Επιστροφή στο Forum : Αναμνησεις απο τον Παραδεισο
the_black_planet
18-11-05, 15:56
Αναμνησεις απο τον Παραδεισο. Τι ειναι παραδεισος και τι κολαση. Ο ανθρωπος μπορει να μετατρεψει την κολαση σε παραδεισο και τον παραδεισο σε κολαση. Αυτο ειναι η μαγεια της μετουσιωσης, η μαγεια της εξελιξης. Η αλλοτριωση ειναι και αυτη μια μορφη εξελιξης. Ο ανθρωπος παυει να ειναι ανθρωπος και γινεται «κατι αλλο». Ο Πλατωνας πιστευε, με μια πολυ οξυδερκη σκεπτικη διαδικασια, οτι ο ανθτωπος , ή μαλλον η ψυχη, πριν ενσαρκωθει ζουσε στην απολυτη ελευθερια, στον αφθαρτο κοσμο.Θα προσπαθησω να μιμηθω πως περιπου μπορει να σκεφτηκε ο Πλατωνας. Ολοι μας, αν ερευνησουμε λιγο τον κοσμο θα διαπιστωσουμε οτι μεσω της νοησης εχουμε μια σχεση με τον κοσμο των ιδεων. Ποτε δεν λεμε «εφηυρα» μια ιδεα αλλα «ανακαλυψα» μια ιδεα. Η γνωση ερχετε λοιπον μεσω της ενθυμισης, δηλαδη μεσω του να ανοιγουμε το πωμα του υποσυνειδητου, να τραβαμε εξω στη συνειδηση κατι απο εκει, κατι απο τα πλασματα που κρυβονται στις σκιες,τους λαβυρινθους κ τις αβυσσους της κ στη συνεχεια να το μελεταμε. Γι’αυτο και ο Σωκρατης προετρεπε «Γνωθι σ’αυτον». Μεσα στο υποσυνειδητο και το ασυνειδητο μας κρυβονται ολα τα μυστικα του συμπαντος. Το υποσυνειδητο ομως περιεχει κατα κανονα εμπειριες. Ειναι λοιπον οι ιδεες εμπειριες της προ ενσαρκωσης ζωης της ψυχης του ανθρωπου; Το καλο και το κακο ενυπαρχουν μεσα στον ανθρωπο και μαχονται, προσπαθουν απελπισμενα οι δαιμονες να σκαρφαλωσουν απο τα απυθμενα βαθη, τα Ταρτατα της ψυχης του ανθρωπου και να βγουν στην επιφανεια, στο φως. Η φυση ομως ειναι περαν του καλου κ του κακου. Υπαρχει μαλλον μια αρμονικη ισοροπια αυτων των δυναμεων. Οι κολασμενοι σκαβουν λαγουμια στην κολαση και προσπαθουν να δραπετευσουν απο εκει κ να επεισελθουν στον κοσμο μας. Ο ανθρωπος οντως ωρες ωρες νιωθει σαν να ειναι εξοριστος σ’αυτον τον κοσμο. Ειμαστε οι λεπροι σε εναν κοσμο υγειας και περιφερομαστε στους δρομους και ολοι μας αποφευγουν σαν καταρες. Εμεις ειμαστε τα ποντικια που φεραμε την αρρωστια του κακου στον κοσμο. Τι μπορουμε να κανουμε; Μια επιλογη ειναι να γινουμε συνειδητα μελη του κοσμου. Πρεπει να εξασκησουμε την οραση μας ωστε να μπορουμε να ατενιζουμε το απειρο. Εχουμε μια ζωη για να ανακαλυψουμε τον κοσμο.