Επιστροφή στο Forum : επικοινωνία με νεκρό γονιό
Καλησπέρα.
Αρχικά να συστηθώ, είμαι γυναίκα, 35 ετών και ζω στην Αθήνα. Με θέματα μεταφυσικού ενδιαφέροντος ασχολήθηκα περίπου 3 χρόνια, προ δεκαετίας περίπου, όταν εργαζόμουν σε γνωστό περιοδικό σχετικής θεματολογίας, το παλαιότερο του χώρου στην Ελλάδα. Μελέτησα αρκετά τότε, και μου δόθηκε ευκαιρία να εξασκήσω το μυαλό μου. Πλέον όμως έχω απομακρυνθεί σχεδόν τελείως και έχω χάσει, όπως λένε, επεισόδια.
Στο θέμα μας τώρα. Έχασα τη μητέρα μου πριν από 21 ημέρες. Έφυγε αφού ταλαιπωρήθηκε 23 μέρες με φοβερές επιπλοκές που ακολούθησαν μια καρδιολογική εγχείριση στην οποία είχε υποβληθεί.
Μέσα στην τεράστια πίκρα μου (για τον χαμό της αλλά κυρίως για τον σχετικά "βίαιο" τρόπο που έφυγε) μια εβδομάδα μετά, την παρακαλούσα για μια ένδειξη, κάτι τέλος πάντων, που να μου έδειχνε ότι κάπου υπάρχει ακόμα, μια μικρή επέμβαση στον υλικό κόσμο. Δύο βράδια την παρακαλούσα με δάκρια και μεγάλη στενοχώρια. Και τελικά το έκανε! Έκανε κάτι συγκεκριμένο που της ζήτησα, μια κίνηση μικρή, αλλά σαφέστατη και ξεκάθαρη.
Πολλές φορές μετά από αυτό συχνά αισθάνθηκα ένα ρεύμα αέρα, ανεπαίσθητο, να κινείται ρυθμικά πάνω στο χέρι μου ή στο πίσω μέρος του λαιμού μου, σαν να με χαϊδεύει. Συνέβαινε όταν ήμουν μόνη μου και σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Έχω να αισθανθώ κάτι τέτοιο 1-2 μέρες.
Δεν παίρνω όρκο γι' αυτό το "αεράκι" που σας αναφέρω (για το πρώτο όμως περιστατικό παίρνω). Σήμερα, 21 ημέρες μετά, υποθέτω ότι το αιθερικό σώμα έχει διαλυθεί και έχει μείνει το αστρικό (σύμφωνα με τις... γραφές και τις παραδόσεις). Θα ήθελα να επικοινωνήσω ξανά μαζί της και μάλιστα κάπως πιο άμεσα. Αλλά 1. δεν ξέρω πώς! δεν την έχω δει σε όνειρο παρά μόνο άρρωστη, όπως ήταν πριν φύγει και 2. θέλω μεν να επικοινωνήσω, αλλά δεν θέλω να πισογυρίσω και να ταράξω την ψυχή της, όσο αντιφατικό κι αν είναι αυτό...
Πείτε μου μια λέξη, τι θα κάνατε στη θέση μου και με ποιον τρόπο... Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
kalispera
xerome pou gia proti fora simera eimai o protos pou diavazo to post sou an kai akomi den eklisa oute mia ora san melos sto forum. ti simptosi e?
lipos ixa kai ego mia paromia empiria me tin makarismeni tin giagia mou otan efige makria mas. ego tote ithela poli na ertho se epafi mazi tis na tis zitiso signomi pou den imoun akonta tis oson itane kala kai giafto to ixa tipsis kai ithela na tis zitiso signomi kai giafto ithela na ertho se epafi mazi tis kai telika egine alla xoris na to epidiokso. mipos o logos pou thelis na erthis se epafi mazitis einai epidi exis kapoiou idos tipsis? ego pistevo pos osi mas "afinoune" einai dipla mas alla den tous vlepoume epidi den theloume na tous doume logo tou oti fovomaste na pistepsoume oti einai akomi konta mas. den ksero an se voithisa
Eυχαριστώ για την απάντησή σου. Πρώτα πρώτα θέλω να επιβεβαιώσω ότι ξέρει πόσο την αγαπάω και δεύτερον θέλω να ξέρω κάτι γι' αυτήν, οτιδήποτε μπορεί να μου πει. Ανησυχώ πολύ για την ψυχή της. Δηλαδή της συνέβη αυτό που φοβόταν και θέλω να δω αν είναι πικραμένη, θυμωμένη ή αν είναι ήσυχη κλπ.
Από την άλλη πλευρά έχω τις αισθήσεις μου συνεχώς σε εγρήγορση και το μυαλό μου επίσης, μήπως κάτι αντιληφθώ, μήπως πιάσω κάποιο "σημάδι"...
Γλυκεια μου κατ' αρχην θερμα συλληπητηρια για την απωλεια της αγαπημενης σου μητερας.
Δυστυχως οσο οι γονεις μας ζουν εχουμε παντα την απατηλη αισθηση πως θα ειναι αιωνιοι, ξεχναμε για λιγο ηθελημενα τον αμειλικτο φυσικο νομο που θελει τα παιδια να θαβουν τους γονεις τους, το αντιθετο αιναι αφυσικο, απαισιο και δεν ξεπερνιεται ποτέ.
Εχασα κι εγω την μητερα μου απο ογκο στο κεφαλι, παραμονες του Πασχα του 2002, την Μεγαλη Πεμπτη συγκεκριμενα.
Σε καποιο αλλο νημα εχω αναφερει ξανα το συγκεκριμενο περιστατικο, δεν θυμαμαι ομως σε ποιο ακριβως.
Την επομενη ακριβως ημερα, Μεγαλη Παρασκευη, στο σπιτι μου βασιλευε βαρυ πενθος, που πλαισιωνοταν και απο τις καμπανες των γυρω εκκλησιων που ηχουσαν πενθιμα λογω της ημερας.
Το σπιτι βουβο, ο πατερας μου βυθισμενος σε μια πολυθρονα να κλαιει βουβα, εγω με την νυφη μου την γυναικα του αδελφου μου δηλαδη, καθισμενες στο τραπεζι της τραπεζαριας σιωπηλες να κοιταμε τον πατερα μου, ενω ο αδελφος μου με μια θεια μου ειχαν παει να κανονισουν στο γραφειο τελετων τα της κηδειας. Κανεις αλλος δεν βρισκοταν στο σπιτι.
Αιφνης ακουστηκε η πορτα του δωματιου της μητερας μου να κλεινει, αυτο το χαρακτηριστικο "κλάκ" και ενα δευτερολεπτο μετα και η πορτα του μπανιου.
Στο επομενο ακριβως δευτερολεπτο ακουστηκε και θορυβος απο φλυτζανια στην κουζινα!!
Η ολη φαση δεν κρατησε πανω απο 5 με 6 δευτερολεπτα.
Η νυφη μου κι εγω κοιταχτηκαμε με την εκλπηξη ζωγραφισμενη στα ματια μας.
Τιποτε δεν ξανακουστηκε απο εκει και περα και ουτε και το συζητησαμε ποτέ.
Το ο,τι ακουστηκε στα 5 με 6 αυτα δευτερολεπτα ηταν ο,τι ακριβως εκανε η μητερα μου οσο ηταν ζωντανη.
Εβγαινε απο το δωματιο της, πηγαινε στο μπανιο και μετα στην κουζινα να πιει καφέ.
Μην βασανιζεις γλυκεια μου τον εαυτο σου και μην ταλαιπωρεισαι.
Μην την επικαλεισαι με το παραμικρο, (αυτη ειναι συμβουλη που μου εδωσαν φιλοι τοτε), ασε την ψυχουλα της να παει στον προορισμο της και να βρει ειρηνη και αγαλλιαση.
Ευχομαι ειλικρινα να αναπαυεται εν ειρηνη.
Να ζησεις να την θυμασαι. Την αναμνηση της μανας μας, της καθε νεκρης μανας, πατερα, γιαγιας, κλπ, οσο ζουμε κανεις δεν μπορει να μας την παρει.
Mirella_S, σ' ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά παρήγορο το post σου. Το ξέρω ότι έτσι πρέπει να κάνω, αυτό μ' έχουν συμβουλέψει κι εμένα. Είναι που δεν μπορώ να το πάρω απόφαση...
5οος Αγγελος
14-05-09, 09:14
Η απωλεια ενος πολυ κοντινου μας προσωπου ειναι σοβαρο πληγμα ιδιως οταν εχει να κανει με πατερα μητερα αδερφια ατομα εν ολιγης με μεγαλο συναισθηματικο δεσιμο
Εχασα και εγω τον πατερα μου 4 χρονια πριν και ακομα δεν μπορω να τον ξεχασω ακομα τον θυμαμαι και ακομα ειτε του μιλαω αταν ειμαι μονος μου ειτε τον σκεφτομαι οπως ηταν στο παρελθον
Αυτο που ειπε η Mirela ειναι πολυ σωστο πρεπει τις ψυχες να τις αφηνουμε να περνουν το δρομο τους να αγαλιαζουν και να ξερετε οτι απο οπου και αν βρισκονται μας νοιαζονται και μας σκεφτονται οπως και εμεις
Μια αγαπη παυει να υπαρχει οταν εμεις παψουμε να αγαπαμε αρα μονο και μονο που την αγαπας την σκεφτεσαι και την νοιαζεσαι θεωρω οτι ειναι υπεραρκετο για εκεινη
Μην μπλεξεις με θεματα και καταστασεις αλλοκοτες για μας, το καθε τι στο συμπαν περνει το δρομο του, και ολα εχουν ενα προκαθορισμενο σκοπο.
Ενα κερακι ενα τρισαγιο και ενα καντιλακι στην μνημη της καθως και η αγαπη σου θα ειναι αρκετα για εκεινη
Κουραγιο ....
Ειναι ακομη πολυ νωρις για να το παρεις αποφαση.
Μηνες μετα τον θανατο της πηγαινα στο νεκροταφειο και μου ηταν αδιανοητο να πιστεψω οτι κατω απο το χωμα, μπροστα στα ποδια μου, βρισκοταν το νεκρο σωμα της γυναικας που με γεννησε.
Ομως, καποια στιγμη η Φυση με οπλισε με θαρρος, εθεσε σε λειτουργια την λογικη μου.
Συνειδητοποιουσα σιγα-σιγα, μερα με την μερα πως η μητερα μου ΔΕΝ κατοικουσε κατω απο το κρυο μαρμαρο ενος ταφου.
Εκει βρισκοταν μονο ενα αδειο "δοχειο", ενα σαρκικο σωμα χωρις ζωη πλεον μεσα του.
Ηξερα πλεον πως η μητερα μου κατοικει καπου αλλου, πως ειχε πλεον λυτρωθει απο τα δεινα αυτου του κοσμου και πανω απο ολα πως ειχε παψει πλεον να υποφερει.
Θα σου φανει περιεργο ομως μολονοτι εχουν περασει πλεον 7 ολοκληρα χρονια απο το θανατο της, περα απο εκεινο το συμβαν ειναι ζητημα εαν την ονειρευτηκα 3-4 φορες.
Συμφωνα με την παραδοση της πιστης μας μετα την Ανασταση και μεχρι της Αναληψεως οι ψυχες κυκλοφορουν ελευθερες.
Μετα την Αναλυψη, συμφωνα με την παραδοση παντα, η καθε ψυχη επιστρεφει στον προορισμο της.
Και προς Θεου, ΜΗΝ επιχειρησεις να επικοινωνησεις μαζι της με τον εναν ή τον αλλον τροπο.
Η μητερα σου εφυγε απ αυτον τον κοσμο, εχει περασει σε εναν αλλον, ΔΕΝ την ενδιαφερουν πλεον τα του κοσμου μας.
Ειναι πιθανον αυτο που θα ερθει σε αυτην την "επαφη" ως μητερα σου, να ειναι κατι κακο ή αρνητικο το οποιο προσποιειται την μητερα σου και να σου πει με απωτερους σκοπους, αυτα που θελεις να ακουσεις.
Κανε ο,τι εκανα εγω. Οποτε σκεφτομουν την μητερα μου ελεγα: "Αναπαυσου εν ειρηνη μανα μου, ειμαι καλα και σε αγαπω παντα".
μου ηταν αδιανοητο να πιστεψω οτι κατω απο το χωμα, μπροστα στα ποδια μου, βρισκοταν το νεκρο σωμα της γυναικας που με γεννησε.
Nαι, έτσι ακριβώς. Και μόνο στη σκέψη ότι το κορμάκι της γυναίκας που με γέννησε βρίσκεται κάτω από το χώμα, δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Μέσα στο μυαλό μου είσαι.
Δεν το ήξερα αυτό για την περίοδο από την Ανάσταση ώς την Ανάληψη...
Άγγελε, σ' ευχαριστώ για τις συμβουλές σου. Αυτό με το καντηλάκι που λες μου έχει γίνει εμμονή! Δεν το αφήνω να σβήσει...
Πάντως αν υπάρχει άλλη εμπειρία επικοινωνίας με γονιό που έχει φύγει, πραγματικά θα το εκτιμούσα πολύ αν το αναφέρατε...
Επανερχομαι για να σου αναφερω και κατι σχετικο, που επισης εχω αναφερει καπου, αλλα ακομη ΔΕΝ εχω καταληξει αν προκειται για παραφυσικο φαινομενο κλπ, και αφορα τον θανατο του πατερα μου πλεον.
Μετα τον θανατο της μητερας μου, εναν θανατο που δεν τον ξεπερασε ποτέ ο πατερας μου, το εριξε στο πιοτό.
Ηταν ανεκαθεν ποτης, ομως η μητερα μου χαρη στο δυναμισμο της ηξερε και τον σταματουσε.
Ο πατερας μου πιστευε (μεγα λαθος αυτο), πως η μητερα μου κατοικουσε πλεον στο νεκροταφειο.
Ειχε κυριολεκτικα μετατρεψει τον ταφο της σε τοπο λατρειας, ξημεροβραδυαζοταν εκει, μεθουσε, γειτονες μου ελεγαν πως τον εβλεπαν να πηγαινει τρεκλιζοντας στις 7:30 το πρωι στο νεκροταφειο, τον μαζευα πεσμενο απο πεζοδρομια, μια κατασταση γενικα πολυ ασχημη.
Ετσι, ποτό στο ποτό, και 4 χρονια μετα τον θανατο της και 6 μηνες μετα την εκταφη των οστων της (ειχαμε παρει παραταση εναν χρονο, για να ειμαστε σιγουροι οτι ειχε λιωσει), μαζεψε υγρο στην κοιλια λογω κιρωσης του ηπατος η οποια προηλθε απο το πολυ αλκοολ.
Το υγρο αφαιρεθηκε με παρακεντηση μετα την εισαγωγη του στο νοσοκομειο, ομως ξαναδημιουργηθηκε και η μοιρα του ειχε πλεον σφραγιστει.
Ετσι στις 29 Νοεμβριου του 2006 στις 16:30 το απογευμα, μια πολυ κρυα ημερα ο πατερας μου πεθανε μεσα στον υπνο του στο νοσοκομειο.
Το ιδιο βραδυ, καθισμενη στο σαλονι του σπιτιου μου με τον συντροφο μου, ψυχραιμη, σκεφτομουν τα οσα ειχα να κανω.
Τοτε, ετσι απο το πουθενα, μεσα στο δωματιο εμφανιστηκε και αρχισε να φτερουγιζει γυρω μου μια πεταλουδα απο αυτες που τις αποκαλουμε πεταλουδες της νυχτας.
Την κοιτουσαμε με τον συντροφο μου ενω πετουσε μεσα στο δωματιο και συζητουσαμε εκπληκτοι πως μπηκε στο σπιτι αφου ειχε κρυο και τα παραθυρα ηταν κλειστα και προσπαθουσαμε να σκεφτουμε εαν αυτες οι πεταλουδες κυκλοφορουν τον χειμωνα αφου συνηθως τις βλεπουμε κοντα στο φως τις ζεστες καλοκαιριατικες βραδυες.
Η πεταλουδα αυτη τελικα αφου εκανε αρκετους γυρους, πηγε και χωθηκε πισω απο μια γλαστρα με εναν κακτο που βρισκεται πανω σε ενα τραπεζακι προς την μερια του παραθυρου που ηταν επισης κλειστο.
Σηκωθηκα απο τον καναπέ -διπλα ηταν αλλωστε- να βρω που καθισε η συγκεκριμενη πεταλουδα.
ΔΕΝ την βρηκα ποτέ οσο και να εψαξα!
Εφαγα τον κοσμο, κοιταξα κατω-πανω, εψαξα τον κακτο, σηκωσα τραπεζομαντηλα, εσυρα το τραπεζακι, η πεταλουδα αυτη ειχε εξαφανιστει λες και δεν υπηρξε ποτέ.
Αργοτερα θυμηθηκα πως σε καποιες παραδοσεις η πεταλουδα συμβολιζει την ψυχη φεροντας μαλιστα αυτο το ονομα για τον προσδιορισμο της.
Δεν ξερω εαν αυτο που εζησα εκεινο το βραδυ ηταν κατι το μεταφυσικο ή οχι, δεν ξερω αν ηταν μια τελευταια επισκεψη της ψυχης του πατερα μου πριν αποχωρησει τελικα, ομως ειναι κατι που εμεινε αναπαντητο.
Μιρέλλα, δες τα προσωπικά σου μηνύματα.
5οος Αγγελος
14-05-09, 22:03
Οταν πεθανε ο πατερας μου εφυγε με εναν καημο οτι ειμασταν τσακωμενοι και δεν ηξερε εαν τον αγαπουσα ή οχι.
Οταν εγινε η κηδεια δεν θυμαμαι εαν ηταν το ιδιο βραδυ ή το επομενο αλλα τον ειδα στην κουζινα του σπιτιου μας
καθομασταν ο ενα απεναντι απο τον αλλον και εκεινος με ρωτησε εαν τον αγαπουσα του ειπα με πολυ ενταση συναισθηματικη χτυπωντας το χερι μου στο τραπεζι
ναι...
ξυπνησα δεν τον ξαναειδα ποτε μου επειτα απο μερες πηγα με την μητερα μου σε ενα παιδικο του φιλο και εκει μας ειπε οτι μια βδομαδα πριν πεθανει ειχε παει απο το μαγαζι του και με δακρυα στα ματια αναρωτιοταν εαν τον αγαπουσα
εκεινο το βραδυ στο ονειρο μου εκεινος πηρε την απαντηση που τοσο επιθυμουσε
ας ειναι ελαφρο το χωμα τους και ας αγαλιασει η ψυχη τους εμεις ας τους εχουμε στο μυαλο μας και στην καρδια μας
Πραγματικα με εχεις συγκλωνησει με ολο αυτο..........
Θελω και εγω να σου πω συλληπητηρια.......
Πηστευω οτι η ζωη αυτη ειναι ενας δρομος ως προς την αληθεια.....Αν η μητερα σου εζησε την ζωη της αν ανακαλυψε την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ευτυχια αν βρηκε τον εαυτο της(ελαχιστοι απο εμας το καταφερνουμε),αν βρηκε την πραγματικη ελευθερια της ψυχης της,αν βρηκε δρομους προς την δικη της αληθεια,αν αγαπησε τον εαυτο της εαν εκανε κατι απο αυτα εστο ενα να ξερεις οτι συνεχιζει να υπαρχει ευτυχισμενη,δεν στο λεω για να σε παρηγορησω αλλα το πηστευω οσο τιποτα αλλο.....Πραγματικα θα ειναι υπερηφανη για εσενα που δεχεσε να ανοιξεις τον εαυτο σου και να δεις πραγματικα τι πηστευεις.....Να ξερεις οτι οταν θυμωμαστε αυτους που υλικα εφυγαν απο αυτη τη γη τοτε χαιροντε .....Οπως ειπε και ο Ιησους ασε τους νεκρους να θαψουν τους νεκρους τους....Μην νεκρωσεις την μνημη σου γιατι μονο τοτε θα πεθανει....Σου ευχομαι να σε συναντησει μεσα απο καποιο ονειρο μεσα απο ενα αερακι μεσα απο ολη σου το ειναι ......Σε ευχαριστω που με εκανες να νιωσω ξανα αυτα που σου λεω......Ειναι μεσα απο την καρδια μου και ας μην σε ξερω.....
Άγγελε, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και η ψυχούλα του ήρεμη. Συγκλονιστικό το όνειρό σου.
Lestat, εγώ σ' ευχαριστώ για το ειλικρινές σου μήνυμα. Αυτό είναι που προσεύχομαι με όλη μου την ύπαρξη, να τη δω σ' ένα όνειρο, κάπως να τη νιώσω. Να είσαι καλά.
Ειναι τοσα τα αναξηγητα που συμβαινουν στην ζωη μας, μηνυματα, προειδοποιησεις, καποια τα ερμηνευουμε και καποια οχι.
Το 1994 η μητερα μου ειχε εισαχθει στο νοσοκομειο για μια εγχειρηση στην κοιλια.
Οπως μου ειχε διηγηθει η ιδια, ενα απο τα βραδυα που νοσηλευοταν και αφου αναρρωνε αφου η εγχειρηση ειχε ηδη γινει, στον υπνο της, στον ξυπνιο της δεν το πολυκαταλαβα, ειδε στο ταβανι του θαλαμου να σχηματιζεται ο αριθμος 8.
Ακουσε δε μια φωνη να της ψιθυριζει : "Σε 8 θα πεθανεις".
Τοτε δεν εδωσα πολυ σημασια ομως καθε 8 του μηνος, ή τον μηνα Αυγουστο που ειναι ο 8ος μηνας, τρομαζα μηπως και κατι της συμβει.
Τραγικη ειρωνια, πεθανε σε 8 χρονια απο την εγχειρηση εκεινη.
1994+8=2002.
Ειναι τοσα τα αναξηγητα που συμβαινουν στην ζωη μας, μηνυματα, προειδοποιησεις, καποια τα ερμηνευουμε και καποια οχι.
Το 1994 η μητερα μου ειχε εισαχθει στο νοσοκομειο για μια εγχειρηση στην κοιλια.
Οπως μου ειχε διηγηθει η ιδια, ενα απο τα βραδυα που νοσηλευοταν και αφου αναρρωνε αφου η εγχειρηση ειχε ηδη γινει, στον υπνο της, στον ξυπνιο της δεν το πολυκαταλαβα, ειδε στο ταβανι του θαλαμου να σχηματιζεται ο αριθμος 8.
Ακουσε δε μια φωνη να της ψιθυριζει : "Σε 8 θα πεθανεις".
Τοτε δεν εδωσα πολυ σημασια ομως καθε 8 του μηνος, ή τον μηνα Αυγουστο που ειναι ο 8ος μηνας, τρομαζα μηπως και κατι της συμβει.
Τραγικη ειρωνια, πεθανε σε 8 χρονια απο την εγχειρηση εκεινη.
1994+8=2002.
Απίστευτο! Πραγματικά συμβαινουν ανεξήγητα, άλλα πιο καθαρά όπως στην περίπτωση που περιγράφεις, κι άλλα πιο... ανεπαίσθητα που χρειάζεται κανείς παρατηρητικότητα για να τ' αντιληφθεί...
Αυτες οι αμειλικτες ερωτησεις, που τυρρανουν το μυαλο οσων εχουν χασει πολυ αγαπημενα προσωπα.
Εκεινο το περιεργο συναισθημα, πανω απο το ταφο του πατερα ή της μανας, η "αισθηση" πως ειναι αποντες απο τον κοσμο μας αλλα παροντες καπου αλλου.
Θα ηθελα να αναφερω κατι που μου διηγηθηκε η μητερα μου οταν ημουν 20 χρονων και που εχει ασφαλως σχεση με το θεμα που συζηταμε εδω.
Η γιαγια μου, η μητερα της μητερας μου δηλαδη, ηταν απο την Κεφαλλονια.
Τα χρονια εκεινα οι γυναικες συνηθιζαν να μικροπαντρευονται.
Ετσι και η γιαγια μου, μικροπαντρευτηκε εναν μεγαλεμπορο απο τον Πειραια.
Και φυσικα ακολουθησε τον αντρα της, τον παππου μου δηλαδη σε μια καινουργια ζωη μακρυα απο την Κεφαλλονια, οπου ειχε αφησει πισω τους γονεις της και την αγαπημενη της αδελφη την Αικατερινη.
Επισκεφτηκε ασφαλως το νησι της ξανα με τα 4 παιδια που απεκτησε, καθως και οταν οι γονεις της απεβιωσαν.
Παντρευτηκε και η Αικατερινη παρεμεινε στην Κεφαλλονια και απεκτησε 2 κορες.
Τα χρονια περνουσαν αμειλκτα, η γιαγια μου γερασε.
Γερασε και η Αικατερινη η αδελφη της δηλαδη.
Ουτε η γιαγια μου μπορουσε πλεον να ταξιδεψει αλλα ουτε και η αδελφη της.
Ετσι οι 2 αδελφες ειχαν αρκεστει στο να τηλεφωνουν αραια και που η μια στην αλλη.
Περασαν και αλλα χρονια, η γιαγια μου εφτασε στα 78 της χρονια και με ενα τηλεφωνημα των δυο ανηψιων της οι γονεις μου εμαθαν πως η Αικατερινη, η αγαπημενη αδελφη της γιαγιας μου, πεθανε.
Αποφασισαν να μην της το αποκαλυψουν, ειχε ηδη παθει ενα εγκεφαλικο και δεν ηθελαν να επιβαρυνουν την υγεια της περισσοτερο.
Εστειλαν βεβαια στεφανι και συλληπητηρια, ομως στην κηδεια δεν πηγαν, πως θα δικαιολογουσαν στην γιαγια μου αφου ζουσε μαζι μας, ενα ταξιδι στην Κεφαλλονια και μαλιστα μαυροφορεμενοι? Καπου-καπου οταν εκεινη ρωτουσε για την αδελφη της, της ελεγαν πως τηλεφωνησαν εκεινοι και πως εμαθαν πως ειναι καλα.
Περασαν κι αλλα 4 χρονια, η γιαγια μου εφτασε στα 81 και χτυπηθηκε απο σοβαρο πλεον εγκεφαλικο, εισηχθη στο νοσοκομειο και σε 2 ημερες πεθανε.
Πεθανε κατα τα ξημερωματα γυρω στις 4 το πρωι.
Θυμαμαι ακομη την μητερα μου να θρηνει γοερα, οταν επεστρεψε στις 6 το πρωι απο το νοσοκομειο με τον πατερα μου και ηταν απο τις ελαχιστες φορες που την ειχα δει να κλαιει ετσι, λογω του δυναμισμου και της ψυχραιμιας που παντα ειχε σε δυσκολες περιπτωσεις.
Δεν θα ειχε περασει ουτε ενα τεταρτο απο την ωρα που η μητερα μου ειχε μπει στο σπιτι, οταν χτυπησε το τηλεφωνο.
Ειδα τα βουρκωμενα ματια της, να ανοιγουν διαπλατα απο την εκπληξη αυτου που ακουγε.
Στην αλλη ακρη του συρματος ηταν οι ανηψιες της γιαγιας μου απο την Κεφαλλονια, οι κορες της Αικατερινης δηλαδη, που αγνοουσαν το γεγονος οτι η γιαγια μου ειχε εισαχθει στο νοσοκομειο.
Τηλεφωνουσαν αλαφιασμενες, να μαθουν για την θεια τους, γιατι ειχαν δει και οι 2 το ιδιο ακριβως ονειρο!!!!!!!!!!!
