Επιστροφή στο Forum : Το πληγωμένο ελαφάκι
Κεφάλαιο 1: Χάθηκε η Νικολέτα
Κάθε μέρα έκανε το ίδιο δρομολόγιο με το συγκεκριμένο λεωφορείο της εταιρείας που εργαζόταν η Νικολέτα, αλλά σήμερα δεν μπήκε στο συγκεκριμένο λεωφορείο. Ο οδηγός φώναζε ότι φεύγει, δεν μπορεί να περιμένει άλλο, και οι φίλοι της ανησύχησαν. Πού να βρίσκεται η Νικολέτα; Γιατί δεν ήρθε σήμερα μαζί τους; Ήμασταν όλοι μαζί και κάπου σταμάτησε; Μήπως τελικά έμεινε πίσω και πήγε να βρει το Στάθη, τον άνδρα που την πλήγωσε και της τραυμάτισε την καρδιά; Μήπως τη δολοφόνησε; Μήπως απλά έχασε το λεωφορείο; Κοίταζαν τη θέση της, ήταν κενή. Πώς θα το έλεγαν στην άμοιρη τη μάνα ότι η φίλη τους σήμερα δεν θα επέστρεφε στο σπίτι όπως όλοι, ότι κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται. Κι αν δεν ξαναγυρίσει;
Σκέψεις βασανιστικές γέμιζαν το μυαλό τους και ηρεμία δεν μπορούσαν να βρουν.
Δεν το χωρούσε ο νους της. Ποια ήταν η τελευταία στιγμή που την είδαν; Ποιος της μίλησε τελευταίος; Δεν μπορούσαν να πουν, δεν μπορούσαν να σκεφτούν ούτε να θυμηθούν τίποτα. Κανείς δεν είχε όρεξη να επιστρέψει στο σπίτι απόψε. Όλοι έπρεπε να βοηθήσουν επειγόντως να βρεθεί. Ήταν φίλη τους πολλά χρόνια, την αγαπούσαν. Ο ένας όμως παρηγορούσε τον άλλο ότι η Νικολέτα θα ξαναγυρίσει, ότι αύριο θα είναι πάλι όλοι μαζί και αυτό που φοβούνται δεν αληθεύει. Μπορεί να έχασε το λεωφορείο ή να πήγε με ταξί. Δεν ήθελαν όμως να το διασταυρώσουν ή να το διαπιστώσουν, γιατί δεν ήθελαν να ανησυχήσουν την μάνα της. Πώς θα μάθαιναν την αλήθεια; Το κινητό της είναι απενεργοποιημένο και δεν υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας να το μάθουν. Θα περίμεναν καρτερικά να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα του. Κι αν την επόμενη μέρα έρθει στη δουλειά, τότε θα πάψουν να ανησυχούν. Κι αν δεν έρθει αύριο; Λίγη υπομονή και θα το μάθουν. Θα ήταν η μοναδική σωτήρια λύση γιʼ αυτούς.
Ο Βασίλης, ο εξυπνότερος της παρέας, τους πρότεινε να τηλεφωνήσουν στο Στάθη. Εντάξει μπορεί να χώρισαν, αλλά αυτό δεν τον βγάζει έξω. Αν πάθει κάτι η κοπέλα, ευθύνεται κι αυτός. Όλες οι έρευνες θα στραφούν σʼ αυτόν, είναι ο πρώτος ύποπτος, αφού έχουν πρόσφατα χωρίσει. Έπρεπε να μην φτάσει στα χέρια της αστυνομίας αυτή η υπόθεση. Έπρεπε να προσπαθήσουν μόνοι τους να ερευνήσουν. Να μάθουν μόνοι τους ποια είναι η αλήθεια. Αν είχε ανοικτό το κινητό η D, γνωστή κινητή τηλεφωνία, θα μπορούσε να μας βοηθήσει στην ανακάλυψή της άμεσα, αλλά το έχει κλειστό. Πού είναι;. Που θα κοιμηθεί απόψε;
Το λεωφορείο έφτασε στον προορισμό του. Οι 8 φίλοι κατέβηκαν στη στάση τους λυπημένοι και περπατούσαν. Η Μαρκέλλα, μια κοπέλα της παρέας, έλαβε ένα τηλεφώνημα από τη μητέρα της. Της είπε ότι θα αργήσει λίγο, θα κάνουν μια έρευνα να δουν που πήγε η φίλη τους. Εκείνη είχε κρυφά δεσμό με τον Ισίδωρο, ένα συνάδερφό της που της είπε ότι μόλις πήρε το διαζύγιό του και τώρα θέλει να ξαναφτιάξει τη ζωή του με την Μαρκέλλα. Όμως πάντα της έδινε ένα είδος ανασφάλειας. Τον ήθελε η ψυχή της και δεν τον ήθελε συνάμα. Γιʼ αυτό ποτέ δεν κοιμήθηκαν μαζί. Ποτέ δεν της ζήτησε τέτοιο πράγμα. Άλλωστε ήταν 32 ετών. Είχε όλο τον καιρό μπροστά της να το κάνει αν ήθελε. Ήθελε να του αφήσει λίγο καιρό να συνέρθει πρώτα και μετά θα έκανε την κίνηση να ξαναπαντρευτεί. Ήθελε να συνειδητοποιήσει τη νέα κατάσταση που βρίσκεται. Εκείνη περίμενε αυτόν να είναι έτοιμος να παντρευτεί και αυτός περίμενε αυτήν να είναι έτοιμη ερωτικά. Δεν ήθελε να μπλέξει με εγκυμοσύνες, αφού ήδη είχε τρία παιδιά από το γάμο του. Δηλαδή, με λίγα λόγια, αυτή η σχέση ήταν μια αναμονή και για τους δύο. Πέρασε πολλά στάδια, πολλούς χωρισμούς, αλλά ποτέ δεν διέλυσε.
Η μητέρα της στο τηλέφωνο φάνηκε ανήσυχη. Η Μαρκέλλα της είπε τα πάντα για την Νικολέτα.
- Να έρθεις στο σπίτι παιδί μου. Μπορεί να είναι ήδη σπίτι της κι εσύ ανησυχείς άδικα.
- Μα ήμασταν μαζί μανούλα, δεν είναι λογικό να έχει φτάσει πριν από μας.
- Αποκλείεται να πήρε ταξί;
- Σκεφτήκαμε όλοι αυτή την πιθανότητα, αλλά δεν είναι βάσιμη, διότι εκεί κοντά δεν υπάρχει πιάτσα ταξί. Εκτός, αν πήγε στο σπίτι του Στάθη. Ήθελε να τα ξαναφτιάξουν. Δεν μπορεί να τον ξεπεράσει. Δεν μπορεί να καταλάβει πόσο κακό της έκανε αυτή η σχέση. Δεν ακούει κανέναν.
- Ποιος της μίλησε τελευταία φορά; Ποιος την είδε; Θυμάται κανείς από σας;
- Μπα, δεν μπορούμε να θυμηθούμε. Εδώ υπάρχει ένα απέραντο κενό. Αμφιβάλλουμε αν ήταν μαζί μας ή όχι.
- Κάτι σκέφτηκα. Άκουσε παιδί μου. Θα πάρω τη μητέρα της τηλέφωνο ότι τάχα ανησυχώ για σένα και θα τη ρωτήσω αν επέστρεψε η Νικολέτα στο σπίτι. Μόνο έτσι θα μάθουμε χωρίς να την ανησυχήσουμε. Μετά θα σε πάρω τηλέφωνο να σου πω.
- Μανούλα μου, το ήξερα ότι μπορώ να βασίζομαι και να υπολογίζω σε σένα.
- Μόλις όμως σε πάρω τηλέφωνο, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, θα έρθεις στο σπίτι.
- Αυτό Εξυπακούεται! Αύριο θα ψάξουμε με το φως της ημέρας, αν δεν είναι εκεί.
Κεφάλαιο 2: Παγιδευμένοι στο πάρκο
Οι οκτώ φίλοι περπατούσαν και βρέθηκαν σε ένα μέρος περίεργο που δεν είχαν ξαναδεί. Είδαν ένα παρκάκι που δεν είχαν προσέξει άλλοτε και κάθισαν σε ένα παγκάκι για να περιμένουν το τηλεφώνημα. Τότε είδαν μια τσάντα πεταμένη και ένα πορτοφόλι. Τα έπιασαν στα χέρια τους και είδαν ότι η τσάντα ανήκε στην Νικολέτα και αντίστοιχα το πορτοφόλι στον Στάθη.
- Ήταν μαζί σʼ αυτό το παρκάκι πριν από μας. Φώναζαν τα ονόματά τους αλλά απάντηση δεν έπαιρναν παρά μονάχα άκουγαν την ηχώ των ονομάτων τους.
- Περίεργο όμως, κανείς άλλος δεν είναι εδώ. Είμαστε οι μόνοι.
- Που το βρίσκετε το περίεργο. Τέλη Φεβρουαρίου είναι κάνει κρύο. Θα πήγαν στα σπίτια τους. Τέτοιος καιρός επιβάλλεται να είσαι σπίτι.
- Όπως θα έπρεπε να ήμασταν κι εμείς.
- Περίεργο! Αυτό το παρκάκι φωτίζει σαν να είναι μέρα. Ναι και ξέρετε ποιο είναι το περίεργο, ότι κανείς δεν τα έχει κλέψει. Σε καιρό κρίσης μια τσάντα και ένα πορτοφόλι είναι δέλεαρ. Κι όμως αυτά παρέμειναν ανέπαφα και ήταν και σε εμφανές μέρος.
- Καταλαβαίνω ότι σʼ αυτό το παρκάκι που ήρθαμε δεν υπάρχει διέξοδος. Έχουμε εγκλωβιστεί. Δείτε, είμαστε παγιδευμένοι. Σίγουρα κάπου εδώ έχει εγκλωβιστεί και η Νικολέτα με το Στάθη.
- Είμαστε χαμένοι. Για να δούμε είμαστε όλοι παρόντες; Λείπει ένας, μου φαίνεται. Αρχίζω εγώ, η Κατερίνα, που είμαι παρούσα. Βασίλη!
- Παρών
- Τρύφων!
- Παρών
- Παυλίνα
- Παρούσα.
- Σωτήρη
- Παρών
- Ευανθία
- Εύα παρακαλώ, παρούσα.
- Ωραία, συνεχίζω.
- Μαρκέλλα
- Παρούσα
- Ισίδωρε, Είσαι εδώ; Πού είσαι; Ο Ισίδωρος λείπει.
- Εδώ είμαι. Απομακρύνθηκα λίγο. Το είδατε αυτό;
- Ποιο;
- Να το πάλι! Είδα ένα πληγωμένο ελαφάκι, γεμάτο αίματα, να τρέχει. Ήταν πολύ όμορφο και χάθηκε βαθιά. Δεν το πρόλαβα. Μου ξέφυγε, το άτιμο.
- Πρέπει να το βοηθήσουμε. Θα πρέπει να χάθηκε. Βλέπω ότι είμαστε όλοι παρόντες Για να γίνει αυτό χρειάζεται να το ακολουθήσουμε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 3: Ταξίδι στο 1852 μ.Χ.
Το ακολούθησαν και είδαν ένα δρόμο να ορθώνεται μπροστά τους. Απ’ αυτό το δρόμο δεν είχαν περάσει άλλη φορά. Κι όμως κάθε μέρα περνούσαν από εκεί, κι αυτό το παρκάκι, και μάλιστα το συγκεκριμένο στενό δρομάκι, δεν τα είχαν ξαναδεί Ο Βασίλης δεν ήθελε να τους ακολουθήσει. Είχε κακό προαίσθημα Το έκανε με βαριά καρδιά. Τότε είδαν ότι ένα τούνελ που στην άκρη του είχε ένα φως, φάνηκε μπροστά τους ξαφνικά, το βάδισαν και στην άλλη άκρη του φάνηκε μια πανέμορφη γέφυρα Αυτή η γέφυρα ήταν απέραντη κατακίτρινη που έμοιαζε το υλικό της με σουηδικό ξύλο, αλλά δεν ήταν από υλικό κατασκευασμένη, αλλά έμοιαζε με αντιύλη, ήταν άυλη όπως τα όνειρά μας. Τους άρεσε τόσο πολύ που ήθελαν να την διασχίσουν όλη, μέχρι το τέρμα της. Το έπραξαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν έφτασαν στο τέρμα της φύσηξε ένας δυνατός άνεμος και τα πράγματά τους χάθηκαν. Άρχισαν όλοι να στροβιλίζονται γύρω- γύρω και να ουρλιάζουν. Σε κάθε στροφή που πραγματοποιούσαν έβλεπαν κτίρια σε κλάσματα δευτερολέπτου να γκρεμίζονται, στην θέση τους άλλα να κτίζονται και να γκρεμίζονται και άλλα να κτίζονται και να γκρεμίζονται και αυτό γινόταν κατ’ εξακολούθηση, με μεγάλη ταχύτητα. Παράλληλα είδαν δέντρα και λουλούδια ανύπαρκτα να φυτρώνουν εκεί που δεν υπήρχαν και συνέχεια γινόταν αυτό. Κι αυτό γινόταν με μεγάλη ταχύτητα. Εκείνοι πολύ γρήγορα ένιωθαν τα πάντα να πηγαίνουν προς τα πίσω, όπως πάει το dvd όταν κινείται μέσα στο dvd player η κάθε σκηνή όταν την στρέφουμε προς τα πίσω, για να δούμε το έργο από την αρχή. Όμως ανάλογη αλλαγή έγινε και πάνω τους και ντύνονταν και γδύνονταν σε μικρό αστραπιαίο χρόνο με ρούχα κάθε εποχής που συναντούσαν μπροστά τους και κάποτε σταμάτησαν σε μόδα μιας πολύ μακρινής περασμένης εποχής, πριν 2 αιώνες. Επισκέφτηκαν το 19ο αιώνα και συγκεκριμένα το 1852
Τελικά φορούσαν ρούχα του 1852, μετά την εποχή του νεοσύστατου κράτους, όταν βασιλιάς και βασίλισσα στην Ελλάδα ήταν ο Όθωνας και η Αμαλία αντίστοιχα. Οι κοπέλες φορούσαν παλιά φορέματα σε στυλ βασίλισσας Αμαλίας, την οποία μόδα είχε η ίδια η βασίλισσα καθιερώσει και τα παλικάρια φουστανέλα ή φράκα Έσκασαν όλοι να γελούν.
- Ευτυχώς που έχουμε αποκριές και αν μας δει κάποιος θα πει ότι ντυθήκαμε για το καρναβάλι. Είπε ο Σωτήρης.
- Είναι όμως αποκριές κι εδώ; Συμβαδίζει άραγε ο χρόνος;
- Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Τι σε νοιάζει; Αυτοί ντύνονται έτσι κάθε μέρα. Είναι τα ρούχα τους.
- Μας φώτισες.
Κεφάλαιο 4: Η κατάρα
Είχανε βρεθεί σε μια άλλη εποχή και είδαν την Νικολέτα να τους καλεί σε έναν χορό. Αλλά σταμάτησε ξαφνικά, γιατί προηγουμένως έπρεπε να τους πει μερικά πράγματα, κάποιες διευκρινήσεις. Απέμειναν με ανοικτό το στόμα να την παρακολουθούν. .
- Ελάτε παιδιά, σας περιμένω.
- Νικολετα ζεις, είσαι καλά κορίτσι μου;
- Όπως βλέπετε ζω
- Βλέπω με χαρά ότι είστε πάλι μαζί. Τα ξαναφτιάξατε με το Στάθη;
- Τον δέχτηκα κοντά μου. Είπα να του δώσω μια δεύτερη και τελευταία ευκαιρία να επανορθώσει. Λέει ότι δεν θα επαναλάβει τα παλιά του σφάλματα. Ότι κατάλαβε πως μ’ αγαπάει. Μόνο εμένα αγαπάει. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ποτέ δεν κατάφερα να τον ξεπεράσω. Είπε κι έκλαιγε, το ίδιο έκανε κι ο Στάθης.
- Πού είμαστε Νικολέτα; Στάθη, τι γίνεται εδώ; Κανείς σας δεν μιλά; Γιατί κλαίτε; Είπε η Κατερίνα.
- Εγώ φταίω για ό,τι πάθατε, κανείς άλλος Είναι μια κατάρα . Πρόσβαλα κάποιον.. Είπε κλαμένος ο Στάθης.
- Τι εννοείς;
- Θα σας τα εξηγήσω όλα εγώ. Έδωσα παρουσία σήμερα στη δουλειά χωρίς να μείνω. Δήλωσα αδιαθεσία και έφυγα νωρίτερα. Εσείς δεν το αντιληφθήκατε, γιατί είχε πάει ο καθένας στο πόστο του. Είπε η Νικολέτα και συνέχισε. Περπάτησα αρκετά χωρίς να ξέρω που πάω. Σε μια στιγμή μου ήρθε μια ιδέα, δεν πάω να κάνω μια ξαφνική απροειδοποίητη επίσκεψη στο Στάθη, που το σπίτι του ήταν κοντά στη δουλειά; Έμαθα ότι τα είχε με άλλη και πόνεσα. Τους είδα μαζί, αλλά μου έκανε εντύπωση ότι εκείνος ήταν αποστασιοποιημένος, κλαμένος και εκείνη προσπαθούσε να τον παρηγορήσει. Δεν μου φάνηκαν ερωτευμένοι. Τουναντίον, τον άκουσα να της λέει ότι ποτέ δεν έπαψε να μ’ αγαπά, ότι ήταν λάθος αυτός ο χωρισμός και κατάλαβα ότι άξιζε να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Ευτυχώς, δεν μου είχε κλείσει τα μάτια η ζήλια μου. Έφυγα, και πήγα στο παρκάκι . Τον είδα να βγαίνει από το σπίτι και με έντονο βήμα ήρθε και κάθισε στο παγκάκι που κάθισα κι εγώ χωρίς να με προσέξει. Φυσούσε, ξεφυσούσε και ηρεμία δεν μπορούσε να βρει. Φανταστείτε πόσο βυθισμένος ήταν στις σκέψεις του!. Μετά άναψε ένα τσιγάρο, και έπειτα δεύτερο, τρίτο και με το τέταρτο φάνηκε ότι ηρέμησε κάπως. Φυσικά, η κοπέλα είχε φύγει πρώτη απ’ αυτόν. Έτρεξε βιαστική στη σκάλα και κατέβαινε δυο- δυο τα σκαλοπάτια. Κόντευε να πέσει, διότι τα δάκρυά της έκρυψαν την ορατότητα και δεν μπορούσε να δει τα σκαλιά. Ευτυχώς, όλα καλά. Άγιο είχε και γλίτωσε. Ούτε αυτή φάνηκε να με πρόσεξε. Έγινα αόρατη ξαφνικά.
- Σοβαρολογείς;
- Όχι βέβαια, απλά είχαν τα δικά τους, ήταν βυθισμένοι στις σκέψεις τους που δεν με προσέξανε. Δηλαδή, γενικά δεν έβλεπαν μπροστά τους. Μεταφορικά εκφράζομαι φυσικά. Πήρα το θάρρος και του μίλησα πρώτη: «Μίλα μας και ας μη μας αγαπάς. Το γεγονός ότι χωρίσαμε δεν είναι κόσμιο να σε κάνει απρόσιτο». Έλαμπε όταν με είδε, βρήκε τη γαλήνη του. Έπεσε στην αγκαλιά μου και με φιλούσε αχόρταγα.
- Κρύβε λόγια.
- Καλά Στάθη μου. Τότε μου μίλησε, του μίλησα και στο τέλος καταλάβαμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωριστά εμείς οι δύο.
- Ωραία ιστορία. Ρομαντική
- Δεν θα το έλεγα Κατερίνα μου. Η συνέχεια δεν είναι τόσο ευχάριστη. Αυτή είναι η αιτία της καταδίκης μας. Συνεχίζω… Τότε είδαμε ένα ελαφάκι να τρέχει βιαστικό.
- Το είδα κι εγώ προηγουμένως που έτρεχε. Ήταν πληγωμένο. Ήθελα να το βοηθήσω, αλλά στάθηκε αδύνατον. Ήθελα να του γιατρέψω την πληγή. Δεν σταμάτησε το άτιμο. Είπε ο Ισίδωρος.
- Αχ αυτή η πληγή προκλήθηκε από το Στάθη δυστυχώς. Βλέπεις, είναι κυνηγός.
Ο Στάθης του έριξε μια πέτρα για να το φάμε.
- Βάρβαρε είπαν όλοι εκτός από τη Νικολέτα.
- Θα γινόταν ωραίο έδεσμα με πατατούλες στο φούρνο, μου είπε. Τα τρώνε τα ελάφια; Του είπα εγώ απορημένη. Βέβαια. Στη Ρόδο παλιά είχε πολλά, αλλά τώρα μείνανε λίγα, πολύ λίγα. Τα έχουν μαζεμένα σε κλουβιά και τα φροντίζουν. Παλιά τα είχαν στο πάρκο του Ροδινιού. Έπειτα ανέλαβε τη φροντίδα τους κάποιος ιδιώτης. Δεν είναι ελεύθερα πια στη φύση. Έπρεπε να προστατέψουν το είδος. Στο τέλος ακούστηκε κάτι σαν γυναικεία κραυγή πόνου και το ελάφι άρχισε να τρέχει πανικόβλητο. Το πάρκο έκλεισε και μας φυλάκισε, αλλά μετά άνοιξε και πάλι, όμως εμείς δεν μπορούσαμε να βγούμε, μια ακτίνα φωτός μας εμπόδιζε. Αν την ακουμπούσαμε ή την διαπερνούσαμε θα πεθαίναμε από ηλεκτροπληξία. Είχαμε εγκλωβιστεί. Θα ζήσουμε για λίγο στην περιοχή μας, στην Αθήνα του 1852. Αν ζήσουμε μετά από τη θύελλα που θα συμβεί εκεί εκείνη την εποχή, μετά θα μεταφερθούμε σε μια άλλη εποχή στη Ρόδο. Θα πάμε στη Ρόδο του 2012.
- Τι ωραία, θα βρεθούμε στην εποχή μας.
- Όταν καταφέρουμε να το βρούμε και να το γιατρέψουμε θα γίνει μια πολύ όμορφη κοπέλα, που μια κακιά μάγισσα την έχει μαγέψει. Αυτή η μάγισσα είναι η μητέρα του Μάρκου του αγαπημένου της που δεν την θέλει για νύφη της και κάνει τα πάντα για να τους χωρίσει. Μόλις βρει τον αγαπημένο της και εξοντώσουμε τη δύναμη της κακιάς μάγισσας και την κάνουμε φυσιολογική γυναίκα χωρίς δυνάμεις, θα μας στείλει στην πατρίδα μας. Δεν θα χρειαστεί να ταξιδέψουμε. Σε δευτερόλεπτα θα είμαστε στην Αθήνα.
- Που τα ξέρετε όλα αυτά;
- Μας μίλησε ανθρώπινα το ελάφι, με μια ψιλή γυναικεία φωνούλα ξεψυχισμένη και μας τα είπε όλα αυτά. Είπαν πώς ό,τι κάνουμε θα μας παρακολουθούν για να μην συμβούν χρονικά παράδοξα και αναστατώσουμε τα γεγονότα του 1852. Είπαν ότι αν κάνουμε καμιά βλακεία ή μας πιάσουν ή μας τουφεκίσουν θα δημιουργήσουν εικονικές πραγματικότητες, ή θα σταματούν τον χρόνο για να μη χαλάσει η ιστορία. Π.χ. Αν πεθάνουμε εκεί τότε θα δημιουργήσουν παράλληλα σύμπαντα που θα συνεχίσουν τη ζωή μας.
- Μπερδεύτηκα!
- Και αν δεν το πιάσουμε και το βρει κάποιος άλλος και το σκοτώσει; Στη Ρόδο υπάρχουν κυνηγοί. Κάποιος θα το πιάσει. Μπορεί να το εγκλωβίσουν μαζί με τα άλλα. Αν σκοτωθεί τι γίνεται;
- Τότε πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα είναι το τέλος μας, γιατί αν σκοτωθεί το ελαφάκι, τότε θα μείνουμε σ’ αυτή την πόλη, δεν θα δούμε ποτέ την πατρίδα μας και θα πεθάνουμε μόνοι στην εξορία για πάντα. Αν το εγκλωβίσουν πρέπει να το απελευθερώσουμε. Επειδή κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο προτείνει να μεταμορφωθεί σε κάποιο άλλο ζώο, συγκεκριμένα μια πεταλούδα, ώστε να βγει εύκολα μόνη της από το κλουβί. Θα προσπαθήσουμε με πονηριά να της κλέψουμε το μαγικό ραβδί και το βιβλίο με τα ξόρκια και να τα δώσουμε του Μάρκου να τα καταστρέψει, αφού πρώτα ολοκληρωθεί με επιτυχία η αποστολή μας. Χωρίς αυτά τα σύνεργα είναι μια απλή γυναίκα. Ακόμα κι αν ξέρει απ’ έξω τα ξόρκια, τα έχει αποστηθίσει, είναι αδύναμη χωρίς το μαγικό ραβδί να κάνει μάγια. Θα τη μαγέψουμε λοιπόν μια πεταλούδα που σε όλους αρέσει και δεν την σκοτώνουν. Θα πρέπει να προσέξουμε να μην πέσει σε χέρια κάποιου που συλλέγει πεταλούδες. Θα πρέπει να κατευθυνθεί άμεσα η μεταμορφωμένη πεταλούδα στην Κοιλάδα των πεταλούδων της Ρόδου και να την βρούμε και να την μεταφέρουμε από εκεί. Αν καταφέρουμε να πιάσουμε στα χέρια μας το ραβδί και το βιβλίο με τα μαγικά ξόρκια, θα δώσουμε πίσω στην πεταλούδα την πραγματική της μορφή. Πάμε, αρχίζει η περιπέτεια
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 5: Περιπλανώμενοι στο 1852 μ.Χ.
Η Νικολέτα δεν είπε τίποτα άλλο και συνέχισε να χορεύει με το Στάθη. Η διάθεσή της άλλαξε ξαφνικά, έπαψε να κλαίει. Ήταν ευτυχισμένοι. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Ονειρεύονται. Αλλά όνειρο που έβλεπαν όλοι μαζί, αποκλείεται να είναι. Η Νικολέτα και ο Στάθης χόρευαν, τελικά την ακολούθησαν και οι άλλοι, αλλά αυτά τα ρούχα τους φάνηκαν άβολα. Πως τα φορούσαν οι κοπέλες τότε; Οι πέντε κοπέλες έκαναν μια υπόκλιση και τα παλικάρια τις έπιασαν από το μπράτσο και άρχισαν τον χορό. Το περίεργο ήταν ότι ήξεραν τα βήματα και χόρεψαν με ευκολία σαν να ήταν κάτοικοι εκείνης της εποχής. Ο Βασίλης και η κοπέλα του, η Κατερίνα, τους είπαν ότι έπρεπε να δουν το σημείο που βρίσκεται το σπίτι τους, τι είναι. Είδαν ότι στη θέση του σπιτιού τους υπήρχαν απέραντοι αμπελώνες και γενικά η περιοχή τους ήταν με λίγα σπίτια και πολλά χωράφια. Να φανταστείτε έξω από τις στήλες του Ολυμπίου Διός ήταν χωματόδρομος. Η Αθήνα έμοιαζε με μια κωμόπολη, ούτε χωριό, ούτε πόλη. Δεν υπήρχαν πολυκατοικίες, αλλά χαμηλά σπιτάκια και φτωχογειτονιές με παιδάκια να παίζουν στους δρόμους. Αυλές φτωχικές με τεράστιους κήπους και η Ελλάδα φτωχή, πολύ πιο φτωχή από σήμερα. Το Σύνταγμα υπήρχε, αλλά έλειπαν τα νέα οικοδομήματα και οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι που το πλούτιζαν. Έλειπαν τα μαγαζιά και οι πολυκατοικίες. Ούτε η δουλειά τους υπήρχε, αλλά στη θέση της ήταν ένα μικρό καφενείο που μαζεύονταν μόνο οι φουστανελοφόροι άνδρες και μιλούσαν για τα πολιτικά Για τον Όθωνα και την Αμαλία, την ερωτική ανικανότητα του Όθωνα και την παρθενία της βασίλισσας που δεν κατάφερε να τεκνοποιήσει, αλλά άλλοι πίστευαν ότι έφταιγε εκείνη που δεν ήταν ικανή να τεκνοποιήσει. Είχαν χωριστεί σε δύο εμπόλεμα στρατόπεδα που άλλοι υποστηρίζανε το βασιλιά και άλλοι τη βασίλισσα. Κάποιοι που δεν ήθελαν να πάρουν μέρος σʼ αυτή την εμπόλεμη συζήτηση προτιμούσαν να μιλάνε για τους κλέφτες στα βουνά και τα κατορθώματά τους, γιατί μπορεί η επανάσταση να τελείωσε, αλλά κλέφτες και αρματολοί υπήρχαν ακόμα. Το μόνο κοινό με την εποχή τους ήταν τα βουνά και η θάλασσα, και τα αρχαία, με τη διαφορά ότι στη θέση του εξοχικού της Παυλίνας, μιας κοπέλας από την παρέα, υπήρχε ένας ανεμόμυλος, ένα μαγκανοπήγαδο και ένα εκκλησάκι. Είδαν την περιοχή που έμεναν πολλά χρόνια πριν. Είδαν ότι πράγματι ζούσαν στην Αθήνα του 19ου αιώνα.
- Πρόσεχε! Είπε ο Βασίλης στην Κατερίνα, όταν είδε μια άμαξα με δύο κατάλευκα άλογα να περνάει ξαφνικά εκείνη τη στιγμή από μπροστά τους. Μάλιστα πολλοί ήταν έφιπποι, αλλά οι περισσότεροι πάνω σε γαϊδούρια
- Φοβάμαι! Δεν στο κρύβω Βασίλη. Είναι περίεργο, πως βρεθήκαμε εδώ πέρα;
- Δες η φωτογραφία μου από το εξοχικό μου υπάρχει, αλλά στη θέση αυτής υπάρχει μια φωτογραφία ασπρόμαυρη. Εικονίζομαι είμαι εγώ με τον Τρύφωνα. Είμαστε ντυμένοι με περίεργα φορέματα τύπου βασίλισσας Αμαλίας και φουστανέλα και από πίσω σαν φόντο της υπάρχει ο μύλος το μαγκανοπήγαδο και το εκκλησάκι. Θα τρελαθώ είπε η Παυλίνα και έπιασε από το χέρι τον Τρύφωνα τρομοκρατημένη. Του το έσφιξε. Πότε την βγάλαμε αυτή; Η φωτογραφία ανακαλύφθηκε;
- Βέβαια το 1839. Ξένοι περιηγητές βάζανε τις φωτογραφικές τους τις έστηναν και έβγαζαν την ακρόπολη, που είναι ένα από τα μνημεία που διατηρείται από εκείνη την εποχή, αλλά όχι στη μορφή που είναι σήμερα, γιατί από τότε πέρασε πολλά δεινά είπε ο Βασίλης.
- Δες τι γράφει εκεί. Βρισκόμαστε στην Αθήνα, την πόλη που ζούμε, αλλά την εποχή του 1852. Είχε δίκιο η Νικολέτα, Άρα είμαστε στον 19ο αιώνα. Τι γνωρίζετε γιʼ αυτή την εποχή; Υπήρχαν πόλεμοι.; Τι θα αντιμετωπίσουμε;
- Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1852, μια φοβερή θύελλα ξέσπασε ξαφνικά στον ουρανό της Αθήνας. Ήταν μια θύελλα που, όπως καταγράφηκε από τους κατοίκους της εποχής, κυριολεκτικά σάρωσε οτιδήποτε συνάντησε στο πέρασμά της. Δέντρα ξεριζώθηκαν, σπίτια γκρεμίστηκαν, αλλά, το κυριότερο, η μια από τις τρεις κολώνες που έστεκαν χωριστά από τις υπόλοιπες στο ναό του Ολυμπίου Διός, στο κέντρο της πόλης, κατέπεσε. Το συμβάν αυτό θεωρήθηκε τόσο σημαδιακό από τους Αθηναίους, ώστε επί πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν ήθελαν να προσδιορίσουν την εποχή εκείνη, έλεγαν χαρακτηριστικά: «τον καιρό της κολώνας».
- Γιʼ αυτό μας είπε αν ζήσουμε. Γιʼ αυτή τη θύελλα μίλησε η Νικολέτα. Πού μας στέλνουν;
- Πόσες του μηνός έχουμε σήμερα;
- Ας ρωτήσουμε έναν πατριώτη. Είδαν ένα να περνάει με το γάιδαρό του.
- Γάιδαρος στην Αθήνα; Πού να το πω και ποιος να με πιστέψει;
- Τι μήνα έχουμε; Σεπτέμβρη;
Έγνεψε καταφατικά και τους είπε:
- 29.
- Δόξα σοι ο Θεός συνεννοηθήκαμε.
- Αύριο θα συμβεί λοιπόν το κακό. Είπαν μεταξύ τους
- Να είμαστε τυχεροί να ζήσουμε. Αυτό εύχομαι.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 5 συνέχεια
- Σε τι εποχή ζούμε; Υπάρχει ακόμα η επανάσταση του 21;
- Όχι είναι μια εποχή μετά την ίδρυση του νεοσύστατου ελληνικού Κράτους, από τον Καποδίστρια που έγινε το 1828.
- Μόνο που τότε ήταν πρωτεύουσα το Ναύπλιο. Άραγε τώρα είναι η Αθήνα;
- Ποιος ξέρει από σας;
- Το 1831 δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας. Το 1832 ανέλαβε ο Όθωνας με την Αμαλία του και έγινε το 1833, ένα χρόνο αφότου την επισκέφτηκε το βασιλικό ζεύγος, πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους . Άρα σήμερα 1852 είναι πρωτεύουσα.
- Μπράβο Βασίλη. Λεγόταν πάντα Αθήνα; Είπε η Κατερίνα
- Όχι το όνομα Αθήνα το πήρε από την αρχαιότητα. Το πρώτο της όνομα ήταν Κεκροπία από τον βασιλιά Κέκροπα. Αργότερα πήρε το όνομα Αθήνα από την Αθηνά την τότε, κατά το δωδεκάθεο, προστάτιδα της πόλης, αλλά σε όλα τα νεότερα χρόνια την γνωρίζουμε μ’ αυτό το όνομα, το οποίο διατήρησε μέχρι σήμερα.
- Η πλατεία Ομονοίας υπάρχει το 1852;
- Το 1846 η Πλατεία Ομόνοιας παίρνει αυτό το όνομα. Πάμε μια βόλτα εκεί μια που το ανέφερες δηλαδή;.
- Κοιτάξτε η Πλατεία Ομονοίας είναι καταπράσινη. Γενικά αυτό παρατήρησα εδώ. Όλη η Αθήνα είναι καταπράσινη και μάλιστα στη Μεσογείων, την περιοχή του Στάθη, υπάρχουν βελανιδιές. Πω! Πω! Κήποι! Τι ωραία που ήταν τότε. Ο αέρας που αναπνέουμε καθαρός. Το νερό είναι πόσιμο. Μπρ! Κρυστάλλινο παγωμένο, καθαρό.
- Δείτε υπάρχουν στέρνες και μαγκανοπήγαδα.
- Αυτά σήμερα δεν τα συναντάς στην Αθήνα.
- Θαρρείς και ζω στο χωριό μου.
- Γιατί δεν την διατήρησαν αυτή την ομορφιά;
- Αυτή η ερώτηση μας βασανίζει όλους, αλλά μάλλον φταίει η πολυκοσμία. Τώρα η Αθήνα έχει περίπου το μισό πληθυσμό όλης της Ελλάδας. Αν δεν γινόντουσαν πολυκατοικίες που θα τους χωρούσε; Μόνο αν πάει καθένας στον τόπο του και αδειάσει η Αθήνα θα βρει την παλιά της Αίγλη. Ας μην υπήρχε η ρύπανση, η εγκληματικότητα και το νέφος και ας μας έλειπαν οι κήποι.
- Ναι, μας λείπει η ασφάλεια. Δεν ξέρουμε αύριο τι θα μας βρει. Δεν ξέρουμε αν θα ζούμε το επόμενο λεπτό. Πιο εύκολα πεθαίνεις από την ανασφάλεια και το άγχος, παρά από μια αρρώστια που θα σε βρει.
- Εσύ Σωτήρη, που κατάγεσαι από τη Λάρισα, και ο κάθε Σωτήρης, γιατί ήρθατε στην Αθήνα; Εσύ Ευανθία που είσαι από την Πάτρα γιατί ζεις στην Αθήνα; Εσύ Μανιάτη Τρύφωνα; Αν όλοι εγκατέλειπαν την Αθήνα και έμεναν οι πραγματικοί Αθηναίοι σ’ αυτήν, η διαφορά θα ήταν εμφανής.
- Έχεις δίκιο. Αυτό δεν είναι όμως τόσο σοβαρό. Πρέπει να μαζέψουν όλους τους αλλοδαπούς που μένουν στη χώρα μας και να τους στείλουν στις πατρίδες τους. Έτσι η Ελλάδα θα ανακουφιστεί. Είναι δυνατόν να τρέφουμε τον Πακιστανό, τον Βούλγαρο, τον Αλβανό και ο Έλληνας να ζει μετανάστης στη Γερμανία, στην Αυστραλία ή στον Καναδά,. γιατί η χώρα του δεν μπορεί να τον θρέψει; Μια εποχή που έπρεπε η Ελλάδα να τρέφει τα παιδιά της, τα διώχνει. Είδες καμιά μάνα να αφήνει στο έλεός τους τα γνήσια παιδιά της και να τρέφει τα υιοθετημένα; Κι όμως η Ελλάδα αυτό κάνει. Δεν είμαι ρατσιστής βρε παιδιά. Να φύγουν προσωρινά κι αν ορθοποδήσει κάποτε η Ελλάδα, ας ξανάρθουν.
- Δεν ξέρεις ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται; Επειδή η Ελλάδα το 1890 χρεοκόπησε, τώρα πρέπει να τα καταφέρει, αλλιώς η κατάρα αυτή θα την ακολουθεί μέχρι κάποτε να σωθεί.
- Ας πάψουμε αυτή τη συζήτηση, δεν ωφελεί. Αντίθετα, αφήνει μια πικρία στην καρδιά. Άλλωστε τώρα ζούμε στην Αθήνα του 1852 .
- Το ξέχασα για λίγο αυτό.
- Ναι, μετά από 38 έτη ο Τρικούπης θα σταθεί στο βήμα της Βουλής. Με περίλυπο ύφος θα κοιτάξει τα πλήθη και με μια φωνή θα πει στο λαό «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν»
Κάνανε μια βόλτα στο Σύνταγμα. Υπάρχει και το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας. Περπάτησαν στις σημαντικότερες γωνιές της Αθήνας. Σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο παρατήρησαν ότι το Ζάππειο μέγαρο δεν υπήρχε. Απόρησαν γι’ αυτό.
- Είναι μεταγενέστερο κτίριο του 1874.
- Έτσι εξηγείται. Πάμε ναι βόλτα στον Εθνικό κήπο;
- Αν σε ακούσει κανείς να τον αποκαλείς έτσι, θα σε βάλει φυλακή. Λέγεται Βασιλικός. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή την εποχή η Ελλάδα δεν είναι δημοκρατικό κράτος, αλλά έχει βασιλιά και βασίλισσα. Όλα τα εθνικά λέγονται βασιλικά. Ακόμη και ο κήπος.
- Ναι, γνωρίζω ότι η Βασίλισσα Αμαλία άρχισε να παρουσιάζει έντονη δράση καλλωπισμού της πόλης των Αθηνών με δημιουργία κήπων, πλούσιας δεντροφύτευσης δρόμων, καθώς και έντονη φιλανθρωπική δράση, κυριότερα δείγματα των οποίων ήταν: Οι κήποι της Αθήνας, το Αμαλίειο ορφανοτροφείο, ο Πύργος της Βασιλίσσης, η πρωτοποριακή για τα δεδομένα της εποχής και σε όλη την Ευρώπη, ίδρυση ασφαλιστικού φορέα για τους ναυτικούς, το γνωστό Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο κ.ά., καθιερώνοντας ακόμα και επίσημη γυναικεία ενδυμασία ανακτόρων, φολκλορική φορεσιά της ελληνικής υπαίθρου, ένα πρωτόγνωρο μέτρο στις τότε Βασιλικές Αυλές της Ευρώπης. Είπε ο Βασίλης.
- Δεν φρόντισε όμως να φωταγωγήσει την πόλη.
- Τι βόμβα ήταν αυτή που αμόλησες Ισίδωρε; Υπήρχε ηλεκτρισμός τότε; Το 1889 για πρώτη φορά ήρθε ο ηλεκτρισμός στην Ελλάδα. Όχι βέβαια. Δεν φώτιζαν τους δρόμους τότε και στα χέρια τους κρατούσαν λάμπες πετρελαίου ή φαναράκια με κερί για να μετακινηθούν έξω και να φωτίζονται. Αργότερα ανακαλύφθηκε η ασετιλίνη. Μετά πια ακολούθησε ο γνωστός ηλεκτρισμός το 1889, όπως προείπα. Πριν απ’ αυτό όμως, τα σπίτια είχαν λάμπες πετρελαίου ή κεριά. Όπως βλέπεις όταν κόβεται το ρεύμα σήμερα.
- Ούτε λόγος για τηλέφωνο, ίντερνετ, ραδιόφωνο, τηλεόραση.
- Αυτό εξυπακούεται. Αυτά είναι εφευρέσεις του 20ου αιώνα.
- Και πώς περνούν το χρόνο τους;
- Εκτός από τις δουλειές τους οι γυναίκες, κάνανε εργόχειρα κέντημα, πλέξιμο, αργαλειό. Οι άνδρες πήγαιναν στα καφενεία. Τι νομίζεις;
- Θέλω να πάω στο σπιτάκι μου. Δεν μ’ αρέσει εδώ.
- Στο σπιτάκι σου είσαι, αλλά δες υπάρχουν χωράφια στη θέση του.
- Πώς φτάσαμε τόσο μακριά;
- Δεν άκουσες; Ο Στάθης ο ηλίθιος μας πήρε στο λαιμό του. Τώρα θα έβλεπα στον καναπέ μου το ματς των αιωνίων αντιπάλων, θα έτρωγα πίτσα και θα έπινα μπύρες και αντ’ αυτού γυρίζω σε μια άγνωστη εποχή με φουστανέλα. Ούτε τις αποκριές δεν ντύνομαι έτσι. Είπε αντιδρώντας έντονα ο Ισίδωρος.
- Εγώ τι να πω; Αντί για το κινητό μου υπάρχει ένα σακουλάκι αμύγδαλα στην τσέπη μου, θαρρείς και παίζουμε τα κορίτσια στον ήλιο. Στάσου μύγδαλα! Αλήθεια, παιδιά θέλετε μύγδαλα; Γέλασαν όλοι.
- Εγώ έχω βγάλει μια φωτογραφία έγχρωμη με τη μαμά μου και την έχω εδώ μαζί μου. Κοιτάξτε εδώ είναι μια φωτογραφία ασπρόμαυρη στη θέση της, το σπίτι μας δεν υπάρχει . Σαν φόντο υπάρχουν αυτοί οι αμπελώνες . Επίσης η μαμά μου λείπει από την φωτογραφία και δείχνει εμένα με ρούχα εργάτριας να σπέρνω τα χωράφια. Άρα αυτή είναι η δουλειά μου εδώ; Πότε την έβγαλα;
- Είναι η κατάρα που λέγαμε. Όλα τα αλλάζει. Είπε η Νικολέτα.
- Μήπως δεν είμαστε εμείς αλλά κάποιοι άλλοι, και αυτοί οι άλλοι τι κάνουν επήγαν στο σπίτι μας και ζουν τη ζωή μας και απορούν που βρίσκονται όπως εμείς; Ή η Νικητούλη στο φως στην Ομίχλη μας ψάχνει; Μακάρι να ήμουν πίσω! Είπε ο Σωτήρης
- Παιδιά καταλαβαίνετε Ελληνικά; Σας είπα ότι είμαστε εμείς, μια κατάρα μας βαραίνει και πρέπει να τη λύσουμε για να γυρίσουμε πίσω. Είπε η Νικολέτα.
- Όχι, δεν το πιστεύω αυτό που λες. Αν όμως ισχύει, πιστεύω ότι θα λένε ότι άνοιξε η γη και μας κατάπιε μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά ισχύει αυτό. Είπε η Ευανθία.
- Μήπως πεθάναμε και ζούμε σε άλλη εποχή; Σε ένα παράλληλο σύμπαν; Είπε η Κατερίνα Αποκλείεται να πιστέψω ότι ένα πληγωμένο ελαφάκι προκάλεσε τόσο κακό.
- Κι όμως, αυτό συνέβη είπε η Νικολέτα.
- Ακόμα και μετεμψύχωση να υπήρχε δεν θα θυμόσουν αυτή τη ζωή. Είπε ο Βασίλης.
Κεφάλαιο 6: Η αναζήτησή τους από τους συγγενείς τους
Όπως σωστά τους είπε η Νικολέτα, στην εποχή τους ήταν χαμένοι. Η μητέρα της Μαρκέλλας έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο την κόρη της, αλλά η κλήση δεν ήταν εφικτή. Πραγματικά εκείνη τη μέρα οι 9 φίλοι και ο Στάθης βρίσκονταν δέσμιοι σε μια ξένη εποχή που δεν γνωρίζουν αν θα βγουν ζωντανοί ή αν θα λήξει αναίμακτα αυτή η περιπέτεια. Οι γονείς τους έκαναν τα πάντα για να τους βρουν. Ήταν 5 ζευγάρια. Δεν γνώριζαν ότι στην Ελλάδα το κανάλι που μεταδίδεται η εκπομπή αυτή δεν εκπέμπει πια. Έχει οικονομικό πρόβλημα. Πού να το δουν άλλωστε και να το αντιληφθούν; Δεν βλέπουν πια τηλεόραση. Όμως στις εφημερίδες και στο ίντερνετ η εξαφάνισή τους έχει μαθευτεί και μάλιστα κάνει το γύρω του κόσμου. Η αστυνομία ψάχνει νυχθημερόν για τον εντοπισμό τους.
Μάλιστα, η πρώην κοπέλα του Στάθη μίλησε στην ανακρίτρια που μάζεψε κάθε ύποπτο να τον εξετάσει.
- Πόσο καιρό είστε ζευγάρι με το Στάθη;
- Μία εβδομάδα περίπου.
- Μίλησε μας γι’ αυτόν.
- Θα πω όσα ξέρω. Αγαπούσε τη Νικολέτα. Εγώ γι’ αυτόν δεν ήμουν τίποτα. Ήμουν μια φίλη για να την ξεπεράσει. Πάντα και μαζί μου και χώρια μου ήταν μόνος. Και το έλεγε και το έδειχνε. Ακόμα κι αν ήμουν κοντά του, έλειπε. Πολλές φορές τον απέτρεψα από την αυτοκτονία. Μετάνιωσε που της φέρθηκε άσχημα. Την αγαπούσε αληθινά. Όταν την χώρισε το κατάλαβε. Ήθελε να χωρίσουμε και να ενωθούν ξανά. Από αγάπη τον άφησα. Πήγε να τη βρει και δεν επέστρεψε.
- Δεν σας τηλεφώνησε να σας πει αν την βρήκε, να σας δώσει ένα σημείο ζωής; Να σας ζητήσει να χωρίσετε; Κοπέλα του ήσασταν δεν μπορεί να έδειξε τέτοια αδιαφορία, εκτός εάν τους συμβαίνει αυτό που φοβόμαστε όλοι, δεν βρίσκονται πλέον σ’ αυτή τη ζωή. Είπε η ανακρίτρια.
- Τίποτα, κανένα σημείο ζωής. Τον έχασα για πάντα. Τον είχα όμως και ποτέ; Αυτό αναρωτιέμαι! Θαρρείς και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Όταν έμαθα ότι και η Νικολέτα αγνοείται μαζί με ακόμα 8 φίλους της, κατάλαβα ότι τα νέα δεν είναι και τόσο ευχάριστα.
- Θεωρείτε ότι είναι νεκροί; Είπε η ανακρίτρια.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Το κεφάλαιο Στάθης έκλεισε για μένα. Κανονικά δεν έπρεπε να έρθω εδώ. Νιώθω τόσο ανόητη που έμεινα μαζί του και έχασα άσκοπα το χρόνο μου. Είναι ντροπή για μια κοπέλα να παραδέχεται δημόσια ότι δεν αγαπήθηκε από το σύντροφό της. Όσα είπα θα τα γράψουν οι εφημερίδες, θα γραφτούν στο ίντερνετ. Θέλω να πάω σπίτι μου!
Δεν πρόλαβε να της απαντήσει η ανακρίτρια γιατί εκείνη την ώρα χτύπησε η πόρτα και ένας αστυνομικός της είπε στ’ αφτί ότι κάποιος τη ζητά στο τηλέφωνο και την ενημέρωσε ποιος ήταν και τι θέλει. . Η ανακρίτρια ζήτησε να συνδέσουν τη γραμμή στο γραφείο της.
- Τι έγινε; Είπε με αγωνία.
- Ηρεμήστε δεσποινίς μου. Θα διακόψουμε την συζήτησή μας. Με ειδοποίησε ο νεαρός ότι κάποιος βρήκε στο δρόμο έξω από τη στάση τους το φουλάρι της Μαρκέλας και άλλα πολύτιμα προσωπικά αντικείμενα που μπορεί να δώσουν λίγο φως στο σκοτάδι. Σας ακούω! Είπε στο τηλέφωνο.
- Καλησπέρα σας. Είμαι ο αδερφός της Μαρκέλλας. Βρήκα ένα φουλάρι. Πιθανολογείται ότι είναι της Μαρκέλας, γιατί της το αγόρασα εγώ, ο ίδιος, αλλά μπορεί να έχει κι άλλη το ίδιο. Βλέπω όμως εδώ πέρα κι άλλα πράγματα, είδη προσωπικά που είναι σίγουρα των παιδιών. 5 γυναικείες τσάντες και 5 ανδρικά πορτοφόλια διασκορπισμένα και πεταμένα στο πάρκο. Θα πρέπει να συμβαίνει κάτι σοβαρό.
- Μπορείτε να μας φέρετε στο αστυνομικό τμήμα τα αντικείμενα που βρήκατε; Θα πρέπει να τα φέρετε ερμητικά κλειστά σε σακουλάκια για να δούμε αποτυπώματα Είπε η ανακρίτρια. Θα πω στον αρχηγό της αστυνομίας να στείλει ένα περιπολικό στην περιοχή να τα πάρει.
- Βεβαίως.
- Είναι πολύ περίεργο όλο αυτό που συμβαίνει.
- Αν γινόταν αυτό που λέτε θα τα είχαν κλέψει. Γιατί να τα πάρουν με τα χέρια τους. Όλα είναι ανέπαφα.
-Καλά, δεν τα βρήκε κάποιος να τα κλέψει; Είναι όλα άθικτα.
- Πράγματι, όπως τα λέτε και όπως σας τα λέω είναι.
- Πολύ περίεργα όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν είναι εύκολο να βγάλεις άκρη σ’ αυτή την ιστορία…. Είπε απογοητευμένη η Ανακρίτρια.
Η συζήτηση κράτησε πολλή ώρα και κανένας δεν ήξερε τίποτα Συζήτησαν όλοι οι συγγενείς των παιδιών στο τμήμα, με την ανακρίτρια με τον αρχηγό της αστυνομίας, αλλά δεν βγήκε κάποιο αποτέλεσμα. Μέχρι το πρωί κράτησε η ανάκριση, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να τονίσουν περισσότερο την αγωνία των γονιών και των συγγενών για τα πράγματα που βρέθηκαν, αλλά όχι τα παιδιά τους. Δεν ήταν πουθενά. Το μυαλό τους πήγε σε όλες τις πιθανές περιπτώσεις και πάντα στο κακό. Την πραγματικότητα δεν ήταν δυνατόν να τη φανταστεί κανείς. Θα επαναλαμβανόταν η ανάκριση και αύριο.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 7: Σπουδαίες ανακαλύψεις
Η Κατερίνα ήταν πιο δειλή από τους άλλους. Έκλαιγε ότι δεν θα ξαναέβλεπε το σπίτι της. Έβλεπε στο δρόμο άνδρες με φράκα, αλλά και φουστανελοφόρους και της ήρθε να γελάσει. Κρατήθηκε όμως βλέποντας όλα τα μνημεία της αρχαιότητας σε καλύτερη κατάσταση απ’ το σήμερα.
- Προσέξατε ότι δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ούτε καν εκείνα που βλέπαμε στις ταινίες με την αστεία κόρνα.
- Το έτος 1886 έκανε στην Αθήνα την εμφάνισή του το πρώτο λεωφορείο. Ήταν ένα όχημα Γαλλικής κατασκευής μεγαθήριο για την εποχή, είχε 14 καθίσματα και κινείτο με ατμό, είχε σιδερένιες ρόδες και έκανε μεγάλο θόρυβο, καθώς περνούσε από τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας που ακόμα δεν είχε ασφαλτοστρωθεί. Οι πρωτοπόροι επιχειρηματίες αυτοκινητιστές το εκμεταλλεύονταν στην γραμμή Αθήνα – Θήβα, ώσπου μια ημέρα από έναν σπινθήρα άρπαξε φωτιά και τελείωσε άδοξα η σταδιοδρομία του. Το 1896 έφθασε στην Ελλάδα το πρώτο αυτοκίνητο, το 1897 το δεύτερο και στην συνέχεια και άλλα. Είπε ο Βασίλης.
- Όλα έχουν την εξήγησή τους λοιπόν.
- Όσοι φορούν φράκο δεν φοράνε γραβάτα. Οι άλλοι φυσικά φοράνε φουστανέλες. Κανένας δεν φοράει γραβάτα;
- Η γραβάτα ανακαλύφθηκε το 1912. Είναι φυσικό. Το 2012 έκλεισε 100 έτη ζωής. Είπε η Κατερίνα.
- Έτσι εξηγείται!
- Μάλιστα, αυτή την εποχή υπάρχει το δίλημμα φράκο ή φουστανέλα.
- Πολύ αστείο πράγματι.
- Πάντως ψηφίζω φράκο. Με τη φουστανέλα δείχνω γελοίος.
- Έπρεπε να είσαι περήφανος γι’ αυτό. Έλληνας δεν είσαι; Έπρεπε να ήσουν τσολιάς στον Άγνωστο στρατιώτη καημένε. Γελάει κανείς μ’ αυτούς;
- Άλλο στον άγνωστο στρατιώτη και άλλο να περιπλανιέμαι μ’ αυτό στους δρόμους. Εκεί είσαι περήφανος να τη φοράς, στο δρόμο όχι. Όπως ένα γυμνό σε ένα βιβλίο ή σε ένα έργο τέχνης το θαυμάζεις, αλλά όταν βγεις γυμνός στο δρόμο είναι άλλο το συναίσθημα. Η ψυχολογία αλλάζει.
- Ναι, διότι να είσαι τσολιάς στον άγνωστο στρατιώτη είναι φυσικό, αλλά να βγεις τσολιάς να περιπλανιέσαι στο δρόμο είναι κάτι αφύσικο. Όπως και το παράδειγμα που έθεσες με το γυμνό. Το φυσικό κανείς δεν το κατακρίνει. Το αφύσικο όμως όλοι.
-Γι’ αυτή την εποχή δεν είσαι καθόλου γελοίος . Αν φορούσαμε τα ρούχα μας θα μας έβλεπαν σαν εξωγήινους ή θα ήμασταν μια περίεργη ομάδα. Μπορεί να μας περνούσαν για Φράγκους τουρίστες που φορούσαν ρούχα περίεργα γι’ αυτούς ή κάτι μεταφυσικό. Θα μας είχαν γράψει οι εφημερίδες. .
- Υπάρχουν εφημερίδες;
- Υπάρχουν ελάχιστες χειρόγραφες που τις έγραφαν με μελάνι και φτερό, γιατί η τυπογραφία βγήκε πολλά χρόνια μετά. Τις αγοράζουν μόνο οι προνομιούχοι και οι πλούσιοι, λόγω του γεγονότος ότι τις έγραφαν με το χέρι ήταν κουραστικό και ήταν πανάκριβες. Δεν έβγαιναν σε πολλά αντίτυπα. Είπε ο Βασίλης.
- Σκεφτήκατε που θα κοιμηθούμε; Νυχτώνει!
- Σεπτέμβρης μήνας και κάνει ψύχρα. Όλα είναι ήρεμα. Τίποτα δεν θυμίζει αυτό που πρόκειται αύριο να συμβεί.
- Είδες ποτέ σου να γίνεται σεισμός και να το καταλάβεις; Όλα ξαφνικά γίνονται.
- Αυτό παρατήρησα ότι ισχύει και με τους ανθρώπους. Σήμερα μιλάς και γελάς με κάποιον, φαίνεται στα μάτια σου ότι είναι υγιέστατος, κι αύριο μαθαίνεις ότι είναι πεθαμένος. Παλιοζωή!
- Πως θα σωθούμε; Βρείτε έναν τρόπο. Αν πεθάνουμε δεν θα ξαναγυρίσουμε στην εποχή μας.
Κεφάλαιο 8: Στον αχυρώνα
Βρήκαν έναν αχυρώνα κι αποφάσισαν να περάσουν εκεί τη νύχτα τους. Ήταν πολύ άβολα όμως, γιατί τα άχυρα τους ενοχλούσαν και ξύνονταν. Ήταν όλοι πλουσιόπαιδα και πολύ καλομαθημένοι κι αυτή η ζωή ήταν άγνωστη γι’ αυτούς.
Τότε πάψανε όλοι να μιλάνε γιατί είδαν ένα ζευγάρι να μπαίνουν στον χώρο και να μιλάνε τυπικά στον πληθυντικό.
- Αγαπητή μου, την προσφωνούσε. Νομίζω ότι κρυώνετε. Μέσα στην αγκαλιά μου θα νιώσετε καλύτερα.
και του απάντησε στον πληθυντικό
- Ω αγαπημένε μου μείνετε κοντά μου. Θέλω να νιώθω ότι βρίσκομαι στην αγκαλιά σας!
- Ασπάζομαι την χείρα σας.
- Σας τη δίνω κι είμαι όλη δική σας.
Παρακολούθησαν όλη τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε μ’ ένα απόμακρο πανομοιότυπο τρόπο. . Δεν μιλούσαν όπως εμείς. Χρησιμοποιούσαν τη δημοτική, αλλά μιλούσαν πιο αργά, με στοιχεία αρχαίων λέξεων, τονισμένες τις εκφράσεις και λυρισμό. Όμως δεν υπήρχε οικειότητα. Την καθαρεύουσα- αρχαΐζουσα ελληνική έμαθαν από το Βασίλη ότι την χρησιμοποιούσαν μόνο στο γραπτό λόγο. Κατάλαβαν ότι εκείνη ήταν παντρεμένη και είχε παράνομο δεσμό με τον άνδρα αυτό. Φιλιόντουσαν και έζησαν στιγμές πάθους. Εκείνοι έμειναν στο πάνω πάτωμα του αχυρώνα και δεν τους αντιλήφθηκαν. Είδαν όμως τα πάντα και γελούσαν. Μιλούσαν ψιθυριστά
- Τώρα καταλαβαίνω γιατί την παλιά εποχή όλα ήταν τέλεια. Δείτε μέσα στον αχυρώνα έβγαλαν τα μάτια τους. Πώς να μην οργιστεί ο Θεός μαζί τους; Αύριο θα τους κανονίσει.
- Βρε Νικολέτα, πως μιλάς έτσι; Φέρεσαι σαν να ζηλεύεις παιδί μου, της είπε ο Στάθης.
- Λέω ότι όλα τα στραβά και τα ανάποδα καταλογίστηκαν στην εποχή μας. Εγώ σας λέω ότι όλες οι εποχές το ίδιο είναι. Αυτοί τα έκαναν στα κρυφά. Στους αχυρώνες, στα πλυσταριά, πίσω από τις καλαμιές. Αν δεν τα βλέπαμε με τα μάτια μας πείτε μου, θα το μαθαίναμε ποτέ;
-Βέβαια, έχει δίκιο. Αυτή η εποχή είναι μια βιτρίνα που όλα τα δείχνει τέλεια, αλλά από πίσω κρύβεται βρόμα και δυσωδία που δεν φαίνεται. Απλά, εμείς τα φανερώνουμε όλα, αφού έχουμε τόσα κανάλια, το διαδίκτυο, το ραδιόφωνο. Αυτοί τι έχουν; Όλες οι εποχές έχουν τα στραβά τους, απλά δεν προβάλλονται κι έτσι η εποχή τους είναι αγία στα μάτια μας, ενώ μπορεί αν υπήρχαν τα μέσα που υπάρχουν σήμερα, να ήταν και χειρότερη. Αυτό κανείς δεν το ξέρει. Στην εποχή μας αυτή η σκηνή θα είχε προβληθεί από τα κουτσομπολίστικα κανάλια σε μεσημεριανή εκπομπή και θα είχε φτάσει μέχρι την Αμερική η προβολή της.
- Κοιτάξτε εκείνη φεύγει.
- Ναι, σκέφτηκε ότι έχει και σύζυγο. Τώρα θα το παίξει γατούλα και σ’ εκείνον.
- Όχι, φαίνεται στερημένη από έρωτα κι αυτός είναι ο άνδρας που την ικανοποιεί. Δεν είδατε με τι τρόπο τον φιλούσε και γινόταν ένα μ’ αυτόν; Τα σπίτια τότε ήταν διαφορετικά δομημένα. Οι άνδρες είχαν χωριστές κρεβατοκάμαρες από τις γυναίκες. Άρα το συμπέρασμα που βγαίνει είναι αυτό που καταλάβατε όλοι σας.
- Κουτσομπόληδες! Είπε η Μαρκέλλα οργισμένη. Δεν φτάνει που βρήκαμε μια γωνιά να κοιμηθούμε, εσείς σχολιάζετε όσα διαδραματίστηκαν πριν λίγα λεπτά εδώ, σ’ αυτό το μέρος. Είστε αχάριστοι. Εμείς κρυφά δεν ήρθαμε εδώ; Άντε κοιμηθείτε γιατί αύριο έχουμε μια δύσκολη μέρα.
- Να, φεύγει κι αυτός. Τον τρελό, άφησε ανοικτή την αποθήκη, μας βολεύει αυτό.
- Γιατί να την κλείσει;. Η Αθήνα τότε δεν ήταν όπως σήμερα. Τι να φοβηθεί;
- Σωστά. Τι σκέφτεσαι Βασίλη;
- Είναι εξακριβωμένο ότι θα πεθάνουμε. Αυτή η κατάσταση ξερίζωσε δέντρα και σπίτια. Πώς θα σωθούμε αν είμαστε κλεισμένοι εδώ; Θα έλεγα να σκάψουμε υπόγεια λαγούμια και να μπούμε μέσα.
- Με τα λόγια χτίζονται παλάτια. Από έργα τι γίνεται; Έχεις τα κατάλληλα εργαλεία;
- Κάτι άλλο βρε παιδιά σοβαρότερο, τι θα τρώμε; Ξέρετε ότι δεν έχουμε χρήματα, ότι τα πορτοφόλια μας τα αφήσαμε στην εποχή μας;
- Δόξα τω Θεώ έχει τόσα δέντρα, θα κόψουμε σταφύλια αμύγδαλα και άλλα πολλά καλά να φάμε. Θα πιούμε νερό από το πηγάδι. Εμένα άλλο με προβληματίζει πώς θα ζήσουμε; Τι θα κάνουμε να αποφύγουμε αυτή την καταστροφή που έρχεται;
- Να την αποφύγουμε δεν μπορούμε, αλλά μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε.
- Ουφ! Θέλει σκέψη
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 9: Αχ βρε Κατερίνα, καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς.
Όλα πήγαιναν μια χαρά. Τα ζευγάρια ήταν αγκαλιασμένα και ευτυχισμένα. Την σιωπή και την ηρεμία την έσπασε η Κατερίνα.
- Ξέρεις τι σκέφτομαι Βασίλη μου;
- Τι Κατερινούλα μου;
- Ο θάνατος θα είναι γλυκός, αν πεθάνουμε μαζί.
- Ρομαντική που είσαι καημένη. Είπε ο Ισίδωρος.
- Ναι, τέτοιος χοντρόπετσος που είσαι εσύ! Είπε με παράπονο η Μαρκέλλα.
- Αυτά αγαπητή μου τα έλεγα κάποτε στην πρώην μου και χώρισα. Κανείς δεν ξέρει αν αύριο θα είναι μʼ αυτό το άτομο. Μεγάλα λόγια λοιπόν!
- Επέτρεψε μου να έχω διαφορετική γνώμη από σένα, και θύμισε μου όταν πάμε στην εποχή μας να σου δώσω το πασαπόρτι σου, γιατί αρκετά σʼ ανέχτηκα. Είχε δίκιο η μάνα μου, αξίζω καλύτερη τύχη.
- Ωραία βρες έναν καθωσπρέπει κύριο με κουστούμι και γραβάτα και φτιάξε τη ζωή σου. Θα είστε το τέλειο ζευγάρι. Εγώ πνίγομαι μʼ αυτή τη σκέψη.
- Ντροπή. Εδώ ήρθατε να λύσετε τις διαφορές σας;
- Καλά σας λέει. Ρε παιδιά μην αρπάζεστε. Ωραία, κάντε ό,τι θέλετε όταν γυρίσετε στην εποχή σας, αν επιστρέψετε ποτέ, αλλά σιγότερα να μιλάτε.
- Έχει δίκιο η Παυλίνα. Μην ξεχνάτε ότι παραβιάσαμε ιδιωτικό χώρο Αν μας πιάσουν μπορεί να μας κρεμάσουν. Να μας περάσουν για ληστές ή για κατάσκοπους. Υπήρχε θανατική ποινή τότε. Προσοχή!
- Μα δεν την ακούς τι λέει. Εντάξει, αν θέλει να με χωρίσει μία, εγώ θέλω χίλιες. Δεν την έχω ανάγκη. Δεν θα αναγκαστώ να ξαναφορέσω τη θηλιά για δεύτερη φορά.
- Καταλάβατε με τι υποκείμενο έμπλεξα; Ωραία κύριε, τελειώσαμε.
- Κι εγώ θα βάλω τη γάτα μου να κλαίει.
- Κτήνος!
- Εσύ Τρύφωνα θα πέθαινες για μένα; Είπε η Παυλίνα
- Άμα σου μιλήσω διαφορετικά θα έχω την αντιμετώπιση του Ισίδωρου; Οι πεποιθήσεις μου είναι διαφορετικές με τις δικές σου. Σʼ αγαπώ, αλλά δεν είσαι τα πάντα για μένα.
- Κατάλαβα. Είπε η Παυλίνα.
- Τελικά, μόνο ο Βασίλης εδώ πέρα αγαπά αληθινά. Είπε η Κατερίνα ικανοποιημένη.
- Όχι μόνο ο Βασίλης, κι εγώ απέδειξα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την Νικολέτα.
- Έχει δίκιο. Είπε χαρούμενη η Νικολέτα.
- Εσύ Σωτήρη τι λες; Είπε η Ευανθία.
- Εγώ Εύα μου σκέφτομαι διαφορετικά. Αν πεθάνω για σένα εσύ θα ζήσεις και θα βρεις άλλον έτσι; Γιατί να πεθάνω λοιπόν, αφού έτσι κι αλλιώς χαμένος θα είμαι.
- Αν πεθαίναμε μαζί;
- Τότε αλλάζει.
- Άρα κι ο Σωτήρης αγαπά αληθινά είπε η Ευανθία ικανοποιημένη.