Ακομα κ αν προερχομαστε απο την ανυπαρξια, αν και ο Παρμενιδης υποστηριζει οτι το μη ον δεν μπορει να γινει ον ουτε κ το αντιστροφο και μαλλον εχει δικιο, το γιατι θα το εξηγησω μετα, το πιο πιθανον ειναι οτι μετα το θανατο, οπου και να ειμαστε, ακομα κ στη χωρα του τιποτα, θα εχουμε συντροφια τις αναμνησεις μας. Ολοι ονειρευομαστε να ανακαλυψουμε ενα υσηχο λιμανι κ να αραξουμε σαν γερικα καραβια. Ομως για την ωρα ειμαστε αναγκασμενοι να ζουμε σαν τσιγγανοι. Ας αναλυσουμε ομως λιγο τα λογια αυτα του Παρμενιδη. Οταν ερευνουμε τη φυση, ανακαλυπτουμε αυτη τη μαγικη ιδιοτητα της αλχημιστικης μετουσιωσης της υλης κ της ψυχης. Οπως ειπαμε πριν, υπαρχει κ η μετουσιωση της ιδεας σε υλη. Αυτο ομως με μια μεταφορικη εννοια, γιατι οπως ελεγε ο Πλωτινος, η ιδεα δεν μπορει να κατελθει στο επιπεδο της υλης, της γεννησης κ της φθορας δλδ. Ανακαλυπτουμε οτι «εν το παν», δλδ οτι καθε μορφη της υλης περικλειει δυναμει απειρες μορφες που βρισκονται σε αδρανεια. Αυτο μας υπαγορευει και η επιστημη με τη θεωρεια του Μπιγκ Μπανγκ, την οποια πρωτος ειχε διατυπωσει ο Λευκιπος, ο δασκαλος του Δημοκριτου. Δεν ανηκει ομως σ’αυτες τις μορφες το μη ον γιατι το μη ον δεν ειναι μορφη. Δεν υπαρχει επομενως το μη ον στο συμπαν, στο χωροχρονο, ισως να υπαρχει περα απο αυτο. Ειναι θεμα κατανοησης της εννοιας του απειρου. Αφου το απειρον ειναι το ολον και μονο αυτο μπορει να ειναι, τοτε το μη ον βρισκεται αναγκαστικα εξωθεν του απειρου. Αρα ας μην μας φοβιζει η ανυπαρξια. Το μη ον υπαρχει σαν μια σχετικη εννοια στον κοσμο μας, δλδ κατι που δεν εχω ζησει ειναι μη ον ως προς εμενα, αλλα σαν απολυτη εννοια δεν υπαρχει. Η κολαση και ο παραδεισος ειναι καταστασεις ιδεατες δλδ απο αλλες διαστασεις που εχει επισκεφτει η ψυχη μας. Τις αντιλαμβανομαστε ως συμβολα, μπορουμε να δουμε εικονες τους στον κοσμο, να πληρωθουν εν μερη αλλα οχι απολυτα γιατι στον κοσμο μας επικρατουν αλλοι νομοι. Η μοιρα ομως της ψυχης ειναι ενα αιωνιο ταξιδι. Και ακουγεται σαν μεγαλη ειρωνια η ανθρωπινη εφευρεση της ιδιοκτησιας. Τπτ δεν μας ανηκει, μονο ενα σωμα, ενα πνευμα κ μια ψυχη. Ολα τα αλλα ανηκουν στην θεα φυση. Κ μαλιστα υπαρχουν καποιοι που σκεφτονται οτι μπορει να τους ανηκει ενας ανθρωπος! Λοιπον αν συνοψισω τα παραπανω, βλεπουμε οτι δημιουργηθηκαν πολλα ερωτηματα, τα οποια προσπαθησα να απαντησω αλλα θελω κ τις γνωμες σας. Τι ειναι κολαση κ παραδεισος; Η ψυχη απο που ερχετε κ που θα καταληξει μετα τον θανατο; Υπαρχει τελος σ’αυτο το ταξιδι; Περιμενω τις αποψεις σας!
Εχουμε μια ζωη για να ανακαλυψουμε τον κοσμο.
Εδώ διαφωνώ: έχουμε, μεν, μία ψυχή, άλλα αυτή η ψυχή ενσαρκώνεται σε πολλές ζωές. Αποτέλεσμα είναι σε κάθε ενσάρκωση ο άνθρωπος να γεννιέται όλο και καλύτερος και αναπόφευκτα ο δρόμος του είναι η τελειοτητα.
Ομως για την ωρα ειμαστε αναγκασμενοι να ζουμε σαν τσιγγανοι.
Περιφερόμαστε, δηλαδή, από σώμα σε σώμα.
Τπτ δεν μας ανηκει, μονο ενα σωμα, ενα πνευμα κ μια ψυχη.
