Η Ερμητική οπτική της θρησκείας

[Trithemius]

Σύμφωνα με τον Franz Bardon (Τσέχο μύστη-αποκρυφιστή του 20ου αιώνα), υπάρχουν δύο είδη θρησκειών:

1. Η κάθε "σχετική" (οργανωμένη) θρησκεία
Αυτό το είδος της θρησκείας απαντά στα οργανωμένα θρησκευτικά συστήματα, όπου συνήθως υπάρχει ο ιδρυτής της θρησκείας και αυτή αποτελείται από κάποιες διδαχές και τους πιστούς της. Τέτοιου είδους θρησκείες υπάρχουν πολλές και όλες έχουν μία αρχή, περνάνε από περιόδους αναπροσαρμογών και ιδεολογικών μεταβάσεων και σταδιακά καταλήγουν σε ένα τέλος μετά από λίγα ή πολλά χρόνια. Εδώ, το χαρακτηριστικό του πεπερασμένου είναι απόλυτα δικαιολογημένο γιατί αυτού του είδους οι θρησκείες πάντα έχουν μία αρχή και οτιδήποτε έχει αρχή, κάποτε θα έχει κι ένα τέλος.

Η βιωσιμότητα αυτού του είδους θρησκειών, εξαρτάται από το κατά πόσο υιοθετούν στις διδαχές τους στοιχεία από τους κοσμικούς νόμους. Όσα περισσότερα στοιχεία των κοσμικών νόμων ενσωματώνει μια θρησκεία, τόσο περισσότερο κρατά η δράση της.


2. Η απόλυτη ή κοσμική θρησκεία (μυστικισμός)
Πρόκειται για τη μόνη ολοκληρωμένη (άρα πραγματική) θρησκεία, η οποία εμπεριέχει τη φιλοσοφική και πρακτική ενασχόληση με τους κοσμικούς νόμους, ως μέσο για την ένωση με το θεό και την ανάδυση της θεϊκής φύσης μέσα μας. Πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε "μυστικισμό". Κάθε "σχετική" θρησκεία ενσωματώνει μόνον ένα μέρος αυτών των κοσμικών νόμων στις διδασκαλίες και πρακτικές της και όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, η βιωσιμότητα και η ποιότητα της εκάστοτε "σχετικής" θρησκείας, έχει άμεση σχέση με το κατά πόσο ενσωματώνει στις διδασκαλίες της την ανάλυση των κοσμικών νόμων που αποτελούν το μέσο προς την επικοινωνία με τον θεό. Οι κοσμικοί νόμοι είναι αυθύπαρκτοι, δεν έχουν αρχή και κατά συνέπεια δεν έχουν τέλος, για αυτόν τον λόγο ορίζονται ως τα στοιχεία της απόλυτης ή κοσμικής θρησκείας η οποία είναι άχρονη και αγέννητη (με δύο "ν").

---------------------------------------------------------------------

Σύμφωνα με τα ανωτέρω στοιχεία, ο αληθινός μύστης κατά πρώτον σέβεται και δεν απορρίπτει καμία θρησκεία αλλά ούτε και ακολουθεί κάποια από αυτές και κατά δεύτερον, έχει την ικανότητα να διακρίνει μέσα στις διδαχές της κάθε θρησκείας τους κοσμικούς νόμους που τυχόν αυτή ενσωματώνει. Η θρησκευτικότητα, ως ενασχόληση που οδηγεί στην ένωση με τον θεό (μυστικισμός) αποτελεί καθαρά προσωπική υπόθεση και ιδιαίτερη βιωματική εμπειρία, δεν ομαδοποιείται και πουθενά κάποιο θρησκευτικό σύστημα δεν μπορεί να οριστεί ως το μόνο αληθινό ή ως η πανάκεια στον μυστικισμό που θα έχει απήχηση σε όλους τους ανθρώπους. Εξ αυτών αντιλαμβανόμαστε το υπερφίαλο κι ανεδαφικό των δηλώσεων της κάθε θρησκείας πως μόνον αυτή είναι η μόνη αληθινή και πως μόνον οι δικοί της πιστοί βρίσκονται στο δρόμο του θεού...

