apofasismenos
16-05-15, 19:30
Όλοι μας κατά περιόδους ζούμε κάποια περιστατικά μικρά ή μεγάλα, που μας κάνουν εντύπωση και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε.
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι κάτι έχουν να πουν μέσα από τα χρόνια της ζωής τους. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κανέναν άνθρωπο
που να μην του εχει συμβεί από κάτι μικρό μέχρι κάτι μεγάλο. Κλειδί στην όλη κατάσταση (κατ'εμέ) αποτελεί το πόση σημασία δίνουμε στο περιστατικό
(αναλογως πόσο έντονο είναι φυσικά) και κατά πόσο μπορούμε να ανασυγκροτηθούμε (ταχέως). Πιστεύω ότι αν αργήσουμε χαρακτηριστικά
και αρχίσουμε να το μελετάμε για καιρό χωρίς να κάνουμε τίποτα, θα μας γίνει κάτι σαν βίωμα. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια
(απλό περιστατικό συνεχόμενων ονείρων)
έβλεπα όνειρα με πεθαμένους. Πολύ πιθανόν διότι εκείνη την περίοδο είχαμε πολλούς θανάτους στην γειτονιά και επηρεάστηκα. Γενικώς είμαι άτομο
που δεν περιορίζομαι και δεν χωνεύω τα προβλήματα. Δρω επιτόπου όσο μπορώ. Η λύση που βρήκα είναι λίγο μυστήρια και ασυνήθιστη.
Θα είμαι υπεραπλουστευμένος στην περιγραφή.
Εντελώς αυθόρμητα και αντιδραστικά κινήθηκα ένα βράδυ προς κάποιο νεκροταφείο. Προτίμησα βραδινή ώρα και ομολογώ ότι δεν συνάντησα
καμία δυσκολία στο σκαρφάλωμα του τοίχου. Φυσικά δεν πήγα να παραστήσω τον σούπερμαν αλλά χρησιμοποίησα κάποιον μικρό εξοπλισμό.
Ας πούμε ότι τα έχω καλά με την φύση και προτιμώ την εξοχή. Αν μπορούσα να ζήσω κάπου άνετα, θα ήταν δίπλα σε θηρία της ζούγκλας
διότι μπορεί να είναι επιθετικά αλλά ξέρουμε τους λόγους. Με τους άνθρωπους, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Το περιβάλλον ήταν πραγματικά
άσχημο και πολύ μουντό. Δεν ειδα κανέναν και ελπίζω να μην με είδε και κανείς διότι μπορεί να φανταζόταν τίποτα και να τρόμαζε άδικα.
Κάθησα στο έδαφος σε ένα αρκετά σκοτεινό σημείο που βρήκα. Οκ, σκέφτηκα..."χάλια είναι εδώ οπότε σε λίγο θα αρχίσουν να μου μπαίνουν ιδέες".
Ψιλοεκνευρίστηκα γιατί δεν έβρισκα κάποιον ήχο ή κάτι μυστήριο να αρχίσει να λειτουργεί ο παράγων φόβος αλλά από την άλλη σκέφτηκα "καλύτερα".
Μπερδεμένη κατάσταση. Μετά από κάποια ώρα άκουσα έναν ήχο ανέμου λίγο διαφορετικό από την μέχρι τότε ροή του, αναλύθηκε πως προήλθε όμως
κι ο φόβος δεν πρόλαβε καν να δημιουργηθεί. Στο δεύτερο όμως συμβάν ήμουν πιο "τυχερός", διότι άκουσα κάτι σαν άνοιγμα ξύλινης πόρτας.
Πράγματι αυτό δημιούργησε πολλαπλά σενάρια που άρχισαν να τρέχουν στο μυαλό μου. Το ένστικτο της επιβίωσης δούλεψε άριστα
καθώς ψιλοχέστηκα αν και απέκλεισα αρκετά σενάρια λογω παραμέτρων. Διασταύρωσα από ποιο σημείο ερχόταν ο ήχος και σηκώθηκα.
Ομολογώ ότι τα "χρειάστηκα" διότι δεν είχα οπτική επαφή με καμία πόρτα. Έκλεισα τα μάτια μου γνωρίζοντας ότι έτσι στρουθοκαμηλίζω
αποφεύγοντας να δω. Παρατηρήθηκε ένα στιγμιαίο αίσθημα ασφάλειας (αναμενόμενο ή μη) και κατευθείαν μία έναρξη φόβου αλλά άρχισα να περπατάω
προς τον ήχο. Πραγματικά δεν το προτείνω σε κανέναν αυτό (ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του) διότι με κατακυρίευσε το άγχος
κι ο φόβος αν και γνώριζα ότι όλοι ήταν τέζα γύρω μου.
