Επιστροφή στο Forum : Γιατι υπαρχει ο πόνος;
Είμαστε "κατ' εικονα και καθ'ομοιωσιν", μας διδαξαν.
Επισης μας είπαν οτι ο Θεος "παντα εν σοφία εποιησεν"
Όλοι όσοι ασχολήθηκαν με το ανθρωπινο σώμα έχουν να λένε για τις άπειρες δυνατότητές του, και για την σοφία που διατρέχει τις λειτουργίες του.
Υπάρχει ένα αγκάθι όμως που χαλάει αυτή την τέλεια εικόνα .
Η ύπαρξη του πόνου. Ο οποίος συχνά γίνεται αβάσταχτος.
Γιατί υπάρχει λοιπόν ο πόνος;
Υπάρχει η θρησκευτική άποψη που μιλάει για τιμωρία, για παιδαγωγική άνωθεν επιβαλλόμενη κατάσταση,
Καποιες άλλες φιλοσοφικές απόψεις φωτίζουν άλλες πλευρές :
Αιτία του πόνου είναι η εγωιστική επιθυμία( Βούδας)
Ο πόνος δεν έχει άλλη αιτία από την άγνοια( Βούδας)
Η ζωή είναι το εκκρεμές που κινείται μεταξύ πόνου και απελπισίας Σοπενάουερ Α.
Μετέτρεψε τις πληγές σου σε σοφία Ουίνφρη Ο.
Πονώ, άρα υπάρχω Ντοστογιέφσκι
Ο πόνος ξυπνά μέσα μας τη γλυκειά νοσταλγία του ουρανού Αριστοτέλης
Πόνος είναι ο δημιουργός της επιθυμίας Ρουσσώ Ζαν Ζακ
Σε όλες αυτες τις απόψεις απαντα καπως κυνικά ο Σαιξπηρ:
"Δεν έχει βρεθεί φιλόσοφος με καρτερία να αντέξει τον πονόδοντο, ίσαμε τώρα"
Μια περίεργη κάπως άποψη έχει κι Αρθουρ Κοναν Ντόυλ
"Λενε οτι ευφυία είναι η απροσμέτρτητη ικανότητα του ανθρώπου να ανεχθεί τους πόνους."
Η ιατρική που η άποψή της για τον πόνο είναι η επικρατούσα στην εποχή μας, αντιμετωπίζει τον πόνο σαν κάτι χρήσιμο μέν (για τη διάγνωση βλάβης), τελείως ανεπιθύμητο δε . Είναι η έκφραση της άποψης οτι το σώμα είναι ένα ατελές δημιούργημα, που συχνά θέλει βοήθεια.
Σίγουρα άν πονά κανείς σημαίνει οτι πρέπει να πάει στο γιατρό. Σημαίνει τίποτε άλλο όμως; Υπάρχει μεταφυσική διάσταση στον πόνο;
Γιατί υπάρχει ο πόνος; 'Εχετε κάποια απάντηση που να σας ικανοποιεί και να σας καλύπτει;
--------------------------------------------
Old Guard Grenadier
31-05-13, 18:31
Εννοείς τον ψυχικό ή τον σωματικό πόνο? Ο σωματικός πόνος είναι χρήσιμος για την επιβίωση του ανθρώπου αφού έτσι αντιλαμβάνεται αν έχει τραυματιστεί ή ασθενεί. Ασφαλώς ο αβάσταχτος πόνος δεν είναι καλός γι'αυτό και χρησιμοποιούμε ουσίες για να τον αντιμετωπίσουμε.
Σίγουρα άν πονά κανείς σημαίνει οτι πρέπει να πάει στο γιατρό. Σημαίνει τίποτε άλλο όμως; Υπάρχει μεταφυσική διάσταση στον πόνο;
--------------------------------------------[/QUOTE]
Εξήγησε το anastasi μου η δώσε κάποιο παράδειγμα για το τι εννοεις..
Old Guard Grenadier
31-05-13, 19:33
Χμ..... η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεωρεί ότι ο πόνος είναι εξαγνιστικός και γι'αυτό οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της, κυρίως μέλη του Opus Dei αυτοτιμωρούνται για να απαλλαγούν από τις αμαρτίες τους.