Και αυτά δεν μας ανήκουν! Μας ανήκουν τα έργα μας. Η ψυχή, το σώμα κτλ, είναι έργα άνωθεν και δεν ανήκουν σε εμάς. Π.χ. το κείμενο που έγραψε ο black planet ανήκει σ'αυτόν.
Υπαρχει τελος σ’αυτο το ταξιδι;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέλος. Ακόμη και ο Θεός μέρα με την μέρα τελειοποιείται.
Πολύ όμορφα, smoralis! Ωστόσο, δεν βρίσκεις το "...Ακόμη και ο Θεός μέρα με την μέρα τελειοποιείται." κάπως λανθασμένο; Βελτιώνεται ο Θεός; Δεν νομίζω!
Φιλικούς Χαιρετισμούς
Προσωπικά πιστεύω πως εφόσον δεν υπάρχει ύλη μετά τον θάνατό μας δεν είναι ένας τόπος όπου όλοι ζουν όμορφα και ευτυχισμένοι. Είναι απλά η ηρεμία της ψυχής μας (κάνουμε την παραδοχή πως υπάρχει ψυχή), και στην άλλη κόλαση είναι όταν η ψυχή μας δεν έχει ηρεμίσει.
Δεύτερη ερώτηση:
Η ψυχη από που έρχεται κ που θα καταλήξει μετά τον θάνατο;
Η ψυχή αποκολλάτε από την ψυχή του σύμπαντός αυτό είναι μάλλον το πρώτο στάδιο ύπαρξης της ψυχής, γιατί εφόσον έρθει ο μόνος δρόμος (μονόδρομος) που υπάρχει είναι ο θάνατος.
Μετά τον θάνατο τι γίνεται;
Αν λοιπόν μετά τον θάνατο η ψυχή έχει ολοκληρωθεί μεταβαίνει εκεί από όπου ήρθε διαφορετικά ξαναεπιστρέφει, μέχρι να σπάσει τον κύκλο των μετενσαρκώσεων.
Τελευταία ερώτηση:
Υπάρχει τέλος σ’ αυτό το ταξίδι;
Το τέλος είναι η ένωση μας με το όλο, δεν ξέρω αν μετά από εκεί ξανά αρχίζει ο κύκλος. Αλλά μεχρι στιγμη δεν βρίσκω κάποιο λόγο ώστε να ξανα ξεκινάει...
smoralis θα συμφωνησω εν μέρη μαζί σου...:) καλά τα λες...
Προσωπικά πιστεύω πως εφόσον δεν υπάρχει ύλη μετά τον θάνατό μας δεν είναι ένας τόπος όπου όλοι ζουν όμορφα και ευτυχισμένοι. Είναι απλά η ηρεμία της ψυχής μας (κάνουμε την παραδοχή πως υπάρχει ψυχή), και στην άλλη κόλαση είναι όταν η ψυχή μας δεν έχει ηρεμίσει.
Ακριβώς είναι η ηρεμία και η αναστάτωση της ψυχής απο τις τύψεις για τα παραπτώματα της πρόσφατης ζωής.
Ύλη δέν υπάρχει, άν υπήρχε ο πεθαμένος θα ήταν κατανοητός απο τους ζωντανούς συγγενείς του κάτι που δέν έχει συμβεί ποτέ :(
Η αναστάτωση είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσει, αλλά θα τελειώσουν τα μαρτύρια της όταν η ψυχή αποφασίσει να μπεί σε άλλο σώμα ξεκινώντας μιά καλύτερη ζωή απο την προηγούμενη αμαρτωλή που θα την κλείσει και με λιγότερες τύψεις.
Η αναστάτωση είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσει, αλλά θα τελειώσουν τα μαρτύρια της όταν η ψυχή αποφασίσει να μπεί σε άλλο σώμα ξεκινώντας μιά καλύτερη ζωή απο την προηγούμενη αμαρτωλή που θα την κλείσει και με λιγότερες τύψεις.
Xm...ερωτηση: η ψύχή αποφασίζει αν θα ξαναμπεί σε άλλο σώμα;
εχω την εντύπωση πως ειναι μια "αυτοματη" διαδικασία η οποία γίνεται αν η ψυχή δεν εχει φτάσει σε σημείο ηρεμίας και συνεχίζεται αυτος ο κύκλος μέχρι οι τύψεις να μην υπάρχουν πια...