Ειχαν δει πως η μανα τους η Αικατερινη και η γιαγια μου η Μαρια, οι δυο αδελφες δηλαδη, συναντηθηκαν και αγκαλιαστηκαν μεσα σε ενα απλετο φως.
Και φανταστειτε την εκπληξη τους οταν εμαθαν απο την μητερα μου πως στις 4 εκεινο το ξημερωμα, η θεια τους και γιαγια μου ειχε πεθανει.
Περιστατικό που μας δίνει την ελπίδα ότι ο κόσμος των ονείρων είναι ένας "τόπος" που βρίσκεται πιθανότατα σε κάποιο υπαρκτό, άλλο επίπεδο, κάποια άλλη διάσταση, αληθινή όπως και ο υλικός μας κόσμος. Πολύ παρήγορο και ελπιδοφόρο ενδεχόμενο...
εγω θελω να γραψω για τον παπου μου ο οποιος πεθανε ενα ξημερωμα πριν 25 χρονια.
εκεινο το πρωι κατα τις 5 ειδα στον υπνο μου οτι ανοιξε την πορτα του δωματιου μου ενα παιδι 10 χρονων περιπου και μου ειπε,ο παππους πεθανε.
μετα εξαφανιστηκε. ηταν η μερα που εκλεινα τα 18.!!
εκεινη την εποχη αραια και που τον εβλεπα στον υπνο μου ωσπου τελευταια ειχα χρονια να τον δω.
πριν ενα μηνα ειχα ενα προβλημα στην δουλεια με ενα μηχανημα που δεν ελεγε να δουλεψει με τιποτα και με παιδευε για μερες.
το βραδυ που κοιμηθηκα βλεπω τον παπου μου στον υπνο μου να βγαινει απο μια σπηλια και να μου δινει ενα πακετο με διαφορα εργαλεια τυλιγμενα σε ενα πανι και μου λεει, παρε αυτα να κανεις δουλεια.
περιττο να σας πω οτι την επομενη μερα εφτιαξα την μηχανη και δουλευει ρολο΄ι΄.
Καλησπερα.Ειμαι νεο μελος και σημερα βραδυ εχω κολλησει και διαβαζω τις απιστευτες ιστοριες ολων σας.Διαβασα και την δικη σου και ενιωσα να γραψω την δικη μου.Εγω δεν εχασα μανα αλλα σαν μανα μου την ενιωθα και την ιδια αγαπη της εδινα απο παιδι γιατι με μεγαλωσε.Ηταν η γιαγια μου.Το 2000 ζουσα στην Γερμανια με τους δικους μου,ειχαμε ενημερωθει απο τον παππου μου πως η γιαγια νοσηλευεται στο νοσοκομειο.Ειχε καρκινο.Ο καιρος περνουσε και η γιαγια εμπαινε και εβγαινε κατα καιρους στα νοσοκομεια.Η μανα μου πηγε στην Ελλαδα να την δει γιατι πιστευαμε πως συντομα θα την χασουμε.Η γιαγια ομως δεν ''εφευγε''.Η μητερα μου γυρισε πισω.Εγω δεν πηγα να την δω,δεν ξερω γιατι,ισως φοβηθηκα το τι θεαμα θα αντικρυσω οταν μου ειπε η αδερφη μου οτι η γιαγια εχει λιωσει.Ενα βραδυ επεσα για υπνο στις 1,00 και ειδα ενα ονειρο,πολυ ζωντανο...ηταν ομορφη,με ενα λευκο φορεμα,πολυ μακρυ,ηταν ψηλη,κατι που δεν ηταν εν ζωη.Με πλησιασε χαμογελαστη και μου ειπε πως θα φροντισει να μου στειλει το αλλο μου μισο,θα φροντισει να με παντρεψει αυτη,να μην στεναχωριεμαι και να μην κλαψω...Ξυπνησα τρομαγμενη και ανησυχη στις 3,00.Απορρισα με το ονειρο.Το πρωι στις 7,00 με ξυπνησε ο πατερας μου και μου ειπε πως η γιαγια ξεψυχησε στις 2,30 περιπου τα ξημερωματα.Οσο εγω εβλεπα το ονειρο δηλ η γιαγια ηρθε και με αποχαιρετησε.Για παρα πολλους μηνες εκλαιγα και ειχα χασει τον εαυτο μου.Ερχοταν καθε βραδυ στον υπνο μου και μου ελεγε ''μην κλαις σε παρακαλω,ειμαι καλα,νιωθω γαληνη και δεν ποναω,ειναι πολυ ομορφα εδω,ασε την ψυχη μου να φυγει,πρεπει να κανω το ταξιδι μου,μην με κρατας πισω,θα σ αγαπω και θα σε προσεχω,μονο ασε με να φυγω''.
Και μετα απο πολυ καιρο την αφησα να φυγει,επαψα να την κλαιω,αλλα καθε μερα της μιλουσα.Ερχοταν συχνα στα ονειρα μου και συνηθως με κρατουσε μονο αγκαλια.Και την υποσχεση της την κρατησε.Μου εφερε το αλλο μου μισο.Την ειδα ενα βραδυ στο ονειρο αγκαζε με εναν κυριο,μου ειπε πως ειναι ο πεθερος μου,τοτε εβγαινα με ενα παλικαρι που ειχε χασει τον πατερα του χωρις να εχω δει ομως ποτε φωτογραφια του πατερα.Οταν πηγα σπιτι του μετα απο καιρο και ειδα την φωτογραφια ανατριχιασα,ηταν ο κυριος που κρατουσε αγκαζε η γιαγια μου.Περιττο να πω πως με αυτο το παλικαρι σε λιγους μηνες παντρευομαστε.Με λιγα λογια δεν χρειαζεται να τους κλαιμε,ειναι πολυ καλα εκει που πανε και θελω να πιστευω πως βαζουν το χερακι τους οταν το βρισκουν απαραιτητο για το καλο μας.Η γιαγια μου παντως το εβαλε...και την ευχαριστω!
Συγκλονιστικά όνειρα, πραγματικά, είστε τυχεροί όσοι επικοινωνείτε με τους αγαπημένους σας νεκρούς... Είδα κι εγώ ένα χτες το βράδυ:
Ήμουν με τον πρώην εργοδότη μου, τον κ. Μιχάλη (συμβολισμός: Μιχαήλ, ταξιάρχες ίσως?). Τον έβλεπα ως πατρική φιγούρα με λευκά μαλλιά, καλωσυνάτο, να μου μιλάει και να μου χαϊδεύει την πλάτη. Μου έδειχνε μια φωτογραφία που υποτίθεται ότι θα έβαζα σ' ένα ταξιδιωτικό βιβλίο (είμαι σελιδοποιός). Η φωτό αυτή ήταν ανοιχτή, σαλόνι (έπιανε και τις δυο σελίδες) στο βιβλίο που κρατούσαμε στα χέρια μας. Έδειχνε ένα μέρος σαν δάσος, με βλάστηση σκούρα, και στ' αριστερά μια σιδερένια, βαμμένη σκούρα πράσινη πόρτα καταπακτής, μεγάλη σαν πόρτα σπιτιού, στο έδαφος, πάνω στο χώμα. Σε κάποιο σημείο, η φωτό είχε νερά, μάλλον λίμνη. Αυτή τη φωτογραφία, μου έλεγε, μπορείς να τη βάλεις και έτσι (οριζόντια, με την καταπακτή να οδηγεί στη γη) και έτσι (σε γωνία 90 μοιρών, όπου η καταπακτή τώρα γινόταν πόρτα στον ουρανό και με έναν παράξενο τρόπο η βλάστηση φαινόταν επίσης φυσιολογική). Σαν να μου έλεγε, μην τα βλέπεις με έναν μόνο τρόπο, μονοδιάστατα δηλαδή, υπάρχει κι άλλη διάσταση...
Ακομη μια εμπειρια, οχι μεταφυσικη, ομως.........κατι θελει να μας πει.
Ενας θειος μου, οταν εγω ημουν ακομη πολυ μικρη, προσεβληθη απο καρκινο.
Στην αρχη στα νεφρα, στο ενα συγκεκριμμενα, του το αφαιρεσαν ομως σε 5 χρονια εγινε μετασταση στους πνευμονες και στα οστα.
Ηταν τοσο τραγικη η κατασταση του που σκεφτειτε πως ηταν δυνατον εαν ακουμπουσε το χερι του στο τραπεζι για να προσπαθησει να σηκωθει απο την καρεκλα, ηταν 99% σιγουρο το χερι του να σπασει λογω του καρκινου που ειχε διαβρωσει τα οστα.
Ετσι εισηχθη τελικα στο νοσοκομειο, μια εισαγωγη χωρις εξοδο, τουλαχιστον ζωντανος.
Εκεινη την ημερα στο νοσοκομειο τον συνοδευαν η γυναικα του (πρωτη ξαδελφη της μητερας μου), και η μητερα μου.
Ξαφνικα εκεινος ετσι, χωρις λογο αρπαξε το χερι της μητερας μου, το εσφιξε και της ειπε : "Φωτεινη, δεν θα την ξαναδω την Κηφισια". Εκει κατοικουσαμε ολοι μας.
Περασαν καποιες μερες, η κατασταση του χειροτερεψε και τελικα επεσε σε κωμα.
Ο, τι θα γραψω απο εδω και κατω, ειναι τα λογια της μητερας μου της συγχωρεμενης, η οποια ηταν στο πλευρο του μεχρι τον θανατο του.
"Καθομουν διπλα του, εκεινος βυθισμενος σε κωμα, η ανασα του ισα που εβγαινε, μονο μια φλεβα στο λαιμο του παλλοταν, ενδειξη πως ζουσε ακομη.
Ξαφνικα ανοιξε τα ματια του, κοιταξε το κενο και ψελλισε: "Ερχομαι μανα μου, ερχομαι", και μετα ξαναβυθιστηκε στον ληθαργο του.
Την επομενη μερα το απογευμα πεθανε.
Ο θειος μου αυτος, πεθανε σε ηλικια 59 ετων και η μητερα του ειχε πεθανει απο καρδια αρκετα χρονια πριν.
Μια ημερα πριν τον θανατο του ειδε προφανως την μητερα του, μεσα σε οραμα, στον υπνο του ισως, που ετοιμαζοταν να τον καλωσορισει.
Το 2002, οταν η δικη μου μητερα πεθανε, 2-3 ημερες πριν "φυγει", συχνα μου ελεγε ενω ηταν ξυπνια και συζητουσαμε, πως ακουγε την συγχωρεμενη την γιαγια μου και μητερα της να την φωναζει απο το διπλα δωματιο.
Την ακουγε ομως δεν την εβλεπε.
Kάτι πρέπει να υπάρχει μετά θάνατον, δεν εξηγείται αλλιώς. Πώς εξηγείται, να εκλιπαρείς για ένα μήνυμα, και να έρχεται μια πανέμορφη, μεγάλη πεταλούδα να κάθεται δίπλα σου, κολλητά στο σώμα σου, να πηγαίνεις να την αγγίξεις και αυτή να μη φεύγει? Πόσο συνηθισμένο είναι αυτό, πόσο συχνά συμβαίνει? :confused:
Αυτο που υπαρχει μετα και που σιγουρα καποια μερα θα ανακαλυψουμε, ειναι κατι που με τις τωρινες μας δυνατοτητες δεν μπορουμε να το αντιληφθουμε.
Δεν ξερω ποσοι εχουν σκεφθει βλεποντας ταινιες του 1930-'40 ή '50, ταινιες στις οποιες απεικονιζεται ο κοσμος, τα τοπια, η Ελλαδα αν θελετε, με ολους εμας ή τους περισσοτερους τουλαχιστον αποντες απο τον κοσμο αυτο, να αναρωτιουνται: " Που ημουν πνευματικα τοτε?????"
Αυτο που υπαρχει μετα και που σιγουρα καποια μερα θα ανακαλυψουμε, ειναι κατι που με τις τωρινες μας δυνατοτητες δεν μπορουμε να το αντιληφθουμε.
Δεν ξερω ποσοι εχουν σκεφθει βλεποντας ταινιες του 1930-'40 ή '50, ταινιες στις οποιες απεικονιζεται ο κοσμος, τα τοπια, η Ελλαδα αν θελετε, με ολους εμας ή τους περισσοτερους τουλαχιστον αποντες απο τον κοσμο αυτο, να αναρωτιουνται: " Που ημουν πνευματικα τοτε?????"
Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να υπήρξαμε σε άλλα σώματα ανθρώπων ή ζώων που πέθαναν και η ψυχή μετενσαρκώθηκε σε εμάς?????Δηλαδή μόνο μια ευκαιρία έχει η κάθε ψυχή και μετά πηγαίνει στον παράδεισο ή στην κόλαση?
Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να υπήρξαμε σε άλλα σώματα ανθρώπων ή ζώων που πέθαναν και η ψυχή μετενσαρκώθηκε σε εμάς?????Δηλαδή μόνο μια ευκαιρία έχει η κάθε ψυχή και μετά πηγαίνει στον παράδεισο ή στην κόλαση?
Aκόμα κι αν ο καθένας μας έχει περισσότερες από μία ευκαιρίες, το πιθανότερο είναι ότι μεταξύ τους μεσολαβούν δεκάδες ή και εκατοντάδες χρόνια. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει μετενσάρκωση, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να πεθαίνει τώρα και να μετενσαρκώνεται μόλις σε 30-40 χρόνια? :confused:
Aκόμα κι αν ο καθένας μας έχει περισσότερες από μία ευκαιρίες, το πιθανότερο είναι ότι μεταξύ τους μεσολαβούν δεκάδες ή και εκατοντάδες χρόνια. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει μετενσάρκωση, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να πεθαίνει τώρα και να μετενσαρκώνεται μόλις σε 30-40 χρόνια? :confused:
Μα υπάρχουν μαρτυρίες ατόμων που είναι 4-5 χρόνων και θυμούνται ότι πέθαναν πριν 5 χρόνια.Τουλάχιστον το είδα σε ένα επεισόδιο με το Χαρδαβέλλα για ένα παιδάκι που θυμάται ότι ήταν ο παππούς του,που πέθανε λίγο πριν γεννηθεί το παιδάκι,και εξετάστηκε και από γιατρούς!!!!!!Και επίσης μπορεί κάποιος που θυμάται κάτι από προηγούμενη ζωή,να υπάρχουν ενδιάμεσα κι άλλες ζωές!!!!!Τουλάχιστον έτσι έχει ακουστεί!!!!!!!Άλλοι πάλι πιστεύουν στα τελώνια και ότι το μεγαλύτερο μέρος ανθρώπων πηγαίνει στην κόλαση!Μερικοί λένε ότι τα τελώνια είναι ανώτερα από το Θεό!Βέβαια ξέφυγα λίγο,αλλά ήθελα να τα αναφέρω κι αυτά!
Ασφαλως και πιστευω πως εχουμε ζησει και αλλες ζωες.
Και το συγκλονιστικο ξερετε ποιο ειναι?????????
Σε καποια μερη, αγνωστα σε εμας, υπαρχουν οι ταφοι των προηγουμενων υλικων μας σωματων.
Ασφαλως και πιστευω πως εχουμε ζησει και αλλες ζωες.
Και το συγκλονιστικο ξερετε ποιο ειναι?????????
Σε καποια μερη, αγνωστα σε εμας, υπαρχουν οι ταφοι των προηγουμενων υλικων μας σωματων.
Πραγματικα με αυτο που εγραψες με εκανες να νιωσω φοβο.Δεν ξερω γιατι και ειμαι ανθρωπος που ο θανατος ειναι για εμενα ειναι μια ακομα εμπειρια για το παρακατω.....Υπαρχει κατι που να στο εχει εξακριβωσει αυτο?Ρωταω γιατι πραγματικα με ταρακουνησε αυτο που εγραψες.......
Katarxin, sugnwmi pou grafw sta agglika. Einai thema ypologisti.
Yparxei ena aggliko rito pou leei oti otan kapoios perasei apo ena meros kai tin idia stigmi anatrixiasei einai to meros opou exei thaftei stin proigoumeni zwi tou..Kata poso alitheiei, dika sas ta simberasmata..
Θα σας περιγράψω πως το αντιλαμβάνομαι εγω. Αλλά φυσικά, μπορεί να έχω και άδικο.
Ας πούμε πως ένας άνθρωπος πεθαίνει. Η ψυχή αποχωρίζεται απο το σώμα και τα όργανά του. Παύει δηλαδή να χρησιμοποιεί υλικά όργανα για να έχει αισθήσεις. Ανάμεσα σε αυτά τα όργανα συμπεριλαμβάνεται και ο εγκέφαλος. Έτσι, κατ'εμέ, η ψυχή δεν νοιώθει πόνο, κρύο, ζέστη και συνεπώς αποβάλλει (ή χάνει) και τις μνήμες της ζωής που μόλις έζησε.
Αντιλαμβάνεται το περιβάλλον με τρόπο εντελώς διαφορετικό απο ότι γνώριζε ως δεδομένο όσο ζούσε. Δεν ξέρω πόσο παραμένει η ψυχή σε αυτό που εμείς ονομάζουμε υπερπέραν, ή άλλη διάσταση αν θέλετε, όταν όμως επανέλθει σε αυτή τη διάσταση, με ενα νέο υλικό σώμα, ο εγκέφαλος του σώματος αυτού είναι "καθαρός" απο μνήμες, σαν ένας καινούριος, αχρησιμοποίητος, σκληρός δίσκος, έτοιμος να αποθηκεύσει και να καταγράψει νέες εμπειρίες και μνήμες, μη ενθυμούμενος φυσικά, την όποια προηγούμενη ζωη. Ίσως όμως, κάποιες φορές, η ψυχή κατορθώνει να διατηρήσει ψήγματα μνήμης απο τις προηγούμενες ζωές και, σε αρκετές περιπτώσεις, αυτό είναι κει το λεγόμενο Deja Vu.
Συγνώμη εαν ξέφυγα λιγάκι απο το θέμα του νήματος
Έχουμε ξεφύγει τελείως, χε χε!! :D
Συμφωνώ ότι η ψυχή χάνει τις μνήμες της ζωής που έζησε. Πιστεύω όμως ότι αυτό είναι μια πολύ αργή διαδικασία και λαμβάνει χώρα σταδιακά, καθώς η ψυχή μεταβαίνει σε ανώτερα επίπεδα. Γι' αυτό έγραψα προηγουμένως ότι μου φαίνεται δύσκολο μια ψυχή να μετενσαρκωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα...
Έχουμε ξεφύγει τελείως, χε χε!! :D
Συμφωνώ ότι η ψυχή χάνει τις μνήμες της ζωής που έζησε. Πιστεύω όμως ότι αυτό είναι μια πολύ αργή διαδικασία και λαμβάνει χώρα σταδιακά, καθώς η ψυχή μεταβαίνει σε ανώτερα επίπεδα. Γι' αυτό έγραψα προηγουμένως ότι μου φαίνεται δύσκολο μια ψυχή να μετενσαρκωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα...
Εγώ πιστεύω ότι μετενσαρκώνεται γρήγορα γιατί η ψυχή δεν νομίζω να μπορεί να φτάσει σε ανώτερα επίπεδα ως αυτό που λέμε θέωση!Έτσι υπάρχει ένας συνεχής κύκλος!Μόνο στη Δευτέρα Παρουσία θα φτάσει στη θέωση η ψυχή!!!!!!Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ!
Δεν ξερω κατα ποσο ειναι αληθινο το να ανατριχιασεις σε καποιο μερος και αυτο να συνεπαγεται πως εκει, σε εκεινο το σημειο πεθανες, θα σας γραψω ομως τα "παιχνιδια" που η μοιρα μας παιζει.
Το 2001 ο πατερας μου μπηκε στο νοσοκομειο με πολυ-πολυ αρχικο σταδιο καρκινου του προστατη.
Την ωρα που τον ετοιμαζαν για εισαγωγη, ακουσα τον γιατρο να λεει σε μια νοσοκομα : "Μπα, ο δυστυχος δεν θα την γλυτωσει".
Δεν το ειπα στην μητερα μου που στεκοταν διπλα μου για να μην την ανησυχησω.
Τραγικη ειρωνια, η μητερα μου στεκοταν μαζι μου στον διαδρομο, με την πλατη ακουμπισμενη στον τοιχο του δωματιου μεσα στο οποιο τον Μαιο του 2002 πεθανε και που τοτε το ανακαινιζαν και το εβαφαν, μαζι με μια ολοκληρη σειρα απο δωματια στην ιδια πτερυγα.
Και ποσο ευκολα η θεωρια του γιατρου ανετραπη, αφου ενω εκεινη πεθανε το 2002, ο πατερας μου πεθανε το 2006 απο εντελως διαφορετικη αιτια.
Θελω δηλαδη να πω πως δεν ειναι διολου απιθανο να εχουμε περασει ή και σταθει στο σημειο στο οποιο ΘΑ πεθανουμε.
Και για να επιστρεψουμε στο θεμα μας, μια θεωρια αλλη θελει τους νεκρους, τις ψυχες των συγγενων μας δηλαδη, να νοιωθουν την ελειψη μας οσο κι εμεις την δικη τους.
Εχετε αραγε αναλογισθει ποσο αγωνιωδες ειναι το να εχεις πεθανει, να εισαι πνευματικα, εστω για λιγο ακομη σε αυτον τον κοσμο, (μεχρι τα 40 λενε), να βλεπεις τους δικους σου να κλαινε και να θρηνουν, να εισαι εκει διπλα τους και να πασχιζεις να τους δωσεις το μηνυμα πως δεν τελειωσαν ολα, πως αισθανεσαι σε συγχυση μεν αλλα παντως περιφημα, να "χειρονομεις", μπας και σε αντιληφθουν, αλλα εκεινοι να αγνοουν την υπαρξη σου εκει και να σε προσπερνανε?
Εχετε αραγε αναλογισθει ποσο αγωνιωδες ειναι το να εχεις πεθανει, να εισαι πνευματικα, εστω για λιγο ακομη σε αυτον τον κοσμο, (μεχρι τα 40 λενε), να βλεπεις τους δικους σου να κλαινε και να θρηνουν, να εισαι εκει διπλα τους και να πασχιζεις να τους δωσεις το μηνυμα πως δεν τελειωσαν ολα, πως αισθανεσαι σε συγχυση μεν αλλα παντως περιφημα, να "χειρονομεις", μπας και σε αντιληφθουν, αλλα εκεινοι να αγνοουν την υπαρξη σου εκει και να σε προσπερνανε?
Kάπου εκεί πήγαινε και μένα το μυαλό μου τελευταία, όταν κατά καιρούς ένιωθα κάποιες δονήσεις, σαν "παλμό" δίπλα μου... Το έχει νιώσει κανείς άλλος που έχει χάσει κάποιον δικό του?
Συγνωμη αλλα ετσι οπως τα λετε μου ερχεται να θελω να πεθανω...
Δηλαδη να ζησω σαν ψυχη ελευθερος,να παω οπου θελω και να κανω οτι θελω..Ετσι δε λετε οτι ειναι μεταθανατον η κανω λαθος;
Συγνωμη αλλα ετσι οπως τα λετε μου ερχεται να θελω να πεθανω...
Χαχαχαχα,φίλε Νίκο,τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και τόσο σίγουρα..αν ήταν έτσι,δηλαδή όταν θα πεθαίναμε θα "ελευθερωνόμασταν",πολλοί θα το έκαναν..Αλλά το θέμα είναι ότι δεν είμαστε ακόμα σίγουροι για το τι υπάρχει μετά...σίγουρα σχεδόν όλοι μας πιστεύουμε πως η ζωή συνεχίζεται και μετά το θάνατο...αλλά όλα αυτά για το τι γίνετε μετά..είναι κάπως λόγια του αέρα,απλά χωρίς να προσβάλλω τον οποιοδήποτε ότι λέει αερολογίες θέλω να πω ότι όσα λέμε δεν είναι αποδεδιγμένα 100%.Δεν μπορούμε να πούμε κάτι με σιγουριά,γιατί μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει κάποιος που θα μας πει τι γίνετε μετά με στοιχεία τέτοια ώστε να μας πείσει...
Για αυτό το λόγο και πολλοί άνθρωποι φοβούνται το θάνατο,φοβούνται αυτό το μετά γιατί τους είναι άγνωστο.Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να φοβόμαστε το θάνατο,αλλά να τον δούμε με άλλο μάτι..κάτι σαν πρόκληση,περιέργεια για το μέτα...τι γίνεται?και όλα αυτά τα αναπάντιτα ερωτήματα που πιστεύω θα λυθούν πάρα πολύ γρήγορα μετά το θάνατο.
Αλλά τώρα,αν κάποιον αυτά τα ερωτήματα τον τρώνε τόσο έντονα ώστε να θέλει να τα μάθει εδώ και τώρα,πιστεύω ότι αυτό είναι λάθος...το καθένα στην ώρα του,γιατί κανείς δεν ξέρει αν θα δωθεί ξανά η ευκαιρία για μια ζωή όπως η τωρινή μας:P οπότε καλό είναι να την ζήσουμε μέχρι το τέλος της..με όλες της τις δυσκολίες και όταν έρθει η ώρα τέλος:P άλλωστε δεν θα ήταν και ότι καλύτερο να μετανιώσει κάποιος που τελικά δεν έζησε κάτι που θα μπορούσε να είχε ζήσει χωρίς να του στερηθεί τίποτα...
Ετσι ειναι σιγουρα..Οσο για το τι υπαρχει μετα κανεις δεν γνωριζει και ποτε κανενας εν ζωη δεν θα μαθει.
Εγω παντως για το μετα πιστευω οτι ειναι ενας απειρος υπνος..Δηλαδη πως ειναι οταν κοιμομαστε το βραδυ και ξυπναμε την αλλη μερα το πρωι σαν να περασε μολις ενα δευτερολεπτο;Ετσι νομιζω οτι ειναι και ο θανατος:
Κοιμομαστε μεχρι να ξαναζησουμε μεσω της μετενσαρκωσης(πραγμα που και αυτο δεν ειναι σιγουρο..).
Γεια σου Νίκος7!
Εγω παντως για το μετα πιστευω οτι ειναι ενας απειρος υπνος..Δηλαδη πως ειναι οταν κοιμομαστε το βραδυ και ξυπναμε την αλλη μερα το πρωι σαν να περασε μολις ενα δευτερολεπτο;
Σχετικά με αυτό που λες, έχω να πω ότι δυστυχώς δεν γνωρίζουμε καθόλου τη διαδικασία του ύπνου. Για περισσότερα, μπορείς να διαβάσεις στα θέματα για την αστρική προβολή και το συνειδητό ονείρεμα.
Οσο για το τι υπαρχει μετα κανεις δεν γνωριζει και ποτε κανενας εν ζωη δεν θα μαθει.
Σε παραπέμπω στα ίδια θέματα (αστρικό + σ.ο.) για προβληματισμό.
Κοιμομαστε μεχρι να ξαναζησουμε μεσω της μετενσαρκωσης
Το θέμα της μετενσάρκωσης είναι πολύ περίεργο..δηλαδή έχω κάποια ερωτήματα πάνω σε αυτό..Ας πούμε ότι όντως η κάθε ψυχή μετενσαρκώνεται,αλλά γιατί να μην θυμόμαστε τίποτα από την προηγούμενη ζωή μας?..αυτό δεν είναι σαν να πεθαίνουμε οριστικά κατά κάποιο τρόπο?...αφού είναι σαν να μην έχουμε ξαναυπάρξει..