Όχι λοιπόν, να μην το δοκιμάσετε. "Καθάρισα"...και συνεχίζω.
Το ρίσκαρα γιατί καμιά φορά σε τέτοια μέρη μπορεί (δεν ξέρω αλλά υποθέτω) να βρισκεται εντός και κανείς υπάλληλος (μία στο τόσο).
Που ξέρω εγώ τι μυαλό έχει κι αν κουβαλά και καμιά καραμπίνα κρυφά. Όσο προχωρούσα, ο ήχος ερχόταν ανεπαίσθητα πιο κοντά μου
και όσο τα δευτερόλεπτα περνούσαν, σκεφτόμουν όλο και πιο έντονα μην τυχόν τα ανοίξω και δω τίποτα περίεργο.
Όπως καταλαβαίνετε ήταν μία δυσάρεστη κατάσταση.
Το βάδισμά μου ήταν κάπως προσεκτικό απ'την μία μην τυχόν σπάσω κανένα κεφάλι κουτουλώντας ή βγάλω κανένα μάτι
(έβαζα και τα χέρια μου μπροστά), γεγονός που κατά κάποιο τρόπο εκτόνωνε τον φόβο αφού σκεφτόμουν ελάχιστα κι αυτό το πρόβλημα.
Έναν φόβο που όμως σε κλάσματα δευτερολέπτου γινόταν περισσότερος της προηγούμενης στιγμής.
Από την άλλη κάποια λίγα μέτρα τα διένυσα γρηγορότερα. Ανάμεικτα συναισθήματα. Μέσα μου σκεφτόμουν συνεχώς και ψέλιζα ότι δεν υπάρχει τίποτα
κι όλοι είναι τέζα, κάτι που ήταν γνωστό αλλά οι "ειδικές" συνθήκες το έκαναν τρομακτικό.
Στο τέλος πάτησα σε έναν μικρό λάκο με νεράκι όπου εντελώς αυθαίρετα το θεώρησα ως τέλος της διαδρομής. Αυτό μάλλον λειτούργησε ως διακοπή
του γεγονότος με επακόλουθο την επιβράβευση. Αισθάνθηκα ότι τα είχα καταφέρει. Ομολογώ ότι άνοιξα τα μάτια μου γρήγορα κοιτώντας γύρω μου
αλλά στο μυαλό μου το περιστατικό έχει καταγραφεί ως άνοιγμα μιας πολύ βαριάς πόρτας. Θα έλεγα ότι τα μάτια μου άνοιξαν καρέ-καρέ.
Προφανώς φοβόμουν. Χαλάρωσα τελικά οφείλω να πω οπότε και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Να σημειώσω ότι ξύλινη πόρτα πάντως δεν είδα
ενώ βρέθηκα γύρω στα 120 μέτρα από το σημείο εκκίνησης. Κι όμως...αισθάνθηκα ότι περπάτησα πολύ παραπάνω. Όταν αργότερα το κατέγραψα
κατέληξα ότι θα μπορούσα να αισθανθώ ότι περπάτησα λιγότερο. Φαίνεται αντέδρασα έτσι τότε.
Από εκείνη την ημέρα τα όνειρα με πεθαμένους σταμάτησαν ή μάλλον περιορίστηκαν στο ένα δέκατο γιατί μην τρελλαθούμε...
όλοι έχουμε δει (και βλέπουμε τέτοια όνειρα). Η εξήγηση που δίνω είναι η κλασσική όπου μας πονάει ένα χτύπημα στο δάκτυλο του ποδιού
και του δίνουμε σημασία μέχρι κι αν μας πιάσει όλο το πόδι. Τότε ασχολούμαστε με το πόδι. Πιστεύω ότι επειδή η πραγματικότητα που έζησα
ήταν πιο ρεαλιστική της φαντασίας στο όνειρο, το όνειρο πήρε δεύτερη θέση στην κλίμακα σημαντικότητας της κατηγορίας και αποδυναμώθηκε.
Φυσικά τώρα πια, μπορώ να το επαναλάβω όσες φορές θέλω και παρουσία άλλων διότι "ζύγισα" την κατάσταση, αλλά πλέον είναι άχρηστο
ως πείραμα δεδομένου ότι με άλλους δίπλα, θα είναι σαν βόλτα στην παραλία.