- Εγώ ποιος σας είπε ότι δεν αγαπώ την Παυλίνα μου. Απλά αγαπώ μʼ ένα δικό μου τρόπο.
- Εγώ είμαι πιο πεζός. Απλά γουστάρω να είμαι σήμερα με την Μαρκέλλα, αύριο ποιος ξέρει.
- Δεν θέλω να σʼ ακούω, ούτε να σε βλέπω. Πάω να φύγω έχω συγχυστεί
- Στάσου τρελή, έρχομαι μαζί σου.
- Άφησε με ήσυχη.
- Αυτό θα κάνω. Επειδή μου το ζητάς εσύ. Ακούς Μαρκέλλα;
- Έχω βάλει ωτασπίδες.
- Μαρκέλλα χωρίζουμε το καταλαβαίνεις;
- Δεν είναι για σένα η πρώτη φορά. Μαθημένο το βουνό από τα χιόνια.
- Πού πάει τώρα, θα πρέπει να την ακολουθήσω. Φεύγω παιδιά. Φοβάμαι πάνω στην απελπισία της μην κάνει καμιά τρέλα.
- Την αγαπάς;
- Και βέβαια, πλάκα έκανα. Τι μυγιάγγιχτη που είναι! Δεν έχει καθόλου αίσθηση του χιούμορ.
- Τότε τρέχα. Σταμάτα την! Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις.
- Πάμε κι εμείς είπε η Κατερίνα.
- Είδες τι ανακατωσούρα δημιούργησες;
- Ναι Βασιλάκη, βάλε τα μαζί μου τώρα.
- Αν δεν μιλούσε η γλωσσίτσα σου, θα ήμασταν μια χαρά. Αχ βρε Κατερίνα μου καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς.
- Είμαι θυμωμένη τώρα μʼ αυτό που είπες.
- Λοιπόν, αν αντιδράσω σʼ αυτό θα γίνει το ίδιο σκηνικό. Παύω, και σου προτείνω για το καλό της σχέσης μας να κάνεις το ίδιο.
- Ό,τι πεις.
-Ευτυχώς, που εγώ έχω χιούμορ και δεν θα λάβω υπόψη μου την απάντηση του Τρύφωνα, αλλιώς θα υπήρχε ακόμη ένας χωρισμός. Είπε η Παυλίνα.
- Μα δεν αστειευόμουνα, σοβαρά μιλούσα. Είμαι Μανιάτης εγώ. Αυτό που πάντα πιστεύω, αυτό λέω.
- Δηλαδή θες να με πείσεις ότι…
- Δεν θέλω να σε πείσω για τίποτα. Σʼ αγαπώ με έναν δικό μου τρόπο. Αν σου αρέσει έχει καλώς, αν όχι, ιδού η πόρτα. Δεν θα σε παρακαλέσω.
- Άνω κάτω γίναμε. Μια χαρά ήμασταν. Τι κατάρα έπεσε; Είπε η Ευανθία.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 10: Ο βιασμός
Η Παυλίνα χωρίς να πει τίποτα άλλο ακολούθησε την Μαρκέλλα έξω από τον αχυρώνα, αλλά ο Τρύφωνας ήταν αμετακίνητος βράχος. Έμεινε στη θέση του. Δεν έτρεξε όπως ο Ισίδωρος πίσω της να την ακολουθήσει.
- Όπως έστρωσε ας κοιμηθεί. Αυτή έφυγε, αυτή να ξαναγυρίσει.
Δεν ήθελε να ρίξει τα μούτρα του και να την κυνηγήσει, ενώ ο Ισίδωρος την παρακαλούσε να τον συγχωρήσει. Ο Τρύφωνας είχε άλλες απόψεις ήξερε ότι χωρίς αυτόν δεν κάνει και ότι τον αγαπά και μόνη της θα τον παρακαλέσει να γυρίσει πίσω. Το έχει ξανακάνει πολλές φορές. . Τελικά, απ’ αλλού το περιμένανε, απ’ αλλού τους ήρθε. Η Μαρκέλλα τα ξανάφτιαξε με τον Ισίδωρο, μετά από μια δύσκολη στιγμή, που εκείνος δημιούργησε με τη στάση του. Η Παυλίνα δεν μπόρεσε να διανοηθεί πως ο Τρύφωνας της φέρθηκε ελεεινά. Όλοι λέγανε σκληρό τον Ισίδωρο, άλλος αποδείχθηκε σκληρός. Οι άλλοι τον μάλωναν, δεν ανησυχεί;
Η Παυλίνα περπατούσε μόνη σε έναν άγνωστο δρόμο, απομακρύνθηκε αρκετά. Βρέθηκε σε ένα καφενείο που είχε και ποτό, οι θαμώνες ήταν μόνο άνδρες και κάθισε σε ένα απόμερο τραπεζάκι. Ζήτησε από τον καφετζή- ταβερνιάρη να πιει αλκοόλ, πολύ αλκοόλ απόψε. Να μεθύσει για να ξεχάσει. Να ξεχάσει την απονιά αυτού που την πλήγωσε. Οι άνδρες την έβλεπαν με πάθος και έτριβαν τα μουστάκια τους από ικανοποίηση. Λάμπανε τα μάτια τους. Τους φάνηκε πολύ όμορφη. Ένας απ’ αυτούς την πλησίασε και της μιλούσε χυδαία, όλοι μαζί μετά της μιλούσαν και την πλησίαζαν ερωτικά. Φοβήθηκε πολύ. Πρώτη φορά στη ζωή της ένιωσε τόσες ανάσες μαζεμένες να την πλησιάζουν σαν πεινασμένοι και να ζητάνε σαν λυσσασμένα όρνια το κορμί της και εκείνη ήθελε να κλάψει. Δεν μπόρεσε να ξεφύγει. Μαζί μ’ αυτούς μπήκε στο χορό και ο μαγαζάτορας. Εκείνος ήταν χειρότερος, γιατί προχώρησε και σε φιλιά στο λαιμό. Μακάρι αυτό να ήταν ένας εφιάλτης και να ξυπνούσε. Ένας μεθυσμένος την άρπαξε από το μαλλί και οι άλλοι γελούσαν και ένας απ’ αυτούς άρχισε να γλείφει και να ρουφά τα χείλη της κι εκείνη δεν μπορούσε να αντισταθεί κι έκλεινε τα μάτια γεμάτη από αηδία και φόβο. Ο φόβος έγινε οργή και ντροπή όταν της έβγαλε το φόρεμα μέχρι την κοιλιά και ελευθέρωσε τα στήθη της και προχώρησε μέχρι την κοιλιά. Ένιωθε τόσο ικανοποιημένος μ’ αυτό που έκανε που ζητούσε κι από τους άλλους να πάρουν μεζέ Όλοι μαζί άρχισαν να την φιλάνε. Στο τέλος κόσμος μαζεύτηκε έξω από το μαγαζί και ζητούσε να μπει μέσα να δοκιμάσει.
Εκείνη πάλευε με όλες τις δυνάμεις να ξεφύγει και ένιωσε ανήμπορη μπροστά σε τόσα διψασμένα ανδρικά βλέμματα, φιλιά και χάδια. Η ανάσα τους μύριζε αλκοόλ.
Κεφάλαιο 11: Το κακό προαίσθημα του Τρύφωνα
Οι φίλοι της ανησύχησαν και την έψαχναν. Ειδικά ο Τρύφωνας είχε αρχίσει να ανησυχεί.
- Νόμιζα ότι το έκανε γι’ αστείο. Εντάξει με έπιασε το μανιάτικο. Ήθελα να γίνει το δικό μου. Πού να βρίσκεται; Θεέ μου φύλαξε την! Έσφαλα το ξέρω, μακάρι να είναι καλά!
- Τι γίνεται εκεί; Σ’ εκείνο το καφενείο γιατί ουρλιάζουν;
- Πάμε να δούμε.
- Δεν μας αφορά.
- Έχω ένα κακό προαίσθημα, πρέπει να πάω. Είπε ο Τρύφωνας
- Αφού επιμένεις, πάμε.
Όταν έφτασε εκεί είδε την αγαπημένη του μισόγυμνη να κλαίει με αναφιλητά και άρχισε κι εκείνος να κλαίει. Έδιωξε όσους ήταν έξω από το μαγαζί. Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε κι έγινε μαινόμενος ταύρος. Την άρπαξε από τα χέρια τους και την πήγε μισόγυμνη έξω από το μαγαζί πολύ γρήγορα με ορμή, μαζί με τους φίλους του. Οι φίλοι του την βοήθησαν να ντυθεί. Ο Τρύφωνας άρχισε με οργή την προσπάθεια να ξαπλώσει κάτω όσους την παρενόχλησαν, δηλαδή όλους, και όλοι ήταν τόσο ζαλισμένοι από τα βίαια χτυπήματα που ήταν εύστοχα. Τους είχε ρίξει νοκ άουτ, γιατί ήξερε από πολεμικές τέχνες, κάτι που εκείνη την εποχή δεν ήταν εντελώς γνωστό ακόμη σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν. Μάλιστα, ήταν και μεθυσμένοι. Αυτό άργησε αρκετά να γίνει, γιατί η φουστανέλα που φορούσε ο Τρύφωνας ήταν αρκετά άβολη. Τότε είπε στον καφετζή που δεν ήταν πολύ μεθυσμένος και συνήρθε πρώτος.
- Πειράξατε την γυναίκα π’ αγαπώ. Σας δίνω μια κατάρα. Καταριέμαι εσάς και την πόλη σας σήμερα, αφού είναι ξημερώματα με μεγάλη θύελλα να αφανιστείτε και να γκρεμιστεί το καφενείο σας.
Αυτός μιλούσε τη δημοτική, αλλά μιλούσε γρήγορα και η διάλεκτος αυτή των νέων Ελληνικών τους φάνηκε άγνωστη. Μερικές λέξεις όμως τις κατάλαβαν.
Εκείνοι αδύναμοι άρχισαν να συνέρχονται, αλλά από τους πόνους που είχαν στο κορμί δεν μπόρεσαν να σηκωθούν και από τη ζάλη τους δεν πονηρεύτηκαν να σκεφτούν ότι δεν είναι σαν κι αυτούς, αλλά χρονοταξιδιώτες που ήρθαν από το μέλλον.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 12: Η απογοήτευση της Παυλίνας και η εξαφάνιση του Τρύφωνα
Έφυγαν όλοι από εκείνο το μέρος όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Η Παυλίνα έκλαιγε γεμάτη ντροπή. Ήθελε να κάνει ένα μπάνιο, να βγάλει όλη τη βρόμα από πάνω της. Δεν ήθελε να δει στα μάτια της τον Τρύφωνα. Αρνιόταν να του μιλήσει ή να τον ακούσει κι εκείνος της ζητούσε συγνώμη, και ζήτησε αύριο να πεθάνει στη θύελλα, γιατί τέτοια καθάρματα σαν κι αυτόν δεν αξίζει να ζουν.
Έφυγε κρυφά από την παρέα του και τριγυρνούσε μόνος στους δρόμους της Αθήνας.
- Έφυγε αυτός; Είπε εκείνη τάχα αδιάφορα.
- Ναι, ήθελε να σε απαλλάξει από την παρουσία του. Βλέπεις, νιώθει ένοχος για όσα σου συνέβησαν και αυτοτιμωρείται. Θέλει να πεθάνει αύριο.
- Καλά να πάθει. Ευτυχώς, το κατάλαβε. Σε τέτοια σκουλήκια αξίζει ένα τέτοιο τέλος. Ναι , να πεθάνει γιατί ήταν ανάξιος.
- Ανάξιος; Ξέρεις τι έκανε; Σ’ έσωσε τη στιγμή που άρχισαν να σε γδύνουν εντελώς. Μέχρι την κοιλιά σε φίλησαν. Είδε τον κόσμο που μαζεύτηκε και εμείς του λέγαμε να φύγουμε. Εκείνος επέμενε. Είχε προαίσθημα ότι κάτι γίνεται εκεί μέσα. Δεν είχε άδικο. Σ’ αγαπά με το δικό του τρόπο. Το είπε άλλωστε. Έδιωξε το πλήθος που περίμενε απ’ έξω, μπήκε μέσα και τότε σε άρπαξε και σε έβγαλε έξω και λογαριάστηκε με τους μέσα. Τους ξάπλωσε όλους κάτω. Σε γλίτωσε από σίγουρο βιασμό ανόητη. Ξάπλωσε κάτω με λαβές όλα τα ρεμάλια που σε πασπατεύανε.
- Με έσπρωξε με οργή και με έβγαλε μισόγυμνη από το καφενείο-ταβέρνα έξω. Το είπες κι εσύ. Ξεφτιλίστηκα απόψε εξαιτίας του.
- Και ποιος σε ξέρει εδώ. Μόνο εμείς. Εμείς θα το ξεχάσουμε. Το έκανε επίτηδες για να προλάβει να μην αντιδράσουν αυτοί. Για καλό τα έκανε. Εγώ στάθηκα στο κεφαλόσκαλο του καφενείου και τα είδα όλα. Εμείς σε ντύσαμε Είχες πάθει σοκ. Έμοιαζες με λιπόθυμη. Όταν συνήρθες άρχισες να κλαις. Είπε ο Σωτήρης.
- Λέτε να του συμβαίνει κάτι; Θα πρέπει να τον δεχτώ πίσω.
- Αν φυσικά τον βρούμε και είναι ζωντανός.
- Τελικά μ’ αγαπάει με το δικό του τρόπο. Έπρεπε να τον πιστέψω. Μου το είπε άλλωστε.
- Είναι Μανιάτης ο άνθρωπος, τι να κάνουμε;
- Αυτό όμως δεν πρέπει να τον κάνει εγωιστή.
Κεφάλαιο 13: Η συμφιλίωση της Παυλίνας με τον Τρύφωνα
Ο Τρύφωνας βρήκε ένα υπόγειο καταφύγιο, λαγούμι, από τον καιρό του πολέμου, της επανάστασης του 21. Μάλιστα έμοιαζε με μια βαθιά σπηλιά. Όταν σωθούν χάρη σ’ αυτόν, τότε η Παυλίνα θα τον δεχτεί πίσω. Δεν μπορεί να σκεφτεί τη ζωή του χωρίς αυτήν. Πως το έκανε αυτό το πράγμα; Έπρεπε να τους βρει και να τους οδηγήσει σ’ αυτή τη σπηλιά. Σε λίγες ώρες ο καιρός θα χαλάσει και θα γίνει το κακό. Χρόνος για περισσότερη καθυστέρηση δεν υπάρχει.
Η Παυλίνα ένιωθε χάλια και έκλαιγε. Έδειξε την αγάπη του με πράξεις τελικά. Έπρεπε να δώσει τόπο στην οργή. Μια τέτοια στιγμή έπρεπε να είναι ενωμένοι και αντ’ αυτού μια κατάρα τους κράτησε μακριά τον έναν από τον άλλο. Εκείνος είδε όλη την παρέα να περπατάει και ήθελε να τρέξει, αλλά πάλι ο εγωισμός του τα χάλασε. Κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο, μια τεράστια βελανιδιά, και παρακολουθούσε την Παυλίνα να κλαίει. Δεν άκουγε όμως τι έλεγε γιατί ήταν μακριά.
-- Ίσως εδώ ο εγωισμός μου λειτούργησε σωστά. Η Παυλίνα ενδιαφέρεται. Άρχισε να βρέχει και τρώει τη βροχή. Θα πάμε σε εκείνο το λαγούμι που βρήκα. Πιστεύω να μας χωράει όλους. Αν δεν μας χωράει, εμείς οι άνδρες θα μείνουμε έξω.
Πέρασαν όλοι μπροστά από το δέντρο που ήταν κρυμμένος και από τη μία πλευρά ήταν εκείνος και από την άλλη οι εννέα φίλοι Ευτυχώς, ήταν μια βελανιδιά με πολύ πλατύ κορμό και δεν τον αντιλήφθηκαν, αλλά ούτε κι εκείνος τους αντιλήφθηκε ότι θα σταματούσαν εκεί. Νόμιζε ότι είχαν φύγει, μέχρι που άκουσε τη συνομιλία τους πια, αφού πλησίασαν κοντά και δεν φανερώθηκε αμέσως, θα το έκανε την κατάλληλη στιγμή.
- Θα σταματήσουμε λίγο εδώ. Είμαι πολύ απογοητευμένη. Ωραία, του είπα ότι δεν θέλω να του μιλήσω. Έπρεπε να φύγει; Ας έμενε. Η μάνα μου λέει πως όταν ένας άνδρας αγαπά, επιμένει.
- Από τη στιγμή που τον διώχνεις, τι να κάνει; Κοροΐδο ήταν να μείνει; Είπε ο Σωτήρης.
- Βέβαια. Για να μείνει και να επιμένει ένας άνδρας πρέπει να έχει ένα δείγμα ότι ενδιαφέρεσαι. Όταν τον διώχνεις, πνίγει αυτή την αγάπη όσο κι αν σε θέλει. Έχει δεδομένο ότι δεν τον θέλεις. Πού να φανταστεί ο άνθρωπος ότι τον διώχνεις και τον θέλεις. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Αν τον θέλεις τον κρατάς. Αν δεν τον θέλεις πρέπει να φύγει.
- Κι αν έχει πεθάνει ήδη; Και αν κλαίει και υποφέρει χωρίς εμένα;
- Αυτά να τα σκεφτόσουν πριν τον διώξεις. Ωραία, αφού τον αγαπάς και σ’ αγαπά, γιατί έπρεπε να γίνει όλο αυτό; Εξήγησε μας.
- Έχετε δίκιο. Υπάρχουν άνδρες που αγαπάνε, αλλά έχουν διαμορφώσει και έναν χαρακτήρα που τους κάνει διαφορετικούς από τους άλλους. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ο Τρύφωνας ήταν ένας απ’ αυτούς. Αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος δεν θα αντιδρούσα. Θα τον έκλεινα στην αγκαλιά μου.
- Τι το λες και δεν το κάνεις! Ακούστηκε μια φωνή γνώριμη που την αναστάτωσε σύγκορμη.
- Που είσαι Τρύφωνα; Πού είσαι αγάπη μου;
- Από την άλλη πλευρά της βελανιδιάς. Ευτυχώς, ήρθαν έτσι τα πράγματα που άκουσα αυτά που έπρεπε να ακούσω. Συγνώμη για όλα Παυλίνα. Εγώ είμαι η αιτία που πέρασες τόσα απόψε κουκλίτσα μου. Είπε και έκλαιγε με μαύρο δάκρυ.
- Πάψε να κλαις. Οι άνδρες δεν κλαίνε. Εγώ συγνώμη που νόμιζα ότι είσαι σαν τους άλλους.
- Μπορείς να μ’ αλλάξεις εσύ, αν θες.
- Όχι, δεν έχω αυτό το δικαίωμα. Τώρα που ξέρω ότι μ’ αγαπάς.
- Πώς το κατάλαβες ότι σ’ αγαπώ;
- Ποιος άλλος θα με έσωζε από τα κτήνη; Ποιος άλλος από τους τέσσερις άνδρες της παρέας μας έφθασε στο σημείο να δείξει με πράξεις τα όσα πρεσβεύει; Οι άλλοι τέσσερις είπαν λόγια. Ποιος απ’ αυτούς θα τα έβαζε με θεούς και δαίμονες για να με υπερασπιστεί; Για να με βγάλει από την κόλαση και να παίξει την ζωή του απόψε κορώνα γράμματα; Κανείς! Μόνο εσύ το απέδειξες έμπρακτα.
- Πάντως ό,τι και να έγινε εγώ θα γίνω αυτό που θες.
- Θα σου πω μια αληθινή ιστορία κι ό,τι θέλεις κάνε. Είπε η Νικολέτα.
Μια κοπέλα αγαπούσε ένα παλικάρι ιδιότροπο σαν κι εσένα. Είχε όνειρα από τη ζωή να τον αλλάξει και να τον μετατρέψει σ’ ένα ανθρωπάκι στα μέτρα της, χωρίς να σεβαστεί την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του. Αυτός για να μην την χάσει έγινε αυτό που ήθελε. Δεν θα το πιστέψεις. Αυτό το πλάσμα δεν της άρεσε πια και τον απάτησε με κάποιον άλλο που είχε τον προηγούμενο χαρακτήρα εκείνου. Αν ο άνδρας είναι έτσι στη φύση του, έτσι πρέπει να μείνει. Εσώψυχα αυτός ο χαρακτήρας σου αρέσει. Όταν τον ερωτεύεσαι, αυτό πραγματικά θες. Αν θες να είναι μαλθακός, θα είναι μαλθακός. Αν θες εσώψυχα να είναι ιδιότροπος, αν τον αλλάξεις η ψυχή θα αντιδράσει και το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό.
- Έχει δίκιο Τρύφωνα η Νικολέτα. Δεν θέλω να αλλάξεις. Να μείνεις αυτός που είσαι, διότι εγώ εσένα αγάπησα.
- Πρέπει να φύγουμε απ’ αυτό το δέντρο, γιατί άρχισε να φυσά και πολύ φοβάμαι ότι το δέντρο αυτό θα ξεριζωθεί. Θα μας πάρει μαζί του στο πέρασμά του και ποτέ δεν θα ξαναδούμε την εποχή μας.
- Συμφωνώ με το Σωτήρη. Λοιπόν αφήστε τώρα τα λόγια και πάμε. Βρήκα ένα υπόγειο λαγούμι από τον καιρό της επανάστασης. Θα μείνουμε εκεί για αρκετό καιρό. Ευτυχώς είναι υπόγειο και βαθύ και θα σωθούμε από την θύελλα.
- Μπράβο Τρύφωνα είπαν όλοι και του έσφιξαν το χέρι. Μόνο η Παυλίνα τον έσφιξε στην αγκαλιά της και του σφράγισε τα χείλη με ένα γλυκό φιλί.
- Το πιστεύετε ή όχι, μόνο αυτό το μπράβο με ικανοποίησε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 14: Μεταξύ δύο εποχών. Το περίεργο διαμέρισμα.
Δεν πήρε απάντηση και τους πήγε αμέσως στο λαγούμι που βρήκε. Μπήκε μέσα κι αυτός μαζί τους. Μάλιστα, όταν μπήκαν μέσα είδαν ότι υπήρχαν πολλοί διάδρομοι. Αυτοί προχωρούσαν όλο ευθεία. Ξαφνικά, είδαν ένα φως και κατευθύνθηκαν προς αυτό. Στο τέρμα του είδαν πάλι το γεφύρι που είχαν πρωτοδεί και διέσχισαν. Πήραν πάλι τον ίδιο δρόμο και ακούστηκε ένα μπαμ. Πέταξαν ψηλά και έπεσαν στο κενό και άραξαν σ’ ένα κήπο. Εκεί είδαν ένα πολυτελέστατο απέραντο σπίτι της εποχής τους, έμοιαζε σαν το σπίτι του Big Brother, αλλά φορούσαν ακόμα τα παλιά τους ρούχα.
Είδαν μια κόκκινη πόρτα που έγραφε: «Ελάτε μέσα γρήγορα.».
Στο 1852 άρχισε η θύελλα, έγινε όπως ακριβώς το ήξεραν. Το διαμέρισμα αυτό είχε τηλεόραση και είδαν από μια κεντρική αναμμένη τηλεόραση του σαλονιού την καταστροφή, χωρίς να τους επηρεάσει. Εδώ ήταν ασφαλείς. Πραγματικά, σ’ αυτό το διαμέρισμα υπήρχαν πέντε διπλά κρεβάτια και ισάριθμες κρεβατοκάμαρες. Μια κρεβατοκάμαρα αντιστοιχούσε για κάθε ζευγάρι. Κάθε δωμάτιο είχε μια ντουλάπα με γυναικεία και ανδρικά ρούχα της εποχής τους. Μάλιστα, ήταν τα συγκεκριμένα που φορούσαν πριν βάλουν ο καθένας τα ρούχα της άλλης εποχής. Ντύθηκαν όλοι και τα ρούχα του προπερασμένου αιώνα εξαφανίστηκαν. Η Μαρκέλλα παρατήρησε ότι μόνο το φουλάρι της έλειπε, αλλά μάλλον θα το έχασε.
Στην κουζίνα υπήρχαν δύο ψυγεία μ’ όλα τα καλά και άρχισαν λαίμαργα να τρώνε. Ο Βασίλης φοβήθηκε και δεν δοκίμασε τίποτα. Τον ακολούθησε και η Κατερίνα. Οι υπόλοιποι όμως έφαγαν μέχρι σκασμού.
- Ποιος θα μας πει πού είμαστε;
Είδαν ένα χαρτάκι που έγραφε:
Όποια απορία έχετε ελάτε στην αίθουσα 30, θα λυθεί.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 14 Συνέχεια
Πήγαν στην αίθουσα 30, όπως τους ζητήθηκε. Εκεί είδαν ένα μεγάφωνο και από εκεί ακούστηκε μια φωνή:
- Βασίλη, Κατερίνα φάτε όπως οι άλλοι. Μη φοβάστε. Μόλις φάτε θα τα μάθετε όλα. Είδαν ότι οι φίλοι τους δεν έπαθαν τίποτα κι έφαγαν κι αυτοί. Μόλις έφαγαν επανήλθαν σ’ αυτή την αίθουσα.
- Φάγαμε. Πες μας τώρα τι κάνουμε;
- Λοιπόν θα πάτε στα κρεβάτια σας και θα κοιμηθείτε όλοι να ξεκουραστείτε. Εναλλακτικά, αν δεν θέλετε να κοιμηθείτε μπορείτε να δείτε τηλεόραση ή να εξερευνήσετε αυτό το σπίτι. Είναι απέραντο και έχει πολλές σάλες. Κάντε ό,τι θέλετε. Δεν υπάρχουν κάμερες, δεν σας παρακολουθεί κανείς. Θα μείνετε εδώ για μία εβδομάδα. Μετά από μια εβδομάδα θα τα ξαναπούμε. Μη φοβάστε. Να μου έχετε εμπιστοσύνη. Είστε εγκλωβισμένοι στις δύο εποχές. Θα διορθωθεί αυτό σε λίγο καιρό.
- Γιατί μας το κάνατε αυτό;
- Πρέπει να πάτε στη Ρόδο του 2012. Υπάρχουν όμως κάποια προβλήματα: Το όνομά σας είναι αναρτημένο σε όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας, οι φωτογραφίες σας βρίσκονται αναρτημένες σε κάθε αεροδρόμιο, λιμάνι, σταθμό. Για την ανυπαρξία το φως στην Ομίχλη με τη Νικητούλη σας ζητά. Είναι μια εκπομπή που στον υπαρκτό κόσμο δεν εκπέμπει πια δυστυχώς, γιατί το κανάλι έχει προβλήματα και είναι κλειστό. Πρέπει οπωσδήποτε να δημιουργήσουμε ένα παράλληλο σύμπαν και μέσα σ’ αυτό να σας βάλουμε, ώστε να περαιωθεί η υπόθεσή μας. Άλλωστε, για να γίνει σωστά πρέπει να είναι καλοκαίρι και στο δικό σας σύμπαν είναι σήμερα πρώτη Μαρτίου, χει ταραχές, πείνα, δυσκολίες, οικονομική κρίση. Αυτό θα δυσκολέψει πολύ το έργο μας. Έπειτα, όταν κάνετε αυτά που θέλουμε, θα φύγετε. Θα πάτε στο δικό σας σύμπαν, στην πατρίδα σας και στην εποχή σας.
- Γιατί αυτό το παράλληλο σύμπαν δεν το κάνατε από την αρχή, ώστε να είμαστε στα σπίτια μας τώρα;
- Αυτός ήταν ο αρχικός μας σκοπός, να ήσασταν στα σπίτια σας και παράλληλα εσείς οι ίδιοι να περνάτε όσα περάσατε, δηλαδή να έχετε δύο παράλληλες ζωές, να ζείτε κι εδώ κι εκεί χωρίς να το αντιληφθείτε, αλλά ο Στάθης ο φίλος σας πρόσβαλε την Έλβα, την αγαπημένη μου σύντροφο, την Ελένη – Βασιλεία, την πριγκίπισσα της καρδιάς μου, το ελαφάκι, και έπρεπε να τιμωρηθείτε όλοι γι’ αυτό. Το κρίμα του ενός το χρεώνεται όλη η παρέα δεν το ξέρετε;
- Ά ρε Στάθη! Και πού θα πούμε στους δικούς μας ότι επήγαμε;
- Θα δηλώσετε ότι έχετε μερική αμνησία. Ότι δεν θυμάστε που επήγατε, ενώ ξέρετε ποιοι είστε. Θα φροντίσουμε εμείς αυτό να φανεί στα εγκεφαλογραφήματα που θα σας κάνουν. Θέλετε αυτές τις περιπέτειες να τις θυμάστε ή να τις ξεχάσετε;
- Να τις θυμόμαστε.
- Εγώ θέλω να ξεχάσω αυτά που πέρασα. Είπε η Παυλίνα κλαμένη.
- Παυλίνα μου δεν τα πέρασες στ’ αλήθεια όλα αυτά. Αν είχατε ρολόι θα βλέπατε ότι σταματήσαμε για λίγο το χρόνο. Αυτό που πέρασες ήταν μια περιπέτεια περίεργη, σαν όνειρο, αλλά όνειρο δεν ήταν. Αυτή η ιστορία δεν έγινε ποτέ. Μόλις αυτοί ήπιαν, μετά βρέθηκαν στο πάτωμα από την πολύ οινοποσία και όχι από τα χτυπήματα του Τρύφωνα. Καταλάβατε;
- Μα το βίωσα.
- Ήταν μια εικονική πραγματικότητα που την προκαλέσατε οι ίδιοι με τη συμπεριφορά σας. Έπρεπε να σας προφυλάξω. Τα γεγονότα ήταν με ελεύθερη βούληση. Λέτε να μην σας έπιανε το παράνομο ζευγάρι είδηση έτσι που ξεσηκώσατε τον κόσμο με τις φωνές σας; Εκείνο ήταν πραγματικό γεγονός. Όπως και το άλλο, αλλά φροντίσαμε να μην σας ακούσουν για να μην αναστατώσετε τα τεκταινόμενα. Ήσασταν σαν θεατές στην εποχή αυτή για να μη δημιουργηθούν χρονικά παράδοξα. Εμείς, οι ίδιοι, δεν θέλαμε να γίνει αυτό. Το εμποδίσαμε με κρυφό ηχητικό μανδύα για το καλό σας. Απορρόφησε τις φωνές σας και δεν σας αντιλήφθηκαν. Γι’ αυτό το λόγο δεν σας κυνήγησε κανείς. Αν σας αφήναμε μόνους θα είχατε πεθάνει. Τότε υπήρχε η θανατική ποινή. Θα τα κάνατε μούσκεμα. Το 1852 θα ήταν για σας η καταδίκη σας. Δεν θέλαμε να γίνει έτσι.
- Ευχαριστούμε.
- Καταπληκτικό! Και το βιασμό, γιατί τον προκαλέσατε;
- Σκόπιμα, για δύο λόγους. Για να βρει ο Τρύφωνας το λαγούμι και να γίνει ήρωας στα μάτια της Παυλίνας, ώστε να μην χωρίσουν. Την αγαπά αληθινά, αλλά παράλληλα είναι εγωιστής. Αν η Μαρκέλλα δεν έδινε άφεση αμαρτιών στον Ισίδωρο, κάτι θα πάθαινε κι αυτή, όχι ότι έχουμε κάτι προσωπικό με την Παυλίνα κι έπαθε αυτά που έπαθε καταλάβατε; Επειδή ήταν εικονική η σκηνή που ζήσατε, θα την βγάλετε από τη σκέψη σας. Άρα το αίτημα της Παυλίνας, γίνεται δεκτό. Δεν σας θέλαμε ούτε νεκρούς, ούτε χωρισμένους. Οι ενέργειές σας κόντεψαν να μου τινάξουν στον αέρα το σχέδιο διάσωσης της αγαπημένης μου. Από εδώ και πέρα παύει η παρακολούθηση. Το σπίτι μας στη διάθεσή σας. Έχει 5 κρεβατοκάμαρες, 160 αίθουσες, από τις οποίες οι 129 είναι όσα βάζει ο ανθρώπινος νους και η 130η είναι ο δρόμος της επιστροφής σας, αλλά μόνο όταν το ορίσω εγώ. Θα μάθετε μελλοντικά πολλά γι’ αυτή την πόρτα. Οι προηγούμενες πόρτες έχουν πράσινο χρώμα. Η 130η έχει κόκκινο χρώμα αυτή τη στιγμή, αλλά όταν σας επιτραπεί η είσοδος θα πρασινίσει. Υπάρχουν επίσης 10 αίθουσες με γεγονότα ανύπαρκτα που δεν μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους, 10 πόρτες που κρύβονται οι αληθινές απαντήσεις όλων των σημερινών αναπάντητων ερωτημάτων. και 10 πόρτες που θα προστεθούν πράγματα που υπάρχουν σήμερα και δεν θα υπάρχουν αύριο. Είναι κενές. Από την αίθουσα 30 δηλαδή θα μεταφερθούν εδώ. Από τις αίθουσες αυτές έχετε δικαίωμα να δείτε μόνο τις 129. Οι άλλες είναι κλειστές κόκκινου χρώματος και δεν σας αφορούν. Η 130η θα μείνει προσωρινά κλειστή. Θα ανοίξει όταν πάτε στην Ρόδο. Επίσης το διαμέρισμα αυτό διαθέτει μια κουζίνα, που ό,τι τρώτε ξαναμπαίνει στη θέση του, δηλαδή το φαγητό δεν τελειώνει ποτέ και επίσης διαθέτει 10 τουαλέτες. Ο καθένας θα έχει τη δική του. Έχετε το δικαίωμα επιλογής. Μπορείτε να κολλήσετε ταμπελίτσα με το όνομά σας για να τη ξεχωρίζετε. Οι πόρτες της τουαλέτας, της κουζίνας και των δωματίων ύπνου είναι πράσινου χρώματος Επίσης έχετε ένα κοινό σαλόνι στο οποίο μπορείτε να κάθεστε αν θέλετε τα απογεύματα με ένα τραπεζάκι, δέκα πολυθρόνες και έναν τριπλό καναπέ.
- Αν είναι έτσι περνάμε μπέικα εδώ. Δεν μένουμε για πάντα; Τι λέτε παιδιά;
- Είσαι ανόητος Ισίδωρε. Αν φέρεστε έτσι επιπόλαια, θα τα χάσετε όλα.
- Αστειευτήκαμε φίλε. Τ’ όνομά σου;
- Θα με φωνάζετε Μάρκο. Είμαι κανονικός άνθρωπος όπως εσείς, αλλά με μάγεψε η μητέρα μου και περιπλανιέμαι στο χρόνο. Βοηθώντας την Έλβα, βοηθάτε κι εμένα, γιατί θα διαλύσετε τις δυνάμεις της. Όποιο πρόβλημα έχετε θα πηγαίνετε στην αίθουσα νούμερο 30 και θα πιάσετε ένα μικρόφωνο και θα λέτε Μάρκο έλα, και θα έρχομαι διότι, όπως προείπα, δεν παρακολουθείστε πια. Ό,τι κάνετε δεν θα έχετε προστασία από πουθενά.
- Μόνο από το Θεό είπε η Μαρκέλλα.
Ο Μάρκος δεν της απάντησε τίποτα άλλο κι έπαψε να τους μιλά.
Μείνανε πια μόνοι στο σπίτι. Δεν ένιωσαν πια να παρακολουθούνται. Ήθελαν να κοιμηθούν, το είχαν ανάγκη, αλλά προτίμησαν να εξερευνήσουν το σπίτι. Πήγαν στα μπάνια και διάλεξε ο καθένας το δικό του. Μάλιστα, ο καθένας τοποθέτησε μια αυτοκόλλητη ταμπελίτσα με το όνομά του έξω από την πόρτα για να μην μπερδεύονται Το ίδιο έγινε και με τις κρεβατοκάμαρες. Μόνο που στις κρεβατοκάμαρες τα ονόματα ήταν δύο. Μάλιστα είχαν κι από μία τηλεόραση που είχε 2 τηλεκοντρόλ. Το ένα έδειχνε τα εικονικά κανάλια της εποχής του 2012 και το άλλο την εποχή του 1852. Όχι κανάλια αυτής, αλλά γεγονότα. Γιατί, όπως προείπα, το 1852 δεν υπήρχε ακόμα τηλεόραση. Έβαλαν όλοι σαν αχρείαστο το τηλεκοντρόλ του 1852 στο συρτάρι και κράτησαν αυτό που τους ενδιέφερε. Όλοι παρακολούθησαν όλα όσα ειπώθηκαν, όσες ανακρίσεις γίνανε σαν να ήταν υποθετικά το Β΄ μέρος από την εκπομπή το φως στην ομίχλη που παρουσιάζει η Φωτεινή Νικητούλη. Το κακό ήταν ότι έμειναν χωρίς δουλειά, διότι ο εργοδότης τους ανακοίνωσε ότι λυπάται πολύ που έχασε τόσο πολύτιμους συνεργάτες, αλλά δεν μπορεί να μείνει κλειστή η επιχείρησή του. Δήλωσε, πως αν αργήσουν πολύ να επιστρέψουν θ’ αντικατασταθούν από άλλους. Ήδη έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και ζητά 9 άτομα. Δεν τους πείραξε και πολύ, όλοι ήταν πλουσιόπαιδα. Από χόμπι δούλευαν. Ας φάει κάποιος που έχει πραγματική ανάγκη.
Τελικά, δεν εξερεύνησαν το σπίτι, όπως αρχικά είχαν αποφασίσει, αλλά όλοι κάθισαν ξαπλωμένοι και αγκαλιασμένοι στα κρεβάτια τους και ξενύχτησαν να παρακολουθούν την εικονική εκπομπή. Αυτοί δεν πρόσεξαν τα λόγια του Μάρκου και νόμιζαν ότι ήταν πραγματική. Έβλεπαν τους δικούς τους να αγωνιούν και να κλαίνε και τους φώναζαν ότι είναι καλά, ότι θα επιστρέψουν, αλλά εκείνοι δεν μπορούσαν να τους ακούσουν. Μετά το πέρας της εκπομπής, τρεις το πρωί, κοιμήθηκαν. Η Μαρκέλλα έμαθε πού πήγε το φουλάρι της και μάλιστα ήξεραν πια ότι όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα ήταν στα χέρια των συγγενών τους, κι αυτή η σκέψη τους ανακούφιζε. Ήταν όλοι δακρυσμένοι που είδαν τους δικούς τους, αλλά η Κατερίνα περισσότερο απ’ όλους που είδε το μικρό ανιψάκι της Θανασάκη να την καλεί και του έλεγε.
- Θα ’ρθω καρδούλα μου το γρηγορότερο και ο Βασίλης προσπαθούσε πάντα να την ηρεμήσει, γιατί αυτή η ιστορία την είχε κάνει ψυχικό ράκος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 15: Οι πρώτες έξι αίθουσες.
Το μεσημέρι της άλλης μέρας ξύπνησαν κατά τις 1 και κάθισαν να φάνε. Έφαγαν, όπως εχθές, και πραγματικά δεν σώθηκε τίποτα. Όσο έτρωγαν, τόσο αυτά που έτρωγαν αναπληρώνονταν. Το ίδιο πρόσεξαν ότι έγινε και στο νερό και στο φαγητό, ακόμα και στις μπύρες. Αυτές οι μπύρες όμως δεν μεθούσαν. Μόνο το νερό τους ξεδιψούσε, και το φαί τους χόρταινε. Τώρα ήταν έτοιμοι να δουν τις αίθουσες.
Πήγαν στην αίθουσα νούμερο ένα με τίτλο: «Τα χαμένα βιβλία και χειρόγραφα» και είδαν ότι υπήρχε μια βιβλιοθήκη με όσα βιβλία έχουν χαθεί. Είδαν π.χ. ότι ο Αριστοφάνης δεν είχε μόνο 11 κωμωδίες. Πραγματικά. οτιδήποτε δεν σώζεται σήμερα βρισκόταν σ’ αυτή την απέραντη βιβλιοθήκη. Βιβλία μαγισσών που έχουν καεί, αιρετικά, αντιαιρετικά, ό,τι έχει γραφτεί και έχει χαθεί, πεταχτεί, σβηστεί ανά τους αιώνες σε όλο τον κόσμο.
Πήγαν στην αίθουσα νούμερο δύο και είδαν ότι υπήρχε μια απέραντη βιβλιοθήκη που έγραφε απ’ έξω: «Χαμένα Ακασικά αρχεία», εδώ είδαν σε οθόνες όλα τα χαμένα όνειρα, τις σβησμένες ελπίδες, ευχές και επιθυμίες επιφανειακές που δεν πραγματοποιήθηκαν, χαμένους όρκους κ.λ.π.» . Αυτά ακριβώς, όλα τα χαμένα όνειρα, τις σβησμένες ελπίδες τις είδαν και γραμμένες σε ντοσιέ και ταξινομημένες με αλφαβητική σειρά. Κάθε χώρα είχε ένα χρώμα. Τα αρχεία των Ελλήνων ήταν με μπλε σκούρο χρώμα. Μιλάμε όμως για απέραντες αίθουσες που καταλάμβαναν πολύ χώρο. Χιλιόμετρα.
Πήγαν στην αίθουσα νούμερο τρία και είδαν ότι απ’ έξω έγραφε: «Προσευχές που δεν έχουν υλοποιηθεί» Όταν μπήκαν μέσα είδαν ότι υπήρχε ένας υπολογιστής όπου ο κόσμος έστελνε την προσευχή του. Μάλιστα, αυτό τους έκανε να πιστέψουν ότι ο Μάρκος ήταν ένας άγγελος κι αυτό είναι το σπίτι του Θεού. Όλα είναι συμβολικά. Αλλά τι θα γινόταν; Θα έβλεπαν τον ίδιο το θεό; Θεέ μου, βρίσκονται μεταξύ ζωής και θανάτου; Σίγουρα κάτι γίνεται εδώ. Αλλά τι; Δεν μπόρεσε το φτωχό τους μυαλό να σκεφτεί κάτι.
Πήγαν στην αίθουσα νούμερο τέσσερα, με τίτλο: «Ταξίδι των αναμνήσεων στο δρόμο της Λήθης». Είδαν πάλι βιβλία και φακέλους. Εδώ κρύβονταν όλες οι κακές αναμνήσεις των ανθρώπων που επεξεργαζόταν ο εγκέφαλος και τις αφαιρούσε για να πάνε ταξίδι με προορισμό τη λήθη. Αυτές οι αναμνήσεις που χάθηκαν ταξινομούνται εδώ. Δεν υπάρχουν πια στη σκέψη τους. Είδαν ένα κόκκινο βελάκι το ακούμπησαν και η αίθουσα αναπτύχθηκε. Τότε είδαν ανθρώπους να κοιμούνται και τα όνειρά τους να φαίνονται σε απέραντες οθόνες και μόλις τελείωνε το όνειρο βρισκόταν σε θέση delete και οι αναμνήσεις έπεφταν σε έναν κάδο.
Στην αίθουσα νούμερο πέντε με τίτλο: «Αλλαξοπιστία» ήταν ταξινομημένοι σε ντοσιέ οι άνθρωποι που αλλαξοπίστησαν, ανάλογα με το παλιό τους θρήσκευμα. Αλλού ήταν οι Χριστιανοί, αλλού οι βουδιστές, αλλού οι μουσουλμάνοι που σήμερα έχουν άλλο θρήσκευμα. κ.ο.κ.
Η αίθουσα νούμερο έξι δεν είχε κάτι θεϊκό. Ήταν μια αίθουσα απέραντη με τίτλο: «Ψυχαγωγία» Είχε θέατρο, σινεμά, μπιλιάρδο κ.α. Ό,τι ψυχαγωγεί τον άνθρωπο. Υπήρχαν αμέτρητα είδη ψυχαγωγίας και ήταν η μεγαλύτερη αίθουσα απ’ όλες. Καταλάμβανε τον μεγαλύτερο χώρο. Έτσι τους φάνηκε. Εδώ σταμάτησαν και κάθισαν μέχρι τα μεσάνυχτα και αποφάσισαν αύριο να δουν την αίθουσα επτά και τι μυστήριο κρύβει. Ευτυχώς, είχαν πάρει μαζί τους φαγητό και δεν χρειάστηκε να διακόψουν για να πάνε να φάνε. Διέκοπταν όμως όποτε ήθελαν να πάνε τουαλέτα και έβρισκαν τους φίλους τους εκεί. Ήθελαν πολύ να δουν την αίθουσα 7. Προηγουμένως όμως έπρεπε να μάθουν τι μυστήριο κρύβει αυτό το σπίτι. Τους είπε κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι αρκετά για να το καταλάβουν εις βάθος. Ήθελαν περισσότερες διευκρινήσεις.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 16: Τι μυστήριο κρύβεται σ’ αυτές τις αίθουσες
Την άλλη μέρα πήγαν στην αίθουσα τριάντα για να βρουν το Μάρκο, να εξηγηθούν μαζί του. Να μάθουν την αλήθεια. Πέθαναν ή όχι; Κάτι έπρεπε να τους απαντήσει. Στην αίθουσα 30, που ήταν και η μικρότερη απ’ όλες, υπήρχε ένα τραπέζι, μια καρέκλα Πάνω στο τραπέζι ήταν τοποθετημένο ένα μικρόφωνο. Στον τοίχο, πάνω από το τραπέζι, υπήρχε ένα μεγάλο μεγάφωνο και ψηλά στο ταβάνι τοποθετημένες κάμερες και προβολείς. Στη μέση υπήρχε στρωμένο ένα περσικό χαλί. Επιπλέον, πιο πέρα υπήρχαν δέκα καρέκλες και καθένας κάθισε σε μία. Το σχήμα που ήταν τοποθετημένες οι καρέκλες ήταν αμφιθεατρικό, ημικύκλιο και καθένας κάθισε δίπλα στο ταίρι του. Ήταν ανά δύο.
Αυτή η αίθουσα ήταν η μόνη που είχε ένα μεγάλο παράθυρο, που καταλάμβανε όλο τον απέναντι τοίχο από το τραπέζι που προαναφέρθηκε. Ήταν ένα τεράστιο μεταλλικό παράθυρο με κόκκινες κουρτίνες, με θέα έναν υπέροχο κήπο που είχε τα πάντα και στην μέση ένα πολύχρωμο σιντριβάνι που ανάβλυζε νερό. Πιο πέρα στο βάθος σαν φόντο υπήρχε εκείνο το γεφύρι που είχαν πορευτεί δύο φορές. Μία στην αρχή της αναζήτησής τους και άλλη μία τώρα που επισκέφτηκαν το σπίτι αυτό. Το τοπίο ήταν διπλό. Έβλεπες κενό και αχνοφαίνονταν τα κτίρια. Όχι, δεν ήταν ομίχλη, όπως θα νομίσετε από την περιγραφή αυτή, απλά ήταν παγιδευμένοι σε δύο εποχές και αυτό ήταν η αιτία του συγκεκριμένου φαινόμενου.
Τότε, άνοιξε μια πορτούλα και εμφανίστηκε μπροστά τους ένας άνθρωπος με κατάλευκα ρούχα. Άσπρο κουστούμι, άσπρη γραβάτα, άσπρο πουκάμισο, τα πάντα ήταν άσπρα. Κάθισε στη μονή καρέκλα δίπλα στο τραπέζι και σαν φοιτητές που άκουγαν το λέκτορά τους, τον παρακολουθούσαν όλη την επόμενη ώρα και ήθελαν να μάθουν τα πάντα.
- Με καλέσατε; Είπε εκείνος.
- Είσαι ο Μάρκος;
- Ναι, Αυτοπροσώπως. Αποφάσισα να έρθω να τα πούμε, για να γνωριστούμε καλύτερα. Τι θέλετε;
- Θέλουμε να ξέρουμε τι γίνεται εδώ. Πού είμαστε; Μπήκαμε στις πέντε πρώτες αίθουσες και είδαμε περίεργα μηνύματα που μας βεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε στον άλλο κόσμο. Καλά καταλάβαμε; Πεθάναμε;
- Ηρεμήστε. Όχι, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απλά, για τον κόσμο σας είστε προς το παρόν ανύπαρκτοι. Όλα μπερδεύονται, γιατί απλά υπάρχετε και δεν υπάρχετε συνάμα. Γι’ αυτό κυκλοφορείτε άνετα σχεδόν σ’ όλες τις αίθουσες του σπιτιού αυτού. Αυτή είναι μια προσωρινή κατάσταση. Σας τ’ ορκίζομαι στην Έλβα μου, που πιο ιερό όρκο δεν έχω, θα πάτε κάποτε στην εποχή σας, φτάνει να ολοκληρώσετε την αποστολή που θα σας ανατεθεί.
- Ηρέμησε, μην ορκίζεσαι, σε πιστεύουμε. Μάλιστα αντέδρασες έντονα, όταν ο Ισίδωρος είπε σαν αστείο να μείνουμε για πάντα εδώ. Πες μας όμως, τι γίνεται εδώ;
- Μέχρι ποια αίθουσα είδατε;
- Είδαμε μέχρι την 6 και τώρα είναι η σειρά της 7
- Πολύ ωραία! Αν παρατηρήσετε όλες τις αίθουσες καλά, θα δείτε και θα καταλάβετε τι μυστήριο κρύβουν Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την αίθουσα επτά που θα δείτε στη συνέχεια. Εκεί φαίνονται όλα τα κτίρια, τα γεφύρια, τα αξιοθέατα που γκρεμίστηκαν, καταστράφηκαν κ.λ.π. Σε προηγούμενη πόρτα είδατε όλες τις προσευχές που δεν εισακούστηκαν από τον πλάστη ή για κάποιο λόγο, που μόνο εκείνος γνωρίζει, δεν υλοποιήθηκαν. Αλλού είδατε τις λίστες όσων αλλαξοπίστησαν ανά τους αιώνες. Στο νούμερο 6 κρύβονται όλες οι χαμένες ώρες που περνάτε ασχολούμενοι με άχρηστα ή χρήσιμα πράγματα . Αλλού είδατε όλα τα ακασικά αρχεία με ευχές που δεν υλοποιήθηκαν. Όνειρα και όρκοι χαμένοι. Στο οκτώ θα δείτε ένα σκοτεινό μέρος μη φοβηθείτε, είναι το τίποτα. Στο εννέα όσα παιδιά δεν γεννήθηκαν. Θα τα δείτε στις κούνιες τους. Αυτά τα παιδιά δεν μεγαλώνουν, απλά είναι ένα δείγμα ανυπαρξίας. Εκεί θα δείτε και τις αποτυχημένες εκτρώσεις, αμβλώσεις, αποβολές. Πεταμένα όσα σπερματοζωάρια και ωάρια δεν γονιμοποιήθηκαν. Επίσης, σε κάποιες βιβλιοθήκες θα δείτε τα χαρτιά με τα στοιχεία που θα είχαν αν είχαν γεννηθεί. Σε κάποιο σημείο σας φυλάω μια έκπληξη. Δεν θα την αποκαλύψω τώρα. Θα την δείτε μόνοι σας και θα καταλάβετε. Αυτή η έκπληξη δεν υπάρχει τώρα. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή από την αίθουσα 9 θα μεταφερθεί στην 30 σαν υπαρκτή πια.
- Πω! πω! Έπρεπε να το καταλάβουμε από την αρχή, όταν αντικρίσαμε την αίθουσα 1. Αλλά δεν πήγε τόσο μακριά το μυαλό μας. Εμείς άλλα φανταστήκαμε με το φτωχό μας το μυαλό. Είδα ότι ο Αριστοφάνης είχε 47 κωμωδίες και ξέρω ότι σώθηκαν μόνο 11
- Μπράβο Βασίλη! Τα πιο πολλά βιβλία είναι όσα υποθετικά κάηκαν και δεν διασώθηκαν από την πυρκαγιά που ξέσπασε στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Όπως θα δείτε, οι 11 κωμωδίες του Αριστοφάνη, που υπάρχουν και σώζονται, δεν βρίσκονται εκεί, αλλά εδώ στην αίθουσα 30. Αυτή είναι η αίθουσα της ύπαρξης. Η αίθουσα που βρίσκεστε και μιλάτε μαζί μου αυτή τη στιγμή.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 16 συνέχεια
- Και πού τα χωράει όλα αυτά; Αυτή είναι 2Χ3 που λέει ο λόγος.
Είδαν ένα κόκκινο βελάκι προς τα δεξιά το πάτησαν και άνοιξε μια μυστική πόρτα και τους είπε:
- Όταν πάει το βελάκι αριστερά θα το πιέσετε με τον ίδιο τρόπο για να κλείσει. Φυσικά όλοι θα πρέπει να βγείτε από την κρυφή σάλα για να φύγετε, αλλιώς αν ξεχάσετε κάποιον θα μείνει κλειδωμένος. Από μέσα δεν ανοίγει. Γι’ αυτό κάθε φορά που θα ανοίγετε για να μπείτε, η πόρτα θα μένει ανοικτή. Είναι μεγαλύτερη απ’ όλες, αλλά φαινομενικά είναι η μικρότερη. Π.χ. στην 1 αίθουσα βρίσκονται όσες υποτιθέμενες κωμωδίες έχει γράψει ο Αριστοφάνης και δεν βγήκαν στο φως. Αυτό ισχύει για όλους.
- Το καταλάβαμε αυτό. Το είδαμε και σε άλλες αίθουσες να γίνεται.
- Πολύ ωραία.
- Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν μας παρακολουθείτε εκεί! Τις στιγμές που μιλάμε στο μικρόφωνο ή μπαίνουμε στην αίθουσα 30 γινόμαστε υπαρκτοί, τις άλλες βαίνουμε προς την ανυπαρξία. Γι’ αυτό το λόγο δεν τελειώνει το φαγητό, γιατί εφόσον είμαστε ανύπαρκτοι νομίζουμε ότι τρώμε, χωρίς να γίνεται αυτό στην πραγματικότητα. Χορταίνουμε παρόλα αυτά όμως και το νιώθουμε σαν πραγματικό βίωμα, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι μια εικονική πραγματικότητα.
- Μπράβο Βασίλη. Κόβει το μυαλό σου Επειδή όμως κάποτε θα υπάρχετε, πρέπει να συντηρηθείτε. Αν σας αφήσουμε λίγες μέρες ακόμη νηστικούς, θα βρεθείτε στην 13 πόρτα, που αν αντέχετε ανοίξτε την. Αν όχι, φύγετε όσο πιο μακριά μπορείτε.
- Είναι ο κόσμος των νεκρών. Είναι οι ψυχές αν κατάλαβα καλά;
-. Βασίλη, τι γνώσεις είναι αυτές; Με αφήνεις άναυδο! Όταν επισκέπτεστε την 30 αίθουσα γίνεστε υπαρκτοί. Αν θέλετε να υπάρχετε και να μείνετε εδώ θα παρακολουθείστε από μας. Αν έρθετε εδώ και κρατάτε φαγητό, εκείνη την ώρα, χάνεται. Τρώτε αέρα. Νιώθετε πείνα. Να μην έρχεστε πολύ εδώ. Κορεσμό θα νιώθετε μόνο όταν βρίσκεστε ή τρώτε στις υπόλοιπες αίθουσες αυτού του σπιτιού.
- Καταπληκτικό!
- Είναι η αίθουσα της ύπαρξης αυτή. Βλέπεις αυτό τον τοίχο; Ανοίγει και κλείνει με τον τρόπο που σας έδειξα και δείχνει όσα βιβλία, αντικείμενα, ποιήματα, τραγούδια, άνθρωποι κ.λ.π. Όσα σε όλη τη γη είναι υπαρκτά. Φαινομενικά δείχνει ότι είναι η πιο μικρή αίθουσα απ’ όλες, αλλά στην πραγματικότητα είναι η μεγαλύτερη. Εδώ υπάρχει ό,τι το υπαρκτό στη γη και στο σύμπαν ολόκληρο ανά τους αιώνες. Αυτή η αίθουσα έχει πολλές πόρτες και ανάλογα είναι ταξινομημένα όλα τα υπαρκτά, που για τις άλλες πόρτες είναι τα ανύπαρκτα. Αν χαθεί έστω μια τρίχα από την αίθουσα αυτή, θα χαθεί αυτό το αντικείμενο ανεξήγητα κι από τη γη. Εδώ Βασίλη θα βρεις τις έντεκα κωμωδίες του Αριστοφάνη, που στην αίθουσα ένα δεν υπάρχουν το κατάλαβες;
Έτριβαν τα μάτια τους βλέποντας το χάος τις πόρτες και τους διαδρόμους που είχε αυτή η αίθουσα. Όλα τα υπαρκτά είδη δέσποζαν εδώ μέσα ταξινομημένα. Είχε κρυφό μονοπάτι λοιπόν. Εκείνος έκλεισε το μονοπάτι και συνέχισε να τους μιλά.
- Μόνο αυτή η αίθουσα παρακολουθείται. Απαγορεύεται κάποιος να κλέψει οτιδήποτε περιέχει. Μπορεί να διαβάσει εδώ μέσα ό,τι θέλει. Μπορεί να πιάσει στο χέρι του οτιδήποτε επιθυμεί. Να το μεταφέρει όμως στα άλλα δωμάτια απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά. Γι’ αυτό, σε κάθε αίθουσα υπάρχουν τραπεζάκια. Αυτό το σπίτι κανείς δεν μπορεί να το παρακολουθήσει, ούτε ο ίδιος ο Θεός, αφού είναι υπαρκτός, γι’ αυτό σας αφήσαμε μόνους, χωρίς παρακολούθηση. Μόνο εδώ σ’ αυτή την αίθουσα, όπως προείπα, παρακολουθείστε ό,τι κι αν κάνετε κι από μας κι απ’ το θεό. Για να ρωτήσετε κάτι το Θεό θα πρέπει να πατήσετε αυτό το κόκκινο κουμπί που βρίσκεται στην αίθουσα αυτή.
- Φοβόμαστε, δεν τολμούμε κάτι τέτοιο.
- Έχετε δικαίωμα μόνο για μία ερώτηση. Πείτε μου τώρα τι θα το ρωτούσε ο καθένας σας αν είχατε αυτή το τόλμημα; Ας αρχίσουμε από το Βασίλη.
- Εγώ θα τον ρωτούσα αν υπάρχει Ελλάδα και αύριο.
- Καλή ερώτηση. Εσύ Κατερίνα;
- Ποιος είναι ο σκοπός που υπάρχει ο άνθρωπος στη γη.
- Πολύ ωραία, Παυλίνα εσύ;
- Γιατί ο Θεός δεν τους βοηθάει όλους;
- Ισίδωρε.
- Γιατί οι Χριστιανοί να έχουν μόνο μια γυναίκα και να μην έχουν παραπάνω, όπως οι Μουσουλμάνοι Αδικία!
- Ηλίθια ερώτηση Η πολυγαμία τείνει να καταργηθεί κι εκεί γιατί προκαλεί πολλές αρρώστιες. Λέγε Τρύφωνα.
- Συμφωνώ μαζί σας πρόφτασε να πει η Μαρκέλλα πριν απαντήσει εκείνος. Αφορούσε την ηλίθια ερώτηση που έθεσε ο προλαλήσας.
- Εγώ έχω μια απορία Στο τέλος του 2012 θα γίνουν τελικά πραγματικότητα οι προφητείες των Μάγια; Είπε ο Τρύφωνας
- Μαρκέλλα. Η σειρά σου.
- Απορώ, έχω μέλλον μ’ αυτόν τον ηλίθιο άνδρα που έμπλεξα;
- Αμάν πια με τις προσωπικές σας ερωτήσεις. Νικολέτα η σειρά σου
- Πότε θα πάψει να υπάρχει ο άνθρωπος; Μετά τον άνθρωπο θα υπάρχει γη;
Ξέρω ότι κάποτε υπήρχαν οι δεινόσαυροι, μετά απ’ αυτούς υπήρξε ο άνθρωπος, που συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα. Λογικά μετά τον άνθρωπο κάποιο άλλο ανώτερο ον πρέπει να υπάρχει. Θα υπάρξει άραγε κάποιο άλλο ή θα σταματήσει εδώ η ζωή στη γη;
- Πες Στάθη.
- Πότε θα γίνει η Δευτέρα παρουσία;
- Αυτή η ερώτηση δεν θα λάμβανε ποτέ απάντηση. Ο Θεός δεν θα ήθελε να σου απαντήσει. Θα είχε οργιστεί μαζί σου. Πες άλλη. Αυτή είναι σαν να μην ρωτήθηκε λοιπόν.
- Θα ξαναδώ την εποχή μου; Θα δω τους γονείς μου, τους φίλους μου;
- Σου εγγυώμαι γι’ αυτό. Ευανθία η σειρά σου.
- Θα παντρευτώ τον Σωτήρη;
- Προσωπική ερώτηση ε; Δεν σ’ απασχολούν ερωτήματα γενικής φύσης. Εντάξει, θα σου απαντήσω κι εσένα. Θα τον πάρεις και θα αποκτήσετε με φυσικό τρόπο δίδυμα. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι.
- Θαυμάσια, ευχαριστώ Μάρκο.
- Σωτήρη τι θα ρωτήσεις εσύ;
- Υπήρξε ποτέ η Χαμένη Ατλαντίδα;
- Μην ενοχλείτε το Θεό. Πολλά ερωτήματα δεν θα βρουν απάντηση και άλλα είναι πολύ ανόητα για να ασχοληθεί και να φάει τον πολύτιμο χρόνο του δίδοντας απαντήσεις. Μόνο το μέλλον θα σας δώσει τις απαντήσεις που ζητάτε. . Έχετε δίκιο που δεν ρωτάτε και διστάζετε. Πολλές φορές κάποια κίνησή μας γίνεται σκόπιμα. Φεύγω τώρα, εσείς συνεχίστε την αναζήτησή σας, αν θέλετε.
- Παιδιά νυστάζετε, δεν νομίζω. Πάμε να δούμε και τις άλλες αίθουσες
- Τώρα που το ακούω έχω την περιέργεια να το πράξω. Έχει κανείς από σας αντίρρηση;
- Κανείς. Είπαν όλοι.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 17: Οι επόμενες αίθουσες
Προχώρησαν και είδαν την έβδομη αίθουσα με τίτλο: «Κτίρια, μνημεία, αξιοθέατα, γέφυρες» Εδώ υπήρχαν τα κτίρια που υπήρξαν ή δεν υπήρξαν ποτέ . Εκεί είδαν πράγματι μια βιβλιοθήκη με βιβλία που περιείχαν όσα κτίρια υπήρξαν και δεν υπάρχουν πια, ή όσα δεν υπήρξαν ποτέ. Ανάμεσα στα πρώτα είναι και οι δίδυμοι πύργοι της Νέας Υόρκης. Στις 11/9/2001 μπήκαν στην λίστα αυτή. Υπήρχαν κι άλλα μεταγενέστερα που θα υπάρχουν μελλοντικά και δεν υπάρχουν ακόμα μέχρι το τέλος του κόσμου. Είδαν και πολλά σπιτάκια που θυσιάστηκαν για να μετατραπούν σε πολυκατοικίες, ή πολλά που γκρεμίστηκαν από σεισμούς. Επίσης είδαν τα 6 από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, γιατί το ένα, οι πυραμίδες της Αιγύπτου, βρίσκεται στην 30 αίθουσα, ο λόγος είναι εμφανής. Εδώ κάθισαν αρκετά γιατί το θέμα ήταν ενδιαφέρον. Μάλιστα, όταν έφτασαν στο τέρμα της βιβλιοθήκης είδαν ένα κόκκινο βέλος. Το πίεσαν και είδαν μπροστά τους να ανοίγει η οροφή και να ορθώνονται μπροστά τους όλα τα κτίρια που δεν υπάρχουν από τα μεταγενέστερα μέχρι τα προγενέστερα. Έκλεισαν την οροφή και επέστρεψαν πίσω.
Αργότερα πήγαν στην όγδοη αίθουσα με τίτλο: «Τίποτα». Μπήκαν μέσα, αλλά πράγματι δεν υπήρχε τίποτα, παρά ένα απέραντο σκοτάδι. Το χάος που αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να πλουτίζει το χώρο. Έμοιαζε με ένα δωμάτιο που σβήνεις το φως για να κοιμηθείς, με τη διαφορά ότι δεν υπήρχε ούτε μια χαραμάδα φωτός, ούτε ένα αντικείμενο. Αυτή η σάλα δεν τους φόβισε, αλλά περισσότερο τους μελαγχόλησε. Ήθελαν να φύγουν το γρηγορότερο απ’ αυτή και να πάνε στην ένατη. Τους κούρασε το απέραντο σκοτάδι. Πόνεσαν τα μάτια τους. Τα έκλεισαν, και με το τυφλό σύστημα άνοιξαν την πόρτα. Τα άνοιξαν αργά αργότερα όταν βγήκαν έξω, για να μην τους τυφλώσει το φως.
Η ένατη είχε τίτλο: « Παιδιά» Είδαν όσα παιδιά δεν γεννήθηκαν ακόμα, δεν γεννήθηκαν ποτέ, αποτυχημένες εκτρώσεις, αποβολές, στειρώσεις, αμβλώσεις, σπερματοζωάρια και ωάρια που δεν έχουν γονιμοποιηθεί» Εδώ είχε κούνιες και διάφορα βρέφη που δεν είχαν γεννηθεί ποτέ είτε από αποβολή, είτε από έκτρωση. Και σε ένα άλλο σημείο όλα τα σκοτωμένα σπερματοζωάρια και ωάρια που ποτέ δεν γονιμοποιήθηκαν. Αυτά τα μωρά δεν έτρωγαν και δεν κοιμόντουσαν, μόνο ήταν ξαπλωμένα σε μια κούνια. Δεν μεγάλωναν καθόλου, αφού ποτέ δεν υπήρξαν. Σε άλλο σημείο είδαν τις αποτυχημένες εκτρώσεις, αμβλώσεις, αποβολές.
- Πω! Πω αγέννητα μωρά. Είναι κρίμα!
- Μερικά απ’ αυτά δες είναι άρρωστα και καθυστερημένα.
- Δεν αντέχω τη θέα τους Πάμε σας παρακαλώ το γρηγορότερο στη δέκατη.
- Δείτε τα χαρτιά τους.
- Δεν αντέχω άλλο, φεύγω! Όποιος θέλει με ακολουθεί. Είπε η Κατερίνα κλαμένη.
- Όχι ακόμα. Δείτε εδώ στη γωνία, αυτή η αίθουσα δείχνει τα παιδιά που θα κάνουμε όλες μας όταν παντρευτούμε. Φανταστικό! Αυτή ήταν η έκπληξη του Μάρκου που μας έλεγε. Σωτήρη- Ευανθία να τα διδυμάκια σας! Είπε ο Βασίλης κι εκείνοι συγκινημένοι δεν χόρταιναν να τα κοιτάζουν.
- Τι γράφει εδώ; «Παιδιά που πέθαναν στη γέννα και δεν πρόλαβαν να δουν τη ζωή» - Πω! Πω! Αυτή τη πορτούλα δεν θα τη διαβούμε, θα κλάψω! Είπε η Ευανθία.
- Ας της κάνουμε το χατίρι, ούτε εγώ αντέχω! Είπε η Κατερίνα.
- Αν ήταν κάτι άλλο θα έλεγα ότι πολύ ευαίσθητες είναι οι γυναίκες μας, αλλά και για εμάς τους άνδρες είναι αβάσταχτο το διάβημα αυτό, δεν συμφωνείτε παίδες; Είπε ο Τρύφωνας.
- Σύμφωνοι. Πάμε στο σημείο που είναι τα δικά μας παιδιά. Να τα χαρούμε λίγο. Είπε ο Βασίλης. Δεν κάθισαν όμως λίγο, αλλά αρκετά.
