PDA

Επιστροφή στο Forum : Μορφή ασπρομάλλη παππού.


niko
14-12-05, 10:33
Καλημέρα σε όλους σας.
Όταν ήμουν 3-4 ετών συνέβησαν αυτά που θα γράψω στη συνέχεια. Βασίζονται σε μαρτυρίες των γονιών μου και της αδελφής μου. Εγώ λίγα πράγματα θυμάμαι.
Ζούσαμε τότε σε μια μονοκατοικία στην Κόρινθο. Στο σπίτι αυτό μείναμε 2 χρόνια. Γενικά συνέβαιναν δίαφορα πράγματα. Δηλαδή ξαφνικοί δυνατοί κρότοι, πτώση αντικειμένων -από κουρτινόξυλα μέχρι ποτήρια- και θόρυβοι. Το παράξενο (;) είναι ότι για κάποιο λόγο κανείς στο σπίτι δε φοβόταν από όλα αυτά. Απεναντίας, αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι ότι με την αδελφή μου (6 χρόνια μεγαλύτερη) από ένα σημείο και μετά τους περιμέναμε (λέγαμε ότι είναι τα φαντάσματα !) ή τον περιμέναμε, το γιατί θα το διαβάσετε στη συνέχεια. Μάλιστα χαιρόμαστε κιόλας γιατί -για κάποιο λόγο- αισθανόμαστε μια παρουσία φιλική, αγάπης. Είχαμε φτάσει σε σημείο να αφήνουμε και πιάτα με φαγητό ( η παιδική αφέλεια αλλά αγνότητα και αγάπη επίσης) σε διάφορα μέρη του σπιτιού.
Ποιον περιμέναμε τώρα. Όταν κοιμόμουνα -και αυτό όπως μου έχει πει η μητέρα μου συνέβη πολλές φορές- εμφανιζόταν ένας γερούλης με άσπρο μανδύα πολύ γλυκός, πράος με κάτασπρα μαλλιά και μακριά κάτασπρη γενειάδα και καθόταν στο προσκεφάλι μου ή στα πόδια μου. Μερικές φορές μου χάιδευε το κεφάλι. Εξαφανιζόταν όταν καταλάβαινε ότι τον έβλεπε η μητέρα μου. Τις περισσότερες φορές όχι απότομα. Γύρναγε το κεφάλι του, χαμογελούσε της μητέρας μου και σαν να έσβηνε. Εγώ μπορώ να τον περιγράψω γιατί κάπως η μορφή του είναι στη μνήμη μου.

Αυτά.

Μιχάλης
14-12-05, 11:19
Αγαπητέ Νίκο, καλωσόρισες στην παρέα μας. Το θέμα που ανοίγεις μεταφέρεται στην κατηγορία "Προσωπικές Εμπειρίες" γιατί μια τέτοια αποτελεί. Η εικόνα του καλοσυνάτου ασπρομάλλη γεράκου είναι αρχετυπική, αφού έτσι παρουσιάζονται συνήθως πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν το "καλό" και τη φωτεινή πλευρά της Δύναμης, για να χρησιμοποιήσω μια φράση από τον Πόλεμο των Άστρων. Με τέτοια μορφή συνήθως απεικονίζεται ο Θεός στην εικονογραφία, ο Άγιος Βασίλης, αν εξαιρέσεις τη μετέπειτα προσθήκη της ευτραφούς κοιλιάς αλλά και ο Γκάνταλφ, ο αρχετυπικός Μάγος, όπως βλέπεις και τον Άβαταρ μου.

