Kyriakos
09-02-11, 18:48
Γεια σε όλους :)
Έχω να διηγηθώ την ακόλουθη ιστορία, που μου συνέβη όταν ήμουν ακόμα δεκαεννιά ετών (τώρα είμαι τριαντα-ενός), και σπούδαζα στην Αγγλία.
Εκείνη την περίοδο κατοικούσα σε ένα μέρος του Λονδίνου, και συνήθιζα να πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία λόγω του αντικειμένου των σπουδών μου που ήταν η φιλοσοφία, αλλά και του ενδιαφέροντος μου για τη λογοτεχνία.
Είχα ανακαλύψει και ένα μικρό ελληνικό βιβλιοπωλείο, με πολύ παλιά βιβλία, και παρόλο που μου φαινόταν κάπως παράξενη η ατμόσφαιρα εκεί (τα περισσότερα βιβλία ίσως να ήταν μυστικιστικής θεματολογίας) αποφάσισα κάποια στιγμή να ξαναπάω.
Οι περισσότεροι εδώ υποθέτω δε ξέρουν το Λονδίνο, γι αυτό θα πω ορισμένα πράγματα για το δρόμο Tottenham court road όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα τα περισσότερα βιβλιοπωλεία. Αυτός είναι ένας αρκετά μεγάλος δρόμος, όμως το βιβλιοπωλείο όπου ήθελα να παω ήταν σε ένα στενό, κάθετο σε εκείνον. Η περιοχή ήταν στο κεντρικό Λονδίνο, δεν υπήρχε κάτι το ιδιαίτερο σε αυτήν, δεν ήταν ούτε η καλύτερη αλλά ούτε και καμιά κακόφημη.
Καθώς βημάτιζα στην Tottenham court κατανόησα σύντομα οτι δε θυμόμουν πού ακριβώς βρισκόταν το ελληνικό βιβλιοπωλείο. Είχα μόνο αμυδρά την εντύπωση οτι ήταν στην αρχή της. Έτσι δοκίμασα σε ένα στενό, που μου θύμιζε κάτι, και εκεί όντως νόμισα οτι το βρήκα, μόνο που δεν ήταν ακριβώς το ίδιο.
Κατ αρχήν η διαφορά ήταν πως ήταν κλειστό. Έπειτα δεν υπήρχαν τα χαρακτηριστικά βιβλία και η ταμπέλα έξω απο αυτό. Θεωρούσα όμως οτι το κτίσμα το είχα θυμηθεί.
Γενικά αποδέχτηκα πάντως οτι είτε είχα πάει σε λάθος στενό, είτε το βιβλιοπωλείο είχε κλείσει. Η ώρα σε κάθε περίπτωση είχε περάσει, και τώρα έπρεπε να γυρίσω στην στάση του μετρό για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Καθώς όμως προχωρούσα προς τον κεντρικό δρόμο άκουσα κάποιον να με φωνάζει (φώναζε γενικά, όχι αναφέροντας βέβαια όνομα). Γυρνώντας διαπίστωσα, προς έκπληξή μου, οτι όντως αναφερόταν σε εμένα, διότι με κοιτούσε χαμογελαστός. Ήταν ένας μαύρος.
Με ρώτησε αν έψαχνα το βιβλιοπωλείο. Του απάντησα πως ναι. Έπειτα μου είπε "έχει κλείσει". Περίμενε να απομακρυνθώ, ακόμα χαμογελώντας, αν και δε γύρισα να ξανακοιτάξω.
Παρόλο που δε μπορώ με ακρίβεια να θυμηθώ τί εντύπωση μου είχε κάνει αυτό το περιστατικό τότε, νομίζω οτι γενικά εκτιμούσα πως ο μαύρος θα έπρεπε να ήταν ένας υπάλληλος του βιβλιοπωλείου, που απλώς δεν τον είχα δει, αλλά είχε δει εκείνος εμένα. Ή κάποιος πελάτης που είχε κάποιο λόγο να με θυμάται, και απο σύμπτωση βρισκόταν εκεί όταν έφτασα στο στενό.