Αφού κάθισαν αρκετά εδώ, πήγαν στη δέκατη. Είχε τον τίτλο «Ζώα»
Εδώ είδαν όλα τα αγέννητα ζώα, τα ζώα που δεν υπήρξαν ποτέ είναι στην πόρτα της φαντασίας μαζί με τα ζώα της μυθολογίας. Εδώ υπήρχαν ζώα που υπήρξαν κάποτε και δεν υπάρχουν πια, ζώα που θα υπάρξουν κάποτε και δεν γεννήθηκαν ακόμα. Είδαν ζώα που έχουν πεθάνει. Ήταν πολύ μεγάλη και απέραντη αίθουσα.
Ανάμεσα σ’ αυτά τα ζώα ήταν οι δεινόσαυροι και τα μαμούθ, αλλά αυτά τα ζώα επειδή είναι ανύπαρκτα ούτε τρομάζουν τους ανθρώπους, ούτε είναι επικίνδυνα. Ούτε τρώνε. Μοιάζουν με βαλσαμωμένα και απλά σε κοιτάζουν. Δεν είναι κλεισμένα σε κλουβιά. Κάθισαν αρκετή ώρα να παρατηρούν τα εξαφανισμένα ζώα και αποφάσισαν κάποια στιγμή να δουν την 11η αίθουσα που είχε θέμα τα φυτά.
Πράγματι, η αίθουσα 11 είχε τίτλο «Φυτά» Εδώ είδαν τα φυτά που υπήρξαν και δεν υπάρχουν πια, φυτά που κάηκαν από τη φωτιά, απέραντα δάση, φυτά που κόπηκαν για διάφορους λόγους, Είδη φυτών που θα υπάρξουν μελλοντικά, φυτά που έχουν ξεραθεί ή αποξηραθεί και απέραντα δάση που έγιναν πολυκατοικίες και δεν υπάρχουν πια. Χριστουγεννιάτικα δέντρα που έχουν στολιστεί και καταστραφεί, εδώ είναι στολισμένα. Εδώ έμειναν πολύ, γιατί τους φάνηκε ενδιαφέρουσα. Οι γυναίκες ειδικά συγκινήθηκαν με τα χιλιάδες είδη λουλουδιών που είδαν. Απορούσαν όμως, τι να κρύβει άραγε πίσω της η 12 αίθουσα;
Στην 12η αίθουσα είδαν την επιγραφή: « Χαμένες αισθήσεις, ιδιότητες, παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις, οφθαλμαπάτες» Εδώ είδαν στην οθόνη τους εαυτούς τους να ψάχνουν τις αίθουσες και τα περιεχόμενα αυτών. Μπήκαν πιο μέσα και είδαν βιβλιοθήκες και μέσα σ’ αυτές ντοσιέ άσπρα, μέσα στα οποία ήταν καταχωρημένα όλα τα παραπάνω φαινόμενα. Επίσης είδαν όσους ήταν κάποτε τυφλοί, κουτσοί, κουφοί, κουλοί, μουγκοί, λιπόθυμοι και δεν είναι πια. Όσους είχαν αμνησία και δεν έχουν πια. Όσους ήταν άρρωστοι και έγιναν καλά από θαύμα, εδώ είναι άρρωστοι, όσους σώθηκαν από θαύμα τους είδαν εδώ νεκρούς και όσους γλίτωσαν από σεισμό πλακωμένους κ.λ.π. Τους τρελούς που ήταν κάποτε λογικοί τους είδαν λογικούς. Δεν είδαν όμως λογικούς αυτούς που ήταν πάντα τρελοί. Αυτοί βρίσκονται στην αίθουσα της ύπαρξης. Την 30 Το ίδιο ισχύει με τους ηθικούς και τους ανήθικους, τους ενεργητικούς και τεμπέληδες, τους καλούς με τους κακούς κ.λ.π. Γενικά, εδώ κρύβονται οι χαμένες ιδιότητες. Όχι αυτοί που είχαν πάντα τις ιδιότητες αυτές και τις διατηρούν ως σήμερα. Αυτοί βρίσκονται στην αίθουσα 30, της ύπαρξης. Αν μελλοντικά αποφασίσουν ν’ αλλάξουν ιδιότητες, από το 30 δωμάτιο θα μεταφερθούν εδώ. Ο συλλογισμός νομίζω είναι κατανοητός. Εδώ κρύβεται η χαμένη όραση τυφλών που ανέβλεψαν. Όχι αυτοί που γεννήθηκαν τυφλοί. Αυτοί είναι στο δωμάτιο της ύπαρξης. Εδώ βρίσκονται επίσης και βλέπουν όσοι έβλεπαν και έχασαν την όρασή τους σε ατύχημα. Στον υπαρκτό κόσμο είναι τυφλοί. Στην αίθουσα αυτή βλέπουν κανονικά. Αν ξαναδεί, γι’ αυτή την αίθουσα είναι τυφλός και θα πάει στην 30 αίθουσα κι εκεί πια θα βλέπει. . Τα ίδια ισχύουν για τους κωφούς, τους κουλούς, τους ανάπηρους, τους παραπληγικούς, τους άρρωστους, τους μουγκούς, τους κωφάλαλους κ.λ.π.
Δεν έμειναν πολύ εδώ, της έριξαν μια γρήγορη ματιά και προχώρησαν στην επόμενη. Την 13η . Ο τίτλος της όμως τους τρόμαξε. Έλεγε: «Ο κόσμος των νεκρών» Εδώ όμως δεν ήταν οι πραγματικοί νεκροί, αυτό το αγνοούσαν, αλλά αυτοί που παρατρίχα θα πέθαιναν, αυτοί που έζησαν από θαύμα. Αυτοί που αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν, εδώ είναι πεθαμένοι και ζουν στον υπαρκτό κόσμο. Οι πραγματικοί νεκροί με τις ψυχές βρίσκονται σε ένα από τα απαγορευμένα κλειστά δωμάτια, που αριθμούνται μετά το εκατό τριάντα, που δεν έπρεπε να δουν. Αυτά είναι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Είναι όσα πράγματα δεν γνωρίζεις που ανήκουν, γιατί κανείς δεν ξέρει αν οι νεκροί υπάρχουν μετά το θάνατο. Ανήκει στα αναπάντητα ερωτήματα. Τα αναπάντητα ερωτήματα υπάρχουν σ’ αυτές τις πόρτες, τα οποία απαγορεύεται να δουν. Φυσικά, δεν είναι ανάγκη να τα γνωρίζουν αυτά, δεν τους αφορούν άλλωστε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 18: Να την ανοίξουμε ή όχι;
Αυτοί δεν γνώριζαν την αλήθεια. Ο Μάρκος τους έδωσε την εντύπωση ότι εδώ μέσα κρύβονται οι πραγματικοί νεκροί, για να μην προχωρήσουν στα απαγορευμένα δωμάτια. Για να μην τους δελεάσει να τις ανοίξουν. Ούτε έγινε λόγος για το περιεχόμενο των θυρών αυτών. Τώρα άρχισαν τα δύσκολα γι’ αυτούς. Βρίσκονταν έξω από τη 13η αίθουσα με τίτλο: «Ο κόσμος των νεκρών». Αλήθεια τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Να ανοίξουμε ή όχι; Έτρεμαν ολόκληροι. Έπρεπε να το σκεφτούν καλά. Ήταν μια δύσκολη απόφαση να δουν όλους τους νεκρούς της γης μαζεμένους. Περίεργο, ήταν η τρίτη σε έκταση αίθουσα κι όμως δίσταζαν να ανοίξουν την πόρτα. Έβαλαν πολλές φορές το χέρι τους πάνω στο πόμολο, αλλά δεν τα κατάφεραν να την ανοίξουν . Ο φόβος δεν τους άφηνε να σκεφτούν τι είναι πρέπον, να την ανοίξουν ή όχι; Δείλιαζαν όλοι. Ποιος θα είχε το θάρρος να πραγματοποιήσει μια τέτοια κίνηση;
Πήγαν ξανά στην αίθουσα 30 και ζήτησαν να μιλήσουν με τον Μάρκο. Αντί το Μάρκο τους απάντησε μια γλυκιά γυναικεία φωνή. Ήταν η Έλβα, η οποία πονούσε πολύ και τους ζητούσε να μην χαλάσουν την ηρεμία τους και να σκεφτούν μόνοι τους τι είναι πρέπον να κάνουν. Να μην τα περιμένουν όλα απ’ αυτούς και να τους ενοχλούν μόνο για κάτι αναγκαίο.
Ο Βασίλης σκέφτηκε μια υπέροχη ιδέα που τους βρήκε όλους σύμφωνους. Να φτιάξουν κλήρο και όποιος κληρωθεί να ανοίξει την πόρτα και ό,τι γίνει.
Τελικά κληρώθηκε ο Ισίδωρος γι’ αυτή τη δύσκολη αποστολή.
Η Μαρκέλλα έκλαψε και δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια της ότι κληρώθηκε να έχει τέτοιο σκληρό ριζικό ο δικός της αγαπημένος. Του έδεσε τα μάτια, γιατί δεν θα μπορέσει να αντέξει το θέαμα και τον ώθησε να ανοίξει την πόρτα με βαριά καρδιά. Το έπραξε και έβγαλε το μαντήλι από τα μάτια του.
Είδαν μια πορτούλα να γράφει Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Σ’ αυτήν υπήρχαν απέραντα ντουλάπια και από τις δυο μεριές. Στην αριστερή πλευρά υπήρχαν κόκκινα ντοσιέ και πάνω από τα ντουλάπια ήταν ο εσταυρωμένος Χριστός κρεμασμένος ανάποδα, στα δεξιά πράσινα ντοσιέ. και πάνω από τα ντουλάπια ο εσταυρωμένος Χριστός σταυρωμένος κανονικά αυτή τη φορά. Τίποτα άλλο. Πού πήγαν οι ψυχές; Απορούσαν! Μόνο τα στοιχεία τους είναι γραμμένα εδώ. Μάλιστα τα πράσινα είναι όσοι είναι διαλεκτοί του παραδείσου και οι κόκκινοι όσοι είναι της κόλασης. Τότε είδαν μια πορτούλα που έγραφε Χριστιανοί της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας . Μάλιστα στο δόγμα αυτό προστέθηκε στη μέση το γνωστό καθαρτήριο. Ήταν ακριβώς η ίδια αίθουσα όπως των ορθοδόξων χριστιανών με τη διαφορά ότι προστέθηκε απλά ένας θάλαμος ντους που βρισκόταν στη μέση. Στο δόγμα των προτεσταντών δεν υπήρχε κόλαση. Μόνο η μεριά του παραδείσου Όλοι κάποτε θα κερδίσουμε τον παράδεισο με αγώνα, δεν θα τιμωρηθούμε μεταθανάτια, πρεσβεύουν αυτοί.
Μετά τα Χριστιανικά δόγματα και τις αιρέσεις είδαν την πορτούλα των βουδιστών. Εκεί όλοι είχαν πορτοκαλιά ντοσιέ στα οποία υπήρχαν μικρότερα ντοσιέ που έδειχναν τις μετενσαρκώσεις τους, αφού πιστεύουν στη μετεμψύχωση. Όσοι είχαν πορτοκαλί ντοσιέ έκαναν τον κύκλο τους φτάνοντας στην Νιρβάνα.
Αλλού έγραφε Μουσουλμάνοι. Μπήκαν και σ’ αυτό. Αριστερά είχε ντουλάπια με κόκκινα ντοσιέ και στην οροφή τους είχαν ένα σπαθί και δεξιά ντουλάπια με πράσινα ντοσιέ και στη βάση των ντουλαπιών πιλάφια γιγάντια. Τα ουρί του παραδείσου.
- Πού είναι οι ψυχές; Επανέλαβαν την ερώτηση.
- Ίσως δεν πρέπει να τις αντικρίσουμε ή δεν μπορούμε επειδή δεν είμαστε σαν κι αυτούς.
- Αυτή είναι και η δική μου άποψη Βασίλη μου. Συμφωνώ μαζί σου.
Όμως εδώ ο Βασίλης όσο κι αν τα ήξερε όλα δεν μπόρεσε να φανταστεί, γιατί δεν βρίσκονται εδώ οι ψυχές. Εσείς όμως γνωρίζετε την απάντηση.
- Το περίεργο θα ήταν να μη συμφωνούσες μαζί του Κατερίνα! Είπε ο Ισίδωρος και γέλασαν όλοι.
Η τελευταία πόρτα της 13ης αίθουσας έγραφε απ’ έξω άθεοι. Σ’ αυτήν την πόρτα δεν υπήρχε τίποτα, διότι αυτά τα άτομα δεν πιστεύουν σε τίποτα και σε κανέναν.
- Γιατί είναι στην ανυπαρξία;
- Γιατί δεν έχουν κριθεί ακόμη αν θα πάνε στον παράδεισο και στην κόλαση. Αυτό θα γίνει όταν δεν υπάρχει ο κόσμος, μάλλον έτσι το ερμηνεύω.
- Δηλαδή όταν καταστραφεί η γη, η αίθουσα 30 θα γκρεμιστεί;
- Έτσι θα γίνει. Οι άλλες αίθουσες θα υπερισχύσουν.
- Ρε Βασίλη μήπως είσαι μετεμψύχωση του Αϊνστάιν;
- Απλά έχω φαντασία. Τι φταίω εγώ που όσα λέω είναι εύστοχα. Εντάξει, έχω πολλές γνώσεις, δεν το αρνούμαι. Μαζί με την φαντασία μου δίνουν αυτό το αποτέλεσμα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 19: Παρέα με τα καρτούν
Ήταν η σειρά της 14ης αίθουσας με τίτλο: «Φαντασία» .
Εκεί είδαν να ζωντανεύουν οι ήρωες της φαντασίας, ενσαρκωμένοι και κρεάτινοι σαν υπαρκτοί. Μόνο που δεν έβλαπταν κανένα. Είδαν το πλοίο φάντασμα και το τρένο φάντασμα, είδαν φαντάσματα και σκιές.
Εδώ βρήκαν το διήγημα: «Το Πληγωμένο Ελαφάκι». Ναι, δεν είδε ακόμη το φως της δημοσιότητας. Αν διαβαστεί έστω κι από έναν, θα μεταφερθεί στην αίθουσα 30. Αν δεν το διαβάσει κανείς, θα μείνει εδώ, στην αίθουσα 14, στην ανυπαρξία. Ναι, όπως καταλάβατε εδώ είναι η αίθουσα της φαντασίας και της ανυπαρξίας. . Εδώ βρήκαν επίσης τα πλάσματα της φαντασίας, αλλά τα έργα και οι περιπέτειές τους βρίσκονται στην αίθουσα 30 εφόσον τα ξέρουν και τα γνωρίζουν όλοι. Μόνο οι οντότητές τους βρίσκονται εδώ. Είδαν δράκους, τη χίμαιρα, τη σκύλα, τη Λερναία Ύδρα, τη Χάρυβδη, τις Άρπυιες , τις Στυμφαλίδες όρνιθες, τους Κενταύρους, ακόμα και τον Κουασιμόδο. Ήταν όλα τα τέρατα γνωστά και άγνωστα. Είδαν τα διηγήματα που αφορούν το μεταφυσικό. Όλα τα μεταφυσικά γεγονότα. Μάλιστα συνάντησαν μπροστά τους φαντάσματα, ξωτικά, νεράιδες, νάνους, τον Αϊ Βασίλη τους ήρωες των παραμυθιών κ.λ.π. Εκεί είδαν όλους τους ήρωες των κινουμένων σχεδίων, των διηγημάτων, των πεζών των ποιημάτων και των παραμυθιών να τους καλούν και να συνομιλούν μαζί τους. Τους φάνηκε ωραία αυτή η αίθουσα και ένιωσαν για λίγο παιδιά. Είδαν νέους και παλιούς φίλους και χόρεψαν με τον Gammy Bear το «Είμαι καλό παιδί». Πέταξαν με τη χήνα του Νιλς Χόργκερσον, πήγαν στην Φρουτοπία, είδαν τα Στρουμφάκια και γενικά πέρασαν ένα ωραίο απόγευμα μαζί τους. Ήθελαν να ξαναρθούν εδώ. Είδαν την Κάντυ λυπημένη, τη Χάιντι να τρέχει στα ψηλά βουνά και να φωνάζει:
- Κλάρα, Πέτερ, Ελάτε.
Πραγματικά, ο Ποπάυ για ακόμη μια φορά έφαγε σπανάκι, αλλά ο Βρούτος βαρέθηκε τόσα χρόνια να τον πολεμάει και έγιναν φίλοι. Είδαν τη Σαμπρίνα τη Μάγισσα, τους Power Ρέιτζερ, τον Sport Billy, τον Batman, τον Spiderman και τον Χ-man. Με το Σούπερμαν πέταξαν ψηλά και έζησαν πολλές περιπέτειες μαζί του, αλλά προσγειώθηκαν στην άγρια δύση και έπαιξαν με τον Λούκι λουκ. O bob ο μάστορας και ο συνωνόματος του ο Σφουγγαράκης τους χαιρετούσαν
Πιο εκεί ο Σιλβέστρο κυνηγούσε τον Τουίτι και ο Έλμερ τον κλέφτη λαγό Μπαγκς Μπάννυ που του έκλεψε τα λαχανικά του. Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει την Οικογένεια Ντακ και τον Μίκυ μάους. . Ο Σκανδαλιάρης Γκούφι έκανε πάντα τον ανιψιό της Κατερίνας τον θανασάκη να γελά με τις γκάφες του. Ειδικά, πιο εκεί είδε όλα τα παραμύθια να ενσαρκώνονται και ο Πινόκιο της μίλησε. Ήταν το αγαπημένο του παραμύθι.
Η διάθεση της Κατερίνας μια στιγμή όταν είδε το Γκούφι και τον Πινόκιο άλλαξε, συννέφιασε. Της θύμισε το Θανασάκη της. Σκοτείνιασε η ματιά της. Δάκρυα άρχισαν να βρέχουν τα μάγουλά της και τα δάκρυα έγιναν λυγμός. Ηρεμία δεν μπορούσε να βρει. Μάταια ο καημένος ο Γκούφι προσπαθούσε να της φτιάξει το κέφι.
- Πού είναι το ανιψάκι μου; Θα το ξαναδώ άραγε; Χθες στην εκπομπή δείχνανε επίτηδες φωτογραφία του για να με ευαισθητοποιήσουν να γυρίσω πίσω. Μετά τον έφεραν στο στούντιο. Πόσο μεγάλωσε ο κατεργαράκος! Και να με κοιτά στο φακό με τις ματάρες του τις λατρεμένες και να λέει έλα θειούλα κοντά μου. Σ’ αγαπώ! Πού πήγες θειούλα. Και μ’ άφησες μόνο; Ξέσπασε σε λυγμούς. Πού τον θυμήθηκε πάλι;
- Σώπα καλή μου, ηρέμησε. Η εκπομπή χθες ήταν εικονική δεν προβλήθηκε πραγματικά στην τηλεόραση. Μπορεί όλα όσα είπαν ή τα μισά να είναι ψέματα. Παρόλα αυτά αν πιστεύεις ότι σου κάνει κακό, πάμε να φύγουμε. Είπε ο Βασίλης. Το παιδί εμείς δεν το είδαμε. Ο καθένας έβλεπε ό,τι θέλει. Με τη φαντασία μας τα είδαμε όλα αυτά;
- Ναι, συμφώνησαν και οι άλλοι. Κάνε υπομονή θα το ξαναδείς το Θανασάκη σου.
- Το πιστεύω κι εγώ.
- Φαίνεται ότι τα παιδιά μας λένε την αλήθεια. Θα σώσουμε την Έλβα από την κακιά μάγισσα και θα φύγουμε.
- Πάμε σε άλλη αίθουσα λοιπόν;
- Δεν νύσταξες; Πολύ καθίσαμε εδώ. Αύριο πάλι.
- Ας δούμε ακόμη μία.
Δεν της χάλασαν χατίρι. Άλλωστε, ήταν εννέα το βράδυ. Αυτοί κοιμόντουσαν πάντα μετά τις 11. Ας δούνε μερικές ακόμη.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 20: Κι άλλες αίθουσες
Ήταν η σειρά της 15ης αίθουσας με τίτλο: «Χαμένα αντικείμενα» Εκεί είδανε γυάλινα ραφάκια και διάφορα αντικείμενα εκτεθειμένα και τοποθετημένα εκεί. Επίσης είδαν χρήματα που δεν ξοδεύτηκαν ποτέ επειδή χάθηκαν. Μάλιστα, η Κατερίνα γνώρισε πράγματα που είχε χάσει και όταν πήγε να αγγίξει την κούκλα που έχασε, με σκοπό να την πάρει μαζί της, την έπιασε ηλεκτρικό ρεύμα. Όμως όταν την ακούμπησε αργότερα με σκοπό να τη θαυμάσει απλά, κατάφερε να την πιάσει και την άφησε μετά στη θέση της. Η Κατερίνα δάκρυσε. Αυτή την κούκλα πάντα την αγαπούσε, της την είχε φέρει ο πατέρας της, που είναι καπετάνιος από την Ιαπωνία. Πράγματι, ήταν πολύ ευαίσθητη. Πολλές φορές ο αγαπημένος της προσπάθησε να την ηρεμήσει, αλλά δυσκολευόταν πολύ. Ήξερε πως αν έπεφτε στην αγκαλιά του και γινόταν ένα μαζί του, σίγουρα θα ξεχνούσε όσα τη βασανίζουν, αλλά αυτό δεν μπορούσε να λειτουργήσει πάντα.
Υπήρχε ώρα να δουν και τη 16η αίθουσα. Τίτλος αυτής ήταν: «Σχέσεις ερωτικές και φιλίες που διέλυσαν εδώ και διατηρούνται στον υπαρκτό κόσμο» Εκεί είδαν φωτογραφίες ζευγαριών κολλημένες στον τοίχο που στη ζωή έχουν χωρίσει ή ζευγάρια που έλειπαν και στη ζωή ήταν μαζί. . Σε παλαιότερες εποχές ήταν λίθινες, πέτρινες και σταματούσε στο 2012. Αλλά η φωτογραφία του Ισιδώρου και της γυναίκας του δεν ήταν πουθενά. Αντίθετα, τον είδε να είναι μαζί της. Εδώ είδαν ερωτικές σημειώσεις, ερωτικά γράμματα Οι άνδρες το βρήκαν βαρετό ενώ οι γυναίκες ήθελαν να το διαβάσουν. Αποφάσισαν να πάνε το βράδυ. Αναγκάστηκαν να φύγουν με βαριά καρδιά. Είχε μέσα αποκόμματα από ερωτικά ημερολόγια ερωτευμένων κοριτσιών ανά αιώνα. Εδώ υπήρχαν λευκώματα και μικρά ερωτικά αριστουργήματα. Επίσης υπήρχαν τα ερωτικά γράμματα που δεν υπάρχουν στη γη, έχουν σκιστεί . Ποιηματάκια ερωτικά, ποιηματάκια από ημερολόγιο ερωτικά, καρδιές και αρχικά γραμμάτων που δεν είχαν μέλλον μαζί. Η Μαρκέλλα είδε και τα αρχικά τους και τη φωτογραφία τους και δάκρυσε. Τότε πια τα κατάλαβε όλα. Ήξερε τι συνέβη, αλλά αμφέβαλε. Ήθελε να μάθει την αλήθεια από τον ίδιο. Πού είναι τα αρχικά των άλλων ζευγαριών και οι φωτογραφίες τους και γιατί υπάρχουν μόνο τα δικά τους; Γιατί το ίδιο ισχύει με τις φωτογραφίες;
Είδε τον εαυτό της με τον Ισίδωρο, ενώ τα άλλα τέσσερα ζευγάρια δεν εικονίζονταν πουθενά. Εκείνη απόρησε. Όσοι δεν πήραν διαζύγιο δεν εικονίζονται εδώ, επίσης εικονίζονται μαζί όσοι χωρίζουν. Τι γίνεται εδώ; Μήπως ονειρεύεται; Θα ήθελε να ίσχυε αυτό και να ήταν ένας εφιάλτης. Όμως, δεν ήταν. Το κατάλαβε αυτό. Δεν του είπε τίποτα, αλλά του έδειξε μεγάλη περιφρόνηση. Εκείνος δεν τόλμησε να της πει το παραμικρό. Έμεινε άφωνος. Ήταν μια στιγμή δύσκολη για όλους. Δημιουργήθηκε μα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα σε όλη την παρέα. Οι άλλοι κατάλαβαν ότι δεν χωράνε λόγια μια τέτοια στιγμή, ότι δεν έπρεπε να επέμβουν φραστικά και έμειναν σιωπηλοί. Τους άφησαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 21 : Μια τρομερή αποκάλυψη
Εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι σαν ένοχος που ήταν και της είπε ότι είναι θέμα χρόνου να χωρίσει, ότι τυπικά δεν έχει πάρει ακόμα διαζύγιο, δεν έχει χαρτιά ακόμη στα χέρια του και ότι είναι ουσιαστικά παντρεμένος. Της έκρυψε την αλήθεια, γιατί βρίσκεται στο δικηγόρο η υπόθεση. Ζουν σε διάσταση. Έπρεπε να περάσουν έξι μήνες να χωρίσει και μετά να παντρευτούν. Έτσι της είπε. Μάλιστα, γι’ αυτό δεν της ζήτησε να κάνουν σεξ. Από σεβασμό έλεγε, αλλά κατά βάθος φοβόταν τα μπλεξίματα να μην την αφήσει έγκυο, διότι δεν είχε σκοπό να χωρίσει. Όλα είχαν την εξήγησή τους. Ζουν στο σπίτι μαζί για χάρη των 3 παιδιών του, αυτά είναι δικαιολογίες. Ναι, είχε δει τη φωτογραφία της δίπλα του και κατάλαβε ότι αυτή η σχέση δεν έχει μέλλον στον υπαρκτό κόσμο, μόνο στον ανύπαρκτο. Όλοι τον έφτυσαν και τον παραμέριζαν. Δεν του μιλούσε κανείς. Ήταν πια μόνος.
Πήγε μόνη της στην αίθουσα 30 και φώναξε και έκλαψε με λυγμούς. Δεν περίμενε να έχει δεσμό με έναν παντρεμένο. Πώς το έκανε αυτό το πράγμα; Θεέ μου δεν θα το συγχωρούσε ποτέ στον εαυτό της, ακόμα κι αν ο Θεός τη συγχωρήσει, εκείνη δεν θα το κάνει. Νιώθει ότι υπέπεσε σε βαρύ αμάρτημα.
Ο Μάρκος ήρθε να τη βρει. Δεν ήξερε τι συμβαίνει και με δυσκολία του τα διηγήθηκε όλα.
- Θυμάσαι τι με ρώτησες τότε στην υποτιθέμενη ερώτηση για τον Θεό;
- Ναι, σχετικά με τον Ισίδωρο, αλλά δεν έλαβα απάντηση, ενώ στην Ευανθία έδωσες. Δεν ήθελα να παραπονεθώ. Τέτοια διάκριση δεν την περίμενα. Ξέχασα να ξεσπάσω. Καλά που μου το θύμησες.
- Ήταν αρνητική η απάντηση η δική σου. Με τι λόγια θα μπορούσα να σου πω την αλήθεια; Τα καλά νέα κοπέλα μου λέγονται ευκολότερα από τα κακά.
Την είδε να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Ποτέ δεν την είδε σε μια τέτοια κατάσταση.
- Μην κλαις κορίτσι μου, πήγαινε μόνη σου στην 35η αίθουσα. Εκεί θα δεις τι σχέδιο έχει ο Θεός για σένα. Ρύθμισα την μηχανή να σου δώσει σωστές απαντήσεις πώς; Είπα να δώσει λανθασμένες για τον ανύπαρκτο κόσμο και θα ακούσει αυτό που θες.
- Ωραίο! Έτσι θα μάθω την αλήθεια!
- Ακριβώς. Ευτυχώς, δεν προχωρήσατε σε καμία ερωτική πράξη, πέρα από αγκαλιά.
- Δεν μου ζήτησε τέτοιο πράγμα, γιατί φοβόταν μη μ’ αφήσει έγκυο. Δεν μου το πρότεινε ποτέ. Τώρα το καταλαβαίνω.
- Κατά βάθος όμως κι εσύ δεν το ήθελες, και σωστά έπραξες, γιατί δεν σου ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη. Η ψυχή σου ήξερε καλύτερα το τέλος, το οποίο εσύ δεν ήξερες ή δεν ήθελες να το πιστέψεις.
- Τα ξέρατε όλα και δεν μου είπατε τίποτα; Δεν μ’ αφήσατε τότε στα 1852 να τον χωρίσω.
- Κατά βάθος όσα του έλεγες τότε τα πίστευες. Ήθελες πραγματικά να τον χωρίσεις, αλλά δεν σας άφησα να γίνει αυτό. Όμως, έβλεπα ότι ήταν τόσο έκρυθμη η σχέση σας και σκέφτηκα να φέρω κάποιον να συνεχίσει την αποστολή μας, τον άνδρας της ζωής σου, τον Ανδρέα, για να καταλήξετε μετά μαζί. Έπρεπε να τον βρω και να τον φέρω. Μετά θα σου τα έλεγα όλα. Αλλά καλύτερα είναι που το έμαθες τώρα. Θα τον ξεπεράσεις, θα δεις. Στην αρχή θα πονάς, αλλά μετά θα περάσει. Δεν ήταν αληθινή αγάπη. Άλλωστε, και οι δικοί σου δεν τον εγκρίνουν.
- Ποιος ήταν ο σκοπός που μου τ’ αποκρύψατε; Για να μη με στεναχωρήσετε; Πιο πολύ στενοχωρήθηκα που το έμαθα απότομα.
- Λυπάμαι. Δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν σου το έλεγα. Ομολογώ, ότι δεν σου είπα τίποτα για να μην χαλάσω τα σχέδια μας. Άλλωστε, θα χαλούσαν έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι αληθινή σχέση και πρέπει να πάρει το δρόμο της. Τον Ισίδωρο θα τον στείλω πίσω στην εποχή σας και στη θέση του θα μπει ο άνδρας που αξίζει να αγαπήσεις, ο Ανδρέας. Ο Ισίδωρος θα ξεχάσει όσα είδε κι έζησε εδώ. Θα ξέρει ποιος είναι, αλλά δεν θα θυμάται τίποτα από σένα. Θα σε θυμάται σαν προσωπικότητα, θα θυμάται ότι είχατε μεταξύ σας δεσμό, αλλά ο πραγματικός χωρισμός θα γίνει όταν πάτε στην εποχή σας. Δεν θα θυμηθεί ποτέ την αιτία, ούτε λεπτομέρειες. Άμα σε συναντήσει μελλοντικά, στην εποχή σας, θα σου μιλήσει κανονικά. Δεν θα υπάρχει πολεμικό κλίμα ανάμεσά σας. Τότε θα μιλήσετε μαζί πρώτη φορά για χωρισμό. Το λάθος που θα κάνεις θα είναι να του μιλήσεις εχθρικά. Όταν πάει στην εποχή του δεν θα μείνει με τη γυναίκα του. Αυτό ήταν ακόμη ένα πρόβλημα που σας εγκλώβισε εδώ κι όχι μόνο όσα προανάφερα. Γι’ αυτό δεν πραγματοποιήσαμε αυτό το ταξίδι άμεσα. Έπρεπε να βρω την κατάλληλη στιγμή και να φέρω τον Ανδρέα. Ψάχναμε την κατάλληλη στιγμή λοιπόν. Η είσοδος στην αίθουσα 16 κι η εξυπνάδα σου, σου μαρτύρησε την αλήθεια νωρίτερα. Δεν σε παρακολουθούσαμε να φέρουμε τα πράγματα στη θέση τους κι έτσι το χάσαμε το παιχνίδι.
- Κι ο Ισίδωρος που λέει ότι μ’ αγαπάει; Τι ρόλο παίζει σ’ αυτή την ιστορία;
- Δεν σ’ αγάπησε ποτέ. Πήγαινε στην αίθουσα 37 να δεις όσα λόγια που σου έλεγε που καταλήξανε. Είναι η αίθουσα με τίτλο «Αλήθειες και αερολογίες». Θα μπεις στην αίθουσα αλήθειες. Θα διαπιστώσεις ότι όσα σκληρά λόγια έλεγε αρχικά, τότε στον αχυρώνα τα πίστευε. Δεν έκανε χιούμορ. Να παίξει μαζί σου ήθελε. Επειδή έχεις περιουσία μεγαλύτερη απ’ αυτόν. Είχε βλέψεις να διατηρεί το γάμο του και παράλληλα να έχει μια ερωμένη που θα τον χαρτζιλικώνει και θα τον τρέφει για να κάνει το γκόμενο στις άλλες.
- Μα δεν μου ζήτησε ποτέ χρήματα.
- Θα το έκανε αργότερα, την στιγμή που θα θεωρούσε εκείνος κατάλληλη. Όχι, τώρα. Είχε σύστημα να σε κάνει να τον αγαπήσεις πρώτα αληθινά, να τον εμπιστευτείς, και σε στιγμή που θα σου ήταν απαραίτητος και δεν θα μπορούσες να ξεφύγεις απ’ αυτόν, θα άρχιζε να σου ζητάει λεφτά, τάχα για δικαστήρια, διατροφές, για το διαζύγιο, το οποίο φυσικά δεν θα έπαιρνε ποτέ. Όλα θα ήταν προφάσεις.
- Πόσο ντρέπομαι! Οι άλλοι είναι αληθινά ζευγάρια ε;
- Ναι, εκείνοι έχουν μέλλον μαζί. Είναι ερωτευμένα ζευγάρια. Τελικά, ο Τρύφωνας την αγαπά την Παυλίνα. Μόνος του πήρε μπροστά και την κυνήγησε. Φέρθηκε έτσι λόγω χαρακτήρα κι όχι έλλειψης αισθημάτων. Αντίθετα, τον Ισίδωρο εμείς με δυσκολία τον ωθήσαμε να σε κυνηγήσει, ανεξάρτητα αν σου φάνηκε ειλικρινής και τον δέχτηκες πίσω, όμως δεν ήταν. Τα λόγια βγαίνουν εύκολα όταν δεν αγαπάς αληθινά. Αυτός ήταν καλός ηθοποιός, αλλά κι εμείς καλοί σκηνοθέτες. Δεν θέλαμε να μαθευτεί τόσο γρήγορα η αλήθεια. Μην κλαις, να χαίρεσαι. Αν δεις τον Ανδρέα, τότε θα γίνει το δάκρυ σου χαμόγελο. Πήγαινε τώρα και θα μείνετε απόψε μαζί. Από αύριο θα κοιμάσαι μόνη. Καλύτερα μην του πεις τίποτα. Θα οξύνετε περισσότερο την κατάσταση. Ο Ισίδωρος σε 3 μέρες θα φύγει. Θα πάει στο δωμάτιο 130 και δεν θα λάβει μέρος στην αποστολή της Ρόδου. Τη θέση του, όπως προείπα, θα πάρει ο Ανδρέας. Θα πρέπει να τον κατατοπίσετε σχετικά τι πρόκειται να κάνει. Τα περισσότερα θα τα ξέρει. Γι’ αυτό θα μείνετε εδώ και την επόμενη εβδομάδα. Σας ζητώ αυτή την παράταση χρόνου, για να μπορέσω να τον φέρω στο παρκάκι την κατάλληλη στιγμή και να βρεθεί στο σπίτι. Αν μπορέσω και τον φέρω νωρίτερα, θα σας ενημερώσω. Αυτός δεν θα πάει στο 1852, αλλά θα του δώσουμε τις αναμνήσεις του Ισίδωρου σαν να έχει ζήσει εκεί. Αντίθετα, ο Ισίδωρος θα ξαπλώσει στο κρεβάτι που βρίσκεται στο δωμάτιο 130, θα τον ναρκώσουμε και θα του βγάλουμε τις αναμνήσεις. Την ημέρα που θα έρθει ο Ανδρέας, θα τον ναρκώσουμε, θα τον ξαπλώσουμε στο ίδιο κρεβάτι και θα του προσθέσουμε τις αναμνήσεις του Ισίδωρου. Πήγαινε τώρα να κοιμηθείς Να ηρεμήσεις.
- Δεν μπορώ να κοιμηθώ μαζί του. Τον σιχαίνομαι.
- Με το δίκιο σου. Θα μου ζητήσεις να γίνουν τα κρεβάτια σας μονά. Τότε θα κτιστεί ένας τοίχος ανάμεσά σας και δεν θα τον βλέπεις ούτε θα σε βλέπει. Έτσι, θα κοιμάστε και με τον Ανδρέα, μέχρι να τον γνωρίσεις, να τον εμπιστευτείς και να τον αγαπήσεις. Τότε μόνη σου θα ζητήσεις να σπάσει ο τοίχος και τα κρεβάτια θα γίνουν ξανά διπλά.
- Εδώ θα το ζητήσω; Τώρα, σε σένα;
- Ναι.
- Εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου τα κρεβάτια μας να γίνουν μονά και να κτιστεί ανάμεσά μας ένας τοίχος.
- Πήγαινε, η επιθυμία σου έγινε δεκτή και υλοποιήθηκε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 22: Αλλαγή απόφασης
Ενώ αρχικά είχαν πάρει την απόφαση να κοιμηθούν, ήθελαν να δουν και την επόμενη αίθουσα.
Η 17η είχε τίτλο: «Λαοί και πολιτισμοί που υπήρξαν ή δεν υπήρξαν ποτέ». Πραγματικά, για λίγο ξέχασαν αυτά που έγιναν πριν λίγα λεπτά. Τελικά, δώσανε τόπο στην οργή και αφήσανε τον Ισίδωρο να μπει μαζί τους σ’ αυτή την αίθουσα. Είδανε φωτογραφίες, χαλκογραφίες, γκραβούρες, άρθρα κ.λ.π. διαφόρων λαών και πολιτισμών που άφησαν το χνάρι της προσωπικότητάς τους. Είδαν τους Ατζέκους, τους Μάγια, τους Ίνκας, τους Ινδιάνους κ.λ.π. . Ξεχάστηκαν λίγο βλέποντας τα εργαλεία, τα σπίτια τους, τα είδη που χρησιμοποιούσαν. Αυτή η αίθουσα τους θύμισε μουσείο και πέρασαν αρκετή ώρα να την θαυμάζουν. Υπήρχε αντοχή να δούνε μέχρι την 20η και ήθελαν πολύ να το κάνουν.
Στην 18η αίθουσα είδαν τον τίτλο: «Νομίσματα που δεν υπάρχουν πια». Είδαν ότι εδώ υπήρχε σε μια γωνιά και η δραχμή και οι υποδιαιρέσεις της. Πραγματικά είδαν το μάρκο, τη λιρέτα, τη λίρα, την πεσέτα κ.ά. Κι εδώ έμοιαζε με μουσείο και γύρισαν να το δουν όλο.
Στην επόμενη, 19η αίθουσα, είδαν τον τίτλο «Παντός είδους μηνύματα, δελτία, βιογραφικά, εφημερίδες, περιοδικά, λάθη κ.λ.π.» Ναι εδώ είδαν περιοδικά, εφημερίδες που έχουν πεταχτεί, όχι αυτά που έχουν ανακυκλωθεί. Αυτά υπάρχουν στην αίθουσα της ύπαρξης, όλα τα μηνύματα κινητού, ή ε-μαιλ, που έχουν σβηστεί και δεν υπάρχουν πια, όλα τα χαμένα γράμματα, όχι ερωτικά ήταν σε άλλη αίθουσα αυτά, ανέκδοτα ποιήματα, διηγήματα μισοτελειωμένα που δεν έχουν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας εδώ, ενώ στον υπαρκτό κόσμο είναι καταξιωμένα, εδώ είδαν και καταξιωμένα που στον υπαρκτό κόσμο είναι άγνωστα. Εδώ φυλάσσονται οι άχρηστες έγχρωμες φωτογραφίες και φωτοτυπίες
Είδαν μηνύματα φόρουμ που έχουν σβηστεί και ποτέ δεν διαβάστηκαν. Όσα πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων. Είδαν διαθήκες που δεν τις αποδέχτηκαν που ήταν τα χρέη των νεκρών. Γενικά είδαν πολλά ορθογραφικά λάθη που στον υπαρκτό κόσμο διορθώθηκαν. Τα διορθωμένα κείμενα βρίσκονται στην αίθουσα 30. Είδαν τέλεια βιογραφικά, από παιδιά που άξιζαν να πάρουν κάποιες θέσεις, αλλά τα απέρριψαν τα αφεντικά και τα πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων, για κάποιους που δεν είχαν τόσα πολλά προσόντα, επειδή δεν μετράει τι είσαι, αλλά ποιος είσαι και αν έχεις συμφέρον να προσληφθείς ή ζητούσαν λιγότερα προσόντα για να παίρνεις μικρότερο μισθό. Γενικά, αν έχεις μπάρμπα βουλευτή, ανήκεις σε κάποια κομματική παράταξη, τότε έχεις προοπτικές. Μάλιστα, τώρα για να πιάσεις δουλειά πρέπει να έχεις μεταφορικό μέσο. Δεν πάει να είσαι λέκτορας; Αν δεν οδηγείς μένεις άνεργος. Επίσης, ελέγχουν τι γράφεις στο Facebook για να δουν ποιον θα πιάσουν στην δουλειά τους Τι άνθρωπος είναι και πώς σκέφτεται! Εδώ, σ’ αυτή τη αίθουσα διάβασαν σε μια βιβλιοθήκη «Όσοι κάποτε προσανατολίστηκαν σε σωστούς προορισμούς σε όλους τους τομείς στην ανυπαρξία, αλλά σε λάθος στην υπαρκτή ζωή» Ο ερωτικός είχε κόκκινα ντοσιέ και η Μαρκέλλα διάβασε τη σχέση που είχε με τον Ισίδωρο. Ας το έβλεπε από την πρώτη πόρτα αυτό!
Προχώρησαν στην επόμενη πόρτα, την εικοστή, την τελευταία για απόψε, γιατί νύσταζαν. Εδώ είχε τον τίτλο: «κιλά που χάθηκαν». Είχε στους τοίχους ανθρώπους που αδυνάτισαν, μόνο πώς ήταν πριν. Το μετά εικονίζεται στην 30 αίθουσα. Άμα ξαναμπούν τα κιλά αλλάζουν αίθουσες. Απ’ την 30 στην 20 και από την 20 στην 30 αν ξαναχαθούν. Βέβαια, ό,τι χάνεις κρύβεται εδώ μέσα. Γιατί τα κιλά να αποτελέσουν εξαίρεση; Δεν τους ενδιέφερε να μείνουν εδώ. Σταμάτησαν την αναζήτηση και πήγαν στα υπνοδωμάτιά τους.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 23: Αυτή η νύχτα πώς θα ξημερώσει;
Όλοι μπήκαν ευτυχισμένοι στα δωμάτιά τους και έζησαν έντονες ερωτικές στιγμές. Μόνο για ένα ζευγάρι η νύχτα αυτή δεν θα ξημέρωνε. Ο λόγος για τον Ισίδωρο και τη Μαρκέλλα, φυσικά. Εκείνος γέλασε που είδε το τείχος ανάμεσά τους και της ζήτησε να σοβαρευτεί, γιατί δεν του αρέσει η στάση της απέναντί του. Ένιωθε θιγμένος. Τον προσβάλλει. Παρόλα αυτά, εκείνος σαν ένοχος μετά την έντονη συζήτηση που ακολούθησε, πήγε στον καναπέ σαν βρεγμένη γάτα και κοιμήθηκε εκεί. Εκείνη άναψε την τηλεόραση και κράτησε το δωμάτιο όλο για τον εαυτό της. Δεν την ένοιαξε αν ζει ή αν πέθανε. Ευγνωμονούσε την ψυχή της που την εμπόδισε να του δοθεί ερωτικά. Αλλιώς, θα έκλαιγε την μοίρα της.
--Είχε δίκιο τελικά η μανούλα μου, καλά να είναι εκεί που βρίσκεται, δεν είναι αυτός άνδρας για μένα.
Σηκώθηκε κρυφά απ’ όλους και πήγε στο διάδρομο. Είδε τον Ισίδωρο να κοιμάται του καλού καιρού χωρίς να την αντιληφθεί. Εκείνη πήγε στο δωμάτιο 35, κρυφά απ’ όλους, που έγραφε απ’ έξω μέλλον. Μπήκε μέσα και είδε μια οθόνη. Την άναψε και έθεσε ερωτήσεις:
- Είναι ο Ισίδωρος ο άνδρας της ζωής μου;
- Όχι, είναι ο Ανδρέας , ο οποίος θα έρθει στην παρέα σας. Θα του αρέσεις από την πρώτη στιγμή που θα σε δει. Εσύ όμως από το φόβο που έχεις, δεν θα παραδεχτείς κάτι τέτοιο τόσο νωρίς. Μετά όμως θα τον αγαπήσεις κι εσύ. Αυτό που θα νιώσεις γι’ αυτόν θα είναι κάτι το πρωτόγνωρο και αληθινό.
- Μπορείς να μου δείξεις φωτογραφία του;
- Όχι, αυτό δεν επιτρέπεται από τους κανονισμούς. Θα περιμένεις να τον γνωρίσεις μαζί με τους άλλους. Πάντως, σου εγγυώμαι ότι και σε χαρακτήρα και σε ομορφιά ξεπερνά τον Ισίδωρο. Είναι προσαρμοσμένος με τα δικά σου θέλω. Ο Ισίδωρος δεν θα ζήσει με τη γυναίκα του, θα καταλήξει μόνος. Αν μετά από 5 μέρες πας στην αίθουσα 16 θα δεις την φωτογραφία τους. Θα μεταφερθεί η σχέση τους στην ανυπαρξία. Δηλαδή από την αίθουσα 30 θα πάει στη 16. Εκεί καταλήγουν πάντα οι σχέσεις όταν διαλύονται. Η γυναίκα του είναι έγκυος, θα γεννήσει, άλλα όχι το παιδί του Ισιδώρου. Όπως καταλαβαίνεις, ούτε αυτή στάθηκε πιστή. Έχει τύψεις, αλλά όταν εκείνος γυρίσει πίσω, θα διαλέξει τον εραστή και θα μείνει μαζί του
.Διαζύγιο θα πάρουν αμέσως. Δεν θα τον νοιάξει ιδιαίτερα η φυγή της. Ποτέ δεν την αγάπησε κι αυτή. Αυτός είναι ερωτευμένος με το χρήμα, του αρέσει η μποέμικη ζωή. Θέλει να ζει σαν μπέης και να τον τρέφουν άλλοι. Την παντρεύτηκε, διότι ο θείος της είναι εφοπλιστής. Επειδή τον έμαθε και δεν του δίνει πια λεφτά και έμεινε στεγνός, που λέει ο λαός και επειδή ήσουν αδέσμευτη κι ήσουν δέλεαρ γι’ αυτόν, κόλλησε σε σένα. Σου πούλησε παραμύθι και τώρα νιώθει ότι σε χάνει, αλλά πάλι κάτι άλλο θα βρει. Είναι καλός στα λόγια και ξέρει να πείθει. Δεν ανησυχεί. Κάτι άλλο θα βρεθεί. Θα ανησυχήσει μόνο εάν πεθάνει η τελευταία πλούσια γυναίκα στη Γη. Υπάρχουν πολλοί άνδρες αρπαχτικά σαν τον Ισίδωρο. Δυστυχώς, δεν είναι ο μόνος.
- Ναι , θυμάμαι ότι είχε πει στον αχυρώνα, αν δεν είσαι εσύ, θα είναι κάποια άλλη.
- Το εννοούσε κορίτσι μου. Δυστυχώς, το εννοούσε. Δεν έκανε χιούμορ εκείνη την ώρα.
- Γιατί τα έκανε όλα αυτά;
- Ο πατέρας σου ξέρει ότι είναι βιομήχανος. Έμαθε τα πάντα για σένα. Ζήτησε δουλειά στην επιχείρηση που δουλεύεις, για να είναι κοντά σου. Αυτός δεν δούλεψε ποτέ του. Να δεις τώρα που δεν θα δουλεύεις πια εκεί, δεν θα πάει κι αυτός να πιάσει δουλειά. Βρε παιδί μου κόρη βιομηχάνου και δουλεύεις; Σπάνιο! Αυτό δεν ήταν το ριζικό σου, εσύ το διάλεξες. Προσαρμόστηκε με τη μοίρα σου. Αν δεν δούλευες θα ερχόταν στο εργοστάσιο του πατέρα σου και θα σου κολλούσε εκεί. Μπροστά στα μάτια του πατέρα σου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σεβασμό.
- Δεν καταδέχομαι να με τρέφει ο πατέρας μου.
- Η μητέρα σου έμαθε τα πάντα γι’ αυτόν, ρώτησε το ποιόν του και δεν σου είπε ότι δεν χώρισε για να μη σε πικράνει. Όμως σου απαγόρευε ρητά να τον βλέπεις και εσύ αντί να την ακούσεις, διατηρούσες κρυφά της δεσμό. Ευτυχώς, βρεθήκαμε εμείς και σου ανοίξαμε τα μάτια, γιατί το ποτό που σε πότισε σου τα είχε ερμητικά κλειστά.
- Κι όμως εγώ ήμουν έτοιμη να του δώσω όσα χρήματα ζητήσει να μείνει κοντά μου, αλλά το γεγονός ότι είναι παντρεμένος με αφοπλίζει.
- Μεγάλο λάθος. Μιλά ο πληγωμένος σου εγωισμός, όχι εσύ. Θα έδινες τα πάντα για να τον έχεις μαζί σου; Μην του δώσεις λεφτά, αγνόησε τον και θα φύγει.
- Ευχαριστώ πολύ μέλλον.
Πήγε στο κρεβάτι της, αλλά δεν της κολλούσε ύπνος. Άκουγε τ’ άλλα ζευγάρια να μιλούν να γελούν και να χαίρονται την κάθε στιγμή τους και έλεγε μέσα της γιατί εγώ! Ζήλευε φοβερά. Όμως η σκέψη ότι ο Ανδρέας θα έρθει στη ζωή της, τις επόμενες μέρες, την έκανε να ελπίζει ξανά και να αγωνιεί περισσότερο.
-- Ναι, όπως σωστά είπε το μέλλον θα του κάνω τη δύσκολη. Έτσι πρέπει . Δεν πρέπει να του δείξω πόσο μου αρέσει από την αρχή, γιατί θα το εκμεταλλευθεί κι αυτός κι ας είναι το άλλο μου εγώ. Έφτασα 32 ετών για να το μάθω αυτό. Ναι ήταν 32, η δεύτερη μικρότερη της παρέας. Η μικρότερη της παρέας ήταν η 29χρονη Κατερίνα. Η μεγαλύτερη απ’ όλες ήταν η Ευανθία 43 ετών. Από τους άνδρες μικρότερος ήταν ο Βασίλης 30 ετών και από τους άνδρες μεγαλύτερος ο Σωτήρης ετών 45.
Κατάφερε λίγο να κοιμηθεί, αλλά αυτός ο ύπνος ήταν εφιαλτικός. Ταραγμένος νους λένε, ταραγμένα όνειρα βλέπει. Γιατί αυτή ν’ αποτελέσει εξαίρεση; Είχε ταχυπαλμία και το γουρούνι στον καναπέ κοιμάται ήρεμα. Ήθελε να ήξερε τι σκέφτεται. Πώς έχει ύπνο, δεν έχει τύψεις; Πόσο ήθελε να του δώσει μια μπουνιά, αλλά η ανατροφή που έχει πάρει δεν της το επιτρέπει να το πράξει. Ας τον κρίνει ο Θεός για τις πράξεις του, εκείνη δεν είναι αρμόδια να το κάνει. Θέλει να είναι ο κακός της ιστορίας εκείνος, κι όχι εκείνη. Δεν πιστεύει το Μάρκο ότι ο Θεός δεν παρακολουθεί αυτή τη αίθουσα. Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Δεν μπορεί να μη βλέπει τίποτα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 24: Η επόμενη μέρα
Την άλλη μέρα ξύπνησαν. Η μόνη κουβέντα που αντάλλαξαν μεταξύ τους ήταν μια τυπική καλημέρα. Τελικά δεν ήταν όνειρο, ήταν πραγματικότητα Πράγματι, υπήρχε ο διαχωριστικός τοίχος. Πράγματι, βρίσκεται η σχέση τους σε τεντωμένο σκοινί, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Εκείνος ήθελε να μάθει τι έγινε, αλλά κανένας δεν του μιλούσε. Όλοι πήραν το μέρος της Μαρκέλλας. Ένιωσαν ότι αδικήθηκε και ότι της αξίζει μια καλύτερη τύχη. Αυτός που έπρεπε να σταθεί δίπλα της δεν ήταν σίγουρα ο Ισίδωρος. Κάποιος άλλος ναι, σε καμιά περίπτωση αυτός.
Αφού πήρανε όλοι μαζί το πρωινό τους γεύμα ξεκίνησαν χωρίς να χασομεράνε να δουν τι κρύβουν οι επόμενες πόρτες.
Η 21η πόρτα είχε τίτλο: «Χαμένα επαγγέλματα» Πραγματικά υπήρχαν τα παλαιότερα χρόνια επαγγέλματα που δεν υπάρχουν πια. Είδαν σε όλους τους τοίχους γκραβούρες και στα τραπεζάκια ομοιώματα από χαμένα επαγγέλματα όπως του γαλατά, του εφημεριδοπώλη, του νερουλά, του λατερνατζή κ.λ.π. Εδώ έμειναν λίγο παραπάνω για να γνωρίσουν κάποια επαγγέλματα, που λόγω του νεαρού της ηλικίας τους δεν τα έχουν δει ή δεν τα ξέρουν. Επίσης είδαν τα αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν και δεν υπάρχουν πια. Αντίγραφα αυτών υπάρχουν και στην αίθουσα με τις αντίκες.
Η 22η αίθουσα είχε τίτλο: «Ταινίες, κασέτες, δίσκοι που χάθηκαν, εκπομπές που χάθηκαν ή έμειναν στη μέση ατελείωτες, επειδή δεν είχαν ακροαματικότητα.» Εδώ οι μεγαλύτεροι της παρέας Σωτήρης και Ευανθία είδαν την αγαπημένη τους ταινία, τριλογία, «Επιστροφή στο μέλλον» που δεν υπάρχει πια. Είδαν πολλές ταινίες που χάθηκαν οι κόπιες τους και άγγιξαν να διαβάσουν τις περιλήψεις και τα κατάφεραν, γιατί δεν είχαν σκοπό να τις κρατήσουν. Τελικά όταν κάτι θέλεις να το πάρεις με κακό σκοπό σε πιάνει το ρεύμα. Είδαν δίσκους σπάνιους που δεν υπάρχουν πια με παλιά τραγούδια. Έμοιαζε με δισκοπωλείο και βίντεο dvd club αυτή η αίθουσα. Επίσης, υπήρχαν σήριαλ που κόπηκαν εντελώς στη μέση χωρίς να ολοκληρωθούν, επειδή δεν υπήρχε ακροαματικότητα όπως το «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή», ο «Φάρος» κ.λ.π. Εκεί τις είδαν ολοκληρωμένες με ένα εικονικό τέλος.
Προχωρήσανε στην 23η αίθουσα με τίτλο: «Χαλασμένα μηχανήματα- αυτοκίνητα» Σ’ αυτό δεν υπήρχαν τα συγκεκριμένα μοντέλα, απλά υπήρχαν πάλι απέραντα ντουλάπια με ντοσιέ που υπήρχαν καταχωρημένα τα στοιχεία των συγκεκριμένων μηχανημάτων και αυτοκινήτων. Οι άνδρες ήθελαν να καθίσουν λίγο παραπάνω, αλλά οι γυναίκες γκρίνιαζαν ότι είναι βαρετή αίθουσα. Ζήτησαν να έρθουν μόνοι τους άλλη φορά και να προχωρήσουν στην επόμενη. Όμως κάτι τους έκανε να μην φύγουν από εδώ. Υπήρχε ένας θάλαμος κλειστός και όταν διάβαζες ένα όνομα εμφανιζόταν το μοντέλο μπροστά σου. Υπήρχε ένα βέλος που όταν το ακουμπούσες άνοιγε η οροφή της αίθουσας και παρουσιάζονταν μπροστά σου όλα τα μοντέλα που έχουν αποσυρθεί στη γη, έχουν χαλάσει, έχουν πεταχτεί, έχουν καταστραφεί κ.λ.π.
Προχώρησαν στην επόμενη αίθουσα, την 24η που έγραφε απ’ έξω: «Παιδικά παιχνίδια, πλαστικά και μεταλλικά χαλασμένα» Πάλι συγκινήθηκε η Κατερίνα όταν είδε τα χαλασμένα παιχνίδια που διέλυσε ο Θανάσης . Τα περισσότερα απ’ αυτά του τα είχε χαρίσει η ίδια. Πω! Πω! Αν αυτά τα παιχνίδια ήταν φτιαγμένα πολλά παιδάκια θα είχαν ευχαριστηθεί. Εκτός όμως από τα χαλασμένα παιχνίδια σ’ αυτή την αίθουσα ήταν μαζεμένα και τα ελαττωματικά, και όσα δεν κυκλοφόρησαν ακόμη.
Η επόμενη αίθουσα τους φάνηκε γελοία. Ήταν τα ρούχα που δεν φοριούνται πια ή δεν έχουν φορεθεί ακόμη. Σε μια γωνία είδαν τις στολές που είχαν βάλει για να επισκεφτούν το έτος 1852. Ναι. Το περιεχόμενο της 25ης αίθουσας ήταν: όλα τα ρούχα που φορέθηκαν ανά τους αιώνες ή όσα δεν φορέθηκαν ακόμη. Είχε τίτλο: «Ρούχα που χάθηκαν ή δεν φορέθηκαν στη γη ποτέ». Εκεί δεν κάθισαν πολύ.
Προχώρησαν στην 26η αίθουσα που έγραφε τον εξής τίτλο: «Εφευρέσεις που υπήρξαν κάποτε ή θα υπάρξουν, απλά δεν υπάρχουν τώρα ή έχουν καταστραφεί στη γη». Πράγματι, εδώ μέσα είδαν εφευρέσεις που δεν εγκρίθηκαν ή εγκρίθηκαν και αποσύρθηκαν ή δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα. Αυτό θα γίνει στο μέλλον. Τους άρεσε σαν αίθουσα και τη θαύμαζαν. Εδώ μέσα βρήκαν και τη χρονομηχανή.
Η 27η έγραφε: «Οτιδήποτε έχει απορριφθεί στη γη» Από αιτήσεις μέχρι προτάσεις γάμου, από εργασίες μέχρι ραντεβού που έχουν ακυρωθεί ή ραντεβού που δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη. Είχε πλάκα όταν είδε η Ευανθία την απόρριψη του γραπτού της όταν είχε πάει να δώσει εξετάσεις για τη θέση αεροσυνοδού. Αυτή η αίθουσα είχε εκτός από έγγραφα αγαλματάκια που τα απορρίψανε. Διηγήματα, ποιήματα, άρθρα που απορρίφθηκαν, απαγορευμένα τραγούδια κλ.π. Αυτό το δωμάτιο κρύβει όλο τον πόνο και τη θλίψη και με απογοήτευση διαπίστωσαν ότι κάποια απ’ αυτά έπρεπε να διακριθούν και έχουν απορριφθεί άδικα. Μάλιστα, είδαν και παρτιτούρες τραγουδιών που εγκρίθηκαν, αλλά για κάποιο σοβαρό λόγο δεν διακρίθηκαν.
Πήγαν με δάκρυα στα μάτια στην 28η αίθουσα που είχε τίτλο: «Σκέψεις» Εδώ κρύβονται οι υποτιθέμενες σκέψεις ανθρώπων που δεν καταναλώνουν φαιά ουσία. Που δεν τους αρέσει να σκέπτονται, που απαντάνε χωρίς να σκεφτούν. Αυτό δεν το είδαν σχολαστικά κάνανε μια γρήγορη βόλτα σ’ αυτό κι έφυγαν. Είδαν απλά οθόνες με υποτιθέμενες σκέψεις.
Στην 29η αίθουσα είδαν τον τίτλο: «Μυθολογικοί ήρωες». Είδαν Το δωδεκάθεο, τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα, το Θησέα τον Ιάσων και οτιδήποτε ανθρώπινο πλάσμα έχει σχέση με μυθολογία. Τα ζώα όμως ήταν αλλού. Κάθισαν λίγο και συνομίλησαν μαζί τους. Επειδή κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει αν υπήρξαν κάποτε αυτά τα πρόσωπα ή όχι δεν είναι στην κατηγορία της φαντασίας. Είναι σε μια δική τους κατηγορία.
Έπειτα προχώρησαν στην επόμενη, που ήταν η αγαπημένη τους. Η αίθουσα 30 με τίτλο. «Αίθουσα επικοινωνίας, παρακολούθησης και ύπαρξης» . Ναι, την λάτρεψαν αυτή την αίθουσα. Ήταν η αίθουσα της ύπαρξης, η αίθουσα που συνομιλούσαν με τον Μάρκο. Σκέφτηκαν να μπουν και να περάσουν στο μυστικό πέρασμα που οδηγεί στην ύπαρξη, ανοίγοντας ξανά την μυστική πόρτα. . Ήθελαν να δουν όλα τα υπαρκτά πράγματα. Θα έτρωγαν όμως πολύ χρόνο γι’ αυτά. Τελικά αποφάσισαν να μπουν στην 31η και να συνεχίσουν. Όλοι δέχτηκαν αυτό το συλλογισμό. Ήταν πιο σωστός.
Στην 31η αίθουσα υπήρχε ο τίτλος: «Σκουπίδια» Υπήρχαν όλα τα χαλασμένα τρόφιμα ανά τους αιώνες. Ήταν διατηρημένα όμως και δεν βρομούσε ο χώρος ξινίλα ή μούχλα. Ακόμα και το χαλασμένο κρέας δεν είχε σκουλήκια ή μικρόβια Τίποτα. Έμοιαζε σαν να ήταν διατηρημένα σε ειδικά συντηρητικά. Ο Σωτήρης ανησύχησε.
- Απ’ αυτά τα τρόφιμα μας ταΐζουν;
- Πρέπει να μπούμε να ρωτήσουμε τον Μάρκο ανησύχησε και η Ευανθία.
- Τι ανόητοι που είστε; Ταιριάξατε. Όλα αυτά που βλέπουμε είναι μια οφθαλμαπάτη. Το φαγητό που τρώμε, μας εξηγήθηκε ο άνθρωπος, είναι ψεύτικο. Ηρεμήστε λοιπόν και ας δούμε τι άλλο κρύβεται εδώ. Είπε ο Βασίλης.
Εκεί υπήρχαν κι όλα τα σπασμένα βάζα, σπασμένα πιάτα, σπασμένα τασάκια κ.λ.π. Σπασμένα νεύρα δεν είδαν, αλλά αν έμεναν περισσότερο εκεί, ίσως κάπου να τα συναντούσαν κι αυτά.
Πήγαν λίγο πιο εκεί. Εδώ δεν κάθισαν πολύ. Είδαν όλα τα σκουπίδια που πετάχτηκαν στον σκουπιδοτενεκέ. Το περίεργο ήταν ότι δεν βρομούσαν και ήταν κι αυτά με τρόπο κομψά διατηρημένα, όπως τα τρόφιμα.
- Αν αυτά υπήρχαν στην 30η αίθουσα θα είχαν ξινίσει και θα υπήρχε δυσωδία. Είπε ο Βασίλης. Αν τα μεταφέρναμε στην 30 αίθουσα , θα κρατούσαμε αέρα στα χέρια μας. Το καταλάβατε;
- Τώρα τα κατάλαβα όλα. Είπε ο Σωτήρης χαρούμενος με έντονο τόνο στη φωνή του.
- Μπράβο ατσίδα μου, παίρνεις γρήγορα μπροστά βλέπω. Είπε ο Βασίλης και γέλασαν όλοι με το αστείο του, ακόμα και ο Ισίδωρος. Το γέλιο αυτό του βγήκε ξινό. Το γιατί θα το διαπιστώσετε παρακάτω.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 25: Έκρηξη ηφαιστείου
Μετά από το χαμόγελο του Ισίδωρου σταμάτησαν την αναζήτηση των δωματίων, νομίζω ο λόγος κατανοητός. Για όσους δεν κατάλαβαν, εξηγώ ότι αφορμή στάθηκε το χαμόγελο του Ισίδωρου. Όλοι είδαν την Μαρκέλλα να κοιτάζει άγρια τον Ισίδωρο κι εκείνος να τη βρίζει άσχημα. Του ανταπέδωσε τις βρισιές με άκοσμες λέξεις και εκφράσεις. Ακολούθησε έντονος καβγάς μεταξύ τους. Μάλιστα, έφτασε στο σημείο να επιθυμεί διακαώς να του κάνει κακό, να χειροδικήσει εναντίον του και εκείνος την προκαλούσε με τη στάση του να το πράξει, χρησιμοποιούσε ειρωνεία για να της δείξει τα πραγματικά αισθήματα που τρέφει πλέον γι’ αυτήν. Επιτέλους, έβγαλε τη μάσκα της υποκρισίας που φορούσε μέχρι χθες, δείχνοντας το αληθινό του πρόσωπο και τα αληθινά του αισθήματα που δεν είναι διόλου κολακευτικά για όλους.
Όλοι φοβήθηκαν το νέο ξέσπασμα που αναζωπυρώθηκε ανάμεσα στο πρώην ζευγάρι και έτρεμαν μην πραγματοποιηθεί το χειρότερο. Με δυσκολία τους συγκρατούσαν οι άλλοι για να μην πραγματοποιήσουν όσα σκέφτονται αμφίπλευρα.
Κάποιοι ανέλαβαν να τους χωρίσουν και ο Βασίλης έτρεξε μόνος του στο δωμάτιο 30 για να τον βοηθήσει ο Μάρκος να βρει μια σωτήρια λύση. Ας έμεναν 9 μέχρι να έρθει ο Ανδρέας, δεν τους ενδιέφερε, φτάνει να απαλλαγούν το γρηγορότερο από αυτό τον ηλίθιο, που τους έκανε άνω κάτω η χυδαία συμπεριφορά του, με αποτέλεσμα η ψυχολογία της φίλης τους να είναι διαρκώς διαλυμένη εξαιτίας του.
Ο Βασίλης πήγε στο δωμάτιο επικοινωνίας, φώναξε τον Μάρκο και εκείνος αμέσως ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του.
- Τι θέλεις πάλι;
- Έχουμε σοβαρό πρόβλημα Ο Ισίδωρος πρέπει να φύγει το γρηγορότερο δυνατόν από το σπίτι. Του εξήγησε με λίγα λόγια τι ακριβώς συμβαίνει…
- Το καταλαβαίνω. Σκοπεύαμε να τον πάρουμε αύριο το βράδυ στο δωμάτιο 130 και μεθαύριο το πρωί να φύγει. Τώρα μου ζητάς να κάνω νωρίτερα αυτή τη διαδικασία! Ουφ, δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Θα χρειαστεί να φέρω άλλα δύο άτομα στην αναζήτησή μας λοιπόν, γιατί δεν μπορώ να ξεμοναχιάσω τον Ανδρέα. Θα πρέπει να προετοιμάσω το σπίτι κατάλληλα και να το διαμορφώσω για όλους. Τέλος πάντων, ας γίνει έτσι. Για το καλό όλων μας.
- Ναι, επιβάλλεται. Η ψυχολογία της Μαρκέλλας διαλύεται. Δεν αντέχει άλλο να τον βλέπει. Μας δημιουργεί διαρκώς έντονα προβλήματα. Η συμβίωση μαζί του στο σπίτι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες γίνεται αφόρητη.
- Μπείτε όλοι στο δωμάτιο 30 και πείτε στον Ισίδωρο να πάει στο δωμάτιο 130. Αν δεν μπορείτε να του το πείτε εσείς, ας έρθει να του το ανακοινώσω εγώ.