Despina
14-12-05, 14:42
Γειά σου Νίκο!Θέλω να σε ρωτήσω κάποια πραγματάκια. Σου έχει ξαναεμφανιστεί από τότε? Γενικά, έμαθες ποτέ αν είχε κάποια σχέση με το σπίτι που μένατε εκεί?Όταν βρισκόταν πολύ κοντά σου, πως ένοιωθες?

niko
14-12-05, 15:45
Καλησπέρα Δέσποινα.
Δεν μου έχει ξαναεμφανιστεί από τότε. Τουλάχιστον όχι με αυτή τη μορφή. Το λέω αυτό γιατί μπορεί να κοιμόμουνα τότε αλλά ένοιωθα "στον ύπνο μου" (ακούγεται παράξενο το ξέρω) κάτι ιδιαίτερο. Το ίδιο συναίσθημα το έχω νοιώσει αρκετές φορές στα 38 χρόνια της ζωής μου. Το καταλαβαίνω γιατί είναι ιδιαίτερο.
Μια γλυκιά ζέστη, ζεστασιά σαν να κάθεσαι απόλυτα ήρεμη και χαλαρή στο σκοτάδι μπροστά σε ένα τζάκι απολαμβάνοντας το γλυκό φως και τη γλυκιά ραφινάτη ζέστη που εκπέμπει. Επίσης, αγάπη. Με μια λέξη : πληρότητα. Δεν ξέρω αν είναι κατανοητό αυτό που γράφω. Συγγνώμη.
Άλλο ένα στοιχείο που δεν έγραψα πριν είναι ότι θυμάμαι μια φορά που είδα τη σκηνή σε 3ο πρόσωπο. Συγκεκριμένα, τη στιγμή που κοιμόμουν και μπήκε η μητέρα μου στο δωμάτιο, ξαφνικά την είδα να ανοίγει την πόρτα, εμένα να κοιμάμαι με μια έκφραση ευτυχίας στο πρόσωπο, τον παπού να γυρνάει προς την μητέρα μου να της χαμογελάει να φεύγει αργά, την μητέρα μου να τον κοιτάζει σαν να βλάπει κάτι απόλυτα φυσιολογικό και εμένα να ξυπνάω πριν φτάσει στο κρεβάτι η μητέρα μου.
Σε ηλικία 5 ετών ήρθαμε στην Αθήνα. Όταν πήγα φαντάρος έτυχε να πάω για 4 μήνες στην Κόρινθο. Να ξαναπάω μετά από χρόνια δηλαδή. Πήγα να δω το σπίτι. Εϊχε κατεδαφιστεί, όλος ο τόπος είχε γεμίσει πολυκατοικίες. Ρώτησα τους γονείς μου αν είχαν γνωστούς Κορίνθιους από τότε που μέναμε. Πραγματικά βρήκα μερικούς γείτονες που ήξεραν από τότε και τους ρώτησα. Κάποιος μου είπε ότι κάτι είχε συμβεί σε αυτό το σπίτι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Τι ακριβώς κανείς δεν ήξερε/θυμόταν να μου πει. Στενοχωρέθηκα πολύ που γκρέμισαν το σπίτι. Ακόμα θυμάμαι κάθε γωνιά του μέσα και έξω.
Ευχαριστώ.

nope
16-12-05, 04:08
Καλημέρα σε όλους.....

Είμαι νέα στο forum και με ευκαιρία το όνειρο του Νίκου, θα ήθελα να αναφέρω κάτι σε σχέση με όνειρα.

Από πάρα πολύ μικρή έβλεπα στον ύπνο μου ότι ήμουν σε μία πόλη χτισμένη σε τείχη και γινόταν πόλεμος. Ήταν τρομακτικό γιατί χανόμουν μέσα στα τείχη, όλα φαίνονταν ίδια και παντού έπεφταν κανονιές και πυροβολισμοί. Το σκηνικό ήταν πάντα το ίδιο. Είμαι 24 και το όνειρο το έβλεπα από όταν ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Και πάντα χανόμουν στο ίδιο σημείο μέσα στην πόλη.

Το καλοκαίρι βρέθηκα στα Ιωάννινα και από λάθος βρέθηκα μέσα στην πόλη, στα τείχη. Και εκεί μέσα χάθηκα στο σημείο που έβλεπα στον ύπνο μου. Ήταν τα ίδια τείχη, τα ίδια σπίτια, το ίδιο χαρτογράφημα δρόμου. Ανατρίχιασα. Δεν είχα δει ποτέ φωτογραφίες από εκείνο το μέρος.