εκτός βέβαια εάν ισχύουν όλα αυτά για τα οποία μιλάει ο βουδισμός..για τον κύκλο της ζωής ο οποίος είναι μια κατάρα την οποία πρέπει να σπάσουμε για να απελευθερωθούμε....
Trithemius
17-06-09, 15:58
Η θεωρία της μετενσάρκωσης είναι πολύ μεγάλο θέμα. Προσωπικά δεν την αποδέχομαι γιατί έχει πολλά κενά, ενώ η κύρια βάση της, αυτή της ανάμνησης παρελθοντικών γεγονότων, μπορεί άνετα να καλυφθεί με την άντληση πληροφοριών από τα ακασικά αρχεία (τον κοσμικό σκληρό δίσκο)...
Μπορει να μην ξερουμε πως να θυμηθουμε πραγματα απο την προηγουμενη μας ζωη(αν εχει υπαρξει..).Εξαλλου δεν ισχυει οτι δεν χρησιμοποιουμε το 100% του μυαλου μας αλλα μονο ενα μερος αυτου;
Ενοείς ότι αν το χρησιμοποιούσαμε πιθανόν θα μπορούσαμε να θυμηθούμε?
Trithemius
17-06-09, 16:18
Μα όσοι δηλώνουν ότι είχαν εμπειρίες σε άλλη ζωή, δεν αξίωσαν πρόσβαση στο θυμικό μέσω ειδικών τεχνικών. Όλα γίνονται σχεδόν ακούσια... Πάντως, αν εκλάβουμε ως εξελίξιμο τμήμα του ανθρώπου εκείνο της ψυχής, τότε ερωτώ το εξής:
Γιατί πρέπει αναγκαστικά η εξέλιξη της ψυχής να συνδεθεί αιωνίως με τον άνθρωπο; Δηλαδή γιατί πρέπει αιωνίως η ψυχή να εγκλείεται σε έναν και μοναδικό ξενιστή, το ανθρώπινο σώμα;
Και κατ' επέκτασιν, γιατί πρέπει οπωσδήποτε η ψυχική εξέλιξη να συνδέεται με τον πλανήτη Γη; Επίσης, θέλω να σημειώσω πως η μετενσάρκωση, μπορεί μεν να αποτελεί ενδιαφέρουσα θεώρηση, όμως κατά βάση νομίζω πως έρχεται να δώσει στις πράξεις μας αυτή τη 2η ευκαιρία που πολλές φορές χρειαζόμαστε. Ως θεώρηση νομίζω πως καλύπτει την ανάγκη της μεταμέλειας, της συνεχούς προσπάθειας για το καλύτερο αλλά πάντοτε στον ίδιο παρονομαστή, που είναι η ζωή στη γη.
Αν θέλουμε να δώσουμε μια πιο συναρπαστική χροιά στη θεωρία της μετενσάρκωσης, ίσως πρέπει να τη συνδέσουμε με κάτι πιο "εξωτικό", ίσως με τη διαιώνιση της ζωής μας σε μια άλλη συνειδησιακή κατάσταση, συμβατή με την ψυχή μας αλλά σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα από τα γήινα. Μιας και πιστεύω στην ύπαρξη της ψυχής ως αυτόνομη "οντότητα", πιστεύω και στην αθανασία αυτής, όχι όμως σε απόλυτα γήινο επίπεδο, σε οποιαδήποτε μορφή ζωής στον πλανήτη μας.
Θέλω να πιστεύω πως μετά από την σαρκικό θάνατό μας, σίγουρα υπάρχει κάτι επιπλέον, χωρίς να είναι απαραίτητα καλύτερο από τα προγενέστερα βιώματά μας, σίγουρα όμως θα είναι χρήσιμο. Θέλω να πιστεύω πως θα είναι απλά διαφορετικό και μη συγκρίσιμο με την τωρινή ζωή μας. Αν μιλάμε για το γνώθι σεαυτόν, πρέπει να δούμε το θέμα πιο σφαιρικά και αν θέλετε πιο "κβαντικά" (sic), έτσι ώστε να αποδώσουμε στην ψυχή μας περισσότερες (έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση) δυνατότητες. Θεωρώ λοιπόν (κι ελπίζω) πως ναι, υπάρχει ζωή μετά τον σαρκικό θάνατό μας κι εύχομαι να υφίσταται σε μία άλλη, διαφορετική συνειδησιακή κατάσταση. Ελπίζω η ψυχή μας να μπορεί να ταξιδέψει σε άλλους κόσμους, να γνωρίσει ακόμα περισσότερα στοιχεία και ιδιότητες της Πηγής, της Μονάδας και αυτή η διαδικασία να είναι ατέρμονη...
Συσχέτιση της θεωρίας της μετενσάρκωσης με τα ακασικά αρχεία:
Πιστεύω πως όταν βρισκόμαστε σε μια "ειδική" συνειδησιακή κατάσταση, όπως αυτή του ύπνου, γινόμαστε μερικές φορές υπερευαίσθητοι δέκτες μηνυμάτων που επί του συνόλου ανήκουν σε αυτό που ονομάζουμε "ακασικά αρχεία". Κατά συνέπεια, αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας, μπορεί να είναι πληροφορίες που δεχόμαστε από αυτή την "αιθερική βιβλιοθήκη".
Η θεωρία του ακασικού πεδίου και των αρχείων που περιέχει, έχει χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές ως εξήγηση σε εκδηλώσεις "μετενσάρκωσης", θεωρώντας πως οι όποιες εμπειρίες είναι κατ' ουσίαν "δάνεια" από εμπειρίες άλλων προσώπων που έζησαν στο παρελθόν. Το ίδιο συμβαίνει και στις "υποτιθέμενες" περιπτώσεις μετενσάρκωσης, όπου το ασυνείδητο ενός ανθρώπου, κατά τη διάρκεια του ύπνου ή και ευρισκόμενο σε άλλες "ειδικές" συνειδισιακές καταστάσεις, αποτυπώνει κάποια στοιχεία από τα ακασικά αρχεία ή κατά τον Γιούνγκ από το συλλογικό ασυνείδητο, και τα ζει τόσο έντονα που φαίνεται πως ήταν σαν να τα έζησε πραγματικά στο παρελθόν! Οπότε μια εργασία απόδειξης της μετενσάρκωσης, πχ με υπνωτισμό, κατ' ουσίαν φέρνει στην επιφάνεια αυτά ακριβώς τα "δάνεια" από τα ακασικά αρχεία. Ίσως μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις θα ήταν αυτή της συνειδητής πρόσβασης στα ακασικά αρχεία. Μιλάμε πλέον για τη μεγαλύτερη κοσμική βιβλιοθήκη! Έναν απύθμενο και αχανή ωκεανό γνώσεων :eek:
Πάντως εμένα προσωπικά, στο θέμα της μετενσάρκωσης, με καλύπτει ως εξήγηση η θεωρία των ακασικών αρχείων, καθώς ερμηνεύει επαρκώς τα όποια χαρακτηριστικά μιας αναδρομής (εργασία που κυρίως αποδεικνύει την εγκυρότητα της μετενσάρκωσης χωρίς ωστόσο να έχει κάποια άλλη χρησιμότητα) και δίνει περιθώρια για μετεξέλιξη αυτής της εμπειρίας. Δεν μπορώ να απορρίψω τόσο εύκολα τη θεωρία της μετενσάρκωσης, θα υποστηρίξω όμως πιο θερμά εκείνη των ακασικών αρχείων. Το πιο σημαντικό δεν είναι τόσο η παθητική επαφή με το ακασικό πεδίο αλλά η πιθανότητα του να μπορέσουμε να εισέλθουμε σε αυτό συνειδητά! Πιστεύω πως και αυτό αποτελεί σημαντικό σταθμό στο ταξίδι της αυτογνωσίας και δεν το αποκλείω ως πιθανότητα. Άλλωστε έχουμε χαρτογραφήσει και αναλύσει ένα μικρό μόνον μέρος των ικανοτήτων-ιδιοτήτων του ανθρώπινου εγκεφάλου, οπότε όλα είναι πιθανά!
Επίσης, σε όλα αυτά, να θέσω ένα τελευταίο ερώτημα-προβληματισμό: Η θεωρία της μετενσάρκωσης δημιουργήθηκε για να δώσει εξήγηση σε περιπτώσεις "αναδρομών" ή μήπως δημιουργήθηκε για να δώσει βάση στη θεωρία της αθανασίας της ψυχής;
Βγήκα εντελώς εκτός θέματος ή μου φαίνεται; :rolleyes:
Πολύ ενδιαφέροντα όλα τα παραπάνω. Αλλά βρε παιδιά θα μας το κλείσουν οι moderators το θέμα, που είναι τυχόν εμπειρίες από την επικοινωνία με αγαπημένους νεκρούς... Zητώ 1000 συγγνώμη που σας χαλάω την κουβέντα :( , αλλά πραγματικά με "καίει" να μάθω κι άλλες εμπειρίες δικές σας μιας και το μόνο πράγμα που σκέφτομαι τελευταία είναι η μητέρα μου που έφυγε... Ελπίζω να μη σας πειράζει να συνεχίσουμε από εδώ, συγγνώμη, ε?
Έστω λοιπόν ότι δεχόμαστε ότι υπάρχει ζωή μεταθάνατον, και οι ψυχές ζουν. Λέει λοιπόν η Mirella_S πώς θα νιώθουν οι ψυχές στη διάρκεια των 40 ημερών που κυκλοφορούν στο "πεδίο" μας, που βλέπουν τους δικούς τους να θρηνούν κι εκείνες "χειρονομούν" προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή των ζωντανών, χωρίς οι ζωντανοί να τους αντιλαμβάνονται. Κι εγώ απαντώ:
Kάπου εκεί πήγαινε και μένα το μυαλό μου τελευταία, όταν κατά καιρούς ένιωθα κάποιες δονήσεις, σαν "παλμό" δίπλα μου... Το έχει νιώσει κανείς άλλος που έχει χάσει κάποιον δικό του?
Θελω δηλαδη να πω πως δεν ειναι διολου απιθανο να εχουμε περασει ή και σταθει στο σημειο στο οποιο ΘΑ πεθανουμε.
Προφανος Mirella_S διοτι μπορει και να πεθανουμε και μεσα στο ιδιο μας το σπιτι,δηλαδη σε ενα σημειο η μερος που ημαστε συνεχεια,και οχι απλα να εχουμε περασει.Τελικα το θεμα ειναι οτι συζηταμε για κατι που πραγματικα δεν μπορουμε να ξερουμε σε καμια περιπτωση τα πως και τα γιατι.Ειναι πραγματικα φοβερο ;)
Η θεωρία της μετενσάρκωσης δημιουργήθηκε για να δώσει εξήγηση σε περιπτώσεις "αναδρομών" ή μήπως δημιουργήθηκε για να δώσει βάση στη θεωρία της αθανασίας της ψυχής;
Βγήκα εντελώς εκτός θέματος ή μου φαίνεται;
Πολύ όμορφο και κατανοητό το κείμενό σου, σε αυτά που γράφεις θεωρώ πως θα πρέπει να απαντήσει κάποιος ο οποίος όχι μόνο αποδέχεται τη μετενσάρκωση αλλά να έχει και συγκεκ/να επιχειρήματα που να στηρίζουν τη θεωρία της.
Δεν το έχω ψάξει πολύ το θέμα για να πω την αλήθεια, απο τα λίγα που έχω διαβάσει θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι γιατί πρέπει οπωσδήποτε η ψυχική εξέλιξη να συνδέεται με τον πλανήτη Γη;
Επίσης αν δεχτούμε τη μετενσάρκωση στην ερώτηση "τι πραγματικά είμαι" τι απάντηση θα δώσουμε;.
Εννοώ ότι, τι είμαι τελικά εγώ, στη "βάση" μου; Αυτή που ζω τώρα; αυτή που έζησα ως άνδρας λχ πρίν 100 χρόνια; ή αυτός/η/ο που πιθανόν να είμαι αργότερα;
Λέει λοιπόν η Mirella_S πώς θα νιώθουν οι ψυχές στη διάρκεια των 40 ημερών που κυκλοφορούν στο "πεδίο" μας, που βλέπουν τους δικούς τους να θρηνούν κι εκείνες "χειρονομούν" προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή των ζωντανών, χωρίς οι ζωντανοί να τους αντιλαμβάνονται. Κι εγώ απαντώ:
Καταρχήν πως έχουμε σιγουρευτεί ότι: α) κυκλοφορούν 40 μέρες στο "πεδίο" μας β) "χειρονομούν" προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή των ζωντανών γ) οι ζωντανοί δεν τους αντιλαμβάνονται... ;
το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι οι ζωντανοί θρηνούν (και πάλι δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι 100%...).
Στη μετάβαση απο την "εδώ ζωή" στην "εκεί ζωή" δεν μπορούμε να πούμε και πολλά, κανείς νεκρός δεν έχει επιστρέψει για να μας ενημερώσει.
Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων όπου μέσα απο την αστρική προβολή έχουν έρθει σε επαφή με αγαπημένα τους νεκρά πρόσωπα (και πάλι εδώ κάποιος μπορεί να αντικρούσει λέγοντας ένα ωραίο... "mind game") αν δεχτούμε όμως και πιστέψουμε τις πληροφορίες που δίνουν τα άτομα αυτά (που έρχονται σε επαφή μεσα απο αστ.προβ.) ώς έγκυρες, τότε θα μάθουμε πως μπορούμε να νιώσουμε, να "δούμε", να "μιλήσουμε" (τηλεπαθητικά) μαζί τους μόνο σε αστρικό πεδίο. Απο τη στιγμή που έχουν εγκαταλείψει τον κόσμο μας έχουν αυτόματα περάσει σε μια άλλη πείτε το διάσταση, σφαίρα, κόσμο, ή όπως αλλιώς θέλετε και εμείς απο εδώ, έστω και σε στιγμές χαλάρωσης, είναι δύσκολο να έρθουμε σε επαφή μαζί τους, κάτι τέτοιο προυποθέτει να βγούμε απο το "εδώ" και με κάποιο τρόπο - κάποια τεχική να προσεγγίσουμε το "εκεί".
Πολύ ενδιαφέροντα όλα τα παραπάνω. Αλλά βρε παιδιά θα μας το κλείσουν οι moderators το θέμα, που είναι τυχόν εμπειρίες από την επικοινωνία με αγαπημένους νεκρούς... Zητώ 1000 συγγνώμη που σας χαλάω την κουβέντα , αλλά πραγματικά με "καίει" να μάθω κι άλλες εμπειρίες δικές σας μιας και το μόνο πράγμα που σκέφτομαι τελευταία είναι η μητέρα μου που έφυγε... Ελπίζω να μη σας πειράζει να συνεχίσουμε από εδώ, συγγνώμη, ε?
Έχεις δίκιο φίλη Eisheth το θέμα μας ξέφυγε λιγάκι και ζητώ συγνώμη:P
Καταρχήν πως έχουμε σιγουρευτεί ότι: α) κυκλοφορούν 40 μέρες στο "πεδίο" μας β) "χειρονομούν" προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή των ζωντανών γ) οι ζωντανοί δεν τους αντιλαμβάνονται... ; το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι οι ζωντανοί θρηνούν (και πάλι δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι 100%...).
Συμφωνώ με την ELPINIKI σε αυτό το θέμα..δεν ξέρουμε πόσο καίρο κυκλοφορούν στο πεδίο μας..
Επίσης πολύ πιθανόν να μπορείς να έχεις και εποικοινωνία μέσο της αστρικής προβολής(δεν έχω παρόμοια εμπειρία αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθίσεις)
Στη μετάβαση απο την "εδώ ζωή" στην "εκεί ζωή" δεν μπορούμε να πούμε και πολλά, κανείς νεκρός δεν έχει επιστρέψει για να μας ενημερώσει.
Κάνεις νεκρός δεν έχει επιστρέψει ενώ απουσίαζε μεγάλο χρονικό διάστημα..
Μία μακρινή μου θεία είχε επιθανάτεια εμπειρία,ο γιατρός είχε πει ότι ειχε πεθάνει και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα επανήλθε,είπε ότι δεν ήταν εδώ,ότι ήταν κάπου αλλού και ότι της απαγορεύτηκε(από ποιον/ποιους δεν ξέρω)να μιλίσει σε οποιονδήποτε για την εμπειρία της ή για το τί είδε εκεί που ήταν αλλιώς θα τιμωρούταν,βέβαια αυτή το έκανε..,και η κόρη της το μόνο πράγμα που είπε μετά από τον καταίγισμο ερωτήσεων πάνω της ,ήταν ότι υπάρχει θεός και ότι δεν μπορούσε να πει περισσότερα...
Λέτε τελίκα οι νεκροί να μπορούν εποικινωνήσουν μαζί μας αλλά να μην τους επιτρέπεται??
Mετά από έρευνα στο διαδίκτυο κυρίως σε αγγλόφωνα site, αλλά και μετά από προσωπική εμπειρία που δεν θα αναφέρω γιατί πρώτον δεν ξέρω πόσο αξιόπιστες είναι οι αισθήσεις μου και δεύτερον κινδυνεύω να φανώ τουλάχιστον γραφική, εγώ αυτό πιστεύω Werew0lf.
Ένα αυτό. Δεύτερον, είναι και το θέμα του πόσο "αντέχει" κανείς να βιώσει πράγματα, χωρίς να κινδυνέψει να τρελλαθεί. Π.χ. άλλος θα άντεχε να "δει", άλλος μόνο να "ακούσει", άλλος μόνο να "αισθανθεί". Άλλος τίποτα απ' αυτά... Και, όποιος είναι εκεί πάνω, γνωρίζει πάρα πολύ καλά τις δυνατότητες του καθενός μας και πόσο αντέχουμε...
Τέλος, αν μας επιτρεπόταν να γνωρίζουμε, ο θάνατος και η έξοδος της ψυχής από το σώμα δεν θα αποτελούσε μυστήριο...
Ενδιαφέρουσα ερώτηση, πάντως! Εσείς τι λέτε? Λέτε τελίκα οι νεκροί να μπορούν εποικινωνήσουν μαζί μας αλλά να μην τους επιτρέπεται??
Ένα indigo παιδί στη Ρωσία ισχυρίζεται πως πριν έρθει στη γη έχει ζήσει πολλές ζωές στον Άρη,έχει μνήμες από ζωές δισεκατομμυρίων χρόνων όταν πολεμούσε στρατιώτες στον Άρη,πριν ακόμα δημιουργηθεί η γη!Και επίσης εκεί κατασκευάστηκε ένας μεταφορέας ψυχών,όπου μετέφερε τις ψυχές στη γη!!!!!!!Τουλάχιστον έτσι λέει!!!!!Και ρωτάω!!!Μήπως ένας άλλος πλανήτης είναι και μια άλλη διάσταση?Μήπως και εμείς ζήσαμε στον Άρη πριν έρθουμε στη γη?Μήπως προερχόμαστε κι εμείς από τον Άρη?
iliahtida_12
19-06-09, 01:02
Θέλω να αναφέρω ένα περιστατικό που μου συνέβει πριν περίπου 3 χρόνια όταν πέθανε η γιαγιά μου εντελώς ξαφνικά. Το αναφέρω γιατί κάποια μέλη αναρωτήθηκαν αν οι ψυχές για 40 ημέρες μπορεί ναίναι κάτω στην γη και ότι ίσως και να κάνουν νοήματα χωρίς εμείς να αντιλαμβανόμαστε το παραμικρό.
Όταν κηδέψαμε την γιαγιά μου ημέρα Σάββατο ήμουν πάρα πολύ χάλια γιατί όπως είπα ήταν πολύ ξαφνικός ο χαμός της. Την άλλη μέρα της κηδείας θέλαμε να πάμε την κόρη μου που τότε ήταν 6 μηνών βόλτα με το καροτσάκι. Έτσι όπως ήμουν σκυμμένη και διόρθωνα κάτι στο καροτσάκι νιώθω ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Λογικό ήταν να σκεφτώ ότι μου χάιδευε τα μαλλιά ο άντρας μου και του λέω να σταματήσει να το κάνει. Μου λέει ''δεν σου χαϊδεύω τα μαλλιά'' και πραγματικά δεν to έκανε. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν η αγαπημένη μου γιαγιά γιατί ήμασταν πολύ δεμένες και ήταν κοντά μου χωρίς να την δω αλλά την ένιωσα. ;Ένιωσα το χάδι της. Το ίδιο συνέβαινε και με την μητέρα μου λίγο καιρό αφότου πέθανε η γιαγιά μου. Ένιωθε να την αγγίζουν στους ώμους ενώ ήταν μόνη. Καταλάβαινε ότι ήταν η μητέρα της δηλαδή η γιαγιά μου. Και το παράξενο είναι ότι από τότε τπου πέθανε την βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ στον ύπνο μου και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί.
Επίσης ένα άλλο περιστατικό πάλι με την γιαγιά μου ήταν όταν κάναμε στο χωριό τα 3ημερα αν θυμάμαι καλά, και ενώ είχαμε κόσμο στην αυλή, μπήκε η ξαδέλφη της μητέρας μου μέσα στο σπίτι να πάρει κάτι, είδε την γιαγιά μου να κοιτάει έξω τον κόσμο και αμέσως μετά να γίνεται ''αέρας'' και να φεύγει από την άλλη πλευρά του σπιτιού από την μεριά των δωματίων.
Μετά από όλα αυτά και από πολλά άλλα που μου έχουν συμβεί προσωπικά και με άλλο άτομα που έχαν πεθάνει είμαι πλέον σίγουρη ότι όντως η ψυχή για 40 ημέρες είναι κοντά στα αγαπημένα της πρόσωπα και μετά πάλι η ψυχή αν θέλει επικοινωνεί με τα αγαπημένα της πρόσωπα μέσω ονείρων γιατί πάει το αιθερικό σώμα μας κοντά τους και έτσι μπορεί και επιτυγχάνεται η επικοινωνία μαζί τους.
Trithemius
19-06-09, 06:53
Το μυαλό πολλές φορές μας παίζει περίεργα παιχνίδια. Είναι φορές που μια εμμονή ή μια ανάγκη, αλλάζει δραστικά τον τρόπο που ερμηνεύουμε τις πληροφορίες που δεχόμαστε από το περιβάλλον μας...
Θεωρώ πως τέτοιες απόψεις και ελπίδες περί "διαδραστικής" σχέσης των νεκρών με τους ζωντανούς, περισσότερο περιπλέκει το θέμα παρά το ξεδιαλύνει. Εδώ θα συμφωνήσω με τον Ιησού που έλεγε "αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους"...
Το μυαλό πολλές φορές μας παίζει περίεργα παιχνίδια. Είναι φορές που μια εμμονή ή μια ανάγκη, αλλάζει δραστικά τον τρόπο που ερμηνεύουμε τις πληροφορίες που δεχόμαστε από το περιβάλλον μας...
Θεωρώ πως τέτοιες απόψεις και ελπίδες περί "διαδραστικής" σχέσης των νεκρών με τους ζωντανούς, περισσότερο περιπλέκει το θέμα παρά το ξεδιαλύνει. Εδώ θα συμφωνήσω με τον Ιησού που έλεγε "αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους"...
Kι όμως, Τrithemius... Περιστατικά σαν το παραπάνω είναι πολλά για να είναι όλα συμπτωματικά και να πηγάζουν από το μυαλό. Υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά?
Περιστατικά σαν το παραπάνω είναι πολλά για να είναι όλα συμπτωματικά και να πηγάζουν από το μυαλό. Υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά?
Το ερώτημα είναι πως εξηγούνται?
Δηλαδή μήπως είναι εύκολο να βρεις κάποια ποιο απλή απάντηση από την επικοινωνία με τους θανόντες?
Νομίζω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχουν πολύ πιο πιθανές εξηγήσεις και δεν πρέπει να τις υποτιμάμε, διαλέγοντας κάποιες πιο απίθανες, αλλά πιο ελκυστικές.
Όσο για τον νου, έχει την ικανότητα να χρωματίζει αλλά και να δημιουργεί εμπειρίες, χωρίς να μας δίνει λογαριασμό. Αυτό σε υγιής και ισορροπημένους ανθρώπους.
Trithemius
19-06-09, 13:56
Kι όμως, Τrithemius... Περιστατικά σαν το παραπάνω είναι πολλά για να είναι όλα συμπτωματικά και να πηγάζουν από το μυαλό. Υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά?Δεν καλύπτομαι με αυτό που γράφεις. Όπως η λογική δεν είναι πάντα θέμα στατιστικής (η πλειοψηφία δεν έχει πάντα σχέση με το ορθό), έτσι και η αληθοφάνεια κάποιας κατηγορίας γεγονότων δεν έχει πάντα σχέση με το αν υπάρχει ικανός αριθμός υποστηρικτών...
Ωραία, πόσες εξηγήσεις για περιστατικά επικοινωνίας με νεκρούς έχουμε?
1. Παιχνίδια του μυαλού
2. Δημιουργήματα δικά μας (ενδεχομένως μέσω δικών μας άυλων σωμάτων που δεν ελέγχουμε.
Υπάρχουν κι άλλες "απλές" απαντήσεις? Πώς στο καλό εξηγείται το γεγονός ότι ζήτησα 2 συγκεκριμένα πράγματα από τη μητέρα μου που είναι νεκρή, και έγιναν και τα 2 τη συγκεκριμένη στιγμή, πώς στο καλό το έκανα? Ή, πώς με κορόιδεψε το μυαλό μου? Αφού το είδα, έγιναν, δεν είμαι ονειροπαρμένη, ούτε φαντασιόπληκτη!
Συμληρώνω πως σε πολλές περιπτώσεις τέτοιων γεγονότων, υπάρχουν και μάρτυρες, δηλ., δεύτερο ή και τρίτο άτομο.
Θα ηθελα να αναφερω τα εξης:
Οι ψυχες ασφαλως και ΔΕΝ παραμενουν 40 ημερες κατω απο την γη μετα την ημερα θανατου.
Εικαζεται πως η ψυχη περιφερεται επι 40 ημερες (οχι κατω απο το χωμα ασφαλως), μεχρι να "συνειδητοποιησει" οτι εχει τελειωσει με τα του κοσμου τουτου.
Δεν ξερω ποσοι εχετε ακουσει την θεωρια-παραδοση, που θελει στο σπιτι οπου εζησε ο νεκρος και επι 40 ημερες, να αφηνουμε στο τραπεζι ενα καντηλακι και διπλα ψωμι και νερο, προς.........τερψιν της ψυχης.
Το "αγγιγμα" στα μαλλια το εχω νοιωσει καποιες φορες, ομολογω με παραξενεψε, μαλιστα εφερα το χερι μου στα μαλλια μου, φοβουμενη πως καποιο ζουζουνι ειχε κατσει πανω.
Θα σας αναφερω ομως και το εξης:
Πριν καποιους μηνες περνουσα καποιες δυσκολιες και ενοιωσα απιστευτη απελπισια.
Μονολογουσα και κοιτωντας την φωτογραφια της μητερας μου που εχει ηδη πεθανει οπως εχω γραψει, της μιλουσα και αναρωτιομουν αν ειναι δυνατον να με ακουει.
Της μιλουσα μεγαλοφωνα και πανω στο παραμιλητο μου της ζητησα εαν ηταν δυνατον να μου στειλει καποιο σημαδι, κατι, οσο μπορουσε να ειναι αυτο εφικτο.
Υστερα κατερρευσα σε μια πολυθρονα και πριν περασουν 5 λεπτα χτυπησε το τηλεφωνο.