- Όχι εντάξει, θα του το πω εγώ μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο, σαν να είναι κάποιος άλλος και όχι αυτός. Ξέρω τον τρόπο.
- Όση ώρα βρίσκεστε μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο το φως θα είναι κόκκινο. Μόλις ανάψει πράσινο θα βγείτε και θα συνεχίσετε την αναζήτηση στην επόμενη αίθουσα. Αλήθεια ποια έπεται;
- Η 32η
- Μα δεν μπήκατε στην 30η
- Την παραλείψαμε όταν ήρθε η σειρά της για να μη χάσουμε χρόνο.
- Είναι μια ευκαιρία να τη δείτε κι αυτή. Θυμάσαι Βασίλη πώς άνοιξε το πέρασμα;
- Βρήκαμε κι άλλες τέτοιες αίθουσες. Ακουμπάτε το κόκκινο βελάκι που βρίσκεται κάτω δεξιά του τοίχου και ανοίγει ο τοίχος σαν πόρτα. Το βελάκι πάει αριστερά. Μόλις το ακουμπήσουμε μεταφέρεται δεξιά και κλείνει η πόρτα. Είναι σαν συρόμενη πόρτα, με τη διαφορά ότι ο τοίχος μετατρέπεται σε πόρτα και δεν ανοίγει από μέσα Γι’ αυτό πρέπει σε όλη την εξερεύνηση του χώρου να μένει ανοικτή.
- Εύγε! Μην ξεχνάτε όλοι ότι όλο αυτό το διάστημα, όσο βρίσκεστε εδώ, θα παρακολουθείστε στενά. Υπάρχει περίπτωση να νιώσετε πείνα. Κρατηθείτε λίγο. Το φωτάκι θα το δείτε και παραμέσα. Αν δεν το δείτε άμεσα μην ανησυχείτε, θα χτυπήσει συναγερμός, σε περίπτωση που δεν το είδατε ή αφαιρεθήκατε. Πήγαινε Βασίλη τώρα και όπως είπαμε. Από τη στιγμή που θα έρθετε όλοι μαζί, το πράσινο φως θα γίνει κόκκινο.
- Καταλαβαίνω. Δεν μας θέλετε στα πόδια σας όσο εργάζεστε.
- Ακριβώς Βασίλη. Αυτό θέλουμε από σας, για το καλό σας πασχίζουμε. Για σας η 130η θύρα είναι απαγορευμένη προς το παρόν. Όταν την ανοίξετε τώρα, θα χαθείτε για πάντα, θα εγκλωβιστείτε σ’ αυτές τις δύο εποχές. Ούτε ζωντανοί θα είστε ούτε νεκροί. Δεν θα δείτε ποτέ ούτε τους δικούς σας, ούτε την εποχή σας. Θα μείνετε για πάντα δέσμιοι σ’ αυτό το σπίτι. Αν όμως συγκρατηθείτε και δεν τολμήσετε αυτό το εγχείρημα θα πάτε στην εποχή σας την κατάλληλη στιγμή. Αντίθετα, μόλις δώσω το σύνθημα μελλοντικά, τότε θα την διαβείτε με ασφάλεια και χωρίς φόβο. Μοιάζει σαν ένα πλοίο που ταξιδεύει μεσοπέλαγα και δεν μπορείς να ανοίξεις τη μπουκαπόρτα του. Όταν όμως αράξει στη στεριά με ασφάλεια ανοίγει η πόρτα και ο κόσμος βγαίνει ασφαλής στον προορισμό του. Αυτό να σκέφτεσαι κι εσύ ότι ισχύει εδώ. Να νιώθετε ότι ταξιδεύετε σε πλοίο, γιατί τυπικά αυτό γίνεται. Ένα ταξίδι στο χρόνο είναι κι αυτό.
- Δεν έχουμε σκοπό να τη διαβούμε και δεν μας αφορά. Θα βλέπουμε και θα ανοίγουμε τις πόρτες μόνο δωματίων που έχουν πράσινο χρώμα και είναι επιτρεπτές για μας. Θα δούμε μέχρι το δωμάτιο 129 που έχουν πράσινες πόρτες. Κι αυτά που μας δείχνετε, πολλά είναι. Τα επόμενα δεν θα τα πλησιάσουμε καν. Ακόμα κι αν κάποιος το ζητήσει θα το αποτρέψω με όλες μου τις δυνάμεις να γίνει. Μείνε ήσυχος.
- Καλά δεν έχεις περιέργεια να δεις τι κρύβουν;
- Η περιέργεια βλάπτει και ό,τι βλάπτει δεν το εγκρίνω, ούτε στον εαυτό μου, ούτε στους άλλους. Μην ανησυχείς. Πηγαίνω να εκτελέσω τις διαταγές σου αμέσως κατά γράμμα.
- Σε χαίρομαι Βασίλη, γιατί είσαι σωστό παράδειγμα για τους άλλους. Να πας στο καλό φίλε μου.
Όταν πήγε στο σαλόνι την είδαν να κλαίει με λυγμούς κι εκείνο αναίσθητο, σαν να μην συνέβη τίποτα, να καταβροχθίζει με λαιμαργία ένα ολόκληρο πιάτο γεμάτο φαγητό της αρεσκείας του. Εκείνη οργισμένη να τον αποκαλεί με τα πιο χυδαία λόγια και οι μισοί συγκρατούσαν τη Μαρκέλλα και οι άλλοι μισοί τον Ισίδωρο πριν γίνει σφαγή μεταξύ τους.
- Τι έγινε; Είπαν όλοι με αγωνία;
- Λοιπόν ο Ισίδωρος πρέπει να πάει αμέσως στην θύρα με τον αριθμό 130. Οι υπόλοιποι να μαζευτούμε στο δωμάτιο 30, της ύπαρξης. Ο Ισίδωρος θα φύγει στην εποχή μας. Θα πάει σπίτι του.
- Εμείς;
- Εμείς έχουμε λίγη ακόμη δουλίτσα. Μόλις την τελειώσουμε θα φύγουμε κι εμείς. Προς το παρόν ας κάνουμε αυτό που είπε ο Μάρκος. Μόνο ο Ισίδωρος φεύγει.
- Δόξα σοι ο Θεός θα πάω σπίτι μου. Βαρέθηκα να ζω με εσάς τους παλαβούς. Πάω.
- Να πας και να χαθείς για πάντα από τα μάτια μου. Να μη σε ξαναδώ. Κτήνος! Είπε εκείνη ξεσπώντας πάνω του όλη την οργή που είχε μέσα της φωλιασμένη. Έμοιαζε με ενεργό ηφαίστειο και μόλις έγινε η έκρηξη απελευθέρωσε όλα όσα έκρυβε μέσα της τόσο καιρό γι’ αυτόν. Μια απέραντη λάβα ξεπετάχτηκε και ένιωσε καλύτερα όταν πια τον είδε να απομακρύνεται από κοντά της, και να κατευθύνεται στην αίθουσα 130 και μια φευγαλέα σκέψη της έδωσε νέες ελπίδες ότι ο Ανδρέας θα έρθει γρήγορα κοντά της. Ναι, η ζωή δεν θα την αφήσει. Θα την αποζημιώσει. Θα της δώσει άλλη πορεία και θα φύγει από έναν αδιέξοδο δρόμο και θα βαδίσει με κάποιον άλλο που θα την οδηγήσει στην ευτυχία. Θα απαλλαγεί μια και καλή από το καρκίνωμα αυτό. Μελλοντικά θα είναι στο πλευρό κάποιου που το αξίζει. Άλλωστε, γνωρίζει καλά ότι μετά από μια μπόρα πάντα βγαίνει ο ήλιος κι αυτόν περιμένει για να πει ότι ζει.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 26: Ο δρόμος της επιστροφής για τον Ισίδωρο και η αναμονή των υπολοίπων στο δωμάτιο της ύπαρξης.
Ο Ισίδωρος είδε την πόρτα και την άνοιξε. Δεν υπήρχε τίποτα απολύτως. Ξαφνικά, άναψε το φως μόνο του και είδε τον εαυτό του ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι.
Εκείνος φορούσε ηλεκτρόδια στο κεφάλι και πήγε να μιλήσει, αλλά δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Σε λίγο ο εαυτός του σηκώθηκε από το κρεβάτι του και μπήκε μέσα στο σώμα του και έγιναν ένα.
- Πού βρίσκομαι; Είπε φοβισμένος.
Κανένας δεν μπόρεσε να του απαντήσει. Είδε μια πόρτα να ανοίγει, βγήκε έξω και είδε την γέφυρα. Βάδισε πάνω σ’ αυτήν σαν υπνωτισμένος και μετά από λίγη ώρα βρέθηκε στην εποχή του, σε εκείνο το παρκάκι, που είχε αφήσει τα πράγματά του, καθισμένος σ’ ένα παγκάκι. Κάποιος τον είδε και τον αναγνώρισε. Πήρε τηλέφωνο στην αστυνομία Τον καλέσανε στο τμήμα και του ζήτησαν να τους πει πού είναι οι άλλοι. Αυτός δεν μιλούσε καθόλου. Είχε πάθει σοκ. Είδε τη γυναίκα του στο τμήμα αγκαλιά με άλλον και κατάλαβε ότι ήταν χαμένος. Εκείνη είχε πάρει την απόφαση να μείνει με τον εραστή της, μάλιστα περίμενε το παιδί του. Έγινε, όπως ακριβώς τα είπε το μέλλον στην Μαρκέλλα. Θα του έδινε διαζύγιο και τα παιδιά του θα τα αναλάβει αυτή, μαζί μ’ αυτό που περιμένει. Το αποτέλεσμα ήταν να μείνει μόνος. Στη δουλειά δεν πήγε, γιατί ήταν τεμπέλης. Την είχε πιάσει σκόπιμα για να ψαρέψει την Μαρκέλλα. Ζήτησε γραπτά η θέση του να καλυφθεί από άλλον, γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει. Όλα ήταν δύσκολα γι’ αυτόν πια . Έκανε κακό, έπρεπε να πληρώσει. Αλλά τι έκανε; Δεν μπόρεσε το μυαλό του να του λύσει την απορία. Ποιον έβλαψε αλήθεια; Όταν είδε την μητέρα της Μαρκέλλας να φωνάζει, κάποιες εικόνες φάνηκαν στα βάθη του μυαλού του και το τμήμα του εγκεφάλου που καθορίζει την ομιλία πήρε μπροστά.
- Πού ήμουν; Είπε ζαλισμένος, αλλά αντί για απάντηση άκουσε μια οργισμένη γυναίκα να τον βρίζει. Ήταν η μητέρα της Μαρκέλλας.
- Δολοφόνε! Σκότωσες το παιδί μου. Πού είναι το παιδί μου. Φέρε μου το πίσω!!!!!
Εκείνος άρχισε να θυμάται. Όμως ούτε κατά διάνοια του πέρασε από το μυαλό να της πει που βρίσκεται εκείνη αυτή τη στιγμή και πού ήταν αυτός. Ξαναβρήκε τη χαμένη του λαλιά εντελώς πια.
- Είμαστε φίλοι απλοί με την Μαρκέλλα. Δεν ξέρω που είναι. Δεν ήμασταν μαζί εκείνη την ημέρα που χάθηκε.
- Λες ψέματα και το πορτοφόλι σου που βρέθηκε στο παρκάκι που χάθηκε το παιδί μου;
- Ακούστε. Το πορτοφόλι μου το έχω χαμένο πολύ καιρό. Τυχαία βρέθηκαν τα πράγματα των παιδιών σας εκεί. Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Δεν έχω καμιά σχέση με την κοπέλα.
- Αφού μου είπαν ότι διατηρούσε κρυφά από μένα δεσμό μαζί σου.
- Λάθος σας πληροφορήσανε. Τη Μαρκέλλα έχω πολύ καιρό να τη δω. Σας το ορκίζομαι. Παλιάνθρωπος μπορεί να είμαι, αλλά ψέματα δεν ορκίζομαι ποτέ. Με τη Μαρκέλλα έχουμε χωρίσει. Μιλήσαμε πριν χαθεί πολιτισμένα και τα ξεκαθαρίσαμε όλα. Δεν ξέρω πού είναι! Αφήστε με ήσυχο!!!!!!
Ναι, όπως καταλάβατε του έβαλαν στον εγκέφαλο τα στοιχεία που έπρεπε να πει. Έτσι η μητέρα καθησυχάστηκε.
- Τότε συγνώμη.
Στη συνέχεια εκείνος μαλάκωσε και της απάντησε με συμπάθεια:
- Ξέρω ότι μιλάτε με πόνο. Μάνα είστε και σας καταλαβαίνω. Έχω κι εγώ παιδιά. Ήταν λάθος αυτή η σχέση από την αρχή. Το καταλάβαμε κι οι δύο και χωρίσαμε. Δεν σας κρατώ κακία για όσα μου είπατε, γιατί όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, έχετε δίκιο.
Την ίδια ώρα οι εννέα φίλοι έπιαναν τα διάφορα έγγραφα, βιβλία. Όλα όσα ήταν υπαρκτά και κάθισαν σε καρέκλες και διάβαζαν. Ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί στις κινήσεις τους, αφού ήξεραν ότι παρακολουθούνται, και δεν έκαναν το παραμικρό σφάλμα. Όμως σε λίγο άκουσαν μια σειρήνα και είδαν το φως να ανάβει πράσινο.
Στο μεγάφωνο πριν φύγουν τους ακινητοποίησε ο Μάρκος.
- Ο Ανδρέας θα έρθει απόψε τα μεσάνυχτα.
- Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός είπε αστειευόμενη η Μαρκέλλα και γέλασαν όλοι.
- Βλέπω με χαρά ότι η διάθεσή σου Μαρκέλλα άλλαξε μετά τη φυγή του Ισίδωρου. Αυτό είναι καλό σημάδι.
- Σιγά μη σκάσω για το κελεπούρι που έχασα. Η ζωή είναι ωραία και πάντα νέες ελπίδες γεννιούνται. Άμα πάψεις να ζεις είναι το πραγματικό τέλος, όχι όταν χωρίζεις. Είναι λάθος να συγχέουμε ένα χωρισμό με το τέλος της ζωής, γιατί το αύριο κανείς δεν το ξέρει.
- Μπράβο Μαρκέλλα. Έτσι να είσαι πάντα. Μόνο η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Λοιπόν ο Ανδρέας θα μπει στις 12 τα μεσάνυχτα στην θύρα 130. Βρήκαμε ευκαιρία να τον φέρουμε. Μαζί του θα έρθει ακόμα ένα ζευγάρι η Πολυξένη, η αδερφή του, και ο αρραβωνιαστικός της ο Μάνος. Αυτοί ήταν μαζί του την ώρα που τον πήραμε και δεν θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας μάρτυρες. Δεν καταφέραμε να τον ξεμοναχιάσουμε. Αναγκαστήκαμε να τους φέρουμε μαζί μας όλους. Όσο εσείς θα βλέπετε τις υπόλοιπες αίθουσες, εμείς θα επεκτείνουμε το σπίτι δημιουργώντας ένα νέο υπνοδωμάτιο και δύο νέες τουαλέτες αντίστοιχα για το νέο ζευγάρι. Ο Ανδρέας θα χρησιμοποιεί την τουαλέτα και το υπνοδωμάτιο που χρησιμοποιούσε ο Ισίδωρος. Παρακαλώ να τους δεχτείτε όλους στην παρέα σας, σαν να ήταν φίλοι σας.
- Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο καλά είναι. Θα διεκπεραιωθεί η υπόθεσή σας γρηγορότερα. Να πάμε κι εμείς να δούμε τους δικούς μας ανθρώπους που τους πεθυμήσαμε και τους λαχταράμε
- Είστε όλοι καλά παιδιά, να πάτε στο καλό. Με συγκινήσατε! Ειλικρινά, δεν περίμενα τέτοια απάντηση από σας. Είπε δακρυσμένος ο Μάρκος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 27: Εξερεύνηση κι άλλων αιθουσών
Πήγαν στην αίθουσα νούμερο 32 που είχε τίτλο: «Χαμένα νύχια, μαλλιά, περιττώματα, βρομιές» Ναι, εδώ ήταν η πιο αηδιαστική αίθουσα. Διαβάζοντας τον τίτλο δεν έκαναν καν τον κόπο να την διαβούν. Όλοι καταλαβαίνουμε τι κρύβεται από πίσω.
Η αίθουσα 33 είχε σαν θέμα: «Νησιά, χωριά, πόλεις που χάθηκαν, η χαμένη Ατλαντίδα» Εκεί πράγματι είδαν μικρογραφίες και μακέτες πόλεων που χάθηκαν από το χάρτη ή δεν υπήρξαν ποτέ. Στη μέση είδαν την μακέτα της χαμένης Ατλαντίδας που υπολογίζεται γι’ αυτούς ότι ήταν στο σημείο της Σαντορίνης. Από το σημείο της θάλασσας μέχρι το ηφαίστειο. Όλο αυτό το κομμάτι βούλιαξε, αλλά τώρα πια δεν υπάρχει.
Η αίθουσα νούμερο 34 είχε τον τίτλο: «Παρελθόν». Μπήκαν μέσα, είδαν μια οθόνη και έπρεπε να θέσουν σ’ αυτήν ερωτήσεις που αφορούσαν τον εαυτό τους τι έκαναν ή δεν έκαναν στο παρελθόν. Επίσης μπορούσαν να ρωτήσουν ερωτήσεις για το μακρινό παρελθόν, και θα λάβουν απαντήσεις, για κάθε ερώτηση ξεχωριστά.
Αντίστοιχα η αίθουσα 35 είχε τον τίτλο: «Μέλλον» Ήταν η ίδια η προηγούμενη. Είχε μια μεγάλη οθόνη και έπρεπε να θέσουν σ’ αυτήν ερωτήσεις που αφορούσαν τον εαυτό τους τι θα κάνουν από το επόμενο λεπτό και πέρα. Επίσης μπορούσαν να ρωτήσουν ερωτήσεις για το μακρινό μέλλον και θα λάβουν απαντήσεις για κάθε ερώτηση ξεχωριστά. Αυτή την αίθουσα η Μαρκέλλα την ήξερε καλά. Την είχε επισκεφτεί μόνη της για να μάθει το μέλλον της. Αυτό δεν το είπε σε κανέναν. Έκανε ότι την έβλεπε πρώτη φορά.
Η επόμενη αίθουσα, νούμερο 36, είχε τον τίτλο: «Αντικείμενα νεκρών». Πολλοί καίνε ή πετάνε τα αντικείμενα που είχε ο νεκρός. Εκεί υπήρχαν σωροί μ’ αυτά τα αντικείμενα. Δεν τους άρεσε σαν αίθουσα και την είδαν φευγαλέα. Προχώρησαν να δουν τις επόμενες.
Η Μαρκέλλα ήθελε πολύ να δει την αίθουσα 37 με τίτλο: «Αλήθειες και αερολογίες». Σ’ αυτή την αίθουσα υπήρχαν όλες οι εμμονές, οι ιδέες που βασανίζουν κάποιον οι αρνητικές σκέψεις που δεν αληθεύουν, όλα τα ψεύτικα συμπεράσματα, τα κούφια ερωτικά λόγια, όλες οι κλεψιές, οι ατιμίες, οι εκβιασμοί, όλες οι αδικίες, οι συκοφαντίες, οι ειρωνείες, οι αδικίες, τα κουτσομπολιά, οι κολακείες, οι δυσφημίσεις, οι λίβελοι, ιδέες καλές που δεν εφαρμόστηκαν, όλες οι απάτες, ψεύτικες ιδέες που ανακούφισαν κάποιους κ.λ.π. Έριξαν μια ματιά στα ράφια και είδαν ότι κι αυτή η αίθουσα δεν είχε κάτι που θα μπορούσε να τους κρατήσει εδώ. Όμως η Μαρκέλλα ήθελε και επέμενε να μείνει λίγο εδώ και δεν της χάλασαν χατίρι. Έμειναν λοιπόν εδώ μόνο γι’ αυτήν. Εδώ κρύβονται όλες οι αερολογίες, τα ψέματα, οι κολακείες και οι αβάσιμοι στόχοι. Εδώ κρύβονται όλα τα λάθη, οι λάθος προβλέψεις του καιρού, τα λάθη των μέντιουμ και αστρολόγων, τα ψεύδη των πολιτικών, των δικηγόρων, των πλασιέ για να πουλήσουν ένα προϊόν. Εδώ κρύβονται όλα τα ψεύτικα σ’ αγαπώ που ειπώθηκαν, όλα τα σενάρια των ηθοποιών. Εδώ κρύβονται οι ψεύτικοι όρκοι των δικαστηρίων, γενικά οι λάθος προβλέψεις των ψευδοπροφητών. Εδώ κρύβονται οι ειρωνείες, τα καλαμπούρια, οι βωμολοχίες και οι βλασφημίες. Εδώ κρύβονται οι διαφημίσεις που δεν έπιασαν τόπο. Ναι όλα αυτά κρύβονταν στην αίθουσα με αριθμό 37 που στον υπαρκτό κόσμο δεν υπάρχουν πια. Υπήρξαν κάποτε όμως. Κάθισαν αρκετά εδώ και η Μαρκέλλα διάβασε και διαπίστωσε πια με τα μάτια της ότι όσα της είπε ο Ισίδωρος ήταν αερολογίες και λόγια που δεν είχαν βασιμότητα.
Προχώρησαν στην αίθουσα με αριθμό 38: «Άσκοπα γέλια και δάκρυα» Εκεί είδαν απέραντους καταρράκτες ανθρώπινων δακρύων που έκλαψαν άδικα, γιατί η ζωή τα έφερε αλλιώς και το γέλιο έλαμψε στη ζωή τους ή ήταν απλά εμμονές. Πιο πέρα είδαν ένα φως που συμβόλιζε αυτούς που χαμογελούσαν, όμως αυτό το φως εξασθενούσε και συμβόλιζε το άδικο χαμόγελο ανθρώπων που ενώ είχαν μια χαρά μετά έγινε πίκρα. Έφυγαν κι από εδώ.
Πήγαν λίγο στην αίθουσα 14 να ψυχαγωγηθούν με τους φίλους τους τα καρτούν. Η Κατερίνα έγινε πιο δυνατή τώρα και άντεξε αυτή τη δοκιμασία. Άλλωστε, όλες οι στιγμές δεν είναι ίδιες. Αυτή τη φορά δεν λύγισε. Ήταν πιο δυνατή. Εδώ κάθισαν μέχρι τα απόγευμα
Μετά πήγαν στην αίθουσα 9 να δούνε λίγο τα παιδιά τους. Ήταν ευτυχισμένοι που κάποτε αυτά τα παιδιά θα έρθουν στη ζωή.
Μετά πήγαν λίγο στην αίθουσα 6 να χαρούν ξεγνοιασιά και παιχνίδι. Εκεί κάθισαν μέχρι τα μεσάνυχτα. Έπρεπε να φύγουν γιατί νύσταξαν, αλλά είδαν ότι η πόρτα δεν άνοιγε. Είχαν εγκλωβιστεί εδώ; Τι είχε γίνει; Δεν ήξεραν να πουν. Περίμεναν καρτερικά να ανοίξει η πόρτα. Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Ίσως δεν τελείωσαν τις εργασίες τους ακόμη. Ίσως ήρθε ο Ανδρέας. Ποιος ξέρει;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 28: Οι νυχτερινοί επισκέπτες
Όσο οι 9 φίλοι βρέθηκαν στην πόρτα της ψυχαγωγίας και εγκλωβίστηκαν εκεί ο Μάρκος βρισκόταν στο δωμάτιο 30. Περίμενε καρτερικά να έρθουν οι επισκέπτες του. Ξαφνικά, άκουσε βήματα στον κήπο και η πόρτα άνοιξε. Έγραφε πάνω ξάπλωσε στο κρεβάτι Ανδρέα, και εσείς οι υπόλοιποι καθίστε δίπλα του στις δύο καρέκλες. Τότε ο Ανδρέας είδε ένα φως και μετά κοιμήθηκε βαθιά. Του πρόσθεσαν ηλεκτρόδια στον εγκέφαλο. Τότε ονειρεύτηκε όσα έζησε ο Ισίδωρος και όχι απλά τα ονειρεύτηκε, αλλά τα ένιωσε σαν βίωμά του. Όσα ονειρευόταν, οι σύντροφοί του τα έβλεπαν σε οθόνη σε ξύπνια κατάσταση και τα ένιωθαν και αυτοί σαν δικά τους βιώματα. Μόλις ο Ισίδωρος έβριζε την Μαρκέλλα ο Ανδρέας ένιωθε άσχημα και αντιδρούσε, σαν να έβλεπε εφιάλτη . Όμως δεν σταμάτησε η τροφοδότηση αναμνήσεων στη μέση, ούτε ξύπνησε καθόλου. Έμεινε στη στάση αυτή ως το τέλος.
Ξύπνησε πια μόλις ολοκληρώθηκε η τροφοδότηση και οι άλλοι συνήρθαν μόλις έσβησε η οθόνη απέναντι.
Η πόρτα με αριθμό 130 άνοιξε και δύο άνδρες και μια κοπέλα έκαναν την είσοδό τους μέσα στο σπίτι. Ήξεραν πια που βρίσκονται, αλλά πιο πολύ απ’ όλους ανησύχησε ο Ανδρέας, γιατί φοβήθηκε πολύ. Είδε τα ονόματά τους γραμμένα στις πόρτες και φαντάστηκαν ότι κάποιος τους κάνει πλάκα. Πάνω στο τραπεζάκι είδαν ένα φάκελο και διάβασαν το περιεχόμενο.
Ανδρέα, Πολυξένη και Μάνο Μη φοβάστε. Βρίσκεστε εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε δύο εποχές, σε δύο κόσμους. Είστε παγιδευμένοι στο χρόνο. Είναι προσωρινή κατάσταση. Τα περισσότερα τα γνωρίζετε από τις αναμνήσεις που σας εμφυτεύτηκαν. Ελάτε στην αίθουσα με αριθμό 30 και θα τα μάθετε όλα. Να περιμένετε τα 9 μέλη της αποστολής, που θα σας κατατοπίσουν σχετικά.
Μάρκος.
Σε λίγο σ’ όλο το σπίτι χτύπησε συναγερμός. Αυτό έγινε γιατί δεν τους παρακολουθούν και δεν ξέρουν πού βρίσκονται. Ένα πράσινο φως τους ειδοποιούσε ότι έπρεπε να πάνε επειγόντως στην αίθουσα της ύπαρξης.
Μόλις οι τρεις φίλοι μπήκαν στην αίθουσα αυτή είδαν δώδεκα καθίσματα και κάθισαν στα δικά τους περιμένοντας καρτερικά τους άλλους. Μια φωνή τους είπε να μην καθίσουν ακόμα, να περιμένουν όρθιοι τους άλλους, να καθίσουν όλοι μαζί, και σηκώθηκαν.
Τελικά οι εννέα φίλοι απεγκλωβίστηκαν από την αίθουσα 6 και πήγαν στην είσοδο 30, γιατί κατάλαβαν ότι απεγκλωβίστηκαν και ο Μάρκος τους καλεί.
Μπαίνοντας μέσα, τα 4 ζευγάρια ήταν πιασμένα χέρι-χέρι για να ξεχωρίσει ο Ανδρέας ποια είναι η Μαρκέλλα. Ο Ανδρέας όμως την ήξερε, γιατί παρακολουθούσε την αναζήτησή της από το ίντερνετ και ενημερωνόταν καθημερινά. Μάλιστα, γέμισε τους τοίχους με φωτογραφίες της και την ερωτεύτηκε, πράγμα που οι άλλοι 9 δεν γνώριζαν. Το ζευγάρι όμως το άλλο, δεν έκανε ανάλογη πράξη και η Μαρκέλλα δεν θα ήξερε ποιος είναι ο Ανδρέας. Θα το έπαιζε στην τύχη. Στην Μαρκέλλα δεν άρεσαν πολύ οι φαλακροί άνδρες. Ήξερε ότι ο Θεός δεν θα της είχε γραμμένο τέτοιο ριζικό, αφού το απορρίπτει, και ευελπιστούσε να ήταν ο Ανδρέας ο άλλος, αυτός που είχε μαλλιά. Αυτόν έβαλε απ’ την αρχή στο μάτι άλλωστε.
Μπαίνοντας μέσα κάθισαν αμφιθεατρικά, ο καθένας πήρε τη θέση του και ο Μάρκος τη δική του. Έβλεπε την αγωνία της Μαρκέλλας ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της και την αλλαγμένη της διάθεση και ήθελε λίγο να την πειράξει. Ρώτησε την Μαρκέλλα:
- Ποιος είναι ο Ανδρέας;
Η Μαρκέλλα ευχόταν να ήταν αυτός που της άρεσε και της ακούμπησε την καρδιά.
- Νομίζω ότι είναι ο νεαρός με το τζιν παντελόνι και το ανάλογο σακάκι είπε.
- Πως το συμπεραίνεις. Εγώ σου λέω ότι είναι ο άλλος με το μαύρο υφασμάτινο παντελόνι, το πέτσινο σακάκι και την κόκκινη μπλούζα. Εκείνος πήγε να αντιδράσει και του έγνεψε η Πολυξένη να σταματήσει, διότι κατάλαβε ότι ήταν δοκιμασία και έμεινε στην αρχική του θέση. Η Μαρκέλλα δεν το είδε αυτό.
- Αυτός πίστευα ότι είναι. Το ένστικτό μου, μου το είπε. Αν λανθάνω, τι να γίνει! Ας γίνει το θέλημα του Θεού. Είπε με βαριά καρδιά, και δάκρυα κύλησαν ασυναίσθητα από τα μάτια της, γιατί ο Μάνος δεν της άρεσε. Το ήξερε καλά αυτό. Δεν ήταν ο τύπος της, ήταν σίγουρη. Άλλαξε η αρχική της διάθεση. Ήθελε να ήταν ο άλλος. Γιατί να είναι τόσο άτυχη;
Έπεσε σε βαθιά μελαγχολία, με τη σκέψη και μόνο ότι είναι ο άλλος. Χάλασε όλο το κέφι της. Δεν της άρεσε καθόλου. Ήταν τρελό το μέλλον που της είπε ότι είναι ωραιότερος από τον Ισίδωρο. Αυτός ήταν χάλια, δεν βλέπεται! Μόνο για τα δικά της μάτια βέβαια ισχύει αυτό, γιατί η Πολυξένη τον λάτρευε. Γι’ αυτό, η ομορφιά δεν είναι για όλους το ίδιο. Είναι μια υποκειμενική υπόθεση. Κάποιοι που απορρίπτουμε τους εγκρίνουν άλλοι και αντίστοιχα αν μας απορρίπτουν, μας εγκρίνουν άλλοι.
Είδε τον Μάρκο να κρυφογελά και να απευθύνεται στον άνδρα των ονείρων της.
- Λοιπόν Ανδρέα Απ’ αυτή τη στιγμή θα είσαι με την Μαρκέλλα ζευγάρι.
- Θες να πεις ότι… Είπε η Μαρκέλλα.
- Επαγγελματικά μόνο. Αν τα βρείτε αλλιώς, εμένα δεν με αφορά.
- Τι ; Αυτός είναι ο Ανδρέας; Δεν κάνεις πλάκα ε;
- Όχι, πριν έκανα. Ναι, Μαρκέλλα ο Ανδρέας είναι αυτός που κατάλαβες. Αυτή είναι η αδερφή του η Πολυξένη και αυτός ο αρραβωνιαστικός της ο Μάνος.
-- Δόξα τω Θεώ. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Δεν έκανα λάθος. Σκέφτηκε με ανακούφιση η Μαρκέλλα και πήρε μια βαθιά ανάσα Η διάθεσή της άλλαξε μεμιάς. Όλοι το κατάλαβαν και γελούσαν. Ο μόνος που δεν γέλασε ήταν ο Μάνος. Δεν τον κολάκευε αυτό. Η Πολυξένη ανακουφίστηκε, γιατί δεν θα της τον έπαιρνε η Μαρκέλλα. Θα ήταν μόνο δικός της. Αυτό την ανακούφιζε κι έγιναν αμέσως φίλες. Αλλά με τον Μάνο δεν είχαν καλή σχέση. Γενικά, είχαν μια φοβερή αντιπάθεια απροσδιόριστη ο ένας για τον άλλο. Γι’ αυτό ποτέ δεν συζήτησαν μεταξύ τους.
- Μαρκέλλα μου σε ψάχνουν παντού. Από τότε σε είδα και μου έκανες εντύπωση. Είσαι η ωραιότερη απ’ όλες για μένα. Παρακολουθούσα τα πάντα εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεόραση, διαδίκτυο, μόνο και μόνο για να μάθω νέα σου. Παρακαλούσα να γυρίσεις στους δικούς σου, να είσαι ζωντανή και ας μη με γνωρίσεις ποτέ. Και τώρα σε βλέπω εδώ, ολοζώντανη. Τι τύχη Θεέ μου! Είπε ο Ανδρέας.
- Ναι, μας έφαγε το κεφάλι μαζί σου. Συνέχεια σε έβλεπε και άρχισε να πηγαίνει εκκλησία και να προσεύχεται με σκοπό να σε βρουν οι δικοί σου, και να είσαι ζωντανή. Έχει γεμίσει ένα άλμπουμ με φωτογραφίες σου που εκτύπωσε από το διαδίκτυο και μάλιστα έβγαλε κάποιες με ιλουστρασιόν χαρτί και με πινέζες τις κρέμασε στον τοίχο. Έχω διαγνώσει, σαν ψυχολόγος που είμαι, ότι είναι στο φουλ ερωτευμένος μαζί σου ο αδερφούλης μου.
- Ψυχολόγος είσαι;
- Όχι πλάκα κάνω, διαφημίστρια είμαι.
- Ντροπή Πολυξένη, τι θα λέει η κοπέλα για μένα; Τι γνώμη θα έχει σχηματίσει;
- Η αλήθεια δεν πρέπει να μένει κρυφή αδερφούλη μου. Χα, χα έχεις γίνει ολοκόκκινος σαν το παντζάρι είπε η Πολυξένη. Δεν έχει κι ένα καθρέπτη αυτό το σπίτι να δεις πως έχεις γίνει!
- Δεν θα πάμε κάποτε στην εποχή μας, τι έχω να σου κάνω α! Είπε έντονα και κατέβασε το κεφάλι ντροπαλός.
- Να μην μου κάνεις τίποτα. Να είσαι ειλικρινής με τα αισθήματά σου και με τους άλλους.
- Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου Ανδρέα. Δεν με ήξερες κι έκανες τόσα για μένα. Να’ σαι καλά. Είμαι στο ίντερνετ ε; Μόνο που απόψε θα μπείτε κι εσείς στη λίστα, σ’ αυτή την αναζήτηση. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
- Εξηγήστε μας, γιατί ήρθαμε εδώ; Βέβαια, μας εμφυτέψανε αναμνήσεις κάποιου Ισίδωρου, αλλά δεν μπορούμε να τις δέσουμε αν δεν μας πείτε δύο πράγματα. Είδαμε ένα ελαφάκι να τρέχει λαβωμένο, το πιάσαμε, του περιποιηθήκαμε τις πληγές και μας είπε με ανθρώπινη φωνή να το ακολουθήσουμε, για να μας ευχαριστήσει Είδαμε ένα γεφύρι και το διασχίσαμε και μετά στροβιλιστήκαμε και πέφταμε στο κενό. Ξαφνικά, αράξαμε μέσα σε ένα κήπο. Με ξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι και μου έβαλαν αναμνήσεις άλλου στο κεφάλι από το 1852, χωρίς να τις έχω ζήσει εγώ προσωπικά. Μετά η αδερφή μου και ο γαμπρός μου είδαν σε μια οθόνη τις στιγμές αυτές και τις συνειδητοποίησαν κι αυτοί σαν να τις έχουν βιώσει. Καλά, πέρασες τόσα με τον Ισίδωρο και τα ξανάφτιαξες μαζί του; Σου φέρθηκε, όπως σου φέρθηκε και δεν του έδωσες τα παπούτσια στο χέρι; Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Και η υποτιθέμενη ερώτηση που έθεσε στο Θεό, δεν σε προβλημάτισε να δεις τι άνθρωπος είναι;
- Νόμιζα ότι έκανε χιούμορ. Έλεγε ότι μ’ αγαπούσε, πού να ήξερα! Λοιπόν θα μοιραστούμε το ίδιο δωμάτιο. Τα χωρίζει ένας τοίχος. Θα πάρεις τη θέση του Ισίδωρου και …. Του διηγήθηκε τα πάντα. Εκείνος την άκουγε και πρόσεχε την κάθε λέξη της. Όλοι έμειναν σιωπηλοί. Την κοίταζε και δεν την χόρταινε.
--Τέλεια γυναίκα. Τον ανόητο! Την πίκρανε.
- Ναι, τώρα μπόρεσα να τα δέσω όλα. Μάλιστα στον εγκέφαλό μου βρίσκονται όλες οι αναμνήσεις του. Τώρα που μου τα λες, τα καταλαβαίνω όλα. Θα βρούμε την μάγισσα και θα της κλέψουμε τη δύναμη. Μόλις σώσουμε το ελαφάκι θα πάμε πίσω. Εγώ είμαι Ροδίτης και θα σας βοηθήσω. Θα σας πω σε ποια μέρη μπορούμε να το ψάξουμε. Πάμε τώρα να κοιμηθούμε και να συνεχίσουμε να βλέπουμε τα δωμάτια.
Μέχρι ποια αίθουσα είδατε χωρίς τον Ισίδωρο;
- Μέχρι την 38
- Προχωρήσατε αρκετά. Απ’ ό,τι κατάλαβα, από τις πρόσθετες αναμνήσεις που λάβαμε, ο Ισίδωρος είδε μέχρι την 31 αίθουσα. Εμείς οι τρεις θα δούμε λοιπόν μόνοι μας από την 32 μέχρι την 38 και αύριο το πρωί θα συνεχίσουμε από την 39 μέχρι να νυστάξουμε.
- Ποιο κρεβάτι να πιάσω;
- Όποιο σου αρέσει κορίτσι μου και όποιο σε βολεύει. Δεν έχω πρόβλημα. Διάλεξε αυτό με την τηλεόραση. Θα είμαι τόσο κουρασμένος βλέποντας 7 αίθουσες που θα κοιμηθώ κατευθείαν. Καληνύχτα.
- Είσαι πολύ καλός. Καληνύχτα.
Ναι, ήταν ερωτευμένη. Είχαν δίκιο. Ήταν ο τέλειος άνδρας, ευγενικός, όμορφος, ιππότης και το σπουδαιότερο θα είναι μόνο δικός της με ειλικρινή αισθήματα και όχι συμφεροντολόγος και αερολόγος όπως ο ακατονόμαστος. Ναι, έτσι θα τον έλεγε από εδώ και πέρα. Ακατονόμαστο. Μόνο αυτή η προσφώνηση του αξίζει.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 29: Η πρώτη τους νύχτα μαζί
Μετά από 1 ώρα τέλειωσαν την ξενάγηση. Αυτοί δεν κόλλησαν σε καμία αίθουσα, απλά τις είδαν φευγαλέα. Εκείνος ήθελε πολύ να σπάσει ο τοίχος, αλλά εκείνη, ενώ της άρεσε πολύ, δεν το αποφάσιζε και μέσα της η ψυχή της φώναξε:
--Σπάσε τον ηλίθια, τι περιμένεις;
Μια φωνούλα όμως της λογικής της έλεγε.
-- Περίμενε, όχι ακόμη. Θα γίνει κι αυτό, αλλά όχι τόσο νωρίς. Δεν τον ξέρεις ακόμα.
Όταν εκείνος επέστρεψε, εκείνη δεν κοιμόταν ακόμη. Εκνευρίστηκε που δεν τον έβλεπε και ήθελε να μιλήσει μαζί του. Τότε της ήρθε μια φαεινή ιδέα. Σκέφτηκε μια ενδιάμεση λύση. Ναι, αυτό θα γινόταν.
- Που πας; Της είπε εκείνος.
- Θα έρθω σε λίγο. Επιστρέφω.
- Α, κατάλαβα, Συγνώμη.
- Ναι είπε και έκανε την ανάλογη κίνηση.
Δεν του απάντησε. Μπήκε στο 30 δωμάτιο αναστατωμένη.
- Μάρκο ξύπνα σε χρειάζομαι!
- Τι έγινε πάλι Μαρκέλλα, γιατί με ξύπνησες 2 τα χαράματα; Έχεις πρόβλημα και μ’ αυτόν;
- Μεγάλο. Μου αρέσει πολύ Μάρκο. Είναι τέλειος άνδρας.
- Και λοιπόν, αυτό δεν ήθελες;
- Σπάσε τον τοίχο, αλλά κράτησε σε απόσταση τα κρεβάτια. Πιστεύω σ’ αυτόν ότι δεν θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση.
- Δεν περίμενα να μου το ζητήσεις τόσο νωρίς. Με ξαφνιάζεις. Εντάξει θα σπάσω τον τοίχο, αφού το θέλεις τόσο πολύ. Για να σε προστατέψω όμως ανάμεσά σας θα υπάρχει ένας αόρατος μανδύας. Αν προσπαθήσει να σε ακουμπήσει πέρα από το επιτρεπόμενο όριο, ο μανδύας θα ζαρώσει. Όταν ξυπνήσετε θα γίνει ορατός. Θα είναι ορατός μόνο σε σένα και σε μένα. Οι δυο μας θα το ξέρουμε, θα είναι το μυστικό μας. . Αν ξυπνήσεις και δεις τον μανδύα ανέπαφο, τότε θα μείνει ο τοίχος σπασμένος, αλλιώς θα ξανακτίσουμε τον τοίχο αναγκαστικά οριστικά.
- Τέλειο! Έτσι θα δοκιμάσουμε τι άνθρωπος είναι.
- Πόνεσες μια φορά και πάλι επιπόλαια σκέφτηκες. Όταν πονέσουμε μια φορά, την επόμενη είμαστε πιο επιφυλακτικοί, ακόμα κι αν ξέρουμε τι άνθρωπος είναι, πάντα πρέπει να κρατάμε μια πισινή.
- Έχεις δίκιο καληνύχτα κι ευχαριστώ.
Μπήκε στο δωμάτιο και είδε ότι ο τοίχος έπεσε. Εκείνος γέλασε.
- Πώς έγινε αυτό;
- Α! Ο Μάρκος θα το έκανε.
- Άργησες.
- Ναι, είχα δυσκοιλιότητα Αλήθεια Ανδρέα, πώς ένα τόσο καλό παιδί σαν κι εσένα δεν έχει ταίρι;
- Φαίνεται ότι οι γυναίκες δεν εκτιμάνε τα καλά παιδιά. Τους ενδιαφέρουν άλλα προσόντα που εμείς δεν διαθέτουμε.
- Σου λείπουν τα χρήματα ε;
- Πάντα ένας πιο πλούσιος και λιγότερο όμορφος από μένα με μηχανή μου έκλεβε τις κατακτήσεις μου. Πόνεσα και πληγώθηκα πολλές φορές. Εγώ δεν πόνεσα καμία. Έλα να μιλήσουμε, να πούμε τον πόνο μας. Ίσως ο ένας βοηθήσει τον άλλο.
- Εγώ επειδή έχω χρήματα με κυνηγάνε οι άνδρες. Τώρα με την κρίση έχουν τρελαθεί οι παντρεμένοι και μας κυνηγάνε για να τους τρέφουμε. Έχω αηδιάσει. Πονάω. Είναι σκληρό και απάνθρωπο αυτό που κάνουν. Είναι σκληρό σήμερα να έχεις περιουσία. Δεν ξέρεις πού κρύβεται η αληθινή αγάπη και πού το συμφέρον. Και οι δύο μιλάνε γλυκά. Μπερδεύεσαι!
- Πες μου τα όλα γλυκιά μου να ξελαφρώσεις. Εμένα δεν μ’ ενδιαφέρουν τα λεφτά σου.
Οι ώρες κύλισαν όμορφα. Τον κοίταζε να κοιμάται και ένιωσε όμορφα. Ναι, ποτέ δεν ένιωσε τοιουτοτρόπως με τον Ισίδωρο. Αυτό ήταν κάτι γλυκό, όμορφο. Μόνο μια ώρα κοιμήθηκαν. Μετά ξύπνησαν και σηκώθηκαν από το κρεβάτι.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 30: Ο μανδύας δεν ζάρωσε
Η χαρά επιτέλους ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της Μαρκέλλας όταν είδε ανέπαφο τον μανδύα. Τώρα πια θα μπορούσε να κοιμηθεί άνετα μαζί του. Όμως, θα ήθελε ακόμα τα κρεβάτια να είναι μονά. Ξύπνησε για να του φτιάξει πρωινό. Μπήκε στην κουζίνα και έφερε σ’ ένα δίσκο απ’ όλα τα καλά. Τα ακούμπησε στο τραπεζάκι τους. Εκείνος ευχαρίστησε την κοπέλα και της είπε ότι το μεσημέρι θα της το ανταποδώσει.
Λίγο αργότερα, οι άλλοι παρατήρησαν ότι η Μαρκέλλα και ο Ανδρέας δεν ήρθαν στην κουζίνα να πάρουν πρωινό. Ανησύχησαν για τη φίλη τους που έμεινε μόνη απόψε με έναν άγνωστο άνδρα. Η Νικολέτα πήρε το θάρρος και χτύπησε την πόρτα του δωματίου της να δει αν είναι καλά, αλλά ήταν τόσο βυθισμένοι να αλληλοκοιτάζονται που δεν την άκουσαν.
Άνοιξε την πόρτα και τους είδε να τρώνε μαζί πρωινό στο τραπεζάκι τους τέτ α τέτ και να κοιτάζονται στα μάτια σαν ερωτευμένοι. Μιλούσαν και γελούσαν. Είχαν τέλεια χημεία. Τέτοια εξέλιξη πραγματικά δεν περίμεναν τόσο γρήγορα να αναπτυχθεί αμφίπλευρα.
Εκείνη χωρίς να τους ενοχλήσει ενημέρωσε σχετικά τους άλλους χωρίς να την αντιληφθούν και χάρηκαν γι’ αυτή την πονεμένη κοπέλα που αποζημιώθηκε μετά από μια πίκρα. Της αξίζει να χαμογελάσει. Όλοι οι απογοητευμένοι πρέπει όταν βλέπουν ότι ένας δρόμος είναι αδιέξοδος να λοξοδρομούν και να αναζητούν το δικό τους δρόμο. Αυτόν που πραγματικά τους ανήκει Έτσι αρμόζει. Και να ξέρουν ότι όλους τους δρόμους πρέπει να τους βαδίζουμε, αφού δεν είναι όλοι αδιέξοδοι. Κάποιος απ’ αυτούς είναι ο δικός μας. Δεν πρέπει να χάνουμε ευκαιρίες, γιατί πάντα θα μας τρώει η αμφιβολία, μήπως αυτός ήταν ο δρόμος μου, γιατί δεν τον βάδισα;
Πήγαν να ανακοινώσουν στους φίλους τους ότι ήταν ζευγάρι. Οι φίλοι τους έκαναν ότι το έμαθαν για πρώτη φορά, προσποιήθηκαν τους ξαφνιασμένους και της είπαν καλός ο έρωτας, αλλά πρέπει να δούμε τις υπόλοιπες αίθουσες. Σειρά έχει η 39 κι αυτή έπρεπε άμεσα να δουν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 31: Κι άλλες αίθουσες
Η 39 αίθουσα είχε τίτλο: « περιφρονημένοι άνθρωποι». Εδώ είδαν διάφορες φωτογραφίες, αγάλματα, χαλκογραφίες, ζωγραφιές, γκραβούρες ανθρώπων που δεν είχαν όνομα, δεν είχαν πατρίδα γονείς; αλλά στην πραγματικότητα έχουν βρει τα πάντα σε ανθρώπους που νοιάστηκαν γι’ αυτούς. Οικογένειες που είχαν 50 χρόνια να συναντηθούν και τελικά συναντήθηκαν.
Η 40η αίθουσα είχε τον τίτλο: «Ανταλλακτικά και λάμπες» Είναι όλα τα εξαρτήματα, καμένες λάμπες, καμένες μπαταρίες, φις χαλασμένα και όλα τα ανταλλακτικά που υπήρχαν και δεν υπάρχουν πια. Αυτό το θέμα ενδιέφερε τους άνδρες, αλλά είπαν ότι θα πήγαιναν το βράδυ να το δουν καλύτερα, γιατί για τις γυναίκες τους ήταν πληκτικό και χάρηκαν που το σεβάστηκαν και τους εκτίμησαν περισσότερο. Μόνο ο Ανδρέας δεν ενδιαφέρθηκε να το δει και δήλωσε ότι δεν θα τους ακολουθούσε σ’ αυτό. Είχε πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει. Αυτοί δεν περίμεναν να το κάνει.
Ήρθε η σειρά της αίθουσας με αριθμό 41. Είχε τίτλο: «χαμένα επίθετα ή ονόματα που δεν υπάρχουν πια». Ήταν μια βιβλιοθήκη με ονόματα που έχουν χαθεί στο χρόνο ή ονόματα και επώνυμα ανθρώπων που τα είχαν τα κατήργησαν και τα άλλαξαν. Είδαν το όνομα της Καρέζη που ήταν Καρπούζη. Του Πάριου Βαρθακούρης, της Μαρινέλλας Κυριακή Παπαδοπούλου, της Λάσκαρη, Κουρούκλη . Και άλλα πολλά. Αυτά είναι μερικά από τα πολλά που υπήρχαν εκεί μέσα.
- Δεν είχαν άδικο πολλοί ηθοποιοί και τραγουδιστές που άλλαζαν τα επώνυμά τους. Το έκαναν για να είναι τέλεια και εύηχα.
Η 42η αίθουσα είχε τίτλο: «Απολύσεις. Απολύσεις από τη δουλειά, απολύσεις από το στρατό, απολύσεις γενικά». Πάλι ένα ντουλάπι με φακέλους έγραφε τις απολύσεις όλων ανά τους αιώνες. Εδώ φύγανε αμέσως. Κάπου υπήρχε και ο δικός τους φάκελος τώρα που έχασαν τη δουλειά. Ούτε νοιάστηκαν να τον βρουν.
Η 43η αίθουσα είχε τίτλο: «Φάρμακα και ιατρικά σκεύη» εδώ ήταν όλα τα ιατρικά σκεύη, όλες οι γάζες που χρησιμοποιήθηκαν, όλες οι σύριγγες, όλα τα φάρμακα, τα ναρκωτικά που αποσύρθηκαν ή καταναλώθηκαν, τα χρησιμοποιημένα είδη υγιεινής, τα χρησιμοποιημένα βαμβάκια με ιώδιο ή χωρίς κ.λ.π. Αυτά δεν ήταν σπουδαία για να καθίσουν να τα δουν και πέρασαν αυτή την πόρτα γρήγορα.
Η 44η αίθουσα είχε τίτλο: «Νιάτα» Εδώ ήταν πάλι ντουλάπια με ονόματα ανθρώπων που ήταν νέοι και γέρασαν απότομα ή χαράμισαν άσκοπα τα νιάτα τους ή πέθαναν νέοι ή φυλακίστηκαν άσκοπα κι έχασαν τα νιάτα τους. Επίσης άτομα που δεν παραμορφώθηκαν με βιτριόλι ή έγκαυμα. Αυτοί που παραμορφώθηκαν πραγματικά βρίσκονται στην αίθουσα 30, της ύπαρξης. Πάλι έφυγαν γρήγορα γιατί κάτι ενδιαφέρον δεν υπήρχε εδώ.
Η 45η αίθουσα είχε τίτλο «Αποτυχημένα πειράματα». Εδώ ήταν μαζεμένα όλα τα αποτυχημένα πειράματα που πραγματοποιήθηκαν ανά τους αιώνες σ’ όλο τον κόσμο. Είδαν μερικά και όταν βαρέθηκαν σταμάτησαν.
- Ξέρατε ότι το ζεύγος Κιουρί μέχρι να πετύχουν την ανακάλυψη των στοιχείων Ράδιο και Πολώνιο έκαναν πολλά αποτυχημένα πειράματα;
- Και βέβαια. Είναι γνωστό. Έφαγαν όλη τους τη ζωή στην αναζήτηση αυτών. Μετά από πολλά χρόνια εντατικής προσπάθειας, τα κατάφεραν.
- Εδώ ταιριάζει η παροιμία ο επιμένων νικά. Είπε ο Ανδρέας και γέλασαν όλοι. Όχι, γι’ αυτό που είπε, αλλά τους φάνηκε αστείος ο τρόπος που το είπε, με γκριμάτσα.
Η 46η αίθουσα κρύβει την «έλλειψη χρωμάτων» Αυτός είναι κι ο τίτλος της. Όσα ρούχα ξέβαψαν όσα πράγματα πετάχτηκαν γιατί τα ξάσπρισε ο ήλιος. Όσα είναι πολυφορεμένα και έχασαν το πραγματικό χρώμα βρίσκονταν εδώ, σ’ αυτή την αίθουσα Εδώ ήταν κι όλες οι ασπρόμαυρες ταινίες, που έχουν χαλάσει που έχουν χαθεί, οι ασπρόμαυρες φωτοτυπίες που δεν χρειάζονται πια και εκτυπωμένες σελίδες που δεν έχουν καμιά χρησιμότητα. Εδώ είναι και όλες οι ασπρόμαυρες αφίσες. Οι έγχρωμες φωτογραφίες και οι έγχρωμες φωτοτυπίες που δεν έχουν καμιά χρησιμότητα ήταν στο δωμάτιο με τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Εδώ δεν κάθισαν καθόλου και προχώρησαν στην αίθουσα 47.
Στην 47η αίθουσα είδαν την επιγραφή: «Βαρετά και απούλητα βιβλία, άρθρα που δεν είδαν ποτέ τη δημοσιότητα» Κατάλαβαν τι κρυβόταν εδώ.
- Το πιο βαρετό βιβλίο που έχω διαβάσει είναι η δίκη του Κάφκα
- Εγώ το έγκλημα και τιμωρία. Δεν υπάρχουν εδώ, άρα αρέσουν στον κόσμο.
- Αχ βρε Κατερινάκι. Είναι υπαρκτά αυτά Θα τα βρεις στην αίθουσα 30. Είπε ο Βασίλης.
- Έχω μπερδευτεί.
Έφυγαν και από εκεί. Σειρά είχε η 48η αίθουσα.
- Γρήγορα τις βλέπουμε αυτές. Μας έφεραν γούρι οι νέοι φίλοι μας.
- Κάποια μελλοντικά μπορεί να σας κάνει να κολλήσετε. Είπε η Πολυξένη.
Στην 48η αίθουσα είδαν τον τίτλο: «Χαμένα μεταφορικά μέσα» Πάλι βιβλιοθήκες υπήρχαν απέραντες και καταγράφηκαν όλα τα περιστατικά του κόσμου που έχασαν τρένα, πλοία, αεροπλάνα, λεωφορεία κ.λ.π. Άνθρωποι που ξεχάστηκαν και δεν πήγαν εγκαίρως στις δουλειές τους ή δεν έφτασαν για κάποιο λόγο στον προορισμό τους.
Στην 49η αίθουσα υπήρχε ο τίτλος: «Άνθρωποι που καταδικάστηκαν στη ζωή και δοξάστηκαν μεταθανάτια» Εδώ υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικά ανθρώπων που αδικήθηκαν από την εποχή του Μεσαίωνα μέχρι σήμερα. Επιστήμονες που είπαν την αλήθεια και δεν αναγνωρίστηκε το έργο τους όσο ζούσαν, αλλά μόνο μετά θάνατον. Επίσης ηθοποιοί της εποχής μας που πέθαναν στη ψάθα και αναγνωρίστηκαν κατόπιν. Η ιστορία της Μαντώ Μαυρογένους, άνθρωποι που πέθαναν άδικα, που έπεσαν σε δικαστική πλάνη και έδωσαν άδοξα τη ζωή τους, όσοι αποτεφρώθηκαν ακούσια κ.λ.π.
- Προχωρήστε παιδιά στην 50 και εδώ δεν παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον.
- Ναι, συμφώνησαν όλοι.
Στην 50η αίθουσα είδαν τον τίτλο: «Χάσιμο περιουσίας». Εδώ βρίσκονται όσοι αφάνισαν περιουσίες είτε από χαρτοπαίγνιο, είτε από λάθος χειρισμούς, χρεοκοπία κρατών, τραπεζών, επιχειρήσεων, κλείσιμο καταστημάτων, και ορθοπόδησαν στον υπαρκτό κόσμο.
- Θεέ μου εδώ λέει ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε. Βρισκόμαστε στην ανυπαρξία. Άρα το αντίθετο θα γίνει.
- Εικασίες είναι όλα. Όταν περάσει ο καιρός θα φανεί η αλήθεια. Δεν είναι δύσκολο από το 50 δωμάτιο να μεταφερθεί η είδηση στο 30. Είπε ο Βασίλης απογοητευμένος.
- Έχει και θύματα που αφάνισαν περιουσίες για μια γυναίκα. Είπε ο Τρύφωνας.
- Αυτές είναι οι μοιραίες γυναίκες που αγαπούν το χρήμα. Όποιος τους δώσει τα περισσότερα, κερδίζει . Νομίζεις ότι είμαι μια απ’ αυτές;
- Αναφέρθηκα αυτή τη στιγμή σε σένα Παυλίνα μου; Όχι, βέβαια. Εννοούσα ότι μερικές γυναίκες, όχι όλες. Το κακό με σένα, κούκλα μου. είναι πως ό,τι λέω το παίρνεις προσωπικά και χαλάς την καρδούλα σου και με πικραίνεις κι εμένα.
- Συγνώμη!
- Ούτε μ’ αρέσει να αντιδράς ούτε να ζητάς συγνώμη. Θέλω να έχεις κύρος, να είσαι μια σοβαρή κοπέλα και όχι μια γυναίκα με εμμονές που όταν έχει άδικο ζητά συνεχώς συγνώμη.
- Πάμε στην 51η; Είπε ο Ανδρέας βλέποντας την περίεργη τροπή που πήρε η συζήτηση, φοβούμενος μη γίνει νέα σφαγή.
Δεν του απάντησε κανείς. Πήγαν στην 51η πόρτα για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Είχε τον τίτλο: «Κλεμμένα αντικείμενα» Ναι, εδώ υπάρχουν όλα τα κλεμμένα αντικείμενα που κάποιος τα έκλεψε και δεν υπάρχουν πια. Πήγαν αμέσως στην 52η αυτό δεν τους ενδιέφερε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 31 συνέχεια
Στην 52η πόρτα διάβασαν: «Σχολικά είδη» Εδώ είδαν όσα μολύβια, γόμες και όλα τα σχολικά είδη κατέστρεψαν τα παιδιά και όχι μόνο. Σχολικά βιβλία παλαιών ετών που δεν σώζονται πια. Είδαν τη σκούφια που φορούσαν οι άνδρες την εποχή της χούντας, τη σχολική ποδιά και την κορδελίτσα στα μαλλιά που φορούσαμε μέχρι το δημοτικό. Μετά καταργήθηκαν. Επίσης είδαν σχολικά είδη μελλοντικά που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα και δεν υπάρχουν πουθενά. Χάζεψαν λίγο τα μελλοντικά πράγματα και κατάλαβαν ότι κάποτε το τετράδιο και το βιβλίο θα καταργηθούν. Είδαν ηλεκτρονικά τετράδια στην θέση τους κ.λ.π.
Στην επόμενη πόρτα, την αίθουσα 53, διάβασαν τον τίτλο: «Τερατουργήματα και αριστουργήματα τέχνης που απορρίφθηκαν» Εδώ είδαν άξια αντικείμενα που απορρίφθηκαν. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό σκέφτηκαν.
- Τα κατέστρεψαν, δεν υπάρχουν στον υπαρκτό κόσμο και δεσπόζουν εδώ. Εμένα πολύ μου αρέσουν. Είπε πικραμένος ο Μάνος.
- Αχ, άνθρωποι είναι αυτοί. Δεν ξέρεις με τι κριτήρια εκτιμάνε ένα έργο. Σαν τα τραγούδια της Eurovision που ψηφίζουν και λένε είναι φαβορί η Ελλάδα και όλο 7η βγαίνει. Τυχαίο, δεν νομίζω.
- Καλά, ξέρετε με τι κριτήρια το κάνουν. Δεν είναι τυχαίο που πάντα τα ρωσικά κράτη και τα σκανδιναβικά προηγούνται. Κατάντια! Δεν αξιολογούν ένα τραγούδι αντικειμενικά, αλλά βλέπουν τη χώρα προέλευσής του.
- Το ίδιο δεν κάνουμε κι εμείς με τα τραγούδια της Κύπρου; Γιατί βλέπουμε ένα θέμα μονόπλευρα;
- Μας αποστόμωσες Παυλίνα!
Στην επόμενη αίθουσα με αριθμό 54 είδαν τον τίτλο: «Ημερολόγια, ημεροδείκτες και Καζαμίες, ονειροκρίτες και βιβλία του μέλλοντος. Είδαν εδώ παλιούς ονειροκρίτες που δεν υπάρχουν πια, γραμμένοι στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Πολλά ημερολόγια διαφόρων ετών. Ήταν γραμμένες και οι σημειώσεις. Εδώ κάθισαν γιατί ήθελαν να διαβάσουν τι γράφουν. Πέρασαν δύο ώρες εδώ.
Στην αίθουσα 55 είδαν τον τίτλο: «Εισιτήρια που χάθηκαν ή δεν ισχύουν πια» Σ’ αυτή την αίθουσα είδαν όλα τα εισιτήρια από σινεμά, μετρό, μουσεία, ταξιδιών, λεωφορείου και ό,τι μπορεί να φανταστεί ή δεν μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Κάποια ταξίδια δεν πραγματοποιήθηκαν γιατί τα έχασαν, κάποια πλοία δεν έφυγαν λόγω του καιρού, κάποια ακυρώθηκαν και ανανεώθηκαν με άλλη ημερομηνία. Εδώ δεν έμειναν πολύ, προχώρησαν στην επόμενη.
Στην αίθουσα 56, υπήρχε ο τίτλος: «Αχρησιμοποίητα έγγραφα, νόμοι που δεν ισχύουν πια». Είδαν ταυτότητες ανθρώπων που έχουν πεθάνει. Χαμένες δικαστικές αποφάσεις και γενικά έγγραφα του κράτους που δεν έχουν καμιά χρησιμότητα. Είδαν νόμους που δεν ισχύουν πια, όπως ο νόμος 4000. Όσα μπλοκάκια ήταν σε δραχμές και αποδείξεις έγραφαν την λέξη δραχμές ήταν εδώ. Επίσης υπήρχαν συμβόλαια. Προτάσεις, αγωγές, διαζύγια κ.λ.π. ανθρώπων που έχουν πεθάνει ή δεν τα χρειάζονται πια.
Η αίθουσα 57 ήταν ενδιαφέρουσα για όλους. Είχε τον τίτλο: «Αρχαία σκεύη, ανασκαφές, τάφοι και αρχαίες πόλεις» Έμοιαζε με μουσείο. Όλοι κατάλαβαν τι κρύβεται εδώ. Κάθισαν 5 ώρες και τη θαύμασαν.
Η αίθουσα 58 είχε τον τίτλο «Αναπάντητα ερωτηματικά» Φυσικά κατάλαβαν ότι είναι το αντίθετο από αυτό που βλέπουν ή το ίδιο, γιατί κανείς δεν ξέρει τις σωστές απαντήσεις. Δουλεύουν με πιθανότητες, όπως τα μέντιουμ. Εδώ δεν κάθισαν καθόλου, γιατί ήξεραν πως θα φάνε άσκοπα το χρόνο τους. Κανείς δεν μπορεί να τους βεβαιώσει για την ορθότητα των ερωτήσεων. Δεν ήξεραν ότι οι πραγματικές απαντήσεις των ερωτημάτων αυτών κρύβονται στις πόρτες που απαγορεύεται να δουν μετά την αρίθμηση του 130. Ούτε θα το μάθαιναν ποτέ αυτό. Εσείς το γνωρίζετε όμως.
Η αίθουσα 59 είχε τον τίτλο: «Άλυτα προβλήματα» Εδώ υπήρχαν πάλι βιβλιοθήκες με καταγεγραμμένα όλα τα άλυτα προβλήματα. Ήταν πια 7 το απόγευμα
Σήμερα άργησαν να φάνε μεσημεριανό και έκαναν μια ανάπαυλα. Άλλωστε είχαν καιρό.
. Πέντε ώρες ακόμα θα έβλεπαν αίθουσες. Ήλπιζαν απόψε να προλάβουν να δουν μέχρι την εβδομήντα, αύριο μέχρι την 100 και μεθαύριο να ολοκληρώσουν. Άλλωστε σε 5 μέρες φεύγουν. Έχουν δύο μέρες κενές.
Η αίθουσα με αριθμό 60 είχε τον τίτλο: «Άλυτα σχολικά προβλήματα». Εδώ ήταν μαζεμένα τα προβλήματα φυσικής, χημείας, μαθηματικών- άλγεβρας, γεωμετρίας, κ.λ.π. που δεν λύθηκαν ποτέ ή δεν υπάρχει λύση γι’ αυτά στον υπαρκτό κόσμο. Εδώ λύθηκαν.
Η αίθουσα 61 είχε τον τίτλο: «Ταξίδια που έχουν γίνει» Γράφτηκαν σε απέραντες βιβλιοθήκες με μαύρα ντοσιέ. Είναι όσα ταξίδια δεν πραγματοποιήθηκαν λόγω καιρού, λόγω μηχανικών βλαβών, λόγω ατυχημάτων, λόγω μη επαρκούς συμμετοχής, λόγω ασθενειών κ.λ.π. στον υπαρκτό κόσμο. Εδώ είναι πραγματοποιήσιμα. Αυτά τα ταξίδια ήταν με όλα τα μεταφορικά μέσα. Εδώ δεν περιέχονταν ταξίδια που δεν πραγματοποιήθηκαν λόγω θανάτου. Εδώ δεν τους άρεσε το θέμα και προχώρησαν στην αίθουσα 62.
Η αίθουσα 62 είχε τον τίτλο: «Ατυχήματα, εργατικά ατυχήματα, θεομηνίες, τσουνάμια, πλημμύρες, πυρκαγιές σεισμοί, ατυχήματα. κ.λ.π.» Εδώ υπήρχαν βιβλιοθήκες που ήταν καταγεγραμμένα όλα τα παραπάνω. Με τη διαφορά ότι δεν ήταν γραμμένα αυτά που έγιναν, αλλά αυτά που δεν έγιναν. Που από θαύμα την τελευταία στιγμή δεν έγιναν. Τα πραγματικά γεγονότα βρίσκονται στην 30η αίθουσα. Τους έφερε μελαγχολία και δεν ήθελαν να μείνουν άλλο.
Η αίθουσα 63 είχε τον τίτλο: «Αποτυχημένοι βιασμοί, » Δεν ήθελαν να μπουν εδώ για να μη θυμηθεί η Παυλίνα αυτό που της συνέβη. Είπαν ότι είναι πολύ μελαγχολική αίθουσα και έφυγαν απευθείας στην αίθουσα 64. Όμως δεν ήξεραν ότι δεν θα συναντούσαν τον βιασμό της Παυλίνας εδώ, αλλά στην αίθουσα της εικονικής πραγματικότητας, αφού δεν ήταν πραγματική απόπειρα.
Η αίθουσα 64 είχε τον τίτλο: «αποτυχημένες ληστείες» Από τον τίτλο κατάλαβαν τι επρόκειτο να δουν. Δεν ήθελαν να μπουν καν στον κόπο να δουν τι κρύβει. Βιβλιοθήκες θα ήταν που καταγράφει όλες τις αποτυχημένες ληστείες που έγιναν.
