spontaneous Human Combustion Despite Investigation, Believers Still Cite the Supernatural by Todd Venezia
Edwards, Frank. Stranger than Science (New York : L. Stuart,1959).
Nickell, Joe. Secrets of the supernatural: investigating the world's occult mysteries with John F. Fischer (Buffalo, N.Y. : Prometheus Books, 1991).
δεν ξέρω αν συσχετίζονται αυτά τα δυο, δηλαδή τα 21 γραμμάρια της ψυχής με την ανάφλεξη, αλλα ποτέ δε ξέρεις !!
xontro_mpizeli
10-04-09, 08:46
(Ας μην ξεφύγουμε από το θέμα και ας συζυτήσουμε εδώ περί 21 γραμμαρίων της ψυχής κ.τ.λ.)
Ρώτησα λίγο και έμαθα (επιφανειακά όμως) ότι πράγματι όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει τότε χάνει ένα μικρό βάρος.
Αυτό όμως δεν είναι άλλα παρά ο αέρας που έχει μέσα του ή τέλος πάντως αυτός που έχει απομείνει μέσα του.
Μην ξεχνάμε πως όταν εισπνέουμε/εκπνέουμε τότε ένα μικρό μέρος από τον άερα που έχουμε μέσα μας δεν βγαίνει προς τα έξω αλλά μένει μέσα. Δλδ αν κάποιος κάνει κάποια μεγάλη εκπνοή, με όλη του τη δύναμη, τότε πάλι θα έχει "απόθεμα" αέρα μέσα στο σώμα του.
Οπότε, δεν ζυγίζει η ψυχή του ανθρώπου 21 γραμμάρια, αλλά ίσως τόσο να ζυγίζει πάνω κάτω το "απόθεμα" που έχει μέσα του!
Επιφυλλάσομαι πάντως να ψάξω λιγάκι περισσότερο το θέμα αυτό μιας και είναι αρκετά ενδιαφέρον, τόσο επιστημονικά όσο και ... "εναλλακτικά" !
γεια και πάλι! έψαξα αυτο που είπες για τον αέρα.
το πρώτο που βρήκα ήταν οτι ο γιατρός που έκανε το πείραμα είχε δηλώσει:
" δεν θα μπορουσε να ειναι ο αερας που εφυγε απο τα πνευμονια,επειδη αυτος και ο βοηθος του καθησαν πανω στο κρεβατι,εισεπνευσαν και εξεπνευσαν με δυναμη, αλλα η ζυγαρια δεν μετακηνηθηκε καθολου!!!επισης οτι δεν ηταν απωλεια υγρασιας,γιατι την ειχε υπολογησει. "
όμως αυτό δεν ήταν αρκετό και συνέχισα να ψάχνω. αναρωτήθηκα πως αν όντως ζυγίζει τόσο πολύ ο αέρας που έχουμε στα πνευμόνια τότε, αν πάρουμε ένα μπαλόνι και το φουσκόσουμε με 2 -3 αναπνοές θα βαρύνει κατα 31 γραμμάρια; εσείς τι λέτε ; και πάλι όμως δεν ήταν αρκετό οπότε έψαξα να βρώ πόσο ζυγιζει ενα λίτρο αέρα και πόσα λίτρα αέρα χωράνε στα πνευμόνια και αυτή είναι ι πιο σωστή προσέγγιση πιστεύω. οποτε βρηκα οτι :
1 λίτρο αέρα ζυγίζει 1.2 γραμμάρια (http://users.hubwest.com/hubert/mrscience/science7.html)
τα πνευμόνια έχουν κατα μέσο όρο 6 λίτρα (http://en.wikipedia.org/wiki/Lung_volumes) και αν κλανουμε την πράξη βγαίνει οτι ο αέρας στα πνευμόνια μας ζυγίζει : 7.2 γραμμάρια ;
αυτααααα :D
Πολυ μου αρεσε που το ερευνησες!