Ας θέσω μεταφορικά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι το θέμα:
Όλοι μαζί είμαστε ένας ωκεανός.
Ο καθένας χωριστά είναι μία στάλα του ωκεανού.
Αν δεις την στάλα ξεχωρισμένη από τον ωκεανό είναι κάτι πολύ μικρό, σχεδόν τίποτα.
Μόλις ρίξεις την στάλα αυτή στον ωκεανό γίνεται ένα με τον υπόλοιπο όγκο και αποκτάει άλλη συνείδηση.
Η συνείδηση έχει διαβαθμίσεις.
Ο εγωιστής άνθρωπος συνειδητοποιεί τον εαυτό του ξεχωριστά από τους άλλους με αποτέλεσμα να είναι μικρός και αδύναμος: οδηγείται στον φόβο και το άγχος της κόλασης.
Στο άλλο άκρο, ο άνθρωπος που έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι μέρος του συνόλου και αντλεί δύναμη από εκεί, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, γιατί η δυνατότητες είναι απεριόριστες: οδηγείται στον παράδεισο.
Η ουσία δηλαδή είναι να αποβάλλει κάποιος κάθε εγωισμό, να γίνει συνειδητό μέρος του συνόλου και να προσφέρει τον εαυτό του σε αυτό.
Ο ωκεανός αυτός είναι μία εικόνα του Θεού. Όσο μεγαλύτερη συνοχή αποκτάει τόσο τελειοποιείται αυτή η εικόνα. Έτσι μπορεί ο καθένας να βοηθήσει στην τελειοποίηση του ίδιου του Θεού, γιατί είναι ο ίδιος κομμάτι του Θεου!
Το περιέγραψες πολύ όμορφα και κατανοητά.
Και εγω κάπως ετσι πιστεύω πως ειναι τα πράγματα.
Αλλα οσον αφορα τον εγωισμό νομίζω πως πρέπει να έχουμε ένα στοιχειώδη ποσό εγωισμού ώστε να μπορέσουμε να πάμε μπροστά σαν άτομα...
Αν θέλουμε να πάμε μπροστά σαν άτομα, anti, τότε είμαστε εγωιστές. Δεν θα καταφέρουμε όμως να πάμε μακρυά.
Πρέπει να λειτουργούμε σαν σύνολο, γιατί έτσι θα καταφέρουμε να φτιάξουμε έναν παράδεισο.
εχω την εντύπωση πως ειναι μια "αυτοματη" διαδικασία η οποία γίνεται αν η ψυχή δεν εχει φτάσει σε σημείο ηρεμίας και συνεχίζεται αυτος ο κύκλος μέχρι οι τύψεις να μην υπάρχουν πια...
Όχι τόσο αυτόματη, πρέπει να περάσει και κάποιο διάστημα προσαρμογής γιατί αμέσως μετά τον θάνατο η ψυχή συγκρατείται ακόμα με δεσμά στην προηγούμενη της ζωή. Είναι το διάστημα που τον θυμούνται ακόμα έντονα τον νεκρό, οι πολύ οικείοι άνθρωποι που άφησε πίσω του. Είναι οι 40 μέρες που υπαινίσσεται ο Χριστιανισμός για τον χρόνο που μένει ακόμα η ψυχή στην γή ... απο εκεί βγαίνουν και τα 40ήμερα του χριστιανικού μνημόσυνου. Μπορεί οι 40 μέρες να είναι 50 ή 60 ή χρόνια ή αιώνες, απο την άλλη μπορεί να είναι και μερικές ώρες αλλά είναι κάποιος χρόνος υπαρκτός. Εκείνο τον χρόνο η ψυχή βασανίζεται απο τις τύψεις :confused:
Όσον αφορά την λειτουργία μας σάν σύνολο που είπε ο Smoralis ομολογώ οτι αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου, ο στόχος του η πορεία του για να συναντήσει την πραγματική ευτυχία. Αλλά δυστυχώς πολύ σπάνια το εφαρμόζει σχεδόν ποτέ γι'αυτό η τεράστια επιστημονική πρόοδος αντί να βοηθήσει σημαντικά, έχει επιδυνώσει την ποιότητα της ζωής μας!!
