Raziel!*
10-11-10, 15:22
Λοιπον, αποφασισα να γραψω για μια ακομη "περιεργη" εμπειρια που "εζησα".Ολα οσα ξερω για το περιστατικο μου τα διηγηθηκε η μητερα μου, εγω ειμουν τοτε 3-4 χρονων.
Διπλα στην πολυκατοικια που ζουσαμε χτιζοταν ή γκρεμιζοταν(δεν ειμαι σιγουρη)μια αλλη πολυκατοικια.Επειδη ηταν ακριβως διπλα, εκανε πολυ φασαρια οταν αρχιζαν οι εργατες τις εργασιες.Γενικως ειμουν και ειμαι ανθρωπος ο οποιος δεν τρομαζει ευκολα,το μονο που μπορω να πω οτι φοβομουν ηταν το σκοταδι,αυτος ομως ο θορυβος απο τις εργασιες με τρομοκρατουσε σε βαθμο θα ελεγα "παραλογο".Καθε φορα που αρχιζαν τις εργασιες καθομουνα στον καναπε μαζευομουν, τυλιγα τα χερια μου γυρω απο τα γονατα μου και αρχιζα να ταρακουνιεμαι μπρος πισω εχοντας την εκφραση του απολυτου τρομου ζωγραφισμενη στο προσωπο μου.
Η μητερα μου και αλλοι συγγενης και φιλοι προσπαθησαν πολλες φορες να με ηρεμισουν αλλα εγω τιποτα.Μεχρι που η μητερα μου κουραστηκε(αρνιομουν πεισματικα να πατησω στο πατωμα και την εβαζα να με κουβαλαει αγγαλια ακομη και στην τουαλετα)και αφου ζητησε βοηθεια απο μια φιλη εκεινη την συμβουλεψε να με παει σε μια κυρια και εκεινη ισως να με βοηθουσε.Με πηγε, λοιπον, και εκεινη η κυρια μου διαβασε κατι προσευχουλες(να σημειωσω οτι η μητερα μου δεν πιστευε και πολυ σε θεους και τετοια και εγω εκεινη την περιοδο ουτε καν ηξερα τι εστι θεος)Και μετα απο τις προσευχουλες επαψε ο θορυβος να με τρομαζει,το "φαινομενο" σταματησε τελειως ξαφνηκα και εγω συμπεριφερομουν σαν να μην ειχε συμβει ποτε τιποτα.
Εγω για ολο αυτο το περιστατικο δεν θυμαμε απολυτως τιποτα, ουτε τον τρομο, ουτε την κυρια παρολο που θυμαμε πολλα πραγματα τα οποια μου ειχαν συμβει πιο πριν και τα θυμαμε πολυ καθαρα ακομα και τωρα,πραγματα τα οποια μου συναιβεναν οταν ειμουν μολις 2-3 χρονων!
Ελπιζω να μην κουρασα.Περιμενω σχολια
Διπλα στην πολυκατοικια που ζουσαμε χτιζοταν ή γκρεμιζοταν(δεν ειμαι σιγουρη)μια αλλη πολυκατοικια.Επειδη ηταν ακριβως διπλα, εκανε πολυ φασαρια οταν αρχιζαν οι εργατες τις εργασιες.Γενικως ειμουν και ειμαι ανθρωπος ο οποιος δεν τρομαζει ευκολα,το μονο που μπορω να πω οτι φοβομουν ηταν το σκοταδι,αυτος ομως ο θορυβος απο τις εργασιες με τρομοκρατουσε σε βαθμο θα ελεγα "παραλογο".Καθε φορα που αρχιζαν τις εργασιες καθομουνα στον καναπε μαζευομουν, τυλιγα τα χερια μου γυρω απο τα γονατα μου και αρχιζα να ταρακουνιεμαι μπρος πισω εχοντας την εκφραση του απολυτου τρομου ζωγραφισμενη στο προσωπο μου.
Η μητερα μου και αλλοι συγγενης και φιλοι προσπαθησαν πολλες φορες να με ηρεμισουν αλλα εγω τιποτα.Μεχρι που η μητερα μου κουραστηκε(αρνιομουν πεισματικα να πατησω στο πατωμα και την εβαζα να με κουβαλαει αγγαλια ακομη και στην τουαλετα)και αφου ζητησε βοηθεια απο μια φιλη εκεινη την συμβουλεψε να με παει σε μια κυρια και εκεινη ισως να με βοηθουσε.Με πηγε, λοιπον, και εκεινη η κυρια μου διαβασε κατι προσευχουλες(να σημειωσω οτι η μητερα μου δεν πιστευε και πολυ σε θεους και τετοια και εγω εκεινη την περιοδο ουτε καν ηξερα τι εστι θεος)Και μετα απο τις προσευχουλες επαψε ο θορυβος να με τρομαζει,το "φαινομενο" σταματησε τελειως ξαφνηκα και εγω συμπεριφερομουν σαν να μην ειχε συμβει ποτε τιποτα.
Εγω για ολο αυτο το περιστατικο δεν θυμαμε απολυτως τιποτα, ουτε τον τρομο, ουτε την κυρια παρολο που θυμαμε πολλα πραγματα τα οποια μου ειχαν συμβει πιο πριν και τα θυμαμε πολυ καθαρα ακομα και τωρα,πραγματα τα οποια μου συναιβεναν οταν ειμουν μολις 2-3 χρονων!
Ελπιζω να μην κουρασα.Περιμενω σχολια