Η αίθουσα 65 είχε τον τίτλο: «Βιντεοκασέτες ή D.V.D από γάμους που έχουν διαλυθεί» Είναι όσοι πήραν διαζύγιο και δεν αντέχουν να κρατούν το ατυχές γι’ αυτούς συμβάν στο αρχείο τους. Όσα απ’ αυτά δεν πετάχτηκαν ή δεν καταστράφηκαν και μένουν στα αρχεία τους, βρίσκονται στην αίθουσα της ύπαρξης, την 30.
Η αίθουσα 66 είχε τον τίτλο: «Αποτυχημένες απαγωγές» Από τον τίτλο κατάλαβαν τι επρόκειτο να δουν. Δεν ήθελαν να μπουν καν στον κόπο να δουν τι κρύβει. Βιβλιοθήκες θα ήταν που καταγράφει όλες τις αποτυχημένες απαγωγές που έγιναν.
Η αίθουσα 67 είχε τον τίτλο: «Χαμένοι σε τυχερά παιχνίδια» Εδώ μπήκαν και είδαν βιβλιοθήκες που καταγράφουν όλους τους χαμένους σε τυχερά παιχνίδια, τηλεοπτικά παιχνίδια κ.λ.π. . Είδαν λαχεία πεταμένα και δελτία τυχερών παιχνιδιών που δεν έχουν πια ισχύ, έχουν κληρωθεί και έχουν χάσει τη δύναμή τους.
Η αίθουσα 68 είχε τον τίτλο: «Χαμένοι στην έρημο και στο διάστημα» Εδώ μπήκαν και είδαν πάλι βιβλιοθήκες που καταγράφουν όσους χάθηκαν στο διάστημα και στην έρημο στην ύπαρξη, βρίσκονται εδώ. Δεν κάθισαν, πήγαν άμεσα στην 69.
Η αίθουσα 69 έγραφε «εξωγήινοι». Εδώ είχαν την περιέργεια να δουν τι κρύβει. Είδαν αντικείμενα του διαστήματος, που εννοείται ότι είναι ενός άλλου πολιτισμού, ήταν γεμάτη αίθουσα με διαστημικά αντικείμενα. Έδειχνε ότι το ηλιακό μας σύστημα είχε 60 πλανήτες. Εμείς γνωρίζουμε μόνο 9. Εδώ κάθισαν αρκετά.
Επιτέλους αυτή είναι η τελευταία αίθουσα γι’ απόψε. Η 70, είχε τον τίτλο: «Αντίκες» Εδώ είδαν αντικείμενα, όπλα που δεν υπάρχουν πια, όπως η ζώνη αγνότητας που χρησιμοποιούσαν στο Μεσαίωνα, όταν οι άνδρες έφευγαν στον πόλεμο. Είδαν συλλογές συλλεκτών που έχουν καταστραφεί στον υπαρκτό κόσμο ή έχουν χαλάσει από τα χρόνια. Όλα τα σκεύη και εργαλεία από τα χαμένα επαγγέλματα. Γενικά, είδαν πολλές αντίκες και κάθισαν αρκετά μέχρι που νύσταξαν.
Φυσικά εννοείται ότι κάθε μέρα έκαναν διαλείμματα ενδιάμεσα για να φάνε, αλλά μόνο αυτή τη μέρα άργησαν να φάνε. . Όταν τελείωναν κάποια αίθουσα κι ήθελαν να φάνε το έλεγαν και το κανόνιζαν. Ποτέ δεν έμειναν νηστικοί. Καμιά φορά έπαιρναν και ένα απογευματινό υπνάκο και συνέχιζαν την αναζήτηση. Αλλά τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται λέει ο λαός και θα ήταν άσκοπο να τα αναφέρουμε κάθε φορά, τη στιγμή που γίνονται.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 32: Τριαντάφυλλο στον μανδύα
Ο Μάρκος έβλεπε ότι το ζευγάρι ένοιωθε την ανάγκη να είναι μαζί και η Μαρκέλλα ήθελε πολύ να σπάσει ο μανδύας που την εμποδίζει να φιληθούν. Όμως κάτι τον εμπόδιζε να το κάνει. Κάτι δεν τον άφηνε να τους απαλλάξει από τον μανδύα. Ο Μάρκος συμπάθησε την Μαρκέλλα, την πόνεσε σαν άνθρωπο η ψυχή του, γιατί ήξερε από ανθρώπινο πόνο.
Τα χαράματα της άλλης μέρας πήγε στο δωμάτιο της ύπαρξης γι’ αυτό το σκοπό. Ο Μάρκος γέλασε:
- Πέσαμε έξω τελικά. Λέγαμε ότι θα ήσουν δύσκολη στην αρχή, αλλά βλέπω ότι εσύ είσαι χειρότερη απ’ αυτόν. Αυτός και μόνο που σε κοιτάζει νιώθει ωραία και ικανοποιείται. Εσύ είσαι αυτή που τα ζητάς…
- Πόσο ντρέπομαι Μάρκο. Ώρες- ώρες δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.
- Άκουσε. Επειδή δεν θέλω με τίποτα να αποτύχετε θα μείνει ο μανδύας ακόμη δυο νύχτες. Σε τέσσερις μέρες φεύγετε στη Ρόδο. Μάθε να είσαι εγκρατής. Καλή σου νύχτα.
- Μας υποχρέωσες! Είπε εκείνη κι έφυγε τάχα πειραγμένη. Και εκείνος έμεινε μόνος να γελά με την καρδιά του.
Βρήκε τον Ανδρέα ξαπλωμένο να την περιμένει. Του έφερε φρούτα να φάνε. - Συγνώμη που δεν σου αφήνω τα χείλη μου, αλλά όπως καταλαβαίνεις έχω πικραθεί από τον ακατονόμαστο και …
- Δεν σου ζήτησα τέτοιο πράγμα. Αυτό θα γίνει άμα θέλουμε κι οι δύο εντάξει; Ηρέμησε λοιπόν.
- Ευχαριστώ.
- Δεν γνωριζόμαστε πολύ και καταλαβαίνω τι πέρασες. Στην πορεία θα καταλάβεις ότι είμαι διαφορετικός. Θα νιώσεις ωραία μαζί μου. Φυσικό είναι να φοβάσαι. Το περίμενα αυτό. Γι’ αυτό το λόγο δεν σου ζήτησα τίποτα τόσο νωρίς.
-- Είναι τέλειος. Μακάρι να ήταν όλοι οι άνδρες σαν κι αυτόν!
Η στιγμή που κοιμήθηκαν έφτασε. Εκείνος την κοίταζε και της έριξε ένα λουλούδι, ένα τριαντάφυλλο. Τότε παρατήρησε ότι το λουλούδι δεν βρήκε το στόχο του. Έμεινε σαν να έπιασε αόρατο τείχος σε ένα σημείο και επέστρεψε πάνω του σαν μπούμερανγκ. Αυτό που έγινε τον προβλημάτισε. Φοβήθηκε να το επαναλάβει. Αλήθεια, ποια ήταν; Μήπως ήταν μάγισσα; Τον τρόμαξε αυτή η σκέψη. Κοιμήθηκε χωρίς να δώσει συνέχεια. Αύριο θα ξαναδοκίμαζε και θα την ρωτούσε σχετικά. Έπρεπε να μάθει την αλήθεια, τι μυστήριο κρύβει η προσωπικότητά αυτής της κοπέλας. Όχι, δεν θα ρωτούσε την ίδια, αλλά το Μάρκο. Φυσικά, δεν έκανε καμιά άλλη κίνηση, με αποτέλεσμα το πρωί ο μανδύας να πάρει το σχήμα του τριαντάφυλλου.
Ευτυχώς, ξύπνησε πριν απ’ αυτόν και είδε το τριαντάφυλλο να σχηματίζεται στον μανδύα. Κατάλαβε τι είχε γίνει. Τώρα, φοβήθηκε ότι θα τα έχει καταλάβει όλα.
-- Πρέπει και επιβάλλεται ο Μάρκος να με απαλλάξει απ’ αυτό σήμερα, γιατί ο Ανδρέας θα νομίσει ότι είμαι μάγισσα και με το δίκιο του. Ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει άμεσα. Σίγουρα μου έριξε ένα τριαντάφυλλο, σχηματίστηκε πάνω στο μανδύα και έστρεψε πίσω. Ναι, είναι αυτό που βρίσκεται πάνω στο κομοδίνο του.
Πραγματικά, πήγε στον Μάρκο άμεσα πριν ξυπνήσει ο Ανδρέας και του έδειξε τον μανδύα και του εξήγησε τι είχε συμβεί. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα η μοναδική λύση ήταν να την απαλλάξει διαπαντός από το αόρατο μανδύα. Χωρίς να της πει τίποτα το έκανε πράξη και την έστειλε να κοιμηθεί το γρηγορότερο πριν ξυπνήσει ο Ανδρέας και τα καταλάβει όλα.
Πραγματικά, μια ώρα αργότερα ο Ανδρέας ξύπνησε. Ήθελε να ξαναδοκιμάσει το κόλπο με το τριαντάφυλλο πριν πάει στο Μάρκο και γελοιοποιηθεί. Στάθηκε απέναντί της και το τριαντάφυλλο κάθισε στα μαλλιά της κανονικά. Βρήκε το στόχο του αυτή τη φορά. Δεν επέστρεψε σαν μπούμερανγκ σ’ αυτόν πάλι .
-- Το ήξερα ότι ονειρευόμουν τελικά χθες. Είναι φυσιολογική. Ευτυχώς Θεέ μου, δεν ισχύει αυτό που φοβόμουν. Πω ! πω! Τι πήγα να κάνω ο ηλίθιος! Θα γελούσε μαζί μου ο Μάρκος, το ίδιο και η κοπέλα;. Αν γινόταν το ίδιο τώρα, θα ζητούσα εξηγήσεις. Τι όνειρα βλέπει κανείς! Άραγε τι να ονειρεύεται εκείνη; Αναρωτιόταν!
- Ποιος με ξυπνά; Είπε εκείνη τάχα απορημένη και ενοχλημένη με ναζιάρικο ύφος.
- Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω, αλλά ήθελα να βλέπω ανοικτά τα μάτια σου.
- Σου αρέσει να τα βλέπεις;
- Και να τα βλέπω και να τα φιλώ.
- Δεν ξέρεις ότι όταν φιλάς τα μάτια είναι χωρισμός;
- Δεν το γνώριζα αυτό.
- Μάθε το λοιπόν. Όλα τα μέρη του σώματος επιτρέπεται να τα φιλήσει κάποιος, εκτός από τα μάτια. Τα μάτια τα κοιτάζεις, τα χαϊδεύεις, αλλά ποτέ δεν τα φιλάς. Είναι αποχωρισμός.
- Μπορώ να τα χαϊδέψω, μου επιτρέπεις;
- Θα αρκεστείς μόνο σ’ αυτό; Του είπε χαριτωμένα και ναζιάρικα.
- Δεν ξέρω. Εσύ θα με σταματήσεις.
Ήταν αδύνατον να γίνει αυτό. Απέμειναν ξαπλωμένοι για ώρα να φιλιούνται. Πρώτη φορά ήταν ευτυχισμένη και κοντά σ’ αυτόν τον άνδρα σίγουρα ήταν. Για λίγο επανήλθαν στην πραγματικότητα. Έπρεπε να πάνε για πρωινό. Σε λίγο θα έβλεπαν και τις υπόλοιπες αίθουσες Είχε σειρά η 71.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 33: Οι προτελευταίες αίθουσες.
Μετά το πρωινό γεύμα πήγαν στην αίθουσα 71 που ήταν η σειρά της. Διάβασαν τον τίτλο «Σκισμένες φωτογραφίες» Η Μαρκέλλα είδε τη φωτογραφία που έσκισε και ξέρουμε καλά όλοι ποιον εικόνιζε. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται λοιπόν. Την συγκεκριμένη φωτογραφία την έσκισε, την πέταξε και τράβηξε το καζανάκι. Το θυμάται καλά. Πώς βρέθηκε εδώ κολλημένη να φαίνονται τα σημάδια της; Είναι φυσικό. Βρίσκεται στην ανυπαρξία. Είδε και ο Ανδρέας την φωτογραφία με την πρώην του σκισμένη και κοκκίνισε ολόκληρος.
- Πως βρέθηκε αυτή εδώ;
- Όπως και η δική μου.
- Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον του είπε η Παυλίνα και γέλασαν όλοι.
Η 72 αίθουσα έγραφε τον τίτλο: «Υλικά και ξόρκια από μαγείες που δεν έχουν καμία δύναμη ή ερωτικά φίλτρα που δεν απέδωσαν τα προσδοκόμενα αποτελέσματα». Πω! Πω! Τι σκέφτεται ο ανθρώπινος νους. Όλα αυτά είναι κατεστραμμένα και δεν υπάρχουν πουθενά. Μόνο εδώ. Πόσοι θα δηλητηριάστηκαν παίρνοντας τα δηλητήρια που θα τους οδηγούσαν σε μια συγκεκριμένη αγκαλιά, αλλά μάλλον σε μια αγκαλιά τους οδήγησαν, αυτή του θανάτου. Τα μάγια δεν είναι καλό να τα πράττει κανείς για να κερδίσει ένα άτομο, γιατί δεν γνωρίζει το αύριο και τι του επιφυλάσσει. Μπορεί να κερδίσεις με ύπουλα μέσα αυτόν που αγαπάς, αλλά όταν έρθει η πραγματική αγάπη θα έχεις δίπλα σου ένα εμπόδιο και θα ψάχνεις τρόπους να απαλλαγείς. Δεν είναι καλύτερα να τον αφήσουμε να φύγει για να βρει το δικό του δρόμο και να βρούμε κι εμείς το δικό μας;
Η 73 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Χαμένες ώρες από επιπλέον ύπνο» Είναι η κατάσταση τι θα μπορούσε να κάνει κάποιος αν δεν κοιμόταν παραπάνω ώρες από το κανονικό. Αυτή η κατάσταση είναι υποθετική, γιατί κανείς δεν έκανε αυτά τα πράγματα εφόσον κοιμήθηκε. Επίσης δείχνει άτομα να ονειρεύονται που στον υπαρκτό κόσμο δεν βλέπουν όνειρα, ή δεν τα θυμούνται.
Η 74 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Χαμένες ώρες ύπνου» Ήταν το αντίθετο απ’ την προηγούμενη. Αφορά πολυάσχολους ανθρώπους που δουλεύουν πολύ και δεν κοιμούνται πολύ, εδώ μέσα όλοι αυτοί οι άνθρωποι κοιμούνται σε κρεβάτια κι ονειρεύονται.
Η 75 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Υπνωτισμός- Υπνοβασία» Δείχνει ανθρώπους που δεν έκαναν ποτέ, ούτε υποβλήθηκαν τις δύο πιο πάνω καταστάσεις στον υπαρκτό κόσμο, να τα υποβάλλονται και να τα ζουν εδώ.
Η 76 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Δηλητηρίαση» Εδώ πεθαίνουν τα άτομα που στην γη σώθηκαν την τελευταία στιγμή από δηλητηρίαση με πλύση στομάχου.
Η 77 αίθουσα είχε τον τίτλο: «αλλαγή διάθεσης». Είναι γραμμένοι οι άνθρωποι που άλλαξαν διάθεση, με την παλιά τους διάθεση. Επειδή αυτή η αίθουσα κάθε στιγμή ανανεώνεται και το κάθε άτομο συνέχεια αλλάζει διάθεση, κάθε ώρα και κάθε στιγμή γίνεται διαφορετικός, έβλεπαν τα χαρτιά να μεταφέρονται από το 77 στο 30 και από το 30 στο 77 αυτόματα με συνοδεία μουσικής. Έπαιζε ένα κομμάτι μουσικής, δημιουργούταν μια σκάλα με επτά χρώματα, που κάθε χρώμα αντιστοιχούσε σε μια νότα και όσο κρατούσε το τραγούδι, γινόταν αυτόματα αυτή η μεταφορά από τη μια αίθουσα στην άλλη. Μείνανε σ’ αυτή την αίθουσα αρκετή ώρα, με μοναδικό σκοπό να ακούσουν τα μουσικά κομμάτια που έπαιζαν και τους συνέπαιρναν.
Η 78 αίθουσα έχει τον τίτλο: «Δολοφονικά όπλα» Εδώ είδαν σαν μουσείο όλα τα δολοφονικά όπλα που χρησιμοποιήθηκαν και δεν υπάρχουν πια ή δεν υπήρξαν ποτέ. Αυτό ενδιέφερε τους άνδρες και κάθισαν λίγο παραπάνω. Μάλιστα, είδαν τις ατομικές βόμβες που έπεσαν στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα και τα όπλα που σκοτώθηκαν όλοι στους πολέμους και όχι μόνο, ανά τους αιώνες, σε όλη τη γη.
Η 79 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Σημαίες κρατών που δεν υπάρχουν πια αφού έχουν αλλάξει ή μελλοντικών κρατών που πρόκειται να δημιουργηθούν» Εδώ κάθισαν λίγο και έριξαν απλά μια ματιά.
Η 80 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Άνθρωποι που αγνοούνται» Εδώ είδαν τις φωτογραφίες τους πολύ θαμπές, ενώ των άλλων ήταν καθαρές. Κατάλαβαν τον λόγο. Θα υπάρχουν παράλληλα και στην αίθουσα 30 πάλι θαμποί, επειδή βρίσκονται μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Είδαν πολλά άτομα που χάθηκαν, παιδιά, μεγάλους, γέρους κ.λ.π.
Η 81 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Στάχτη» Εδώ είδαν ανθρώπους που έχουν αποτεφρωθεί, σπίτια, καταστήματα και οτιδήποτε έχει καεί εκτός από δάση. Τα δάση είναι στην κατηγορία των φυτών. Εκεί θα τα βρει κάποιος.
Η 82 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Λησμονημένοι» Εδώ υπήρχε μια μεγάλη βιβλιοθήκη με ονόματα ανθρώπων ηθοποιών, τραγουδιστών, ηρώων, ποδοσφαιριστών, μεγάλων επιφανών ανδρών ή γυναικών που δεν βρίσκονται σήμερα σε ενεργή δράση. Εδώ είναι γραμμένη όλη η παλιά τους δόξα.
Η 83 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Χαμένοι σε καιρό πολέμου» Ήξεραν τι πρόκειται να βρουν εδώ και έκαναν μια βόλτα απλά. Είδαν καταλόγους ανθρώπων που αναζητούνται από τον ερυθρό σταυρό. Ανθρώπων που χάθηκαν στην δίνη του πολέμου. Οικογένειες από τη Σμύρνη που χωρίστηκαν κ.λ.π.
Η 84 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Βραβεία» Είναι όσοι αρνήθηκαν τα βραβεία τους, όσοι τα πέταξαν, όσοι τα έχασαν, όσοι τα πούλησαν κ.λ.π. Εδώ είδαν σε γυάλινα ντουλαπάκια τοποθετημένο το κάθε βραβείο και από κάτω υπήρχε το όνομα αυτού που ανήκε ή αυτού που το απέρριψε ή δεν ήρθε ποτέ να το πάρει κι έμεινε στα αζήτητα κ.λ.π. Έφυγαν αμέσως.
Η 85 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Διαλυμένες οικογένειες» Εδώ είναι διαλυμένες οι οικογένειες που στον υπαρκτό κόσμο ενώ φαίνονταν ότι θα ήταν διαλυμένες κάτι άλλαξε και ενώθηκαν. Στην αίθουσα 30 οι συγκεκριμένες οικογένειες είναι ενωμένες.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 33 συνέχεια
Η 86 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Αφανείς ήρωες» Εδώ κρύβονται όσοι άνθρωποι κρατούσαν την ανωνυμία τους και στην αίθουσα 30 έχουν γίνει διάσημοι. Η παλιά τους ιδιότητα πριν γίνουν διάσημοι, κρύβεται εδώ.
Η 87 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Εικονική πραγματικότητα» Δείχνει όλους τους αντικαπνιστές του υπαρκτού κόσμου να καπνίζουν. Κάπου, σε κάποιο σημείο αυτής της σάλας βρίσκομαι κι εγώ. Με είδατε; Πού βλέπετε; Από εδώ. Με "είδατε τώρα; Κάθομαι σε μια γωνιά, σε μια απόμερη πολυθρόνα και καπνίζω όλα τα είδη, που στην υπαρκτή μου ζωή δεν έκανα ποτέ. Άλλο παράδειγμα. Δείχνει όλους τους μη οδηγούς του υπαρκτού κόσμου να οδηγούν. Εδώ είμαι πάλι κρατώ το αυτοκίνητό μου και πορεύομαι. Δεν ξέρω πού πάω, αλλά κάποτε θα σταματήσει αυτό, αν μάθω κάποτε στην πραγματικότητα να οδηγώ. Όλες τις προηγούμενες αίθουσες τις είδαν φευγαλέα. Εδώ είδαν τι θα γινόταν αν η Μαρκέλλα ήταν ακόμη με τον Ισίδωρο. Ναι, δεν άντεχε να το βλέπει αυτό και ζήτησε την παύση του. Μπαίνανε επίσης σε έναν θάλαμο και πληκτρολογούσαν τι θα γινόταν αν . Είδαν ότι ο Θεός ήξερε τι έκανε. Έτσι για πρώτη φορά εκτίμησαν τη ζωή που ζουν και το αληθινό τους πεπρωμένο. Εδώ είδαν την Αθήνα με καθαρό αέρα. Το νερό της ήταν καθαρό και δεν περιείχε χλώριο.
Πιο πέρα είδαν το βιασμό της Παυλίνας και της είπαν να γυρίσει από την άλλη πλευρά το μάγουλό της, γιατί ήταν κάτι που δεν έπρεπε να δει. Δεν αντέδρασε και έκανε ό,τι της ζητήθηκε να κάνει. Πιο πέρα είδαν τι θα γινόταν αν ο Πύργος που Άιφελ βρισκόταν στο Λονδίνο ή Το Μπιγκ Μπεν στο Παρίσι. Δηλαδή το άτοπο. Πιο πέρα είδαν σιδηροδρομικό σταθμό στη Ρόδο, ή τη Ρόδο να έχει μείον 8 βαθμούς Κελσίου και να διαθέτει χιονοδρομικό κέντρο. Με λίγα λόγια η γη μπερδεύτηκε εδώ. Έδειχνε οτιδήποτε δεν ισχύει. Αυτό που ισχύει βρίσκεται στην αίθουσα 30. Μάλιστα, είδαν ζέστη αφόρητη στους πόλους. Έφυγαν από εδώ και κατάλαβαν ότι στην έρημο θα έχει χιόνια και κρύο. Στην εικονική πραγματικότητα λοιπόν εικονίζεται ό,τι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Αν κάποτε αλλάξει η κατάσταση μεταφέρονται αυτόματα στην αίθουσα 30. Πιο πέρα είδαν τα ζώδιά τους να έχουν άλλες ημερομηνίες. Π.χ. ο Σκορπιός ήταν στην ημερομηνία του ταύρου και ο ταύρος του σκορπιού. Είχαν ανταλλάξει όλα τα αντίθετα ζώδια. Πιο πέρα είδαν τους αγαπημένους τους με άλλες και πραγματικά το χάρηκαν για πρώτη φορά, γιατί κατάλαβαν ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ στη δική τους, την υπαρκτή πραγματικότητα. Ποτέ όμως δεν ξέρεις! Τον Ισίδωρο τον είδαν με την Μαρκέλλα και εκείνη ήθελε να φύγει από εδώ το γρηγορότερο, γιατί αρκετά είδαν. Την άκουσαν και πήγαν στην επόμενη αίθουσα, αν και κάθισαν 3 ώρες σ’ αυτή, γιατί την βρήκαν ενδιαφέρουσα.
Η 88 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Άγνωστες θεωρίες, μελλοντικά επιτεύγματα»
Εδώ μπήκανε και δεν μπορούσαν να δουν τίποτα. Όλα ήταν θαμπά σαν να είχαν πρεσβυωπία. Έβλεπαν τα γράμματα, αλλά δεν μπόρεσαν να διαβάσουν τίποτα.
Η 89 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Αγαθοεργίες- έρανοι- δωρεές» Ναι, είναι όσοι άνθρωποι κάποτε ασχολήθηκαν μ’ αυτά και στην υπαρκτή ζωή έπαψαν πλέον.
Η 90 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Ρούχα που δεν μας κάνουν πια» Εκεί είδαν όλα τα παιδικά τους ρούχα και συγκινήθηκαν. Δεν είδαν όμως όσα κράτησαν, αλλά όσα σκίστηκαν ή πετάχτηκαν. Όσα κρατούν σαν ενθύμιο βρίσκονται στην αίθουσα της ύπαρξης.
Η 91 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Γραπτός λόγος καθαρεύουσα» Κάποτε έτσι εκφράζονταν οι άνθρωποι. Είδαν χειρόγραφα εκείνης της εποχής. Μάλιστα είδαν τα πνεύματα και τους τόνους που στην μονοτονική γραφή έχουν καταργηθεί
Η 92 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Ξενομανία» Είναι όλες οι παλαιότερες τάσεις στην μόδα που έπαψαν πια να ισχύουν. Η νέα μόδα απαιτεί πιο συντηρητικό στυλ.
Η 93 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Παράδοση- ήθη και έθιμα- λαογραφία» Εδώ υλοποιούνται όσα ήθη έθιμα έχουν καταργηθεί λόγω πολιτισμού.
Η 94 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Άγνωστοι συγγραφείς» Εδώ κρύβονται όσοι έγραψαν κάποια βιβλία πριν γίνουν γνωστοί, αλλά για την αίθουσα 30 έχουν αναγνωριστεί.
Η 95 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Αφίσες υποψηφίων βουλευτών, καρτούλες τους, ψηφοδέλτια» Σ’ αυτή δεν θέλανε να μπουν, αλλά ο Βασίλης τους είπε ότι ήθελαν να δουν τη μέθοδο που γίνονταν τα παλαιότερα χρόνια οι εκλογές, και έτσι πείστηκαν. Ναι, μπήκανε και είδανε όλα τα συστήματα εκτός από το σημερινό σύστημα με το σταυρουδάκι Είδαν λοιπόν από το όστρακο, μέχρι τον υπολογιστή, χωρίς το σταυρουδάκι. Αυτό βρίσκεται στην αίθουσα της ύπαρξης. Μελλοντικά εικάζεται ότι οι εκλογές θα γίνονται με υπολογιστή, ότι θα καταργηθεί εντελώς ο σταυρός. Δηλαδή θα πατάς το κόμμα που θέλεις.
- Αυτό είναι πιο δίκαιο, διότι δεν γίνονται κλεψιές, και δεν συμφέρει τους πολιτικούς μας να εφαρμοστεί, διότι ξέρουν ότι έτσι χάνουν ψήφους, αφού σε όλους τους ηλικιωμένους, που είναι ανίδεοι, οι νεότεροι βάζουν ψηφοδέλτιο έτοιμο στην τσέπη με τους υποψηφίους που θέλουν εκείνοι να ψηφίσουν και γίνεται ο κλέψας, τους κλέψαντος εκεί μέσα.
- Πράγματι, ο ηλικιωμένος δεν έχει βούληση ή του λένε ψέματα ότι είναι το κόμμα που προτίμησε και καθησυχάζεται. Όλοι το γνωρίζουν αυτό, αλλά κλείνουν τα μάτια. Μόνο ο ηλικιωμένος το αγνοεί.
- Πράγματι, έχετε δίκιο. Μόνο αυτό αμαυρώνει τις εκλογές. Αν όμως η ψηφοφορία γινόταν με το κομπιούτερ, κλεψιές δεν θα υπήρχαν.
- Μ’ αυτό τον τρόπο καταργούνται οι κάλπες και οι εφορευτικές επιτροπές. Το αποτέλεσμα βγαίνει άμεσα. Δεν τρως χρόνο να μετράς σταυρούς που είναι ψυχοφθόρο και χρονοβόρο, και δεν δίνεις χαρτάκια με κόμματα που είναι δαπανηρό για το κράτος και βρομίζουν τον τόπο όταν δεν χρησιμοποιούνται πια. Θα υπάρχει ένας απλά να επιβλέπει το μηχάνημα και τον ψηφοφόρο να μην πατάει δύο φορές το κόμμα και παράλληλα να βοηθάει τον αγράμματο ψηφοφόρο να ψηφίσει, ή κάθε ψηφοφόρος να έχει κάποιο κωδικό που θα τον προσθέτει, για να φαίνεται ότι ψήφισε μόνο μια φορά. Επιπλέον, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος έξω από το παραβάν για να ελέγχει τα στοιχεία του. Ο τρόπος που ψηφίζουμε είναι παλαιομοδίτικος. Μπορεί στο μέλλον να εφαρμοστεί αυτό. Είναι πιο λογικό για την εποχή μας πιστεύω.
- Συμφωνώ.
Η 96 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Σχολικές αναμνήσεις» Εδώ είδαν διάφορες βιντεοκασέτες, κασέτες, dvd, μαθητριών που αφηγούνται τα όσα πέρασαν ή δεν πέρασαν στο σχολείο. Δεν τα ηχογράφησαν όμως ποτέ. Γράφτηκαν με ένα μαγικό τρόπο.
Η 97 αίθουσα είχε τίτλο: «Σήματα εταιρειών» Εδώ είναι τα παλιά σήματα των εταιρειών, των καναλιών, τα παλιά σλόγκαν, τα παλιά εμβλήματα, οι μασκότ που δεν υπάρχουν πια κ.λ.π. Τα νέα υπάρχουν στην αίθουσα 30.
Η 98 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Πλούσιοι που έγιναν φτωχοί» Είναι η περίπτωση ανθρώπων πλούσιων στον υπαρκτό κόσμο να είναι φτωχοί εδώ και σε κάποιο άλλο σημείο είναι τα αντικείμενα που θα αγόραζαν άνθρωποι που στον υπαρκτό κόσμο έχουν στερήσεις.
Η 99 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Ο άλλος μου εαυτός» Τι θα έκανα αν ήμουν κάποιος άλλος. Ήταν ένα μηχάνημα, έγραφες ποιος ήθελες να είσαι και σου έδινε υποθετικές απαντήσεις. Ο Ανδρέας δοκίμασε με το Χίτλερ και η απάντηση που του έδωσαν ήταν αστεία. Ένιωσε ηλίθιος, ότι γελοιοποιήθηκε. Όλοι έσκασαν να γελούν. Ο μόνος που δεν γέλασε ήταν ο Ανδρέας. Δεν του άρεσε καθόλου αυτό το αστείο και ζήτησε να φύγουν από εκεί το γρηγορότερο.
Η 100 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Χιλιόμετρα που διανύθηκαν» Μπήκαν μέσα και είδαν αυτοκίνητα που έκαναν μικρές διαδρομές στην υπαρκτή ζωή, εδώ υπήρχαν κάποια νούμερα υποθετικά δίπλα τους σαν να έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 34: Δύσκολη νύχτα
Ο Ανδρέας απόψε νύσταζε και πήγε να κοιμηθεί. Έπεσε σε βαθιά μελαγχολία. Ζήτησε απόψε να μείνει μόνος και παρακάλεσε την παρέα του να σεβαστεί αυτή την επιθυμία. Τα δάκρυά του έτρεχαν ασταμάτητα. Δεν ήθελε να ακούσει κανέναν, ακόμα και την αγαπημένη του που ήθελε να τον παρηγορήσει.
- Σε παρακαλώ Μαρκέλλα, θέλω να μείνω λίγο μόνος. Αν μ’ αγαπάς!
- Ωραία, να μείνεις, αφού το θες είπε εκείνη και άρχισε πάλι να κλαίει.
Εκείνος ένιωσε χάλια. Πονούσε το κεφάλι του. Ένιωσε πραγματικά χάλια.
Η Μαρκέλλα τον ακούμπησε και είχε πυρετό. Δεν είχε όρεξη. Κατάλαβαν ότι δεν τον πείραξαν τα όσα είπαν, αλλά ο οργανισμός του δεν δέχτηκε αυτή τη διατροφή. Είχε πρόβλημα. Κόνευε να πάθει αφυδάτωση.
Η Μαρκέλλα έτρεξε και είπε τα καθέκαστα στον Μάρκο. Ο Μάρκος κατάλαβε ότι κάποιο λάθος έγινε με τους νεόφερτους και μέχρι να επιστρέψει τα ίδια συμπτώματα είχαν και οι άλλοι δύο. Ο Μάρκος δεν ήξερε τι να κάνει. Πρέπει να τροφοδοτήσει το μυαλό τους, αλλιώς θα πεθάνουν. Έπρεπε να βρει πραγματική τροφή να φάνε. Αν πάνε στα τρόφιμα της ύπαρξης θα τα στερηθεί η γη.
- Αχ! Πετάχτηκε ιδρωμένος ο Ανδρέας. Τι εφιάλτης είναι αυτός!
- Τι ονειρευόσουν;
- Ότι δεν άντεχα αυτή τη διατροφή και είχα πυρετό.
- Όνειρο ήταν και πάει. Κοιμήσου.
- Όχι, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Είμαι διαλυμένος. Παρηγόρησε με.
- Χάλια άρχισες να ήσουν με εκείνο που έγινε στην αίθουσα. Την απάντηση που έλαβες. Καημένε μου, αυτόν βρήκες να βάλεις; Δεν είχε κανέναν καλύτερο;
- Α, ναι το έχω ξεχάσει αυτό. Είναι χιουμοριστικό. Μετά το σκέφτηκα.
- Για να δω, έχεις στ’ αλήθεια πυρετό;
- Όχι, δροσερός είμαι.
- Να σου πω ένα νανούρισμα να κοιμηθείς;
- Όχι, θέλω να με πάρεις αγκαλιά. Αν δεν πάρω φιλιά δεν πρόκειται να κοιμηθώ απόψε.
- Εκβιαστή! Είπε και γέλασαν κι οι δύο
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 35: Οι τελευταίες αίθουσες
Ο Ανδρέας κοιμήθηκε λίγο, αλλά τον πόνεσε το κεφάλι του. Πήρε πρωινό και ένιωσε καλύτερα. Μάλιστα πήραν και το μεσημεριανό μαζί τους γιατί σήμερα θα έβλεπαν τις τελευταίες αίθουσες.
Η 101 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Ώρες αναμονής» Είδαν τι θα έκαναν αν δεν περνούσαν κάποιες ώρες αναμονής σε αεροπλάνα, πλοία, νοσοκομεία, ραντεβού κ.λ.π. Τους φάνηκε ενδιαφέρουσα και κάθισαν αρκετά.
Η 102 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Υλικά και αναλώσιμα που χρησιμοποιήθηκαν ή δεν χρησιμοποιήθηκαν ακόμη». Είχαν ταξινομημένα όλα τα παραπάνω σε μια απέραντη αίθουσα. Δεν τους ενδιέφερε και προχωρήσανε στην επόμενη.
Η 103 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Λέξεις που άλλαξαν ορθογραφία- Πολυτονικό σύστημα» Εδώ κάθισαν αρκετά.
Είδαν ότι το 1969 το κοιτάζω γραφόταν κυττάζω
Στα μετέπειτα χρόνια το σιντριβάνι γραφόταν συντριβάνι.
Είδαν πολλά τέτοια παραδείγματα.
- Μέχρι σήμερα η Ελληνική γραμματική έχει απλουστευθεί και σε ορισμένες περιπτώσεις, καταστραφεί. Οι παλαιότεροι φαίνονται ανορθόγραφοι υιοθετώντας στα γραπτά τους την ορθογραφία της εποχής τους και πρέπει συνεχώς να ενημερώνονται για τις νέες αλλαγές που γίνονται, αν θέλουν να είναι σωστοί. Τα τελευταία χρόνια ο Μανώλης γράφεται Μανόλης. Αυτό ζήτησε ο Τριανταφυλλίδης να γίνεται και μάλιστα όρισε το όνομά του να γράφεται έτσι. Εγώ κάποτε στο σχολείο έγραψα τη λέξη τρένο με ε και πήρα 9 με άριστα το 10 στην ορθογραφία. Ενώ με τα σημερινά δεδομένα είναι σωστή. Τότε γραφόταν τραίνο. Ο καθρέπτης έγινε καθρέφτης. Το αυγό- έγινε αβγό. Το αυτί έγινε αφτί. Ο καινούργιος έγινε καινούριος κ.ο.κ. Είπε η Ευανθία με παράπονο!
- Όλα αλλάζουν καλή μου, γιατί η ορθογραφία να μείνει πίσω; Της είπε ο Σωτήρης. Πάμε στην επόμενη αίθουσα;
Πήρε το λόγο ξανά η Ευανθία μη ακούγοντας την ερώτηση που έθεσε ο Σωτήρης.
- Τότε λοιπόν οι άπαντες ανορθόγραφοι σήμερα δεν πρέπει να παραπονιούνται. Αύριο μπορεί με τις νέες αλλαγές που θα γίνουν να είμαστε εμείς οι ανορθόγραφοι κι αυτοί σωστοί. Γέλασαν όλοι. Πραγματικά, τους άρεσε αυτό που είπε η Ευανθία.
Δεν απάντησε κανένας. Προχώρησαν στην 104 αίθουσα που είχε τον τίτλο: «ναρκωτικά» Εδώ είδαν τα άτομα που στην υπαρκτή ζωή έχουν πάψει να παίρνουν ναρκωτικά κι έχουν κάνει αποτοξίνωση, εδώ συνεχίζουν να δηλητηριάζονται μ’ αυτά.
Η 105 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Λόγια επιφανών ανδρών που δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ» Είναι όσα έχουν πει οι γνωστοί άνδρες της ιστορίας μας και δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Αυτά τα είδαν σε βιβλιοθήκες απέραντες ταξινομημένα.
Η 106 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Μυστικά» Εδώ υπάρχουν όσα μυστικά στην υπαρκτή ζωή φανερώθηκαν και δεν είναι πια μυστικά.
Η 107 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Ανορεξία- βουλιμία» Εδώ υπάρχουν όσα άτομα είχαν νευρική ανορεξία ή βουλιμία και επανήλθε η όρεξή τους στην υπαρκτή ζωή.
Η 108 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Μυστικές σχέσεις» Όσες μυστικές σχέσεις έπαψαν να είναι μυστικές είναι καταχωρημένες εδώ.
Η 109 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Κρυφά νοσήματα» Εδώ υπάρχουν όλα τα κρυφά νοσήματα που φανερώθηκαν, δεν είναι πια κρυφά στην υπαρκτή ζωή.
Η 110 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Κρυφός γάμος» Εδώ υπάρχουν όλοι οι γάμοι που τελέστηκαν κρυφά και δεν είναι πια μυστικοί στην υπαρκτή ζωή.
Η 111 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Λαθρεπιβάτης» Εδώ υπάρχουν όλοι οι λαθρεπιβάτες που στην υπαρκτή ζωή έχουν πιαστεί.
Η 112 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Κρυφή ζωή» Εδώ υπάρχουν καταχωρημένοι όλοι οι άνθρωποι που έχουν κρυφή ζωή. Στην υπαρκτή ζωή έχουν όλα αποκαλυφθεί.
Η 113 αίθουσα είχε τον τίτλο: « Βία» Όσοι ασκούσαν βία και στην υπαρκτή ζωή έχουν αλλάξει χαρακτήρα. Σε άλλο σημείο του δωματίου είδαν τρυφερούς τους άνδρες που στην υπαρκτή ζωή είναι βίαιοι και μη συμβιώσιμοι, κτητικοί και αφόρητοι.
Η 114 αίθουσα είχε τον τίτλο: «ανεξιχνίαστες υποθέσεις και εγκλήματα» Εδώ είδαν αποτέλεσμα όλες τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις και εγκλήματα που παραμένουν άλυτα στον υπαρκτό κόσμο. Είδαν λύσεις υποθέσεων και την πραγματική αιτία θανάτου ανθρώπων που έχουν πεθάνει με ανεξήγητο τρόπο Εγκλήματα που δεν βρέθηκε ο τρόπος που έγιναν ή ο δολοφόνος τους στον υπαρκτό κόσμο. Επίσης είδαν ότι πολλές υποθέσεις που στον υπαρκτό κόσμο χαρακτηρίστηκαν αυτοκτονίες, τελικά δεν ήταν.
Η 115 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Τοπία που ποτέ δεν φωτογραφήθηκαν» Αυτή τους φάνηκε ενδιαφέρουσα. Είδαν φωτογραφίες τοπίων ή μνημείων που κανένας φωτογράφος ή ερασιτέχνης δεν μπόρεσε να απαθανατίσει με τη μηχανή του. Τους φάνηκε ενδιαφέρον και το είδαν αρκετή ώρα Σ’ αυτήν πραγματικά κόλλησαν. Τους άρεσε πολύ.
Η 116 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Άγνωστη γη» Εδώ είδαν όσα δεν γνωρίζουν για τη γη. Μέρη που δεν έχουν αποκαλυφθεί, αλλά στην υπαρκτή ζωή είναι γνωστά πια . Εδώ είναι πριν τα μάθει, ή τα διαβεί ο άνθρωπος.
Η 117 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Ό,τι απαγορεύεται εδώ επιτρέπεται- καταχρήσεις » Ο τίτλος καταλαβαίνετε τι περιέχει. Εδώ καταργείται και το άβατο του αγίου όρους. Ένα παράδειγμα στα πολλά που περιέχει.
Η 118 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Έργα και τεχνοτροπίες που καταστράφηκαν» Εδώ είδανε πραγματικά αριστουργήματα που διαβρώθηκαν, καταστράφηκαν εξαιτίας του χρόνου, των σεισμών, των πολέμων κ.λ.π. Εδώ υπάρχουν ακέραια, αλλά στον υπαρκτό κόσμο δεν υπάρχουν.
Η 119 αίθουσα έγραφε: «Μαγεμένοι» Εδώ κρύβονται όλοι οι ερωτευμένοι, όλοι όσοι έχουν υποβληθεί σε μάγια. Στον υπαρκτό κόσμο έπαψαν.
Η 120 αίθουσα έγραφε: « Οι καταραμένοι» Εδώ βρίσκονται καταχωρημένοι σε ντοσιέ όλοι όσοι καταράστηκαν κάποιους, ή το αντίθετο, αλλά στον υπαρκτό κόσμο πήραν πίσω τις κατάρες τους.
Η 121 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Λαθρεμπόριο» Εδώ κρύβονται όλοι οι λαθρέμποροι, αλλά στον υπαρκτό κόσμο έχουν τιμωρηθεί από την αστυνομία.
Η 122 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Αλλαγή απόδοσης» Εδώ υπάρχουν όλοι όσοι ήταν άριστοι μαθητές και στην υπαρκτή ζωή έχουν πάρει τον κακό δρόμο
Η 123 αίθουσα είχε τον τίτλο : «Μετάνοια» Εδώ υπάρχουν όσοι έχουν μετανιώσει για όσα κάνουν, αλλά στον υπαρκτό κόσμο είναι αμετανόητοι.
Η 124 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Συνδυασμοί, κωδικοί» Είναι διάφοροι κωδικοί θυρίδων, χρηματοκιβωτίων που δεν χρησιμοποιούνται πια.
Η 125 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Σβησμένα χρέη» Εδώ όσοι χρωστούν και στην υπαρκτή ζωή, έχουν σβησμένα τα χρέη τους.
Η 126 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Θανατική ποινή»
- Η θανατική ποινή, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχει καταργηθεί. Στην αίθουσα όμως αυτή υπάρχουν καταχωρημένα τα ονόματα αυτών που άξιζε να πεθάνουν, αλλά δυστυχώς ζουν. Είπε στεναχωρημένη η Παυλίνα.
- Όμως η θεία δίκη έχει τιμωρήσει κάποιους και έχουν αυτοκτονήσει στη φυλακή. Εκείνος που βίαζε τα παιδιά του απαγχονίστηκε μόνος του. Είπε ο Ανδρέας
- Δίκαια πιστεύω, αλλά πολλές φορές άτομα που έπεσαν σε δικαστική πλάνη αξίζει να πεθάνουν; Όχι, βέβαια, αλλά πώς να το ξέρεις αυτό;
- Πέστε μου στο θεό που πιστεύετε εκείνος που τεμάχισε τη γυναίκα του και την έβαλε σε σακούλες σκουπιδιών πρέπει να ζει; Νομίζω, τον λέγανε Φραζή Είπε ο Βασίλης.
- Νόμοι είναι αυτοί, μπορούμε να τους αλλάξουμε; Είπε η Μαρκέλλα.
- Αν είχαν το φόβο της δικαιοσύνης θα ήταν διαφορετική η ζωή μας. Αλλά τώρα τι να φοβηθούν; Είπε η Ευανθία.
Η 127 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Πειρασμός» Εδώ πειρασμός είναι ό,τι για την υπαρκτή ζωή είναι αδιάφορο. Π.χ. για τον κόσμο τον υπαρκτό πειρασμός είναι τα υλικά αγαθά, το χρήμα, η σοκολάτα, ένα χλιδάτο σπίτι, ένας ωραίος άνδρας, μια ωραία γυναίκα. Εδώ πειρασμός είναι τα αντίθετα. Γέλασαν όταν είδαν όλα τα αδιάφορα για τον κόσμο μας να παρουσιάζονται εδώ για πειρασμοί. Μάλιστα το χρήμα εδώ ποδοπατείται. Εδώ πειρασμός είναι ένας άνδρας 180 κιλών.
Η 128 αίθουσα είχε τον τίτλο: «Προσανατολισμός» Εδώ είναι όσοι στη ζωή έχουν βρει τη σωστή πορεία και έχουν φτάσει στην Ιθάκη τους. Εδώ παραδέρνονται ακόμα στο πέλαγο της ζωής. Πιο πέρα είδαν το αντίθετο.
Και τέλος η 129 αίθουσα είχε τον τίτλο «Πρόστιμα» Εδώ είναι καταχωρημένοι όσοι στην υπαρκτή ζωή έχουν σβηστεί τα χρέη τους και εδώ χρωστούν.
Είδαν ότι πήγε 3 το πρωί. Η αναζήτηση των αιθουσών τελείωσε. Αποφάσισαν τις δύο μέρες που απομένουν για να φύγουν να τις περάσουν σε κάποιες αίθουσες που ξεχώρισαν στα μάτια τους. Θα μπορούσαν να δουν και κάποια υπαρκτά είδη με τη διαφορά ότι εδώ τα τρόφιμα μυρίζουν αλλοίωση και σαπίλα, τα σκουπίδια πρέπει να φορέσεις μάσκα οξυγόνου για να αντέξεις τη μυρωδιά, τα άγρια ζώα είναι σε κλουβιά κλεισμένα, αφού δαγκώνουν κ.λ.π. Είδαν μια πόρτα την 130 με θέμα: «Επιστροφή» Ήταν η απαγορευμένη πόρτα. Είχε κόκκινο χρώμα. Ο Τρύφωνας επέμενε να την ανοίξουν. Τι έπαθε ο Αδάμ που έφαγε το μήλο;
- Όχι, δεν σε ακούμε σατανά. Σταμάτα! Μην κάνετε καμιά βλακεία. Θα μείνουμε για πάντα εδώ. Δέσμιοι σε δύο κόσμους όπως ο Μάρκος. Είναι φυσιολογικός άνθρωπος κι αυτός και η Έλβα του και περιπλανιούνται στον χρόνο και την ανυπαρξία. Είναι άδικο αυτό που γίνεται. Μας ζήτησαν να τους γλιτώσουμε για να γλιτώσουμε κι εμείς.
- . Συγνώμη, δεν ξέρω τι έπαθα. Παρασύρθηκα.
Οι επόμενες αίθουσες είχαν κόκκινες πόρτες και είχαν τον τίτλο: «Όσα δεν μπορεί να καταλάβει, να συλλάβει και να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους- Τέλος της γης κ. λ. π. »
- Εδώ μέσα κρύβεται όλη η αλήθεια και δεν μας αφήνουν να τη δούμε.
- Πάψε Σωτήρη. Το ίδιο δεν γίνεται και στη ζωή; Προσέξτε καλά. Μην τα χαλάσετε στο τέλος.
- Ηρέμησε Βασίλη, είναι όλα κλειδωμένα. Και να θες να ανοίξεις δεν μπορείς.
- Πού το ξέρεις; Δοκίμασες; Είπε ο Μάνος και γέλασαν όλοι.
Όλο αυτό τον καιρό ή την έξι αίθουσα επισκέπτονταν ή την δεκατέσσερα. Επίσης είδαν ξανά μερικές ενδιαφέρουσες με περισσότερη σχολαστικότητα. Όσες βρήκαν βαρετές δεν τις πλησίαζαν διόλου. Πολλές αίθουσες τις είδαν ανά φύλο, ανά ζευγάρι, ατομικά, ομαδικά. Ανάλογα την αίθουσα και πόσο ενδιέφερε τον καθένα. Και οι 12 δεν σκέφτηκαν πια να ανοίξουν τις πόρτες. Η κάψα τους κράτησε μόνο τη στιγμή που τις αντίκρισαν μπροστά τους. Ας μη ρισκάρουν κάτι που είναι σοβαρό για το μέλλον τους. Αν θέλουν να πετύχουν πρέπει να προσέξουν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 36: Το τελευταίο βράδυ στο σπίτι. Οι τελευταίες οδηγίες για αύριο
Το τελευταίο βράδυ έφτασε πολύ γρήγορα. Όλα τα ζευγάρια αποφάσισαν να κοιμηθούν αρκετά απόψε. Αύριο τους περιμένει μια δύσκολη μέρα. Θα πάνε ταξίδι στην Ρόδο. Ο ύπνος αυτή τη φορά ήταν ήρεμος. Μόνο η Μαρκέλλα δεν είχε ύπνο. Έβλεπε δίπλα της τον Ανδρέα να κοιμάται και ήθελε τόσο πολύ να κοιμηθεί κι αυτή. Το είχε ανάγκη. Έπρεπε να γεμίσει τις μπαταρίες της, γιατί αύριο δεν ξέρει τι την περίμενε. Μετά από μια ώρα κατάφερε να κοιμηθεί
Στις 6 το πρωί είχαν εγερτήριο. Πρώτη φορά άκουσαν συναγερμό να τους ξυπνάει και να τους καλούν επειγόντως στο 30 δωμάτιο, που ήθελε ο Μάρκος να τους μιλήσει εξάπαντος. Ένιωσαν σαν φαντάροι σε άσκηση. Μάλιστα, θυμήθηκαν την ταινία «Δύο χιλιάδες ναύτες κι ένα κορίτσι» που ο Σταυρίδης φώναζε την ατάκα «Συναγερμός!» Αυτή η σκηνή είναι η πιο χαρακτηριστική αυτής της ταινίας. Βρε τι θυμήθηκαν πρωί- πρωί.
Όλοι μαζεύτηκαν με 10 λεπτά καθυστέρηση στο δωμάτιο ύπαρξης και επικοινωνίας. Ο Μάρκος είδε όλα τα καθίσματα γεμάτα και ευχαριστήθηκε που ανταποκρίθηκαν όλοι στο κάλεσμά του.
- Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Λοιπόν εδώ έχω 6 τσαντάκια. Θα έχετε όλα τα σύνεργά σας μέσα. Θα χωριστείτε σε έξι ομάδες των δύο ατόμων. Θα πάτε σε ζώνες και θα δουλέψετε εκεί. Είναι 6 οι περιοχές που πρέπει να δουλέψετε. Κάθε περιοχή περιλαμβάνει 4 περιοχές ή αξιοθέατα που πρέπει να επισκεφτείτε.
1) Μαρκέλλα και Ανδρέα θα πάτε στην Λίνδο, στο Πρασονήσι, Καταβιά και Λαχανιά.
2) Σωτήρη και Ευανθία, εσείς θα πάτε Κρεμαστή, Ιαλυσό, Μαριτσά και Ψίνθο
3) Τρύφωνα και Παυλίνα Εσείς θα πάτε στις Πεταλούδες στο δάσος του αγίου Σύλλα ή αγίου Σουλά όπως το λένε οι κάτοικοι του νησιού. Επίσης, θα πάτε στην Σορωνή και στο Παραδείσι, που βρίσκεται το αεροδρόμιο. Προσέξτε να μην πέσετε πάνω στο Σωτήρη και στην Ευανθία που είναι πολύ κοντά σας.
4) Μάνο και Πολυξένη εσείς θα πάτε στο πάρκο του Ροδινιού και στο παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου στην Παλιά πόλη, στο ενυδρείο και στο Μανδράκι . Οι αποστάσεις είναι κοντινές.
5) Κατερίνα και Βασίλη θα πάτε στο όρος Αττάβυρος στα Σιάννα , στον Άγιο Ισίδωρο και Έμπωνα.
6) Νικολέτα και Στάθη θα πάτε Αρχάγελλο και στην Παναγιά Τσαμπίκα την ψηλή πάνω στο βουνό ή την ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται κάτω. Επίσης μπορείτε να πάτε στα Κολύμπια και Αρχίπολη. Θα περάσετε όμως από το δρόμο των Κολυμπίων για να πάτε εκεί, αν πάτε από την άλλη πλευρά θα φάτε πολύ χρόνο άσκοπα.
Τι θα κάνετε! Η μητέρα μου ζει σε κάποιο μέρος της Ρόδου. Συγκεκριμένα δεν ξέρω σε ποιο. Θα πρέπει να την εντοπίσετε με τους ανιχνευτές που υπάρχουν μέσα στην τσάντα. Θα ανάψει ένα πράσινο φωτάκι σε κάποιον από σας. Αν π.χ. πέσει στην Παυλίνα και είναι π.χ. στη Δαματριά που βρίσκεται κοντά σας, στη ζώνη σας μπορείτε να πάτε. Αν όμως έχει αυτό το χωριό άλλος στο πρόγραμμά του και βρεθείτε δυο μαζί να αναζητάτε το ίδιο πράγμα δεν κάνουμε τίποτα. Μπορείτε να βρεθείτε δύο στο ένα μέρος σε μεγάλη ανάγκη, αλλά προηγουμένως θα πρέπει να συνεννοηθείτε ποιος θα έχει ανοικτό και ποιος κλειστό τον ανιχνευτή του, γιατί αν βρεθούν δύο ανιχνευτές αναμμένοι στο ίδιο σημείο πέφτει το σύστημα. Κατανοητό; Έτσι λοιπόν έχουμε κινητά ειδικά που θα συνεννοείστε να μην κάνετε τις ίδιες διαδρομές, ή να μην έχετε δύο ανιχνευτές παράλληλα αναμμένους. Αυτά τα κινητά δουλεύουν με κωδικούς. Κωδικός 1 είναι η Μαρκέλλα και ο Ανδρέας. Κωδικός 2 Σωτήρης και Ευανθία. .. κ.λ.π. Οι κωδικοί βρίσκονται μέσα σε ένα χαρτάκι γραμμένοι. Αυτοκίνητα υπάρχουν, διαθέτουμε 7 τζιπάκια. Ξέρω ότι όλοι ξέρετε να οδηγείτε. Καθένα ζευγάρι από σας λοιπόν θα καθίσει στο τζιπ που απ’ έξω φαίνεται ο κωδικός του. Εγώ έχω τον κωδικό 7, όποιος θέλει να συνεννοηθεί μαζί μου θα καλεί το 7. Εγώ θα δουλεύω μόνος. Είμαι στις Καλυθιές και στο Φαληράκι. Και φυσικά στη ζώνη μου υπάρχουν τα νερά της Καλλιθέας, οι γνωστές ιαματικές πηγές και τα Κοσκινού.
- Αν δεν καλύψαμε όλες τις πλευρές και δεν χτυπήσει σε κανέναν από τους έξι; Είπε ο Ανδρέας.
- Θα αλλάξουμε πόστα κατόπιν συνεννόησης. Θα πάμε σε κοντινά μέρη που δεν έχουμε επισκεφτεί π.χ. το φράγμα της Απολλακιάς. Μπορείτε να απλωθείτε και πέρα από τις καθορισμένες θέσεις. Δεν υπάρχουν όρια. Φτάνει, η κάθε ομάδα να μην συναντηθεί με την άλλη όταν και οι δύο ανιχνευτές είναι ανοικτοί.
- Αφού εντοπίσουμε που βρίσκεται τι κάνουμε;
- Θα την πλησιάσετε και θα της δώσετε ένα κίτρινο κουτάκι, ερμητικά κλειστό. Θα της πείτε ότι είναι μαγικό βοτάνι, απλό φασκόμηλο είναι. Θα χαρεί και θα σας καλέσει σπίτι της. Θα το πάρει. Εσείς θα πάρετε το άσπρο κουτάκι που είναι μισάνοικτο. Είναι υπνωτικό. Εσείς θα προσπαθήσετε να την κοιμίσετε μ’ αυτό ρίχνοντας στο ποτό της λίγο. Ένα δισκίο είναι αρκετό, όχι παραπάνω. Να την κοιμίσετε θέλω. Δεν θέλω να πεθάνει. Μόνο να γιατρευτεί. Τη θέλω ζωντανή τ’ ακούτε! Προσοχή λοιπόν μη γίνει λάθος εδώ.
- Κι αν βρίσκεται στο δικό σου μέρος, εσύ πως θα τα κάνεις όλα αυτά;
- Θα καλέσω κάποιον από σας, αυτόν που βρίσκεται πιο κοντά μου, και θα αναλάβει αυτός τον εντοπισμό της. Εγώ βοηθάω. Θα κλείσω τότε τον ανιχνευτή μου κι εσείς θα βγάλετε σε πέρας την υπόθεση. Λοιπόν αφού κοιμηθεί θα ψάξετε να δείτε πού έχει βάλει το βιβλίο με τα ξόρκια και το μαγικό της ραβδί. Μετά θα πάρετε αυτά τα αντικείμενα και θα εντοπίσετε με τον ίδιο τρόπο που βρίσκεται η Έλβα. Θα πάρετε αυτά τα αντικείμενα σ’ αυτόν που θα βρει την Έλβα, προσέχοντας να κλείσετε τον ανιχνευτή. Θα της δώσετε πίσω τη μορφή της με το ραβδί και το βιβλίο. Αν κάνετε κάποιο λάθος θα καθυστερήσετε. Μόλις μου φέρετε ζωντανή την Έλβα με τη μορφή της, εκείνη θα μου δώσει ένα φιλί και θα γίνω κανονικός άνθρωπος. Όπως καταλαβαίνετε, έπειτα θα σας στείλουμε πίσω στην εποχή σας με το βιβλίο και το ραβδί και έπειτα, όταν μείνουμε μόνοι, θα πάμε στην πραγματική Ρόδο του 2012 και θα πάρουμε μαζί μας την μητέρα μου. Φυσικά, μόλις γίνει αυτό, θα καταστρέψουμε το ραβδί και το βιβλίο με τα ξόρκια κρυφά της. . Αυτό είναι όλο το σχέδιο με λίγα λόγια. Κατανοητό;
- Μάλιστα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 37: Η αίθουσα 130 άνοιξε
Δεν καθυστερήσανε καθόλου να πάνε στην αίθουσα 130. Ήταν πια πράσινη. Την άνοιξαν και μπήκαν μέσα. Είδαν ότι ήταν ένα κανονικό δωμάτιο και είχε την πόρτα ανοικτή. Φαινόταν ο κήπος. Όταν βγήκαν στον κήπο, είδαν ότι το σπίτι αυτό ήταν πολύ μικρό. Είχε μόνο ένα παράθυρο. Από το ανοικτό παράθυρο της αίθουσας 30 που φαινόταν από τον κήπο είδαν να πετάει ένα άσπρο περιστέρι και να αράζει στην γέφυρα. Όλοι μαζί πήγαν εκεί και είδαν το περιστέρι να αλλάζει μορφή και να παίρνει τη μορφή του Μάρκου που ήξεραν.
- Λοιπόν είστε έτοιμοι να προχωρήσετε στη γέφυρα;
- Μια ερώτηση πριν γίνει αυτό. Τι θα τρώμε εκεί;
- Καλή ερώτηση Νικολέτα. Μέσα στο μπροστινό τσεπάκι κάθε τσάντας υπάρχουν χρήματα για να φάτε πραγματικό φαγητό αυτή τη φορά. Τα χρήματα είναι αρκετά για να συντηρηθείτε όλοι. Προσέξτε να μην τα σπαταλήσετε ή τα χάσετε, γιατί δεν υπάρχουν άλλα. Καμιά άλλη απορία;
- Αν δεν βρούμε ζωντανή την Έλβα, αν κάποιος κυνηγός τη σκοτώσει, τι θα γίνει;
- Θα επιστρέψουμε στο σπίτι και θα μείνετε μόνιμοι κάτοικοι αυτού. Θα μπείτε σε όλα τα δωμάτια αλλά και στα απαγορευμένα εκτός από το 150 και φυσικά την αίθουσα 30. Εγώ θα μείνω για πάντα περιπλανώμενος. Καλό θα ήταν να τη μεταμορφώσετε σε πεταλούδα μέχρι να μου τη φέρετε για προστασία και μετά μπροστά μου να της δώσετε τη μορφή της.
- Κι αν δεν βρούμε τη μητέρα σου;
- Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Ξέρω ότι βρίσκεται στη Ρόδο. Αυτό είναι σίγουρο. Την περιοχή αγνοώ. Κάποτε ζούσαμε μαζί, αλλά πούλησε το σπίτι της και αγόρασε αλλού κατοικία, αλλά δεν μου κοινοποίησε το μέρος.
- Μάλλον για να μην την ενοχλείς
- Αυτό πιστεύω κι εγώ. Μόνο που εγώ δεν την ενοχλώ, αντίθετα, εκείνη με ενοχλεί. .
- Αν η μητέρα σου και η Έλβα βρίσκονται στο ίδιο μέρος και τις εντοπίσουμε ταυτόχρονα;
- Δεν γίνεται αυτό. Αισθάνεται η μια την παρουσία της άλλης και πάνε μακριά.
- Αν γίνει όμως αυτό ταυτόχρονα την ίδια στιγμή;
- Θα πάτε πρώτα στη μητέρα μου και μετά θα αναζητήσετε την Έλβα Λοιπόν εντάξει.
- Εντάξει boss είπε ο Τρύφωνας και γέλασαν όλοι.
- Βλέπω ότι το χιούμορ και η αισιοδοξία δεν λείπει. Πιστεύω να πάνε όλα καλά. Πιάστε ο ένας το χέρι του άλλου, γιατί μπορεί να τιναχτούμε. Δεν ξέρουμε πού θα προσγειωθούμε και πώς θα γίνει αυτό. Λοιπόν πατήστε όλοι στο γεφύρι Ήρθε η ώρα να το διασχίσουμε.
Τα κτίρια τώρα φαίνονταν κανονικά. Ήξεραν ότι θα πήγαιναν στη Ρόδο του 2012, αλλά θα ήταν καλοκαίρι εκεί. Στην εποχή μας, αλλά λίγο πιο πέρα. Στη Ρόδο, σε ένα άλλο σύμπαν. Εκεί η Ελλάδα δεν έχει ταραχές και είναι πιο ήρεμα τα πράγματα. Αν πηγαίνανε στη πραγματική Ρόδο, θα πέφτανε πάνω στις ταραχές που έγιναν την μέρα της παρέλασης και ίσως να τους συλλαμβάνανε ανάμεσα στους 150 που χάλασαν αυτή τη μέρα, επειδή στράφηκαν εναντίον των επισήμων που κάθισαν στην εξέδρα. 7.000 κόσμο είχε η παρέλαση, 150 χαλάσανε τον κόσμο με τις αντιδράσεις τους και αμαύρωσαν την επέτειο της ενσωμάτωσης. Πού να πάνε; Τρελοί είναι να κάνουν δουλειά σε μια τέτοια κατάσταση; Όμως ο Μάρκος δεν θα άφηνε να γίνει αυτό. Κάτι θα έκανε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 38: Στη Ρόδο
Έκαναν αυτό που έπρεπε. Βάδισαν όλοι μαζί στο γεφύρι. Η προσγείωσή τους έγινε ομαλά, εκεί ακριβώς που ήταν παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα. Μέσα στο τελωνείο της Ρόδου. Το πιο τυχερό ζευγάρι ήταν ο Μάνος και η Πολυξένη. Η δική τους ζώνη δεν χρειάζεται αυτοκίνητο για τα τρία μέρη. Μόνο για το πάρκο Ροδινιού θα το χρειαστούν, αλλά κι αυτό δεν είναι πολύ μακριά. Τα άλλα είναι τόσο κοντά που μπορούν να πάνε με τα πόδια. Βέβαια, θα έπαιρναν τα χρήματα και το βαλιτσάκι τους μαζί.
- Είσαι πολύ τυχερή. Το βράδυ θα σε πάω στο πλωτό εστιατόριο που βρίσκεται στη ζώνη μας, στο Μανδράκι. Θα συνδυάσουμε χαρά και εργασία. Επιτρέπεται αφεντικό; Είπε ο Μάνος.
- Μάνο δεν θα δουλεύετε όλες τις ώρες. Εννοείται ότι μετά τη δύση του ηλίου θα διασκεδάσετε εκεί που θα πάτε. Προσέξτε μόνο μην κάνετε περιττά έξοδα και δεν σας φτάσουν τα λεφτά για να ζήσετε. Βέβαια, μπορεί κάποιοι που έκαναν οικονομία να σας δώσουν τα δικά τους. αν τους περισσεύουν. Το πλωτό εστιατόριο είναι χλιδάτο εστιατόριο και αν πάτε θα πρέπει να το σκεφτείτε καλά. Λοιπόν θα δώσω σε όλους σας περισσότερα χρήματα για να πάτε μόνο σε μια τέτοια διασκέδαση, αλλά προσοχή μόνο μια φορά. Μην το κάνετε κάθε μέρα. Δεν είμαι Ωνάσης. Νομίζω, εκεί πρέπει να φοράς ρούχα επίσημα. Μ’ αυτά τα ρούχα δεν ξέρω αν θα μπορείτε να σταθείτε εκεί. Γι’ αυτό το λόγο σας έχω μια βαλιτσούλα με ρούχα για να μην φοράτε τα ίδια κάθε μέρα. Θα τη βρείτε στο πορτ μπαγκάζ του τζιπ σας. Έχει τουαλέτες για τις κυρίες και φράκο για τους κυρίους.
- Όχι άλλο φράκο. Μπούχτισα το 1852 να το φορώ. Και ήταν και στενό. Έλεος! Δεν αντέχω άλλη φουστανέλα και φράκο!
- Μπερδεύτηκα. Κουστούμι ήθελα να πω Τρύφωνα, είπε ο Μάρκος και γέλασαν όλοι.
-…
- Ξέχασα να σας πω ότι όσοι είναι στο Μανδράκι δεν έχουν δικαίωμα να πάνε σε άλλη ζώνη. Αν δεν βρουν εκεί τη μητέρα μου θα προχωράνε πολύ κοντά. Ας πούμε στο πλωτό εστιατόριο τα άλλα ζευγάρια δεν μπορούν να πάνε. Μόνο ο Μάνος και η Πολυξένη που είναι η έδρα τους.
- Αδικία!
- Εσείς που έχετε τον Έμπωνα μπορείτε να πάτε σε τοπική ταβέρνα και να φάτε ντόπια κρέατα και να πιείτε άφθονο Εμπωνιάτικο κρασί. Εκεί υπάρχουν αμπέλια.
- Καλό ακούγεται.
- Όλοι κάτι θα βρείτε. Μην ανησυχείτε. Όλα αυτά θα γίνουν το βράδυ. Το πρωί το μεσημέρι και το απόγευμα μέχρι τη δύση του ήλιου θέλω να εργαστείτε. Λοιπόν Αύγουστος μήνας είναι εδώ Αυτοί που είστε στη ζώνη της Κρεμαστής μπορείτε να δείτε αν θέλετε την έκθεση χειροτεχνίας και το πανηγύρι της Παναγιάς Επίσης μπορείτε να δείτε τα Ιαλύσια που διοργανώνει η Ιαλυσός αυτή την εποχή αντίστοιχα.