Αν θέλουμε να πάμε μπροστά σαν άτομα, anti, τότε είμαστε εγωιστές. Δεν θα καταφέρουμε όμως να πάμε μακρυά.
Πρέπει να λειτουργούμε σαν σύνολο, γιατί έτσι θα καταφέρουμε να φτιάξουμε έναν παράδεισο.
Απλά νομίζω πως αν δεν έχουμε αυτογνωσία δεν μπορούμε να φτιάξουμε εναν καλύτερο κόσμο, και για να έχεις γνώση του εαυτού σου θα πρέπει να ασχοληθείς μαζί του...
Όχι τόσο αυτόματη, πρέπει να περάσει και κάποιο διάστημα προσαρμογής γιατί αμέσως μετά τον θάνατο η ψυχή συγκρατείται ακόμα με δεσμά στην προηγούμενη της ζωή.(...) Εκείνο τον χρόνο η ψυχή βασανίζεται απο τις τύψεις.
Ναι συμφωνω απλά όταν θα εχει τελειωσει αυτη η διαδικασία δεν θα έχει το άτομο να επιλέξει μετανσάρκωση ή ένα χρονικό διάστημα στο σύμπαν.
Μετα απο αυτες, ας πουμε τις 40 μέρες θα γίνει αυτόματα η μεταβαση του στην επόμενη κατασταση.
Νομίζω πως μερικές από τις ομορφότερες απόψεις για την ψυχή μπορεί να τις συναντήσει κανείς στον Πλάτωνα, άσχετα με το εάν συμφωνεί ή όχι με αυτές. Η ψυχή για τον Πλάτωνα - Σωκράτη είναι ένα άρμα, με δύο ανόμοια άλογα και έναν ηνίοχο, που πριν κατέβει στη γη είναι φτερωτή και ακολουθεί τα άρματα των θεών στις ατέλειωτες πορείες τους στις ουράνιες σφαίρες, όπου ατενίζουν το απέραντο, που είναι αληθινό και ωραίο. Επειδή η ψυχή έχει θεϊκή καταγωγή είναι αθάνατη και άφθαρτη και μετέχει των θεϊκών ιδιοτήτων του Θεού του οποίου το άρμα ακολουθούσε. Κάποια στιγμή, όμως, εάν το άρμα αφεθεί να πλησιάσει πολύ κοντά στις κατώτερες διαστάσεις, τότε μπορεί να βρει να "κολλήσει" κάπου, οπότε η ψυχή χάνει τα φτερά της και εγκλωβίζεται σε ένα υλικό σώμα.
Μπορεί να χάνει τα φτερά της αλλά διατηρεί σε ατελή μορφή τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής και προσπαθεί να βρει τρόπους να κερδίσει τα φτερά της ξανά. Αυτό, όμως, είναι μια εξαιρετικά επώδυνη αν και αναζωογονητική διαδικασία, που μπορεί να κρατήσει χιλιάδες χρόνια, μέχρι το φύτρο του φτερού να δώσει στην ψυχή ξανά τη φτερωτή της μορφή. Έτσι, νομίζω ότι αναμνήσεις από τον παράδεισο, από την περίοδο εκείνη στην οποία η ψυχή μετείχε εντελώς του Θείου υπάρχουν μέσα σε όλους μας και ανασύρονται κάθε φορά που ψάχνουμε να βρούμε αυτό που μας λείπει, την ολοκλήρωση, αυτό που λέμε "το ιδανικό".
Αγαπητέ Μιχάλη με μπέρδεψες λίγο....
Με λίγα λογια λες πως για να ολοκληρωθούμε πρέπει να ξανααποκτήσουμε τα φτερά μας?
Όπως σωστά ο Μιχάλης οι προυποθέσεις και τα έργα για την ολοκλήρωση της ψυχής πρέπει να μπούν στην υλική ανθρώπινη ζωή.
Αλλά η πραγματοποίηση θα γίνει μόνο μετά τον φυσικό θάνατο και την πλήρη απαλλαγή απο το σώμα. Έτσι το σώμα θα έχει ηττηθεί ήδη απο την εποχή που υπήρχε ζωντανό!!
Οι προυποθέσεις είναι η ηθική ολοκλήρωση, η απαλλαγή απο πάθη και εγωισμούς, η προσπάθεια λειτουργίας σάν σύνολο.