Κάθε ύπαρξη που δύναται να τελειοποιήσει τις δυνατότητές της και να τις κάνει ικανότητες, "χρησιμοποιεί" την έννοια του πόνου ως εφαλτήριο για υψηλότερες μεταβάσεις. Σαφώς και είναι ελάχιστα τα άτομα που μπόρεσαν και επιβλήθηκαν του σωματικού άλγους. Κατέκτησαν και "ρύθμισαν" τις ανάγκες και απαιτήσεις του υλικού -φθαρτού σώματος , κατόπιν των εντολών του πνεύματός τους. Ο πόνος είναι μια ζωτική ένδειξη, όπως η αναπνοή και τόσες ακόμα. Η διαχείριση του πόνου είναι ένα άλλο θέμα..
@Old Guard Grenadier
Εννοείς τον ψυχικό ή τον σωματικό πόνο? Ο σωματικός πόνος είναι χρήσιμος για την επιβίωση του ανθρώπου αφού έτσι αντιλαμβάνεται αν έχει τραυματιστεί ή ασθενεί. Ασφαλώς ο αβάσταχτος πόνος δεν είναι καλός γι'αυτό και χρησιμοποιούμε ουσίες για να τον αντιμετωπίσουμε.
Συμφωνοι, έτσι είναι, αλλά για αυτούς που έχουν πρόσβαση σε νοσοκομεία, φαρμακεία. Σκέψου οτι είναι ίσως δισεκατομμυρια οι ανθρωποι που δεν έχουν προσβαση. Μαζι με αυτούς που έζησαν άλλες εποχές χωρις ιατρική άμεση φροντιδα, ο μεγαλος πόνος είναι απόγνωση και δυστυχία.
Την απορία "γιατι υπάρχει ο πόνος" την βιώνουν και όσοι ακόμη και τώρα πονούν και δεν τους πιανουν τα παυσίπονα, πασχουν απο επώδυνες αρρώστιες κτλ.
@anna
μεταφυσική διάσταση του πόνου
είναι αυτο που λένε οι πατερες της εκκλησίας , οτι η ύπαρξη του πόνου είναι αποτέλεσμα της Πτωσης του ανθρώπου,
Το "Θείο Δραμα" εξελίσεται μέσα σέ πόνο,
ακόμη και αυτό που πιστεύουν κάποιοι οτι πόνο προκαλούν οι επιθέσεις των δαιμόνων,οντοτήτων κτλ.
καποια μεταφυσική διάσταση στόν πόνο δίνουν κι όσοι θεωρούν τον πόνο μποκάρισμα ενέργειας σε κάποιο όργανο,
με πόνο γεννάς έναν άνθρωπο, με πόνο γεννάς και κάτι πνευματικό,
κτλ.κτλ.
@viper
Ο πόνος είναι ένα φυσικό φαινόμενο , σίγουρα. Η σοφία πού διακρίνει την λειτουργία του σώματος εμένα τουλάχιστον με οδηγεί στην άποψη οτι και ο πόνος ακόμη και ο αβάσταχτος πόνος, έχει κάποιο σκοπό, κάποιο λόγο 'υπαρξης.
Θα μπορούσε το ερώτημα να διατυπωθεί κι αλλιώς
" Έχει κάποιο νόημα ο πόνος στη ζωή μας"
---------------------------------
Έχω διαβάσει κάπου ότι ο πόνος, η οδύνη είναι ο αναγραμματισμός της ηδονής.
johnny cash - hurt
http://www.youtube.com/watch?v=4ahHWROn8M0
Χμ..... η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεωρεί ότι ο πόνος είναι εξαγνιστικός και γι'αυτό οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της, κυρίως μέλη του Opus Dei αυτοτιμωρούνται για να απαλλαγούν από τις αμαρτίες τους.
Όχι μόνο η Ρωμαιοκαθολική. Όλη η χριστιανική εκκλησία είναι χτισμένη πάνω στο μαρτύριο, γι αυτό το λόγο έχει και σύμβολο της πίστης ένα όργανο μαρτυρίου, τον σταυρό και αντικειμενο λατρείας τον εσταυρωμένο κτλ. Σε όλους του χριστιανούς, καλλιεργείται υποσεινείδητα μέσω της κατήχησης το αρχέτυπο του μάρτυρα, πως μόνο μέσω του πόνου και του μαρτυρίου εξαγνίζεσαι, για το απίθανο προπατορικό αμάρτημα και τα άλλα ενοχικά σύνδρομα που έχουν εφεύρει οι "άγιοι πατέρες" στα πλαίσια του δόγματος, για το στυγνό μάντρωμα των πιστών.