- Έχει μια αφίσα ότι στη Λίνδο κάτω από το φεγγάρι στην αμμουδιά έχει συναυλία αύριο το βράδυ, εμείς θα πάμε εκεί.
- Έτσι, μπράβο. Ο καθένας σας είπα θα διαλέξει πού θα πάει και θα κανονίσει τα χρήματά του, ώστε να τον φτάσουν μέχρι το τέλος.
- Εμείς στο Παραδείσι κάτι θα βρούμε.
- Εμείς στον Αρχάγγελο δεν θα πάμε πουθενά. Θα χαρούμε βραδινό μπανάκι κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι στην παραλία της Παναγιάς Τσαμπίκας.
- Αααα! Είπαν όλοι.
- Το πιο ωραίο και ανέξοδο διαλέξατε εσείς.
- Λοιπόν τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε. Μπείτε τώρα όλοι στα τζιπ σας. Όλοι είμαστε έτοιμοι. Εκτός από τη βαλιτσούλα θα βρείτε και χάρτη πλοήγησης μέσα στο τζιπ. Θα του βάλετε τις περιοχές που θέλετε να πάτε και θα σας δείχνει ποιο δρόμο να πάρετε. Είναι μεγάλο νησί. Το 4ο σε έκταση και θέλει χρόνο να το δεις. Έτσι όμως όπως τα μοιράσαμε σε ζώνες θα τα καταφέρουμε να βρω τη μανούλα μου. Ήταν μια χαρά πριν ασχοληθεί με τη μαγεία. Της σάλεψε ο νους. Πιστεύω να γίνει καλά. Αφού μάγεψε το ίδιο το σπλάχνο της να περιπλανιέται στο χρόνο, φανταστείτε από τι πάσχει.
- Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά.
- Μακάρι!
- Κάτι τελευταίο πριν φύγουμε. Πού θα κοιμόμαστε;
- Θα κατεβάζετε τις καρέκλες και θα γίνονται κρεβάτι. Δεν βρήκα άδειο δωμάτιο στα ξενοδοχεία. Είναι γεμάτα τέτοια εποχή. Και αυτά τα τζιπ που τα βρήκα, θαύμα ήταν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 39: Τι είδαν στα μέρη που επισκέφτηκαν
Όσο οδηγούσαν κρατούσαν κλειστούς τους ανιχνευτές να μην τους προσπεράσει κάποιος που ήταν σε κολλητά μέρη απ’ αυτούς.
Πρώτοι ξεκίνησαν το ζευγάρι Μάνος και Πολυξένη που πήγαν στην παλιά πόλη αρχικά με τα πόδια. Πήραν το δρόμο του τελωνείου και μπήκαν από την πύλη της αγίας Αικατερίνης. Εκεί είδαν την Παναγιά του Μπούργκου, μια εκκλησία Ρωμαιοκαθολική που μετά από σεισμό κόπηκε στα δύο και σώζεται μόνο το πίσω μέρος. Αν έπαιρναν τον δρόμο ευθεία θα κατέληγαν στο θέατρο της τάφρου, μια περιοχή πίσω από τα κάστρα που παίζονται αρχαίες τραγωδίες, συναυλίες, θέατρα το καλοκαίρι. Αυτό σήμερα είναι αφιερωμένο στη Μ. Μερκούρη και έχει πάρει το όνομά της μεταθανάτια. Δεν πήραν όμως αυτό το δρόμο, ούτε τον δρόμο που καταλήγει στην εκκλησία του αγίου Παντελεήμονα. Πήραν το δρόμο που οδηγεί στην πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, εκεί υπάρχει ένα μικρό σιντριβάνι που έχει πάνω του ιππόκαμπους και αν προχωρήσεις ευθεία, υπάρχει ένα μεγαλύτερο. Τώρα ανοίγονται δύο δρόμοι μπροστά μας. Αν πάνε ευθεία βγαίνουν στη οδό Σωκράτους που δεξιά κι αριστερά υπάρχουν μαγαζιά, ενώ τελειώνει στο σημείο που ορθώνεται μπροστά τους ένα μεγάλο Τζαμί. Αυτοί όμως πήραν τον δεξιό δρόμο που τους οδηγεί στην οδό Ερμού. Προχώρησαν και κάποια στιγμή βγήκαν μπροστά από το Μουσείο, που στα χρόνια των Ιπποτών λειτουργούσε σαν νοσοκομείο. Έστρεψαν ένα στενό χαλικόστρωτο δρόμο και προχωρούσαν όλη την οδό Ιπποτών. Και στο τέρμα της οδού Ιπποτών δεξιά βρίσκεται το παλάτι του μεγάλου μαγίστρου, μετά αρχίζει ένα δρομάκι που καταλήγει στο τζαμί που προείπα της οδού Σωκράτους. Αυτοί όταν έφυγαν από το παλάτι προχώρησαν τον άλλο δρόμο που καταλήγει στην πινακοθήκη και η πινακοθήκη βρίσκεται στην πλατεία Σύμης. Μόλις βγεις από την πλατεία Σύμης αρχίζει η νέα περιοχή, το Μανδράκι. Αριστερά υπάρχει ο κήπος του Καστέλου, όπου φαίνεται σημείο αυτού. Εκεί μέσα τα καλοκαίρια παίζεται μια παράσταση που φωτίζεται το κάστρο και ακούγονται ιπποτικές ιστορίες. Είναι το λεγόμενο Ήχος και Φως. Υπάρχει μια ειδική είσοδος σε άλλη πλευρά του κήπου, για να μπεις σε εκείνο το σημείο που πραγματοποιείται η παράσταση. Ευθεία από την πύλη της πλατείας Σύμης βλέπουμε το νεώριο και δίπλα του ακριβώς το πλωτό εστιατόριο. Στο βάθος φαίνονται τρεις μύλοι και αν προχωρήσεις ακόμα περισσότερο ευθεία θα δεις το φάρο του αγίου Νικολάου. Μπροστά του υπάρχουν δύο κολώνες. Η μία έχει στην κορυφή της ένα θηλυκό ελάφι μπρούτζινο και η άλλη ένα αρσενικό ελάφι από το ίδιο υλικό κατασκευασμένα. Εικάζεται ότι εκεί ήταν τα δύο πόδια του Θεόρατου αγάλματος Κολοσσού, που υπήρξε ένα από τα 7 θαύματα της αρχαιότητας, το οποίο σήμερα δεν σώζεται δυστυχώς. Λέγανε ότι κάτω από τα πόδια του περνούσαν τα πλοία εκείνης της εποχής. Λέω εικάζεται, γιατί ένας ιστορικός της περιοχής μας αμφισβητεί αυτή τη θεωρία και επιμένει ότι αυτό είναι μύθος και ότι κάποιος εμπνεύστηκε αυτό το μύθο, αφού ο πραγματικός κολοσσός ήταν μέσα στα τείχη της παλαιάς πόλης και δεν ήταν τόσο μεγάλος. Ποιος έχει δίκιο; Κανείς δεν ξέρει.
Απέναντι από το Νεώριο, μετά την πιάτσα των ταξί, αρχίζουν τα κτίρια. Υπάρχει ένα θεόρατο κτίριο με καμάρες σε σχήμα οκταγώνου κι εκεί υπάρχει η ψαραγορά. Γύρω- γύρω υπάρχουν καταστήματα, καφετέριες και στον πάνω όροφο γραφεία. Μετά την ψαραγορά συναντάμε την τράπεζα Ελλάδος. Δίπλα της είναι η ιστορική καφετέρια ΑΚΤΑΙΟΝ που φιλοξένησε μεγάλες προσωπικότητες στο παρελθόν. Μάλιστα εκεί φιλοτεχνήθηκε το άγαλμα του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου βέβαια. Δίπλα στο Ακταίον είναι το δικαστικό μέγαρο απέναντι από το δικαστικό μέγαρο είναι μια ιστορική πηγή σαν σιντριβάνι και δίπλα από το δικαστικό μέγαρο υπάρχει το λιμεναρχείο. Έπεται το ταχυδρομείο και πίσω από το ταχυδρομείο το Κτηματολόγιο. Μετά είναι η τροχαία και άλλα κτίρια, έπεται το δημαρχείο και δίπλα από το δημαρχείο το Εθνικό θέατρο. Απέναντι από το ταχυδρομείο δεσπόζει ο μητροπολιτικός ναός του Ευαγγελισμού, δίπλα κολλητά είναι τα γραφεία της Μητρόπολης και έπεται ένα σημείο που θυμίζει Βενετία. Είναι η πρώην νομαρχία μας. Ακριβώς απέναντι είναι ο Ναυτικός όμιλος, το τούρκικο νεκροταφείο και όταν πάρεις το δρόμο που βρίσκεις μπροστά σου σε οδηγεί στο δεξί σου χέρι στο ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΡΟΔΟΝ που ήταν το πιο πολυτελές ξενοδοχείο του νησιού κατά την ιταλοκρατία και όχι μόνο. Όταν λειτουργούσε σαν ξενοδοχείο έμειναν εξέχουσες προσωπικότητες σ’ αυτό. Σήμερα λειτουργεί εκεί το ΚΑΖΙΝΟ της Ρόδου. Και πίσω ακριβώς από αυτό βρίσκεται το ενυδρείο της. Όλα αυτά τα είδαν η Πολυξένη και ο Μάνος πιασμένοι χέρι- χέρι και συνδύασαν τουρισμό και εργασία. Είναι αυτό που λένε χαρά και εργασία.
Επέστρεψαν έπειτα όλο αυτό το δρόμο για να πάνε πίσω στο τζιπ τους και να πάρουν το αυτοκίνητο από το τελωνείο για να πάνε στο πάρκο του Ροδινιού. Τελικά κουράστηκαν πολύ να περπατούν και τους φάνηκε μικρή διαδρομή αρχικά, αλλά δεν ήταν όπως αρχικά νόμιζαν. Πολλοί ξεγελιούνται απ’ αυτό.
Για να πάνε στο Ροδίνι χρειάστηκε να πάνε στην πλατεία Κόβα εκεί πήραν το δρόμο που οδηγεί στο Στάδιο του Διαγόρα και μετά κατευθύνθηκαν στο Σαν Φραγκίσκο, μια καθολική εκκλησία αφιερωμένη στον ομώνυμο καθολικό άγιο. Από εκεί πήρε η περιοχή το όνομα αυτό Έστριψαν στο πρώτο στενό που βρήκαν μπροστά τους, πήραν αυτό το δρόμο όλο ευθεία και στο τέλος κάποτε στα δεξιά τους φάνηκε το πάρκο του Ροδινιού. Εκεί έχει πολύ πράσινο, μικροί καταρράκτες πέφτουν και δείχνουν ωραίο το τοπίο. Πιο πέρα έχει μια αίθουσα για διάφορες εκδηλώσεις και στην αυλή έχει πέτρινα λιοντάρια. Πιο πέρα έχει κούνιες για τα παιδιά. Είναι μια όμορφη περιοχή γιατί μπορείς να αναπνεύσεις καθαρό αέρα. Κάθισαν σε ένα παγκάκι και άναψαν ξανά τους ανιχνευτές. Ήταν σίγουροι ότι στη δική τους ζώνη δεν ήταν το σπίτι της μάγισσας. Έτσι, σκέφτηκαν να κάνουν κοπάνα για λίγο και να πάνε για μπάνιο σε μια παραλία. Πήγαν πάλι στην πλατεία Κόβα και αντί να στρίψουν στο στάδιο Διαγόρα, πήραν τον δρόμο ευθεία τους, κατέληξαν στη ΔΟΥ και προχώρησαν λίγο, μέχρι που εντόπισαν αυτή την παραλία και έκαναν το μπάνιο τους, αφού στη βαλιτσούλα βρήκαν μαγιό. Ήταν καλός ο καιρός, είναι ευκαιρία για κοπάνα. Αυτό βέβαια έγινε μετά το τηλεφώνημα του Στάθη και της Νικολέτας ότι η μητέρα του Μάρκου εντοπίστηκε στη δική τους ζώνη. Ναι, αυτό έγινε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 39 συνέχεια
Ο Σωτήρης και Ευανθία, προχώρησαν εκεί που είναι το ενυδρείο ευθεία και κάποτε έφτασαν σε ένα ύψωμα που από κάτω είναι η θάλασσα και λέγεται κάτω πέτρες. Η επόμενη περιοχή που είδαν είναι τα Κρητικά, μια περιοχή γεμάτη μικρά σπιτάκια και ένα Τζαμί, ενώ απέναντι υπάρχει και ένα μικρό σχολείο. Παλιά υπήρχαν Κρητικοί κάτοικοι που λόγω της θρησκείας τους εκδιώχθηκαν από την Κρήτη και έμειναν εξόριστοι εκεί. Σήμερα εκεί δεν μένει κανείς απ’ αυτούς. Τα σπιτάκια υπάρχουν, αλλά κάποια απ’ αυτά είναι ακατοίκητα ή ενοικιασμένα. Εκεί εδρεύει η Ευαγγελική Εκκλησία και ένα κέντρο διασκέδασης, ενώ το σχολείο απέναντι δεν λειτουργεί. Ούτε λόγος για το τζαμί, που η ημισέληνος έχει αφαιρεθεί εντελώς και υπάρχει μια τρύπα στη θέση της που κάνουν φωλιά τα πουλιά. Δεξιά υπάρχει θάλασσα, αριστερά βουνά και ξενοδοχεία. Μάλιστα, στο δρόμο μας συναντάμε το ξενοδοχείο που μοιάζει με ανοικτό βιβλίο και έπειτα το παλάτι της Ρόδου, Το ξενοδοχείο που έχει 20 περίπου ορόφους και θεωρείται είναι από τα μεγαλύτερα σε χλιδή ξενοδοχεία του τόπου. Κάποτε πια φτάνουμε στην Ιαλυσό ή Τριάντα όπως το λένε οι Ροδίτες αλλιώς. . Μετά την Ιαλυσό έπεται η Κρεμαστή. Εκεί θα δούμε μια μεγάλη εκκλησία της Παναγίας. Εδώ ανοίγονται δύο δρόμοι αν πάμε ευθεία βγαίνουμε στην Κρεμαστή, αν πάρουμε τον αριστερό δρόμο καταλήγουμε στην Παστίδα ή στα Μαριτσά, κι αν στρίψουμε έναν δρόμο από τα Μαριτσά κάποια στιγμή καταλήγουμε στην Ψίνθο.
Αν όμως πάρουμε το δρόμο ευθεία από την εκκλησία μπαίνουμε μέσα στην Κρεμαστή και το επόμενο που συναντούμε είναι το Παραδείσι. Στα σύνορα Κρεμαστής Παραδεισίου υπάρχει το Αεροδρόμιο της Ρόδου, αλλά το διεκδικεί το Παραδείσι, γιατί η πίστα βρίσκεται στην Κρεμαστή και το κτίριο του αεροδρομίου στο Παραδείσι. Μετά το Παραδείσι κάποτε συναντάμε την Κοιλάδα των Πεταλούδων. Εκεί είναι ένας καταπράσινος βιότοπος, γεμάτος νερά, μονοπάτια, ξύλινες γεφυρούλες και κορμοί γεμάτοι πεταλούδες. Μόνο που χρόνο με το χρόνο χάνονται. Λιγοστεύουν και σ’ αυτό φταίνε οι τουρίστες που τις τρομάζουν, φεύγουν και δεν επιστρέφουν. Αυτές που χάνονται αν είχαν γεννήσει θα ήταν ένα καλό για το βιότοπο. Όμως με τη φυγή τους φέρνουν το μαρασμό στην κοιλάδα, όμως ακόμα υπάρχει. Αν δεν στρίψουμε για να πάμε στις πεταλούδες και πάρουμε το δρόμο ευθεία μετά το Παραδείσι βρίσκουμε μπροστά μας ο Θεολόγος ή Θολός όπως το ονόμασαν για συντομία οι κάτοικοι και του έμεινε. Μετά απ’ αυτό , βρίσκεται η Σορωνή, όπου εκεί βρίσκεται το εργοστάσιο ηλεκτρισμού που φωταγωγεί την Ρόδο.
Ο Άγιος Σουλάς είναι μετά το χωριό Σορωνή, αν στρίψουμε αριστερά. Εκεί βρίσκεται ένα πευκόφυτο δάσος που έχει την εκκλησία του Αγίου Σύλλα, διαθέτει ένα στάδιο, που στο πανηγύρι του 29/7 γίνονται και ιππικοί αγώνες. Είναι ένα από τα λίγα δάση που έχουν απομείνει μετά τις θερινές πυρκαγιές, που υπέστη το νησί και το προσέχουν. Αυτό το δρόμο πήραν ο Τρύφωνας και η Παυλίνα.
Η Κατερίνα και ο Βασίλης προχώρησαν πιο πέρα από τη Σορωνή, πέρασαν τι Φάνες, τα Καλαβάρδα, την Κρητηνία και μετά την Κρητηνία, χωρίς να μπουν μέσα στο χωριό βρίσκονται ο Έμπωνας, ο Άγιος Ισίδωρος, Τα Σιάννα. Το ένα δίπλα στο άλλο. Ο Αττάβυρος φαίνεται από τον Έμπωνα.
Τα μέρη που πήγαν η Νικολέτα και ο Στάθης είναι από την άλλη πλευρά. Πρέπει να πάρουν το δρόμο Ρόδου – Λίνδου. Ο Αρχάγγελος είναι ένα χωριό που το βουνό του είναι σαν σχήμα φτερούγας αγγέλου, αν το παρατηρήσει κανείς και μοιάζει να περιβάλλει τους χωριανούς του με αγάπη. Σαν να τους προστατεύει. Αυτή την εντύπωση σου δίδει αυτή η θέα άμα την κοιτάξεις. . Νομίζω ότι απ’ αυτό το βουνό θα πρέπει να πήρε αυτή την ονομασία, χωρίς να παίρνω και όρκο.
Η Παναγιά Τσαμπίκα υπάρχει σε δύο εκκλησίες. Η μία είναι η κυρά που βρίσκεται στο βουνό και η άλλη είναι κάτω στον δρόμο δεξιά. Η απόσταση της μιας από την άλλη είναι μικρή. Το πανηγύρι της όμως βρίσκεται στην κάτω εκκλησία και όλες οι λειτουργίες γίνονται εκεί, γιατί είναι δύσκολη η άνοδος στην κυρά. Όμως υπάρχει ένα έθιμο. Την Τρίτη Κυριακή των νηστειών, της Σταυροπροσκύνησης, όσοι Ροδίτες και όχι μόνο μπορούν κάνουν τάξιμο να την ανεβαίνουν με τα πόδια. Εκείνη τη μέρα είναι ανοικτή για όλους και γίνεται η λειτουργία εκεί. .
Το μέρος που εντοπίστηκε η μάγισσα, η Αρχίπολη, στην περιοχή της Κρυονέρι, έχει την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου και ένα δέντρο με μια μεγάλη κουφάλα που χωράει άνθρωπο. Τόσο μεγάλη είναι. Εκεί βρίσκεται η περιοχή κρυονέρι, που έχει δροσερό και γάργαρο νερό από την πηγή. Για να πας Αρχίπολη πρέπει να στρίψεις από το δρόμο των Κολυμπίων. Τα Κολύμπια έχει γηροκομείο και από την άλλη πλευρά αν στρίψεις αριστερά καταλήγεις στη θάλασσα.
Αν προχωρήσεις ακόμα περισσότερο θα πας στην Πυλώνα, στην παραλία των Βληχών και έπεται η Λίνδος Φαντάζει απέναντι σαν καρτ ποστάλ ο Βράχος με την ακρόπολη, από κάτω τα σπιτάκια και δεξιά το λιμανάκι του Αποστόλου Παύλου. Η Λαχανιά είναι από τα τελευταία χωριά, έπεται η Καταβιά και τελειώνει με το Πρασονήσι. Το Πρασονήσι είναι μια περιοχή που ανάλογα με την κίνηση του φεγγαριού γίνεται άμπωτη ή πλημμυρίδα. Δηλαδή το μέρος γίνεται μια ή δυο θάλασσες ανάλογα μ’ αυτή την κίνηση. Τα νερά όμως είναι πολύ ρηχά.
Τα νερά της Καλλιθέας, που πήγε ο Μάρκος, έχουν κτιστεί από την εποχή της ιταλοκρατίας και πολλά χρόνια έχουν μείνει ανεκμετάλλευτα. Τον τελευταίο καιρό αυτό το κτίριο ξαναδημιουργήθηκε με έξοδα της τότε Νομαρχίας κι έγινε όπως παλιά.
Το Φαληράκι είναι μια παραλία με έντονη τουριστική ζωή. Το χειμώνα τα μαγαζιά του μένουν κλειστά, ενώ το καλοκαίρι είναι ζωντανό. Μουσική παίζει στη διαπασών, ξενύχτι κι όλα πάνε καλά. Το ίδιο ισχύει και στη Λίνδο και γενικά σε όλα τα τουριστικά σημεία του νησιού. Κοντά στο Φαληράκι είναι τα Κοσκινού και οι Καλυθιές.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 40: Εντοπίστηκε η μάνα του στην Αρχίπολη.
Όλοι άρχισαν να κάνουν τη δουλειά τους. Μετακινιόντουσαν στα σημεία που έπρεπε και όταν έφταναν σε σημεία ακίνδυνα έβγαζαν έξω από το τζάμι τον ανιχνευτή. Όλοι πρόλαβαν να φτάσουν στα πόστα τους. Σε λίγο, ένας ανιχνευτής άναψε πράσινο. Δεν περίμεναν να έχουν αυτή την επιτυχία τόσο νωρίς. Ναι, ο ανιχνευτής του Στάθη και της Νικολέτας εντόπισε επιτέλους την άτακτη μάγισσα. Ενημέρωσαν σχετικά τους άλλους ότι στη δική τους ζώνη βρίσκονται και να παραμείνουν στις θέσεις τους, περιμένοντας νέες οδηγίες.
Το τζιπ του Στάθη και της Νικολέτας κινιόταν σε όλη την περιοχή, για να δουν που βρίσκεται η κυρία. Έφτασαν στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου στο Κρυονέρι και επιτέλους εντόπισαν μια σκιά μέσα στη μεγάλη κουφάλα του δέντρου, που βρίσκεται εκεί. Πήγαν τάχα να πιούν νερό στην πηγή, που βρίσκεται εκεί και την είδαν να βγαίνει δειλά και να τους πλησιάζει.
- Ξένοι είστε; Τους είπε.
- Οδοιπόροι είμαστε, περιπλανώμενοι τουρίστες και βλέπουμε την περιοχή. Έχουμε ένα σπάνιο βοτάνι και το δίνουμε σε όποιον θέλει. Ψάχνουμε πελατεία. Μήπως ξέρετε καμιά διαθέσιμη;
- Εγώ ήθελα απλά να σας πω τη μοίρα σας, αλλά αυτό που μου λέτε ακούγεται ενδιαφέρον. Τι βοτάνι είναι αυτό; Πόσο κάνει;
- Πόσα μπορείς να δώσεις γι’ αυτό;
- Κρατώ μαζί μου 200 € καλά είναι;
- 500 € κάνει.
- Τότε ελάτε σπίτι μου να σας πληρώσω τα υπόλοιπα. Να σας κεράσω και ένα τσάι.
- Πού μένετε;
- Στην Ελεούσα. Είναι πολύ κοντά από εδώ.
- Έχετε παιδιά;
- Ένα γιο, αλλά τον καταράστηκα να περιπλανιέται άσκοπα στο χώρο και στο χρόνο
- Μα γιατί, μια τόσο καλή κυρούλα σαν εσάς να κάνει ένα τέτοιο έγκλημα;
- Διότι, θέλει να παντρευτεί μια γυναίκα που εγώ δεν θέλω και δεν εγκρίνω. Αλλά τι σας ζαλίζω με τα δικά μου.
- Όχι, μας αρέσει να σας ακούμε. Θέλουμε να σας βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Αφού η μοίρα μας έφερε σε σας.
- Λοιπόν, φαίνεστε καλά παιδιά και χαίρομαι που έχω δύο ανθρώπους να μιλήσω μαζί τους, να τους ανοίξω την καρδιά μου. Αυτή ισχυρίζεται ότι αγαπά τον γιό μου. Ποια τον γέννησε, ποια τον ανέθρεψε. Τον μεγάλωσα εγώ κι ήρθε αυτή να μου τον πάρει; Για τα μούτρα της τον μεγάλωσα; Δεν της τον χαλαλίζω. Είναι δικός μου γιος. Θέλει να μου τον πάρει. Ας έρθει πάνω από το πτώμα μου για να το πράξει. Ποτέ όσο ζω!!!
- Δεν τον χαλαλίζετε σ’ αυτήν ή σε οποιανδήποτε γυναίκα;
- Ε;
- Επαναλαμβάνω την ερώτηση που σας έθεσα. Δεν τον χαλαλίζετε σ’ αυτήν συγκεκριμένα ή σε οποιανδήποτε γυναίκα; Έτσι όπως μου μιλάτε, αυτή την εντύπωση μου δίνετε. Μήπως είστε παθολογικά συνδεδεμένη μαζί του; Είστε ερωτευμένη μαζί του; Οιδιπόδειο σύμπλεγμα είναι; Αλλιώς πώς να εξηγήσω την επίμονη άρνησή σας να γνωρίσει την ευτυχία. Αυτή δεν είναι αγάπη μάνας, γιου. Κάτι άλλο είναι. Ξεφεύγει το φυσιολογικό και οδεύει σε άλλα μονοπάτια.
- Δεν τα καταλαβαίνω αυτά που μου λέτε. Είναι κακό να θέλω ο γιος μου να μείνει κοντά μου;
- Εσείς δεν παντρευτήκατε;
- Βέβαια. Τι είναι αυτά που με ρωτάς παλικάρι μου;
- Η δική σας πεθερά δεν σας έδωσε το γιο της; Τον κράτησε για τον εαυτό της, Δεν νομίζω. Γιατί δεν το σκέφτεστε απ’ αυτή την πλευρά; Και τώρα που τον καταραστήκατε πάλι δεν τον έχετε.
- Θέλετε να πείτε ότι … Δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Αγράμματη γυναίκα είμαι. Εννοώ ότι ξέρω να διαβάζω τα 24 γράμματα, αλλά δεν κόβει το μυαλό μου παραπέρα.
- Για σκεφτείτε το λογικά. Σας δίνω όσο χρόνο θέλετε. και τότε θα καταλάβετε μόνη σας τι κακό προκαλέσατε και στον γιο σας, και στον εαυτό σας, και στην κοπέλα. Σαν γονιός έχεις το δικαίωμα να εμποδίσεις ένα ζευγάρι που πέφτει στο γκρεμό, για το δικό του συμφέρον. Όταν όμως είναι για το δικό σας συμφέρον και είναι ευτυχισμένος κοντά της, δεν έχετε αυτό το δικαίωμα πάνω του. Λυπάμαι.
Την είδαν να αλλάζει ύφος και να κλαίει. Πραγματικά η Έλβα ήταν εντάξει και της φερόταν σαν μητέρα. Πλούσια, από καλή οικογένεια, και θα τον έκανε ευτυχισμένο. Γιατί προκάλεσε τόσο κακό; Ποιος δαίμονας μπήκε μέσα της;
- Αν δίνατε τη συγκατάθεσή σας θα σας κάνανε εγγονάκια. Θα τρέχανε και θα σας φωνάζανε γιαγιούλα. Κάποιο απ’ αυτά θα είχε το όνομά σας. Σίγουρα. Εξαιτίας σας βρίσκονται στην ανυπαρξία.
- Αλίμονο! Αυτό το καταραμένο βιβλίο με τα ξόρκια φταίνε. Θα τα καταστρέψω. Θα σπάσω το μαγικό ραβδί. Τι έκανα Θεέ μου. Σχώρα με παιδάκι μου όπου κι αν είσαι!
- Όχι, αντί να τα καταστρέψετε δώστε τα σε μας για πληρωμή μας για το βοτάνι που σας φέραμε. Θα απαλλαγείτε απ’ αυτά. Να είστε σίγουρη. Δεν θέλουμε άλλα χρήματα. Αυτά μας αρκούν.
- Έχετε δίκιο. Απ’ το να τα πετάξω, καλύτερα να τα δώσω σε σας. Ελάτε στο σπίτι μου να σας τα δώσω η ίδια.
Τελικά δεν χρειάστηκε να την κοιμίσουν. Με την εξυπνάδα τους κατάφεραν να πείσουν την κυρούλα να τα δώσει μόνη της, με τη θέλησή της, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι βαλτοί από το γιο της. Άρα, τα υπνωτικά δεν χρειάστηκαν τελικά. Ήταν πιο εύκολο απ’ ό,τι πίστευαν να την πείσουν με το δικό τους τρόπο.
Όταν έφτασαν στο σπίτι ο Στάθης εντόπισε ποιο είναι. Της είπε ότι ήθελε να μείνει μόνος για λίγο για να βρει καλύτερο μέρος να παρκάρει. Ας μπει μέσα με την Νικολέτα και στο μεταξύ θα ερχόταν κι αυτός. Καμία από τις δύο γυναίκες δεν υποψιάστηκε το σκοπό που ήθελε να μείνει μόνος. Άλλωστε, η δικαιολογία του ήταν βάσιμη.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 41: Ενημέρωση όλων των ομάδων για την πρώτη τους επιτυχία
Ο Στάθης πήρε τα πέντε ζευγάρια τηλέφωνο. Ήξεραν ότι είχε εντοπιστεί στην συγκεκριμένη περιοχή, αλλά δεν γνώριζαν ότι κατάφεραν με διπλωματία να πάρουν τα αντικείμενα αυτά, χωρίς να την κοιμίσουν, με αποτέλεσμα να τους τα δώσει η ίδια με τη θέλησή της. Αυτό ούτε καν μπορούσαν να το φανταστούν. Ούτε στην πιο τρελή τους φαντασία. Μάλιστα ο Βασίλης παρατήρησε:
- Ευτυχώς δεν έτυχε σε μας. Εμείς θα χρησιμοποιούσαμε το υπνωτικό. Δεν θα πήγαινε το μυαλό μου τόσο μακριά. Όλοι κατά τη διάρκεια αυτής της αναζήτησης λέγατε εμένα έξυπνο, αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαι, γιατί αυτή την πιθανότητα δεν θα μπορούσα να τη σκεφτώ, ούτε κατά διάνοια. Μπράβο Στάθη!
- Άλλωστε εγώ σας έμπλεξα σ’ αυτή την κατάρα, εγώ θα σας ξεμπλέξω.
- Τότε αξίζεις ένα δεύτερο μπράβο γι’ αυτό.
Έπρεπε να ενημερώσει και το Μάρκο. Ο Μάρκος όσο άκουγε αυτή την διήγηση δεν πίστευε στ’ αφτιά του. Ήταν τόσο ευτυχισμένος, που δεν ήξερε με τι λόγια να στολίσει τον άξιο συνεργάτη του. Έμεινε σιωπηλός να κλαίει από χαρά. Ο Στάθης ανησύχησε αν ήταν καλά.
- Άξιος ! Άξιος! Του φώναζε. Πάρε τα σύνεργα αυτά και θα πας να τα δώσεις σε όποιον εντοπίσει την Έλβα. Γρήγορα πήγαινε σπίτι να τα πάρεις, πριν αλλάξει γνώμη. Παρκάρισε το αυτοκίνητό σου σε κάποιο άλλο μέρος για να φανεί βάσιμη η δικαιολογία σου. Και πάλι μπράβο! Μην ξεχάσετε ένας από τους δύο να συνεννοηθείτε να κλείσει τον ανιχνευτή. Να μην ανάβουν και οι δύο ταυτόχρονα στο ίδιο μέρος. Σας βλέπω να τελειώνετε αυθημερόν την αναζήτηση και αύριο να βλέπετε τους δικούς σας. Αν συνεχίσετε έτσι, αυτό θα γίνει σίγουρα.
- Αυτό έχει γίνει ήδη. Παρκάρισα το αυτοκίνητο Σε λίγο θα μάθεις νέα μου.
- Θα περιμένω.
Κεφάλαιο 42: Απέκτησαν το ραβδί και βιβλίο με τα ξόρκια.
Μόλις πλησίασε το σπίτι της είδε ότι η τουαλέτα ήταν έξω. Υπήρχε ένα μικρούτσικο ξεχωριστό δωματιάκι μέσα στον κήπο. Ένα άλλο δωματιάκι ήταν το πλυσταριό, λίγο μεγαλύτερο εκείνο. Μόλις μπήκε είδε την Νικολέτα καθισμένη σε έναν καναπέ παλιό. Γενικά το σπίτι ήταν παραδοσιακό. Είχε πιάτα με ζωγραφιές στολισμένα στον τοίχο. Στη μέση υπήρχε μια εστία. Ένα είδος παλιού τζακιού που οι παλιές γυναίκες μαγείρευαν τα φαγητά τους και παράλληλα ζεσταίνονταν. Μάλιστα μέσα στην εστία υπήρχε ένα μαγκάλι. Και πάνω στην εστία μπρούτζινα και χάλκινα σκεύη, Σε ένα σημείο είδε ένα παλιό σίδερο που λειτουργούσε με κάρβουνο. Στο πάτωμα υπήρχαν πολύχρωμα κιλίμια στρωμένα και από πάνω υπήρχε ένας σοφάς. Ο σοφάς ή σουφάς όπως αλλιώς λέγεται, ήταν ένα κρεβάτι, το οποίο ήταν λίγο πιο ψηλά από το υπόλοιπο σπίτι. Κάτι σαν δεύτερος όροφος, αλλά δεύτερος όροφος δεν ήταν ακριβώς, γιατί είχε 5 σκαλάκια. Ναι, για να πέσεις σ’ αυτό το κρεβάτι έπρεπε να ανέβεις 5 σκαλάκια. Ήταν στρωμένο με διπλή φλοκάτη. Το φως ήταν ένα μακρύ καλώδιο και είχε μια τεράστια λάμπα μαυρισμένη από την πολύ χρήση.
Αυτό ήταν όλο κι όλο το δωμάτιο αυτού του σπιτιού. Σε μια γωνιά υπήρχε ένας μπουφές, παλιό ντουλάπι με καθρέπτη σκαλιστό μιας άλλης εποχής. και δίπλα του ένα τεράστιο μπαούλο που φύλαγε τα ρούχα της. Εκεί μέσα ήταν φυλαγμένα τα μαγικά όργανα που της ζήτησαν.
Αφού ήπιαν το τσάι τους και γεύτηκαν τα νόστιμα παραδοσιακά κουλουράκια της με γεύση σοκολάτας, κανέλας και σταφίδας, ο Στάθης έκανε πως έφευγε. Ντρεπόταν να ζητήσει το βιβλίο και το ραβδί. Περίμενε από τη μητέρα του Μάρκου να τα θυμηθεί και να τους τα δώσει. Εκείνη πράγματι τα θυμήθηκε, του έδωσε μέσα σε μια τσάντα τα μαγικά όργανα κι εκείνος της έδωσε το κουτάκι, αλλά της είπε να το ανοίξει όταν φύγουν, τις επέστρεψε τα 200 € γιατί, όπως είπε, δεν τα χρειάζεται. Μόνο με τα μαγικά όργανα πληρώθηκε. Εκείνη επέμενε να τα πάρει και στο τέλος υπερίσχυσε η γνώμη της. Άρα, το ζευγάρι αυτό ήταν κατά 200 € πλουσιότεροι από τους άλλους.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 43: Ο Τρύφωνας και η Παυλίνα εντοπίζουν την Έλβα στο Δάσος του αγίου Σουλά.
Κάτω από ένα πεύκο ήταν καθισμένη η Έλβα και περίμενε τους φίλους της να την εντοπίσουν. Το μηχάνημα ανίχνευσης της Παυλίνας και του Τρύφωνα άναψε πράσινο. Μερικά παιδάκια που έπαιζαν στο πάρκο του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας που βρίσκεται εκεί κοντά, είδαν το ελαφάκι, σταμάτησαν το παιχνίδι τους, και έτρεξαν να παίξουν μαζί του. Ο Τρύφωνας και η Παύλίνα τρόμαξαν όταν είδαν όλα τα παιδιά να το χαϊδεύουν και περισσότερο τρόμαξαν μην έρθει κάποιος πατέρας και το σημαδέψει με το όπλο του. Ένας άτακτος μικρούλης του πετούσε πέτρες. Έπρεπε γρήγορα να ειδοποιήσουν το ζευγάρι Στάθη και Νικολέτα να έρθουν μέσω Διμυλιάς και να φέρουν τα όργανα της μαγείας μαζί τους. Ευτυχώς, η διαδρομή δεν ήταν μεγάλη. Τους είπαν ερχόμενοι να κλείσουν τον ανιχνευτή
Πραγματικά, ο Στάθης και Νικολέτα πήραν το δρόμο της Διμυλιάς και πολύ γρήγορα έφτασαν στο μέρος που τους υπέδειξαν. Ο Στάθης από μακριά διάβασε το πρώτο ξόρκι και η Έλβα μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα που πέταξε μακριά. Τα παιδιά δεν κατάλαβαν τι είχε συμβεί και έτρεξαν στο παιχνίδι τους. Η Έλβα πόνεσε από την πέτρα που της έριξε ο μικρός, αλλά δεν πληγώθηκε αυτή τη φορά. Απλά πόνεσε κι έτσι δεν τιμώρησε το κακό παιδί.
- Πιθανολογείται ότι πήγε στην κοιλάδα των πεταλούδων. Τηλεφωνήστε σ’ αυτόν που έχει αυτή την έδρα.
- Εμείς έχουμε αυτή την διαδρομή.
- Ωραία, εμείς φεύγουμε. Καλή επιτυχία. Κρατήστε εσείς τα μαγικά όργανα, εντοπίστε την και ψάξτε να βρείτε ποιο ξόρκι δίνει πίσω την αρχική της μορφή. Προσέξτε μη γίνει λάθος. Το ξόρκι να ξέρετε δεν δουλεύει όταν πέσει το σκοτάδι. Μόνο όσο φέγγει ο ήλιος. Καλή επιτυχία. Είπε ο Στάθης κι έφυγε.
Κεφάλαιο 44: Εντοπίστηκε η πεταλούδα στην κοιλάδα, αλλά όλες μοιάζουν. Ποια είναι η σωστή;
Πήγαν στον βιότοπο που τους είπε ο Στάθης. Έπρεπε να πληρώσουν είσοδο για να μπουν. Το έπραξαν. Ευτυχώς, που είχαν χρήματα μαζί τους. Μπήκαν μέσα και είδαν να στέκονται πάνω στους κορμούς αρκετές πεταλούδες. Τους συνέστησαν να μην κάνουν θόρυβο, ούτε να χτυπούν παλαμάκια, διότι οι πεταλούδες τρομάζουν, χάνονται και απομακρύνονται από το βιότοπο με αποτέλεσμα να απλωθούν σε άλλα μέρη του νησιού, και την επόμενη χρονιά θα γεννηθούν λιγότερες. Ο ανιχνευτής άναψε πράσινο. Θεέ μου, τόσες πολλές πεταλούδες και νερά που υπάρχουν εδώ. Πραγματικά, είδαν ξύλινα γεφυράκια και τα διέσχιζαν, μονοπάτια και κορμούς γεμάτους κοκκινόμαυρες πεταλούδες. Ένα είδος συγκεκριμένο άλλωστε ευδοκιμεί από Ιούνιο ως Αύγουστο στο συγκεκριμένο βιότοπο, που βρίσκεται στη Ρόδο.
Πώς θα την έβρισκαν τώρα; Αν τους έβλεπε αυτή έπρεπε να κάνει κάτι. Ας μην τα περιμένει όλα απ’ αυτούς. Αυτοί ήρθαν να βοηθήσουν. Δεν ήταν όμως μάντεις. Η Έλβα τους είδε και κινήθηκε λίγο πιο πέρα από τις άλλες.
- Εδώ είμαι! Ακούστηκε μια ψιλή γυναικεία φωνή.
- Πού είσαι; Δεν σε βλέπουμε.
- Θα μπω μέσα στο σακίδιό σας. Προσέξτε μη με κλειδώσετε μέσα και σκάσω. Θα πάμε κάπου να με κάνετε γυναίκα. Κάπου που δεν θα φοβάμαι ότι θα μας δουν.
- Μπες, δεν θα το κλείσουμε.
- Τι πάθατε; Μόνοι σας μιλάτε; Είπε κάποιος που ήταν δίπλα τους.
- Στο κινητό μιλάμε με hands free φίλε, θες τίποτα.
- Κλείστε το κινητό. Απαγορεύεται. Θα τρομάξουν οι πεταλούδες.
- Μάλιστα. Δεν το ήξερα. Είπε, κι αφού πήγαν βόλτα σε όλη την κοιλάδα βγήκαν από την έξοδο.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 45: Αποτυχημένη προσπάθεια να πάρει η Έλβα πίσω την πραγματική της μορφή
Μόλις μπήκανε στο τζίπ η Έλβα βγήκε από την ανοικτή τσάντα και πέταξε μέσα στο αυτοκίνητο αστειευόμενη.
- Λοιπόν τι θα γίνει με μένα θα είμαι για πολύ πεταλούδα;. Σπάσανε τα νεύρα μου!
- Πολύ νευρική είσαι για πεταλούδα. Εγώ ξέρω ότι οι πεταλούδες είναι τα πιο αγνά ζώα.
- Μέχρι ενός σημείου. Η υπομονή έχει και όρια.
- Τότε θα έπρεπε να σε μεταμορφώσουμε σε γαϊδούρα. Η υπομονή του γαϊδάρου είναι παροιμιώδης.
- Βρε, τελείωνε κι άσε κατά μέρος τις ανοησίες.
- Πάμε σε ένα ανοικτό μέρος, που δεν θα έχει κόσμο, να σου δώσουμε πίσω την αρχική μορφή σου.
- Τώρα μιλάς λογικά.
Πήγαν σε ένα χωράφι και άρχισαν τις προσπάθειες. Εδώ έχει χιλιάδες ξόρκια ποιο είναι το σωστό;
- Υπάρχει ευρετήριο στο τέλος της σελίδας. Δείτε αυτό που λέει αντίδοτο.
- Μάλιστα αντίδοτο σελίδα 407.
- Αντίδοτο από ζώο να γίνεις άνθρωπος. Τώρα είσαι όνομα του ζώου.
- Εννοεί να πεις το όνομα του ζώου. Σε τι μπουμπούνες έμπλεξα Θεέ μου! Γλίτωσε με!
- Τώρα είσαι πεταλούδα
Μόλις πιεις αυτό θα γίνει ς άνθρωπος Δεν έγινες.
- Είναι φυσικό να μη γίνω. Πρέπει να κρατάς το ραβδί στο χέρι και να με χτυπήσεις Μόλις πεις τη λέξη αυτό θα με χτυπήσεις και θα γίνω άνθρωπος.
- Δύσκολο!
- Παυλίνα ανέλαβε εσύ, γιατί με το μπουμπούνα σου θα ξημερωθούμε εδώ πέρα.
- Στα μάγια οι γυναίκες είναι πιο ικανές.
- Το έριξες πάλι το καρφάκι σου. Δεν μπορούσες να μην το ρίξεις.
Ανέλαβε η Παυλίνα, τα έκανε όλα σωστά και δεν μπορούσε να γίνει ξανά κοπέλα.
- Τι λάθος έκανα;
- Εσύ καλά τα έκανες. Κάποιο πρόβλημα θα υπάρχει. Θα το εντοπίσουμε άμεσα.
Κεφάλαιο 46: Ένα ανέλπιστο πρόβλημα
Πράγματί, όπως τα είπε η πεταλούδα έγιναν τα πράγματα. Κάποιο πρόβλημα προέκυψε που έκανε το ξόρκι αδύνατο. Ενώ τα έκανε όλα σωστά η Παυλίνα, η Έλβα κατάλαβε ότι κάποιο ζευγάρι παράτησε το πόστο του ή έκλεισαν τον ανιχνευτή. Ναι, πράγματι κάποιο ζευγάρι έζησαν μαγικές ερωτικές στιγμές μαζί στο νησί του ήλιου, με αποτέλεσμα να σπάσει η αλυσίδα και η μεταμόρφωση να μην πραγματοποιηθεί.
Όταν το έμαθε ο Μάρκος άρχισε να τους καλεί όλους για να δουν ποιος έκανε αυτό το λάθος. Το ζευγάρι που ήταν στην Παλαιά Πόλη, ο Μάνος και η Πολυξενη, ήταν οι μόνοι που δεν απάντησαν στο κάλεσμά του και κατάλαβε ότι αυτοί έκαναν αυτό που δεν έπρεπε. Εφόσον ήταν ένα μόνο το ζευγάρι που έκανε κοπάνα, θα ξαναέκαναν την προσπάθεια να γίνει κοπέλα η Έλβα.
Ο Μάρκος πληροφορήθηκε από την Παυλίνα το πρόβλημα. Έφυγε από το Φαληράκι πολύ πικραμένος. Έψαξε το ζευγάρι αυτό με τον ανιχνευτή του και είδε με μεγάλη του λύπη ότι δεν ήταν στο πόστο τους, είχαν ξεφύγει από το όριο που είχαν, είχαν κλείσει τον ανιχνευτή και έκαναν μπάνιο με μαγιό στην παραλία Ζέφυρος και φιλιόντουσαν.
-- Πώς βρέθηκαν αυτοί εδώ; Δεν τους είπα να μην απομακρυνθούν; Τους ανόητους ! Μου χάλασαν τη δουλειά. Εξαιτίας τους έχουν όλοι μια μέρα καθυστέρηση. Δεν νομίζω να προλάβουμε την δύση του ήλιου, εκτός κι αν γίνει το θαύμα.
- Καλοπερνάτε ε; Να σας φέρω και αντηλιακό; Ή μηπως προτιμάτε ένα αναψυκτικό.
- Ναι, βρε παιδί μου ξέχασες να μας βάλεις μέσα. Κι ένα παγωτό, αν δεν σου κάνει κόπο, δεν θα ήταν άσχημο.
- Είστε ανόητοι. Ποιος σας είπε ότι ήρθαμε για τουρισμό εδώ, και γιατί ξεφύγατε από το πόστο σας;
- Συγνώμη, η Πολυξένη με παρέσυρε.
- Ναι παρασύρθηκε το νήπιο.
- Για προσέξτε καλά. Δεν θα μου τινάξετε το σχέδιο στον αέρα με τα καμώματά σας. Γρήγορα στο πόστο σας, γιατί δεν θα είμαι τόσο επιεικής. Σας απαγορεύω να βγείτε το βράδυ. Τα άλλα ζευγάρια θα πάνε όπου ζήτησαν. Αυτή είναι η τιμωρία σας.
- Ανόητε.
- Ανόητη. Είπαν μεταξύ τους και ο Μάρκος έφυγε έξαλλος.
Εκείνοι με βαριά καρδιά επέστρεψαν στο πόστο τους, άνοιξαν τον ανιχνευτή και είδαν ότι ήταν πράσινος. Πώς να μην είναι, αφού η πεταλουδίτσα μας επέμενε να δει από κοντά τους ανόητους που της στέρησαν την ανθρώπινη μορφή της με την απερισκεψία τους και να τους μιλήσει με τη γλώσσα που τους αξίζει. Ζήτησε να κλείσει ο Τρύφωνας τον δικό του, γιατί δεν ήταν στο δικό του πόστο. Έκανε ό,τι είπε και την περίμεναν στο τζιπ.
Ακολούθησε μια έντονη λογομαχία ανάμεσα στην πεταλούδα και στο ανόητο ζευγάρι. Τους απαγόρευσε την αποψινή βραδινή έξοδο κι αυτή. Τα λόγια της τους έκαναν να ντρέπονται και για να εξιλεωθούν έπρεπε να γίνει νέα προσπάθεια. Και αυτή η προσπάθεια θα γίνει από τον ίδιο το Μάνο πριν από τη δύση του Ηλίου. Ζήτησε από τον Τρύφωνα να της δώσει το βιβλίο και το ραβδί και να φύγει άμεσα στο πόστο του. Θα γινόταν αυτή η προσπάθεια μετά από μια ώρα για να μην τρέχει στο δρόμο ο Τρύφωνας. Να έχει χρόνο να πάρει μια ανάσα πριν από το ηλιοβασίλεμα. Όμως σε μισή ώρα περίπου έφτασε στο δάσος του Αγίου Σουλά και άνοιξε τον ανιχνευτή.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 47: Η πεταλούδα έγινε κοπέλα
Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ο Τρύφωνας, με την πρώτη φορά πέτυχε ο Μάνος, χωρίς να του πει τίποτα. Έδειξε σαν να ήξερε καλά το βιβλίο. Τη χρήση του ραβδιού. Πραγματικά ήξερε πώς να χρησιμοποιήσει το ραβδί, έδειξε ότι ήταν πιο έμπειρος από τον άλλο και η Έλβα χάρηκε που ανέλαβε ένας πιο έμπειρος να της δώσει πίσω την αρχική μορφή της. Αν αναλάμβαναν οι άλλοι, μπορεί να γινόταν και γουρούνι. Άντε μετά να την ψάχνουν σε όλα τα χοιροστάσια του νησιού. Τι δικαιολογία θα έβρισκαν; Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα.
Μόλις έγινε κοπέλα τους είπε:
- Κάθε εμπόδιο για καλό. Ο Τρύφωνας δεν είχε τη δική σου πείρα. Γι’ αυτό το λόγο θα πάτε στην βραδινή σας έξοδο κανονικά κι εσείς, όπως και οι άλλοι. Θα ξεχάσω την βλακεία που κάνατε ως μη γενόμενη. Είναι το ευχαριστώ που μ’ έκανες ξανά άνθρωπο. Θέλω να καλέσεις τον Μάρκο να έρθει αμέσως εδώ. Δεν θα πάω εγώ, θα έρθει αυτός.
- Όπως θέλεις Έλβα. Ευχαριστούμε. Έχεις καλή ψυχή.
- Άλλωστε είστε ερωτευμένοι. Θα πρέπει να είμαστε πιο επιεικείς με τους ερωτευμένους. Επειδή δεν θέλω να πικραθείτε σας συγχωρώ.
- Αν δεν σε κάναμε κοπέλα, θα είχες την ίδια γνώμη;
Δεν τους απάντησε τίποτα. Γέλασε μαζί τους και γέλασαν κι αυτοί.
Κεφάλαιο 48: Το ζευγάρι επιτέλους ενώθηκε
Τα σχέδια άλλαξαν. Εφόσον όλα πήγαν καλά, ο καθένας θα πήγαινε σε όποιο μέρος του νησιού λαχταρούσε ελεύθερα. Δεν είχαν πια πόστα, δεν είχαν όρια, δεν είχαν απαγορεύσεις. Η αποστολή τους στέφθηκε με επιτυχία. Πρόλαβαν τη δύση του ήλιου και υπήρχε και χρόνος να καθυστερήσουν αν ήθελαν, έτσι δεν θα καθυστερούσαν. Αύριο θα έβλεπαν τους δικούς τους. Θα πήγαιναν επιτέλους στην εποχή τους. Μόνο, που κάποιος έπρεπε να το κάνει αυτό, η ίδια η μητέρα του Μάρκου. Έπρεπε να την καλέσει γι’ αυτό. Άλλωστε, τώρα πια άλλαξε μυαλά. Τελικά τίποτα δεν προγραμματίζεται. Αλλιώς τα υπολόγιζαν, αλλιώς τα έφερε η ζωή.
Η στιγμή που ο Μάρκος και η Ελένη- Βασιλεία βρέθηκαν δεν άργησε να έρθει. Εκείνος έτρεχε να την αγκαλιάσει και εκείνη έτρεχε σαν ελαφάκι σε όλους τους δρόμους της παλιάς πόλης. Εκείνη τελικά κατέληξε να ανεβαίνει τη σκάλα της πινακοθήκης και έπαιζαν το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στο βολικό μπαλκόνι αυτής. Με τίποτα δεν μπορούσε να την πιάσει.
.Ήταν 5 το απόγευμα. Ο Μάρκος κατάφερε να δαμάσει πια την αγριολαφίνα του και κατάφερε να της δώσει ένα φιλί. Τελικά, μετά απ’ αυτό το φιλί έγινε κανονικός άνθρωπος όπως αυτούς και έχασε τις μαγικές του δυνάμεις. . Τους ζήτησε όλοι να έρθουν εδώ, να μοιραστούν την χαρά του, αλλά ένα νέο προβληματάκι δεν μπόρεσε να τους ικανοποιήσει.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 49: Σκάσιμο λάστιχου στη Λίνδο;
Τελικά στο πλωτό εστιατόριο θα πήγαιναν όλοι και τα επτά ζευγάρια. Επέστρεψαν τα βαλιτσάκια με κλειστούς τους ανιχνευτές και κράτησαν μόνο τα χρήματα. Ο μόνοι που δεν το έκαναν ήταν η Μαρκέλλα και ο Ανδρέας που ήταν ακόμη στη Λίνδο. Αυτοί είχαν ακόμη τον ανιχνευτή ανοικτό. Όλοι ανεξαιρέτως ήταν ελεύθεροι πια να πάνε σε οποιοδήποτε σημείο του νησιού θέλουν, αφού η αποστολή ολοκληρώθηκε. Έπρεπε να πάνε αύριο να βρουν την μητέρα του για να τους πάει όλους πίσω στην εποχή τους. Ο Μάρκος πήρε τηλέφωνο να τους ενημερώσει ότι τελείωσαν, να κλείσουν τον ανιχνευτή και να επιστρέψουν, αλλά το τηλεφώνημα αυτό πρόλαβε να το κάνει πρώτος ο Ανδρέας.
Ο Ανδρέας πήρε στεναχωρημένος τηλέφωνο τον Μάρκο και τον ενημέρωσε ότι έμειναν από λάστιχο. Το γέλιο που έπεσε δεν περιγράφεται. Τους είπαν να μείνουν εκεί και σε λίγο θα έρθουν να τους πάρουν . Σε 50 λεπτά περίπου είχαν φτάσει όλοι.
Ήταν επτά και μισή και τους φάνηκε σαν να ήταν νωρίς. Έβλεπαν απέναντι τη Λίνδο και το ηλιοβασίλεμα με τα σπιτάκια της και δεν χόρταιναν να βλέπουν την ομορφιά αυτή. Βέβαια ο Μάρκος και ο Ανδρέας, σαν Ροδίτες που ήταν, την ήξεραν και την είχαν ξαναδεί, αλλά για τους άλλους ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Λίγο πιο πέρα φαινόταν το λιμανάκι του Αποστόλου Παύλου. Ήταν το σημείο που μίλησε ο Απόστολος Παύλος στους Ροδίτες και τους δίδαξε το Χριστιανισμό. Μάλιστα, υπάρχει εκεί ένας βράχος σε σχήμα κεφαλιού και εικάζεται ότι είναι ο ίδιος ο άγιος, ότι δηλαδή λάξευσαν στο βράχο το κεφάλι του αγίου προς τιμήν του. Άλλωστε, όλη η Λίνδος είναι ένας βράχος. Η λέξη Λίνδος σημαίνει βράχος, αλλά καθιερώθηκε να λέγεται έτσι το σημαντικότερο αξιοθέατο του νησιού. Παλιά ανέβαιναν πάνω με γαϊδούρια. Εκεί βρίσκεται η ακρόπολη.
Σε μια ανηφόρα λοιπόν κόλλησε το αυτοκίνητο του Ανδρέα. Όλοι προσπάθησαν να το μετακινήσουν και παρατήρησαν ότι δεν έμεινε από λάστιχο, όπως εσφαλμένα πίστευε, αλλά από βενζίνη. Καλά, δεν είχε το είχε δει αυτό, πού είχε το μυαλό του; Όλοι ήξεραν την απάντηση και κανείς δεν τόλμησε να τον ρωτήσει σχετικά. Πως έβγαλε το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι ήταν λάστιχο; Αυτό ήταν μια ευκαιρία να δουν και να γνωρίσουν την Λίνδο.
Ο Μάρκος έπιασε ένα μεγάλο χοντρό σκοινί και έδεσε το αυτοκίνητό του με το αυτοκίνητο του Ανδρέα . Οι υπόλοιποι έμειναν στη Λίνδο να περιμένουν. Ο Ανδρέας καθισμένος στη θέση του οδηγού χαιρόταν να κινείται χωρίς να οδηγεί και ξάπλωσε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του αυτοκινήτου, την οποία κατέβασε σαν κρεβάτι. Η διαδρομή δεν ήταν δυστυχώς μεγάλη. Όταν σταμάτησαν την ανέβασε.
Πήγαν στο πιο κοντινό βενζινάδικο και γεμίσανε βενζίνη το αυτοκίνητο. Το γέμισαν εντελώς και κατάφεραν να το θέσουν σε λειτουργία. Ο Ανδρέας είχε χάσει πολλά επεισόδια. Δεν είχε ενημερωθεί ότι τελειώσανε και απόρησε που τους είδε όλους μαζεμένους. Μάλιστα είχε ακόμη ανοικτό τον ανιχνευτή. Σε μια στιγμή ήθελε να μάθει ποια είναι η κοπέλα που είναι μαζί τους και το μετάνιωσε. Κόντεψε να ξεσπάσει νέος εμφύλιος σπαραγμός ανάμεσα σ’ αυτόν και τη Μαρκέλλα. Ο λόγος είναι εμφανής. Δεν έγινε όμως καβγάς, γιατί ο Ανδρέας περιορίστηκε στην ερώτηση αυτή και δεν έδωσε συνέχεια.
Η χαρά ζωγραφίστηκε σε όλα τα πρόσωπα όταν έμαθαν ότι αύριο φεύγουν στην εποχή τους. Αυτό ηρέμησε τα πράγματα και η μέρα κύλισε ήρεμα από εδώ και μπρος, χωρίς να φανεί κανένα σύννεφο στον ορίζοντα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 50: Η τελευταία τους νύχτα στη Ρόδο
Τελικά όλοι πήγαν στο πλωτό εστιατόριο με φόντο από τον Ευαγγελισμό μέχρι το Καστέλο. Απόψε ήταν καθισμένοι στο εστιατόριο, που είναι πλωτό και φαίνεται όλο το Μανδράκι με τα φώτα του. Έχει απέραντες τζαμαρίες. Τα τραπεζάκια έχουν λαμπίτσες με χαμηλό φωτισμό και είναι ρομαντικό μέρος για τους ερωτευμένους. . Σ’ αυτό μπορούν να πάνε και φίλοι. Δεν πάνε μόνο οι ερωτευμένοι, αλλά για τους ερωτευμένους είναι ιδανικό μέρος. Είναι μέσα στη θάλασσα, αλλά είναι αραγμένο, δεν κινείται.
Έμοιαζε με νυχτερινή cart postal. Πραγματικά κουνούσε σαν να ταξιδεύεις σε πλοίο χωρίς αυτό να αληθεύει. Απλά το κύμα το κουνάει χωρίς να κινείται. Είχαν ντυθεί πολύ βαριά όλοι και τελικά οι υπόλοιποι θαμώνες φορούσαν πιο ελαφριά ρούχα. Όχι τζιν παντελόνι, αλλά υφασμάτινο. Ο Μάρκος δεν τα ήξερε καλά τα πράγματα. Όλοι τους κοιτούσαν περίεργα. Τελικά κάθισαν αδιάφορα σε 4 τραπεζάκια. Στο ένα κάθισε η Μαρκέλλα με τον Ανδρέα και ο Τρύφωνας με την Παυλίνα. Στο δεύτερο Η Νικολέτα με τον Στάθη και ο Βασίλης με την Κατερίνα. Στο τρίτο ο Μάρκος με την Έλβα και ο Σωτήρης με την Ευανθία και στο τέταρτο μόνοι τους ο Μάνος με την Πολύξένη.
Όταν τελείωσε η τακτοποίηση είδαν τα φώτα χαμηλωμένα και λαμπίτσες στα τραπέζια. Παρήγγειλαν σαμπάνιες, παραγωγή του νησιού και απόψε ήπιαν λίγο, όχι μέχρι να μεθύσουν, για να είναι αύριο καλά. Λείπουν 2 εβδομάδες ακριβώς από το σπίτι τους και τους φάνηκε αιώνας. Επειδή ήταν βράδυ δεν έφαγαν, αρκέστηκαν να πιουν.
Ο Μάρκος σήκωσε ψηλά το ποτήρι του και έκανε μια πρόποση και τον ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Κάπου βαθιά μέσα τους υπήρχε μια φωνούλα που τους έλεγε να μείνουν ακόμα λίγο. Σίγουρα όμως δεν είναι σωστό να γίνεται αυτό. Έβγαλαν από τις τσέπες τους να δουν τις φωτογραφίες τους. Αυτή τη φορά ήταν έγχρωμες, έβλεπαν τα πρόσωπά τους αλλά έλειπαν ακόμα κάποια στοιχεία για να ολοκληρωθούν.
Η ώρα κύλισε γρήγορα. Επόμενη κίνηση ήταν να κοιμηθούν απόψε κάτω από τον έναστρο ουρανό. Ήταν ζεστά και αν το πρωί είχε ψύχρα θα έπιαναν την κουβερτούλα και θα κοιμόντουσαν αγκαλιά. Είχαν βρει πια τον τρόπο να είναι ζεστά ή κρύα. Καλύτερο κλιματιστικό από την αγκαλιά του αγαπημένου σου, δεν υπάρχει. Αυτό ήταν ένα κοινό συμπέρασμα, φτάνει να είναι αληθινή η αγάπη του.
Πήγαν όλοι στην παραλία Ζέφυρος και έκαναν βραδινό μπάνιο. Πραγματικά, το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι ήταν θέαμα μοναδικό και ο φλοίσβος των κυμάτων ένα τραγούδι μεθυστικό. Έτσι κύλησε όλη η υπόλοιπη βραδιά μέχρι που τους πήρε ο ύπνος και έβλεπαν γλυκά όνειρα ο ένας κλεισμένος στην αγκαλιά του άλλου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 51: Συμφιλίωση μάνας γιου και νύφης.
Το πρωί δεν άργησε να έρθει. Πήγαν σε ένα ταχυφαγείο και αγόρασαν τυρόπιτες και γάλα για να πάρουν το πρωινό τους Τουλάχιστον, τώρα έτρωγαν πραγματικό φαγητό, αλλά το αίσθημα κορεσμού και στις δύο περιπτώσεις ήταν κοινό.
Μέσα στο τζιπ έτρωγαν και είχαν χαρεί γι’ αυτό. Το μεσημέρι θα έτρωγαν σε ένα εστιατόριο στ’ Απόλλωνα. Ευελπιστούσε να ήταν μαζί και η μητέρα του. Πάντα ήθελε να την αγκαλιάσει και να της συγχωρήσει τα πάντα. Μάνα του ήταν άλλωστε, και η μάνα έχει πάντα δίκιο, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι μάνα και είναι υπεύθυνη για όσα κάνει.
Όταν έφαγαν ήθελαν να ρωτήσουν κάτι το Μάρκο. Σε όλους γεννήθηκε αυτή η απορία. Αν το καλοκαίρι του 2012 πάνε στη Ρόδο και συναντηθούν μαζί του, εκείνος θα τους θυμάται; Ο ίδιος ήξερε την απάντηση, αλλά δεν ήταν σίγουρος.. Ήθελαν πολύ να γίνει αυτό και μάλιστα το καλοκαίρι του 2012, του πραγματικού 2012, θα το κάνουν πραγματικότητα. Θεέ μου, λέτε να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο; Απορούσαν. Θα έβλεπαν και ανάλογα θα έπρατταν. Ο Μάρκος τους απάντησε σχετικά.
- Νομίζω θα είναι ένα είδος Déjà vu απλά. Όταν πάτε στην εποχή σας, δεν θα με θυμάστε, αλλά θα θυμάστε τα γεγονότα σαν όνειρο. Θα μοιάζετε σαν να έχετε μερική αμνησία. Όταν έρθετε στη Ρόδο θα κοιταχτούμε και απλά δεν θα ξέρουμε που συναντηθήκαμε, αλλά θα χτυπάμε το κεφάλι μας ότι κάπου έχουμε συναντηθεί. Αλλά πού;
- Εγώ γνώρισα τον Ανδρέα στο σπίτι. Πώς θα λέω ότι γνωριστήκαμε; Είπε η Μαρκέλλα.
- Με σας θα γίνει το εξής παράδοξο. Όταν πάτε στην εποχή σας δεν θα είστε ζευγάρι εκεί. Θα είστε δύο άγνωστοι. Θα γνωριστείτε κατόπιν και θα αγαπηθείτε κεραυνοβόλα. Εσύ θα κλαις για την απονιά του Ισίδωρου. Θα σε αγαπήσει ο Ανδρέας, θα σε παρηγορήσει και θα γνωριστείτε απ’ την αρχή. Οι υπόλοιποι θα είστε κανονικά ζευγάρια.
- Μα δεν με πονάει πια ο Ισίδωρος.
- Τώρα ισχύει αυτό εδώ. Όταν πας εκεί θα είναι διαφορετικά τα πράγματα.
- Μυστήρια που είναι η ζωή!
- Λοιπόν φεύγουμε;
- Τι το λέμε και δεν το κάνουμε. Πού πάμε;
- Στην Ελεούσα, στο σπίτι της μητέρας μου. Θα πάρουμε το δρόμο της Εθνικής οδού Ρόδου – Λίνδου για να φτάσουμε γρηγορότερα.
- Εσύ ξέρεις.
- Βάλατε βενζίνη μην έχουμε τα ίδια προβλήματα;
- Ναι, το βράδυ φοβηθήκαμε από τον Ανδρέα και τα γεμίσαμε όλοι.
- Λαμπρά! Έτοιμοι για Ελεούσα λοιπόν. Το μεσημέρι τρώμε στ’ Απόλλωνα Μετά το φαγητό η μητέρα μου θα σας στείλει στην εποχή σας.
- Ας πάμε φαγωμένοι. Καλά το σκέφτηκες.
- Εσένα ο νους σου όλο στο φαί είναι.
- Για να πάμε στην εποχή μας θα πρέπει να συμφιλιωθείτε πρώτα.
- Ναι, αν αυτό γίνει σωστά, εσείς θα επιστρέψετε εγκαίρως. Στάθη πες μου έναν τρόπο, εσύ που με σωστή στρατηγική κατάφερες το ακατόρθωτο.
- Να της μιλήσεις. Να της πεις ότι ακόμα κι αν παντρευτείς δεν θα την εγκαταλείψεις ποτέ. Να της πεις ότι θα της κάνεις εγγονάκια και μάλιστα ένα απ’ αυτά θα έχει σίγουρα το όνομά της. Αυτή η έκφραση τρελαίνει και την πιο πέτρινη καρδιά.
- Αυτά της είπες;
- Ναι, έκανα γκάφα;
- Όχι. Εγώ δεν το σκέφτηκα ποτέ. Εγώ που είμαι γιος της δεν ξέρω ποιο είναι το αδύνατο σημείο της, και το ξέρεις εσύ;
- Δούλεψε η τύχη. Μόνο αυτός ο τρόπος θα σας φέρει κοντά. Δεν ήξερα άλλο.
Δεν είπαν τίποτα άλλο. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και πήγαν στην Ελεούσα. Δεν την βρήκαν όμως στο σπίτι. Έλειπε. Κάθισαν να την περιμένουν, γιατί τους είπε μια γειτόνισσα ότι πήγε στο μαγαζί. Σε δύο λεπτά θα ήταν εκεί.
Όταν τον είδε από μακριά να της χαμογελά ένιωσε μεγάλη συγκίνηση. Είδε την Έλβα πια κανονική κοπέλα και τους δύο πονηρούς να της χαμογελάνε.
- Ωραία μου τη φέρατε! Είπε αστειευόμενη. Φασκόμηλο ήταν.
- Εμείς βοτάνι είπαμε. Βοτάνι δεν είναι το φασκόμηλο; Δεν σας είπαμε ψέματα.