Εμεινα αναυδη οταν ακουσα την φωνη του αδελφου μου που ζει στο εξωτερικο να μου λεει πως ετσι εντελως ξαφνικα ενοιωσε την αναγκη να παρει να μαθει αν ειμαι καλα.
Ισως αυτο ακουγεται πολυ κοινο, ομως ποτέ ο αδελφος μου δεν με εχει ρωτησει μεσω τηλεφωνηματος εαν ειμαι καλα, συνηθως μου τηλεφωνει ετσι ψυχρα εαν θελει να του διεκπεραιωσω καποια δουλεια.
Θα ηθελα να αναφερω τα εξης:
Δεν ξερω ποσοι εχετε ακουσει την θεωρια-παραδοση, που θελει στο σπιτι οπου εζησε ο νεκρος και επι 40 ημερες, να αφηνουμε στο τραπεζι ενα καντηλακι και διπλα ψωμι και νερο, προς.........τερψιν της ψυχης.
Για το καντήλι και το νερό το ήξερα και το έκανα, για το ψωμί όχι...
Όσο για το "άγγιγμα" το νιώθω ακόμη, έπειτα από 57 μέρες και κάθε φορά είμαι σίγουρη! (χωρίς να μπορώ να το αποδείξω βέβαια...)
Εικάζω πως οι ψυχές ίσως έχουν τη δυνατότητα να επιστρέφουν στη γη για 40 μέρες. Βέβαια, αυτό αντίκειται εν μέρει στα όσα έχουν αποκαλύψει άνθωποι που είχαν επιθανάτιες εμπειρίες (π.χ. υπάρξεις να τους πληροφορούν πως αν επιλέξουν να πεθάνουν δε θα μπορούν να γυρίσουν στη γη). Άγγιγμα έχω αισθανθεί κι εγώ στην πλάτη μου και στον ώμο αλλά σε άσχετες στιγμές και μπορώ με κάποια βεβαιότητα να πω πως δεν ήταν πιάσιμο του μυ ή η φαντασία μου. Ένιωθα σαν κάποιος να με σκουντάει...Για να επανέλθω στα περί χαμένων συγγενών θα αναφέρω την εμπειρία που είχε μια πρώτη μου ξαδέρφη λίγο μετά τον θάνατο του παπού μας. Η εμπειρία αυτή έγινε μια μέρα πριν το πρώτο μνημόσυνο. Η ξαδέρφη μου είχε μόλις γυρίσει σπίτι από ξενύχτι και ξύπνησε την μητέρα της για να την ειδοποιήσει πως δεν θα πάει στο μνημόσυνο το πρωί επειδή αισθανόταν κουρασμένη (αναμενόμενο, μιας και η συγκεκριμένη ξαδέρφη μου δεν είχε μεγαλώσει και πολύ με τον παπού). Μπήκε στο μπάνιο για να πλύνει το πρόσωπό της και με το που πάει να βγει αισθάνεται να την πνίγει το άρωμα που φορούσε ο παπούς μας (χαρακτηριστική μυρωδιά). Αισθάνεται αυτή την μυρωδιά παντού και αμέσως τρέχει στο δωμάτιο του ξάδερφού μου φωνάζοντας από τον φόβο της. Ο ξάδερφός μου ξύπνησε και μύρισε κι αυτός το ίδιο...Μέχρι και φέτος που το ξανασυζητήσαμε με αφορμή το θάνατο της γιαγιάς μας, η ξαδέρφη μου ορκιζόταν πως η εμπειρία ήταν πέρα για πέρα αληθινή και το περιστατικό το θυμόντουσαν και οι γονείς της και το επιβεβαίωσε και ο ξάδερφός μου. Εδώ βέβαια εγείρονται διάφορα ερωτήματα όπως π.χ. το γιατί μύρισαν το άρωμα του παπού μου και π.χ. δεν τον είδαν ή δεν τον άκουσαν. Να σημειώσω πως το περιστατικό έγινε μετά τα μεσάνυχτα, κανείς δεν είχε χρησιμοποιήσει άρωμα στο συγκεκριμένο όροφο του σπιτιού και ο ξάδερφος μου που κοιμόταν εκεί σίγουρα δεν είχε παρόμοιο άρωμα. Ξέρω πως όλα αυτά ενδεχομένως να ακούγονται λίγο αστεία αλλά είναι η πραγματικότητα. Δυστυχώς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε εύκολα τις προθέσεις των νεκρών, γιατί προσπαθούμε να τις ερμηνεύσουμε με τη στείρα λογική των ζώντων αντί να δεχθούμε πως πάντα θα υπάρχουν πράγματα που δεν θα μπορούμε να γνωρίζουμε με σιγουριά...
Ποιος ο λόγος που κάνει τους νεκρούς να βρίσκονται σε επαφή μαζί μας;
Προστασία; ως όντα γεννημένα και μεγαλωμένα σε τούτο το σύμπαν χρειαζόμαστε ορισμένες φορές τη προστασία των νεκρών, των οντοτήτων δηλαδή που έχουν φύγει απο το δικό μας μέρος - τη δική μας διάσταση;
Παρέα; τι μας προσφέρει η παρέα των αγαπημένων προσώπων μας που είναι νεκροί εκτός απο αναπόληση των στιγμών που ζήσαμε μαζί τους;
Ένα δικό μου παράδειγμα που με οδηγεί στο να ισχυρίζομαι οτι το "μυαλό μας παίζει τα παιχνίδια του" και στο θέμα αυτό, είναι πως ενώ με τη αδερφή μου έχουμε ζήσει το ίδιο χρονικό διάστημα κοντά στον παππού μας, είχαμε την ίδια αντιμετώπιση απο τον ίδιο (δεν ξεχώριζε καμία ως την πιο αγαπημένη του), πέρναμε τα ίδια χρήματα και δώρα απο τον ίδιο, μετά τον θάνατό του η εμφάνισή του μέσα στα όνειρά μας όχι απλά διαφέρει αλλά διαφορετική είναι και η ερμηνεία που του δίνουμε εμείς.
Πιο απλά για την αδερφή μου το να δει τον παππού μας σε όνειρό της ερμηνεύεται στο ότι θα πάρει χρήματα απο κάπου ή κάποιον τις επόμενες μέρες (το μυαλό της ουσιαστικά ερμηνεύει το παππούς = χρήματα επειδή ο ίδιος της έδινε χρήματα και δώρα όσο ζούσε).
Για εμένα το να δω τον παππού στον ύπνο μου ερμηνεύεται ως στενοχώρια, εδώ το μυαλό μου (εφόσον δεν με ξυλοφόρτωνε ο παππούς μου οταν ήμουν παιδί ώστε να κάνει εύκολα τη συσχέτιση) ή είναι επηρεασμένο απο τη γεμάτη θάνατο και στενοχώρια ζωή του παππού μου (είχε χάσει γυναίκες και παιδιά) οπότε και το ερμηνεύει έτσι παππούς = στενοχώρια ή είναι επηρεασμένο απο το λόγο που πέθανε ο παππούς μου που ήταν η κατάθλιψη οπότε και εδώ έχουμε παππούς = στενοχωρια.
Η αδερφή μου έχει λόγους να ερμηνεύει διαφορετικά τη παρουσία του παππού μας μέσα στα ονειρά μας αφού η ίδια έλειπε το διάστημα που αρρώστησε και έπειτα που πέθανε ενώ εγώ είχα ζήσει απο κοντά την όλη κατάσταση.
Μπήκε στο μπάνιο για να πλύνει το πρόσωπό της και με το που πάει να βγει αισθάνεται να την πνίγει το άρωμα που φορούσε ο παπούς μας (χαρακτηριστική μυρωδιά). Αισθάνεται αυτή την μυρωδιά παντού και αμέσως τρέχει στο δωμάτιο του ξάδερφού μου φωνάζοντας από τον φόβο της.
Γίνεται αυτό, υπάρχουν ανάλογες μαρτυρίες, όπως έχω διαβάσει. Υπάρχει μάλιστα ένα site αμερικάνικο όπου έχουν σταλεί πολλές εκατοντάδες περιστατικά επικοινωνίας με νεκρούς, από ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο. Αν κάποιος ενδιαφέρεται μου λέει με π.μ. (δεν ξέρω αν επιτρέπεται να το αναφέρω εδώ).
Ελπινίκη από ό,τι καταλαβαίνω εσύ πιστεύεις πως δεν υπάρχει φαινομενικά λόγος να έρχονται οι νεκροί σε επαφή μαζί μας; Δεκτή η άποψή σου αλλά εσύ πώς είσαι τόσο σίγουρη πως όταν αποδημήσεις εις Κύριον -όπως όλοι μας άλλωστε- δεν θα έχεις την ανάγκη να επισκεφτείς τους δικούς σου ανθρώπους; Προσωπικά, είμαι της άποψης πως οι ψυχές περνάνε σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, έναν Παράδεισο με διάφορα...επίπεδα αν θες (είμαι χριστιανή, αν αυτό βοηθάει αλλά αιρετική σε πολλά θέματα) αλλά αυτό δε σημαίνει πως κάποιες ψυχές δεν μένουν για λίγο πίσω για να παρατηρούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Στην περίπτωση του παπού μου κι εγώ δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί τον αισθάνθηκε η ξαδέρφη μου που είχε ελάχιστη επαφή μαζί του και όχι εγώ που με μεγάλωσε μέχρι τα 12; Παράπονο μεγάλο το έχω, αλλά από την άλλη δεν είμαστε όλοι προικισμένοι με το χάρισμα του ελαφροϊσκιωτου. Η ξαδέρφη μου και η μητέρα μου (που έχει ονειρευτεί τον πατέρα της να της δίνει πραγματικές συμβουλές ή να την ψυχολογεί) έχουν κι άλλες μεταφυσικές εμπειρίες στο ιστορικό τους οπότε είναι πιο δεκτικές από εμένα. Εγώ ναι μεν ήθελα να ξέρω ότι ο παπούς μου συνέχιζε να ζει αλλά από την άλλη έλεγε από μέσα μου «μακάρι να μη μου συμβεί τίποτα περίεργο και τρομάξω». Ο φόβος πολλές φορές κλείνει τα μάτια της ψυχής...Όσο για αυτό που ανέφερες για τα όνειρά σου και της αδερφής σου, νομίζω πως δεν έχει απόλυτα σχέση με αυτό που είπα εγώ καθώς εσύ αναφέρεσαι στην αμιγώς ψυχολογική ερμηνεία των ονείρων. Αυτό δε σημαίνει πως όλα τα όνειρα ερμηνεύονται ψυχολογικά ή πως όλοι όσοι έχουν μεταφυσικές εμπειρίες με νεκρούς ανθρώπους τους (και είναι πάρα πολλοί ανά τον κόσμο), είναι απλώς ψυχολογικά επηρρεασμένοι. Κάτι τέτοιο δεν το δέχομαι επουδενί, κι εγώ ήμουν πολύ επηρεασμένη όταν έφυγε η γιαγιά μου και παρακαλούσα για ένα σημάδι αλλά τίποτα δε συνέβη. Αν για όλα οφειλόταν η ψυχολογική μας κατάσταση τότε θα έπρεπε να είχα δει ένα σωρό φαντάσματα μέχρι τώρα...
Κάτι τέτοιο δεν το δέχομαι επουδενί, κι εγώ ήμουν πολύ επηρεασμένη όταν έφυγε η γιαγιά μου και παρακαλούσα για ένα σημάδι αλλά τίποτα δε συνέβη. Αν για όλα οφειλόταν η ψυχολογική μας κατάσταση τότε θα έπρεπε να είχα δει ένα σωρό φαντάσματα μέχρι τώρα...
Δεκτή η άποψή σου αλλά εσύ πώς είσαι τόσο σίγουρη πως όταν αποδημήσεις εις Κύριον -όπως όλοι μας άλλωστε- δεν θα έχεις την ανάγκη να επισκεφτείς τους δικούς σου ανθρώπους;
Το μυαλό μας δεν λειτουργεί τόσο απλά, ώστε όταν έχω την επιθυμία να δω ένα νεκρό πρόσωπο ή να έρθω σε οποιαδήποτε επαφή μαζί του, να δοθεί αμέσως σήμα απο τον εγκέφαλό μου και να πραγματοποιηθεί αυτή μου η επιθυμία. Αν λειτουργήσε έτσι φαντάσου τι θα γινόταν με τους φόβους των ανθρώπων, αυτός που φοβάται π.χ. τους λύκους θα περπατούσε στο δρόμο θα σκεφτόταν τι θα κάνει αν του πεταγόταν ένας λύκος και πριν ολοκληρώσει τη σκέψη του θα του εμφανιζόταν μπροστά του, το ίδιο με κάποιον που φοβάται τα φίδια, τα σκυλιά, το σκοτάδι, τους δολοφόνους κοκ. Εάν είχες τη (χ) ψυχολογική κατάσταση σαφώς και θα έβλεπες συνέχεια φαντάσματα (ψευδαισθήσεις), δεν την έχεις όμως, γιαυτό και δεν τα βλέπεις.
Παραπάνω με το παράδειγμα που χρησιμοποίησα δεν προσπάθησα να εξηγήσω κάτι τέτοιο, αντιθέτως, υποστήριξα την άποψή μου για το πως αντιλαμβάνομαι εγώ τη...παρουσία των αγαπημένων νεκρών προσώπων.
Όταν αποφασίσω να φύγω απο την εδώ ζωή σε καμία περίπτωση δεν φαντάζομαι να... περιφέρομαι, ουσιαστικά δεν φαντάζομαι να βρίσκομαι σε μια "ζώνη" μεταξύ του εδώ κόσμου και του εκεί...αυτό θα ήταν η κόλασή μου καθώς το θεωρώ ως εγκλωβισμό ματαξύ δύο κόσμων, τον κόσμο που έζησα μέσα σε ανθρώπινο σώμα και τον κόσμο που μάλλον δεν πρόκειται να γνωρίσω καθώς θα είμαι "με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί".
Μην ντύνεται τις ψυχές με ανθρώπινα συναισθήματα και χαρακτηριστικά, απο τη στιγμή που αφήνουμε το σώμα μας, αφήνουμε και τον τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς που είχαμε, περνάμε σε μια άλλη διάσταση και αμφιβάλλω αν έχουμε ανάγκη να κοιτάξουμε "πίσω" μας.
Μια ερώτηση για το τέλος. Γράφετε πως το άρωμα του παππού προκάλεσε φόβο στη γυναίκα και έτρεξε κτλ.
Εγώ ρωτώ, η ψυχή του παππού κουβαλάει το αγαπημένο του άρωμα για να κάνει έτσι αισθητή τη παρουσία του μέσα στους ζωντανούς; ή υπάρχει κάποιος μηχανισμός που χρησιμοποιεί η ψυχή για να ξανα-χρησιμοποιεί πράγματα (εδώ το άρωμα) που όταν ζούσε είχε;
ή μήπως η γυναίκα μύρισε το άρωμα στο χώρο που μπορεί να ήταν το ίδιο με του παππού ή μπορεί να ταίριαζε με αυτό και το μυαλό της να ερμήνευσε... (χ) άρωμα = παππούς = αφού δεν ζεί = φάντασμα = τρόμος = πάει λέγοντας;
Ελπινίκη τα ίδια ερωτήματα περί του αρώματος γεννήθηκαν και σε εμένα και σε όλους τους άλλους. Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν είχε χρησιμοποιήσει άρωμα εκείνη την ώρα (τις μικρές ώρες για την ακρίβεια) και πώς είναι δυνατόν ένα λεπτό πριν να μην το μύρισε; Εκ του μή όντος άρωμα; Δεν μου στέκει και επειδή όπως είπα πρόκειται για εμπειρία ανθρώπου που γνωρίζω πως ποτέ δεν θα έλεγε ψέμματα και την εμπειρία αυτή έχουν μοιραστεί κι άλλοι μαζί μου, εγώ προσωπικά δεν έχω λόγο να την αμφισβητήσω. Έχω όμως τα ερωτήματά μου ακόμη και δεν είμαι και απολύτως βέβαιη πως επρόκειτο για τον παπού μου. Ούτως η άλλως πάντα υπάρχουν πνεύματα που επενεργούν πάνω μας, κάποιοι (όπως οι συγγενείς μου που είχαν την προαναφερθείσα εμπειρία και η οποία δεν ήταν η μόνη παραφυσική στη ζωή τους) είναι πιο δεκτικοί. Το σίγουρο για εμένα και για εκείνους που το βίωσαν είναι πως δεν βρήκαν κάποια λογική εξήγηση...Πάντως, αν ασχοληθείς με ιστορίες...φαντασμάτων θα δεις ότι υπάρχουν παντού παρόμοιες αναφορές για αρώματα ή συνήθειες ανθρώπων που έχουν αποβιώσει αλλά συνεχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Κι εγώ όταν φύγω θα προτιμήσω να περάσω σε μια ανώτερη και αγνή πραγματικότητα και όχι να συνεχίσω στον ανιαρό (για τα δεδομένα του μεταθανάτιου κόσμου) επίγειο κόσμο αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως μέχρι τότε να θέλω να μείνω λίγο παραπάνω να παρατηρήσω τους δικούς μου ανθρώπους. Θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι η ψυχή μας δεν ταυτίζεται με την γήινη ύπαρξή μας, η ζωή εδώ είναι μια εμπειρία, μια δοκιμασία, μια περίοδος συλλογής εμπειριών και εξέλιξης της ψυχής. Παρόλα αυτά, δεν νομίζω πως μπορούμε με απόλυτη βεβαιότητα να γνωρίζουμε τα μυστήρια που κρύβονται επέκεινα του υλικού κόσμου και οι ανά τον κόσμο χιλιάδες παραφυσικές εμπειρίες επιβεβαιώνουν πως όντως πρόκειται για πολλά μυστήρια...
Πάντως, αν ασχοληθείς με ιστορίες...φαντασμάτων θα δεις ότι υπάρχουν παντού παρόμοιες αναφορές για αρώματα ή συνήθειες ανθρώπων που έχουν αποβιώσει αλλά συνεχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους
- αν κοιτάξετα adcrf.com θα δείτε δεκάδες παρόμοιες περιπτώσεις.
- δείτε την περίπτωση της μητέρας της Mirella_S στην πρώτη ή δεύτερη σελίδα του θέματος. Την ημέρα που έφυγε ακούστηκαν θόρυβοι στο σπίτι ακριβώς με τη σωστή σειρά της καθημερινής ρουτίνας που είχε η γυναίκα πριν αποβιώσει (κλείσιμο πόρτας, θόρυβος από φλυντζάνια για την προετοιμασία καφέ).
Μόνο μία ερώτηση, πάντα καλοπροαίρετη. Μπορούμε να ονομάζουμε φαντάσματα τις ψυχές, τα αιθερικά και αστρικά σώματα των αγαπημένων μας? Ονομάζονται φαντάσματα?
ok αυτά που γράφετε αλλά εξηγήστε μου πως νομίζετε οτι μεταφέρεται το άρωμα - η μυρωδιά ενός ανθρώπου μετά το θάνατό του. Αυτό δεν καταλαβαίνω, πως μπορεί να μεταφέρεται αφού δεν υπάρχει σώμα παρα μόνο ψυχή κάτι δηλαδή άυλο.
Ο καθένας έχει τις απόψεις του, σκοπός είναι να υπάρχει καλή πρόθεση για ομορφη κουβέντα. :)
Ο καθένας έχει τις απόψεις του, σκοπός είναι να υπάρχει καλή πρόθεση για ομορφη κουβέντα. :)
Συμφωνώ! Προσωπικά δεν έχω ιδέα πώς "επανασυντίθεται" μια μυρωδιά. Ούτε πώς πολλές φορές αυτό το άυλο σώμα "συμπυκνώνεται" με τρόπο τέτοιο ώστε να το δούμε για λίγο... Υπάρχουν άλλοι που έχουν ακούσει τη φωνή του νεκρού, επίσης ανεξήγητο.
Κανείς, καμιά ιδέα?
ok αυτά που γράφετε αλλά εξηγήστε μου πως νομίζετε οτι μεταφέρεται το άρωμα - η μυρωδιά ενός ανθρώπου μετά το θάνατό του. Αυτό δεν καταλαβαίνω, πως μπορεί να μεταφέρεται αφού δεν υπάρχει σώμα παρα μόνο ψυχή κάτι δηλαδή άυλο.
Αυτό είναι το θέμα. Κι εγώ παλιά πίστευα πως η ψυχή είναι κάτι άυλο που ανήκει καθαρά στη σφαίρα του επέκεινα. Είναι όμως έτσι; Με τόσα που έχω διαβάσει έχω αρχίσει να πιστεύω πως όχι και πως κάτι πιο περίπλοκο συμβαίνει. Παλαιότερα ούτε κι εγώ πίστευα σε φαντάσματα, βασιζόμενη στη λογική της άυλης ψυχής, αλλά πλέον έχω αλλάξει τελείως γνώμη.
Αυτο που θα σας γραψω το εμαθα μολις πριν λιγη ωρα και μου το ειπε η ιταλιδα νυφη μου που ηρθε απο την Ιταλια για διακοπες.
Μου εδειξε ενα βραχιολι φτιαγμενο απο καδενα που φορα παντα στο χερι της και που της το ειχε αγορασει πριν καποια χρονια μια αγαπημενη της θεια.
Τον Νοεμβριο του 2008 το φορουσε και σε καποιο ταξιδι που εκανε μαζι με τον αντρα της, τον αδελφο μου δηλαδη, σε καποια κοντινη πολη για να αγορασουν κρασί.
Ξαφνικα και ενω ηταν ηρεμη απολαμβανοντας την διαδρομη, ενοιωσε ετσι, απο το πουθενα, ενα δυνατο τραβηγμα στο χερι, και κυριολεκτικα εμεινε αναυδη!
Εφερε αυτοματα τον αλλο χερι στον καρπο της και διαπιστωσε πως το βραχιολι της ελειπε.
Κοιταξε προς τα κατω ΚΑΙ:
Κατω στο πατωμα του αυτοκινητου, το βραχιολι- καδενα πεσμενο!
Μου το εδειχνε σημερα και μου εδειξε πως εχει 2 ασφαλειες στο κουμπωμα που κανουν αδυνατη την χωρις λογο αποσπαση του απο το χερι ακομη και αν τραβηχτει τυχαια.
Της φανηκε παραξενο, το μαζεψε και το τοποθετησε και παλι στο χερι της τονιζοντας στον αδελφο μου πως ενοιωσε κυριολεκτικα πως "καποιος" της το τραβηξε δυνατα.
Εφτασαν στην πολη, αγορασαν τα μπουκαλια με το κρασι και γυρισαν στο σπιτι.
Τοτε χτυπησε το τηλεφωνο για να της αναγγειλουν πως η αγαπημενη της θεια, εκεινη που της ειχε χαρισει το συγκεκριμενο βραχιολι, ειχε πεθανει πριν λιγη ωρα.
Η νυφη μου το μονο που ψελλισε αφηνοντας αφωνο τον τηλεφωνικο συνομιλητη της ηταν πως ΗΞΕΡΕ την ωρα που η θεια της εφυγε απο την ζωη.
Και οντως ηταν ετσι!
Η θεια "εφυγε" την ωρα ακριβως που εκεινη μεσα στο αυτοκινητο ενοιωσε το περιεργο τραβηγμα στο χερι και το βραχιολι βρεθηκε ανεξηγητα στο πατωμα.
Διάβασα με ενδιαφέρον όλη τη συζήτηση και συμμερίζομαι απόλυτα τον πόνο όσων έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα. Έχασα τον πατέρα μου πριν 5 χρόνια και ο πόνος ήταν κυριολεκτικά αβάστακτος για πολύ καιρό.
Θα ήθελα να μεταφέρω μια εμπειρία της μητέρας μου. Κάθε φορά που κάποιο συγγενικό μας πρόσωπο πεθαίνει, 1-2 μέρες πριν βλέπει στον ύπνο της τον πατέρα της. Κάθε φορά που τον βλέπει, γνωρίζει πλέον ότι αυτό είναι σημάδι ότι κάποιος θα φύγει... Είναι λίγο ανατριχιαστικό, αλλά νομίζω ότι είναι μια ένδειξη ότι οι ψυχές των αγαπημένων μας προσώπων βρίσκονται σε μια άλλη διάσταση και επικοινωνούν μαζί μας.
Αρκετά χρόνια πριν είχα μια ανάλογη εμπειρία, στην οποία τότε δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Ήταν Σεπτέμβριος όταν είδα στον ύπνο μου ένα θείο μου που είχε πεθάνει. Με προειδοποίησε ότι κάτι σημαντικό θα συμβεί τον Ιούνιο (μου είπε για ένα θέμα που αφορούσε την προσωπική μου ζωή) και πραγματικά συνέβη. Δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο έως σήμερα.
Eυχαριστώ ΙΑΝΕΙΡΑ. Kάθε σχετική εμπειρία που γράφετε με βοηθάει πολύ.
Knight_Of_Creation
25-06-09, 12:01
Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας....
Eisheth συλληπητήρια για την απώλεια της μητέρας σου (αν και διάβασα και ανταποκρίνομαι εξόχως αργοπορημένα στο παρόν θέμα ) ...
Γράφω για να διευκρινίσω κάποια πράγματα που ίσως φανούν "χρήσιμα" και προς ορθή αξιολόγηση όλων....
Αγαπητή Ελπινίκι Γράφεις σε προηγούμενη δημοσίευση σου
οταν αποφασίσω να φύγω απο την εδώ ζωή σε καμία περίπτωση δεν φαντάζομαι να... περιφέρομαι, ουσιαστικά δεν φαντάζομαι να βρίσκομαι σε μια "ζώνη" μεταξύ του εδώ κόσμου και του εκεί...αυτό θα ήταν η κόλασή μου καθώς το θεωρώ ως εγκλωβισμό ματαξύ δύο κόσμων, τον κόσμο που έζησα μέσα σε ανθρώπινο σώμα και τον κόσμο που μάλλον δεν πρόκειται να γνωρίσω καθώς θα είμαι "με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί".
Μην ντύνεται τις ψυχές με ανθρώπινα συναισθήματα και χαρακτηριστικά, απο τη στιγμή που αφήνουμε το σώμα μας, αφήνουμε και τον τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς που είχαμε, περνάμε σε μια άλλη διάσταση και αμφιβάλλω αν έχουμε ανάγκη να κοιτάξουμε "πίσω" μας.