Εσείς τι περιστατικό ζήσατε και πως το αντιμετωπίσατε;
:)
Υ.Γ 40 ώρες να κάνουμε ένα έντιτ βρε μάστορες...
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι κάτι έχουν να πουν μέσα από τα χρόνια της ζωής τους. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κανέναν άνθρωπο
που να μην του εχει συμβεί από κάτι μικρό μέχρι κάτι μεγάλο. Κλειδί στην όλη κατάσταση (κατ'εμέ) αποτελεί το πόση σημασία δίνουμε στο περιστατικό
(αναλογως πόσο έντονο είναι φυσικά) και κατά πόσο μπορούμε να ανασυγκροτηθούμε (ταχέως). Πιστεύω ότι αν αργήσουμε χαρακτηριστικά
και αρχίσουμε να το μελετάμε για καιρό χωρίς να κάνουμε τίποτα, θα μας γίνει κάτι σαν βίωμα. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια
(απλό περιστατικό συνεχόμενων ονείρων)
έβλεπα όνειρα με πεθαμένους. Πολύ πιθανόν διότι εκείνη την περίοδο είχαμε πολλούς θανάτους στην γειτονιά και επηρεάστηκα. Γενικώς είμαι άτομο
που δεν περιορίζομαι και δεν χωνεύω τα προβλήματα. Δρω επιτόπου όσο μπορώ. Η λύση που βρήκα είναι λίγο μυστήρια και ασυνήθιστη.
Θα είμαι υπεραπλουστευμένος στην περιγραφή.
Εντελώς αυθόρμητα και αντιδραστικά κινήθηκα ένα βράδυ προς κάποιο νεκροταφείο. Προτίμησα βραδινή ώρα και ομολογώ ότι δεν συνάντησα
καμία δυσκολία στο σκαρφάλωμα του τοίχου. Φυσικά δεν πήγα να παραστήσω τον σούπερμαν αλλά χρησιμοποίησα κάποιον μικρό εξοπλισμό.
Ας πούμε ότι τα έχω καλά με την φύση και προτιμώ την εξοχή. Αν μπορούσα να ζήσω κάπου άνετα, θα ήταν δίπλα σε θηρία της ζούγκλας
διότι μπορεί να είναι επιθετικά αλλά ξέρουμε τους λόγους. Με τους άνθρωπους, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Το περιβάλλον ήταν πραγματικά
άσχημο και πολύ μουντό. Δεν ειδα κανέναν και ελπίζω να μην με είδε και κανείς διότι μπορεί να φανταζόταν τίποτα και να τρόμαζε άδικα.
Κάθησα στο έδαφος σε ένα αρκετά σκοτεινό σημείο που βρήκα. Οκ, σκέφτηκα..."χάλια είναι εδώ οπότε σε λίγο θα αρχίσουν να μου μπαίνουν ιδέες".
Ψιλοεκνευρίστηκα γιατί δεν έβρισκα κάποιον ήχο ή κάτι μυστήριο να αρχίσει να λειτουργεί ο παράγων φόβος αλλά από την άλλη σκέφτηκα "καλύτερα".
Μπερδεμένη κατάσταση. Μετά από κάποια ώρα άκουσα έναν ήχο ανέμου λίγο διαφορετικό από την μέχρι τότε ροή του, αναλύθηκε πως προήλθε όμως
κι ο φόβος δεν πρόλαβε καν να δημιουργηθεί. Στο δεύτερο όμως συμβάν ήμουν πιο "τυχερός", διότι άκουσα κάτι σαν άνοιγμα ξύλινης πόρτας.
Πράγματι αυτό δημιούργησε πολλαπλά σενάρια που άρχισαν να τρέχουν στο μυαλό μου. Το ένστικτο της επιβίωσης δούλεψε άριστα
καθώς ψιλοχέστηκα αν και απέκλεισα αρκετά σενάρια λογω παραμέτρων. Διασταύρωσα από ποιο σημείο ερχόταν ο ήχος και σηκώθηκα.
Ομολογώ ότι τα "χρειάστηκα" διότι δεν είχα οπτική επαφή με καμία πόρτα. Έκλεισα τα μάτια μου γνωρίζοντας ότι έτσι στρουθοκαμηλίζω
αποφεύγοντας να δω. Παρατηρήθηκε ένα στιγμιαίο αίσθημα ασφάλειας (αναμενόμενο ή μη) και κατευθείαν μία έναρξη φόβου αλλά άρχισα να περπατάω
προς τον ήχο. Πραγματικά δεν το προτείνω σε κανέναν αυτό (ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του) διότι με κατακυρίευσε το άγχος
κι ο φόβος αν και γνώριζα ότι όλοι ήταν τέζα γύρω μου.