- Αν σας ρωτούσα το όνομα θα μου το λέγατε; 500 € κοστίζει το φασκόμηλο;
- Τρελοί είμαστε; Αξίζει 500 € το βοτάνι αυτό; Μόνο ένα ναρκωτικό. Με τίποτα. Θέλαμε το καλό σας.
- Μαμά, δέξου την Έλβα είναι καλό κορίτσι. Θα σου κάνει και εγγονάκια Εμένα μ’ έστειλες χαμένο στο χρόνο. Αφού μ’ αυτόν τον τρόπο ήμουν χαμένος τότε γιατί εμπόδιζες την Έλβα να είναι μαζί μου, αφού πάλι χαμένος θα είμαι;
- Συγχώρησε με κορίτσι μου, συγχώρησε με παλικάρι μου. Σας έκανα μεγάλο κακό. Όμως τώρα πια τέρμα τα μαγικά.
- Δύο τελευταία θα κάνεις μαμά. Ένα να στείλεις όλα αυτά τα παιδιά στην εποχή τους, και ένα ακόμα να πάμε στο δικό μας σύμπαν.
- Είναι για καλό;
- Βέβαια είναι για καλό.
- Τότε να το κάνω με όλη μου την καρδιά. Είπε και αγκάλιασε με τα δυο της χέρια από τη μία πλευρά τη νύφη της και από την άλλη το γιο της.
- Θα πάμε πρώτα σε μια ταβέρνα να φάμε. Είπε ο Μάρκος. Έχω κλείσει τραπέζι.
- Και τόσο φαί που έκανα τι θα το κάνω;… Έχεις δίκιο, είστε 14 άτομα και μαζί με μένα 15. Δεν φτάνει για όλους. Καλά το σκέφτηκες. Πάμε λοιπόν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 52: Πίσω στην εποχή τους
Πήγαν σε μία ταβέρνα και είχε πολυκοσμία. Δεν είχαν κλείσει τραπέζι, αλλά ευτυχώς τακτοποιήθηκαν. Το γεύμα ήταν κατσικάκι με ρεβίθια. Αυτή τη σπεσιαλιτέ είχε αυτό το κατάστημα. Φάγανε ντόπια κρέατα, λουκάνικα, πατάτες, χόρτα. Μάλιστα η Μαρκέλλα ευχαριστήθηκε τόσο πολύ που είπε:
- Ωραία συνταγή, θα πω στη μαμά να μου τη φτιάχνει.
- Ωραία, αλλά παχυντική. Θα την θυμάσαι άραγε όταν πάμε στην εποχή μας;
- Αμφιβάλλω.
- Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ.
- Κι εμάς το ίδιο.
Αυτό το κατάστημα ήταν πολύ μεγάλο, αλλά αυτοί κάθισαν έξω γιατί ήταν καλοκαίρι. Έτσι δεν μπήκαμε μέσα για να χαρακτηρίσω την ταβέρνα αυτή. Ήταν μια χωριάτικη ταβέρνα που διέθετε ξυλόφουρνο. Έγλυψαν τα πιάτα που λέει ο λόγος. Επέστρεψαν τα χρήματα και τα βαλιτσάκια στο Μάρκο και δεν κράτησαν τίποτα για τον εαυτό τους. Μάλιστα ήπιαν και Ροδίτικο επώνυμο κρασί
Μετά το γεύμα ο Μάρκος τους είπε:
- Τι κάνουμε τώρα παιδάκια;
- Εσύ θα μας πεις.
- Τι λαχταράτε;
- Τώρα που το λες ένα γλυκό θα το ήθελα. Είπε ο Σωτήρης και σκάσανε όλοι στα γέλια.
- Δεν εννοούσα αυτό. Κάθε ροδίτικη ταβέρνα, μόνο στη Ρόδο συμβαίνει αυτό, μετά από κάθε γεύμα φέρνει γλυκό στους πελάτες της, χωρίς να το παραγγείλουν. Κάτι σαν δώρο. Το έχουν καθιερωμένο όλες ανεξαιρέτως.
- Τι γλυκό θα μας φέρεις μπάρμπα;
- Ένα ραβανί λαχταριστό φίλε μου με καρύδα και σιρόπι λεμόνι. Είπε ο ταβερνιάρης.
- Αδημονώ να το δοκιμάσω είπε ο Σωτήρης κι έτρεχαν τα σάλια του. Γέλασαν όλοι.
- Μετά το γλυκό που θα πάμε; Είπε ο Μάρκος γεμάτος απορία.
- Στην εποχή μας. Είπε ο Βασίλης και ο Μάρκος σταυροκοπήθηκε που επιτέλους όλοι πήραν μπροστά.
Μετά το γλυκό ο Μάρκος τους είπε να πάνε σε ένα χωράφι.
- Πρέπει να υπολογίσω σωστά την απόσταση μη βρεθείτε στο Ντουμπάι.
- Τόσο πιωμένος που είσαι, τίποτα δεν αποκλείεται.
- Μάνα έλα πιάσε το βιβλίο στη σελίδα 548 και διάβασε ό,τι σου λέω.
- Γέφυρα απλώνεται πέρα από το χρόνο
Και τους ταξιδιώτες μας μεταφέρει σ’ άλλη γη
Πρόσεξε μην κάνεις λάθος
- Γέφυρα απλώνεται πέρα από το χρόνο
Και τους ταξιδιώτες μας μεταφέρει σ’ άλλη γη
Εμφανίστηκε αυτή η γέφυρα μπροστά τους και όλοι την διάβηκαν. Γύρισαν πίσω και χαιρετούσαν τον Μάρκο. Ο Μάρκος ήταν στη μέση είχε στην μια αγκαλιά τη μητέρα του και στην άλλη την κοπέλα του. Πόσο ευτυχισμένοι έδειχναν! Επιτέλους απόψε θα έτρωγαν σπιτικό φαγητό από τα χεράκια της μαμάς. Καλό και νόστιμο το φαγητό έξω, αλλά της μαμάς είναι διαφορετικό. Φτάνει να πήγαιναν όλα καλά, όλοι αυτό προσδοκούσαν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 53: Η επιστροφή του Μάρκου και των δικών του στην εποχή τους
Ο Μάρκος σκέφτηκε ότι αν πήγαινε πίσω στην εποχή του θα ήταν πάλι μαλωμένος με τη μητέρα του, αλλά τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η μητέρα του δεν θα ήταν μάγισσα, και το ραβδί με το βιβλίο θα χαθεί μαζί μ’ αυτούς. Θα αντιμετώπιζαν μόνοι τους την κατάσταση συμφιλίωσης και θα προσπαθήσουν με ανθρώπινα μέσα να βρουν τη λύση στο πρόβλημα που τους ταλανίζει, χωρίς την παραμικρή βοήθεια. Εκείνος είχε πέσει σε περισυλλογή, ήταν σε κατάσταση κατάθλιψης χαμένος και βυθισμένος στις σκέψεις του. Η μάνα του ήταν μια άπονη γυναίκα που θα έκανε οτιδήποτε για να εμποδίσει αυτό το γάμο. Η Ελένη- Βασιλεία, ένα άτομο κυνηγημένο σαν ελάφι δεν πλησίαζε καθόλου τη δράκαινα που τους ρουφούσε το αίμα με τη μιζέρια, την κακία, τις προσβολές. Τα πάντα δοκίμασαν, αλλά δεν κατάφεραν να δαμάσουν το τέρας που βρυχάται.
Από τη στιγμή που γύρισαν στην εποχή τους η κατάσταση έγινε αφόρητη. Έφτασε η αθεόφοβη να καλέσει τον γιο της και να του δηλώσει ότι θα τον ξεγράψει, αν συνεχίσει να έχει παρτίδες μ’ αυτή τη γυναίκα. Εκείνος αφοσιώθηκε σε ένα δικό του κόσμο, άλλαξε σπίτι και έζησε σε ένα δικό του στις Καλυθιές και άφησε τη μέγαιρα να μένει μόνη της σε μέρος που δεν ήθελε να ξέρει. Το σπίτι που έμεναν το πούλησε. Όμως εκείνη γνώριζε που κατοικούσε ο Μάρκος και είχε βάλει ντέντεκτιβ να τον παρακολουθεί και να της δίνει αναφορά αν βλέπονται κρυφά. Η σατανική γυναίκα είχε λάβει τα μέτρα της για όλους και για όλα, ήθελε να ήταν εξασφαλισμένη ότι μ’ αυτή την κατάσταση θα κουραστεί η κοπέλα και θα τον παρατήσει. Φυσικά, η καημένη η Ελένη – Βασιλεία δεν τολμούσε να τον δει κι έτσι χάθηκαν για μήνες ο ένας από τον άλλο. Εκείνος δεν μπορούσε να χαρεί την ζωή κλεισμένος σε ένα σπίτι που τον πνίγει, όχι βέβαια ότι αν έβγαινε έξω θα ήταν καλύτερα. Εκείνη, μόνη και πληγωμένη προσπαθεί να τον βρει και να γυρίσει κοντά του, αλλά οι δρόμοι είναι κλειστοί. Έπρεπε να βρουν τρόπο να αποδράσουν, αλλά πώς θα μπορούσαν να το πετύχουν αυτό;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 54: Το ατύχημα
Τα πράγματα όμως δεν ήταν ρόδινα ούτε για τους χρονοταξιδιώτες μας, διότι μόλις άραξαν στην εποχή τους βρέθηκαν στη μέση ενός διαπεραστικού δρόμου και πριν προλάβουν να κάνουν κιχ ξαπλώθηκαν στο έδαφος αιμόφυρτοι από ένα βιαστικό οδηγό που δεν ήξερε πως φανερώθηκαν ξαφνικά μπροστά του, αφού ορκίζεται στη ζωή του ότι είχε ελέγξει καλά το δρόμο, και ήταν σίγουρος ότι δεν υπήρχε τίποτα. Έπειτα, ανέπτυξε ταχύτητα. Σταμάτησε να δει πως είναι, διότι τρόμαξε πολύ. Καλά. που τα είχε τα μάτια του και δεν είδε εννιά παιδιά, και μάλιστα αναγνώρισε ότι ήταν αυτοί που αναζητούνται. Ναι, υπήρχαν εννέα άτομα και όχι δώδεκα. Ο Ανδρέας, η Πολυξένη και ο Μάνος άραξαν εκεί που είχαν ξεκινήσει. Έτσι, δεν συναντήθηκαν.
Ο οδηγός τρόμαξε στη θέα που αντίκρισε βλέποντας και τους εννέα ζαλισμένους και πεσμένους στο έδαφος, γεμάτοι αίματα. Κάλεσε εννέα ασθενοφόρα τρομαγμένος.
- Έκανα μεγάλο κακό απόψε Ελάτε γρήγορα φώναζε. Θα πεθάνουν. Είναι αυτοί που ψάχνετε. Ελάτε στην οδό Γεωργίου Σεφέρη, έξω από το παρκάκι που έχασαν τα πράγματά τους, ξέρετε για ποιους σας λέω. Στείλτε ασθενοφόρα για 9 άτομα. Γρήγορα! Δεν θα τους προλάβετε ζωντανούς
Τελικά στείλανε 5 ασθενοφόρα στο χώρο, γιατί δεν υπήρχαν 9 και κάθε ασθενοφόρο έβαζε μέσα 2 ασθενείς. Το τελευταίο έβαλε μόνο έναν. Ο οδηγός πήγε στην αστυνομία να παραδοθεί και κλαμένος, μετά την απολογία του, είπε στους αστυνομικούς.
- Αν πεθάνουν τα παιδιά να με βάλετε φυλακή, τ’ ακούτε; Να μη διστάσετε. Και ισόβια να πάω δεν θα διαμαρτυρηθώ. Είμαι ένοχος και πρέπει να πληρώσω το κακό που προκάλεσα απόψε με την επιπολαιότητά μου να τρέχω. Είπε και ξέσπασε σε λυγμούς.
Ο ίδιος τηλεφώνησε στους γονείς τους, ενημέρωσε ότι βρίσκονται στο νοσοκομείο και ζήτησε συγνώμη που στάθηκε επιπόλαιος.
- Ό,τι έξοδα γίνουν θα τα πληρώσω εγώ.
Ο αστυνομικός είπε να τον κρατήσουν απόψε εδώ και αύριο θα σκεφτούν τι πρέπει να κάνουν μ’ αυτόν. Θα καλούσαν τους γονείς κι έπειτα θα αποφανθούν γι’ αυτό.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 55: Θυμήθηκαν κάποια γεγονότα, αλλά τα απέδωσαν σε επιθανάτια εμπειρία
Οι 5 κοπέλες έμειναν σε ένα θάλαμο και οι 4 άνδρες στον διπλανό. Συνήρθαν από το σοκ και θυμήθηκαν όσα είχαν ζήσει αλλά όχι με λεπτομέρειες. Σκόρπιες εικόνες τους έρχονταν στο νου. Ο Ανδρέας ήταν ανύπαρκτος ακόμα γι’ αυτήν, αλλά σκεφτόταν μια γλυκιά μορφή να τη φιλάει σαν σε όνειρο που σίγουρα δεν ήταν ο Ισίδωρος. Ο Ισίδωρος όμως την πονούσε ακόμα.
Ναι, έζησαν μια επιθανάτια εμπειρία. Έτσι απέδωσαν αυτό που έζησαν, αφού με την ανθρώπινη λογική δεν εξηγείται αλλιώς. Ήταν όμως; Κανένας δεν μπορεί να τους απαντήσει με βεβαιότητα. Ό,τι κι αν είναι δεν τους πειράζει, φτάνει που ζουν και σίγουρα οι δικοί τους θα έρθουν την ώρα του επισκεπτηρίου να τους δουν. Ευτυχώς, στάθηκαν όλοι τυχεροί και θα ζήσουν. Ξέφυγαν τον κίνδυνο.
Οι γιατροί έκαναν εγκεφαλογραφήματα και βρήκανε κενό στη μνήμη. Φάνηκε ότι είχαν μερική αμνησία και μάλιστα κατάλαβαν ότι δεν θα μπορούσαν να πουν στους δικούς τους πού βρίσκονταν αυτές τις 2 περίπου εβδομάδες που λείπουν.
Σε λίγο είδαν τους δικούς τους ανθρώπους να μπαίνουν μέσα στο χώρο. Τους έκλεισαν στην αγκαλιά τους και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τους ξαναβρήκαν ζωντανούς.
Οι γονείς δεν έθεσαν καμιά ερώτηση. Τους έφτανε μόνο που ήταν ζωντανοί. Είχαν πληροφορηθεί την κατάστασή τους από τους γιατρούς. Οι μητέρες έφεραν τα αγαπημένα φαγητά τους και εκείνοι έφαγαν με όρεξη. Πρώτη φορά ευχαριστήθηκαν ωραίο φαγητό. Όποιο φαγητό και να φάνε σαν της μαμάς δεν είναι. Το ήξεραν αυτό.
Η Κατερίνα είδε το μικρό Θανάση να τη μαλώνει και να της λέει:
- Δεν σ’ αγαπώ πια γιατί με παράτησες. Βρήκες άλλο ανιψάκι ε; Κακιά!
- Όχι μωρό μου, μόνο εσένα έχω. Δεν ξέρω που ήμουν. Ένα κενό υπάρχει στο μυαλό μου. Σκόρπιες εικόνες, που δεν μπορώ να τις δέσω. Τι μου συνέβη!
- Άστο Κατερινούλα μου, ηρέμησε. Τώρα θα παντρευτείς το Βασίλη σου και όλα θα περάσουν. Θα το ξεχάσεις.
- Θα ξεχάσω μανούλα μου ε; Πού είναι ο Βασίλης; Είναι καλά;
- Καλά είναι. Μην ανησυχείς. Μην πικραίνεσαι. Είναι στη διπλανή αίθουσα. Οι άνδρες σας είναι εκεί. Σε λίγο θα πάω να τον δω. Θες να του πω τίποτα;
- Ότι τον αγαπώ και θέλω να γίνει γρήγορα καλά.
- Αυτό θα του πω λοιπόν.
- Νιώθω τόσο άβολα σ’ αυτό το κρεβάτι. Σαν να κοιμάμαι σε αχυρώνα.
- Σημασία έχει ότι ζεις, ότι είσαι καλά, ότι είσαι πάλι κοντά μας. Δεν θα μείνεις πολύ εδώ. Σε 3 μέρες θα πάρεις εξιτήριο κι εσύ και οι άλλοι.
- Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα για αυτές τις δύο εβδομάδες. Σκόρπιες εικόνες σαν όνειρο που δεν μπορώ να τις δέσω με βασανίζουν.
- Εγώ πιστεύω ότι είχατε κάνει αστρικό ταξίδι και γυρίσατε.
- Εσύ φιλόσοφε όλα τα ξέρεις.
- Όχι μαμά, ο μπαμπάς έχει δίκιο. Αυτό πιστεύω κι εγώ ότι έγινε.
- Αγαπητέ μου Φίλιε μου επιτρέπεις να έχω άλλη γνώμη; Εγώ πιστεύω ότι τα παιδιά πήγαν σε άλλη χρονική άτρακτο και γύρισαν. Μπορεί να έκαναν ταξίδι στο χρόνο. Είπε ο πατέρας της Μαρκέλλας
- Γίνονται αυτά τα πράγματα Κοσμά; Είπε η γυναίκα του.
- Ο οδηγός επιμένει ότι έλεγξε το δρόμο. Ξαφνικά, εμφανίστηκαν μπροστά του. Αποκλείεις αυτή η πιθανότητα;
- Ακόμα κι έτσι να είναι, αυτό το κενό μνήμης δεν θα μας επιτρέψει να μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Άλλωστε, αυτόν το μεθύστακα πιστεύεις; Του κάνανε αλκοτέστ και είχε καταναλώσει αλκοόλ. Όχι πολύ, αλλά πάνω από το επιτρεπτό όριο ήταν. Τον κρατήσανε τελικά μέσα.
- Αυτό δεν το γνώριζα.
- Βλέπεις λοιπόν αγαπητέ μου σύντροφε ότι λες ανοησίες. Γίνονται αυτά τα πράγματα;
- Είπα μια γνώμη. Την αλήθεια την ξέρει μόνο ο Θεός. Ας μην την μάθουμε ποτέ. Ας είμαστε μωροί.
- Σημασία έχει ότι επέστρεψαν. Όταν βγούμε έξω θα ετοιμάσουμε τους γάμους των παιδιών μας.
- Αυτό είναι το σωστό. Είπαν κι έφυγαν να δουν τους άνδρες των κοριτσιών τους και το αντίθετο έγινε και με τις άλλες πλευρές. Πριν φύγουν τους έδωσαν όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα. Έτσι τα κορίτσια και τ’ αγόρια είδαν τις πεθερές τους.
Μόνο η Μαρκέλλα δεν είχε πεθερά και αναστέναζε, αλλά όλοι της έλεγαν ότι είναι μικρή και έχει όλο τον καιρό μπροστά της να αποκτήσει κι αυτή πεθερά. Της ευχήθηκαν του χρόνου τέτοια εποχή να το πραγματοποιήσει. Πικράθηκαν πολύ που δεν ήρθε ο Ισίδωρος, αλλά θεώρησαν ότι το έκανε για να μη συναντηθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τη μητέρα της Μαρκέλλας. Πίστευαν ότι δεσμός κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν στεριώνει. Αφού δεν θέλει να τη δει σαν φίλος, πώς θα την έβλεπε σαν γαμπρός της;
Οι γονείς των κοριτσιών, δέκα λεπτά πριν τελειώσει το επισκεπτήριο, είδαν τα παιδιά τους ξανά και οι πεθερές αποχώρησαν. Όσο καιρό έμειναν στο νοσοκομείο ήθελαν να βλέπουν τηλεόραση, αλλά οι γιατροί δεν τους επέτρεψαν γιατί είχαν διάσειση. Όμως την προηγούμενη μέρα του εξιτηρίου τους άφησαν, αλλά δεν ήθελαν πια εκείνοι.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 56: Το ντοκιμαντέρ, η έμπνευση και το βιβλίο
Την επόμενη μέρα βγήκαν γεροί και δυνατοί από το νοσοκομείο και μαζεύτηκαν σε ένα σπίτι. Άναψαν την τηλεόραση να δουν κάποια εκπομπή που τους ενδιαφέρει, ώστε να περνά η ώρα τους καλύτερα και ευχάριστά κι ο χρόνος να κυλά γρηγορότερα χωρίς να πλήττουν. Ακόμα ήταν κακόκεφοι από το χτύπημα. Πήγαν στο σπίτι της Μαρκέλλας που είχε συνδρομητική τηλεόραση και είδαν όλοι το ίδιο κανάλι. Έβλεπαν ένα κανάλι συνδρομητικό και συγκεκριμένα σήμερα είχε ένα ντοκιμαντέρ για την εποχή του 1852 που όλοι τη βρήκαν ενδιαφέρουσα και ήθελαν να την παρακολουθήσουν. Κάτι τους ωθούσε να την δουν.
Πραγματικά τους ήρθαν εικόνες απ’ αυτά που είδαν, και έπιασαν ένα τετράδιο και καθένας έβαλε τη δική του φαντασία. Έγραψαν όσα έζησαν, αλλά ούτε κατά διάνοια φαντάστηκαν ότι τα έζησαν αυτά, αλλά τους φάνηκαν γνωστά τα γεγονότα που τα απέδωσαν σε κάποιο όνειρο που είδαν, σε déjà vu ή κάποια άλλη εμπειρία που δεν είναι γι’ αυτούς βίωμα. Κάτι τους τραβούσε να τα γράψουν όλα αυτά σε σημειωματάρια. Ένας συγγραφικός οίστρος που σε χρόνο μηδέν έγινε σαν ημερολόγιο που έγραφε τις εμπειρίες που δεν ξέρουν αν είναι πραγματικότητα ή φαντασία.
Πραγματικά είδαν φωτογραφίες της εποχής, γκραβούρες και αναγνώρισαν το σημείο που είδαν το εκκλησάκι με το μαγκανοπήγαδο, σαν να είχαν ξαναπάει εκεί, χωρίς να καταλαβαίνουν τι γίνεται μέσα τους. Κανένας δεν βρέθηκε να τους διαφωτίσει γι’ αυτό. Αφού λέγανε ότι είχαν πάει σε μια άλλη ζωή και έχουν αναμνήσεις απ’ αυτήν.
Ο Τρύφων σκέφτηκε κάτι πολύ περίεργο. Βλέποντας τα κτίρια να χάνονται, δέντρα να ξεριζώνονται από τη θύελλα με τη φαντασία θα μπορούσαν να υπάρχουν κάπου; Να μεταφέρονται στην ανυπαρξία. Πώς θα μπορούσαν όμως μεταφορικά ν’ αποδοθεί αυτή η ανυπαρξία;
- Θα μπορούσαμε να την αποδώσουμε εμείς με έναν τρόπο δικό μας, βγαλμένο από τη φαντασία μας. Ναι, όσα χάνονται κτίρια, δέντρα υπάρχουν πουθενά; Κι αν υπήρχαν, πού θα μπορούσαν να βρίσκονται; Αν μπορούσαμε να βάλουμε λίγο τη φαντασία μας να δουλέψει θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα βιβλίο και να δούμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά με τα δικά μας μάτια.
Πρέπει την ιδέα να την εγκρίνουν όλοι. Στο βιβλίο θα έμπαιναν και τα δέκα ονόματα. Θα ήταν μια συνεργατική δουλειά.
Υπολόγιζαν να μπει και ο Ισίδωρος. Πίστευαν ότι η Μαρκέλλα τα είχε ακόμη μαζί του και απόρησαν, γιατί δεν ήρθε να τη δει στο νοσοκομείο. Φυσικά, δεν θυμούνται όσα έχουν γίνει σε εκείνο το σπίτι. Πέρασε πολύς καιρός, το βιβλίο γραφόταν αλλά ο Ισίδωρος χάθηκε εντελώς. Όμως στο βιβλίο τον είχαν γράψει.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 57: Μαρκέλλα και Ισίδωρος. Πώς χώρισαν στ’ αλήθεια. Ήταν κοινή επιθυμία
Είχαν φτάσει μέχρι την 16η αίθουσα και μετά έμαθαν ότι ο Ισίδωρος και η Μαρκέλλα δεν είναι ζευγάρι πια. Δεν μπορούσαν να σκίσουν το χειρόγραφο που με κόπο έγραψαν και αποφάσισαν να φέρουν κάποιο άλλο άτομο στη θέση του. Έτσι γεννήθηκε ένας άλλος. Ναι, ο Ισίδωρος και η Μαρκέλλα χώρισαν στ’ αλήθεια.
Η Μαρκέλλα έστειλε ένα μήνυμα στον Ισίδωρο πιστεύοντας ότι τα είχε ακόμη μαζί του. Του έγραφε πόσο αηδιασμένη νιώθει που δεν ήρθε να τη δει στο νοσοκομείο και θέλει να χωρίσουν. έλαβε το παρακάτω μήνυμα:
Μαρκέλλα κατάλαβα ότι μαζί δεν έχουμε μέλλον. Δεν σου είπα όλη την αλήθεια για μένα. Είμαι παντρεμένος, αλλά παρόλα αυτά και μόνος διότι η γυναίκα μου είναι δεσμευμένη με άλλον. Λυπάμαι πολύ που θα σου πω αντίο, αλλά βαρέθηκα να είμαι μαζί σου. Έπαψες να μου αρέσεις. Ίσως κι εσύ να θες κάτι άλλο. Εγώ δεν είμαι αυτός. Είχε δίκιο η μητέρα σου Καλή τύχη Εκείνη του απάντησε με τον τρόπο που πάντα γνώριζε.
Λυπάμαι που πίστεψα ότι ήσουν ειλικρινής, αλλά που να την βρεις την ειλικρίνεια μέσα στα σκουπίδια. Δυστυχώς για σένα κι εγώ βαρέθηκα. Από τη στιγμή που δεν ήρθες να με δεις, κάτι έσπασε μέσα μου. Το ψέμα σου μπορεί να το συγχωρούσα, αλλά την αδιαφορία σου ποτέ. Αντίο λοιπόν.
Έστειλε το μήνυμα γεμάτη αηδία και έκλαψε, γιατί πρώτη ήθελε να του πει ότι δεν τον θέλει, κι αυτός να τη ζητά και να την παρακαλεί να γυρίσει, αλλά δεν το έκανε.
Αυτό ήταν το τέλος. Ένας τρόπος εύκολος και πολύ απλός να χωρίζουν σήμερα τα ζευγάρια, χωρίς να συναντιούνται. Απορούσε αν έκανε το σωστό, αλλά αφού κι αυτός δεν ήθελε, σωστό ή λάθος ήταν κοινή επιθυμία. Μια αληθινά κοινή επιθυμία δεν είναι ποτέ λάθος.
Δεν ήθελε να πει στους άλλους ότι χώρισε, αλλά κάποια στιγμή θα το μάθουν. Αυτά δεν μένουν για πολύ καιρό κρυφά. Έκλαψε, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε.
Έμειναν απόψε στο σπίτι της Παυλίνας που ήταν αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο και θα προσπαθούσαν να ολοκληρώσουν το βιβλίο. Όμως όπως προείπα, ο Βασίλης και ο Τρύφωνας το έχουν προχωρήσει αρκετά και ο Ισίδωρος είναι μέσα. Δεν μπορούσαν μετά από τόσο κόπο, μετά από τα τελευταία γεγονότα, να το πετάξουν και αποφάσισαν να βγει από μέσα ο Ισίδωρος να πάει πίσω στην εποχή του και να έρθει κάποιος άλλος στη θέση του. Μόνο το όνομα ζήτησε η Μαρκέλλα να μείνει κενό μέχρι να τον βρει. Κάτι μέσα της, της έλεγε ότι βρίσκεται πολύ κοντά. Αυτό δέχτηκαν να γίνει κι έτσι ο Ισίδωρος αναφέρεται μόνο σε κάποιο μέρος του βιβλίου και μετά κάποιος άλλος πιο άξιος απ’ αυτόν παίρνει τη θέση του. Ευχήθηκαν όλοι να βγει αληθινό.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 58: Η γνωριμία της Μαρκέλλας με τον Ανδρέα, η σχέση τους
Το βιβλίο συνέχισε να γράφεται με το όνομα του πρωταγωνιστή κενό. Θα το συμπλήρωναν μετά. Αν δεν έβρισκε κάποιον, θα έβαζαν μόλις τελειώσει ένα φανταστικό όνομα. Αν τύχει κι είναι αυτό έχει καλώς, αν όχι δεν θα έσκαγε. Τα ονόματα είναι συμβολικά. Δεν είναι ανάγκη όταν αναφέρεσαι σε ένα άτομο να βάλεις το πραγματικό, απλά και με ένα ψευδώνυμο θα μπορείς να τον χαρακτηρίσεις άνετα. Αυτό θα έκαναν λοιπόν, αλλά δεν ήξερε η επόμενη μέρα τι θα της επιφύλασσε.
Ο Ανδρέας ήταν ένα άτομο πολύ ερωτευμένο μαζί της. Την είχε σταμπάρει από τότε που χάθηκε και έχει κάνει τόσα γι’ αυτήν, όσα αναφέρονται μέσα στο σπίτι. Εκείνη δεν το γνώριζε αυτό. Η Πολυξένη, η αδερφή του, ήταν διαφημίστρια και ήρθε στο εργοστάσιο του πατέρα της να διαφημίσει ένα προϊόν, που είναι παραγωγή του συγκεκριμένου εργοστασίου. Μαζί της έφερε τον αδερφό της για να μάθει τη δουλειά, γιατί έχει σπουδάσει το ίδιο αντικείμενο και είχε σκοπό να τον βάλει συνέταιρο στο διαφημιστικό γραφείο που έχει. Έχει έρθει πολλές φορές, αλλά η Μαρκέλλα τον είδε πρώτη φορά. Μαζί της ήρθε και ο αρραβωνιαστικός της ο Μάνος, διότι είχε σχολάσει από τη δουλειά του, χάλασε το αυτοκίνητό του και ήθελε να τον πάρει εκείνη στο σπίτι. Έτσι και οι τρεις εκείνο το πρωινό έκαναν την εμφάνισή τους στο εργοστάσιο. Η Μαρκέλλα εκείνο το πρωινό πήγε στο εργοστάσιο, για να ζητήσει λεφτά από τον πατέρα της για κάποια προσωπικά έξοδα που είχε.
Η Πολυξένη, ο Μάνος και ο Ανδρέας προτίμησαν το ξεκούραστο ασανσέρ. Την ώρα που πήγε να κλείσει την πόρτα τον σταμάτησε η Μαρκέλλα και μπήκε μέσα κι αυτή μαζί τους. . Άλλωστε, έγραφε ότι είχε δυνατότητα για έξι άτομα αυτό το ασανσέρ. Τους χωρούσε όλους άνετα.
Ο Ανδρέας την κοίταζε και δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο όμορφη ήταν. Πιο όμορφη ήταν στην πραγματικότητα από τις φωτογραφίες. Οι φωτογραφίες την αδικούν. Παρόλα αυτά, από εκεί την ερωτεύτηκε. Εκείνη ένιωσε περίεργα να χτυπά η καρδιά της, αλλά δεν μπορούσε να πει λέξη. Της χάλασε το κέφι, γιατί υπήρχε μια κοπέλα μαζί του και σίγουρα ήταν το κορίτσι του. Σιγά αυτός ο ωραίος άνδρας να ήταν διαθέσιμος. Ο άλλος που ήταν χάλια, μπορεί, αυτός όχι. Όμως η αλήθεια ήταν διαφορετική. Αν το γνώριζε αυτό, θα πετούσε από τη χαρά της.
Εκείνος της ζήτησε το γραφείο του πατέρα της κι εκείνη τους οδήγησε και μπήκε μέσα μαζί τους. Ο πατέρας της δεν μπορούσε να της πει να φύγει, έπρεπε να το καταλάβει μόνη της, αλλά έπρεπε να μάθει ποιος είναι ο νεαρός και δεν ήθελε να φύγει αν δεν το μάθαινε αυτό. Ο πατέρας της , είπε αυστηρά.
- Θέλεις κάτι Μαρκέλλα;
- Να πιάσω δουλειά εδώ μπαμπά, γι’ αυτό ήρθα.
- Δεν είναι ώρα για τέτοιες συζητήσεις.
- Μπορώ να εξυπηρετήσω εγώ τους κυρίους. Πήγαινε να ξεκουραστείς εσύ.
- Δεν έχεις πείρα στο αντικείμενο και στις διαπραγματεύσεις. Δεν ασχολήθηκες ποτέ με τη δουλειά μου και τώρα. … Πρέπει να σε εκπαιδεύσω. Άλλη φορά.
- Ευκαιρία να με εκπαιδεύσεις λοιπόν. Κάνε εσύ τη διαπραγμάτευση κι εγώ θα παρακολουθώ χωρίς να επεμβαίνω. Έτσι μαθαίνει κανείς, στην πράξη.
- Δεν έχεις άδικο. Λοιπόν αφού το θες κάθισε στην καρέκλα της ιδιαιτέρας, κράτα σημειώσεις και μη μας διακόψεις. Χαίρομαι επιτέλους που σκέφτεσαι λογικά. Λοιπόν, ας έρθουμε στο προκείμενο….
Όση ώρα συζητούσαν η Μαρκέλλα κοίταζε τον Ανδρέα με κρυφές ματιές. Το ίδιο έκανε κι εκείνος, γιατί όπως είπαμε, ήταν η γυναίκα που του άρεσε πολύ. Όμως η σκέψη ότι υπήρχε η γυναίκα αυτή στη μέση, την αφόπλιζε να του πιάσει κουβέντα. Η αδερφή του κοίταζε τον Ανδρέα, που δεν πρόσεχε τα όσα έλεγε, και τον σκουντούσε να είναι πιο προσεκτικός. Είχε καταλάβει ότι ο νους του ήταν στραμμένος στην γυναίκα που ήθελε να κερδίσει και η καημένη η Μαρκέλλα κατάλαβε ότι αυτό το σκούντημα ήταν, γιατί τον είχε αντιληφθεί που την κοίταζε και ζήλευε. Τα πράγματα δεν είναι πάντα αυτά που φαίνονται. Την ζήλευε που είχε έναν τόσο ωραίο άνδρα και είπε με μια φωνή που με δυσκολία έβγαινε.
- Συγνώμη, δεν αισθάνομαι καλά.
Ο πατέρας άφησε στη μέση τη συζήτηση και τους είπε να συνεχίσουν αύριο πάλι. Ρώτησε μια ερώτηση και η Μαρκέλλα αναστήθηκε.
- Παρεμπιπτόντως δεν σας ρώτησα ποιος είναι ο κύριος; Καλά τον Ανδρέα, τον αδερφό σας, τον γνωρίζω. Ο άλλος, συγγενής σας είναι;
- Είναι ο Μάνος, ο αρραβωνιαστικός μου. Κάτι έπαθε σήμερα το αυτοκίνητό του και τον έφερα μαζί μου.
-- Αδερφός της, είναι ο αδερφός της, τι ανόητη που είμαι τελικά
- Βλέπω ότι η κόρη μου είναι καλύτερα τώρα. Μπορούμε να συνεχίσουμε. .
- Ναι μπαμπά μην ανησυχείς, συνέχισε. Ακούω εγώ.
- Ωραία, συνεχίζουμε λοιπόν. Τι επαγγέλεστε νέε μου; Ρώτησε το Μάνο.
- Είμαι γιατρός στο ΟΚΑΝΑ. Βοηθάω άτομα να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά.
- Εκτελείτε κοινωνικό έργο. Ωραία δουλειά. Παίρνετε τους νέους από την ανυπαρξία, μια επίγεια κόλαση και τους οδηγείτε στην ζωή που είναι ο μόνος επίγειος παράδεισος. Και μόνο που ζεις είναι όμορφο, πιο όμορφο είναι όταν ζεις ευτυχισμένος. Για να το πετύχεις αυτό χρειάζεται αγώνας. Όποιος είναι δυνατός γνωρίζει τον δρόμο της επιστροφής. Οι υπόλοιποι τρώγονται και καταβροχθίζονται από τα ίδια τους τα πάθη.
- Δεν το πετυχαίνω πάντα, αλλά ναι, είναι όπως τα λέτε. Τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται.
- Χαίρομαι γι’ αυτό που κάνετε. Ας συνεχίσουμε λοιπόν.
Όταν τελείωσαν την συζήτηση ο Ανδρέας είχε βγει έξω, αλλά ο Μάνος δεν είχε προλάβει ακόμα να φύγει και άκουσε κάποια συνομιλία άθελά του.
Ο πατέρας είχε ρωτήσει την κόρη του.
- Πώς σου φάνηκε, διαπραγματεύτηκα καλά την υπόθεση;
- Ναι, είσαι άξιος μπαμπά, γι’ αυτό βρίσκεσαι σε τέτοιο πόστο.
- Εσύ θα έκανες κάτι διαφορετικό από μένα;
- Θα έδινα ραντεβού στον Ανδρέα. Ωραίος άνδρας δεν είναι μπαμπά;
Έμεινε στήλη άλατος ο πατέρας. Δεν περίμενε τέτοια απάντηση από την κόρη του.
Ο Μάνος άκουσε τα πάντα και τα είπε στον Ανδρέα.
- Ώστε της αρέσω λοιπόν;
- Έτσι κατάλαβα. Κάνε το πρώτο βήμα. Τώρα που θα συνεργαστείτε θα έχεις τον καιρό να μπαίνεις και να βγαίνεις από το εργοστάσιο. Έτσι το ειδύλλιο θα έχει προοπτικές να εξελιχθεί. Ο πατέρας της σε εκτιμάει. Θα φας καλά! Τυχεράκια!
- Πάψε να λες τέτοια. Εμένα με ενδιαφέρει αυτό που είναι κι όχι αυτό που έχει. Μην το ξαναπείς, θα σου κόψω την καλημέρα κι ας είσαι γαμπρός μου. Μακάρι, να γίνει κάτι μεταξύ μας, γιατί μου αρέσει πολύ. Έτυχε να είναι πλούσια, αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει.
- Μην είσαι κοροΐδο! Το χρήμα είναι πειρασμός. Εντάξει ωραία γυναίκα είναι, αλλά το χρήμα είναι κινητήριος μοχλός.
- Απορώ έτσι που σκέφτεσαι, πως δεν πήρες καμιά πλούσια.
- Με έφαγε ο έρωτας, αλλά δεν μου πήγε άσχημα. Την λατρεύω την αδερφή σου
- Ωραία, το ίδιο νιώθω κι εγώ για τη Μαρκέλλα.
- Πώς θα την πλησιάσεις. Είπε η αδερφή του .
- Θέλω να της μιλήσεις εσύ που είσαι αδερφή μου.
- Εγώ;
- Ναι, να γίνετε φίλες και κάποια στιγμή να της πεις ότι θέλω να είμαι μαζί της. Δεν τα καταφέρνω σ’ αυτά. Πολλές φορές είχα σχέση, αλλά αυτή είναι το κάτι άλλο. Παθαίνω γλωσσοδέτη όταν την βλέπω. Έχω ένα κόμπο στο λαιμό. Τρέμουν τα χέρια μου, τα πόδια μου. Τι μου συμβαίνει;
- Πολύ απλά ερωτεύτηκες. Καλή κοπέλα είναι, θα σου κάνω το χατίρι.
- Αυτά φίλε μου είναι τα προκαταρκτικά. Μετά ανοίγουν όλα και απλώνεσαι. Είπε ο Μάνος.
Πραγματικά, πέρασε λίγος καιρός και η φιλία μεταξύ της Πολυξένης και της Μαρκέλλας άνθισε. Κάθε μέρα την πίεζε ο Ανδρέας να μιλήσει, αλλά αυτή του έλεγε δεν είναι καιρός ακόμα.
Στο μεταξύ τη θέση του Ισίδωρου στο βιβλίο πήρε ο Ανδρέας. Επιτέλους, ο ανώνυμος ήρωας βρήκε όνομα. Μάλιστα πρόσθεσαν την Πολυξένη και το Μάνο μέσα σ’ αυτό, ενώ αρχικά δεν ήθελαν να το κάνουν, τελικά το έκαναν. Είχε δει κι εκείνος εκείνο το βράδυ σε ενός φίλου του το σπίτι το ντοκιμαντέρ που είχε συνδρομητική, κι έτσι μίλησαν γι’ αυτό. Βοηθούσε πολύ αυτή η κίνηση να γραφτεί ευκολότερα το βιβλίο.
Κόντευε το Πάσχα και επιτέλους η Πολυξένη έκανε την κίνηση που λαχταρούσε ο αδερφός της. Μίλησε στην Μαρκέλλα και εκείνη της είπε ότι τα αισθήματα του αδερφού της είναι αμοιβαία από την πρώτη κιόλας μέρα. Δεν της έλεγε τόσο καιρό τίποτα, γιατί περίμενε από εκείνον να κάνει το πρώτο βήμα.
Βρέθηκαν σαν ζευγάρι και της έφερε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και της το φόρεσε στα μαλλιά. Επιτέλους, έπαψε να είναι μόνη. Επιτέλους, εκείνος είναι κοντά της όσο ποτέ άλλοτε. Η άχρωμη ζωή της πήρε χρώμα και για πρώτη φορά αντίκρισε το φως του ήλιου κατάματα και φώναζε καθημερινά με όλη τη δύναμη της ψυχής της, πόσο ευτυχισμένη είναι κοντά του.
Η κάθε στιγμή της ήταν ένα όνειρο. Ήταν καλός, στοργικός, τρυφερός. Ποτέ δεν της είπε πικρό λόγο, κι όταν ήθελε να μείνει μόνος της το έλεγε χαριτωμένα. Μάλιστα συνέβαλε κι αυτός αρκετά στο βιβλίο, βάζοντας τη δικιά του πινελιά, και μετά το Πάσχα ολοκληρώθηκε πια.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 59: Έγκριση του βιβλίου και έκδοση αυτού
Το πήγαν σε μια εκδοτική εταιρεία που ειδικεύεται σε θέματα που αφορούν το μεταφυσικό. Ο εκδότης ήταν ευγενέστατος αλλά κατάλαβε ότι όλοι είχαν αγωνία αν θα πάει καλά το βιβλίο τους. Ο εκδότης είπε ότι αν είναι ευχάριστο, σωστά ορθογραφημένο με σωστή σύνταξη θα εγκριθεί. Τους ενδιαφέρει η ποιότητα ενός έργου και ποτέ δεν υπήρξε περίπτωση να απορρίψουν κάποιο έργο που αξίζει, αυτό συμβαίνει τουλάχιστον στο δικό τους εκδοτικό οίκο. Δηλαδή αν πουν όχι, είναι όχι. Είναι κάτι που πραγματικά δεν αξίζει. Το ναι τους είναι η εγγύηση ότι θα έχει επιτυχία.
Μετά από 10 μέρες έλαβαν ένα τηλεφώνημα από τον εκδότη τους και τους ενημέρωσε ότι το βιβλίο τους επιτέλους θα εκδοθεί, αλλά τους προσγείωσε να μην περιμένουν άμεσα αποτελέσματα. Ίσως το αγοραστικό κοινό να αργήσει να πάρει μπροστά και να είναι στην αρχή απογοητευτικά τα αποτελέσματα, μέχρι κάποιος να το μάθει και να κάνει την αρχή. Αυτό είναι γνωστό και δεδομένο για ό,τι καινούριο βγαίνει και δυστυχώς αυτό τους απογοητεύει στην αρχή μέχρι κάποτε να γίνουν γνωστοί και να αρέσει το έργο τους.
Κεφάλαιο 60: Μοναδικός ξένος αγοραστής του βιβλίου ο Μάρκος
Πραγματικά από την στιγμή που εκδόθηκε πέρα από τους συγγενείς και τους φίλους δεν το έχει αγοράσει κανείς ξένος και αυτό τους προβλημάτισε ότι δεν αρέσει. Αυτή η αγωνία δεν κράτησε πολύ. Τη γκίνια έσπασε ένας ροδίτης, που επιτέλους τον Αύγουστο αντιλήφθηκε αυτό το βιβλίο το τίμησε, το αγόρασε, το διάβασε και το κράτησε στη βιβλιοθήκη του. Έμοιαζε η ιστορία με τη δική του και μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν τα δικά τους ονόματα, η δική τους περιοχή. Ήθελε να μάθει ποιοι ήταν και πώς ήξεραν τόσα πολλά για τη ζωή του. Έστω κι αν το έργο ήταν μεταφυσικό, κάπου γινόταν αληθινό. Τα συμπεράσματα ήταν πραγματικά προσαρμοσμένα πάνω του. Φαινόταν ότι αφορούσε εκείνον. Ήθελε λοιπόν να τα μάθει όλα και ζήτησε από τον εκδοτικό οίκο να κάνουν αυτό το ταξίδι και οι 12 συγγραφείς και να λυθεί επιτέλους ο μυστήριος γρίφος που τον ταλανίζει. Μέσα απ’ αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να βρει τρόπο να ζήσει επιτέλους τον έρωτά του και οι μόνοι που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν σ’ αυτό ήταν αυτοί οι άγνωστοι φίλοι του. Αφού τον ήξεραν τόσο καλά, σίγουρα θα μπορούσαν να του βρουν την λύση που ζητάει να ενωθεί επιτέλους με την Ελένη, έτσι την φώναζε, αλλά το Έλβα του άρεσε και δεν μπόρεσε να βρει το συλλογισμό. Πώς βγαίνει αυτό το όνομα;
Μετά τον Μάρκο το βιβλίο πουλήθηκε και σε άλλους. Όμως δεν ήταν ικανοποιημένοι από την πώλησή τους, που αναγκάστηκαν να το διαφημίσουν για ακόμη μια φορά. Είναι ρίσκο μια τέτοια δουλειά, κάνεις τόσα όνειρα και μετά απογοητεύεσαι που δεν έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Θα προσπαθούσαν να αγωνιστούν γι’ αυτό. Έκαναν όνειρα να μοιράζουν αυτόγραφα, να είναι καθισμένοι σε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο και ο κόσμος να αγοράζει το βιβλίο τους. Πραγματικά, ήθελαν να ήξεραν τον λόγο που δεν το αγοράζουν. Το θέμα φταίει, δεν τους ενδιαφέρει μια μεταφυσική υπόθεση. Αλήθεια, τι θα άρεσε στον κόσμο; Μήπως ήταν πολύ φανταστικό και κουράζει. Αλήθεια, θα ήθελαν να ήξεραν τι δεν αρέσει. Όμως ο εκδότης το ενέκρινε. Μήπως θα έπρεπε να περιμένουν;
Την άλλη μέρα ο εκδότης τους είπε να πάνε όλοι μαζί στη Ρόδο. Ο πελάτης τους θέλει να τους γνωρίσει αυτοπροσώπως και πληρώνει εκείνος όλα τα έξοδα. Ακόμα και της διαμονής. Δέχτηκαν την πρόταση και όλοι μαζί αποφάσισαν να πάνε στη Ρόδο. Διακοπές δωρεάν θα είχαν, όλα θα πάνε καλά.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 61: Η συνάντηση με τον Μάρκο στη Ρόδο το καλοκαίρι
Πήγαν στον Πειραιά για να πάρουν το πλοίο, διότι ήταν πολλοί και ήταν οικονομικά ασύμφορο να κόψει 12 αεροπορικά εισιτήρια. Όμως με το πλοίο τα κατάφερε και έκαναν 14 ώρες ταξίδι. Δεν τους έδωσε καμπίνες και κοιμήθηκαν στις ξαπλώστρες. Ταξίδεψαν λοιπόν στις οικονομικές θέσεις.
Υπήρχε σχεδόν σε κάθε θέση μια μικρή τηλεόραση και χάζευαν για να περάσει η ώρα. Κάθε φορά που έπιαναν κάποιο λιμάνι έβγαιναν έξω και έβλεπαν τα φωτάκια του, αλλά όταν έφτασαν στην Κω, όλοι κοιμήθηκαν. Ήταν χαράματα. Όταν έφτασαν στη Ρόδο και ξύπνησαν, κάποιοι τους αναγνώρισαν ότι ήταν αυτοί που καταζητούνταν και εξήγησαν ότι έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους και τώρα ταξιδεύουν εις γνώση των δικών τους. Αυτό έγινε πια όταν έφτασαν στη Ρόδο
Κεφάλαιο 62: Η Πραγματική βοήθεια ήταν εντελώς διαφορετική και γήινη
Στο μέρος που αράζει το πλοίο τους περίμενε ο Μάρκος. Εκείνοι όταν τον είδαν, πήγαν προς το μέρος του.
- Αυτόν κάπου τον ξέρω, αλλά πού;
- Μήπως είναι ο Μάρκος;
- Ναι, αυτός θα πρέπει να είναι.
- Σαν να τον έχω ξαναδεί. Η φυσιογνωμία του δεν μου είναι άγνωστη.
- Πω! Πω! Το ίδιο θα έλεγα κι εγώ.
- Σίγουρα κι αυτός θα μας γνωρίσει. Στην προηγούμενη ζωή ίσως να ήμασταν μαζί.
- Όλα αυτά περί μετεμψύχωσης είναι βουδιστικές θεωρίες. Ένα απλό déjà vu είναι.
Ο Μάρκος τους είδε όλους μαζί και ταράχτηκε. Έμοιαζε σαν να τους ήξερε. Δεν χρειαζόταν λοιπόν να ρωτήσει πού γνωρίζουν την ιστορία του Ίσως κάποτε τους είδε και τους μίλησε. Αυτό θα είναι. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, αφού οι φυσιογνωμίες τους είναι γνωστές.
Αφού συστήθηκαν ο Μάρκος τους πήρε μια βόλτα στην παλιά πόλη και περπατούσαν μέσα στα σοκάκια αυτής. Έκαναν όλη τη διαδρομή και στο δρόμο συζητούσαν το πόνο του. Ξεκίνησαν από την πύλη της Αγίας Αικατερίνης μέχρι την πλατεία Σύμης και από το πλωτό εστιατόριο μέχρι το ενυδρείο και όλο συζητούσαν για την μητέρα του και την Ελένη. Του άρεσε ο συλλογισμός τους και αποφάσισε την Ελένη να την φωνάζει Έλβα. Ναι, ήταν και τα δύο δικά της ονόματα και μπορούσε να τα τιμήσει μ’ αυτόν τον τρόπο.
- Δεν ξέρω τι να κάνω παιδιά. Έχω δοκιμάσει τα πάντα.
- Αν διάβαζε το βιβλίο ίσως να καταλάβαινε τι κάνει.
- Ακούστε θα πάμε στο σπίτι της και θα ρίξουμε το βιβλίο στο χαλί της. Θα γράψουμε πάνω ένας άγνωστος θαυμαστής και θα βάλουμε και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
Εκείνη θα το πάρει στα χέρια…
- Και θα το πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων.
- Μην είσαι τόσο απαισιόδοξος. Αυτό το βιβλίο δεν γράφτηκε τυχαία.
Ας δοκιμάσουμε βρε αδερφέ. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Ίσως σαν αναγνώστης δει τι λάθη κάνει.
- Έχει δίκιο ο Στάθης.
- Δηλαδή μου προτείνετε να διαβάσει το βιβλίο και μόνη της θα αποφασίσει τι θα κάνει.
- Ναι.
- Δεν είναι άσχημη σαν ιδέα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα πάει χαμένος ο κόπος σας γιατί την ξέρω καλά. Όμως το γεγονός ότι πετύχατε το μέρος που βρίσκεται νομίζω ότι θα είναι ευχάριστο το αποτέλεσμα.
- Τον καημένο! Τον λυπάμαι.
- Ελάτε έχουμε δουλειά. Πάμε στην Ελεούσα να βρούμε αυτό το σπίτι. Ίσως η κίνηση που κάνουμε να είναι η σωτήρια λύση για το ζευγάρι.
Πραγματικά έφτασαν σ’ αυτό το σπίτι. Απορούσαν πώς έγραψαν ένα τέτοιο βιβλίο χωρίς να έχουν έρθει ποτέ στη Ρόδο. Μπήκαν μέσα στην αυλή, σε εμφανές μέρος και έριξαν το βιβλίο. Την είδαν να έρχεται από μακριά και έτρεξαν στο αυτοκίνητο.
Εκείνη έπιασε το βιβλίο στα χέρια της και το διάβασε. Τα δάκρυά της άρχισαν να τρέχουν σαν ποτάμι και ήταν αδύνατον να τα σταματήσει. Άρχισε να πίνει. Για πρώτη φορά κατέβασε ένα ολόκληρο μπουκάλι κρασί και έβλεπε το δωμάτιο να γυρίζει. Έπεσε λιπόθυμη στο πάτωμα και εκεί έμεινε μέχρι το πρωί.
Όταν συνήρθε βγήκε έξω στο περιβόλι και έριξε νερό στο πρόσωπό της να συνέρθει από την οινοποσία. Διάβασε πολλές φορές το σημείο που η κακιά μάγισσα έκανε τόσο κακό στο παιδί της και κατάλαβε ότι αυτό το βιβλίο γράφτηκε για εκείνη.
- Πήρε τηλέφωνο το ντέντεκτιβ να σταματήσει την παρακολούθηση και η επόμενη κίνηση ήταν να πάει να προσευχηθεί και να ζητήσει από την Παναγιά να τη συγχωρήσει για το κακό που έχει κάνει. Έκλαιγε με πραγματικά δάκρυα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 63: Το ζευγάρι επιτέλους ενώθηκε στην πραγματικότητα
Κάθε Κυριακή η μητέρα του πήγαινε στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου και ο Μάρκος έστειλε κάποιον από τους φίλους του με το ταίρι του να μάθουν τι έγινε. Πήγαν λοιπόν και παρακολούθησαν την λειτουργία Την είδαν να κάθεται ζαρωμένη στο κάθισμά της και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Μόλις τελείωσε η λειτουργία η Νικολέτα την είδε να κλαίει με λυγμούς και να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια.
- Είστε καλά; Θέλετε να σας βοηθήσω; Θα γκρεμιστείτε από τις σκάλες. Ελάτε να σας πάρουμε σπίτι σας.
- Μην μπαίνετε στον κόπο. Δεν το αξίζω
- Μιλήστε μας, ίσως θα μπορούσαμε να σας βοηθήσουμε εμείς.
- Έχω κάνει κακό, μεγάλο κακό. Πώς να ζητήσω συγνώμη από το παιδί μου για να με συγχωρήσει κι ο Θεός.
- Πολύ απλά ζητήστε του συγνώμη.
- Θα με δεχτεί πίσω; Κάνε μου μια χάρη κούκλα μου να έχεις την ευχή μου. Πάρε αυτή την Ελένη τηλέφωνο και πες της να πάει να βρει το γιο μου. Εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.
- Εσείς πρέπει να το κάνετε. Έτσι θα νιώσετε καλύτερα. Πάμε μαζί σπίτι σας. Θα της δώσετε μεγάλη χαρά.
Πραγματικά, αυτό το τηλεφώνημα τους συγκλόνισε. Είδαν την μάνα με πόνο να παρακαλεί την Ελένη- Βασιλεία να πάει στο γιό της. Εκείνη βρισκόταν στον Άγιο Σουλά. Είχε πάει μια βόλτα με τους δικούς της να ξεσκάσει. Πραγματικά, αυτή η είδηση της έδωσε φτερά και επιτέλους έγινε το όνειρό της πραγματικότητα.
Έτρεξε να βρει το Μάρκο στο σπίτι του την ώρα που έπινε ένα φάρμακο. Εκείνη ανησύχησε που τον είδε να το πίνει.
- Τι είναι αυτό;
- Τον τελευταίο καιρό άρχισα να πίνω. Έβλαψα το συκώτι μου και ο γιατρός μου έγραψε αυτό το φάρμακο.
- Να σε πιστέψω;
- Σου είπα ποτέ ψέματα;
- Παρακαλώ το Θεό να είσαι καλά.
- Γιατί ήρθες εδώ. Θα μας πιάσει αυτός που έβαλε η μάνα μου να μας παρακολουθεί.
- Αγάπη μου ο εφιάλτης πέρασε. Μου τηλεφώνησε η μάνα σου. Με παρακάλεσε να πάω να σε βρω. Λέει ότι ένα βιβλίο που έλαβε την έκανε άλλο άνθρωπο.
- Να φανταστείς στο βιβλίο ένα βιβλίο με ξόρκια την κατέστρεψε.
- Ναι, ήταν αντίθετο.
- Μη φοβάσαι, είμαστε πια μαζί. Φίλα με.
- Ναι, χάρη στους φίλους μου. Είπε και την φιλούσε. Δεν σταματούσε να το κάνει.
Τελικά, πήγαν μια βόλτα στην Παλιά πόλη. Τους άρεσε ο τρόπος που γράφτηκε το βιβλίο, μόνο που τώρα ήταν νύχτα.
Η στιγμή που ο Μάρκος και η Ελένη- Βασιλεία βρέθηκαν δεν άργησε να ’ρθει. Εκείνος έτρεχε να την αγκαλιάσει και εκείνη έτρεχε σαν ελαφάκι σε όλους τους δρόμους της παλιάς πόλης. επειδή το ένιωθε και ήταν χαρούμενη γι’ αυτό. Εκείνη τελικά κατέληξε να ανεβαίνει τη σκάλα της πινακοθήκης και έπαιζαν το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στο μπαλκόνι αυτής. Με τίποτα δεν μπορούσε να την πιάσει.
.Ο Μάρκος τελικά κατάφερε να δαμάσει πια την αγριολαφίνα του και κατάφερε να της δώσει ένα φιλί. Τέρμα η κατάθλιψη, ζούσε ξανά, ήταν ευτυχισμένος. Ελεύθερος, δίπλα στη γυναίκα π’ αγαπά. Τους ζήτησε τηλεφωνικά, όλοι να έρθουν εδώ, να μοιραστούν την χαρά του, αλλά ένα νέο προβληματάκι δεν μπόρεσε να τους ικανοποιήσει.
Ο Ανδρέας πήρε στεναχωρημένος τηλέφωνο τον Μάρκο και τον ενημέρωσε ότι απομακρύνθηκαν και έφτασαν μέχρι τη Λίνδο. Στην πραγματικότητα έμειναν από βενζίνη. Το γέλιο που έπεσε δεν περιγράφεται. Τους είπαν να μείνουν εκεί και σε λίγο θα έρθουν να τον πάρουν . Σε 50 λεπτά περίπου είχαν φτάσει όλοι.
Έβλεπαν απέναντι τη Λίνδο με τα σπιτάκια της και δεν χόρταιναν να βλέπουν την ομορφιά αυτή. Βέβαια ο Μάρκος και ο Ανδρέας, σαν Ροδίτες που ήταν την ήξεραν, αλλά για τους άλλους ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Λίγο πιο πέρα φαινόταν το λιμανάκι του Αποστόλου Παύλου. Ήταν το σημείο που μίλησε ο Απόστολος Παύλος στους Ροδίτες και τους δίδαξε το Χριστιανισμό. Μάλιστα υπάρχει εκεί ένας βράχος σε σχήμα κεφαλιού και εικάζεται ότι είναι ο ίδιος ο άγιος, ότι δηλαδή λάξευσαν στο βράχο το κεφάλι του αγίου προς τιμήν του. Άλλωστε, όλη η Λίνδος είναι ένας βράχος. Η λέξη Λίνδος σημαίνει βράχος, αλλά καθιερώθηκε να λέγεται έτσι το σημαντικότερο αξιοθέατο του νησιού. Παλιά ανέβαιναν πάνω με γαϊδούρια. Εκεί βρίσκεται η ακρόπολη.
Σε μια ανηφόρα λοιπόν σταμάτησε το αυτοκίνητο του Ανδρέα, όπως έγινε στο βιβλίο. Όλοι προσπάθησαν να το μετακινήσουν και παρατήρησαν ότι δεν έμεινε από βενζίνη μόνο αλλά τρύπησε και το λάστιχο. Αφού έφτιαξαν το λάστιχο, πήγαν στο πιο κοντινό βενζινάδικο και γεμίσανε μπιντόνια βενζίνη. Το γέμισαν σχεδόν και κατάφεραν να το θέσουν σε λειτουργία.
Τελικά εδώ νυχτώθηκαν στη Λίνδο και δεν πήγαν στην πραγματικότητα στο πλωτό εστιατόριο. Παρακολούθησαν την συναυλία που πραγματοποιήθηκε στην Λίνδο και παράλληλα έκαναν μπάνιο στο λιμανάκι του Αποστόλου Παύλου. Ναι, στην πραγματικότητα δεν έγιναν τα πράγματα όπως ακριβώς στο βιβλίο. Δεν πέρασαν άσχημα. Έπρεπε να ζήσουν κι αυτή την εμπειρία. Και την έζησαν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 64: Η πραγματική τελευταία τους νύχτα στη Ρόδο
Ναι, πραγματικά αυτή η νύχτα έμοιαζε με νυχτερινή cart postal. Πραγματικά, η ακρόπολη της Λίνδου φωταγωγούνταν και από τα μπαράκια ακούγονταν τραγούδια. Τελικά, φόρεσαν τα μαγιό τους και άρχισαν να κάνουν μπάνιο πριν αρχίσει η συναυλία. Ο κόσμος είχε μαζευτεί στην παραλία και περίμεναν τον δημοφιλή τραγουδιστή να αρχίσει την συναυλία. Τραγουδούσαν όλοι μαζί και στα αργά Slow τραγούδια άναβαν τους αναπτήρες και τα κινητά και το θέαμα ήταν μοναδικό όταν τραγουδούσαν όλοι μαζί. Το φεγγάρι ήταν πανσέληνος και χάρηκαν πολύ αυτή τη βραδιά. Ήταν τελικά τυχερό να μείνει από βενζίνη και λάστιχο ο Ανδρέας και ήρθαν εδώ. Τελικά δεν μπόρεσαν να πάνε στο πλωτό εστιατόριο και έκλεισαν τα τραπέζια. Δεν πειράζει, μια άλλη φορά.
Η ώρα κύλισε γρήγορα. Επόμενη κίνηση ήταν όταν έφυγαν όλοι να κοιμηθούν απόψε κάτω από τον έναστρο ουρανό. Ήταν ζεστά και αν το πρωί είχε ψύχρα θα έπιαναν την κουβερτούλα και θα κοιμόντουσαν αγκαλιά. Είχαν βρει πια τον τρόπο να είναι ζεστά ή κρύα. Καλύτερο κλιματιστικό από την αγκαλιά του αγαπημένου σου, δεν υπάρχει. Αυτό ήταν ένα κοινό συμπέρασμα, φτάνει να είναι αληθινή η αγάπη του.
Τελικά έκαναν βραδινό μπάνιο, έκαναν μπάρμπεκιου στην παραλία και ο Μάρκος έφερε την κιθάρα του από το αυτοκίνητο και συνέχισαν το γλέντι. . Πραγματικά το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι ήταν θέαμα μοναδικό και ο φλοίσβος των κυμάτων ένα τραγούδι μεθυστικό. Έτσι κύλησε όλη η υπόλοιπη βραδιά, μέχρι που τους πήρε ο ύπνος και έβλεπαν γλυκά όνειρα ο ένας κλεισμένος στην αγκαλιά του άλλου.
Κεφάλαιο 65: Η Πραγματική συμφιλίωση μάνας γιου και νύφης.
Το πρωί δεν άργησε να έρθει. Πήγαν σε ένα ταχυφαγείο και αγόρασαν τυρόπιτες και γάλα για να πάρουν το πρωινό τους
Μέσα στο τζιπ έτρωγαν και είχαν χαρεί γι’ αυτό. Το μεσημέρι θα έτρωγαν σε ένα εστιατόριο στ’ Απόλλωνα. Ευελπιστούσε να ήταν μαζί και η μητέρα του, όπως έγινε στο βιβλίο. . Πάντα ήθελε να την αγκαλιάσει και να της συγχωρήσει τα πάντα. Μάνα του ήταν άλλωστε, και η μάνα έχει πάντα δίκιο, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι μάνα και είναι υπεύθυνη για όσα κάνει.
- Λοιπόν φεύγουμε;
- Τι το λέμε και δεν το κάνουμε. Πού πάμε;
- Στην Ελεούσα, στο σπίτι της μητέρας μου. Θα πάρουμε το δρόμο της Εθνικής οδού Ρόδου – Λίνδου για να φτάσουμε γρηγορότερα.
- Εσύ ξέρεις.
- Βάλατε βενζίνη μην έχουμε τα ίδια προβλήματα;
- Ναι, το βράδυ φοβηθήκαμε από τον Ανδρέα και τα γεμίσαμε όλοι.
- Άλλωστε από τη Λίνδο είναι μικρή η διαδρομή.
- Λαμπρά! Έτοιμοι για Ελεούσα λοιπόν. Το μεσημέρι τρώμε στ’ Απόλλωνα Μετά το φαγητό η μητέρα μου θα σας δώσει χρήματα να πάτε στον Πειραιά
- Ας πάμε φαγωμένοι. Καλά το σκέφτηκες.
- Εσένα ο νους σου όλο στο φαί είναι.
- Για να πάμε στον Πειραιά θα πρέπει να συμφιλιωθείτε πρώτα.
Δεν είπαν τίποτα άλλο. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και πήγαν στην Ελεούσα. Δεν την βρήκαν όμως στο σπίτι. Έλειπε. Κάθισαν να την περιμένουν, γιατί τους είπε μια γειτόνισσα ότι πήγε στο μαγαζί. Σε δύο λεπτά θα ήταν εκεί.
Όταν τον είδε από μακριά να της χαμογελά ένιωσε μεγάλη συγκίνηση. Είδε την Έλβα πια στην αγκαλιά του ευτυχισμένη
- Εσείς μου φέρατε το βιβλίο;
- Ναι, εμείς, για το καλό σας.
- Μαμά, δέξου την Έλβα, είναι καλό κορίτσι. Θα σου κάνει και εγγονάκια Εμένα μ’ έστειλες στην ανυπαρξία, έτσι ένιωθα χωρίς αυτή βυθισμένο στην κατάθλιψη και στον πόνο. Αφού μ’ αυτόν τον τρόπο ήμουν χαμένος τότε γιατί εμπόδιζες την Έλβα να είναι μαζί μου αφού πάλι χαμένος θα είμαι;
- Συγχώρησε με κορίτσι μου, συγχώρησε με παλικάρι μου. Σας έκανα μεγάλο κακό. Όμως τώρα πια τέρμα οι ανοησίες. Είπε κι αγκαλιάστηκαν
- Θέλω να μου κάνεις μια χάρη μαμά. Θέλω να βγάλεις 12 εισιτήρια για όλα αυτά τα παιδιά να πάνε με πλοίο στον Πειραιά, το βιβλίο τους στάθηκε η αφορμή να ενωθούμε σαν οικογένεια. Νομίζω το αξίζουν.
- Και με το παραπάνω. Γιατί όμως να πάνε με πλοίο; Με αεροπλάνο να πάνε σε 45 λεπτά σπίτι τους. Λοιπόν θα κλείσω 12 αεροπορικά εισιτήρια Θα το κάνω με όλη μου την καρδιά. Είπε και αγκάλιασε με τα δυο της χέρια από τη μία πλευρά τη νύφη της και από την άλλη το γιο της.
- Θα πάμε πρώτα σε μια ταβέρνα να φάμε. Είπε ο Μάρκος. Έχω κλείσει τραπέζι.
- Και τόσο φαί που έκανα τι θα το κάνω; Έχεις δίκιο, είστε 14 άτομα και μαζί με μένα 15. Δεν φτάνει για όλους. Πάμε λοιπόν.