Δυστυχώς (η ευτυχώς) δεν ορίζουμε εμείς το πότε θα φύγουμε απο την "εδώ" ζωή. Μόνο βιολογικά μέσω του DnA ορίζεται για φυσιολογικό θάνατο λόγο γήρατος και "εκφυλισμού" των κυττάρων, ειτε λόγο αποφάσεως για αυτοκτονία που και πάλι δεν ειναι και τόσο εύκολο να συμβεί...Είναι τόσες οι περιπτώσεις ανθρώπων που απέτυχαν ναν αυτοκτονήσουν που το αποδεικνύει αυτό... Τώρα... Όταν πεθαίνουμε η ψυχή μας με τον εκάστοτε "Συνοδό" - "Φυλακα" της για ενα ευλογο διάστημα περιφέρεται ανάμεσα στους ανθρώπους "άμεσης" προτεραιότητας της και τους ανθρώπους που αγάπησε και νοιάστηκε οσο ζούσε με την εδώ μορφή της... Η συνειδητοποίηση
και των υπολοίπων μετενσαρκώσεων της ψυχής γίνεται κατα την 3η ημέρα οπου αποκτάει πλήρη συνείδηση... Όμως αυτό δεν σημαίνει απολύτως τι-πο-τα . Η ποιο πρόσφατη ενσάρκωση μετράει για την ψυχή, αυτή που κέρδισε η έχασε πρόσφατα... Η διαδικασία των παλαιότερων ενσαρκώσεων εχει κατ ουσίαν ολοκληρωθεί οπότε μόνο το πρόσφατο παρελθόν (αν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο) την ενδιαφέρει. Για ενα ευλογο διάστημα η ψυχή κάνει αισθητή την παρουσία της (εαν και εφόσον και η ίδια το επιθυμεί η αν μπορεί κ.ο.κ) στους "δικούς" της ανθρώπους αλλά αυτο δεν σημαίνει πως και οταν πάει σε άγνωστη χρονική περίοδο να κατοικήσει στον οίκο του "Άδη" μαζι με ολες τις ψυχες δεν θα επισκέπτεται 1 φορά σε γήινο χρόνο συγκεκριμένα "αγαπημένα" της εν ζωή πρόσωπα (οχι μονο 1 φορά , αλλά συνήθως την ημέρα που πέθανε ). Επίσης υπάρχει και η πιθανότητα η ψυχή να μην θέλει για τον Α η Β λόγο να κάνει την παρουσία της προσμένοντας απο εμάς "κάτι" για να το πράξει...Κάτι σχετικά με την εξέλιξη μας , τα πάθη μας η οτιδήποτε παρεμφερές... Η Διαδικασία της μετενσαρκώσεως "συνήθως" συντελείται πολύ μετά τον θάνατο της προηγούμενες ενσαρκώσεως...Προσωπικά εχω την πεποίθηση πως ενσαρκώνεται μόλις επανενωθεί με κοντινές της ψυχές άμεσης "επαφής" και μαζί ξανά εισέλθουν στο γήινο πεδίο...Φυσικά και αυτή ειναι μια προσωπική μου εικασία ισως και αβάσιμη....! Μην βλέπουμε την ψυχή ως κάτι το "απόκοσμο" .... Σαφέστατα και έχει συνειδητότητα (πολύ ανώτερη της γήινης λόγο έλλειψεως σώματος , dna, καταγωγής ανθρώπινης κ.ο.κ) , σαφέστατα και έχει "κέντρα" συναισθήματος και αναμνήσεων (σαφεστατα διαφορετικής υφής απο της εδώ ζωής) ...
Παρακάτω λες ...
Μια ερώτηση για το τέλος. Γράφετε πως το άρωμα του παππού προκάλεσε φόβο στη γυναίκα και έτρεξε κτλ.
Εγώ ρωτώ, η ψυχή του παππού κουβαλάει το αγαπημένο του άρωμα για να κάνει έτσι αισθητή τη παρουσία του μέσα στους ζωντανούς; ή υπάρχει κάποιος μηχανισμός που χρησιμοποιεί η ψυχή για να ξανα-χρησιμοποιεί πράγματα (εδώ το άρωμα) που όταν ζούσε είχε;
ή μήπως η γυναίκα μύρισε το άρωμα στο χώρο που μπορεί να ήταν το ίδιο με του παππού ή μπορεί να ταίριαζε με αυτό και το μυαλό της να ερμήνευσε... (χ) άρωμα = παππούς = αφού δεν ζεί = φάντασμα = τρόμος = πάει λέγοντας;
Καταρχάς δεν γνωρίζουμε εαν αγαπούσε κάποιο συγκεκριμένο άρωμα, η αν φορούσε και ποτε σε τελική ανάλυση... Οι "Μυρωδιές" αυτές συντελούνται στο πλαίσιο της ευεξίας του εγκεφάλου , της ενδείξεως της "καλής" πρόθεσης της ψυχής προς αυτον που επισκέπτεται (η τον χώρο που επισκέπτεται), η ακόμα αν το θέλεις πιθανόν να ειναι και η "ουρά" που σέρνει η θετική της ενέργεια εαν μιλάμε για καλοκάγαθη ψυχή ...
Φίλη Eishet ρωτάς λίγο παρακάτω
Μόνο μία ερώτηση, πάντα καλοπροαίρετη. Μπορούμε να ονομάζουμε φαντάσματα τις ψυχές, τα αιθερικά και αστρικά σώματα των αγαπημένων μας? Ονομάζονται φαντάσματα?
Σαφέστατα και οχι ... Τα φαντάσματα η έστω αυτό που αποκαλούμαι φαντάσματα ειναι η ενεργειακή αποτύπωση λογο εμπειριών που βίωσε μια ψυχή σε έναν συγκεκριμένο χώρο και σε συγκεκριμένο χρόνο . Οτι κι αν κάνουμε παράγει ενέργεια και αφήνει τα αποτυπώματα της... Πόσο μάλλον εαν βιώνουμε ακραίες καταστάσεις φόβου και πόνου (μέρη βασανισμών) η εαν μένουμε σε ένα σπίτι που βιώνουμε πόνο μεγάλο και βαθιά θλίψη για πολλά χρόνια... Η ενέργεια αυτή μένει στο σπίτι... Παίρνει δική της μορφή (δηλαδή σκεπτομορφή που αποκτάει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά) και ειναι κατ ουσιαν ενα δικό μας ενεργειακό κομμάτι το οποίο ταυτόχρονα ειναι και ανεξάρτητο... Καμιά ψυχή δεν μένει σε αυτό το πεδίο παρα μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις ...!
Τέλος για να κλείσω την παρέμβαση μου... Το οτι η ψυχη ειναι άυλη δεν σημαίνει οτι δεν εχει ιδιότητες, μορφολογία και κέντρα ... Τουναντίων..Και ο Γήινος αέρας που αναπνέουμε "Αόρατος" και "αυλος" φαντάζει όμως έχει πολλές ιδιότητες και "μοριακή" βάση... Δεν λέω πως η ψυχή μπορεί να έχει ΚΑΙ άγνωστη σε εμας μοριακή βάση και δομή... Λέω πως απλά ειναι μια εξελιγμένη μορφή ζωής πέρα των 3ιων διαστάσεων και οι δυνατότητες της μεχρι η επιστήμη να φτάσει στο σημείο να την χαρτογραφίση και να την "κατανοήσει" (αν και καθυστερημενη κατα αιώνες συγκριτικά με τους αποκρυφιστές) μέσω μετρήσεων και αναλύσεων δεν θα μας είναι κατ ουσίαν..."Άγνωστες" η αν το θέλετε θα έχουμε πάντα μια μικρή αμφισβήτηση όσο γνώση και επίγνωση κι αν εχει κανείς ...
Eisheth και πάλι συλληπητήρια....
Ευχομαι να είσαι καλά και να ξεπερνάς οσο το δυνατον ποιο ανώδυνα την απώλεια σου....Αλλά δυστυχώς Απο την ημέρα που Γεννιόμαστε το μονο δεδομένο πράγμα ειναι πως θα πεθάνουμε... Εξάαλλου για αυτό και ο Ηράκλειτος ονόμαζε ΚΑΙ την Γέννηση "Θάνατο" ....
Να είστε καλά
Κάθε φορά που κάποιο συγγενικό μας πρόσωπο πεθαίνει, 1-2 μέρες πριν βλέπει στον ύπνο της τον πατέρα της. Κάθε φορά που τον βλέπει, γνωρίζει πλέον ότι αυτό είναι σημάδι ότι κάποιος θα φύγει... Είναι λίγο ανατριχιαστικό, αλλά νομίζω ότι είναι μια ένδειξη ότι οι ψυχές των αγαπημένων μας προσώπων βρίσκονται σε μια άλλη διάσταση και επικοινωνούν μαζί μας.
Λίγο πριν φύγει η γιαγιά μου, η μητέρα μου είχε δει τον πατέρα της (που είχε πεθάνει 4 χρόνια πριν) να παίρνει την γιαγιά αγκαλιά και να χορεύουν σε ένα καταπράσινο κήπο. Ήταν και οι δύο πολύ νεότεροι και ευτυχισμένοι και γεμάτοι αγάπη. Δεν αποκλείω το γεγονός να ήταν απότοκος της συναισθηματικής της φόρτισης το εν λόγω όνειρο αλλά η μητέρα μου είχε προφητικά και σημαδιακά όνειρα στο παρελθόν, ένα δε επαληθεύτηκε σε σημείο που μου προκαλεί ανατριχίλα...Ακόμη, τις δυσάρεστες εκείνες μέρες είχε ονειρευτεί κάποιες σκοτεινές σκιές να εισβάλλουν στο σπίτι και την γιαγιά να της εξηγεί πως ήρθε η ώρα να φύγει μαζί με τον παππού και πως δεν μπορεί να μείνει άλλο...
King of Creation, ευχαριστώ για τον χρόνο και τις ευχές σου. Πολύ ενδιαφέρον το μήνυμά σου.
Αnduril, oρισμένοι άνθρωποι όπως η μαμά σου είναι χαρισματικοί...
Θα ηθελα να αναφερθω σε κατι ασχετο αλλα και ισως σχετικο.
Την προηγουμενη Δευτερα 22-6-2009 πηγα με τον αδελφο μου και την νυφη μου στο νεκροταφειο του Κοκκινου Μυλου οπου βρισκεται θαμμενος ο πατερας μας για να παρουμε παραταση ωστε η εκταφη του να γινει στα 4 χρονια αντι στα 3.
Δεν θυμαμαι που ειχα διαβασει πως στις ψυχες αρεσει πολυ το να τις κραταμε κλεισμενες στην μνημη μας και την καρδια μας, απο το να καταφευγουμε σε τρισαγια και θυμιατά.
Βαλαμε στα βαζα τα λουλουδια, αναψαμε το καντηλακι, και μειναμε για λιγο σιωπηλοι, ετσι, σε ενδειξη μνημης για τον νεκρο πατερα μας.
Ενω συνεβαινε αυτο, σηκωσα τα ματια και κοιταξα την απεραντοσυνη αυτης της "θαλασσας" απο λευκους σταυρους.
Θυμηθηκα πως καπου, μεσα σε αυτην την ιδιορυθμη "θαλασσα", βρισκοταν και ο ταφος της αλησμονητης ηθοποιου Ελενας Ναθαναηλ που "εφυγε" περυσι απο κοντα μας.
Δεν ξερω, μου ηρθε ετσι αυθορμητα να της πω εστω και νοερα ενα ευχαριστω.
"Αντε ψαξε να τον βρεις μεσα σε αυτο το χαος", ειπα με το μυαλο μου.
Φευγοντας, πηγαινοντας προς την εξοδο πλεον, χαζευα τους ταφους που σου μαυριζει κυριολεκτικα η ψυχη οταν τους κοιταζεις.
Παιδακια, εφηβοι, νεοι ανθρωποι, 24 ετων, 19 ετων, 14 ετων.
Και ενω ειχα απορροφηθει να κοιταζω σκονταψα κυριολεκτικα σε εναν ταφο καλλυμενο ολο με ασπρο μαρμαρο.
Ηταν ο ταφος της Ελενας Ναθαναηλ, με την φωτογραφια της και σκαλισμενο στο μαρμαρο ενα στοιχακι απο την κορη της.
Ειπα το "ευχαριστω" καταπινοντας την εκπληξη μου που τον βρηκα εστω και τυχαια, ομως μου εκανε κατι λυπηρη εντυπωση.
Δεν υπηρχε ουτε σαν δειγμα ενα λουλουδι επανω του, εμοιαζε να στεκει εκει σιωπηλος απλα για να υπαρχει και να θυμιζει πως εκει αναπαυεται η δημοφιλης ηθοποιος.
Ηταν κατι που μου προξενησε θλιψη και που ακομη το σκεφτομαι.
Wow, το σκέφτηκες και... σκόνταψες επάνω, ε? Συγχρονικότητα... Κρίμα που τη σκεπάζει το χώμα και το κρύο μάρμαρο, χωρίς ένα λουλούδι... Η καθημερινότητα τελικά μας απομακρύνει από τους αγαπημένους μας νεκρούς. Εγώ προς ώρας έχω σταθερό ραντεβού με την τελευταία κατοικία της μαμάς μου μια φορά την εβδομάδα. Μάλιστα η τελευταία φορά που πήγα ήταν σάββατο και παντού τριγύρω έκαναν τρισάγια. ΦΡίκαρα λίγο γιατί δεν είχα χρήματα για τρισάγιο και, αφού έβαλα φρέσκα λουλούδια, καθώς καθάριζα γύρισα στη φωτογραφία της μάνας μου και "μονολόγησα": βρε μαμά θες κι εσύ? Άλλη φορά εμείς, πιο μετά, πριν κλείσεις τρίμηνο". Κι ήταν στον πιο κάτω τάφο μια γριούλα που με κοίταζε τόσο επίμονα που θα έλεγε ότι τρελλάθηκα!...
Wow, το σκέφτηκες και... σκόνταψες επάνω, ε? Συγχρονικότητα... Κρίμα που τη σκεπάζει το χώμα και το κρύο μάρμαρο, χωρίς ένα λουλούδι... Η καθημερινότητα τελικά μας απομακρύνει από τους αγαπημένους μας νεκρούς. Εγώ προς ώρας έχω σταθερό ραντεβού με την τελευταία κατοικία της μαμάς μου μια φορά την εβδομάδα. Μάλιστα η τελευταία φορά που πήγα ήταν σάββατο και παντού τριγύρω έκαναν τρισάγια. ΦΡίκαρα λίγο γιατί δεν είχα χρήματα για τρισάγιο και, αφού έβαλα φρέσκα λουλούδια, καθώς καθάριζα γύρισα στη φωτογραφία της μάνας μου και "μονολόγησα": βρε μαμά θες κι εσύ? Άλλη φορά εμείς, πιο μετά, πριν κλείσεις τρίμηνο". Κι ήταν στον πιο κάτω τάφο μια γριούλα που με κοίταζε τόσο επίμονα που θα έλεγε ότι τρελλάθηκα!...
Αν ηξερες τι μου εχει τυχει στο νεκροταφειο οταν ακομη ειχαμε την μητερα μου εκει θαμμενη.
6 Ιανουαριου, των Θεοφανειων δηλαδη, κι εγω εκει παρουσα να καθαριζω τον ταφο και να αναβω το καντηλακι.
Αιφνης με πλησιαζει μια κοπελια γυρω στα 35 με ενα κουτι γλυκα, μου προσφερει και μου λεει: "Σας κερνω για την μητερα μου, ειναι θαμμενη εδω και λεγοταν Φωτεινη".
Τραγικη ειρωνια, και η δικη μου μητερα Φωτεινη λεγοταν και της το ανεφερα, πριν μας πνιξουν και τις δυο τα δακρυα.
Για πείτε βρε παιδιά, πώς θα ερμηνεύατε τα παρακάτω.
- Ζητάω απ' τη μητέρα μου μια πεταλούδα, κι έρχεται και κάθεται κολλητά μου μια πανέμορφη μεγάλη πεταλούδα (καφε-πορτοκαλί), διαφορετική από τις υπόλοιπες του περιβάλλοντος χώρου (που είναι κίτρινες), και δεν φοβάται, ούτε φεύγει! Μένει κολλητά δίπλα μου για δυο-τρία λεπτά.
- Πάω για μπάνιο στην παραλία και βουτάω τυχαία ένα μυθιστόρημα απ' τη βιβλιοθήκη. Το ανοίγω στην παραλία και τι να δω? Μια φωτο της μάνας, με μένα αγκαλιά από τα τέλη της δεκαετίας του 70! Και μάλιστα οι πιο πολλές παιδικές φωτογραφίες μου είναι στο πατρικό μου, κι εγώ δεν συνηθίζω να κρύβω φωτογραφίες στα βιβλία...
- Μου συμβαίνει π.χ. κάτι άσχημο και πάω στη φωτογραφία της μάνας μου και λέω "αχ βρε μάνα, δεν με βλέπεις? κάνε κάτι!" και αμέσως μετά, μόλις ζητήσω βοήθεια από κάποιον, μου προσφέρεται απλόχερα, χωρίς την παραμικρή δυσκολία!
Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να... "βλέπω ό,τι θέλω", αλλά έτσι, είπα να πάρω και μια δεύτερη γνώμη...
Υπαρχουν πολλοι ανθρωποι που εικαζουν πως αισθανονται την ενεργεια των νεκρων γονιων τους να τους περιβαλει και να τους προστατευει.
Εδω ομως θα ηθελα να σταθω σε κατι.
Συμφωνα με τα οσα γνωριζουμε ή εστω πιστευουμε ως τωρα, η ψυχη μετα τον θανατο προχωρα σε ενα επομενο επιπεδο, σε μια παραλληλη πραγματικοτητα ή σφαιρα υπαρξης.
Χωρις προς Θεου να θελω να αποθαρρυνω τον οποιονδηποτε, ή εστω να τον "τρομαξω", ΙΣΩΣ οι συνεχεις επικλησεις μιας ψυχης της "μεταφερουν" το μηνυμα πως εχει αφησει πισω της εκκρεμοτητες, ή πραγματα που δεν ολοκληρωθηκαν εμποδιζοντας την τροπον τινα ετσι να απαγκιστρωθει απο την εδω υπαρξη.
Σαφέστατα και οχι ... Τα φαντάσματα η έστω αυτό που αποκαλούμαι φαντάσματα ειναι η ενεργειακή αποτύπωση λογο εμπειριών που βίωσε μια ψυχή σε έναν συγκεκριμένο χώρο και σε συγκεκριμένο χρόνο . Οτι κι αν κάνουμε παράγει ενέργεια και αφήνει τα αποτυπώματα της... Πόσο μάλλον εαν βιώνουμε ακραίες καταστάσεις φόβου και πόνου (μέρη βασανισμών) η εαν μένουμε σε ένα σπίτι που βιώνουμε πόνο μεγάλο και βαθιά θλίψη για πολλά χρόνια... Η ενέργεια αυτή μένει στο σπίτι... Παίρνει δική της μορφή (δηλαδή σκεπτομορφή που αποκτάει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά) και ειναι κατ ουσιαν ενα δικό μας ενεργειακό κομμάτι το οποίο ταυτόχρονα ειναι και ανεξάρτητο... Καμιά ψυχή δεν μένει σε αυτό το πεδίο παρα μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις ...!
Θα διαφωνήσω και συμφωνήσω μαζί σου.. Όμως δεν πιστεύω ότι η όποια σκεπτομορφή να παράγεται από απλά αποτυπώματα ενέργειας χρησιμοποιώντας χαρακτηριστικά ανθρώπων που έφυγαν. Ο καλύτερος μου φίλος που πέθανε σχεδόν 1 χρόνο τώρα. Ποτέ δεν τον είδα λυπημένο στον ύπνο μου και άρχισα να τον βλέπω σχεδόν 6 μήνες μετά!
Μεσολάβησε μια φορά νωρίτερα αλλά ήταν περίεργη.. δηλαδή ένα τρίτο άτομο ήρθε και μου είπε ότι τον έστειλε ο φίλος μου να δει τι κάνω..??
Τέλος πάντων. Πιστεύω ότι τον πρώτο καιρό οι ψυχές είναι εδώ ανάμεσα μας μέχρι να σιγουρευτούν, συνειδητοποιήσουν ότι πλέον δεν ανήκουν σε αυτή τη διάσταση κάτι σαν ένα είδος προσαρμογής. Την ημέρα που τον έθαψαν τον φίλο καθώς ήμουν στην κηδεία του, όταν τέλειωσαν και φεύγαμε όλοι από το νεκροταφείο, σαν να τον άκουσα για πρώτη φορά να κλαίει και να φωνάζει, βγάλτε μπορεί να ζωντανέψω, μη φεύγετε.. (Το έθεσα ως υπερβολική φόρτιση και παιχνίδια του μυαλού..) Στην αρχή δα ήμουν σοκαρισμένος και τρομοκρατημένος μήπως και τον δω μπροστά μου η στον ύπνο.. δεν μπορούσα να δεχτώ ότι είχα χάσει τον καλύτερο moy.. Όμως παρά το άγχος παρά την υποβολή του μυαλού (ίσως) που ήμουν πολύ φορτισμένος τότε, δεν είδα και δεν άκουσα τίποτα.. μόνο στον ύπνο 5-6 μήνες μετά!!
τον είδα πάλι πριν 2 μήνες στο όνειρο μου και έβγαλε τα παπούτσια του.. είπε ότι ηρέμισε .. Δεν μπορείς να φανταστείς τη υπάρχει.. είμαι ζωντανός πλέον αλλού, τσάμπα στενοχωριέστε, είμαι καλά.. και το πρώτο πράγμα που έκανα βρε γιωργη μετά από τόσο καιρό ήταν να…. (είπε κάτι το οποίο με κούφανε..)
Αν και τον έβλεπα τουλάχιστο 1 φορά το μήνα το τελευταίο καιρό.. από τότε δεν τον ξανά είδα.
Τέλος πάντων αυτά περί φαντασμάτων. Αν μερικοί μπλέκουν στοιχειωμένα σπίτια η κακά σπίτια με ψυχές τότε Η εγκλωβισμένη ψυχή που δεν δέχτηκε τον θάνατο είναι η δαιμόνιο.
Θα συμφωνησω απολυτα με τον Ermhs.
Δεν θυμαμαι που διαβασα ή ακουσα, πως και στην "αλλη" πλευρα υπαρχει (συμφωνα με καποιες διηγησεις ψυχων που επικοινωνησαν), μια ζωη το ιδιο δυσκολη ή ευκολη με αυτην που ζουμε τωρα εδω.
Πολλοι εικαζουν πως οταν η ζωη μας, η εδω ζωη μας δηλαδη βαινει προς το τελος της, ανεξαρτητα απο ηλικια, μπορουμε τοτε να "ριξουμε" μια ματια στον κοσμο τον επομενο, στον κοσμο αυτων που καποτε εζησαν εδω.
Το ο,τι θα σας γραψω ειναι λιγο ανατριχιαστικο.
Εχω μια θεια που ειναι και νονά μου, ειναι 84 ετων και απο ο,τι φαινεται δεν της μενει και πολυ χρονος σε αυτην την ζωη.
Οποτε την επισκεπτομαι, πριν μια εβδομαδα συγκεκριμενα, μου λεει πως την επισκεπτονται η νεκρη μητερα μου που ηταν και αδελφη της, ο νεκρος πατερας μου και ο επισης νεκρος αδελφος της.
"Βρε νονά μου, οι ανθρωποι αυτοι ειναι πεθαμενοι και θαμμενοι στο κοιμητηριο" της απαντω εγω.
Και ιδου η απαντηση που καθε φορα λαβαινω:
"Μα το ξερω πως ειναι στο κοιμητηριο, ερχονται, μιλαμε και μετα ξαναπηγαινουν στο κοιμητηριο"!!!!
Παιχνιδι του εγκεφαλου που εχει εκφυλιστει λογω του προχωρημενου της ηλικιας????
Γιατι δεν μου αναφερει ποτέ ονοματα ατομων που ζουν ακομη, μια γυναικα με τεραστιο κοινωνικο περιγυρο?
Γιατι παντα αναφερεται σε ονοματα νεκρων??
Καλησπέρα σε όλους,
Είμαι καινούργιο μέλος αν και συχνά επισκέπτομαι το forum γιατί πραγματικά με ενδιαφέρει να διαβάζω τις διάφορες εμπειρίες των ανθρώπων που τις καταθέτουν. Αποφάσισα να γίνω και εγω μέλος της παρέας σας γιατί διαβάζοντας την ιστορία ζωής της eisheth συγκινήθηκα καθώς και εγώ έγω βιώσει παρόμοιες καταστάσεις.
Όταν όμως στην πορεία των απαντήσεων διάβασα την ιστορία της mirella s ε!!! εκεί συγκλονίσθηκα γιατί την ίδια ακριβώς περίπτωση έχω βιώσει.
Πέθανε ό γλυκός μου άγγελος η μανούλα μου από καρκίνο του παχέως εντέρου , όλοι όσοι έχουμε ζήσει από κοντά αυτήν την αρρώστια μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα την απόγνωση , την θλίψη , την κούραση, τις χαμένες ελπίδες και το τραγικό τέλος του ανθρώπου που αγαπάμε τόσο πολύ. Σου φαίνεται απίστευτο δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί σου συνέβη αυτό. Το άτομο που μέχρι χθές θεωρούσες δεδομένο και απόλυτα δικό σου, φεύγει. Εκεί τρέλαινεσε και βεβαίως περνάς από αυτές τις φάσεις του να θέλεις μια απόδειξη ότι το δικό σου άτομο δεν έχει χαθεί και είναι εκεί για σένα. Μπορώ μάλιστα να σας πώ ότι εγώ δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα (δηλαδή το να περιμένω κάποιο σημάδι που να μου φανερώνει ότι είναι εκεί).
Η εξέλιξη του πατέρα μου ήτανε ακριβώς η ίδια με του δικού σου mirella και στο ίδιο χρονικό διάστημα , επίσης συγκλονιστικές στιγμές γιατί και αυτή η αρρώστια είναι πολύ άσκημη με τραγικό τέλος.
Μόνο που εμένα η ιστορία ζωής δεν τελειώνει εδώ , γιατί στον ίδιο χρόνο μετα από 5 μήνες ο αδελφός μου σκοτώθηκε από τροχαίο. ΕΝΤΑΞΕΙ εδώ πια τα χάνεις και τελείως , μέχρι να βρείς την δύναμη να σταθείς κάτι άλλο συγκλονιστικό θα κάτσει.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένας καρκίνος του στήθους που βεβαίως το παλεύω.
Όλα αυτά τα έγραψα γιατί μόλις διάβασα όλων τα βιώματα κατάλαβα ότι εδώ μπορώ πλέον να ανοιχτώ και να μιλήσω.
Θέλω να σας πώ ότι σας ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ απόλυτα . Τώρα όσο αφορά τις μεταφυσικές εμπειρίες που έχω βιώσει είναι πολλές.
Ίσως να σκεφτείτε ότι είναι παιχνίδια του μυαλού , δεν ξέρω μπορεί, αλλά μπορεί και να μην είναι.
Συνειδητοποιουσα σιγα-σιγα, μερα με την μερα πως η μητερα μου ΔΕΝ κατοικουσε κατω απο το κρυο μαρμαρο ενος ταφου.
Εκει βρισκοταν μονο ενα αδειο "δοχειο", ενα σαρκικο σωμα χωρις ζωη πλεον μεσα του.
Ηξερα πλεον πως η μητερα μου κατοικει καπου αλλου, πως ειχε πλεον λυτρωθει απο τα δεινα αυτου του κοσμου και πανω απο ολα πως ειχε παψει πλεον να υποφερει.
Θα σου φανει περιεργο ομως μολονοτι εχουν περασει πλεον 7 ολοκληρα χρονια απο το θανατο της, περα απο εκεινο το συμβαν ειναι ζητημα εαν την ονειρευτηκα 3-4 φορες.
Αυτά είναι δικά σου λόγια mirella μόνο που έτσι ακριβώς νιώθω και εγώ.
Μέσα από τα δικά σου γραπτά είναι σαν να βιώνω την ιστορία μου .
Θέλω να πιστεύω και ελπίζω να είναι έτσι , ότι κάποια στιγμή θα συναντήσω πάλι τους αγαπημένους μου.
Δεν δέχομαι ότι δεν υπάρχουν κάπου σε κάποια άλλη διάσταση . Πολλές φορές μιλάω μαζί τους.
Αυτά είχα να σας γράψω, δεν ήθελα να σας κουράσω αλλά βγήκανε από μέσα μου τόσο αυθόρμητα όλα αυτά γιατί ξέρω που απευθύνομαι.