Έστω και άν δέν φτάσουμε αμέσως στον στόχο η προσπάθεια πάντα μας φέρνει ένα βήμα πιό κοντά.
Αγαπητέ Μιχάλη με μπέρδεψες λίγο....
Με λίγα λογια λες πως για να ολοκληρωθούμε πρέπει να ξανααποκτήσουμε τα φτερά μας?
Φυσικά, τα φτερά είναι μια μεταφορική έκφραση. Ο ΠΛάτωνας ήθελε να πει ότι πρέπει να αποδεσμευτούμε από την υλική πλευρά της ύπαρξής μας, από τους περιορισμούς που επιβάλει στο υλικό μας σώμα και να προσανατολιστούμε στις ανώτερες σφαίρες ύπαρξης, από τις οποίες προερχόμαστε. Από τον κόσμο των Ιδεών, δηλαδή.
Μια απλούστερη προσέγγιση θα έλεγε ότι εκτός από το καθημερινό και εφήμερο θα πρέπει να αναλογιζόμαστε και το αιώνιο, το οποίο υπάρχει μέσα μας ως ανάμνηση αλλά σε ατελή μορφή.
Φυσικά, τα φτερά είναι μια μεταφορική έκφραση. Ο ΠΛάτωνας ήθελε να πει ότι πρέπει να αποδεσμευτούμε από την υλική πλευρά της ύπαρξής μας, από τους περιορισμούς που επιβάλει στο υλικό μας σώμα και να προσανατολιστούμε στις ανώτερες σφαίρες ύπαρξης, από τις οποίες προερχόμαστε. Από τον κόσμο των Ιδεών, δηλαδή.
Μια απλούστερη προσέγγιση θα έλεγε ότι εκτός από το καθημερινό και εφήμερο θα πρέπει να αναλογιζόμαστε και το αιώνιο, το οποίο υπάρχει μέσα μας ως ανάμνηση αλλά σε ατελή μορφή.
Οκ ναι ετσι όπως το λές συμφωνω και επαυξάνω.
Πρέπει όλοι μας να σκεφτούμε τι γίνεται παρα πέρα όχι μόνο στην υλική περιορισμένη ζωή μας...
Ο Πλάτωνας, γνωστός Ιδεαλιστής, θεωρούσε λοιπόν ότι σε κάποια απροσδιόριστη εποχή, η ψυχή ακολουθούσε το άρμα ενός συγκεκριμένου Θεού και περιδιάβαινε τους αιθέρες, αντικρύζοντας τον πραγματικό κόσμο, τον κόσμο των Ιδεών. Όταν μετά από κάποιο σημείο κατέρχονταν στη δική μας υλική διάσταση, διατηρούσε μέσα της αναμνήσεις εκείνου του ταξιδιού σε ατελή μορφή αλλά διατηρούσε και τον πόθο της να επιστρέψει σε εκείνον.
Στοιχεία ιδεαλισμού νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας. Ο ιδεαλισμός μπορεί να εκδηλώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις, όταν δηλαδή θέλουμε μέσα μας να αποκτήσουμε την "τέλεια" σχέση, να διαμορφώσουμε τον "τέλειο" χαρακτήρα και όλα γύρω μας να λειτουργούν με τον "τέλειο" - ιδανικό τρόπο.
the_black_planet
10-01-06, 12:56
Αγαπητε Μιχαλη,αυτο ακριβως προσπαθησα να υποστηριξω και εγω με οσο το συνατον πιο πειστικα επιχειρηματα,διαβαζοντας το στο Φαιδωνα.Μπορω να πω οτι σε αυτο το θεμα σχεδον με επεισε ο Πλατωνας,σε αντιθεση με το θεμα της μετενσαρκωσης.Αυτο που αναφερεις εσυ για το αρμα του Θεου απο πιο βιβλιο του Πλατωνα ειναι;
Είναι από τον Φαίδρο, μια καταπληκτική πραγματεία πάνω στον Έρωτα και στην ψυχή, που είμαι σίγουρος πως την είχε υπόψη του ο Φρόυντ όταν διατύπωνε τις απόψεις του για την ψυχανάλυση και τη διάκριση του ψυχισμού σε τρία επιμέρους συστήματα. Και, ως γνωστόν, ο Πλάτωνας έχει επηρεάσει τον κόσμο περισσότερο από όσο παραδεχόμαστε...