Η μητέρα του Μάρκου έκλεισε τηλεφωνικά θέσεις και έκανε τις κρατήσεις. Λοιπόν υπάρχουν 15 θέσεις ελεύθερες, έκλεισα τις 12. Πάμε γρήγορα μετά το φαγητό να πάρουμε τα εισιτήρια. Το αεροπλάνο φεύγει στις 9 το βράδυ. Εσείς πρέπει να πάτε μια ώρα πριν για το Check in . και μη ξεχάσεις Μάρκο να δώσεις στο Rent a Car τα αυτοκίνητα. Καλό ταξίδι παιδιά και ευχαριστούμε.
- Να' στε καλά.
Ο Μάρκος είδε τη ζωή του να κυλάει σχεδόν βάσει του βιβλίου αυτού. Δεν ήξερε τι να πει. Πού ήξεραν τόσοι λεπτομέρειες; Δεν μπορούσε να πει. Αυτή ήταν μια μεταφυσική εμπειρία που δεν θα την ξεχνούσε ποτέ, όσο ζει. Ήταν ένα όνειρο, μια φανταστική ιστορία, μια προφητεία, δεν ήξερε να πει. Τελικά ήταν το βιβλίο της ζωής του.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κεφάλαιο 66: Επιστροφή στην πατρίδα τους
Πήγαν σε μία ταβέρνα και είχε πολυκοσμία. Ευτυχώς τακτοποιήθηκαν. Το γεύμα ήταν κατσικάκι με ρεβίθια. Αυτή τη σπεσιαλιτέ είχε αυτό το κατάστημα. Φάγανε ντόπια κρέατα, λουκάνικα, πατάτες, χόρτα. Μάλιστα η Μαρκέλλα ευχαριστήθηκε τόσο πολύ που είπε:
- Ωραία συνταγή θα πω στη μαμά να μου τη φτιάχνει.
- Ωραία, αλλά παχυντική.
- Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ.
- Κι εμάς το ίδιο.
Αυτό το κατάστημα ήταν πολύ μεγάλο, αλλά αυτοί κάθισαν έξω γιατί ήταν καλοκαίρι. Έτσι δεν μπήκαμε μέσα για να σας χαρακτηρίσω την ταβέρνα αυτή. Ήταν μια χωριάτικη ταβέρνα που διέθετε ξυλόφουρνο. Έγλυψαν τα πιάτα που λέει ο λόγος. Επέστρεψαν τις φωτογραφίες στο Μάρκο και δεν κράτησαν τίποτα για τον εαυτό τους. Μάλιστα ήπιαν και Ροδίτικο επώνυμο κρασί.
Μετά το γεύμα ο Μάρκος τους είπε:
- Τι κάνουμε τώρα παιδάκια;
- Εσύ θα μας πεις.
- Τι λαχταράτε;
- Τώρα που το λες ένα γλυκό θα το ήθελα. Είπε ο Σωτήρης και σκάσανε όλοι στα γέλια.
- Δεν εννοούσα αυτό. Κάθε ροδίτικη ταβέρνα, μόνο στη Ρόδο συμβαίνει αυτό, μετά από κάθε γεύμα φέρνει γλυκό στους πελάτες της, χωρίς να το παραγγείλουν. Κάτι σαν δώρο. Το έχουν καθιερωμένο όλες ανεξαιρέτως.
- Τι γλυκό θα μας φέρεις μπάρμπα;
- Ένα ραβανί λαχταριστό φίλε μου. Είπε ο ταβερνιάρης.
- Αδημονώ να το δοκιμάσω είπε ο Σωτήρης κι έτρεχαν τα σάλια του. Γέλασαν όλοι.
- Μετά το γλυκό που θα πάμε; Είπε ο Μάρκος γεμάτος απορία;
- Στο Παραδείσι, στο αεροδρόμιο είπε ο Βασίλης και ο Μάρκος σταυροκοπήθηκε που επιτέλους όλοι πήραν μπροστά.
Πραγματικά, στις 11 το βράδυ έφτασαν στα σπίτια τους. Είδαν ότι το διάστημα που έλειπαν το βιβλίο τους πήγε πολύ καλά, έκανε τρελές πωλήσεις αυτές τις 2 μέρες που έλειψαν στη Ρόδο.
Κεφάλαιο 67: Επίλογος
Πραγματικά εδώ τελειώνει το βιβλίο και αρχίζει η δική τους ζωή. Μια ζωή που δεν έχει τίποτα το εξαιρετικό από τους άλλους ανθρώπους. Μια ζωή γεμάτη χαρές και λύπες όπως των άλλων ανθρώπων. Ποτέ δεν έμαθαν τι ήταν αυτό που έζησαν αυτές τις δύο εβδομάδες. Ό,τι κι αν ήταν έγινε για καλό, και τα καλά είναι πάντα καλοδεχούμενα. Η ζωή τους πήρε χρώμα. Επιτέλους αναγνωρίστηκε το ταλέντο τους, βοήθησαν ένα ζευγάρι πικραμένο να πορευτούν μαζί στη ζωή και έφτιαξαν κι αυτοί τη ζωή τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πραγματοποιώντας όλα τους τα όνειρα.
ΤΕΛΟΣ
Vasilis1818
22-03-12, 19:57
Μιας και το θεμα για την κριτικη το κλειδωσανε... Θα πω εδω την γνωμη μου.
Εχεις γραψει μερικες ιστοριες και τις εχω διαβασει ολες. Γραφεις πολυ ωραια και χαιρομαι αυτα που διαβαζω απο εσενα. Ευχομαι και ελπιζω να συνεχιζεις να μας χαριζεις τις ιστοριες σου για να τις διαβαζουμε εμεις που μας αρεσουν. Ειμαι εδω για να σε στηριζω σε οτι κανεις. Να σαι καλα και συνεχισε;)
Δεν θα μιλησω για τις κριτικες που δεχτηκες γιατι δεν αξιζει να ασχοληθει κανεις καν:)
Ευχαριστώ Βασιλάκη για τα καλά σου λόγια. Θα στέλνω στη Fantasy Gate από εδώ και πέρα τις ιστορίες μου, Θα σε ενημερώνω πού βρίσκονται να τις διαβάζεις. Μπράβο! Η αδιαφορία είναι η καλύτερη τακτική. Αν την χρησιμοποιούσα δεν θα έπαιρνε η κουβέντα τέτοια τροπή.
evita_domingita
23-03-12, 12:29
θεωρω οτι για να κρινεις ενα μυθιστορημα πρεπει να εχεις διαβασει παααααρα πολλα!και επειδη δεν ειμαι ειδημονας δε θα πω για το αν μου αρεσει η οχι.εγω σα φωτογραφος δε θα ανεβαζα τη δουλεια μου σενα τετοιο forum,αλλα σενα αντιστοιχο που θα μου ελεγαν τη γνωμη τους επαγγελματιες.προφανως ομως εδω ολοι γνωριζουν τα παντα!ακομα και οταν δε σαρεσει κατι πρεπει να το πεις με ωραιο τροπο μονο και μονο για να σεβαστεις τη δουλεια του αλλου!ποσο μαλλον οταν ακομα ξεκιναει,δεν εχεις το δικαιωμα να κοβεις τα φτερα στον αλλο!fantasy το μονο που πρεπει να εμπεδωσεις εσυ ειναι πως δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι 'πελατες' σου.οταν το καταλαβεις δε θα σε πειραζουν τοσο τα αρνητικα σχολια.επισης κατι τελευταιο
Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία Αυτά είπε ο Ισοκράτης πριν από κάτι χιλιάδες χρόνια..
Αμφότεροι, έχετε καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει κριτική σε ένα έργο; ΄Η θεωρείτε ότι σε αυτο το φόρουμ πρέπει μόνο να χειροκροτούμε;
Ας είναι.....Καθείς εφ'ω ετάχθη
ΥΓ....Εβιτα, κανε ένα google search και θα ανακαλύψεις ότι η ρήση που αποδίδεις στον Ισοκρατη δεν είναι πραγματική, και αποτελεί παράφραση και διαστρέβλωση των λόγων του στον "Αεροπαγιτικο" του απο κάποιους Ελληναρες. ;)
fantasy το μονο που πρεπει να εμπεδωσεις εσυ ειναι πως δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι 'πελατες' σου.οταν το καταλαβεις δε θα σε πειραζουν τοσο τα αρνητικα σχολια.
Εβίτα μου ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δεν με πειράζουν τα αρνητικά σχόλια. Είναι αναμενόμενο να μην αρέσει σε όλους. Έχω όμως εξηγήσει πολλές φορές σε όλους σας ότι δεν με πείραξε η αρνητική κριτική, αλλιώς δεν θα είχα ανοίξει αυτό το νήμα, αλλά ο τρόπος που αυτή ειπώθηκε.
evita_domingita
23-03-12, 13:55
καθολου ελληναρας δεν ειμαι!!!!ισα ισα εχω γεννηθει στο εξωτερικο.επισης δε χρειαζομαι να ψαξω τιποτα στο google καθως το εχω διαβασει σε εγκυρο βιβλιο αγγλικου πανεπιστημιου!αντε καλη σας μερα γιατι εχουμε και ζωη εξω απο δω οχι σα μερικους μερικους!!!
Ειναι τοσο εγκυρο οσο το πρωτοτυπο κειμενο, αραγε;
Σε καθε περιπτωση η εν λογω ρηση του Ισοκρατη ειναι πλαστη, και εχει "αποκαθηλωθει" το ολο θεμα εδω και καιρο
Με τις υγειες σου......
Vasilis1818
23-03-12, 21:39
παιδια παιδια μαλλον τα μπερδεψετα λιγο!!!
Ξεφυγατε απο το θεμα!!!! :p
θεωρω οτι για να κρινεις ενα μυθιστορημα πρεπει να εχεις διαβασει παααααρα πολλα!και επειδη δεν ειμαι ειδημονας δε θα πω για το αν μου αρεσει η οχι.εγω σα φωτογραφος δε θα ανεβαζα τη δουλεια μου σενα τετοιο forum,αλλα σενα αντιστοιχο που θα μου ελεγαν τη γνωμη τους επαγγελματιες.προφανως ομως εδω ολοι γνωριζουν τα παντα!
Θα συμφωνήσω, αλλά θα κάνω μια μικρή επισήμανση: ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει άποψη λέγοντας "μου άρεσε επειδή μ' αρέσουν οι ιστορίες με ταξίδια στο χωροχρόνο" ή "δε μου άρεσε επειδή δεν είναι του στυλ μου" κλπ. Επίσης αυτό στο οποίο θα συμφωνήσω είναι ότι δομημένη κριτική μπορεί να εκφέρει κάποιος που έχει διαβάσει πολύ.. Εγώ που όχι μόνο έχω διαβάσει πάρα πολύ, αλλά κάνω και εργασίες αποδόμησης ενός έργου καθημερινά στη σχολή μου, πιστεύω ότι έχω ένα δικαίωμα παραπάνω να πω την άποψή μου..
ακομα και οταν δε σαρεσει κατι πρεπει να το πεις με ωραιο τροπο μονο και μονο για να σεβαστεις τη δουλεια του αλλου!ποσο μαλλον οταν ακομα ξεκιναει,δεν εχεις το δικαιωμα να κοβεις τα φτερα στον αλλο!
Εδώ κι αν θα συμφωνήσω!!! Το να θέτει κάποιος αυτό που με πολύ αγάπη έγραψε στα μάτια των άλλων, απαιτεί μια ευγένεια από τους αναγνώστες.. Δεν το ανάρτησε ο Ντοστογιέφσκι, αλλά μια ερασιτέχνης συγγραφέας στο ξεκίνημά της.. Γράφω κι εγώ από 12 χρονών(φυσικά αυτά που έγραφα τότε, τώρα που έχω εξασκηθεί, μου φαίνονται αστεία) και ξέρω πως είναι να περιμένεις την κριτική κάποιου.. Αλλά εγώ τουλάχιστον έχω την τύχη να μην έχω ακούσει αγενή κριτική(δε λέω αρνητική, λέω αγενή..το επισημαίνω αυτό).. Αντί, λοιπόν, να κάθεστε να της λέτε αγενέστατα ότι αυτά που γράφει είναι απαίσια, προσφέρετέ της μια δομημένη κριτική και πείτε της όμορφα σε ποια σημεία έχει κάνει λάθη, τι θα μπορούσε να διορθώσει κλπ.. Με την εξάσκηση όλα διορθώνονται..
Φίλη μου fantasy όντως έχεις κάνει κάποια λαθάκια στη δομή και την έκφραση, για τα οποία θα σου μιλήσω εμπεριστατωμένα μέσω πμ(δε θέλω να γίνουν οι επισημάνσεις μου αφορμή για να αρχίσει νέος γύρος ξεκατινιάσματος), αλλά το σημαντικό είναι ότι η ενδιαφέρουσα πλοκή σε κάνει να τα παραβλέπεις και να συνεχίσεις να διαβάζεις.. Έχεις πολλή φαντασία και πιστεύω ότι έχεις ένα ανεκμετάλλευτο ταλέντο που δεν έχεις ανακαλύψει ακόμη.. Επίσης έχεις κάνει κάποια πράγματα που συνήθως οι νέοι συγγραφείς αγνοούν, όπως η καλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων(δεν έγραψες απλά 10 ονόματα και αυτό ήταν, αλλά μπήκες στο "πετσί" του κάθε ρόλου, τους ένιωσες).. Συνέχισε την προσπάθεια και μην πτοείσαι από τα σχόλια κάποιων..
Θα σου προτείνω κι εγώ κάποια πράματα για να σε βοηθήσουν..
Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία Αυτά είπε ο Ισοκράτης πριν από κάτι χιλιάδες χρόνια..
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί αυτό θεωρείται κάτι που καταχράστηκαν οι νεοέλληνες(ελληναράδες) και όχι του Ισοκράτη.. Εγώ το έχω διαβάσει έτσι, αυτούσιο, με την υπογραφή του ρήτορα.. Αλλά ακόμη κι αν δεν είναι έτσι, γιατί να θεωρείται δημιούργημα του "ελληναρα" ???
Τι το απαράδεκτο έχει το απόφθεγμα ώστε να το εκλαμβάνουμε έτσι??? Σε ποιο σημείο κάνει λάθος??? Είναι η αυθάδεια δικαίωμα ή η αναίδεια ισότητα???
Θεωρείτε σωστό το κάνεις κάποιος τον άλλο σκουπίδι, να ταπεινώνει το δημιούργημά του που με τόσο μεράκι έφτιαξε??? Όπως είπα και πριν δεν ρητορεύω κατά της αρνητικής κριτικής(φυσικό είναι να μην επικροτεί κάτι όλος ο κόσμος), αλλά η αγένεια είναι κάτι που μπορεί να με κάνει να βγω απ' τα ρούχα μου.. Αυτό το "παραγνωριστήκαμε" μου τη δίνει απίστευτα.. Αν κάποιος με γνωρίσει, θα δει ότι είμαι κι εγώ ειλικρινής σε βαθμό αγένειας.. Ότι μιλώ σκληρά και έξω απ' τα δόντια.. Αλλά έχω το τακτ να το κάνω μόνο σε άτομα που γνωρίζω, σε άτομα που υπάρχει μια αλληλοεκτίμηση συνήθως.. Το να μιλήσω σκληρά σε κάποιον που δεν ξέρω είναι κάτι που το αποφεύγω όσο μπορώ, γιατί είναι κάτι που δε θα 'θελα να μου κάνουν.. Και το ότι κάθισα και έγραψα τόσα προς υπεράσπιση ενός ατόμου που δε γνωρίζω δεν το κάνω συχνά.. Είναι η δεύτερη φορά που το κάνω σε αυτό το φόρουμ και -αν και άλλαξαν τα πρόσωπα- ο λόγος είναι πάλι ο ίδιος.. Αλλά επειδή ακριβώς δε γνωρίζω το άτομο πίσω απ' το αγενές σχόλιο, παρά μόνο το σχόλιο, φροντίζω να παραμείνω στα όρια της ευπρέπειας.. Κι αν παραφέρθηκα συγχωρήστε με..
θεωρω οτι για να κρινεις ενα μυθιστορημα πρεπει να εχεις διαβασει παααααρα πολλα!και επειδη δεν ειμαι ειδημονας δε θα πω για το αν μου αρεσει η οχι.εγω σα φωτογραφος δε θα ανεβαζα τη δουλεια μου σενα τετοιο forum,αλλα σενα αντιστοιχο που θα μου ελεγαν τη γνωμη τους επαγγελματιες.προφανως ομως εδω ολοι γνωριζουν τα παντα!
Θα συμφωνήσω, αλλά θα κάνω μια μικρή επισήμανση: ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει άποψη λέγοντας "μου άρεσε επειδή μ' αρέσουν οι ιστορίες με ταξίδια στο χωροχρόνο" ή "δε μου άρεσε επειδή δεν είναι του στυλ μου" κλπ. Επίσης αυτό στο οποίο θα συμφωνήσω είναι ότι δομημένη κριτική μπορεί να εκφέρει κάποιος που έχει διαβάσει πολύ.. Εγώ που όχι μόνο έχω διαβάσει πάρα πολύ, αλλά κάνω και εργασίες αποδόμησης ενός έργου καθημερινά στη σχολή μου, πιστεύω ότι έχω ένα δικαίωμα παραπάνω να πω την άποψή μου..
ακομα και οταν δε σαρεσει κατι πρεπει να το πεις με ωραιο τροπο μονο και μονο για να σεβαστεις τη δουλεια του αλλου!ποσο μαλλον οταν ακομα ξεκιναει,δεν εχεις το δικαιωμα να κοβεις τα φτερα στον αλλο!
Εδώ κι αν θα συμφωνήσω!!! Το να θέτει κάποιος αυτό που με πολύ αγάπη έγραψε στα μάτια των άλλων, απαιτεί μια ευγένεια από τους αναγνώστες.. Δεν το ανάρτησε ο Ντοστογιέφσκι, αλλά μια ερασιτέχνης συγγραφέας στο ξεκίνημά της.. Γράφω κι εγώ από 12 χρονών(φυσικά αυτά που έγραφα τότε, τώρα που έχω εξασκηθεί, μου φαίνονται αστεία) και ξέρω πως είναι να περιμένεις την κριτική κάποιου.. Αλλά εγώ τουλάχιστον έχω την τύχη να μην έχω ακούσει αγενή κριτική(δε λέω αρνητική, λέω αγενή..το επισημαίνω αυτό).. Αντί, λοιπόν, να κάθεστε να της λέτε αγενέστατα ότι αυτά που γράφει είναι απαίσια, προσφέρετέ της μια δομημένη κριτική και πείτε της όμορφα σε ποια σημεία έχει κάνει λάθη, τι θα μπορούσε να διορθώσει κλπ.. Με την εξάσκηση όλα διορθώνονται..
Φίλη μου fantasy όντως έχεις κάνει κάποια λαθάκια στη δομή και την έκφραση, για τα οποία θα σου μιλήσω εμπεριστατωμένα μέσω πμ(δε θέλω να γίνουν οι επισημάνσεις μου αφορμή για να αρχίσει νέος γύρος ξεκατινιάσματος), αλλά το σημαντικό είναι ότι η ενδιαφέρουσα πλοκή σε κάνει να τα παραβλέπεις και να συνεχίσεις να διαβάζεις.. Έχεις πολλή φαντασία και πιστεύω ότι έχεις ένα ανεκμετάλλευτο ταλέντο που δεν έχεις ανακαλύψει ακόμη.. Επίσης έχεις κάνει κάποια πράγματα που συνήθως οι νέοι συγγραφείς αγνοούν, όπως η καλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων(δεν έγραψες απλά 10 ονόματα και αυτό ήταν, αλλά μπήκες στο "πετσί" του κάθε ρόλου, τους ένιωσες).. Συνέχισε την προσπάθεια και μην πτοείσαι από τα σχόλια κάποιων..
Θα σου προτείνω κι εγώ κάποια πράματα για να σε βοηθήσουν..
Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία Αυτά είπε ο Ισοκράτης πριν από κάτι χιλιάδες χρόνια..
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί αυτό θεωρείται κάτι που καταχράστηκαν οι νεοέλληνες(ελληναράδες) και όχι του Ισοκράτη.. Εγώ το έχω διαβάσει έτσι, αυτούσιο, με την υπογραφή του ρήτορα.. Αλλά ακόμη κι αν δεν είναι έτσι, γιατί να θεωρείται δημιούργημα του "ελληναρα" ???
Τι το απαράδεκτο έχει το απόφθεγμα ώστε να το εκλαμβάνουμε έτσι??? Σε ποιο σημείο κάνει λάθος??? Είναι η αυθάδεια δικαίωμα ή η αναίδεια ισότητα???
Θεωρείτε σωστό το κάνεις κάποιος τον άλλο σκουπίδι, να ταπεινώνει το δημιούργημά του που με τόσο μεράκι έφτιαξε??? Όπως είπα και πριν δεν ρητορεύω κατά της αρνητικής κριτικής(φυσικό είναι να μην επικροτεί κάτι όλος ο κόσμος), αλλά η αγένεια είναι κάτι που μπορεί να με κάνει να βγω απ' τα ρούχα μου.. Αυτό το "παραγνωριστήκαμε" μου τη δίνει απίστευτα.. Αν κάποιος με γνωρίσει, θα δει ότι είμαι κι εγώ ειλικρινής σε βαθμό αγένειας.. Ότι μιλώ σκληρά και έξω απ' τα δόντια.. Αλλά έχω το τακτ να το κάνω μόνο σε άτομα που γνωρίζω, σε άτομα που υπάρχει μια αλληλοεκτίμηση συνήθως.. Το να μιλήσω σκληρά σε κάποιον που δεν ξέρω είναι κάτι που το αποφεύγω όσο μπορώ, γιατί είναι κάτι που δε θα 'θελα να μου κάνουν.. Και το ότι κάθισα και έγραψα τόσα προς υπεράσπιση ενός ατόμου που δε γνωρίζω δεν το κάνω συχνά.. Είναι η δεύτερη φορά που το κάνω σε αυτό το φόρουμ και -αν και άλλαξαν τα πρόσωπα- ο λόγος είναι πάλι ο ίδιος.. Αλλά επειδή ακριβώς δε γνωρίζω το άτομο πίσω απ' το αγενές σχόλιο, παρά μόνο το σχόλιο, φροντίζω να παραμείνω στα όρια της ευπρέπειας.. Κι αν παραφέρθηκα συγχωρήστε με..
Η Μάρσια έκανε ένα πολύ ωραίο σχόλιο. Μου είπε με ευγενικό τρόπο ότι της άρεσε άλλα παράλληλα μου επεσήμανε τα λάθη μου. Πάντα γηράσκουμε αει διδασκόμενοι. Κανείς δεν τα ξέρει όλα. Είπε τη γνώμη της, σεβάστηκε τον κόπο μου. Την ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου και εύχομαι να είναι καλά. Ο τρόπος που απάντησε έδειξε ότι διάβασε το κείμενό μου και καταλαβαίνετε ότι φαίνεται αυτό από τις επισημάνσεις της. Θα πρέπει να οργίστηκε τόσο πολύ ώστε πάτησε διπλή φορά το κουμπί. Μην παρεξηγείς φίλη Μάρσια χιούμορ κάνω. Και πάλι ευχαριστώ,
ΟΥΑΟΥ!Καλημέρες!τι πιο όμορφο να βλέπεις καποιους σε απευθείας επίθεση απ το πλήκτρο!μεγαλη διασκέδαση για εμένα προσωπικά!χμμμ μαλιστα...λοιπον για να μη λέω πολλά γιατι βαριέμαι κιόλας να ασχολούμε με τέτοιου είδους προσωπικότητες σχόλια...δεν είχα σκοπό να εμπλακώ αλλα παρακολουθώντας την όλη φαση και κατάσταση δεν άντξα πιο πολλη βασικά δεν αντεξα απ τα γέλια!!!μπραβο μπραβο πολυ ωραια χαχαχαχαχαχα τι ωραια που τα λέτε ρε παιδιά...αλλα έτσι είναι αν δε μπορείς να κάνεις κατι στη ζωη σου και βλέπεις άλλους να κάνουν κάποιες προσπάθειες με πολυ κοπο κιολας και να καταφέρνουν πραγματα λογικό ειναι να αντιδρασεις ετσι...ο νομος της φύσης βλεπεις είναι το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό αλλα υπάρχει και η ιστορία του Δαυίδ κ Γολιάθ και καπου εκεί την πατάν οι νομιζόμενοι μεγάλοι...fANTASY μπράβο απο μένα για την προσπάθεια και το αποτέλεσμα!ευχομαι να κάνεις και αλλες αξιολογες δουλειές!!!το σο απλο ηταν να πω οτι μου άρεσε!οπως επίσης τοσο απλο θα ήταν να το πω σε περίπτωση που δε θα μ άρεσε!απλα το λες ρε φιλε τι δεν καταλαβαινεις????ασε την αναλυση να πουμε και τισ και καλα γνωσεις που εχεις πανω στο αντικειμενο!ΣΕ ΡΩΤΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ????αν δε σ αρεσε μην ασχολείσαι απλο ειναι!!!!πουθεναδες!χαχαχαχχα πως φάνηκα καλος???ελα κραξε με τωρα πισω απ το PC...GET A LIFE ρε!
Να σαι καλά ρε Χρήστο κι εσύ και το χιούμορ σου. Με έκανες και γέλασα. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Δε μπορώ να καταλάβω αν εμείς οι δύο δεν έχουμε ζωή που είπαμε ότι αυτό το κείμενο ήταν αισχρό, ή εσείς που καθήσατε και το διαβάσατε κιόλας! :)
Τέλος πάντων, όπως και να έχει, βάλαμε το χεράκι μας στη διαφήμιση!
Θα πληρωθούμε μετά, κάνουμε κι ευκολίες! :cool:
Δε μπορώ να καταλάβω αν εμείς οι δύο δεν έχουμε ζωή που είπαμε ότι αυτό το κείμενο ήταν αισχρό, ή εσείς που καθήσατε και το διαβάσατε κιόλας! :)
Τέλος πάντων, όπως και να έχει, βάλαμε το χεράκι μας στη διαφήμιση!
Θα πληρωθούμε μετά, κάνουμε κι ευκολίες! :cool:
Αφού ο Voel παραδέχεται ότι το διάβασε.
Ο voel οντως το διαβασε........βλεπε και προηγουμενο σχολιο του Vakryle περι "καταραμενων αναγνωστων"
πουθεναδες!χαχαχαχχα πως φάνηκα καλος???
Αριστος.....θα επιληφθω, παιδι μου, να παρεις λουκουμι!
E, καλά τόσο το χειρότερο για την μερίδα εκείνων που και το διάβασαν και τους άρεσε κιόλας! :p
Vasilis1818
24-03-12, 12:32
Δε μπορώ να καταλάβω αν εμείς οι δύο δεν έχουμε ζωή που είπαμε ότι αυτό το κείμενο ήταν αισχρό, ή εσείς που καθήσατε και το διαβάσατε κιόλας!
Νομιζω γενικα το get a life ηταν ακυρο αλλα σε μερικα θα συμφωνησω μαζι του:)
Τέλος πάντων, όπως και να έχει, βάλαμε το χεράκι μας στη διαφήμιση!
Θα πληρωθούμε μετά, κάνουμε κι ευκολίες!
Η αληθεια ειναι οτι το διαφημισατε πολυ καλα χαχαχαχ!!!!
Fantasy εισαι φοβερη:)
Ναι Βασίλη το ξέρω. Μέχρι προχθές όταν έλεγες τμήμα πολυσυγγραφίας δεν το ήξεραν. Σήμερα όμως το ξέρουν όλοι. Το κακό είναι ότι δυσφημίσθηκε. Όλα τα άλλα που διαφημίστηκαν με καλές κριτικές δεν τα πήρανε χαμπάρι. Αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει μέλος που να μην το είδε αυτό. Λύσε μου όμως την απορία. Γιατί όταν κάτι δεν πάει καλά ο κόσμος το μαθαίνει και όταν πηγαίνει γίνεται άσημο; Θα δείτε ότι στις άλλες κριτικές των διηγημάτων υπάρχουν λίγες απαντήσεις. Μήπως τελικά με δυσφήμιση αναγνωρίζεται ένα έργο;
Vasilis1818
24-03-12, 12:56
Ναι Βασίλη το ξέρω. Μέχρι προχθές όταν έλεγες τμήμα πολυσυγγραφίας δεν το ήξεραν. Σήμερα όμως το ξέρουν όλοι. Το κακό είναι ότι δυσφημίσθηκε. Όλα τα άλλα που διαφημίστηκαν με καλές κριτικές δεν τα πήρανε χαμπάρι. Αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει μέλος που να μην το είδε αυτό. Λύσε μου όμως την απορία. Γιατί όταν κάτι δεν πάει καλά ο κόσμος το μαθαίνει και όταν πηγαίνει γίνεται άσημο; Θα δείτε ότι στις άλλες κριτικές των διηγημάτων υπάρχουν λίγες απαντήσεις. Μήπως τελικά με δυσφήμιση αναγνωρίζεται ένα έργο;
Αν ρωτας εμενα δεν ξερω. Παντως νομιζω οτι δεν σου εκανε και τοσο κακο... αντιθετως εκανε και καλο;)
Ο voel οντως το διαβασε........βλεπε και προηγουμενο σχολιο του Vakryle περι "καταραμενων αναγνωστων"
Αχ Voel δεν σου ζήτησα με το ζόρι να το κάνεις φίλε μου, ήταν δική σου η επιλογή. Μη μου ζητήσεις ευθύνες για τις χαμένες ώρες που βρίσκονται στην αίθουσα 6. Αν το διάβασες καταλαβαίνεις τι εννοώ. Χιούμορ κάνουμε ε;
Nαι Fantasy, εσυ ο Καζαντζακης, και οι Ιμπρεσσιονιστες.... :D Θα αναγνωριστεις μετα θανατον.....
Nομιζω οτι η κριτικη του Vakryle και η δικη μου ειναι η ιδια για ολα τα κειμενα που εχεις δημοσιευσει, και εχει να κανει κυριως με την μορφη που επελεξες για τα εργα σου και τον τροπο που γραφεις.
Μέχρι προχθές όταν έλεγες τμήμα πολυσυγγραφίας δεν το ήξεραν. Θα δείτε ότι στις άλλες κριτικές των διηγημάτων υπάρχουν λίγες απαντήσεις.
Γιατί το τμήμα αυτό έτσι όπως εξελισσόταν, είχε αποκτήσει φανατικό κοινό και τεράστιο ενδιαφέρον, ίσως!
Edit: Πάντως, αν μία φορά θα δημοσιευόταν το ελαφάκι, τώρα όχι μόνο θα δημοσιευθεί, αλλά θα έχει και ουρά αναμονής με τέτοια δουλειά που κάναμε! Σου λέω, σε καλό σου βγήκε!
Ο τρόπος που γράφω είναι προσαρμοσμένος στα θέλω του μεταφυσικού, γιατί ζητά ένα κείμενο που να έχει θέμα τη φαντασία και το μεταφυσικό. Τι άλλο να γράψω; Επιστημονικά άρθρα; Τι θέμα να βρω. Πρέπει να ξέρω αν θα αρέσει. Πίστευα ότι η φαντασία είναι ό,τι πρέπει για ένα φόρουμ. Τι φαντασία να γράψεις; Έτσι έπλασα ένα μοτίβο πως θα πρέπει να παρουσιάσω την ιστορία αυτή. Στο πληγωμένο ελαφάκι έχω βάλει στοιχεία του 1852 και επιπλέον σκέφτηκα πού πάνε τα πράγματα με τη φαντασία μου. Έτσι γεννήθηκε αυτό το περίεργο σπίτι. Για να το κάνω πιο περιπετειώδες προέβαλα μέσα απ' αυτό το νησί μου. Χαρακτήρισα τα οικοδομήματά του, τον τρόπο ζωής, την διασκέδαση. Ανάφερα πάρα πολλά. Να κάνω ένα επιστημονικό έργο, αλλά θα λένε οι φίλοι μου ότι αυτό τους αρέσει; Αμφιβάλλω! Τους έχω συνηθίσει να ταξιδεύουν με βάρκα το όνειρο, λόγια της χίμαιρας, μας ταξιδεύεις, και μέχρι σήμερα αυτό πέτυχα. Αν αλλάξω μοτίβο θα πουν τι έγινε; Πολύ απότομα μας έριξες. Δύσκολο να ξεφύγεις από το συνηθισμένο μοτίβο που έχεις βάλει για τον εαυτό σου. Αν έχω πείρα στο γράψιμο φαίνεται από τα καθημερινά ποστ που στέλνω στο φόρουμ, πέρα από τη συγγραφή. Άλλωστε, από μικρό παιδί μου άρεσε το φανταστικό. Για να νιώσεις αυτό το είδος γραφής πρέπει να μπεις στο πνεύμα του συγγραφέα να δεις τι σκέφτεται, τι θέλει να πει μ' αυτό, την ουσία, το νόημα. Είναι σαν να βλέπεις ένα έργο του Πικάσο. Η φίλη εβίτα σαν ζωγράφος ας με διορθώσει. Τι βλέπετε πάνω στη Γκουέρνικα; Ο Πικάσο ως γνωστόν ζωγράφιζε όπως τα παιδιά. Μέσα από τους πίνακές του κρύβονται σύμβολα και ιδέες που κάθε μυαλό χρειάζεται να μπει στο νόημα που κρύβουν οι συγκεκριμένες μορφές που θέλει να μας παρουσιάσει. Αν μπεις στα εσώψυχα του συγγραφέα και δεις την πραγματική ουσία του έργου του, τότε το αξιολογείς με άλλον τρόπο.
Ορίστε, σας έγραψα και επιστημονικό άρθρο για να μην παραπονιέστε.
Kαι παλι δεν καταλαβαινεις αυτο που θελω να πω......το θεμα δεν ειναι το ΤΙ γραφεις, η θεματολογια σου, αλλα το ΠΩΣ το γραφεις.
Και οι "κακοι" και οι "Καλοι" σου εχουν πει οτι ο γραπτος λογος ειναι περιεργος. Εχει καποιες ιδιαιτεροτητες. Ξανα και ξανα μεταφερεις τον προγωρικο λογο στο χαρτι αυτολεξει.
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ....καταλαβε το!
Γενικα, εχεις διαβασει βιβλια φαντασιας; Αν ναι, εχεις δει πουθενα 30-40 γραμμες διαλογο με δυο-τρεις λεξεις ανα προταση;
Μονο στα comicks γινεται αυτο, ισως, αλλα εκει κυριαρχει η εικονα και οχι ο λογος.....
Αφού τα άτομα μιλάνε πώς να το παρουσιάσω; Γράφω τι λένε. Εντάξει πές το σενάριο λοιπόν. Ας το χαρακτηρίσουμε σαν σενάριο. Εκεί ο τρόπος γραφής δεν είναι ο ίδιος; Πώς να χαρακτηρίσεις έναν διάλογο αν δεν γράψεις με τον προφορικό λόγο όπως μιλάνε; Εσύ πώς θα απέδιδες το λόγο τους στο χαρτί; Θέσε μου ένα παράδειγμα στο κείμενό μου να δω τη διαφορά.
Διαβασε πχ Καζαντζακη και τους διαλογους Ζορμπα-Αφηγητη, οι οποιοι και μακρεις ειναι και περιεκτικοι, να δεις πως μεταφερεται ενας διαλογος σε λογοτεχνικο εργο.
Διαβασε Τολκιεν και τους εκει διαλογους, πχ στον αρχοντα στο κεφαλαιο με το Συμβουλιο του Ελροντ που ειναι ενα κεφααλαιο μονο διαλογους, να δεις και εκει.
Σχετικο με το θεμα σου, διαβασε την "Μηχανη του Χρονου" του H.G. Wells
Vasilis1818
24-03-12, 13:53
Γενικα, εχεις διαβασει βιβλια φαντασιας; Αν ναι, εχεις δει πουθενα 30-40 γραμμες διαλογο με δυο-τρεις λεξεις ανα προταση;
Γραψε εσυ και φτιαξτο καλυτερο.
Δεν καταλαβαινω γιατι τοσο πολυς πονος για το πως γραφει η fantasy...
και το συνεχιζετε ακομη κι εδω....
Το να μην αρεσει σε καποιον και να πει την γνωμη του ειναι σιγουρα καλο γιατι ετσι διορθωνεται κι αυτος που τα γραφει και την επομενη θα γραψει καλυτερα.
Αλλα το να συνεχιζεται αυτη η κατασταση δεν νομιζω οτι γινεται για καλο αλλα μαλλον κατι αλλο προσπαθει να γινει εδω...
Είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι στο τμήμα της πολυσυγγραφίας έγραφε μόνο η fantasy και κάτι άλλοι που διάβαζαν τα κείμενά της (κάτι που δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά αυτό είναι δικό μου θέμα). Επίσης, είναι απορίας άξιον πως κάποιοι παρατρεχάμενοι, ενώ δεν είχαν ιδέα τι είδους thread ειν' αυτό, άρχισαν να γράφουν για κάτι "δόκτωρες", για κάτι "ξερόλες" και κάτι τέτοια φαεινά. Είπαμε την άποψή μας. Άρεσε δεν άρεσε, αυτή είναι. Τέλος. Δεν την αλλάζω για κανέναν, ότι και να μου πει. Το ξέρω ότι δεν πείραξε η κακή κριτική, αλλά ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκε. Είναι ανάλογος με αυτό που εισέπραξα εγώ διαβάζοντας αυτό το έργο. Πολύ "καθωσπρεπισμός" και ευγένεια δεν κάνουν καλό σε ένα υγιές thread. Και αν μερικοί αναρωτιέστε τι είδους "υγεία" είν' τούτη, τότε σας ρίχνω από τα συννεφάκια που είστε καλά αγκυλωμένοι και σας λέω ότι μία συζήτηση δύναται να υπάρξει όχι μόνο από την μία πλευρά, αλλά και από τις δύο. Με όποιο τρόπο και με όποιο κόστος.
Με την fantasy είχαμε συνομιλία μέσω pm.
Μου έκανε πρόταση συμφιλίωσης. Μπράβο της. Δε τη δέχτηκα και δεν πρόκειται να την δεχτώ, γιατί το αναλύσαμε μεταξύ μας στα pm και καταλήξαμε ότι δεν γίνεται κάτι τέτοιο, γιατί απλά είμαστε από άλλους πλανήτες. Κρίνετε τους αμφισβητίες, για να το παίξετε οι καλοί. "Αλλά το να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση δεν νομίζω ότι γίνεται για καλό, αλλά μάλλον κάτι άλλο προσπαθεί να γίνει εδώ", δηλαδή; Θεωρία συνομωσίας εναντίον της fantasy γιατί νιώθουμε να απειλείται η Ιστορία της Τέχνης με το "Πληγωμένο Ελαφάκι"; Η γιατί επικαλείται τον Θεό και εμείς σαν άθεοι, αγνωστικιστές, ότι θες πες μας, θεωρούμε ότι κάτι τέτοιο είναι εναντίον μας;
Αν εσύ και ο κάθε user εδώ μέσα θεωρείται και λέτε φανερά ότι το έργο της fantasy σας άρεσε, δύο τινά συμβαίνουν. Ή απλά το λέτε για να την υποστηρίξετε, οπότε σ' αυτήν την περίπτωση καλά κάνετε. Ή το λέτε, γιατί όντως το διαβάσατε, γιατί όντως σας άρεσε και γιατί νιώσατε το νου σας να απειλείται από την "κακή και άθεη παρέα του metafysiko" λέγοντάς σας ότι τέτοια άθλια δομή δεν έχει ξαναδεί, παρά μόνο σε B Books. Που ειν' το παράλογο δηλαδή;
Και αν κάποιοι νομίζουν ότι οι "πουθενάδες" και οι "get a life" δεν έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν, τότε καλύτερα να ανήκω σ' αυτές τις δύο κατηγορίες, παρά να είμαι ο "καλός" κι "ευγενικός" με τα εμετικά μου σχόλια περί αρέσκειας και συμπαράστασης.
Με την fantasy έλεγα στα pm ότι δε κρίνω εσένα σα Νεκταρία (έτσι δε σε λένε), αλλά σαν fantasy. Τι δεν γίνεται κατανοητό;
Edit: Εντάξει, το "Πληγωμένο Ελαφάκι" είναι το πιο epic topic αυτού του forum. Πάρε από τίτλο, πάρε από δομή, πάρε από περιεχόμενο, πάρε από κριτικές, πάρε από users, πάρε από νοοτροπίες, πάρε από ξεχασμένους κρυφοκατινιάριδες, πάρε απ' ότι θες. Είναι thread από μόνο του, καλώς ή κακώς όμως (καλώς για μένα) θα συμφωνήσω με κάτι που έλεγε ο Λένιν (το κρατάω για 'μένα).
Vasilis1818
24-03-12, 14:35
δηλαδή; Θεωρία συνομωσίας εναντίον της fantasy γιατί νιώθουμε να απειλείται η Ιστορία της Τέχνης με το "Πληγωμένο Ελαφάκι"; Η γιατί επικαλείται τον Θεό και εμείς σαν άθεοι, αγνωστικιστές, ότι θες πες μας, θεωρούμε ότι κάτι τέτοιο είναι εναντίον μας;
Ιδου η απορια (κλεμμενο :))
Αν εσύ και ο κάθε user εδώ μέσα θεωρείται και λέτε φανερά ότι το έργο της fantasy σας άρεσε, δύο τινά συμβαίνουν. Ή απλά το λέτε για να την υποστηρίξετε, οπότε σ' αυτήν την περίπτωση καλά κάνετε. Ή το λέτε, γιατί όντως το διαβάσατε, γιατί όντως σας άρεσε και γιατί νιώσατε το νου σας να απειλείται από την "κακή και άθεη παρέα του metafysiko" λέγοντάς σας ότι τέτοια άθλια δομή δεν έχει ξαναδεί, παρά μόνο σε B Books. Που ειν' το παράλογο δηλαδή;
Δεν ειναι κακο που κρινατε το εργο και ειπατε την γνωμη σας. Και καλα κανατε εννοειται αυτο.
Το προβλημα ειναι το πως την ειπατε και το οτι το συνεχιζετε ακομη και δεν καταλαβαινω το γιατι εφοσον ηδη την εχετε πει σε αλλο θεμα στην ιδια κατηγορια.
Το ολο προβλημα δεν ειναι το οτι κρινετε το εργο αλλα το πως το κρινετε και το πως μιλατε. Οτι θες μπορεις να το πεις και λιγακι πιο ευγενικα. Αυτο σου λεμε τοση ωρα φιλε μου. Τωρα βεβαια αν εσυ εισαι ο τυπας που τα λεει ολα χυμα και κατσε καλα (και καλα κανεις δηλαδη) κλπ τοτε ναι πες την γνωμη σου μια φορα και οκ αλλα ετσι που το συνεχιζεις δημιουργεις προβλημα στον δημιουργο του εργου.
Καλυτερα λοιπον μιληστε μεταξυ μας με pm να λυσετε το θεμα.
Αν και οπως λες ηδη εγινε.
Γραψε εσυ και φτιαξτο καλυτερο.
Τι σε κανει να πιστευεις οτι καποιοι δεν το εχουν κανει, ενδεχομενως και σε ξενη γλωσσα....ενδεχομενως να εχουν δημοσιευτει και ολας ;)
Βεβαια οι καποιοι αυτοι δεν εχουν γραψει ιστορια φαντασιας, αλλα ασχολουνται με αλλο ειδος.
Vasilis1818
24-03-12, 15:51
Τι σε κανει να πιστευεις οτι καποιοι δεν το εχουν κανει, ενδεχομενως και σε ξενη γλωσσα....ενδεχομενως να εχουν δημοσιευτει και ολας
Βεβαια οι καποιοι αυτοι δεν εχουν γραψει ιστορια φαντασιας, αλλα ασχολουνται με αλλο ειδος.
Ποιος σου ειπε οτι πιστευω κατι τετοιο?
Μαλλον δεν με καταλαβες πως το λεω. το ξανα λεω λοιπον.
Γραψε εσυ και φτιαξτο καλυτερα.
Δεν εννοω οτι δεν μπορεις να το κανεις μιας κι αυτο δεν το ξερω γιατι δεν σε ξερω. Εννοω οτι αν εσυ μπορεις να κανεις κατι καλυτερο καντο κι ασε τους αλλους να κανουν οτι μπορουν χωρις να τους κρινει καποιος με αυτον τον τροπο.
Με το ιδιο σκεπτικο θα μπορουσα να πω "Αν δεν θελεις κριτικη, αρνητικη και θετικη, μην υποβαλεις τα εργα σου προς την κριση των αλλων......"
Vasilis1818
24-03-12, 18:16
Με το ιδιο σκεπτικο θα μπορουσα να πω "Αν δεν θελεις κριτικη, αρνητικη και θετικη, μην υποβαλεις τα εργα σου προς την κριση των αλλων......"
Μου απαντας λες και σου ειπα: "Εννοω οτι αν εσυ μπορεις να κανεις κατι καλυτερο καντο κι ασε τους αλλους να κανουν οτι μπορουν χωρις να τους κρινει καποιος"
Ενω εγω ειπα: "Εννοω οτι αν εσυ μπορεις να κανεις κατι καλυτερο καντο κι ασε τους αλλους να κανουν οτι μπορουν χωρις να τους κρινει καποιος με αυτον τον τροπο."
τωρα η κανεις οτι δεν καταλαβαινεις η οντως δεν καταλαβαινεις.
Σε ευχαριστω για τις συμβουλες, αλλα νομιζω οτι ειναι δικο μου θεμα ο τροπος με τον οποιο εκφερω τις αποψεις μου
Η Μάρσια έκανε ένα πολύ ωραίο σχόλιο. Μου είπε με ευγενικό τρόπο ότι της άρεσε άλλα παράλληλα μου επεσήμανε τα λάθη μου. Πάντα γηράσκουμε αει διδασκόμενοι. Κανείς δεν τα ξέρει όλα. Είπε τη γνώμη της, σεβάστηκε τον κόπο μου. Την ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου και εύχομαι να είναι καλά. Ο τρόπος που απάντησε έδειξε ότι διάβασε το κείμενό μου και καταλαβαίνετε ότι φαίνεται αυτό από τις επισημάνσεις της. Θα πρέπει να οργίστηκε τόσο πολύ ώστε πάτησε διπλή φορά το κουμπί. Μην παρεξηγείς φίλη Μάρσια χιούμορ κάνω. Και πάλι ευχαριστώ,
Χαχαχαχα έκλεβα ίντερνετ και πάνω στη προσπάθειά μου να το δημοσιεύσω, βγήκε τελικά 2 φορές... :p
Τίποτα βρε.. Θύμισε μου να σου στείλω αυτά που σου είπα για τη συγγραφή βιβλίων..
Vasilis1818
25-03-12, 17:28
Σε ευχαριστω για τις συμβουλες, αλλα νομιζω οτι ειναι δικο μου θεμα ο τροπος με τον οποιο εκφερω τις αποψεις μου
Σιγουρα ειναι δικο σου θεμα. Αλλα απο την στιγμη που την δινεις σε καποιον κι αυτον τον καποιον βλεπεις οτι τον ενοχλει τουλαχιστον μην το συνεχιζεις.
Ειπώθηκε ήδη πάρα πολλές φορές (μα πάρα πολλές φορές, σε βαθμό απελπισίας), ότι αυτό που δημιουργεί ουσιαστικά το πρόβλημα είναι ο τρόπος που εκφραζόμαστε και όχι το ίδιο το πρόβλημα που είναι υπεύθυνο για το ότι έχουν δημιουργηθεί λαβές για σχόλια και αντιδράσεις. Γιατί δεν εστιάζετε σ' αυτό που πραγματικά αξίζει να συζητηθεί και ασχολείστε με ανούσια σχόλια και χαρακτηρισμούς, λες και κάνουμε μάθημα σε νηπιαγωγείο; Έχω βαρεθεί να διαβάζω τόσο τις απαντήσεις της δημιουργού του έργου (που λέει και ο Vasilis1818), όσο και τις απαντήσεις όλων των υπολοίπων από εμάς, γιατί απλούστατα δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί ο ένας αυτό που περίτρανα προσπαθεί να εξηγήσει ο άλλος. Συνέχεια θα γράφουμε τα ίδια και συνέχεια θα λαμβάνουμε τα ίδια σχόλια. Είμαστε σοβαροί; Έχουμε κάνει την τρίχα τριχιά, για να αποδείξουμε τι; Ότι η fantasy είναι ατάλαντη συγγραφέας, ή ότι κανένας ψυχασθενής δεν παραδέχεται τις διαταραχές του; Δεν καταλαβαίνω! Πόσο προσωπικό είναι το θέμα που έχει δημιουργηθεί και γιατί τελικά μπλεχτήκαμε τόσα άτομα; Λύστε το εκτός forum γιατί κατήντησε σαπουνόπερα πλέον!
Κι εγώ πραγματικά έχω κουραστεί από την τροπή που πήρε το θέμα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συνεχίζουν ενώ τους έχω ζητήσει να σταματήσουν. Ο τρόπος που εκφράζονται τώρα είναι σε ορισμένα σημεία και δεν είναι σε άλλα προσβλητικός, αυτό έπαψε πια να με ενοχλεί γιατί είναι άθεοι και σίγουρα τους προσβάλλει το θέμα που διάλεξα και γι' αυτό αντέδρασαν άσχημα, αλλά έχει κουράσει και εμένα και τους φίλους μου αυτή η τακτική. Ο κάθε συγγραφέας έχει το ύφος του. Σήμερα δεν γράφουμε όπως έγραφαν παλιά. Έχει αλλάξει και ο τρόπος ζωής και το μοτίβο αυτού. Είμαι τελικά ατάλαντη, δεν είμαι δεν έχει καμία μα καμία σημασία αφού δεν πρόκειται να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα, αλλά τα έγραψα για να κάνω το κέφι μου και να διασκεδάσω τους φίλους μου, άνοιξα το θέμα αυτό για να ξέρω αν κάποιοι τα διαβάζουν, αν έχω κοινό ή αν γράφω στο βρόντο, όχι για να γίνω συγγραφέας που αν ίσχυε αυτό θα πήγαινα σε εκδοτικό οίκο. Πρέπει να συμπεριφέρεστε σαν μεγάλοι και όχι σαν παιδιά, αλλά όπως σωστά λέει και η Χίμαιρα και την ευχαριστώ, το είπα, είπες έχει καταντήσει κουραστικό και θα πρέπει κάποτε να πάψει.
είναι άθεοι και σίγουρα τους προσβάλλει το θέμα που διάλεξα και γι' αυτό αντέδρασαν άσχημα
Αυτο ηταν.....τωρα τα επιασες τα λεφτα σου. Μας ξεμπροστιασες
Vasilis1818
26-03-12, 14:20
Αυτο ηταν.....τωρα τα επιασες τα λεφτα σου. Μας ξεμπροστιασες
Ειδες??? ετσι ειναι αυτα:p
Ειναι φανταστικο,το λιγοτερο που μπορω να πω για τη fantasy.Δε καταλαβαινω re voel varkyl τι προβλημα εχετε.οπου και να διαβασψ ειστε ενα ΠΡΟΒΛΗΜΑ.Τοσο μικροι νιωθετε που δε μπορειτε να εκθεσετε κατι τετοιο ή ειναι καποιο 'κοπλεξ' ή καποια βιωματα που εχετε????Για να χαλαρωσουμε λιγο ρε παιδια,εχει γραψει κατι τοσο όμορφο και συνεχεια να υπονομευετε και να κατηγορειτε..δε μπορουμε αγαπημενοι ολοι εδω μεσα να μιλαμε λιγο πιο ομορφα και να μη πληφωνουεμευαισθητους ανθρωπους!!!!!!!!
Angelika28970
26-03-12, 20:23
Καλησπερα σε ολους!! Πιστευω οτι το διηγημα τη αγαπητης φιλης fantasy ηταν πολυ καλο, γεματο με συναισθημα και πολυ καλη περιγραφη. Ολα τα διηγηματα που εχει γραψει για μενα ειναι τα καλυτερα. Φυσικα ειναι ΑΠΟΛΥΤΑ λογικο σε καποιους να μην αρεσει. Οκ σεβομαστε την αποψη ολων αλλα θα μπορουσαν να πουν την κριτικη τους με πιο ομορφο τροπο,πιο ευγενικα οχι σαν να φτυνεις τον αλλο και να του λες εγραψες μια βλακεια και μιση....ενω εκανε τοσο κοπο και αφιερωσε τοσο χρονο για να το γραψει να να το κανει οσο καλυτερο μπορει. Αυτα ειχα να πω και παλι fantasy μου να ξερεις οτι αυτα που γραφεις μου αρεσουν πολυ! Δεν αναφερθικα σε κανενα συγκεκριμενα, μιλαω γενικα και αοριστα.
Με εκτιμιση,
Αγγελικη
Δε θέλω να προσβαλλω κανενα,αλλα ρε παιδια αφιερωσε τοσο χρονο,ξετυλιξε συναισθηματα ολοκληρα..ας ειμαστε λιγο πιο μετημενοι στη κριτικη μας....
Epic!
11 σελίδες εδώ + 6 σελίδες αλλού = 17 σελίδες ολάκερες! Και συνεχίζουμε!
Δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω quote! Το δίδυμο V & V που προκαλεί πρόβλημα; Την αθεΐα; Την σαπουνόπερα; Το ότι δεν μπορούμε να γράψουμε κάτι παρόμοιο σα το ελαφάκι; Είναι τόσα πολλά! Είναι τόσο καλά! Είναι ολόκληρη ιστορία! Δεν μας άρεσε. Και το λέμε. Και η αλήθεια είναι ότι κανένα από τα διηγήματα - έργα - μυθιστορήματα - πεζογραφίες - θεατρικά έργα που έγραψε η fantasy σ' αυτό το thread δεν μας άρεσε. Κατατάσσονται όλα στην κατηγορία του παρόντως topic. Ίσως ν' ανοίγαμε ένα topic σχετικά με το πως αντιλαμβάνεται κανείς ένα συγγραφικό έργο. Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να διαβάσουμε ποια ειν' η άποψη του καθενός για την συγγραφή και η σχέση αυτή με αυτά που γράφει η fantasy.
Φτου! Πάλι τα ίδια...
fantasy, όταν έλεγα "Γιατί δεν εστιάζετε σ' αυτό που πραγματικά αξίζει να συζητηθεί και ασχολείστε με ανούσια σχόλια και χαρακτηρισμούς....κλπ" δεν απευθυνόμουν στους Vakryle και Voel, αλλά σε όλους όσους σχολιάζουν.
Vakryle, το θέμα της σαπουνόπερας το ανέφερα γιατί βαρέθηκα να βλέπω να επαναλαμβάνονται οι ίδιες αποτυχημένες σκηνές, με τους ίδιους άθλιους ηθοποιούς.. (εμάς)
Ίσως ν' ανοίγαμε ένα topic σχετικά με το πως αντιλαμβάνεται κανείς ένα συγγραφικό έργο.
Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Χρειάζεται όμως σωστή παιδεία, εμπειρία και ορθώς λέγειν το θέμα που θέτεις. Και απ' ότι έχεις ήδη αντιληφθεί δεν υπάρχουν από όλους. Θα ήθελα όμως να συμμετέχω. Θα με ενδιέφερε ένα τέτοιο θέμα, μιας και ασχολούμαι.
Το διήγημα της fantasy κατάφερε να συγκεντρώσει το μεγαλύτερο αριθμό σχολίων του τμήματος πολυσυγγραφίας -σε ελάχιστο μάλιστα χρονικό διάστημα- πράγμα που δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο (κάποιους τους εξόργισε, κάποιοι άλλοι μίλησαν με διθυραμβικά λόγια). Για μένα αυτό το γεγονός από μόνο του το κάνει ένα πραγματικό έργο τέχνης.
11 σελίδες εδώ + 6 σελίδες αλλού = 17 σελίδες ολάκερες! Και συνεχίζουμε!
Ρε παιδιά μην ξεφεύγετε.. Θέλετε να κλειδωθεί και αυτό το νήμα, σαν το άλλο??? Εντάξει, είπαμε τη γνώμη μας μια, δυο, πέντε, δέκα, αλλά έχουμε φτάσει στα όρια του γραφικού..
Ευχαριστώ πολύ όσους το επαίνεσαν, ευχαριστώ επίσης όσους το έθαψαν αλλά ας κλείσει πια το θέμα γιατί το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται κι ο Θεός. Βάλτε πια μια τέλεία γιατί θα κλειδωθεί όπως λέει σοφά η Μάρσια. Ακόμα και 1000 σελίδες να γραφτούν άκρη δεν πρόκειται να βγάλουμε. Πάλι στα ίδια θα καταλήγουμε συμφωνείτε; Λοιπόν ποιος ο σκοπός να ασχολούμαστε μ' αυτό; Έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα να ασχοληθούμε.
Αρχική Δημοσίευση από Vakryle
Ίσως ν' ανοίγαμε ένα topic σχετικά με το πως αντιλαμβάνεται κανείς ένα συγγραφικό έργο.
Δεν συμφωνώ διότι θα έχουμε τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα. Θα ειπωθούν πικρά λόγια και δεν θα υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα. Ας σταματήσει το θέμα εδώ.
Αρχική Δημοσίευση από Vakryle
11 σελίδες εδώ + 6 σελίδες αλλού = 17 σελίδες ολάκερες! Και συνεχίζουμε!
Στις 11 σελίδες που αναφέρεις συμπεριλαμβάνεται και το ελαφάκι. Δεν είναι όλες συζήτηση, αλλά έτσι που το πάμε δεν αποκλείεται να γίνει κι αυτό.
Vasilis1818
27-03-12, 10:02
Καλημερα!
Κι οπως ειπαν και καποιοι τωρα στο τελος καλυτερα να σταματησει εδω μιας και ακρη δεν θα βγαλουμε:)
To topic αυτό είναι σα τη κατάσταση της Ελλάδας. Όλοι νομίζουν ότι δε χρεωκώπησε, αλλά τελικά έχουμε φτωχύνει επίσημα και δε το ξέρουμε. Έτσι κι εδώ, μετά το πέρας του έργου δεν υπάρχει νόημα, eksou και η παρατήρηση του Grayskull (σιγά σιγά μαζεύεται λαός, όχι αστεία)! Μπει δε μπει lock το ίδιο είναι!
Λοιπόν, ανοίγω topic για την ερώτησή μου.
Πάρτε τα μπογαλάκια σας και απλωθείτε εκεί! :cool:
Πραγματικά αν έδινα βραβείο καλύτερης απάντησης είναι στον Grayscull. Έδωσε μια πολύ όμορφη και φιλοσοφημένη απάντηση.
aggelikhkvn
28-03-12, 07:54
ελειψα λιγο διαστημα απο το μεταφυσικο και γι αυτο δεν ειχα ιδεα τι διαστασεις ειχε παρει η κριτικη για το πληγωμενο ελαφακι. πραγματικα πιστευω οτι ηταν σαν να εβλεπα ταινια και με αγκιξε βαθεια με τα συναισθηματα που μου δημιουργουσε σε καθε βημα της ιστοριας. μα καλα η φαντασια σου ειναι αστειρευτη και με συναρπαζει. ειμαι μια θαυμαστρια σου και οτι εχεις γραψει με εχει αγκιξει και μου αρεσει. μη τα βαζει κανεις με τη φανταζυ αν πρωτα δε γραψει κατι αντιστοιχο γιατι υπαρχει μια παροιμια που λεει οτι οσα δε φτανει η αλεπου τα κανει κρεμασταρια.
Χαίρομαι που επέστρεψες Αγγελική και είσαι καλά. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Έχω καταλάβει ότι σε άλλους αρέσει, σε άλλους δεν αρέσει. Πήρα μια νέα απόφαση να ξαναγράψω στο τμήμα πολυσυγγραφίας κάποτε, αλλά δεν θα ανοίξω νήμα για κριτική, όπως σοφά έπραξε η φίλη Lana. Θα είναι μόνο γι' αυτούς που αγαπούν τα διηγήματά μου. Η δική σου απάντηση μ' έκανε να πάρω αυτή την απόφαση. Τώρα που ξέρω ότι σε κάποιους αρέσουν ξέρω ότι δεν θα τα γράφω άδικα. Επίσης θα στέλνω στο Fantasy Gate, εκεί υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να εκτιμούν μια δουλεια. Και πάλι ευχαριστώ.
Angelika28970
28-03-12, 14:05
Χαίρομαι που επέστρεψες Αγγελική και είσαι καλά. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Έχω καταλάβει ότι σε άλλους αρέσει, σε άλλους δεν αρέσει. Πήρα μια νέα απόφαση να ξαναγράψω στο τμήμα πολυσυγγραφίας κάποτε, αλλά δεν θα ανοίξω νήμα για κριτική, όπως σοφά έπραξε η φίλη Lana. Θα είναι μόνο γι' αυτούς που αγαπούν τα διηγήματά μου. Η δική σου απάντηση μ' έκανε να πάρω αυτή την απόφαση. Τώρα που ξέρω ότι σε κάποιους αρέσουν ξέρω ότι δεν θα τα γράφω άδικα. Επίσης θα στέλνω στο Fantasy Gate, εκεί υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να εκτιμούν μια δουλεια. Και πάλι ευχαριστώ.
αχ μπραβο fantasy μου. στους περισσοτερους εδω μεσα αρεσει οτι γραφεις οποτε θα ηταν αδικο να σταματισεις. αληθεια χαιρομαι που θα συνεχισεις να γραφεις. και στο κατω κατω σε οσους δεν αρεσουν να μην τα διαβαζουν.:)
Καλά, μπήκε και ψηφοφορία;
Εγώ δε ψηφίζω, δε μου δίδεται η επιλογή του μηδενός.
Καλά, μπήκε και ψηφοφορία;
Εγώ δε ψηφίζω, δε μου δίδεται η επιλογή του μηδενός.
Συνέχεια του προηγουμένου post, μ' αρέσει fantasy που βαθμολογείς κι εσύ το κείμενό σου και μάλιστα με 10. Ξέρω ξέρω, η μετριοφροσύνη είναι το 1001 πλεονέκτημά σου. :rolleyes:
Συνέχεια του προηγουμένου post, μ' αρέσει fantasy που βαθμολογείς κι εσύ το κείμενό σου και μάλιστα με 10. Ξέρω ξέρω, η μετριοφροσύνη είναι το 1001 πλεονέκτημά σου. :rolleyes:
σταμάτα βρε αγάπη μου γλυκιά να την πειράζεις είναι κακό να βαθμολογούμαι τον εαυτό μας?! εγώ πρώτη απ όλους θα με βαθμολογήσω και θα κρίνω τον εαυτό μου και ύστερα θα ακούσω γνώμες... άσε την fanatsy να κάνει αυτό που θέλει μην το συνεχίζεται εδώ την έχει πειράξει όλη αυτή η κριτική και δεν είναι κανά πεντάχρονο να της μιλάς έτσι σεβάσου την λίγο :) αυτό την κάνει χαρούμενη να δημιουργεί άσε την να χαίρεται δεν ενοχλεί κανέναν... δεν ξέρω για το συγκεκριμένο να σου πω φίλε μου vakryle[ (από που το έβγαλες αυτό?) απλή περιέργεια :P] το πληγωμένο ελαφάκι, δεν το έχω διαβάσει αλλά γενικά η fantasy έχει γράψει ωραίες ιστορίες αν διαβάσεις και άλλα έργα της... εγώ τα περισσότερα τα βρήκα εξαιρετικά...
φιλικά πάντα vakryle
Υ.Γ Να μ πεις από που το πήρες το username please αν μπορείς :);)
είναι κακό να βαθμολογούμαι τον εαυτό μας?!
Oχι, αλλα οπως και να το κανει αναδυει μια ιδιαζουσα αποφορα οταν βαθμολογεις τον εαυτο σου με αριστα....... :D
Συνέχεια του προηγουμένου post, μ' αρέσει fantasy που βαθμολογείς κι εσύ το κείμενό σου και μάλιστα με 10. Ξέρω ξέρω, η μετριοφροσύνη είναι το 1001 πλεονέκτημά σου. :rolleyes:
Όπως έχει πει και ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ, η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους.
@lana,
Εμ, μου φάνηκε περίεργο να ζητάς την γνώμη και την κριτική των άλλων για το πως φάνηκε το έργο σου και να βαθμολογείς "επίσημα" τον εαυτό σου με άριστα!
Δεν έχω ιδέα. Απλά το σκέφτηκα πολλά πολλά χρόνια πριν (Λύκειο ακόμη). Όταν βγήκε η ταινία Valkyria, άρχισα να σκέφτομαι το thread των Προσωπικών Εμπειριών! :rolleyes:
Καλά, μπήκε και ψηφοφορία;
Εγώ δε ψηφίζω, δε μου δίδεται η επιλογή του μηδενός.
Τελικά ο Voel είναι καλύτερος από σένα. Και το διάβασε και το καταψήφισε.
Το μηδέν δεν το έβαλα γιατί εννοείται ότι δεν θέλω να το ψηφίσουν άτομα που δεν αναγνωρίζουν τον κόπο που έκανα, οπότε καλά κάνεις.
Το δικαίωμα ψήφου το έχουν όλοι. Ακόμα και ο Benny ψηφισε τον εαυτό του.
Το 1 είναι ο κόπος του συγγραφέα. Με τιμάς σαν άτομο αλλά το έργο δεν αξίζει.
Το 2 είναι ο κόπος του συγγραφέα και το θέμα που διάλεξε.
Το 3 είναι ο κόπος του συγγραφέα το θέμα και το διάβασμα με ευκολία αλλά σαν περιεχόμενο δεν αρέσει.
Το 4 είναι τα παραπάνω + καλή ορθογραφία σωστή σύνταξη,
Το 5 είναι η βάση.
Το 6 είναι ότι σου αρέσει σαν ανάγνωση και σαν περιεχόμενο, αλλά δεν έχει αυτό το κάτι που ζητάς.
Από 7-10 είναι ΄ότι αρχίζει κάποιος να το βλέπει και να το αξιολογεί σαν περιεχόμενο.
Όσοι βάλουν 8-9 για μένα είναι σαν να έχουν βάλει 10. Από το 8 αναγνωρίζω ότι άρεσε το κείμενο. Υπάρχουν άτομα που δεν βάζουν ποτέ 10.
Δυστυχώς παρατηρώ ότι κάποιοι έχετε μπερδέψει τη λειτουργία ενός Φόρουμ και ενός chatroom.. Επειδή λοιπόν η ιστορία ολοκληρώθηκε και δεν υπάρχει λόγος να μένει ανοιχτό το νήμα, το νήμα κλειδώνεται ενώ τα τελευταία μηνύματα που είναι άσχετα με την κριτική της ιστορίας διαγράφονται.
Θα σας παρακαλούσα μόνο να μην έχουμε τα ίδια και σε άλλα νήματα. Το φόρουμ δημιουργήθηκε για να συζητάμε, να εκθέτουμε απόψεις και να επιχειρηματολογούμε. Όχι για να κάνουμε πλακίτσα μεταξύ μας (θεμιτή όμως αν είναι στα όρια της επιχειρηματολογίας) και να γράφουμε μηνύματα μίας γραμμής που δεν οφελούν τη συζήτηση.
Θα σας παρακαλούσα επίσης να δείχνετε σεβασμό στους συνομιλητές σας ακόμα και όταν διαφωνείτε μαζί τους και να μην καταφεύγετε σε προσωπικές επιθέσεις. Επειδή κάποιος κρύβεται πίσω από μια οθόνη και του είναι πιο εύκολο να πει αυτό που σκέφτεται χωρίς κανένα φίλτρο, αυτό δεν σημαίνει ότι πίσω από μια άλλη οθόνη δεν υπάρχει και ένας άλλος παραλήπτης, που λαμβάνει ακριβώς το ίδιο μήνυμα αφιλτράριστο. Ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί και λιγότερο σκληροί με τους ανθρώπους και ας μην παρασυρόμαστε από το απρόσωπο του ηλεκτρονικού μέσου.
Φιλικά,
melian
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2024, Jelsoft Enterprises Ltd.