Και απ'οσα βρηκες, πραγματι θα πρεπει να αποκλεισουμε την εκδοχη να ειναι ο αερας το χαμενο βαρος.
Χμμμμ... επισης σωματικα υγρα δεν μπορει να ειναι...Ειναι περιεργο παντως που ειναι μια τοσο μικρη απωλεια βαρους αλλα με τοση ακριβεια.
Εκτος αν οντως κλανουμε...σε πειραζω απλως για το καταλαθος πατημα του λ οταν εγραφες!φιλικα παντα μη με παρεξηγησεις! :D
αχαχαχα! το προσεξα αφου το έγραψα..
Η απώλεια υγρών είναι μετρημένη γιατί πολυ απλά τα ούρα για παράδειγμα που χάνονται λόγω χαλάρωσης τον μυών, καταλήγουν στο κρεββάτι, το οποίο είναι πάνω στη ζυγαριά, οπότε δεν διαφεύγουν απο το συνολικό βάρος. όσο για τις εχμ.. κλανιές, είναι εγκλωβισμένες!
Αυτό που μου αρέσει σε αυτό το forum είναι οτι μπαίνεις στη διαδικασία να "το ψάξεις"!
Viktor_Belenko
26-04-09, 14:09
Δεν έχω ξανακούσει για αυτόματη ανάφλεξη σε νεκρούς. Έχεις μήπως να μας παραθέσεις σχετικές αναφορές ή να μας παραπέμψεις κάπου;
Υπάρχει μια παλαιότερη συζήτηση όπου πραγματεύεται το θέμα της αυτοανάφλεξης των νεκρών:
Το forum του μεταφυσικού (http://www.metafysiko.gr/forum/index.php?) > Συζητήσεις (http://www.metafysiko.gr/forum/forumdisplay.php?f=3) > Ανεξήγητα Φαινόμενα - Παγκόσμια μυστήρια (http://www.metafysiko.gr/forum/forumdisplay.php?f=6) >Ανθρώπινη Αυτανάφλεξη (http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=1524)
Εκεί παρατίθενται ορισμένα ακόμα στοιχεία και πηγές.
Φιλικά.
Το διαβάζω το θέμα, το ξαναδιαβάζω, αλλά δεν έχω καταλάβει τα εξής:
Α) Δηλαδή το πειραματόζωο (άνθρωπος) είναι πάνω σε ένα κρεβάτι και ένας υπολογιστής ή άνθρωπος περιμένει να πεθάνει για να μετρήσει το βάρος του πριν και μετά το θάνατο;
Β) Πως καταλαβαίνουν ότι έχει πεθάνει και δεν είναι π.χ νεκροφάνεια - μην ξεχνάμε ότι εάν καταφέρουμε να κάνουμε ανάνηψη στον ασθενή αυτός θα ζήσει; Με λίγα λόγια τι είναι αυτό που προσδιορίζει ότι θα πεθάνει ντε και καλά; Μία σφαίρα στο κεφάλι;
Γ) Είναι μόνο οι φυσιολογικοί θάνατοι (ότι μπορεί να σημαίνει αυτό) ή πέφτουν και άλλες περιπτώσεις όπως π.χ οι κλινικά νεκροί;
Δ) Ο άνθρωπος είναι πάνω σε μία ζυγαριά ακριβείας η οποία εμπεριέχει όλα τα γύρω του αντικείμενα,π.χ. κρεβάτι και σεντόνια ή στατό με ορούς;
Ε) Το έχουν κάνει σε πολλούς ανθρώπους και μέσω πειραματικών υπολογισμών έχουν δείξει ότι είναι τελικά 21 γραμμάρια;
Ζ) Εάν ναι, ποιό είναι το ινστιτούτο που έκανε αυτή τη μελέτη και με ποιούς πειραματίστηκε;
Κάποιος να μου δώσει απαντήσεις;
Δεν έχεις και άδικο που έχεις αυτές τις απορίες. Βρήκα την επίσημη αναφορά του "American Medicine". και κανα δυο ακόμα site που αναφέρονται στο θέμα.