Υπό αυτή την (ερμητική) οπτική της αναζήτησης στοιχείων των κοσμικών νόμων στις θρησκείες, ο αληθινός μύστης, βρίσκει χρήσιμο ακόμη και τον υλισμό που ως φιλοσοφικό σύστημα απορρίπτει την υπερβατικότητα και ύπαρξη της θεϊκής υπόστασης. Εδώ, ο μύστης αναγνωρίζει πως η ύλη αποτελεί τη συμβολική αναπαράσταση της θείας ουσίας που αντανακλάται πάνω στους νόμους της φύσης. Έτσι, υπό αυτή την "ερμητική" οπτική, ο μύστης δεν θα καταδικάσει τον υλιστή ως πλανεμένο γιατί στη δοξασία του υλισμού αναγνωρίζει έναν σημαντικό κοσμικό νόμο.

Όσο πιο "θρησκευτικά" ώριμος καταστεί ο μύστης, τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να αναγνωρίζει, να μελετά και να εισχωρεί μέσα στους κοσμικούς νόμους και τόσο περισσότερο θα μένει ανικανοποίητος από τις (απόλυτες) διδαχές των "σχετικών" θρησκειών. Ένας τέτοιος άνθρωπος, έχει βιώσει μέσα του την ωρίμανση της συμπαντικής θρησκείας και είναι ικανός να προσεγγίζει παραγωγικά τη φύση των κοσμικών νόμων σε μικροκοσμικό και μακροκοσμικό επίπεδο. Μέσα σε αυτά, αναγνωρίζει τη μοναδικότητά του και το πόσο αυτή επηρεάζει την πορεία του προς την ένωση με τον θεό. Ο μυστικισμός είναι η διαδικασία της ένωσης του ανθρώπου με τον θεό ή της ανάδυσης-έγερσης της θεϊκής φύσης που κρύβεται μέσα μας και περιμένει να εκδηλωθεί. Σε αυτή την πορεία, η μέθοδος που θα ακολουθήσει ο καθένας μας εξαρτάται από τον βαθμό ωρίμανσης και εξοικείωσής του με τους κοσμικούς νόμους, κάτι που προκύπτει μόνον ύστερα από προσωπική ενασχόληση με το ζήτημα, μέσα από το "γνώθι σεαυτόν" κι όχι με την απλή ένταξη σε κάποια (σχετική) θρησκεία, γιατί τότε είναι (εξ)αναγκασμένος να συμμορφωθεί με το δόγμα αυτής. Πρόκειται για έναν άγραφο νόμο που περιχαρακώνει το γνωστικό αντικείμενο του θρησκευόμενου, τον περιορίζει στις μεταφυσικές του αναζητήσεις και κατά συνέπεια δεν τον αφήνει να εκδηλώσει και να αναγνωρίσει τη θέση του και την προσωπικότητά του απέναντι στο σύμπαν. Κατά συνέπεια τον εμποδίζει να δημιουργήσει τη δική του, προσωπική "σκάλα του Ιακώβ" που είναι και η μόνη ικανή για να τον οδηγήσει στην επιτυχημένη επικοινωνία κι ένωση με τον θεό.

Ο πραγματικός ερμητικός ερευνητής, ενδέχεται να ακολουθήσει μία οργανωμένη θρησκεία κυρίως για κοινωνικούς λόγους, όμως βαθιά μέσα του θα αναγνωρίσει την αποδοχή της μοναδικής θρησκείας που είναι η κοσμική θρησκεία, διδαχές της οποίας αποτελούν οι κοσμικοί νόμοι. Ο πραγματικός μύστης, δεν απορρίπτει τίποτα χωρίς έρευνα αλλά και δεν αποδέχεται τίποτα αν πρώτα δεν βεβαιωθεί για την εγκυρότητά του. Δεν πιστεύει σε καμία προσωποποιημένη θεότητα, αλλά ούτε και σε είδωλα. Αντίθετα, "λατρεύει" τους κοσμικούς νόμους και την αρμονία του σύμπαντος σε κάθε μορφή ύπαρξης.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, ένας από τους κοσμικούς νόμους, είναι η κατανόηση του ότι ο καθένας μας έχει τη δική του "σκάλα του Ιακώβ" που είναι και η μόνη ικανή για να τον οδηγήσει στην ένωση με τον θεό. Η οποιαδήποτε θρησκεία που αναγκαστικά ενσωματώνει συγκεκριμένα κι απαράβατα θέσφατα ως "υλικά", ως πρώτες ύλες προς αυτή την "κατασκευή", δεν μπορεί παρά να υστερεί σε σημαντικό βαθμό έναντι της προσωπικής ενασχόλησης (δηλαδή έξω από θρησκείες και δόγματα), γιατί μόνον μέσω της αυτογνωσίας και της κατανόησης του τι πραγματικά χρειαζόμαστε στον προσωπικό μας μυστικισμό, θα μπορέσουμε τελικά να επιτύχουμε στο στόχο μας. Κάτι πολύ σημαντικό που αγνοεί (?) η εκάστοτε θρησκεία, είναι πως ο κάθε άνθρωπος είναι εκ φύσεως μία μοναδική κι ανεπανάληπτη ατομικότητα και είναι ηλίου φαεινότερο πως αναγκαστικά ακόμα και η ίδια η οδός προς την ένωσή μας με τον θεό, δεν μπορεί παρά να είναι μοναδική και ξεχωριστή για τον κάθε άνθρωπο. Πρόκειται για μία οπτική που αναγκαστικά και δικαιολογημένα καταργεί τις οργανωμένες θρησκείες και τους μεσάζοντες μεταξύ ανθρώπου και θεού και επαναφέρει τον Άνθρωπο στην πραγματική του θέση: μόνο του απέναντι στο σύμπαν αλλά πάντοτε συνδεδεμένο με όλα όσα το αποτελούν.