Όχι λοιπόν, να μην το δοκιμάσετε. "Καθάρισα"...και συνεχίζω.
Το ρίσκαρα γιατί καμιά φορά σε τέτοια μέρη μπορεί (δεν ξέρω αλλά υποθέτω) να βρισκεται εντός και κανείς υπάλληλος (μία στο τόσο).
Που ξέρω εγώ τι μυαλό έχει κι αν κουβαλά και καμιά καραμπίνα κρυφά. Όσο προχωρούσα, ο ήχος ερχόταν ανεπαίσθητα πιο κοντά μου
και όσο τα δευτερόλεπτα περνούσαν, σκεφτόμουν όλο και πιο έντονα μην τυχόν τα ανοίξω και δω τίποτα περίεργο.
Όπως καταλαβαίνετε ήταν μία δυσάρεστη κατάσταση.
Το βάδισμά μου ήταν κάπως προσεκτικό απ'την μία μην τυχόν σπάσω κανένα κεφάλι κουτουλώντας ή βγάλω κανένα μάτι
(έβαζα και τα χέρια μου μπροστά), γεγονός που κατά κάποιο τρόπο εκτόνωνε τον φόβο αφού σκεφτόμουν ελάχιστα κι αυτό το πρόβλημα.
Έναν φόβο που όμως σε κλάσματα δευτερολέπτου γινόταν περισσότερος της προηγούμενης στιγμής.
Από την άλλη κάποια λίγα μέτρα τα διένυσα γρηγορότερα. Ανάμεικτα συναισθήματα. Μέσα μου σκεφτόμουν συνεχώς και ψέλιζα ότι δεν υπάρχει τίποτα
κι όλοι είναι τέζα, κάτι που ήταν γνωστό αλλά οι "ειδικές" συνθήκες το έκαναν τρομακτικό.
Στο τέλος πάτησα σε έναν μικρό λάκο με νεράκι όπου εντελώς αυθαίρετα το θεώρησα ως τέλος της διαδρομής. Αυτό μάλλον λειτούργησε ως διακοπή
του γεγονότος με επακόλουθο την επιβράβευση. Αισθάνθηκα ότι τα είχα καταφέρει. Ομολογώ ότι άνοιξα τα μάτια μου γρήγορα κοιτώντας γύρω μου
αλλά στο μυαλό μου το περιστατικό έχει καταγραφεί ως άνοιγμα μιας πολύ βαριάς πόρτας. Θα έλεγα ότι τα μάτια μου άνοιξαν καρέ-καρέ.
Προφανώς φοβόμουν. Χαλάρωσα τελικά οφείλω να πω οπότε και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Να σημειώσω ότι ξύλινη πόρτα πάντως δεν είδα
ενώ βρέθηκα γύρω στα 120 μέτρα από το σημείο εκκίνησης. Κι όμως...αισθάνθηκα ότι περπάτησα πολύ παραπάνω. Όταν αργότερα το κατέγραψα
κατέληξα ότι θα μπορούσα να αισθανθώ ότι περπάτησα λιγότερο. Φαίνεται αντέδρασα έτσι τότε.
Από εκείνη την ημέρα τα όνειρα με πεθαμένους σταμάτησαν ή μάλλον περιορίστηκαν στο ένα δέκατο γιατί μην τρελλαθούμε...
όλοι έχουμε δει (και βλέπουμε τέτοια όνειρα). Η εξήγηση που δίνω είναι η κλασσική όπου μας πονάει ένα χτύπημα στο δάκτυλο του ποδιού
και του δίνουμε σημασία μέχρι κι αν μας πιάσει όλο το πόδι. Τότε ασχολούμαστε με το πόδι. Πιστεύω ότι επειδή η πραγματικότητα που έζησα
ήταν πιο ρεαλιστική της φαντασίας στο όνειρο, το όνειρο πήρε δεύτερη θέση στην κλίμακα σημαντικότητας της κατηγορίας και αποδυναμώθηκε.
Φυσικά τώρα πια, μπορώ να το επαναλάβω όσες φορές θέλω και παρουσία άλλων διότι "ζύγισα" την κατάσταση, αλλά πλέον είναι άχρηστο
ως πείραμα δεδομένου ότι με άλλους δίπλα, θα είναι σαν βόλτα στην παραλία.
Εσείς τι περιστατικό ζήσατε και πως το αντιμετωπίσατε;
:)
Υ.Γ 40 ώρες να κάνουμε ένα έντιτ βρε μάστορες...