Θα τα μεταφέρω όλα εδώ και τα link επίσης, αλλά είναι πολλά και είναι στα αγγλικά, όπότε συ νοψίζω κι εδω μερικά βασικά στοιχεία...
Δοκίμασε το πείραμα σε 6 ετοιμοθάνατους, σε ειδικά σχεδιασμένα κρεββάτια που ήταν πάνω σε ζυγαριές.
αυτή είναι η αναφορά του:
American Medicine
April, 1907
Hypothesis Concerning Soul Substance Together
with Experimental Evidence of The Existence of Such Substance
by Duncan MacDougall, M.D.
of Haverhill, Mass.
If personal continuity after the event of bodily death is a fact, if the psychic functions continue to exist as a separate individually or personality after the death of brain and body, then such personality can only exit as a space occupying body, unless the relations between space objective and space notions in our consciousness, established in our consciousness by heredity and experience, are entirely wiped out at death and a new set of relations between space and consciousness suddenly established in the continuing personality. This would be an unimaginable breach in the continuity of nature.
It is unthinkable that personality and consciousness continuing personal identity should exist, and have being, and yet not occupy space. It is impossible to represent in thought that which is not space-occupying, as having personality; for that would be equivalent to thinking that nothing had become or was something, that emptiness had personality, that space itself was more than space, all of which are contradictions and absurd.
Since therefore it is necessary to the continuance of conscious life and personal identity after death, that they must have for a basis that which is space-occupying, or substance, the question arises has this substance weight, is it ponderable?
The essential thing is that there must be a substance as the basis of continuing personal identity and consciousness, for without space-occupying substance, personality or a continuing conscious ego after bodily death is unthinkable.
According to the latest conception of science, substance, or space-occupying material, is divisible into that which is gravitative, solids, liquids, gases, all having weight, and the ether which is nongravitative. It seemed impossible to me that the soul substance could consist of the ether. If the conception is true that ether is continuous and not to be conceived of as existing or capable of existing in separate masses, we have here the most solid ground for believing that the soul substance we are seeking is not ether, because one of the very first attributes of personal identity is the quality of separateness. Nothing is more borne in upon consciousness, than that the ego is detached and separate from all things else - the nonego.
We are therefore driven back upon the assumption that the soul substance so necessary to the conception of continuing personal identity, after the death of this material body, must still be a form of gravitative matter, or perhaps a middle form of substance neither gravitative matter or ether, not capable of being weighed, and yet not identical with ether. Since however the substance considered in our hypothesis is linked organically with the body until death takes place, it appears to me more reasonable to think that it must be some form of gravitative matter, and therefore capable of being detected at death by weighing a human being in the act of death.
My first subject was a man dying of tuberculosis. It seemed to me best to select a patient dying with a disease that produces great exhaustion, the death occurring with little or no muscular movement, because in such a case the beam could be kept more perfectly at balance and any loss occurring readily noted.
The patient was under observation for three hours and forty minutes before death, lying on a bed arranged on a light framework built upon very delicately balanced platform beam scales.
The patient's comfort was looked after in every way, although he was practically moribund when placed upon the bed. He lost weight slowly at the rate of one ounce per hour due to evaporation of moisture in respiration and evaporation of sweat.
During all three hours and forty minutes I kept the beam end slightly above balance near the upper limiting bar in order to make the test more decisive if it should come.
At the end of three hours and forty minutes he expired and suddenly coincident with death the beam end dropped with an audible stroke hitting against the lower limiting bar and remaining there with no rebound. The loss was ascertained to be three-fourths of an ounce.
This loss of weight could not be due to evaporation of respiratory moisture and sweat, because that had already been determined to go on, in his case, at the rate of one sixtieth of an ounce per minute, whereas this loss was sudden and large, three-fourths of an ounce in a few seconds.