Εννοείς τον ψυχικό ή τον σωματικό πόνο? Ο σωματικός πόνος είναι χρήσιμος για την επιβίωση του ανθρώπου αφού έτσι αντιλαμβάνεται αν έχει τραυματιστεί ή ασθενεί. Ασφαλώς ο αβάσταχτος πόνος δεν είναι καλός γι'αυτό και χρησιμοποιούμε ουσίες για να τον αντιμετωπίσουμε
Υποθέτω και τους δύο εξίσου το ίδιο, εκτός από τον ψυχικό πόνο δεν πρέπει να υποτιμήσουμε καθόλου τον σωματικό πόνο και με αυτόν υποφέρει εξίσου ο άνθρωπος. Το παράδειγμα στην χριστιανική θρησκεία το δίνουν οι ίδιοι οι μάρτυρες την Ρωμαϊκή εποχή οι οποίοι πριν πεθάνουν σύμφωνα με την ίδια την θρησκεία είχαν υποφέρει από σκληρούς σωματικούς πόνους γι'αυτό αγιοποιήθηκαν όπως και ο Ιησούς Χριστός στον σταυρό.
Brain games!
09-11-13, 19:30
Προφανώς όταν ρωτάς γιατί υπάρχει ο πόνος θα εννοείς τον "ψυχικό" πόνο,διότι ο σωματικός πόνος δικαιολογήται απλούστατα.
Δίχως την ύπαρξη του σωματικού πόνου,ο οργανισμός δεν μπορεί να αντιληφθεί τον οποιονδήποτε τραυματισμό,ακόμη και αν πχ αρχίσει να ρέει αίμα απο μια μικροπληγή,ο οργανισμός δεν θα μπορέσει να αντιδράσει και αυτό μπορεί να οδηγήσει και στον θάνατο!Τουναντίον,ο σωματικός πόνος είναι ένα στοιχείο που μας επιτρέπει να επιβιώνουμε...
Τώρα σχετικά με τον ψυχικό πόνο,θεωρώ ότι κάτι παράλληλο με τον σωματικό πόνο!Δίχως ψυχικό πόνο δεν μπορεί να διαμορφωθεί πλήρως-κατά την γνώμη μου-η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας ενός ατόμου!Μέσα απο τον πόνο-ψυχικό και συναισθηματικό-μαθαίνει-συχνά- ένας άνθρωπος να προβάλει κάποιον σωστό χαρακτήρα προς τους υπόλοιπους(έχοντας υπόψιν του το τι πόνο θα μπορούσε να τους προκαλέσει),μέσω του πόνου διαμορφώνεται το ήθος ενός ανθρώπου,μέσα απο τον πόνο γίνονται οι άνθρωποι πιο ευαίσθητοι και συναισθηματικοί κλπ κλπ!
Φανταστήται,δηλαδή,έναν κόσμο στον οποίον δεν υπάρχει ούτε καν η ιδέα του πόνου(εννοώντας τον ψυχικό πόνο).Οι άνθρωποι θα είναι σίγουρα πιο χαρούμενοι,θα θέλουν συνέχεια να διασκεδάζουν,δεν θα υπάρχουν σκύθρωποι άνθρωποι,ίσως να επιλυθούν οι ψυχικές διαταραχές κλπ κλπ,όμως απο την άλλην ο πόνος διαμορφώνει τον χαρακτήρα!Μέσω του πόνου μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την χάρα,να αναγνωρίζουμε την ζωή,να αναγνωρίζουμε την όποιαν προσπάθεια να "παλέψουμε" στην ζωή για να γίνουμε ανώτεροι κλπ κλπ!
Δίχως πόνο δεν θα υπήρχαν ένα σωρό συναισθήματα,όπως η λύπη,ο φόβος,το άνγχος(πχ απο κάποια πιθανή αποτυχία)κλπ!Μπορεί να ακούγονται ιδιαίτερα δυσάρεστα στο αυτί του ανθρώπου,όμως μάλλον τα υποτιμάμαι σαν συναισθήματα!Διότι ξεχνάμε ότι χάρις σε αυτά τα "άσχημα" συναισθήματα έχουμε μάθει να αγαπάμε τα άλλα "όμορφα" συναισθήματα ή την ίδια την ζωή!
Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που έπαθαν ψυχολογικές διαταραχές απο την συνεχή λύπη ή τους συνεχούς τους φόβους,άλλοι που έπεσαν σε κατάθλιψη,άλλοι έφτασαν στο ύστατο σημείο της αυτοκτονίας!Άλλοι,όμως,μπόρεσαν να στηριχτούν επάνω στον πόνο τους και στις τυχόν αδικίες της ζωής και να "εξελιχθούν",να γίνουν ανώτεροι απο τους περισσότερους ανθρώπους,Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι ξεκίνησαν απο "πόνο",γευόμενοι την πλήρη αδικία στην ζωή τους και όμως με βάση αυτήν μπόρεσαν να "αγωνιστούν" ισχυρότερα απο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι και να γίνουν "καλύτεροι"!
Ο ψυχικός πόνος,συχνά,έχει αρνητική σημασία,είναι ένα μικρό αγκάθι που πάει να τρυπήσει την "ψυχή",τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου,και όμως ταυτόχρονα είναι σαν ένας μικρός μοχλός που μας επιτρέπει να παλέψουμε κόντρα στις αδικίες της ζωής,να φτάσουμε στα όρια,να διαπιστώσουμε τον ίδιον μας τον εαυτό,να αγαπήσουμε όλες τις όμορφες στιγμές της ζωής μας!Διότι αν όλη την ώρα είμασταν με ένα "ανόητο" χαμόγελο στα χείλη και σκεφτόμασταν συνεχώς "τι να κάνουμε για να περάσει η ώρα" και "τι μ@λ... να πούμε να διασκεδάσουμε",τότε δεν θα είμασταν καθόλου στο σημείο εξέλιξης που είμαστε τώρα!
Αλλά για να καταλήξεις σε τέτοιο συμπέρασμα πρέπει να συνηθίσεις και την άσχημη πλευρά της ζωής!Πρέπει να ξέρεις τι έστι πόνος,πρέπει να γνωρίζεις απο απογοήτευση,απο αποτυχία,απο αδικία!Μόνον τότε μαθαίνεις να τα "αγαπάς" όλα αυτά,γιατί χάρις σε αυτά καταλήγεις στην μέγιστη ηδονή!Και προσωπικά δεν θα ήθελα να ανταλλάξω την ηδονή και ανακούφιση που νιώθω μόλις αισθάνομαι χαρούμενος και ευδιάθετος έπειτα έστω και απο μια στιγμή λύπης και στεναχώριας...Πόνος για εμένα είναι ο δρόμος(έστω και κακοτράχαλος ή ορμητικός)που μας οδηγεί στη ηδονή και την επιτυχία!Για να φτάσεις όμως στο τέρμα του δρόμου δεν φταίει μόνον ο "δρόμος",φταίς και εσύ ο ίδιος!Διότι αν είσαι ανθεκτικός,καταλήγεις στο τέρμα της διαδρομής,αν όμως δεν αντέχεις την αποτυχία και την αδικία στην ζωή του και το να παλέψεις μαζί τους,τότε δυστηχώς τον τελευταίο λόγο τον έχει ή η κατάθλιψη ή η αυτοκτονία...
Υπάρχει μεταφυσική διάσταση στον πόνο?
"Μεταφυσική διάσταση" διακρίνω στην αναισθησία, οταν κάποιος δηλαδή δεν νιώθει πόνο και ειδικότερα ψυχικό. Αλλόκοτα πλάσματα. :cool:
(Και δεν αναφέρομαι στη γενική αναισθησία διότι, εκεί πια περνάμε σε άλλο στάδιο-της αποσύνθεσης)
Η δικιά μου άποψη πάνω σε αυτό το θέμα είναι η εξής
Ο πόνος βρίσκει λόγο ύπαρξης την επιβίωση, δημιουργώντας ένα συναίσθημα που σηματοδότη το ότι πρέπει να αλλάξεις μια συμπεριφορά.
Για παράδειγμα στον σωματικό πόνο, αν βάλουμε το χέρι μας στην φωτιά θα νιώσουμε ένα πόνο ο οποίος θα μας αναγκάσει να αποτραβηχτούμε από αυτή για να μην "καταστραφεί" το χέρι μας.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον ψυχολογικό πόνο όταν κάτι δεν πάει καλά στην ζωή μας, όταν δεχόμαστε πίεση από τον περίγυρό μας ή ακόμα και όταν δεν βαδίζουμε με οδηγό την εκπλήρωση των ονείρων και στόχων μας τότε νοιώθουμε τον ψυχολογικό πόνο. Όσο ακολουθούμε τον ίδιο τρόπο ζωής τόσο αυτός ο πόνος παραμένει και στις περισσότερες περιπτώσεις διογκώνεται.