Παρόμοιες εμπειρίες έχω πολλές με τα όνειρα. Αυτό ήταν λες και μέσα στο όνειρό μου έζησα εκείνο τον πόλεμο, εκεί, τότε.Λες και οι ψυχές ξαναζούν μέσα από εμάς. Όπως ίσως συμβαίνει και με το όνειρό σου, Νίκο.


Ευχαριστώ

niko
16-12-05, 09:18
Λες και οι ψυχές ξαναζούν μέσα από εμάς. Όπως ίσως συμβαίνει και με το όνειρό σου, Νίκο.
Ευχαριστώ

Καλημέρα nope.
Πραγματικά είναι κάτι που έχω σκεφτεί αρκετές φορές και εγώ. Αφορμή για αυτό στάθηκε μια περίοδος της ζωής μου (γύρω στα 26) που μου συνέβησαν τα εξής: Για ένα διάστημα 2 περίπου χρόνων δεν μπορούσα να δω κόκαλα. Τρώγαμε -για παράδειγμα- σε μια ταβέρνα ή στο σπίτι κοτόπουλο, κατσίκι οτιδήποτε τέλος πάντων, και μόλις αντίκριζα τα γυμνά κόκαλα ξερνούσα (συγγνώμη για τη λέξη). Παράλληλα έβλεπα τα εξής 2 όνειρα συνέχεια. Στο πρώτο ήμουνα γερμανός πιλότος στο Β' Παγκ.Πόλεμο και έβλεπα συγκεκριμένα την ίδια σκηνή ξανά και ξανά: Κατέβαζα το αεροπλάνο χαμηλά και βομβάρδιζα ένα λιμάνι. Εκρήξεις, φωτιά πανικός. Μπορώ να θυμηθώ και τις εκφράσεις των ανθρώπων στο έδαφος. Δεν ήμουν κακός, απεναντίας λυπόμουν για αυτό που έκανα αλλά σαν στρατιώτης έπρεπε να το κάνω. Στο δεύτερο όνειρο -που είναι συνέχεια του πρώτου και είμαι το ίδιο άτομο- είναι σαν να έχει περάσει κάποιο διάστημα 1-2 χρόνια και είμαι τραυματισμένος/κουτσός. Είμαι σε μια ομάδα γερμανών αξιωματικών που επισκέφτονται τα στρατόπεδα κατοχής. Για πρώτη φορά βλέπω τους τεράστιους λάκους με τα αποστεωμένα, άψυχα κορμιά και δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω. Σε αυτό το σημείο πάντα ξυπνούσα. Άλλοτε και τα 2 όνειρα τα έβλεπα σε πρώτο πρόσωπο, άλλοτε σαν θεατής. Αυτά που ένοιωθα πάντως ήταν τα ίδια και στις 2 περιπτώσεις.
Τότε συνδύασα τα όνειρα με αυτά που μου είχαν πει για το σπίτι της Κορίνθου και το ότι κάτι συνέβη εκεί με τους Γερμανούς στο διάστημα της Κατοχής.
Πολλές σκέψεις έχω κάνει και πολλές περιπτώσεις και συνδυασμοί έχουν περάσει από το μυαλό μου. Ίσως να είναι συμπτώσεις, ίσως να τα προκάλεσα ο ίδιος. Δεν ξέρω.
Υπάρχει κι άλλο ένα όνειρο που βλέπω χρόνια τώρα που διαδραματίζεται σε μια τοποθεσία άγνωστη σε μένα μέχρι στιγμής, ελπίζω κάποτε ο δρόμος μου να με βγάλει μπροστά του.
Ευχαριστώ, καλημέρα.