The bowels did not move; if they had moved the weight would still have remained upon the bed except for a slow loss by the evaporation of moisture depending, of course, upon the fluidity of the feces. The bladder evacuated one or two drams of urine. This remained upon the bed and could only have influenced the weight by slow gradual evaporation and therefore in no way could account for the sudden loss.
There remained but one more channel of loss to explore, the expiration of all but the residual air in the lungs. Getting upon the bed myself, my colleague put the beam at actual balance. Inspiration and expiration of air as forcibly as possible by me had no effect upon the beam. My colleague got upon the bed and I placed the beam at balance. Forcible inspiration and expiration of air on his part had no effect. In this case we certainly have an inexplicable loss of weight of three-fourths of an ounce. Is it the soul substance? How other shall we explain it?
My second patient was a man moribund from tuberculosis. He was on the bed about four hours and fifteen minutes under observation before death. The first four hours he lost weight at the rate of three-fourths of an ounce per hour. He had much slower respiration than the first case, which accounted for the difference in loss of weight from evaporation of perspiration and respiratory moisture.
The last fifteen minutes he had ceased to breathe but his facial muscles still moved convulsively, and then, coinciding with the last movement of the facial muscles, the beam dropped. The weight lost was found to be half an ounce. Then my colleague auscultated the heart and and found it stopped. I tried again and the loss was one ounce and a half and fifty grains. In the eighteen minutes that lapsed between the time he ceased breathing until we were certain of death, there was a weight loss of one and a half ounces and fifty grains compared with a loss of three ounces during a period of four hours, during which time the ordinary channels of loss were at work. No bowel movement took place. The bladder moved but the urine remained upon the bed and could not have evaporated enough through the thick bed clothing to have influenced the result.
The beam at the end of eighteen minutes of doubt was placed again with the end in slight contact with the upper bar and watched for forty minutes but no further loss took place.
My scales were sensitive to two-tenths of an ounce. If placed at balance one-tenth of an ounce would lift the beam up close to the upper limiting bar, another one-tenth ounce would bring it up and keep it in direct contact, then if the two-tenths were removed the beam would drop to the lower bar and then slowly oscillate till balance was reached again.
This patient was of a totally different temperament from the first, his death was very gradual, so that we had great doubts from the ordinary evidence to say just what moment he died.
My third case, a man dying of tuberculosis, showed a weight of half and ounce lost, coincident with death, and an additional loss of one ounce a few minutes later.
In the fourth case, a woman dying of diabetic coma, unfortunately our scales were not finely adjusted and there was a good deal of interference by people opposed to our work, and although at death the beam sunk so that it required from three-eighths to one-half ounce to bring it back to the point preceding death, yet I regard this test as of no value.
My fifth case, a man dying of tuberculosis, showed a distinct drop in the beam requiring about three-eighths of an ounce which could not be accounted for. This occurred exactly simultaneously with death but peculiarly on bringing the beam up again with weights and later removing them, the beam did not sink back to stay for fully fifteen minutes. It was impossible to account for the three-eighths of an ounce drop, it was so sudden and distinct, the beam hitting the lower bar with as great a noise as in the first case. Our scales in the case were very sensitively balanced.
Συνέχεια απο κάτω....
My sixth and last case was not a fair test. The patient died almost within five minutes after being placed upon the bed and died while I was adjusting the beam.
In my communication to Dr. Hodgson I note that I have said there was no loss of weight. It should have been added that there was no loss of weight that we were justified in recording.
My notes taken at the time of experiment show a loss of one and one-half ounces but in addition it should have been said the experiment was so hurried, jarring of the scales had not wholly ceased and the apparent weight loss, one and one-half ounces, might have been due to accidental shifting of the sliding weight on that beam. This could not have been true of the other tests; no one of them was done hurriedly.
My sixth case I regard as one of no value from this cause. The same experiments were carried out on fifteen dogs, surrounded by every precaution to obtain accuracy and the results were uniformly negative, no loss of weight at death.