Πάντως νομίζω οτι είναι μια αρκετά αξιοπερίεργη ιστορία :)
Έχω να διηγηθώ την ακόλουθη ιστορία, που μου συνέβη όταν ήμουν ακόμα δεκαεννιά ετών (τώρα είμαι τριαντα-ενός), και σπούδαζα στην Αγγλία.
Εκείνη την περίοδο κατοικούσα σε ένα μέρος του Λονδίνου, και συνήθιζα να πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία λόγω του αντικειμένου των σπουδών μου που ήταν η φιλοσοφία, αλλά και του ενδιαφέροντος μου για τη λογοτεχνία.
Είχα ανακαλύψει και ένα μικρό ελληνικό βιβλιοπωλείο, με πολύ παλιά βιβλία, και παρόλο που μου φαινόταν κάπως παράξενη η ατμόσφαιρα εκεί (τα περισσότερα βιβλία ίσως να ήταν μυστικιστικής θεματολογίας) αποφάσισα κάποια στιγμή να ξαναπάω.
Οι περισσότεροι εδώ υποθέτω δε ξέρουν το Λονδίνο, γι αυτό θα πω ορισμένα πράγματα για το δρόμο Tottenham court road όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα τα περισσότερα βιβλιοπωλεία. Αυτός είναι ένας αρκετά μεγάλος δρόμος, όμως το βιβλιοπωλείο όπου ήθελα να παω ήταν σε ένα στενό, κάθετο σε εκείνον. Η περιοχή ήταν στο κεντρικό Λονδίνο, δεν υπήρχε κάτι το ιδιαίτερο σε αυτήν, δεν ήταν ούτε η καλύτερη αλλά ούτε και καμιά κακόφημη.
Καθώς βημάτιζα στην Tottenham court κατανόησα σύντομα οτι δε θυμόμουν πού ακριβώς βρισκόταν το ελληνικό βιβλιοπωλείο. Είχα μόνο αμυδρά την εντύπωση οτι ήταν στην αρχή της. Έτσι δοκίμασα σε ένα στενό, που μου θύμιζε κάτι, και εκεί όντως νόμισα οτι το βρήκα, μόνο που δεν ήταν ακριβώς το ίδιο.
Κατ αρχήν η διαφορά ήταν πως ήταν κλειστό. Έπειτα δεν υπήρχαν τα χαρακτηριστικά βιβλία και η ταμπέλα έξω απο αυτό. Θεωρούσα όμως οτι το κτίσμα το είχα θυμηθεί.
Γενικά αποδέχτηκα πάντως οτι είτε είχα πάει σε λάθος στενό, είτε το βιβλιοπωλείο είχε κλείσει. Η ώρα σε κάθε περίπτωση είχε περάσει, και τώρα έπρεπε να γυρίσω στην στάση του μετρό για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Καθώς όμως προχωρούσα προς τον κεντρικό δρόμο άκουσα κάποιον να με φωνάζει (φώναζε γενικά, όχι αναφέροντας βέβαια όνομα). Γυρνώντας διαπίστωσα, προς έκπληξή μου, οτι όντως αναφερόταν σε εμένα, διότι με κοιτούσε χαμογελαστός. Ήταν ένας μαύρος.
Με ρώτησε αν έψαχνα το βιβλιοπωλείο. Του απάντησα πως ναι. Έπειτα μου είπε "έχει κλείσει". Περίμενε να απομακρυνθώ, ακόμα χαμογελώντας, αν και δε γύρισα να ξανακοιτάξω.
Παρόλο που δε μπορώ με ακρίβεια να θυμηθώ τί εντύπωση μου είχε κάνει αυτό το περιστατικό τότε, νομίζω οτι γενικά εκτιμούσα πως ο μαύρος θα έπρεπε να ήταν ένας υπάλληλος του βιβλιοπωλείου, που απλώς δεν τον είχα δει, αλλά είχε δει εκείνος εμένα. Ή κάποιος πελάτης που είχε κάποιο λόγο να με θυμάται, και απο σύμπτωση βρισκόταν εκεί όταν έφτασα στο στενό.
Πάντως νομίζω οτι είναι μια αρκετά αξιοπερίεργη ιστορία :)