* τα ανωτέρω αποτελούν συμπεράσματα από το "Χρυσό βιβλίο της σοφίας" που περιέχει ηχογραφημένα αποσπάσματα ομιλιών του Franz Bardon.

[naeb]

Πολύ ωραίο κείμενο!

Ο πραγματικός ερμητικός ερευνητής, ενδέχεται να ακολουθήσει μία οργανωμένη θρησκεία κυρίως για κοινωνικούς λόγους, όμως βαθιά μέσα του θα αναγνωρίσει την αποδοχή της μοναδικής θρησκείας που είναι η κοσμική θρησκεία, διδαχές της οποίας αποτελούν οι κοσμικοί νόμοι. Ο πραγματικός μύστης, δεν απορρίπτει τίποτα χωρίς έρευνα αλλά και δεν αποδέχεται τίποτα αν πρώτα δεν βεβαιωθεί για την εγκυρότητά του.


Πώς γίνεται όμως η έρευνα που αναφέρεται παραπάνω;
Είναι για παράδειγμα έρευνα η μελέτη βιβλίων;
Θα μπορούσε να υπάρχει προσωπική εμπειρία των κοσμικών νόμων;

[Trithemius]

Καλησπέρα. Σαφώς και αποτελεί έρευνα η μελέτη των σχετικών βιβλίων, αρκεί να μην έχουμε ως σκοπό να αναπαράγουμε τα όσα διαβάζουμε και να τα δεχόμαστε υποχρεωτικά ως τα μόνα αληθή. Στην έρευνα του μεταφυσικού δεν υπάρχουν θέσφατα, παρά μόνον συμπεράσματα και σοβαρές θέσεις των οποίων η εγκυρότητα συνήθως είναι ρευστή. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί η βάση των θεωριών είναι ανεδαφική και πρόχειρη αλλά γιατί κάθε συμπέρασμα και κάθε ερμηνεία, δίνεται με την παραδοχή ότι υπάρχει το ενδεχόμενο αυτή η θεωρία να καταρριφθεί από μία άλλη μετά από 2 μέρες ή μετά από 20 χρόνια.

Η έρευνα στη μεταφυσική και η θέσεις μας απέναντι στα ζητήματα της θρησκευτικότητας είναι αδύνατο να μείνουν αιωνίως παγιωμένες. Ανέφερα και πιο πριν ότι τα θέσφατα δεν έχουν θέση στο χώρο της έρευνας, είτε πρόκειται για αμιγώς επιστημονική έρευνα, είτε πρόκειται για ζητήματα μεταφυσικής.

Τα πάντα λοιπόν εμπεριέχουν μία δυναμική στην ερμηνεία τους και η εξέλιξη των ερμηνειών συμβαδίζει με το επίπεδο της ανθρώπινης διανόησης κι ερμηνευτικής ικανότητας.

Πάραυτα, από τη στιγμή που όπως αναφέρει και το ανωτέρω κείμενο οι κοσμικοί νόμοι είναι απαράλλαχτοι (γιατί είναι "νόμοι"), θεωρώ ότι είναι φυσικό κι επόμενο να τους προσεγγίζουμε υγιώς μέσα από την παρατήρηση και την προσωπική εμπειρία που αναφέρεις. Σου θυμίζω ένα άρθρο που έγραψα σχετικά με τους 7 βασικούς νόμους που ενσωματώνονται στο Ερμητικό Κυμβάλειο (το άρθρο θα το βρεις εδώ (http://www.metafysiko.gr/textview.php?id=208)). Αν το διαβάσεις, θα κατανοήσεις πως πράγματι τα όσα αναφέρονται εκεί, επαληθεύονται με μία διαδικασία προσεκτικής παρατήρησης του κόσμου μας, είτε σε διαπροσωπικό επίπεδο, είτε σε κοσμολογικό. Άλλο ένα παράδειγμα είναι η δεδομένη πλέον επίδραση της σκέψης και των συναισθημάτων μας στο ανθρώπινο σώμα αλλά και στα φυτά ή το νερό.