A loss of weight takes places about 20 to 30 minutes after death which is due to the evaporation of the urine normally passed, and which is duplicated by evaporation of the same amount of water on the scales, every other condition being the same, e.g., temperature of the room, except the presence of the dog's body.
The dogs experimented on weighed between 15 and 70 pounds and the scales with the total weight upon them were sensitive to one-sixteenth of an ounce. The tests on dogs were vitiated by the use of two drugs administered to secure the necessary quiet and freedom from struggle so necessary to keep the beam at balance.
The ideal tests on dogs would be obtained in those dying from some disease that rendered them much exhausted and incapable of struggle. It was not my fortune to get dogs dying from such sickness.
The net result of the experiments conducted on human beings, is that a loss of substance occurs at death not accounted for by known channels of loss. Is it the soul substance? It would seem to me to be so. According to our hypothesis such a substance is necessary to the assumption of continuing or persisting personality after bodily death, and here we have experimental demonstration that a substance capable of being weighed does leave the human body at death.
If this substance is a counterpart to the physical body, has the same bulk, occupies the same dimensions in space, then it is a very much lighter substance than the atmosphere surrounding our earth which weighs about one and one-fourth ounces per cubic foot. This would be a fact of great significance, as such a body would readily ascend in our atmosphere. The absence of a weighable mass leaving the body at death would of course be no argument against continuing personality, for a space-occupying body or substance might exist not capable of being weighed, such as the ether.
It has been suggested that the ether might be that substance, but with the modern conception of science that the ether is the primary form of all substance, that all other forms of matter are merely differentiations of the ether having varying densities, then it seems to me that soul substance which is in this life linked organically with the body, cannot be identical with the ether. Moreover, the ether is supposed to be nondiscontinuous, a continuous whole and not capable of existing in separate masses as ether, whereas the one prime requisite for a continuing personality or individuality is the quality of separateness, the ego as separate and distinct from all things else, the nonego.
To my mind therefore the soul substance cannot be the ether as ether; but if the theory that ether is the primary form of all substance is true, then the soul substance must necessarily be a differentiated form of it.
If it is definitely proved that there is in the human being a loss of substance at death not accounted for by known channels of loss, and that such loss of substance does not occur in the dog as my experiments would seem to show, then we have here a physiological difference between the human and the canine at least and probably between the human and all other forms of animal life.
I am aware that a large number of experiments would require to be made before the matter can be proved beyond any possibility of error, but if further and sufficient experimentation proves that there is a loss of substance occurring at death and not accounted for by known channels of loss, the establishment of such a truth cannot fail to be of the utmost importance.
One ounce of fact more or less will have more weight in demonstrating the truth of the reality of continued existences with the necessary basis of substance to rest upon, than all the hair-splitting theories of theologians and metaphysicians combined.
If other experiments prove that there is a loss of weight occurring at death, not accounted for by known channels of loss, we must either admit the theory that it is the hypothetical soul substance, or some other explanation of the phenomenon should be forthcoming. If proved true, the materialistic conception will have been fully met, and proof of the substantial basis for mind or spirit or soul continuing after the death of the body, insisted upon as necessary by the materialists, will have been furnished.
It will prove also that the spiritualistic conception of the immateriality of the soul was wrong. The postulates of religious creeds have not been a positive and final settlement of the question.
The theories of all the philosophers and all the philosophies offer no final solution of the problem of continued personality after bodily death. This fact alone of a space occupying body of measurable weight disappearing at death, if verified, furnishes the substantial basis for persisting personality or a conscious ego surviving the act of bodily death, and in the element of certainty is worth more than the postulates of all the creeds and all the metaphysical arguments combined.
πηγή:
http://www.ghostweb.com/soul.html
εδω πάνω κάτω λέει τα ίδια : http://www.snopes.com/religion/soulweight.asp
το πρόβλημα είναι πως κανείς δε τόλμησε να επαναλάβει το πείραμα.