Οπότε ο πόνος είναι ένας μηχανισμός ο οποίος μας βοηθάει να κρατάμε τον οργανισμό μας υγιή (όταν μιλάμε για σωματικό πόνο) και να βρισκόμαστε σε μια ψυχική ηρεμία και γαλήνη (όταν αναφερόμαστε σε ψυχικό πόνο). Τέλος χωρίς την ύπαρξη του πόνου δεν θα υπήρχε ούτε η χαρά και όλα τα επακόλουθα "θετικά" συναισθήματα.
Αρκετά ενδιαφέρον ερώτημα.
Για μένα ο πόνος,όταν είναι σωματικός αποτελεί αμυντικό η προειδοποιητικό μηχανισμό.Σου δείχνει ότι κάποια βιολογικό μέρος του σώματος πάσχει,ή ότι πρόκειται να προκύψει πρόβλημα.Άρα σε παρακινεί να το θεραπεύσεις.Το βίωμα του πόνου δεν είναι ευχάριστο,αλλά ο προσανατολισμός του είναι θετικός,σε παρακινεί να δράσεις έτσι ώστε να θεραπεύσεις κάποια πληγή.
Ο ψυχολογικός πόνος,αποτελεί κατά την γνώμη μου έναν πνευματικό πλοηγό,όπως και κάθε συναισθημα,άποψη που εκφράστηκε και από παραπάνω.Ο ψυχολογικός πόνος μας ειδοποιεί πως η οπτική γωνία που έχουμε επιλέξει να βλέπουμε τα πράγματα δεν συνάδει με την ιδιοσυγκρασία μας,έχουμε αποκλίνει από την συνείδησή μας.Είναι λογικό να είναι αρνητικός εκ φύσεως,διότι αν ήταν θετικός δεν θα μας ωθούσε να βρούμε τον Προορισμό μας,αν δεν πονούσαμε θα επαναπαυόμασταν.Τα αρνητικά συναισθήματα-είτε ενεργητικά ή παθητικά(πόνος,θυμός,λύπη,απόγνωση) πάνω απ' όλα είναι ένα κίνητρο να αλλάξουμε νοοτροπία.Ο πόνος είναι φίλος μας,μας τσιγκλάει για να μας κάνει να μην εστιάζουμε στον φόβο μας,είναι όμορφο να τον διαβαζουμε σωστά-αν και δύσκολο μερικές φορές γιατί ταυτιζόμαστε- και να μην προσκολλόμαστε σε αυτόν καθ'αυτόν.Επίσης,χωρίς τον πόνο δεν θα υπήρχε το υπέροχο συναίσθημα της Λύτρωσης μετά την επίτευξη ενός ονείρου,ενός μακροχρόνιου σκοπού,όταν μετά από αρκετές προσωπικές δυσκολίες κάποιος φτάνει σε μια κατάσταση που νοιώθει ως Προορισμό η ως το "σπίτι" του.
Είναι αυτό που στην πιο καθομιλουμένη λέγεται ότι 'η θέα του τοπίου ανταμειβει τον αναβάτη"
Pholarchos
03-07-15, 13:51
... Υπάρχει μεταφυσική διάσταση στον πόνο;
Γιατί υπάρχει ο πόνος; 'Εχετε κάποια απάντηση που να σας ικανοποιεί και να σας καλύπτει;Σκέψου λίγο πιο πλατιά:
Αν σκεφτείς πως:
- ο πόνος δεν περιορίζεται στους ανθρώπους και πως
- η πρόκληση του πόνου σε ένα δεδομένο βιολογικό "σύστημα" (ζωντανό οργανισμό") είναι εξ'αιτίας βίαιων παρεμβάσεων που διαταράσσουν το σύστημα αυτό και πως
- ο κόσμος είναι γεμάτος συστήματα (κι ας μην είναι όλα βιολογικά ('ζωντανά')) και πως
- και τα ανόργανα συστήματα σε όλα τα επίπεδα (μακροκοσμικό έως μικροκοσμικό) διαταράσσονται βίαια (μπορεί να μη 'βιώνουν' τον πόνο αλλά η βία που προκαλεί τον πόνο στα ζωντανά είναι γεγονός και στα ανόργανα)
Τότε το συμπέρασμα δεν μπορεί παρά να είναι πως η βία (άρα και ο πόνος που προκαλεί) είναι ο κανόνας στο Σύμπαν. Έτσι είναι ο Κόσμος, βίαιος και αρπακτικός σε οργανικό και ανόργανο επίπεδο. Αυτό είναι η Φυσική.