Φίλοι μου να είσαστε καλά και να ξέρετε ότι αυτοί που αγαπάμε τόσο πολύ ποτέ δεν φεύγουν από κοντά μας.
Εξάλλου η ψυχή δεν είναι φθαρτή.
Πολύ λυπάμαι για ό,τι σου συνέβει κούκλα μου. Σου έτυχαν πραγματικά πολλά μαζεμένα. Δες τα προσωπικά σου μηνύματα.
Elissavet γλυκεια μου, κυριολεκτικα με εχεις συγκλονισει.
Πριν γραψω το οτιδηποτε και για καθαρα προσωπικους λογους θα ηθελα την γνωμη οσων διαβαζουν αυτο το νημα σχετικα με την πιο κατω ερωτηση:
Ειναι δυνατον, ατομα που για τον οποιονδηποτε λογο να μην "δεχτηκαν" μεσα τους τον θανατο αμεσα συγγενικων προσωπων, μητερα-πατερας-αδελφος-η, ατομα που ναι μεν δειχνουν ψυχραιμα στον εξω κοσμο αλλα που μεσα τους θρηνουν τον χαμο αυτων των αγαπημενων, να "δεχθουν" μια "κληση", ενα διαβατηριο ας πουμε απο την "αλλη" πλευρα και μιλω για αρρωστεια η κατασταση που η καταληξη της πιθανον να ειναι η μεταφορα μας "εκει" μεσω του θανατου??
Εικαζεται πως λειπουμε στους νεκρους οσο μας λειπουν και εμας.
Θα το θεσω διαφορετικα.
Εχω επανειλλημενα γραψει πως η μητερα μου πεθανε στις 2 Μαιοιυ του 2002 ημερα Μεγαλη Πεμπτη.
Ενω ηταν στο νοσοκομειο, το πρωινο εκεινης της ημερας περιεργο αλλα εδειχνε πανεμορφη παρα τα 75 της χρονια και απολυτα ηρεμη.
Ηταν τοσο ηρεμη, εδειχνε τοσο καλα, που παρα τον ογκο οι γιατροι της εδωσαν ενα εξιτηριο 3 ημερων για να κανει Πασχα στο σπιτι μαζι μας και να επιστρεψει στο νοσοκομειο την Δευτερα του Πασχα.
Αναρωτιομουν πως θα καταφερουμε να την κατεβασουμε εως το ισογειο για να την βαλουμε στο αυτοκινητο του αδελφου μου και πανω σε αυτην μου την απελπισια κατεβηκα ως το παρεκκλησι του νοσοκομειου γιατι ενοιωσα την αναγκη να ζητησω βοηθεια και δυναμη απ' τον Θεο.
Κοιταζα την εικονα του Μυστικου Δειπνου και ειπα: "Θεε μου ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗΝ".
Την ιδια ακριβως στιγμη 2 οροφους πιο πανω η μητερα μου κατεληγε με ανακοπη.
Την στιγμη που κατα την παραδοση μας ο Χριστος σηκωνει τον σταυρο Του.
Θελω να πω και πιστεψτε με, πως αυτο εθεωρηθη ευλογια.
Προλαβε η καρδια πριν προλαβει ο ογκος γιατι τοτε οι συνεπειες θα ηταν τραγικες και οδυνηρες.
Μηπως αυτη ηταν η ανωθεν βοηθεια τελικα??
Η οριστικη εξιλεωση????
Aυτό που λες Mirella το έχω σκεφτεί κι εγώ. Τις ημέρες που οι γιατροί εξέταζαν την περίπτωση τραχειοστομίας για τη μητέρα μου (γιατί απέκτησε συν τοις άλλοις και αναπνευστική ανεπάρκεια) για να φύγει από την Εντατική και να γίνουν προσπάθειες ώστε να κινητοποιηθεί (δεν πολυκουνιόταν) ήρθε ο ιός της Εντατικής, κάποιο μικρόβιο τέλος πάντων, και την αποτελείωσε. Πολλοί μου είπαν ότι ο Θεός την αγαπούσε και την πήρε, γιατί αν ζούσε ήταν απίθανο να κινητοποιηθεί (να χρησιμοποιήσει χέρια και πόδια) ξανά.
Και έρχομαι στα λόγια σου:
Mήπως αυτή ήταν η άνωθεν βοήθεια?
Ας μας πει τη γνώμη του κάποιος.
~*WiLdChILD*~
24-07-09, 23:07
Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό...Είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι ένα τόσο αγαπημένο πρόσωπο,αλλά πρέπει να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα που δημιουργούμε.Προσωπικά πιστεύω πως όταν ποθούμε κάτι πραγματικά,μπορούμε με πίστη και θέληση όλα να τα πετύχουμε...
Ο θάνατος δεν είναι λύτρωση.Ο θάνατος είναι κατά τη γνώμη μου ένα πέρασμα.Όλα τα δώρα κάποτε ξεθωριάζουν,έτσι και η ζωή.Οι αναμνήσεις όμως μένουν για πάντα ζωντανές μες στη καρδιά και την ψυχή μας.Να θυμάστε κάθε υπέροχη στιγμή με τα πρόσωπα αυτά..Αν ήμουν στη θέση σας δεν θα ήθελα να πιστεύω πως η αφαίρεση της ζωής αυτών με απρόσμενο τρόπο,πέρα απ τον αναμενόμενο ήταν λύτρωση.Αλλά αν αισθάνεστε καλύτερα μ αυτή τη σκέψη,κανείς δεν χρειάζεται να σας την αφαιρέσει...Ολόκληρη η ζωή είναι ένα μίγμα πόνου με πινελιές ευτυχίας.
Αγαπητέ wildchild,
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς. Συμφωνώ ότι όλα γίνονται για κάποιο σκοπό.
Όσο αφορά τον θάνατο και βεβαίως πολλές φορές είναι λύτρωση. Αυτό το καταλαβαίνει μόνο αυτός που έχει ζήσει από κοντά όλες τις φάσεις βήμα βήμα προς τον θάνατο ανθρώπων πού όχι απλά αγαπά !! αλλά λατρεύει. ¨όταν βλέπεις τον άνθρωπο σου και όχι μόνο (γ ιατί μέσα από τον δικό σου άνθρωπο μαθαίνεις να σέβεσαι και να νιώθεις και τον πόνο των συνανθρώπων σου), να σβήνει μέσα στον πόνο και να λιώνει τις περισσότερες φορές βλέπεις τον θάνατο σαν λύτρωση. Γιατί είναι λύτρωση , όχι μόνο για αυτόν που φεύγει αλλά και για αυτόν που μένει πίσω.
Ο θάνατος λές είναι πέρασμα . ΣΥΜΦΩΝΩ ναι είναι.
Αφου λοιπόν συμφωνούμε ότι ο θάνατος είναι πέρασμα , γιατί θα πρέπει οι αναμνήσεις των δικών μας να είναι μόνο αναμνήσεις>? αυτό σημαίνει ότι και κάτι άλλο υπάρχει μετα από αυτό το πέρασμα έτσι δεν είναι??
Επομένως το ότι αισθανόμαστε καλύτερα με αυτήν την σκέψη δεν είναι κάτι ουτοπικό. Δεν είναι κάτι που το κάνουμε μόνο για παρηγοριά . Είναι ψάξιμο και ανάγκη για να ανακαλύψουμε κάποιες αλήθειες πέρα από αυτά που γνωρίζουμε.
Εξάλλου γιαυτό και επικοινωνούμε μέσα από αυτό το φόρουμ.
Μπορεί τελικά όντος να μην υπάρχει τίποτα μετά. Αλλά όμως ποτέ δεν αποκλείουμε και το ότι μπορεί έστω και με μικρή πιθανότητα να υπάρχει και μία άλλη διάσταση.
Ε φίλε μου, γιαυτήν την άλλη διάσταση ψαχνόμαστε.
~*WiLdChILD*~
25-07-09, 20:08
Αγαπητέ wildchild,
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς. Συμφωνώ ότι όλα γίνονται για κάποιο σκοπό.
Όσο αφορά τον θάνατο και βεβαίως πολλές φορές είναι λύτρωση. Αυτό το καταλαβαίνει μόνο αυτός που έχει ζήσει από κοντά όλες τις φάσεις βήμα βήμα προς τον θάνατο ανθρώπων πού όχι απλά αγαπά !! αλλά λατρεύει. ¨όταν βλέπεις τον άνθρωπο σου και όχι μόνο (γ ιατί μέσα από τον δικό σου άνθρωπο μαθαίνεις να σέβεσαι και να νιώθεις και τον πόνο των συνανθρώπων σου), να σβήνει μέσα στον πόνο και να λιώνει τις περισσότερες φορές βλέπεις τον θάνατο σαν λύτρωση. Γιατί είναι λύτρωση , όχι μόνο για αυτόν που φεύγει αλλά και για αυτόν που μένει πίσω.
Ο θάνατος λές είναι πέρασμα . ΣΥΜΦΩΝΩ ναι είναι.
Αφου λοιπόν συμφωνούμε ότι ο θάνατος είναι πέρασμα , γιατί θα πρέπει οι αναμνήσεις των δικών μας να είναι μόνο αναμνήσεις>? αυτό σημαίνει ότι και κάτι άλλο υπάρχει μετα από αυτό το πέρασμα έτσι δεν είναι??
Επομένως το ότι αισθανόμαστε καλύτερα με αυτήν την σκέψη δεν είναι κάτι ουτοπικό. Δεν είναι κάτι που το κάνουμε μόνο για παρηγοριά . Είναι ψάξιμο και ανάγκη για να ανακαλύψουμε κάποιες αλήθειες πέρα από αυτά που γνωρίζουμε.
Εξάλλου γιαυτό και επικοινωνούμε μέσα από αυτό το φόρουμ.
Μπορεί τελικά όντος να μην υπάρχει τίποτα μετά. Αλλά όμως ποτέ δεν αποκλείουμε και το ότι μπορεί έστω και με μικρή πιθανότητα να υπάρχει και μία άλλη διάσταση.
Ε φίλε μου, γιαυτήν την άλλη διάσταση ψαχνόμαστε.
Γλυκια μου τo ότι υπάρχει και άλλη διάσταση παράλληλη με τη δική μας είναι πλέον γεγονός με τη κβαντική φυσική,όπως και το ότι όλοι στην ουσία είμαστε ενέργεια.Τώρα οι νόμοι που διέπουν αυτες τις διαστάσεις είναι άγνωστοι για μας....ίσως οι ''ψυχές'' των νεκρών να εισέρχονται σε κάποια ανώτερη διάσταση την οποία δεν μπορούμε να αντιληφθούμε.
Όσον αφορά την λύτρωση,πίστεψέ με κάποιοι άνθρωποι πονανε πολύ περισσότερο από ένα ετοιμοθάνατο...Ο θάνατος όπως είπα είναι ανόητο να θεωρηθεί λύτρωση.Λύτρωση είναι μόνο για τους αδύναμους.Μ αυτή τη λογική σε κάθε δυσκολία θα αυτοκτονούσαμε όλοι για να λυτρωθουμε.Όχι.Θα παλεύουμε μέχρι το τέλος.Και αν η ζωή μας αδικεί ,ας σκεφτούμε που κάναμε το λάθος,ώστε να μην το επαναλάβουμε....when there is a will,there is a way.
Το ξερω οτι ακουγομαι ακαρδη.Αλλά πρέπει οσο δύσκολο κι αν είναι να δεχτούμε τον θάνατο και τον πονο ως μέρος της ζωης.Αργα ή γρήγορα όλοι θα τον βιωσουμε.Οπως επισης και τον πονο της απωλειας.Δεν ξέρω γιατί,αλλά πιο πολυ φοβάμαι τον θάνατο ενός αγαπημενου μου,παρά τον δικο μου.Ισως γιατι τοτε θα υποφερω περισσοτερο.Ομως ό,τι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατό...ας μην το ξεχναμε ;)
[ps..ειμαι κοπελα..]
Θα ηθελα να σας παραθεσω την τραγικη μου πορεια απο τον θανατο της μητερας μου μεχρι εδω.
Ολοι εμεις που χασαμε τους γονεις μας τις πρωτες ωρες εχουμε "καταληφθει" απο εκεινο το black out, εκεινο το παγωμα των πρωτων ωρων, λες και ειναι καποιος αμυντικος μηχανισμος που η Φυση θετει σε λειτουργια, προκειμενου να ξεπερασουμε ευκολοτερα το σοκ των πρωτων ημερων.
Θα φανει παραξενο το ο,τι θα γραψω ομως για λογους που σηκωνουν πολυ συζητηση και που καλλιτερα να μην αναπτυξω εδω, στην κηδεια της μητερας μου περα απο τους αμεσους συγγενεις ημουν αγνωστη μεταξυ αγνωστων.
Την θυμαμαι εκεινη την ημερα, 8 Μαιου, 6 ημερες μετα τον θανατο της, καιρος μουντος, ψιλοβρεχε, ο πατερας μου και ο αδελφος μου εξαφανισμενοι κυριολεκτικα μεσα στον νεκροθαλαμο, διπλα στο φερετρο της, κατι που δεν αντεχα να δω με τιποτε στον κοσμο. Αρνιομουν να δω την μανα μου νεκρη και ακομη και οταν την ανοιξαν πανω απο τον ταφο της αρνηθηκα να την κοιταξω και καθισα λιγο πιο πισω.
Καθομουν απ εξω, ακουμπισμενη σε εναν τοιχο, κοιταζα πισω απο τα μαυρα γυαλια ηλιου τους παντες, ο ξαδελφος ο ταδε, εκεινη η θεια, δεν μπορουσα να εχω την απαιτηση να με αναγνωρισουν αφου ειχαν να με δουν απο 8 χρονων!
Και οι περισσοτεροι καθισμενοι απεναντι μου, στα παγκακια του διαδρομου, κι εγω εκει απεναντι τους στημενη κυριολεκτικα στον τοιχο.
Μεσα μου "φωναζα" πως αν ηταν δυνατον να ζωντανευε η μητερα μου και να με παρει μακρυα απο ολο αυτο το μαυροφορεμενο πληθος.
Τοτε, τα ματια μου καρφωθηκαν πανω σε μια γυναικα αγνωστη σε εμενα, που οταν την κοιτουσα ενοιωθα πιο ασφαλης.
Βρισκοταν πολυ μακρυα απο εμενα, χωμενη κυριολεκτικα μεσα στην εισοδο του καφενειου του νεκροταφειου.
Κατι απροσδιοριστο ,με εσπρωχνε να παω και να κατσω διπλα της.
Πηγα οντως, καθισα διπλα της στο πεζουλι, μου εσφιξε το χερι και μου ειπε, "κουραγιο".
Οταν καποια στιγμη σηκωθηκα ρωτησα την αδελφη της μητερας μου ποια ηταν αυτη η αγνωστη σε εμενα γυναικα?
Η απαντηση με αφησε εμβροντητη αφου επροκειτο για την καλλιτερη, αδελφικη σχεδον, παιδικη φιλη της μητερας μου!
"Μα απο που με γνωριζει?" την ρωτησα.
"Μα δεν σε γνωριζει, με την μητερα σου ειχαν να βρεθουν χρονια, πριν παντρευτουν και οι δυο γιατι ζει στον Καναδα απο τα 23 της! Ασφαλως σε τηλεφωνικες τους συνομιλιες γνωριζει την υπαρξη σου, αλλα δεν σε εχει δει ποτέ"!
Η μετεπειτα πορεια μου ηταν ακρως θλιβερη.
Αρνιομουν να πιστεψω πως δεν θα ξαναβλεπα το προσωπο της μητερας μου, θρηνουσα μεσα μου, ειχα ομως να αντιπετωπισω κατι τραγικοτερο απο τον θανατο της.
Ο πατερας μου αρνιοταν να δεχθει το συμβαν, μεθουσε καθημερινα, και ειχε μετατρεψει την κρεββατοκαμαρα τους κυριολεκτικα οχι απλα σε μαυσωλειο, αλλα σε τοπο λατρειας της μητερας μου.
Δεν ξερω πως θα "διαβαστει", αλλα ακομη και η ρομπα της ηταν τελετουργικα απλωμενη πανω στο κρεββατι τους!
Ουτε που θυμαμαι ποσες φορες χτυπουσε το τηλεφωνο μερα ή νυχτα, να παω να τον μαζεψω πεσμενο απο πεζοδρομια, δρομους, τυφλα στο μεθυσι.
Μην φανταστειτε πως επινε εξ αιτιας του θανατου της.
Ο πατερας μου ανεκαθεν ηταν αλκοολικος, απλα η μητερα μου ηξερε να τον "φρεναρει" και αυτος ηταν και ο μονιμος καβγας τους.
Μεσα σε 7 χρονια απο τον θανατο της επαθαν τα νευρα μου απο το συνεχες αγχος και το καρδιοχτυπι.
Ωσπου επαθε κιρρωση, δημιουργησε ασκητη, αρχισε να αιμορραγει και τελικα πεθανε στις 29 Νοεμβριου του 2006, στις 4 το απογευμα μεσα στον υπνο του στην κλινικη που τον ειχαμε μεταφερει.
Οπως εχω ξαναγραψει, την μητερα μου δεν την ονειρευτηκα σχεδον ποτε, παρ' ολο που της "μιλω" καθε βραδυ πριν κοιμηθω.
Τον πατερα μου τον εχω ονειρευτει, μονιμως μεσα σε ενα νεκροταφειο, να θρηνει.
Κατι μου λεει, μονο που οταν ξυπνησω δεν το θυμαμαι πιά.
Ολοι εμεις που χασαμε τους γονεις μας τις πρωτες ωρες εχουμε "καταληφθει" απο εκεινο το black out, εκεινο το παγωμα των πρωτων ωρων, λες και ειναι καποιος αμυντικος μηχανισμος που η Φυση θετει σε λειτουργια, προκειμενου να ξεπερασουμε ευκολοτερα το σοκ των πρωτων ημερων.
Πόσο αληθινό...
Ο πατερας μου ανεκαθεν ηταν αλκοολικος, απλα η μητερα μου ηξερε να τον "φρεναρει" και αυτος ηταν και ο μονιμος καβγας τους.
Και μένα τα ίδια, πάντα έπινε και τον κοντρόλαρε η μάνα μου. Θυμάμαι καυγάδες σε σχέση με το κρασί από τότε που ήμουν παιδί. Ο δικός μου πατέρας δείχνει να το ελέγχει, περιορίζοντας την... αμαρτία του σε συγκεκριμένα ml καθημερνινά. Αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα μπορεί να το ελέγχει βέβαια, μιας και είναι ήδη 75 ετών. Ποντάρω στο ανεπτυγμένο ένστικτό του της επιβίωσης
Μεσα σε 7 χρονια απο τον θανατο της επαθαν τα νευρα μου απο το συνεχες αγχος και το καρδιοχτυπι.
Τώρα τα είπες όλα. Μόλις τρεις μήνες από τον θάνατο της μαμάς μου και καρδιοχτυπώ για τον πατέρα λες και έχω να κάνω με ένα παιδί. Ανησυχώ συνέχεια. Διαβάζω το τέλος του δικού σου και ανατριχιάζω. Φοβάμαι απίστευτα. Και φυσικά κάθε βράδυ μιλάω στη μαμά μου και της ζητάω... ούτε κι εγώ ξέρω τι ακριβώς...
Το ο,τι θα γραψω συνεβη χθες το βραδυ.
Υστερα απο μια μερα γεματη φορτιση και.....αφθονη καφεινη, περιμενα να δω την εκπομπη "Αποτυπωματα" στο Αλτερ, διαφημιση στην διαφημιση βαρεθηκα και εκλεισα την τηλεοραση για να ξαπλωσω χωρις την παραμικρη ακομη ενδειξη νυστας.
Στριφογυριζα απο εδω, στριφογυριζα απο εκει, ποτε χαζευα τα αστερια στον ουρανο οσο μπορουσα φυσικα να τα διακρινω πισω απο τις ανοιχτες γρυλλιες του κατεβασμενου ρολλου και ποτε βυθιζομουν σε σκεψεις.
Σκεψεις περασμενων χαρουμενων ημερων που χαθηκαν ανεπιστρεπτί.
Στα ποδια του κρεββατιου μου η συνηθης παρουσια της σκυλιτσας μου που κουλουριασενη κοιμοταν.
Καπου εκει εφερα για μια ακομη φορα στην σκεψη μου την νεκρη μου μητερα, την σκεπτομουν εντονα ενθυμουμενη γεγονοτα απο την ζωη της.
Μολονοτι εχουν περασει 7 ολοκληρα χρονια απο τον θανατο της ενοιωσα κατι σαν απελπισια απο την ελειψη της.
Και τοτε....ενα στιγμιαιο ρευμα αερα μου κουνησε τα μαλλια στο πανω μερος του κεφαλιου και η σκυλιτσα μου την στιγμη εκεινη ξυπνησε και ανακαθησε στο κρεββατι.
Ξαφνιαστηκα, γυρισα ενστικτωδως και κοιταξα την κουρτινα, αν κουνιεται, εαν καποιο αερακι ειχε σηκωθει, ομως την εβλεπα εντελως ακινητη. Τιποτε δεν εδειχνε οτι εξω αρχισε να φυσα.
Η σκυλιτσα ξαναξαπλωσε, κι εγω αφου αφουγκρασθηκα τον χωρο ετσι ξαπλωμενη ηρεμησα και υστερα απο καποια ωρα αποκοιμηθηκα.
Να ηταν μια απροσμενη "επισκεψη" απο την "αλλη" πλευρα?
Να ηταν απλα κατι τυχαιο????
Και τοτε....ενα στιγμιαιο ρευμα αερα μου κουνησε τα μαλλια στο πανω μερος του κεφαλιου και η σκυλιτσα μου την στιγμη εκεινη ξυπνησε και ανακαθησε στο κρεββατι.
Δεν θα πω τι πιστεύω, γιατί δεν θέλω να θεωρηθώ γραφική. Ένα πράγμα θα πω: τα ζώα και τα παιδιά δεν κάνουν ποτέ λάθος:)
Γραφική γιατί; Από πότε γράφουμε σε φόρουμ σκεπτικιστών και δεν το ξέρω; Πες άφορα την άποψή σου!
Γραφική γιατί; Από πότε γράφουμε σε φόρουμ σκεπτικιστών και δεν το ξέρω; Πες άφορα την άποψή σου!
:) :) Είναι ξεκάθαρο το τι πιστεύω... ένα ζώο ποτέ δεν πετάγεται έτσι στην τύχη, πάντα κάτι αντιλαμβάνεται για να ανησυχήσει. Κι από τη στιγμή που κάτι αισθάνθηκε και η Mirella, είναι πολύ πιθανόν θεωρώ να ήταν το πνεύμα της μητέρας.
πριν πολλα χρονια πεθανε ο παππους μου...(13 χρονια πανε απο τοτε)τον παππου τον λατρευα παντα και εγω και τα αδερφια μου αφου εμενε στον κατω οροφο του σπιτιου,και κυριολεκτικα μας ειχε μεγαλωσει...ηταν αυτο που λεμε ο καλυτερος παππουλης και ειμαι πολυ υπερηφανη που ηταν δικος μου,τλσπ τα χρονια περασαν και καποια στιγμη σε ενα απο τα ταξιδια μου πια που γυρναγα σπιτι,κοιμομουν.. οταν ξυπνησα απο κατι σουρσιματα στο χωλ...(ο παππους ηταν 91 οταν πεθανε ειχε καταρακτη και δεν εβλεπε πολυ καλα και εσερνε παντα τα ποδια του οταν εμπαινε στο σπιτι...)λοιπον ακουω τα σουρσιματα να περνουν το χωλ και να προχωρουν προς το δωματιο των γονιων μου...ακουω την πορτα τους να τριζει και να ανοιγει και μετα να γυρνουν πισω σε εμενα προς το δικο μου δωματιο...εντωμεταξυ εγω απο ολο αυτο το σκηνικο εχω σηκωθει και απλα καθομαι στο κρεβατι μου...οσο ακουω λοιπον τα βηματα με πιανει μια τρελη ανατριχιλα αλλα απ την αλλαη ξερω πως ειναι ο παππους οποτε του λεω "σε παρακαλω παππου αν εισαι εσυ μην ερχεσαι μεσα στο δωματιο μου γιατι εχω κατατρομαξει αν θες κατσε στο σκαμπω(στο χωλ ακριβως εξω απο το δωματιο μου ειχε ο παππους το ξυλινο σκαμπω του...παντα εκει καθοταν οταν ερχοταν σπιτι)πραγματικα με το που το ειπα ακουσα τα σουρσιματα να πηγαινουν προς τα εκει ακουσα το σκαμπω να τριζει πανω στο μαρμαρινο πατωμακαι ολο αυτο τελειωσε οταν το ειπα την επομενη στους γονεις μου η μαμα μου ειπε πως αυτο της συμβαινει πολυ συχνα καθως ο παππους ερχεται πολυ συχνα να την δει οπως ειπε χαρακτηριστικα."εκτοτε περασαν λιγα χρονια απο τοτε δεν συνεβη κατι παρομοιο και επειδη ρωτησα και την μητερα μου εκεινη μου ειπε πως ο παππους ερχεται πολυ αραια πια.γεγονος ειναι πως καθε χρονο μια ημερα πριν απο την ημερα που πεθανε τον βλεπω στον υπνο μου...χωρις ομως να εχω σκεφθει ...α"να ο παππους πεθανε σαν αυριο ετσι απλα εμφανιζεται στο ονειρο μου και την επομενη ρωταω την μητερα μου και μου λεει πως ειναι αυτη η ημερομηνια.ετσι απλα εμας μας συμβαινει αλλα δεν με τρομαζει...ειναι απλα ο παπουλης μου...¨))
Ισως, με καποιο τροπο, σε καποιες χρονικες στιγμες, οι "επισκεψεις" απο την αλλη πλευρα να επιτρεπονται.
Ισως ομως να συμβαινει και κατι ακομη και δεν γνωριζω ποσοι το εχουν αναλογισθει.
Θα γινω οσο πιο κατανοητη γινεται.
Ολοι μας λιγο-πολυ γνωριζουμε τα μεντιουμ και οταν μιλω για μεντιουμ ΔΕΝ εννοω με τιποτε κατι απατεωνες, που και καλα σου λενε το μελλον και σου τα αρπαζουν χοντρα.
Μιλω για τους ανθρωπους εκεινους που για καποιο λογο εχουν το χαρισμα της επικοινωνιας με την "αλλη" πλευρα δυναμενοι να γινουν ετσι η "γεφυρα", το ενδιαμεσο (μεντιουμ), αναμεσα στην δικη μας σφαιρα υπαρξης και την επομενη.
ΙΣΩΣ, (το τονισα επιτηδες), και στην απο εκει πλευρα να υπαρχουν οντοτητες με το ιδιο ακριβως χαρισμα. Και οι νεκροι (για εμας) γνωστοι μας, ή καποιοι απο αυτους, να καταφευγουν σε αυτα τα "προσωπα" προκειμενου να επικοινωνησουν μαζι μας.
Ισως ετσι να εξηγειται το γιατι καποια προσφιλη μας προσωπα μας "επισκεπτονται" μετα τον σαρκικο τους θανατο και καποια αλλα οχι. (Τι αποκλειει να υπαρχουν και σε εκεινη την "πλευρα" σκεπτικιστες?)