Ειχανε τοτε ηλεκτρονικες ζυγαριες ακριβειας για κρεβατια ; γιατι μια τοσο μικρη μεταβολη (21γρ) πρεπει να εχεις ηλεκτρονικη ζυγαρια ακριβειας για να το δεις.
Μιλάμε για επιστήμονες. Αν δεν είχαν οι ειδικοί ποιοι θα είχαν.
Αν είναι έγκυρη πηγή αυτό που εδώ τι να πω. Καλή έρευνα.
Εμένα μου έκανε εντύπωση η πληροφορία ενός φίλου
ΚΑ = 21
Και μετά εγώ σκέφτηκα διάφορα όπως..!
ΚΑΡΑ=ΚΑ+ΡΟΗ (~ψυχοροή)
γενικώς μου ψιλοπηγένει να αντιστοιχώ το ΚΑ ως ψυχή στις λέξεις
αλλά πάνω από όλα μέτρον άριστο
γιατί δεν είμαι και σίγουρος.......
Καλησπερα!
Δεν ξέρω απο που βγαίνει το ΚΑ και τι σημαίνει, αλλα οταν λες Κάρα, εννοείς την αρχαια ελληνική λέξη που σημαίνει κεφάλι ;
NostradamuS
27-09-09, 19:33
ο γιατρός έκανε το ίδιο πείραμα και σε σκυλιά, αλλά δεν παρατήρησε μεταβολή στο βάρος.
το στήριξε μάλιστα στην πίστη του ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή.
πολύ ύποπτο και περίεργο αυτό.
Καλησπέρα και απο εμένα!!
Αυτό που έχω διαβάσει είναι οτι όταν κάποιος φεύγει απο την ζωή διαλύονται τα ενεργειακά του κέντρα (τσάκρας) και περνάει ας πούμε σε ένα άλλο επίπεδο..Δεν ξέρω αν κολλάει με τα 21 γραμμάρια που λένε οτι ζυγίζει η ψυχή.. :o
Αν κατάλαβα σωστά ο γιατρός που διεξήγαγε το πείραμα το έκανε σε 6 ασθενείς και κράτησε τα αποτελέσματα μόνο από 3. Τα άλλα δεν του άρεσαν...
Ήδη αναφέρθηκαν ερωτήματα σχετικά με την οργάνωση του πειράματος. Μάλλον είναι υπερ-αρκετά για να αμφισβητηθεί η αξία του.
θα ήθελα να κάνω μια σημείωση για τον ζυγό. Το βάρος του ασθενή με το στρώμα του και κάποιο υποτυπόδες κρεβάτι είναι λογικό να υποθέσουμε ότι θα ξεπέρναγε τα 100 κιλά. Οπότε μιλάμε για μια ακρίβεια 20 στα 100.000 κατά το έτος 1907. Ξεχνάμε τους ηλεκτρονικούς ζυγούς ακριβείας. Ξεχνάμε τα ελατήρια (αμφίβολο αποτέλεσμα) και τα αντίβαρα κλίμακας (μικρή ακρίβεια). Μένουν οι κλασικοί ζυγοί εργαστηρίου με την βελόνα, σε μεγάλο μέγεθος και σε κλειστό θάλαμο. Αμφιβάλω αν ο γιατρός μπόρεσε να κατασκευάσει και να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο ζυγό, και μάλιστα με τέτοια ακρίβεια. Ισχυρίζονταν ότι είχε ακρίβεια 5 γραμμαρίων.
Μάλιστα φανταστείτε τον ασθενή να αγκομαχάει, η βελόνα του ζυγού θα πήγαινε πέρα δώθε.
Να επισημάνουμε ακόμα κάτι. Ο πειραματιστής είχε αμφίβολη ουδετερότητα ως προς το πείραμα.
Η ψυχή αν υπάρχει, είναι πολύ καλά κρυμμένη, για να την ανακαλύψουμε με τέτοια κολπάκια.
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2025, Jelsoft Enterprises Ltd.