Η αναζήτηση του "γιατί;" είναι ο χώρος της "Μεταφυσικής του Πόνου". Έτσι βλέπω να υπάρχει "μεταφυσική διάσταση στον πόνο".
Ποια να είναι αυτή; Κατ'αρχήν ο πόνος (και η βιαιότητα) στο Σύμπαν είναι γεγονότα. Κι αν είναι έτσι θα έχουν και αιτία και λόγο. Από εξελικτική άποψη ο πόνος είναι χρήσιμος (αναφέρθηκε αυτό ήδη) αλλά δεν λύνει και το πρόβλημα: είναι χρήσιμος γιατί υπάρχει βία και δημιουργούνται προβλήματα που ο πόνος σημειώνει. Γιατί όμως να δημιουργούνται προβλήματα;
Απάντηση που να ικανοποιεί;
Χμμμμ... για μένα, έχω, αλλά δεν είναι του είδους που θα ικανοποιούσε τον καθένα και δεν είναι απάντηση που να ικανοποιεί λύνοντας το πρόβλημα του πόνου αλλά απάντηση που ικανοποιεί το ερώτημα του "πως και υπάρχει πόνος;" (Θα έλεγα την "αναγκαιότητα" του πόνου αλλά δεν το βρίσκω αυτό απόλυτα ακριβές: ο πόνος δεν είναι αναγαίος όταν όλα "πάνε ρολόι" άρα η διερεύνηση της αιτίας του πόνου έχει να κάνει και με το "γιατί δεν πάνε όλα ρολόι;"!)
Είμαστε "κατ' εικονα και καθ'ομοιωσιν", μας διδαξαν.
Επισης μας είπαν οτι ο Θεος "παντα εν σοφία εποιησεν"
Όλοι όσοι ασχολήθηκαν με το ανθρωπινο σώμα έχουν να λένε για τις άπειρες δυνατότητές του, και για την σοφία που διατρέχει τις λειτουργίες του.
Υπάρχει ένα αγκάθι όμως που χαλάει αυτή την τέλεια εικόνα .
Η ύπαρξη του πόνου. Ο οποίος συχνά γίνεται αβάσταχτος.
Γιατί υπάρχει λοιπόν ο πόνος;......Αν διαβάζεις και γύρω από το "παντα εν σοφία εποιησεν" θα δεις και άλλα, έτσι αποκομμένο δε στέκεται. Δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τους ανθρώπους όμως.
Μια ενδιαφέρουσα ταινία Insencibles(Painless) περιγράφει με ωραίο τρόπο το γεγονός οτι η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αίσθηση του πόνου. Μιλαει για μια περιοχη της Ισπανίας που γενιούνται παιδιά χωρίς την αίσθηση του πονου, αλλά σύντομα αυτοτραυματίζονται και τραυματίζουν και άλλους , με αποτέλεσμα να αυτοακρωτηριάζονται, να καίγονται και ακομα ακόμα να τρ'ωνε κάποιο μέλος τους απο περιέργεια, κτλ. Καί κάποιοι επιστημονες αναλαμβάνουν να τους μάθουν τον πόνο, με σκοπο να τους μαθουν να επιβιώνουν και συνεχίζει...
Η προσέγγισή μου όμως είναι πρός μιά άλλη κατεύθυνση. Ο Βιλχελμ Ραιχ αναρωτιέται κάπου γιατί ενώ ένα πουλί γέρνει το κεφάλι και πεθαίνει όντας επάνω στο κλαδί, σε αντίθεση με τον άνθρωπο που αρωσταίνει, πονά και υποφέρει και τελικά πεθαίνει ταλαιπωρούμενος. Γιατί η γέννα απο φυσική διαδικασία που οφαίλει νάναι μιά ηδονική διαδικασία γίνεται μιά διαδικασία πόνων. Ο ίδιος απαντα οτι όλα οφείλονται στην Θωράκιση του ανθρώπου κατα την ανάπτυξή του και ξετυλίγει την θεωρίες του περί Θωράκισης, και οργόνης.