Θεωρώ πως σταδιακά η επιστήμη θα μας δώσει τα εφόδια για να μιλάμε για περισσότερους κοσμικούς νόμους και ερμηνείες των όσων μας περιβάλλουν και σταδιακά η ατομικότητά μας θα εναρμονιστεί με τα υπό διαρκή ανανέωση επιστημονικά δεδομένα, κάτι που ήδη συμβαίνει εδώ και αιώνες.

Στον τομέα της μεταφυσικής, εκεί όπου όλα τα ζητήματα είναι ιδιαιτέρως ρευστά, θεωρώ ότι η προσωπική μας θέση πρέπει να διάγεται από πνεύμα συγκριτισμού και επιλεκτικής αποδοχής των διαφόρων στοιχείων που ερευνούμε. Όπως κανένα βιβλίο, καμμία θρησκεία ή κανένα εσωτερικό τάγμα δεν μπορεί να είναι 100% λάθος στις θέσεις του, έτσι και κανένα δεν θα είναι 100% σωστό. Η δική μας υποχρέωση είναι να διατηρούμε καθαρό μυαλό, ισορροπημένη και δίκαιη κρίση, έτσι ώστε να μπορούμε να δομήσουμε την προσωπική μας οπτική πάνω στα ζητήματα της μεταφυσικής.

Οι πιθανότητες να συμφωνήσουμε με τους υπόλοιπους ερευνητές μπορεί να είναι πολλές ή λίγες αλλά νομίζω πως η πλειοτροπική ερμηνεία αυτών των ζητημάτων δεν μας έχει βλάψει. Επομένως θεωρώ ότι στα αμιγώς επιστημονικά ζητήματα οφείλουμε να ακολουθούμε τους πρωτοπόρους στο είδος και για τα μεταφυσικά ζητήματα, πρέπει να ακολουθούμε μία ιδιαίτερα προσωπική πορεία, πάντοτε όμως με παράλληλη έρευνα διάφορων ερμηνείων εκτός των δικών μας. Ίσως ακόμα να χρειάζεται να προσθέσουμε σε όλα αυτά το ένστικτό μας ως παράγοντα αξιολόγησης των μεταφυσικών μας ερμηνειών, άλλωστε το ίδιο το πεδίο της μεταφυσικής δημιουργήθηκε μέσα από ενστικτώδεις νοητικές διαδικασίες...

[elf]

Σχετικά με την τελευταία παρακίνηση του προηγούμενου μηνύματος:

Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι σχετικά με την χρησιμότητα του ενστίκτου μας ως μέσου κατανόησης και εξέλιξης υπό το πρίσμα μιας κοσμικής / ερμητικής θεώρησης - ο νους, η διανόηση, ο διαλογισμός... μπορούν να μας οδηγούν από μόνα τους σε 'ενδιαφέροντα' μονοπάτια - ...αλλά το ένστικτο; :confused: ...μήπως απλά μεγαλώνει την πλάνη μας; Φυσικά, όλα αυτά παραμερίζοντας για λίγο πως οι καλύτεροι 'δρόμοι' είναι συνδυαστικοί.

[Trithemius]

Το ένστικτο στην περίπτωση του ερευνητή δεν έχει "εκρηκτική" εκδήλωση, ούτε ξεπηδά από τα μύχια της ύπαρξής του διαβάζοντας ένα κείμενο για ένα θέμα μεταφυσικής. Θεωρώ ότι ο καλοπροαίρετος και με αντικειμενικό πνεύμα ερευνητής ακούσια έχει μετατρέψει το ένστικτό του, εκείνη την εσωτερική φωνή σε ερμηνευτικό εργαλείο. Ο ίδιος ο τρόπος εκδήλωσης του ενστίκτου δεν έχει σχέση με κεραυνοβόλα αναφωνήματα "αυτό είναι το σωστό!" αλλά με κάτι που είναι πιο ώριμο και πιο βάσιμο.