Ισως το μεταφυσικο εκεινο φαινομενο που για εμας υποδηλωνει την ξαφνικη "επισκεψη" απο το υπερπεραν, να ειναι ακριβως ενα ενδιαμεσο, ενα μεντιουμ της αλλης πλευρας, που ανοιγει εκεινη την στιγμη εναν διαυλο επικοινωνιας με την εδω υπαρξη μας.
Σας συμπονω ολους,σας διαβασα και νιωθω την θλιψη σας στην σκεψη των αγαπημενων σας ανθρωπων,το κενο απο την απουσια τους,νιωθω το θλιμενο χαμογελο σας, οταν αναφερεστε σε αυτους ,βλεπω τα δακρυα σας, οπως και το γοερο κλαμμα σας ,-οπως και το δικο μου ,ειδικα αν πιω και κανενα ποτο παραπανω -,νιωθω την αρνηση σας οτι εχει συμβει ΑΥΤΟ ,νιωθω το πενθος,τον θυμο σας αλλα και την αποδοχη σας -καποιες στιγμες-οτι ΝΑΙ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ.ΟΛΟΙ μας ομως ξερουμε ,οτι καποια στιγμη, θα τους συναντησουμε -εχουμε αοριστο ραντεβου-καποια στιγμη ,που δεν την γνωριζουμε.Θα συναντηθουμε στον ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ.Γνωριζετε ολοι φυσικα οτι τα μυρμυγκια ,δεν μας βλεπουν, γιατι ζουν στις 2 διαστασεις.Δεν ξερουν τον ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ -εμας δηλ- .Ετσι μαλλον και εμεις δεν βλεπουμε παραπανω απο τις τρεις διαστασεις.ΔΕΝ ''βλεπουμε'' -πανω απο την μυτη μας τελικα-,τον ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ..Οποιοι ''βλεπουν'' ,ειναι τυχεροι,με αλλες ικανοτητες και πολυ ανοιχτοι στο αγνωστο,ανθρωποι με παραπανω αισθησεις ,οπως πολλοι απο σας που διαβασα και γνωμη μου ειναι να μην το φοβαστε αυτο.ΕΙΣΤΕ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ.
Στο αρθρο με τον τιτλο: " 2 Κηδειες μεσα σε 25 ημερες" ειχα προσφατα αναφερθει στην αδελφη της μητερας μου που πεθανε την 1η Μαρτιου του τρεχοντος ετους και κηδευτηκε στις 3 Μαρτιου, 2 ημερες μετα δηλαδη.
Η μονη πλεον εν ζωη αδελφη της και επισης αδελφη της συγχωρεμενης της μητερας μου, ζει πλεον στο μεγαλο αυτο 5αρι σπιτι μονη της.
Πριν αναφερθω σε αυτο που εμαθα μολις χτες το βραδυ αξιζει να αναφερω πως η μονη ζωντανη αυτη θεια μου ειναι ακρως σκεπτικιστρια και σε μακρες συζητησεις μαζι της η αποψη της ηταν πως οταν ο θανατος επελθει τελειωνουν ολα!
Τιποτε δεν υπαρχει μετα κατα την γνωμη της.
Οι δυο κορες της ζουν στον επανω οροφο και οπως ειναι φυσικο οταν επιστρεφουν απο την δουλεια τους επισκεπτονται την μητερα τους.
Η θεια μου λοιπον αυτη, χθες το απογευμα ειπε στην κορη της και δικη μου πρωτη ξαδελφη:
"Ξερεις πως ειμαι σκεπτικιστρια και ακρως λογικο ατομο. Ομως εαν σου πω τι μου συνεβη θα με αποκαλεσεις τρελλη.
2 φορες, πριν κοιμηθω, την ωρα δηλαδη που πηγαινα να ξαπλωσω, αισθανθηκα την παρουσια της θειας σου μεσα στο δωματιο.
Δεν ειδα κατι, ενοιωσα ομως κατι σαν αερακι μολονοτι τα παραθυρα ηταν ολα κλειστα, ενοιωσα κατι σαν αυρα να με αγγιζει, σαν κατι να ηθελε να μου πει και ολο το δωματιο και τις 2 φορες, πλημμυρισε απο το αρωμα που συνηθιζε να φορα η αδελφη μου.
Δεν ειδα κατι συγκεκριμενο, καταλαβα ομως απολυτα οτι ηταν εκει και κατι ηθελε".
Απαντησα στην ξαδελφη μου πως ισως να παιζει ρολο το οτι ακομη δεν εχουν περασει 40 ημερες απο τον θανατο της.
Δεν ξερω τι αλλο να υποθεσω.
Black Angel
30-03-10, 10:55
Καλησπέρα Μirella S, ανατριχιασα οταν διαβασα το post σου :eek:
Εμενα μου εχει τυχει 3 φορες να εχω "επαφη" με νεκρο αλλα θα αναφερθω σε μια απο αυτες για να μη κουρασω οποιον διαβασει το post μου.
Ειχε σκοτωθει ενας πολυ καλος μου φιλος πριν 12 χρονια με μηχανη,τον εκλεισε ενα αμαξι στην Ποσειδωνος επεσε με τη μηχανη, χτυπησε το κεφαλι του στο κρασπεδο και μετα απο 20' ξεψυχησε. Λιγες ωρες πριν συμβει το ατυχημα ειμασταν ολη η παρεα μαζι και διασκεδαζαμε οποτε την επομενη μερα το πρωι με πηραν τηλ να μ'ενημερωσουν. Μετα απο 2 μερες εγινε η κηδεια, πριν τον συνοδευσουμε στην "τελευταια του κατοικια" ειμασταν απ'εξω απο τον χωρο που βαζουν τους νεκρους για να τους μοιρολογησουν και καθομασταν σ'ενα πεζουλι. Ξαφνικα ενοιωσα μια πιεση και ζεστη στη πλατη μου οπως οταν καποιος βαζει το χερι του στη πλατη σου και σε σπρωχνει ελαφρα, κοιταξα αριστερα-δεξια αν μ'ακουμπα καποιος απ'τους φιλους μου επειδη καθομασταν ολοι μαζι, δεν ειδα τιποτα, τους ρωτησα κιολας αν μ'ακουμπησε κανεις αλλα αρνητικη απαντηση πηρα. Οταν ξανα γυρισα μπροστα αντε παλι τα ιδια! Τοτε ενιωσα οτι ηταν εκεινος και ξεσπασα σε λυγμους. Απο τοτε τον ειχα δει στον υπνο μου αλλες 2 φορες παραμονη χρονου που εκλεινε και μου ειπε η μητερα μου οτι πρεπει να του αναψω κερι και απο τοτε που του αναβω δεν τον εχω ξανα δει.
Καλησπέρα Μirella S, ανατριχιασα οταν διαβασα το post σου :eek:
Εμενα μου εχει τυχει 3 φορες να εχω "επαφη" με νεκρο αλλα θα αναφερθω σε μια απο αυτες για να μη κουρασω οποιον διαβασει το post μου.
Ειχε σκοτωθει ενας πολυ καλος μου φιλος πριν 12 χρονια με μηχανη,τον εκλεισε ενα αμαξι στην Ποσειδωνος επεσε με τη μηχανη, χτυπησε το κεφαλι του στο κρασπεδο και μετα απο 20' ξεψυχησε. Λιγες ωρες πριν συμβει το ατυχημα ειμασταν ολη η παρεα μαζι και διασκεδαζαμε οποτε την επομενη μερα το πρωι με πηραν τηλ να μ'ενημερωσουν. Μετα απο 2 μερες εγινε η κηδεια, πριν τον συνοδευσουμε στην "τελευταια του κατοικια" ειμασταν απ'εξω απο τον χωρο που βαζουν τους νεκρους για να τους μοιρολογησουν και καθομασταν σ'ενα πεζουλι. Ξαφνικα ενοιωσα μια πιεση και ζεστη στη πλατη μου οπως οταν καποιος βαζει το χερι του στη πλατη σου και σε σπρωχνει ελαφρα, κοιταξα αριστερα-δεξια αν μ'ακουμπα καποιος απ'τους φιλους μου επειδη καθομασταν ολοι μαζι, δεν ειδα τιποτα, τους ρωτησα κιολας αν μ'ακουμπησε κανεις αλλα αρνητικη απαντηση πηρα. Οταν ξανα γυρισα μπροστα αντε παλι τα ιδια! Τοτε ενιωσα οτι ηταν εκεινος και ξεσπασα σε λυγμους. Απο τοτε τον ειχα δει στον υπνο μου αλλες 2 φορες παραμονη χρονου που εκλεινε και μου ειπε η μητερα μου οτι πρεπει να του αναψω κερι και απο τοτε που του αναβω δεν τον εχω ξανα δει.
Συγκλονιστικη η εμπειρια σου.
Εαν τελικα η ψυχη της νεκρης μου θειας περπλανιεται σε εκεινο το σπιτι φοβουμαι πως ξερω πολυ καλα το γιατι.
Εκει μεσα εχει διαπραχθει μια τεραστια αδικια, ειμαι μια μακροσκελης ιστορια που θα χρειαστει φοβουμαι κατεβατά ολοκληρα.
Αυτο το σπιτι υπηρξε και πατρικο μου στο οποιο πλεον δεν πηγαινω λογω της αδικιας αυτης.
Εκεινο που με τρομαζει τροπον τινα, ειναι πως η ψυχη της θανουσης, απαλλαγμενη πλεον απο το υλικο σωμα και συνεπως και απο αλτσχαιμερ, κλπ, παρατηρει απολυτα υγιης πλεον την αδικια που εδιαπραχθη εκει καθως και το γεγονος πως οι "καλες" μου ξαδελφουλες εκμεταλλευτηκαν την κατασταση της να μην μπορει να διαχειριστει χρηματα και "εκαναν" πολλα, με ο,τι συνεπαγεται το "εκαναν" εντος εισαγωγικων.
Εκεινο επισης που με ανησυχει ειναι το εξης:
Τι γινεται στην περιπτωση που οντως κατι θελει να "πει", αλλα τελικα μην βρισκοντας επικοινωνια αρχισει και το εκδηλωνει με θορυβους κλπ???
Θα μιλαμε τοτε για στοιχειωμα???????
Τι θα πρεπει να γινει εαν οι "επισκεψεις" συνεχιστουν και περαν των 40 ημερων?????
Black Angel
30-03-10, 18:41
Εκεινο που με τρομαζει τροπον τινα, ειναι πως η ψυχη της θανουσης, απαλλαγμενη πλεον απο το υλικο σωμα και συνεπως και απο αλτσχαιμερ, κλπ, παρατηρει απολυτα υγιης πλεον την αδικια που εδιαπραχθη εκει καθως και το γεγονος πως οι "καλες" μου ξαδελφουλες εκμεταλλευτηκαν την κατασταση της να μην μπορει να διαχειριστει χρηματα και "εκαναν" πολλα, με ο,τι συνεπαγεται το "εκαναν" εντος εισαγωγικων.
Εκεινο επισης που με ανησυχει ειναι το εξης:
Τι γινεται στην περιπτωση που οντως κατι θελει να "πει", αλλα τελικα μην βρισκοντας επικοινωνια αρχισει και το εκδηλωνει με θορυβους κλπ???
Θα μιλαμε τοτε για στοιχειωμα???????
Τι θα πρεπει να γινει εαν οι "επισκεψεις" συνεχιστουν και περαν των 40 ημερων?????
Τι σε κανει να πιστευεις οτι η θεια σου "παρατηρει" αυτη την αδικια; τι φοβασαι μηπως θελει να παρει εκδικηση ας πουμε; και τι να θελει να σου πει γι'αυτο αφου εσυ απ'οτι καταλαβα γνωριζεις τα παντα :)
Εγω πιστευω ακραδαντα οτι, οτι κακο κανουμε στους αλλους μας επιστρεφεται (απο που δεν ξερω) παντως συμβαινει και εχω και τρανταχτο παραδειγμα παρομοιο με την αδικια της θειας σου.
Ο αδερφος της γιαγιας μου ηταν παντρεμενος δεν ειχε αποκτησει ομως παιδια, εκεινος "εφυγε" πρωτος και μετα απο χρονια ακολουθησε και η γυναικα του (θεια μου). Στα τελευταια της λοιπον τη "γυροφερνε" μια κυρια που εκανε επιδειξεις ρουχων σε σπιτια σιγα σιγα εγιναν φιλες και η επισκεψεις της κυριας εγιναν πιο συχνες. Σε καποια φαση η θεια μου αρρωστησε και ανελαβε εκεινη την περιθαλψη της θειας και τη πηρε στο σπιτι της.Για να μη μακρυγορω το αποτελεσμα ηταν να πηγαινει η υγεια της θειας απ'το κακο στο χειροτερο ωσπου στο τελος πεθανε και να εχει υπογραψει κατι χαρτια με εναν σταυρο (γιατι ηταν αγραμματη) ολα τα περουσιακα της στοιχεια σ'αυτη τη κυρια. Αφου λοιπον εδωσε στη πορεια το οικοπεδο+σπιτι (οπου εμενε η θεια μου) αντιπαροχη χτιστηκε μια πολυκατοικια και πηρε καποια διαμερισματα μετα απο 1 χρονο πεθαινει ο αντρας της και εκεινη μαθαμε αργοτερα οτι ειχε καρκινο. Εχει και ενα υιο διανοητικα καθυστερημενο.
Θελω να σου πω οτι οποιος εκανε κακο στη θεια σου θα το βρει δεν υπαρχει περιπτωση αλλα δεν πιστευω οτι προκαλειται απο τις ψυχες των πεθανοντων.
Τι σε κανει να πιστευεις οτι η θεια σου "παρατηρει" αυτη την αδικια; τι φοβασαι μηπως θελει να παρει εκδικηση ας πουμε; και τι να θελει να σου πει γι'αυτο αφου εσυ απ'οτι καταλαβα γνωριζεις τα παντα :)
Εγω πιστευω ακραδαντα οτι, οτι κακο κανουμε στους αλλους μας επιστρεφεται (απο που δεν ξερω) παντως συμβαινει και εχω και τρανταχτο παραδειγμα παρομοιο με την αδικια της θειας σου.
Ο αδερφος της γιαγιας μου ηταν παντρεμενος δεν ειχε αποκτησει ομως παιδια, εκεινος "εφυγε" πρωτος και μετα απο χρονια ακολουθησε και η γυναικα του (θεια μου). Στα τελευταια της λοιπον τη "γυροφερνε" μια κυρια που εκανε επιδειξεις ρουχων σε σπιτια σιγα σιγα εγιναν φιλες και η επισκεψεις της κυριας εγιναν πιο συχνες. Σε καποια φαση η θεια μου αρρωστησε και ανελαβε εκεινη την περιθαλψη της θειας και τη πηρε στο σπιτι της.Για να μη μακρυγορω το αποτελεσμα ηταν να πηγαινει η υγεια της θειας απ'το κακο στο χειροτερο ωσπου στο τελος πεθανε και να εχει υπογραψει κατι χαρτια με εναν σταυρο (γιατι ηταν αγραμματη) ολα τα περουσιακα της στοιχεια σ'αυτη τη κυρια. Αφου λοιπον εδωσε στη πορεια το οικοπεδο+σπιτι (οπου εμενε η θεια μου) αντιπαροχη χτιστηκε μια πολυκατοικια και πηρε καποια διαμερισματα μετα απο 1 χρονο πεθαινει ο αντρας της και εκεινη μαθαμε αργοτερα οτι ειχε καρκινο. Εχει και ενα υιο διανοητικα καθυστερημενο.
Θελω να σου πω οτι οποιος εκανε κακο στη θεια σου θα το βρει δεν υπαρχει περιπτωση αλλα δεν πιστευω οτι προκαλειται απο τις ψυχες των πεθανοντων.
Θα σου πω, εντελως ομως περιληπτικα.
Η θανουσα δεν ειχε παιδια. Δεν ειναι πως δεν ηθελε να κανει απλα δεν μπορουσε.
Απο διηγησεις της συγχωρεμενης της μητερας μου τα εμβρυα πεθαιναν μεσα της.
Η θανουσα λοιπον ειχε και αλλες δυο αδελφες.
Την μητερα μου και την σκεπτικιστρια θεια.
Ειχε λοιπον το παθος, την εμμονη αν θελεις, να μεγαλωσει μαζι με την μητερα μου τα δυο της παιδια, εμενα και τον αδελφο μου δηλαδη.
Η....σκεπτικιστρια τοτε ζουσε αλλου με τον αντρα της και τις 2 της κορες και πρωτες μου ξαδελφες.
Αντιθετα στο συγκεκριμενο 5αρι σπιτι ζουσαμε ολοι μαζι, η θεια μας που ηταν και νονα μας, με τον αντρα της φυσικα, αλλα και η δικη μου 4μελης οικογενεια.
Το συγκεκριμενο αυτο διοροφο οικημα που περιελαμβανε 5 διαμερισματα, το εχτισαν η θεια μου και νονα μου μαζι με την μητερα μου.
Μεναμε ολοι μαζι στο μεγαλο αυτο 5αρι και νοικιαζαν τα υπολοιπα 4 διαμερισματα.
Σε καποια δεδομενη χρονικη στιγμη και επειδη ο αντρας της την κακοποιουσε, η σκεπτικιστρια χωρισε.
Μονη, ανεργη, με 2 μικρα κοριτσια.
Οι αδελφες της οπως ηταν φυσικο της προσεφεραν καταλλυμα σε ενα απο τα 4 υπολοιπα διαμερισματα, αφηνοντας την φυσικα να μενει δωρεαν.
Περασαν τα χρονια, μεγαλωσαν οι ξαδελφες μου, μεγαλωσαμε και εμεις.
Ολα αυτα τα χρονια η θεια μου η προσφατως θανουσα, κυριολεκτικα λατρευε, ειχε αδυναμια δηλαδη στον αδελφο μου.
Μιλαμε για λατρεια.
Αντιθετα οι δυο μου ξαδελφες, αντι ευγνωμοσυνης ηταν ανεκαθεν συμφεροντολογες και απιστευτα αχαριστες και προς την θεια μου και προς την μητερα μου.
Καποια χρονια πριν, η μητερα μου και η θανουσα θελησαν να κανουν διαθηκη και να μοιρασουν το σπιτι.
Αφησαν σε εμενα 2 διαμερισματα, 2 στην μια μου ξαδελφη και το 5αρι αυτο στον αδελφο μου.
Η αλλη μου ξαδελφη παραιτηθηκε των διαμερισματων και ζητησε απλα τον αερα της ταρατσας για να χτισει με τον αντρα της δικο της σπιτι.
Και πραγματι ετσι εγινε.
Μονο που...............λογω υπερφιαλου εγωισμου και ανιστορητης βλακειας τα πραγματα για αυτην και τον αντρα της δεν πηγαν καθολου καλα.
Το σπιτι που εχτιζαν εμεινε στην μεση και λογω χρεων λογω δανειου το πηρε τελικα η τραπεζα.
Θελεις απο εκδικηση, θελεις απο συμφερον, η ξαδελφη μου αυτη η οποια ειναι και νοικαρισα σε ενα απο τα 2 δικα μου διαμερισματα, εισεβαλε κυριολεκτικα στο 5αρι του αδελφου μου, ο οποιος ζει και εργαζεται στην Ιταλια και μετα τον θανατο της θειας την 1η Μαρτιου εισεβαλαν στο σπιτι στο οποιο ουτως ή αλλως μπαινοβγαιναν για να περιποιουνται την αρρωστη θεια και αρχισε τοσο αυτη, οσο και η αδελφη της και πιθανον και η μητερα τους να "βουτουν" μεσα απο το σπιτι ο,τι τους αρεσει.
Βρισκονται δηλαδη σαν εισβολεις μεσα σε ενα διαμερισμα που δεν τους ανηκει και που δεν εχουν εκει μεσα το παραμικρο δικαιωμα.
Ο αδελφος μου (αλλο βουρλο κι αυτος), εχει ασφαλως πληροφορηθει την κατασταση αυτη απο εμενα, αλλα ειναι μονον στο χερι του πλεον να τους πεταξει εξω αφου για δικη του περιουσια προκειται.
Τον περιμενω απο μερα σε μερα να καταφθασει απο την Ιταλια.
Ισως λοιπον αυτη η "εισβολη" να μην αφηνει την ψυχη της θανουσης να παει στον προορισμο της.
Σκεψεις ολα αυτα φυσικα.
Ξεφυγα απο το θεμα και ζητω συγγνωμη, απλα ηθελα να σου δωσω να καταλαβεις τι εχει συμβει.
Θα πρεπει εν κατακλειδει να δηλωσω πως η θανουσα, επειδη ειχε απο χρονια "μυριστει" την υστεροβουλια τους μου ειχε ζητησει το εξης:
"Μιρελλα κοριτσι μου, αν τυχει και πεθανω να καλεσεις αμεσως δικηγορο και να σφραγισει το σπιτι, διαφορετικα θα μπουν αυτες και θα κανουν πλιατσικο.
Θα το ξεσφραγισετε οταν ελθει και ο αδελφος σου που του ανηκει.
Μετα μπειτε μεσα και μοιραστε ο,τι θελετε να μοιρασετε".
Δυστυχως και λογω καποιας μεγαλης παρεξηγησης αναμεσα σε εμενα και την θανουσα, διεκοψα καθε σχεση μαζι της και συνεπως ουτε σφραγισα το σπιτι, ουτε τιποτε.
Δυστυχως!
Black Angel
31-03-10, 09:19
Καλημερα!
Ναι τωρα καταλαβα...μαλλον εχεις δικιο για να ησυχασει το πνευμα της θα πρεπει ν'αναλαβει ο αδερφος σου την υποθεση το συντομοτερο και μαζι του και εσυ γιατι απ'οτι καταλαβα θελει "σπρωξιμο" ;). Δυσκολες καταστασεις οταν εχεις ν'αντιμετωπισεις συγγενικα προσωπα :rolleyes: αν και απ'τη στιγμη που ειναι στ'ονομα του η περιουσια (αν εχει γινει μεταβιβαση) δεν μπορουν να του κανουν τιποτα.
Καλημερα!
Ναι τωρα καταλαβα...μαλλον εχεις δικιο για να ησυχασει το πνευμα της θα πρεπει ν'αναλαβει ο αδερφος σου την υποθεση το συντομοτερο και μαζι του και εσυ γιατι απ'οτι καταλαβα θελει "σπρωξιμο" ;). Δυσκολες καταστασεις οταν εχεις ν'αντιμετωπισεις συγγενικα προσωπα :rolleyes: αν και απ'τη στιγμη που ειναι στ'ονομα του η περιουσια (αν εχει γινει μεταβιβαση) δεν μπορουν να του κανουν τιποτα.
Και μεταβιβαση εχει γινει και τα παντα!
Απλα ειναι θρασσυτατες!
Δυστυχως στην ζωη, εκεινοι που ειλικρινα σου φερονται καλα ειναι οι φιλοι.
Οι καλοι καρδιακοι φιλοι.
Οι συγγενεις................................αστα να πανε!
Black Angel
31-03-10, 10:26
Ναι δυστηχως τους συγγενεις δεν τους διαλεγουμε οπως τους φιλους :)
Παντως παρατηρησε μεχρι να ερθει ο αδερφος σου για να τακτοποιησει το θεμα αν λαβεις υπ'οψη σου καμια "κινηση" (απ'τη θεια σου). Εχει πολυ ενδιαφερον! :)
Παρακολουθώ ως επισκέπτης το φορουμ συχνά και μου έκανε μεγάλη εντύπωση που πήρε μπρος αυτό το παλιό θέμα!
Μιρέλλα το ξέρεις κι εσύ πως ώς τα 40 συμβαίνουν οι δυνατότερες "επικοινωνίες" από τους νεκρούς. Τώρα αν συνεχίσει η θεία και πέρα των 40, ίσως να οφείλεται πραγματικά σ' αυτά που διηγείσαι πιο πάνω μιας και, απ' ό,τι γράφεις το συγκεκριμένο θέμα την απασχολούσε όσο ζούσε.
Εύχομαι γρήγορα να έρθει ο αδελφός σου και να λυθεί το θέμα. Μην παραλείπεις να της ανάβεις κανένα κεράκι, ίσως να προσπαθήσει να επικοινωνήσει και μαζί σου το πνεύμα της.
Black Angel, λέγεται ότι συνήθως οι ψυχές παρακολουθούν την κηδεία του νεκρού κορμιού τους. Ίσως ο φίλος σου να δοκίμασε να ειδοποιήσει και άλλους πως είναι εκεί και είναι καλά και να μην στενοχωριέστε, αλλά προφανώς εσύ ήσουν πιο δεκτικός.
"Επεσε" βλεπετε και το Πασχα.
Τα 40 της θειας μου ειναι στις 10 Απριλιου.
Προηγειται ομως το Μεγαλο Σαββατο και η Ανασταση, οπου συμφωνα με την παραδοση οι ψυχες ολων των νεκρων κυκλοφορουν ελευθερες παντου και αυτο μεχρι της Αναληψεως.
Συμφωνα παντα με την παραδοση, μετα καθε μια φευγει για τον προορισμο της.
Eisheth γλυκεια μου, οσα κερακια και να αναψω, οσα τρισαγια και να κανω, αυτο που η θεια μου αποζητουσε ή αποζητα ακομη δυστυχως δεν εχει συμβει.
Ο αδελφος μου που τοσο τον λατρευε, στην "κοσμαρα" του, προσπαθει μεσω δικηγορων να διευθετησει τα παντα απο την Ιταλια, ΔΕΝ ηταν εδω στις τελευταιες της στιγμες, ΔΕΝ ηρθε στην κηδεια της, ΔΕΝ εχει ακομη πατησει το ποδι του στην Ελλαδα.
Επειδη η επαφη μου με τις ξαδελφες μου ειναι καθαρα για την εισπραξη των ενοικιων μου μεσω τραπεζης, δεν πηγαινω προσωπικα στο πατρικο μου οπου ζουσε και η θανουσα.
Ο,τι μαθαινω μου το λενε τηλεφωνικα οι ξαδελφες μου.
Εαν προκυψει κατι νεο σχετικα με παραφυσικο, ασφαλως και θα το αναφερω αμεσως εδω.
Οταν πεθανε ο πατερας μου εφυγε με εναν καημο οτι ειμασταν τσακωμενοι και δεν ηξερε εαν τον αγαπουσα ή οχι.
Οταν εγινε η κηδεια δεν θυμαμαι εαν ηταν το ιδιο βραδυ ή το επομενο αλλα τον ειδα στην κουζινα του σπιτιου μας
καθομασταν ο ενα απεναντι απο τον αλλον και εκεινος με ρωτησε εαν τον αγαπουσα του ειπα με πολυ ενταση συναισθηματικη χτυπωντας το χερι μου στο τραπεζι
ναι...
ξυπνησα δεν τον ξαναειδα ποτε μου επειτα απο μερες πηγα με την μητερα μου σε ενα παιδικο του φιλο και εκει μας ειπε οτι μια βδομαδα πριν πεθανει ειχε παει απο το μαγαζι του και με δακρυα στα ματια αναρωτιοταν εαν τον αγαπουσα
εκεινο το βραδυ στο ονειρο μου εκεινος πηρε την απαντηση που τοσο επιθυμουσε
ας ειναι ελαφρο το χωμα τους και ας αγαλιασει η ψυχη τους εμεις ας τους εχουμε στο μυαλο μας και στην καρδια μας
o pateras mou pe8ane prin ena xrono,den eixame tis kaluteres sxeseis...oi goneis mou htan xwrismenoi kai egw malwna mazi tou sunexws..apo otan efuge niw8w pws den prolaba na tou zhthsw sugnwmh kai na tou pw pws ton agapw opws den prolabe k autos na kanei...x8es bradu ton eida ston upno mou na mou zhtaei sugnwmh kai na klaime mazi...otan 3upnhsa ta matia mou eixan dakrua kai h kourtina tou dwmatiou mou kouniwtan...ton eniwsa htan edw..
o pateras mou pe8ane prin ena xrono,den eixame tis kaluteres sxeseis...oi goneis mou htan xwrismenoi kai egw malwna mazi tou sunexws..apo otan efuge niw8w pws den prolaba na tou zhthsw sugnwmh kai na tou pw pws ton agapw opws den prolabe k autos na kanei...x8es bradu ton eida ston upno mou na mou zhtaei sugnwmh kai na klaime mazi...otan 3upnhsa ta matia mou eixan dakrua kai h kourtina tou dwmatiou mou kouniwtan...ton eniwsa htan edw..