Μια "μεταφυσική" όμως προσέγγιση του πόνου, ανέφερε η jiohanna Bourke. Στη συζήτηση για το βιβλίο της "Η ιστορία του Πονου" (εκδ. oxford univercity press) στην Στεγη Γραμματων και τεχνών, τον Φεβρουάριο, είπε
" Θεολόγοι τους αιώνες πρίν τον 17ο , θεωρούσαν οτι ο πόνος σημαίνει οτι κάποια ανώτερη οντότητα προσπαθεί να έρθει σε επαφη μαζί μας".
--------------------------------------
Ο πόνος είναι υπενθύμιση.
Υπενθύμιση της έλλειψης.
Όταν μας λείπει κάτι πονάμε και πονάμε αφάνταστα σε βαθμό λιποθυμίας κιόλας.
Και αυτό που μας λείπει και μας το υπενθυμίζει ο πόνος ειναι η απομακρυνσή μας από τον δημιουργό μας.Όχι κάποιον φαντασιακό δημιουργό αλλά τον Πατέρα δημιουργό.
Όντας κοντά στον Πατέρα δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για τίποτε.
Αυτός φροντίζει για όλα όσα χρειαζόμαστε και εμείς βιώνουμε την ευχαρίστηση της ύπαρξής μας σε αρμονία με Αυτόν.
Φεύγοντας μακρυά απο τον Πατέρα Δημιουργό μας βρισκόμαστε σε μία κατάσταση όπου πλέον πρέπει να προσπαθήσουμε για αυτά που πρίν Αυτός φρόντιζε να έχουμε εμείς.
Με τί εμπειρία όμως;
Ικανότητες ασφαλώς έχουμε από κατασκευή μας, αλλά δεν αρκούν αυτές χώρις την κατάλληλη εμπειρία αλλά και πάλι δεν σημαίνουν αυτές οι ικανότητες ότι δεν θα έχουμε ταλαιπωρία.
Και πόνο.
Φτάνοντας σε μια ιδεατή τέλεια ανθρώπινη κατάσταση, θα κατορθώσουμε να μην έχουμε έλλειψη σε σωματικο και πνευματικό επίπεδο, άρα δεν θα έχουμε και πόνο σε αυτά τα επίπεδα.
Θα παραμένει όμως ο πόνος σε ψυχικό επίπεδο,γιατί υπάρχει μέσα μας η μνήμη της κάποτε υπάρξεως μας σε αρμονία με τον Πατέρα μας. Και όσο είμαστε μακρυά του, αυτή η μνήμη θα μας κάνει να θυμόμαστε και να πονάμε.
Αν δεν υπήρχε ο πόνος και τραυματιζόταν κάποιος, δεν θα το γνώριζε! Αυτό θα είχε άσχημα αποτελέσματα. Υπάρχουν στο κόσμο άνθρωποι, που έχουν γεννηθεί χωρίς το αίσθημα του πόνου, και ζουν πολύ άσχημα. Με το παραμικρό χτύπημα πάνε αμέσως στο νοσοκομείο για να δουν μήπως έχουν πάθει κάτι και δεν το καταλάβαιναν επειδή δεν νιώθουν.
Η ύπαρξη του πόνου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις φάσεις αυτοπραγμάτωσης κάθε ανθρώπου, τόσο αναφορικά με την σωματική (υλική ) εξέλιξή του όσο και με την ψυχοσυναισθηματική του. Εκφράζει και εκφράζεται μέσω μιας γκάμας σωματικών και συναισθηματικών αντιδράσεων που ορίζουν τό πόσο διαφορετικός είναι καθένας από εμάς. Παράλληλα αποτελεί ένδειξη για το πόσο "νοσεί' τόσο σωματικά όσο και ψυχοσυναισθηματικά ο άνθρωπος. Αποτελεί δε στόχο για όσους ασχολούνται χρόνια με την αυτογνωσία για να ξεπεραστεί το οριακό σημείο των σωματικών αντοχών και να επιτευχθεί η υπέρβαση και η κυριαρχία του πνεύματος επάνω σε κάθε υλικό κομμάτι του σώματος
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2025, Jelsoft Enterprises Ltd.