the_black_planet
15-01-06, 06:51
Μια αλλη θεωρια του Πλατωνα που με εχει απασχολησει πολυ ειναι το αν η γνωση αποτελει ενθυμιση.Εδω πρεπει να επισημανω οτι καμια απο τις θεωριες του Πλατωνα δεν εχει αποδειχτει οτι δεν ισχυει.Βεβαια η γνωση της ιδεας αποτελει ενθυμιση αλλα μπορουμε να το γενικευσουμε αυτο για καθε μορφη γνωσης;Αν δεχτουμε κατι τετοιο τοτε αυτο συνεπαγεται οτι και η ψυχη ειναι απειρη.Ομως,απο τη στιγμη που το συμπαν ειναι απειρο,δεν μπορει να περιεχεται ενα απειρο σε ενα αλλο.Αλλα και παλι δεν αποδεικνυεται οτι ο Πλατωνας εχει αδικο γιατι μπορει στην πραγματικοτητα η ψυχη να ειναι απειρη αλλα να ειναι κομματι μια αλλης διαστασης και το υλικο-ενεργειακο ειδωλο της υπαρχει στον κοσμο της γεννεσης και της φθορας.Και οντως ετσι ειναι τα πραγματα.Η υλικη και ενεργειακη μορφη του ανθρωπου ειναι αποτελεσμα της ιδεας που ονομαζεται πνευμα και προερχεται απο αλλη διασταση,που ειναι ισως ο ιδεατος κοσμος.Θα ελεγα οτι η ιδεα ειναι ο σκοπος,το τελος που δεν υπαρχει σ'αυτη τη διασταση και η ενεργεια ειναι το μεσο που παραγουν την εξελιξη και το γιγνεσθαι.
the_black_planet
29-01-06, 07:14
Εδω θα σχολιασω κατι ασχετο με το θεμα αλλα σχετικο με τη φιλοσοφια του Πλατωνα και του Αριστοτελη.Ο Πλατωνας ειχε πει οτι για τα 3 γνωσιολογικα σταδια,η γνωση αντιστοιχει στο χωρο των ιδεων,των νοητο και η γνωμη-δοξα στον κοσμο της ομορφιας της γεννεσης και του εκφυλισμου της φθορας.Επισης η αγνοια αντιστοιχη στο μη ον,δλδ το 0,που ειναι πολυ πιο δυσκολο να το κατανοησουμε παρα το απερο γιατι το απειρο το ζουμε ενω το μηδεν οχι.Και ας εχουμε ολοι τα ορια μας,τα οποια ομως με θυσιες αλλαζουν και μεσω της θελησης για δυναμη.Τιποτε λοιπον δε χανεται και ολα ειναι δυνατα.Ουτε καν η μορφη χανεται παρα μενει στο συλλογικο ασυνειδητο και μενει για παντα,οσο υπαρχει ανθρωπινη ψυχη τουλαχιστον.Και για να παμε στο θεμα του θανατου,θεωρω οτι αν μελετησουμε τη φυση της ψυχης και την κατανοησουμε καλα θα μπορουμε να μιλησουμε και για μετα θανατον τι απογινεται.αλλα αν δεχτουμε οτι η ψυχη του ανθρωπου προερχεται απο μια ιδεα,η τουλαχιστον η ψυχοσωματικη υποσταση,που ισως ειναι μια εξελιξη της θεωριας του διαχωσιμου ψυχης και σωματος του Πλατωνα.Ισως λοιπον αυτο που λεμε ψυχη να ειναι η ενεργεια που συντροφευει και πλαθει το σωμα και αυτη προερχεται απο τη διασταση της ιδεας οπως ειπε ο Πλατωνας,πολυ σωστα αυτη τη φορα και καποτε επιστρεφει σ'αυτη,και ισως ενσαρκωνεται ξανα,πως απο την ζωη παμε στο θανατο και το αντιστροφο,απο το αντιθετο στο αντιθετο μεσω των νομων του κυκλικου χρονου.Αληθεια ας μου εξηγησει καποιος συγχρονος επιστημονας τι εννοουσε ο Ηρακλειτος λεγοντας κυκλικο χρονο;Ομως να σας γυρισω παλι λιγο πισω.