Μπορεις να του ζητησεις ακομη και τωρα συγγνωμη.
Πηγαινε στον ταφο του, αναψε του το καντηλακι, πεστου ποσο πολυ σου λειπει και ποσο πολυ τον αγαπουσες.
Φωναξε εναν ιερεα, κανε ενα τρισαγιο στην μνημη του και θα δεις οτι η ψυχη του θα ησυχασει.
ετσι περιμενω μηπως τελικα ερθει απο μονη της στον υπνο μου η στο ξυπνιο μου
υποφερω
Ο πόνος της απώλειας είναι ισχυρός μα τόσο απαραίτητος προκειμένου να " κλείσει" ένας άνθρωπος ο,τι τελειώνει στην ζωή του και να προχωρήσει. Καλλιέργησε και κράτησε ζωντανές όλες τις στιγμές που πιστεύεις πως αξίζει να κουβαλάς μέσα σου. Άσε τους νεκρούς εκεί που βρίσκονται και προχώρα μπροστά, όσο δύσκολο και αν φαντάζεσαι πως είναι. Παρηγοριά, κατανόηση και αγάπη αντλείς μόνο από εκεί που υφίσταται η ζωή...
Ο πόνος της απώλειας είναι ισχυρός μα τόσο απαραίτητος προκειμένου να " κλείσει" ένας άνθρωπος ο,τι τελειώνει στην ζωή του και να προχωρήσει. Καλλιέργησε και κράτησε ζωντανές όλες τις στιγμές που πιστεύεις πως αξίζει να κουβαλάς μέσα σου. Άσε τους νεκρούς εκεί που βρίσκονται και προχώρα μπροστά, όσο δύσκολο και αν φαντάζεσαι πως είναι. Παρηγοριά, κατανόηση και αγάπη αντλείς μόνο από εκεί που υφίσταται η ζωή...
:o σε ευχαριστω πολυ για τα σοφα σου λογια
Elissavet γλυκεια μου, κυριολεκτικα με εχεις συγκλονισει.
Πριν γραψω το οτιδηποτε και για καθαρα προσωπικους λογους θα ηθελα την γνωμη οσων διαβαζουν αυτο το νημα σχετικα με την πιο κατω ερωτηση:
Ειναι δυνατον, ατομα που για τον οποιονδηποτε λογο να μην "δεχτηκαν" μεσα τους τον θανατο αμεσα συγγενικων προσωπων, μητερα-πατερας-αδελφος-η, ατομα που ναι μεν δειχνουν ψυχραιμα στον εξω κοσμο αλλα που μεσα τους θρηνουν τον χαμο αυτων των αγαπημενων, να "δεχθουν" μια "κληση", ενα διαβατηριο ας πουμε απο την "αλλη" πλευρα και μιλω για αρρωστεια η κατασταση που η καταληξη της πιθανον να ειναι η μεταφορα μας "εκει" μεσω του θανατου??
Εικαζεται πως λειπουμε στους νεκρους οσο μας λειπουν και εμας.
Θα το θεσω διαφορετικα.
Εχω επανειλλημενα γραψει πως η μητερα μου πεθανε στις 2 Μαιοιυ του 2002 ημερα Μεγαλη Πεμπτη.
Ενω ηταν στο νοσοκομειο, το πρωινο εκεινης της ημερας περιεργο αλλα εδειχνε πανεμορφη παρα τα 75 της χρονια και απολυτα ηρεμη.
Ηταν τοσο ηρεμη, εδειχνε τοσο καλα, που παρα τον ογκο οι γιατροι της εδωσαν ενα εξιτηριο 3 ημερων για να κανει Πασχα στο σπιτι μαζι μας και να επιστρεψει στο νοσοκομειο την Δευτερα του Πασχα.
Αναρωτιομουν πως θα καταφερουμε να την κατεβασουμε εως το ισογειο για να την βαλουμε στο αυτοκινητο του αδελφου μου και πανω σε αυτην μου την απελπισια κατεβηκα ως το παρεκκλησι του νοσοκομειου γιατι ενοιωσα την αναγκη να ζητησω βοηθεια και δυναμη απ' τον Θεο.
Κοιταζα την εικονα του Μυστικου Δειπνου και ειπα: "Θεε μου ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗΝ".
Την ιδια ακριβως στιγμη 2 οροφους πιο πανω η μητερα μου κατεληγε με ανακοπη.
Την στιγμη που κατα την παραδοση μας ο Χριστος σηκωνει τον σταυρο Του.
Θελω να πω και πιστεψτε με, πως αυτο εθεωρηθη ευλογια.
Προλαβε η καρδια πριν προλαβει ο ογκος γιατι τοτε οι συνεπειες θα ηταν τραγικες και οδυνηρες.
Μηπως αυτη ηταν η ανωθεν βοηθεια τελικα??
Η οριστικη εξιλεωση????
το ιδιο συνεβη και σε μενα στην μητερα μου,απο ανακοπη παρολο τον καρκινο της
Elisavet , και γω είχα παρόμοια εμπειρία, πέθανε η μητερα μου απο ασβεστιο στην βαλβιδα της καρδιάς της. Εδώ και 29 ημέρες. Απο τότε την αναζητώ με ένα σημάδι της οπως εσυ ή μια εμφάνιση στα ονειρά μου. Τίποτα όμως. Την αγαπώ , την σκέφτομαι και παρηγορούμε πως με το χρόνο πάλι θα ξανασυναντηθούμε...Το θέμα αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον. Θα μπορούσαμε να συνομιλάμε χρόνια και να δημιουργήσουμε και βιβλίο, κατάλληλο για παρόμοιες περιστάσεις.
Καλησπέρα σε όλους είμαι καινουρια εδώ. ...ας συνεχίσουμε σας παρακαλώ το θέμα που σχετιζεται με την επικοινωνία με τα τα νεκρά αγαπημένα μας προσωπα θα μου δώσετε κουράγιο
Λευκός Λύκος
12-11-16, 22:29
Καλησπέρα σε όλους είμαι καινουρια εδώ. ...ας συνεχίσουμε σας παρακαλώ το θέμα που σχετιζεται με την επικοινωνία με τα τα νεκρά αγαπημένα μας προσωπα θα μου δώσετε κουράγιο
Καλώς ήρθες. Έχασες πρόσφατα κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο; Θα ήθελες να μας πεις τι σου συμβαίνει ή κάποιες σκέψεις σου πάνω στο θέμα, ώστε να ξεκινήσει συζήτηση;
Καλησπέρα λευκέ λύκε σ'ευχαριστω που μου απαντησες έχασα τον πατέρα μου πριν 40 μέρες ήταν ο σωτήρας μου ο δάσκαλος μου η ασφάλεια μου η λατρεία μου...δεν πιστεύω στον θεό ούτε στους δαιμονες...πως βιωνετε εσείς όλοι φιλοι μου το χαμο των ανθρώπων σας?δεν έχω δυναμη να δουλεψω...
Λευκός Λύκος
13-11-16, 01:57
Καλησπέρα λευκέ λύκε σ'ευχαριστω που μου απαντησες έχασα τον πατέρα μου πριν 40 μέρες ήταν ο σωτήρας μου ο δάσκαλος μου η ασφάλεια μου η λατρεία μου...δεν πιστεύω στον θεό ούτε στους δαιμονες...πως βιωνετε εσείς όλοι φιλοι μου το χαμο των ανθρώπων σας?δεν έχω δυναμη να δουλεψω...
Να ζήσεις, να τον θυμάσαι. Απ' τον τρόπο που μιλάς, φαίνεται πως ήταν καλός πατέρας και με το καλός εννοώ σωστός, πρότυπο ζωής. :) Ο καθένας τον βιώνει διαφορετικά, αλλά όλοι πονάμε το ίδιο... Είναι δύσκολο να διαχειριστείς την απουσία, η οποία γίνεται πολύ έντονη μόλις αρχίσεις να συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί. Χρειάζεται χρόνος για να απαλυνθεί ο πόνος, αρκετός, δε θα σου πω ψέμματα. Θα μαλακώσει όμως, γιατί η ζωή πρέπει να προχωρά ο, τι και να μας έχει συμβεί. Κι όσο προχωρά, θα σε βοηθάει στις σημαντικές στιγμές της, κι ας μην είναι εδώ, γιατί τα δώρα που μας δίνουν οι γονείς μας, δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ.
salomy
Λυπάμαι για την απώλειά σου και σου εύχομαι καλό κουράγιο...
Είναι πολύ φυσικό να νιώθεις χάλια, είναι ακόμα νωρίς για να διαχειριστείς την κατάσταση.
Ο χαμός αγαπημένου προσώπου αποτελεί σοκ πάντα και για όλους, χάνονται οι ισορροπίες, ανατρέπονται όλα όσα θεωρούσες δεδομένα. Νομίζω ότι η πιο σωστή έκφραση είναι "χάνεται η γη κάτω απ'τα πόδια σου".
Με το χρόνο ο πόνος θα απαλύνει, δε θα εξαφανιστεί βέβαια ποτέ, πάντα θα σου λείπει ο άνθρωπός σου, όμως η ζωή σου θα συνεχιστεί.
Ξέρω ότι τώρα θα σου φανεί αδιανόητο αυτό που θα σου πω, όμως θα έρθει η στιγμή που θα δεχθείς την απώλεια και θα μάθεις να ζεις με αυτή. Είναι σαν να χάνεις π.χ. το χέρι σου σε ατύχημα. Χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, το οποίο δε θα αναπληρώσεις ποτέ, όμως σιγά σιγά μαθαίνεις να ζεις με τα καινούργια δεδομένα και προσαρμόζεσαι στην καινούργια κατάσταση.
Ο πατέρας σου θα συνεχίσει να ζει μέσα στην καρδιά σου. Θα ζει μέσα από τις αναμνήσεις που έχεις από αυτόν. Κάθε φορά που αισθάνεσαι ότι σου λείπει μπορείς να φέρνεις στο μυαλό σου όμορφες στιγμές που ζήσατε μαζί, θα είναι σαν να τις ξαναζείς, θα του στέλνεις την αγάπη σου και κατά κάποιο μυστήριο κι ανεξήγητο τρόπο θα νιώθεις τη δική του αγάπη για σένα.
Αν έχεις πρόβλημα συγκέντρωσης στη δουλειά σου, μίλησε στον προϊστάμενό σου, ζήτησε κι άδεια, πιστεύω ότι θα υπάρξει κατανόηση.
Σας ευχαριστώ είστε πολύ καλοί άνθρωποι με βοηθάτε χωρίς να με γνωρίζετε...όσον' αφορά τις ψυχες...πιστεύετε οτι συνεχίζουν να υπάρχουν η όταν σταματησει πια να χτυπαει η καρδια μας τελειώνουν ολα?Διαβασα αυτα που έγραψαν οι προηγουμενοι φιλοι μας πιστεύετε οτι οι ψυχες οντως μας βλέπουν η νιώθουμε καμια φορα αυτό το αεράκι γιατι το ίδιο μας το υποσυνείδητο δημιουργει αυτη την αίσθηση για να παρηγορηθουμε?
Λευκός Λύκος
13-11-16, 23:35
Σας ευχαριστώ είστε πολύ καλοί άνθρωποι με βοηθάτε χωρίς να με γνωρίζετε...όσον' αφορά τις ψυχες...πιστεύετε οτι συνεχίζουν να υπάρχουν η όταν σταματησει πια να χτυπαει η καρδια μας τελειώνουν ολα?Διαβασα αυτα που έγραψαν οι προηγουμενοι φιλοι μας πιστεύετε οτι οι ψυχες οντως μας βλέπουν η νιώθουμε καμια φορα αυτό το αεράκι γιατι το ίδιο μας το υποσυνείδητο δημιουργει αυτη την αίσθηση για να παρηγορηθουμε?
Πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, για να έχει νόημα η ζωή μας :) .
Πριν κάποια χρόνια, αρκετά αφότου έχασα τον πατέρα μου, σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου, είχα την εντύπωση πως λάμβανα σημάδια από εκείνον. Μικρά πράγματα μέσα στην καθημερινότητά μου, που μου τον θύμιζαν. Δεν μπορώ να σου απαντήσω με σιγουριά αν ήταν από εκείνον γιατί δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι, ότι μου έδωσε δύναμη και κουράγιο. Αυτό έχει σημασία, τελικά. Δεν πιστεύω ότι τελειώνουν όλα εδώ. Ακόμη κι αν μας βλέπουν, το μόνο που θα ήθελαν από μας, θα ήταν να συνεχίσουμε τη ζωή μας και να τη ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται.
Σας ευχαριστώ είστε πολύ καλοί άνθρωποι με βοηθάτε χωρίς να με γνωρίζετε...όσον' αφορά τις ψυχες...πιστεύετε οτι συνεχίζουν να υπάρχουν η όταν σταματησει πια να χτυπαει η καρδια μας τελειώνουν ολα?Διαβασα αυτα που έγραψαν οι προηγουμενοι φιλοι μας πιστεύετε οτι οι ψυχες οντως μας βλέπουν η νιώθουμε καμια φορα αυτό το αεράκι γιατι το ίδιο μας το υποσυνείδητο δημιουργει αυτη την αίσθηση για να παρηγορηθουμε?
Δεν είσαι μόνη σου.
Τόσο ο Λευκός Λύκος, όσο κι εγώ, έχουμε βρεθεί στη θέση που βρίσκεσαι τώρα και καταλαβαίνουμε πώς αισθάνεσαι...
Ρωτάς εάν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Κανείς όμως δε μπορεί να σου απαντήσει με σιγουριά ναι ή όχι, αποδείξεις δεν υπάρχουν, είναι θέμα προσωπικής πίστης του καθενός, κι ακόμα κι αν όλοι σου πούμε ότι πιστεύουμε ή ότι δεν πιστεύουμε, πάλι η γνώμη μας δε θα έχει βαρύτητα γιατί θα αποτελεί απλά μια εικασία.
Καλύτερα να ψάξεις μέσα σου να βρεις τις δικές σου απαντήσεις, και πού ξέρεις, μπορεί να είναι πιο σωστές από αυτές που θα σου δίναμε εμείς.
Θα ήθελα να υπογραμμίσω τη φράση που έγραψε ο Λευκός Λύκος:
Ακόμη κι αν μας βλέπουν, το μόνο που θα ήθελαν από μας, θα ήταν να συνεχίσουμε τη ζωή μας και να τη ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται.
Σε αυτό ακριβώς θα πρέπει να εστιάσεις. Προσπάθησε να συνεχίσεις και να είσαι καλά, ώστε εάν υπάρχει κάπου ο πατέρας σου, να συνεχίσει κι αυτός το ταξίδι του ήρεμος και ήσυχος χωρίς εκκρεμότητες.
Εσύ λευκέ μου λύκε πιστεύεις στην ζωή μετά το θάνατο?Εσύ deadite?
Εσύ λευκέ μου λύκε πιστεύεις στην ζωή μετά το θάνατο?Εσύ deadite?
Κοίτα, μπορώ να πω ότι έχω ενδείξεις, αλλά δεν έχω αποδείξεις.
Και οι ενδείξεις που έχω είναι καθαρά υποκειμενικές, θα μπορούσαν κάλλιστα να ερμηνευτούν ιατρικά ως αυθυποβολή ή ψυχωσικό επεισόδιο.
Η ειλικρινής απάντηση που δίνω σε όλες τις ερωτήσεις μεταφυσικού τύπου είναι: "Δεν ξέρω".
Κάποτε δεν πίστευα καθόλου, μου άρεσε να σκέφτομαι το θάνατο σαν ένα βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα, ατέλειωτη γαλήνη και ησυχία...
Έλα όμως που ψαχνόμουν με τα μεταφυσικά, κι ως γνωστόν, όποιος ψάχνει, βρίσκει :D
Όχι ότι τώρα πιστεύω, είμαι εκνευριστικά δύσπιστος άνθρωπος, απλά αφήνω ένα παραθυράκι ανοιχτό για κάθε πιθανό ενδεχόμενο. Δεν μπορώ να πω τίποτα με σιγουριά...
καλησπέρα...
ίσως να έχω μερικές καλές ιδέες να σου δώσω...
αν θες, στείλε προσωπικό μήνυμα
καλή συνέχεια
Καλησπέρα λευκέ λύκε σ'ευχαριστω που μου απαντησες έχασα τον πατέρα μου πριν 40 μέρες ήταν ο σωτήρας μου ο δάσκαλος μου η ασφάλεια μου η λατρεία μου...δεν πιστεύω στον θεό ούτε στους δαιμονες...πως βιωνετε εσείς όλοι φιλοι μου το χαμο των ανθρώπων σας?δεν έχω δυναμη να δουλεψω...
ουτε εγω ειχα... περασε ενας χρονος απο τον θανατο του για να μπορεσω να δουλεψω παλι... take it easy...
Λευκός Λύκος
15-11-16, 01:58
http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=767
Εσύ λευκέ μου λύκε πιστεύεις στην ζωή μετά το θάνατο?Εσύ deadite?
Salomy, όπως πολύ σωστά σου απάντησε η φίλη Deadite, αυτές οι απόψεις είναι υποκειμενικές, γιατί βασίζονται μόνο σε ενδείξεις. Είναι καθαρά προσωπικές απαντήσεις σ' ένα ερώτημα που βασανίζει τον άνθρωπο, γιατί φοβάται την ανυπαρξία. Έχοντας όμως στο νου ότι ο θάνατος είναι κάτι που δεν μπορούμε ν' αποφύγουμε, θα μπορούσαμε να τον χρησιμοποιήσουμε καλύτερα ως σύμμαχο παρά ως εχθρό, ώστε να μας παρακινεί να μην αναβάλλουμε πράγματα για την επόμενη μέρα και να νοιώθουμε ευγνωμοσύνη που είμαστε ακόμα εδώ, σ' αυτή τη ζωή που η χαρά και η λύπη εναλλάσσονται συνέχεια. Ακόμα κι αν η διαδρομή μας δεν τελειώνει εδώ, αυτός ο κόσμος είναι μοναδικός, έτσι δεν είναι; Εγώ πιστεύω πως συνεχίζεται το ταξίδι μας, σ' έναν κόσμο τελείως διαφορετικό.
Υπάρχει ήδη ένα θέμα για την μετά θάνατον ζωή αν θέλεις να διαβάσεις, το link βγήκε κατά λάθος τέρμα επάνω στην απάντησή μου και δεν μπορώ να το διορθώσω.
Από τα λιγα που διαβασα στο link που μου έστειλες οι πολύ θρησκευομενοι πιστεύουν όντως στην ζωή μετά το θανατο την δευτερα παρουσία κτλ.Οι υπολοιποι απλά δεν ξερουν και λογικό. ..Εγώ περιμένω ένα σημάδι...Κάτι που θα μου αλλάξει την πιστη που είχα έως και 40 μέρες πριν...δηλαδη την πίστη μου στους ανθρώπους και την επιστήμη λευκέ λύκε θα διαβασω και άλλα άρθρα και θα σου πω...και εσένα deadite...blueiris μου στείλε μου τις ιδέες σου θα ήθελα πολύ να τις διαβασω
Salomy λυπάμαι ειλικρινά για την απώλειά σου.Βάσει όμως της ψυχιατρικής,επειδή πηγαίνω σε ψυχίατρο λόγω πολλών απωλειών που έχω βιώσει,δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον.Τα όνειρα τα βλέπουμε λόγω της μελατονίνης,μιας ουσίας του εγκεφάλου που αυξάνεται πολύ τις νυχτερινές ώρες.Η ουσία αυτή επιδρά σε ένα τμήμα του εγκεφάλου που συνδέεται με τις αναμνήσεις που έχουμε αποθηκευμένες σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας,αλλά και αυτά που σκεφτόμαστε κατά τη διάρκεια της ημέρας,με αποτέλεσμα να βλέπουμε πράγματα που νομίζουμε ότι είναι ζωντανά.Όλα είναι χημείες του εγκεφάλου και μόνο αυτό.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την απώλεια.
Και σου το γράφω εγώ,που με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου επειδή πιστεύω στο Θεό και στην ψυχή.Πέρασα και ένα επεισόδιο,που για κάποιο τυχαίο και ανεξήγητο λόγο η σεροτονίνη και η ντοπαμίνη μου χτύπησαν κόκκινο,και είχα παραισθήσεις,έβλεπα αγγελικές οντότητες και είχα ανοίξει διάλογο.Ακόμα βέβαια πιστεύω αυτό που έζησα αλλά η ψυχίατρός μου έχει άλλη γνώμη.
Λευκός Λύκος
16-11-16, 17:26
Justin 19, η ύπαρξη του ανθρώπου είναι αρκετά πολύπλοκη και δεν πρέπει να στεκόμαστε μόνο σε μία άποψη, αλλά να τις εξετάζουμε όλες. Ο άνθρωπος πάντα θ' αναζητά όσο υπάρχουν ερωτήματα χωρίς απάντηση.
Από τα λιγα που διαβασα στο link που μου έστειλες οι πολύ θρησκευομενοι πιστεύουν όντως στην ζωή μετά το θανατο την δευτερα παρουσία κτλ.Οι υπολοιποι απλά δεν ξερουν και λογικό. ..Εγώ περιμένω ένα σημάδι...Κάτι που θα μου αλλάξει την πιστη που είχα έως και 40 μέρες πριν...δηλαδη την πίστη μου στους ανθρώπους και την επιστήμη λευκέ λύκε θα διαβασω και άλλα άρθρα και θα σου πω...και εσένα deadite...blueiris μου στείλε μου τις ιδέες σου θα ήθελα πολύ να τις διαβασω
τις εστειλα σε προσωπικο μηνυμα
crazyelena
16-11-16, 19:30
Συμφωνώ με τον λευκό λύκο...θα σας πω ένα παραδείγματα που συνέβη σε ένα καλό μου φίλο που πιστεύω θα σ αλλάξει γνώμη Justin 19.
Λοιπόν ο φίλος μ ήταν 14 χρόνων τώρα είναι 32, περπατούσε με τους φίλους του στο δρόμο του χωριού μας και πετάχτηκε μπροστά σε ένα αμάξι (καταλαθως) το αμάξι φρενάρισε και έφτασε πόντους δίπλα στο παιδί δηλαδή σταμάτησε μπροστά του. Ο οδηγός επειδή ήξερε τον φίλο μου τον μάλωσε πολύ και το παιδί τρωμαξε και το είπε στην μαμά του όταν πήγε σπίτι και υποσχέθηκαν να μην το πουν στον πατέρα γιατί θα μάλωνε πολύ το παιδί που δεν πρόσεχε! Ο πατέρας δεν γνώριζε τίποτα . Το ίδιο βράδυ με το παραλίγο ατύχημα, ο πατέρας τ παιδιού ονειρεύτηκε τον πατέρα του που είχε πεθάνει και τ είπε αν δν ήμουν εγώ ο γιος σου θα είχε πεθάνει σήμερα. Ταραγμένος ο πατέρας το είπε στην μάνα του φίλου μου. Και έτσι του είπαν τι έγινε ! Πιστεύω η ψυχή γνωρίζει και μπορεί να επικοινώνησε αν θέλει
Λευκός Λύκος
16-11-16, 20:25
Συμφωνώ με τον λευκό λύκο...θα σας πω ένα παραδείγματα που συνέβη σε ένα καλό μου φίλο που πιστεύω θα σ αλλάξει γνώμη Justin 19.
Λοιπόν ο φίλος μ ήταν 14 χρόνων τώρα είναι 32, περπατούσε με τους φίλους του στο δρόμο του χωριού μας και πετάχτηκε μπροστά σε ένα αμάξι (καταλαθως) το αμάξι φρενάρισε και έφτασε πόντους δίπλα στο παιδί δηλαδή σταμάτησε μπροστά του. Ο οδηγός επειδή ήξερε τον φίλο μου τον μάλωσε πολύ και το παιδί τρωμαξε και το είπε στην μαμά του όταν πήγε σπίτι και υποσχέθηκαν να μην το πουν στον πατέρα γιατί θα μάλωνε πολύ το παιδί που δεν πρόσεχε! Ο πατέρας δεν γνώριζε τίποτα . Το ίδιο βράδυ με το παραλίγο ατύχημα, ο πατέρας τ παιδιού ονειρεύτηκε τον πατέρα του που είχε πεθάνει και τ είπε αν δν ήμουν εγώ ο γιος σου θα είχε πεθάνει σήμερα. Ταραγμένος ο πατέρας το είπε στην μάνα του φίλου μου. Και έτσι του είπαν τι έγινε ! Πιστεύω η ψυχή γνωρίζει και μπορεί να επικοινώνησε αν θέλει
Δεν θ' απαντούσα αλλά μου έκανε εντύπωση το συγκεκριμένο περιστατικό που ανέφερες, γιατί μου έχει συμβεί παρόμοιο. Ήμουν γύρω στα 10-11 και γύριζα σπίτι μετά το σχολείο με τα πόδια παρέα με δύο φίλες μου. Κάτι λέγαμε στο δρόμο και χασκογελάγαμε, έτσι ξέχασα να κοιτάξω την ώρα που πέρναγα το δρόμο. Είχα φτάσει στη μέση του δρόμου όταν αντιλήφθηκα το αυτοκίνητο απ' το φρενάρισμα. Σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου, ακουμπώντας ελαφρά το πόδι μου. Η γυναίκα που οδηγούσε βγήκε έξω να δει αν είμαι καλά, σε κατάσταση σοκ. Αφού βεβαιώθηκε ότι είμαι εντάξει, μου πετάει το εξής, ενώ εγώ περίμενα γερή κατσάδα: "σήμερα πήγα κι έφτιαξα τα φρένα του αυτοκινήτου..." , μου είπε να προσέχω και μετά έφυγε. Είχαμε άγιο που λένε κι εγώ και η κυρία που οδηγούσε. Μου το ξαναθύμισες Crazyelena :) .
crazyelena
16-11-16, 22:07
Και εγώ πιστεύω ότι είχατε Άγιο....να προσεχείς...απλά σαν παράδειγμα το είπα αυτό το σκηνικό :-)
Γειά σου justin μην είσαι ποτε απολυτος...το μυαλό όντως μπορεί να παίξει περιεργα παιχνίδια λόγω των διαφόρων ουσιών που εκκρίνει ο εγκέφαλος...τις ουσίες αυτές όμως τις εκκρινουμε όλοι. ..άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο...γι'αυτο τον λόγο υπάρχουν και τα αντίστοιχα φάρμακα αλλά ξεφύγαμε τελείως από το θέμα...Έχω ακούσει κι εγώ παρόμοιες ιστορίες crazyelena...δεν μπορεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν δει η νιώσει κατι τετοιο να είναι όλοι ψυχωτικοι...
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2025, Jelsoft Enterprises Ltd.