Στη δική μου οπτική τέτοιων ζητημάτων, ο σωστός ερευνητής επιχειρεί να εξισορροπήσει τα διασταυρούμενα δίπολα "αίσθηση - διαίσθηση" και "λογική - συναίσθημα". Με τη γνωστή έννοια του όρου "ένστικτο", η ερμηνεία περί ενός θέματος θα περιείχε γερές δόσεις αίσθησης και συναισθήματος, ενώ ο ώριμος ερευνητής των μεταφυσικών θεμάτων ισορροπεί ανάμεσα σε αυτά τα δύο δίπολα και κάνει πράξη το "νήφε και μέμνησο απιστείν" (να είσαι νηφάλιος και να θυμάσαι να αμφιβάλλεις) του Επίχαρμου.

Επομένως, το ένστικτο στην έρευνα του μεταφυσικού δεν συνδέεται με δραματικές αντανακλαστικές εκδηλώσεις αλλά με ώριμα νοητικά παράγωγα που περιέχουν ένα ισορροπημένο μίγμα από την αίσθηση, τη διαίσθηση, τη λογική και το συναίσθημα (αυτό ίσως να έρχεται τελευταίο). Ενδεχομένως το ένστικτο, στην έρευνα του μεταφυσικού να αποκτά άλλη έννοια και δράση σε σχέση με αυτό που αποκαλούμε κοινώς ως ένστικτο, ως ψυχοσωματική αντανακλαστική δράση έναντι σε κάποιο γεγονός.

Πάντως, όπως κι εσύ αναφέρεις, ο πιο σωστός δρόμος είναι ο συνδυαστικός, αυτός της συγκριτιστικής μεθόδου, ο οποίος όμως είναι ο πιο επίπονος, μακρύς και απαιτητικός, γι' αυτό και δεν είναι καθόλου δημοφιλής :rolleyes:

[Jo Loucoumis]

Τα βιβλία με τις διδαχές του ΕΡΜΗ του Τρισμέγιστου είναι απο τα αγαπημένα μου και στηρίζω γύρω απο αυτόν και την δική μου Κοσμοθεωρία (ή πολύ μεγάλο μέρος αυτής).
Πιστεύω στον επιλεκτισμό...

Όλες οι θρησκείες κρύβουν μέσα τους μέρος της αλήθειας ακόμα και τον Αθειστή ή το υλιστή αξίζεις να τον ακούσεις προσεκτικά... Όλοι και όλα έχουν αλήθεια....

Σχετικά με τους συμπαντικούς νόμους ναι μπορείς να τους εστερνιστείς για λίγο μιάς και σου δείχνουν το μονοπάτι...
Στο τέλος της διαδρομής όμως πιστεύω ότι και αυτοί οι νόμοι δεν θα ισχύουν....

Δίνω πολύ βάρος στο βίωμα την εμπειρία και δυστηχώς πολύ λίγα απο αυτά που βιώνουμε μπορούν να μεταφερθούν στους άλλους ώς διδασκαλία..

Η αρχή μου είναι να βιώσεις όσα περισσότερα μπορείς , να κάνεις λάθη αρκει να είναι δικά σου λάθη και όχι καποιού άλλου (επειδή εσύ τον άκουσες) .

Να πιστέψεις σε 1.000000000 θρησκείες δόγματα αιρέσεις και μετά να τα απορίψεις όλα ή να τα δεχθείς όλα ή να επιλέξεις.

Να αντιληφθείς ότι δεν υπάρχει ένας δρόμος (το άπειρο είναι ο φίλος μας).

Δεν υπάρχει μία αλήθεια, όπως δεν υπάρχει ένα ψέμα η διαφορά έρχεται όταν βιώσεις την κατάσταση τότε καταλαβαίνεις (μόνο εσύ) τί είναι αλήθεια και ψέμα.

Ναι (θα συμφωνήσετε και εσείς) μα ποιός έφτιαξε αυτό το οικοδόμημα όπου τα πάντα είναι άπειρα ... έλα μου ντέ....

[Trithemius]

Ναι (θα συμφωνήσετε και εσείς) μα ποιός έφτιαξε αυτό το οικοδόμημα όπου τα πάντα είναι άπειρα ... έλα μου ντέ....Είναι κι αυτό ένα σημαντικό ερώτημα. Η συστηματική μελέτη των φαινομένων στο σύμπαν, από τις ανούσιες συνήθειες ενός μωρού, μέχρι τα κοσμογονικά φαινόμενα, όλα αποτελούν βήματα προς την απάντηση για το ανωτέρω ερώτημα. Το ποιός ή τι ή πως ή γιατί κλπ δημιουργήθηκε αυτός ο κόσμος δεν θα το μάθουμε ποτέ αν εμμένουμε στη λατρεία του αγνώστου κι όχι στην απομυθοποίησή του...