Ο Αριστοτελης διαφωνησε και ισως διορθωσε τον Πλατωνα λεγοντας οτι η γνωση αντιστοιχει στον κοσμο της γεννεσης και της φθορας.Γιατι και ο νομος της μορφης αντιστοιχει στον κοσμο της γεννεσης και της φθορας γιατι η μορφη ειναι νοητικο αποτελεσμα της συνεργασιας ορασης και νοησης.Υπαρχει οντως ο αντικειμενικος και ο υποκειμενικος κοσμος άλλα ειναι αντιστροφα απο τη φορα που τους εδωσε ο Πλατωνας και η γνωση αναφερεται στον κοσμο της γεννεσης και της φθορας,τον σιθητο και η γνωμη-δοξα στον κοσμο της ιδεας και της ουσιας γιατι για το νοητο μπορουμε στιγμιαια να συλλαβουμε μονο μια εικονα του που προερχεται απο αλλη διασταση.Αλλα η υλη αλλαζει μορφη και η ιδεα οχι,αρα η γνωση ειναι φαινομενικη και αλλαζει συνεχως,αρα ειναι γνωμη,γιατι η γνωση ειναι σταθερη,αυτο που αλλαζει ειναι η δοξα.Αλλα για τον κοσμο της ιδεας ισχυει η γνωση αλλα μονο οταν η ιδεα αντικρυζει την ιδεα.Αυτο που δεν μπορεις να αντιληφθεις με τις αισθησεις σου το βλεπεις με τα ματια του νου.Αυτα για την ωρα,αυριο θα επανελθω για το αν ειναι η αρετη ιδεα,ως ιδιοτητα του ανθρωπου που ειναι και δεδομενου οτι οι ιδιοτητες των υλικονενεργειακων οντων(αν και ειναι αδοκιμος ο ορος τουλαχιστον με τον ορισμο του Παρμενιδη) ειναι κομματια του παζλ του ειδωλου των ιδεων.Αρα νομιζω οτι την απαντηση μπορειτε να την καταλαβεται και μονοι σας...
the_black_planet
29-01-06, 08:57
Οπως βλεπεται η θεωρια των Ιδεων του Πλατωνα δεν αποριπτεται απο τα συγχρονα επιστημονικα δεδομενα,σε αντιθεση με καποιες αλλες ιδεες του Πλατωνα,και ας δεχεται ο Χριστιανισμος το Αριστοτελικο μοντελο.Ο Αριστοτελης μπορει να ηταν ενας γνησιος,εξυπνος και μελετηρος ανθρωπος και χαρισε την εννοια της λογικης στον ανθρωπο,ηταν ομως ενας κακος μαθητης του Πλατωνα.Για την αρετη ειπα ηδη καποια πραγματα.Ας παμε τωρα σε μια αλλη θεωρια του Πλατωνα.Ισχυει οτι ο,τι δεν εχει μεριδιο απο το ασχημο ειναι ομορφο,φυσικα στο ιδεατο πεδιο.Και βεβαια δεν ειναι απαραιτητα μονο ομορφο αλλα και κατι αλλο.Καθε ιδεα εχει και το αντιθετο της.Δεν ισχυει ομως το πως ο,τι δεν ειναι ασπρο ειναι μαυρο.Και αυτο γιατι το ασπρο και το μαυρο δεν ειναι ιδεες,δλδ ιδιοτητες αλλα αθροισμα ιδεωτητων δλδ των 3 βασικων χρωματων.Αρα το ασπρο και το μαυρο δεν ειναι ιδεες και δεν ισχυει γι'αυτα ο νομος.Τα συμπερασματα ειναι πανω σε αποσπασμα του Πρωταγορα του Πλατωνα.
the_black_planet
29-01-06, 15:36
Οσον αφορα τη φυση της αρετης πρεπει να τονισω οτι τα πολυ ενδιαφεροντα συμπερασματα στον Πρωταγορα του Πλατωνα δεν τα βγαζει ο Σωκρατης μονος του αλλα απο κοινου με τον εξισου μεγαλο Πρωταγορα,σε εναν εντυπωσιακο διαλογο συνθεσης 2 μεγαλων διανοητων...
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2025, Jelsoft Enterprises Ltd.