Μιχάλης
16-12-05, 11:35
Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή όταν κάποιος προσπαθεί να αξιολογήσει αυτές τις εμπειρίες και αυτό γιατί, πέρα από το μεταφυσικό του πράγματος, ο εγκέφαλος έχει την ιδιότητα μέσω των ονείρων να ανασύρει αναμνήσεις ξεχασμένες. Αναμνήσεις από ταινίες, βιβλία, σκηνές που του έχουν περιγραφεί από άλλα άτομα και τόσα πολλά άλλα.
Δεν αμφισβητώ τις εμπειρίες σας ούτε τις κατατάσσω απαραίτητα σε μεταφυσική ή σε false memory syndrome. Πιστεύω ότι πρέπει να τις διερευνήσετε στο βαθμό που μπορείτε, όσο το δυνατό αντικειμενικότερα και "αποστασιοποιημένα" από αυτές, επειδή το ζήτημα αυτό είναι πάρα πολύ λεπτό και επιδέχεται αρκετές ερμηνείες.

niko
16-12-05, 12:12
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Μιχάλη και για αυτό το λόγο έγραψα και εγώ ότι ίσως να είναι συμπτώσεις, ίσως να τα προκάλεσα ο ίδιος. Εννοούσα αυτό που γράφεις και εσύ : Αναμνήσεις από ταινίες, βιβλία, σκηνές που του έχουν περιγραφεί από άλλα άτομα και τόσα πολλά άλλα.
Για αυτό και στο πρώτο μήνυμα μου έγραψα μόνο την παιδική μου εμπειρία χωρίς να αναφέρω όλα τα υπόλοιπα, σαν ολοκληρωμένη (;) ιστορία.
Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία αλλά δεν θέλω να τα αναφέρω δημόσια. Θα πω μόνο ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (πάρα πολλά χρόνια πριν ξεκινήσουν αυτά τα όνειρα που περιέγραψα) είχα μια περίεργη τρέλλα με τα αεροπλάνα. Και λέω τρέλλα γιατί η συνηθέστερη ασχολία μου σαν παιδί και σαν έφηβος ήταν να κάθομαι με τις ώρες στον φράχτη κάποιου αεροδρομίου και να τα παρατηρώ, θαυμάζω αγαπώ. Τα αεροπλάνα βεβαίως γι' αυτό λέω τρέλλα. Μέχρι που πήγαινα στο Πολεμικό Μουσείο και τα χάιδευα κιόλας.
Καλημέρα

nope
16-12-05, 21:34
Γεια σου Μιχάλη,

Έχεις απόλυτο δίκιο. Το όριο ανάμεσα στο "προφητικό" όνειρο και σε αυτό που είναι σύμπλεγμα εικόνων και αναμνήσεων δεν είναι εύκολα διακριτό.'Αλλωστε ο εγκέφαλός μας αποτυπώνει χιλιάδες περισσότερες εικόνες από αυτές που εμείς εστιάζουμε και θυμόμαστε. Και ποιος ξέρει τι τις κάνει?

Γεια όσους έχουν αντίστοιχες εμπειρίες έχω να πω, στα πλαίσια φυσικά που μου αρμόζει: "Απλά παρατηρώ...". Χωρίς καν να γνωρίζουμε το υποσυνείδητο και χωρίς καν να μπορούμε να αγγίξουμε τα όριά του, θα ήταν κίνδυνος να αρχίσουμε να ερμηνεύουμε με τον τρόπο μας.:-)

nope
16-12-05, 22:11
Γεια σου Νίκο,

Δεν ξέρω αν πρέπει να δίνουμε συνέχεια σε τέτοιες συζητήσεις καθώς οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Αλλά ένα ερώτημα που μου έχει δημιουργηθεί, με βάση το ότι οι επιστήμονες θεωρούν ότι στο DNA μας καταγράφονται οι εμπειρίες μας και μεταφέρονται στους κληρονόμους μας, είναι αν αυτές παίρνουν μορφή στο υποσυνείδητό μας.

Δεν ξέρω.Είμαστε "μικροί" για να δώσουμε απαντήσεις. Μπορεί να φταίει και το playstation μερικές φορές. :-)