Κυνηγητό με τον Διάβολο.

[paranoidguru]

Ξυπνάω.Κοιτάω δεξιά και αριστερά.Ένα απλό δωμάτιο είναι.Περνώντας από το κατώφλι της πόρτας ρίχνω μία τελευταία ματιά σε κάτι που φαίνεται να λάμπει με ένα απαλό φως.
Βρίσκομαι στο μονοπάτι.Αριστερά και δεξιά,ζώα όλων των ειδών κάνουν ότι κάνανε από πάντα:τρώνε, παίζουν, αναπαράγονται.Ένα φίδι λίγο πιο πέρα μου κεντρίζει το ενδιαφέρον -μοιάζει να γεύεται ευχαριστημένο ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ-.Δοκιμάζω και γω, τι μπορεί να πάει στραβά άλλωστε;Μετά την πρώτη μπουκιά όλα σκοτεινιάζουν.Από την απόλυτη γαλήνη στο απόλυτο χάος σε δευτερόλεπτα.Νιώθω ότι βρίσκομαι στο κέντρο, ότι άρρωστες και παράλληλα κακοπροαίρετες μάτιες πέφτουν πάνω μου. Ακούω μπερδεμένες ψυχρές φωνές να μου λένε:<< θα τον ασπαστείς, θα τον ενστερνίστεις>>. ΤΟΝ νιώθω πίσω μου! Γυρίζω και το μόνο που διακρίνω μέσα στο σκοτάδι που τον περικλύει είναι το χαμόγελό ΤΟΥ,τόσο αποκρουστικό όσο και τρομακτικό.Τρέχω.Προσπαθώ τουλάχιστον.Ναι βρίσκομαι στο ίδιο σημείο και αυτός πλησιάζει!Σηκώνει το θεόρατο χέρι του και στο κατέβασμα αυτού, όλα σβήνουν.
Ξυπνάω.Κοιτάω δεξιά και αριστερά.Ένα δωμάτιο νοσοκομείου.Γιατί βρίσκομαι εδώ; Κοιτάω τα πόδια μου γιατί νιώθω ένα μούδιασμα. Χαχα! Μου φαίνεται αστείο που το ένα λείπει. Απέναντι μου, μια νοσοκόμα κάθεται σε μια καρέκλα με γυρισμένη την πλάτη της σε μένα. Της φωνάζω αλλά δεν μου βγαίνει φωνή. Αρπάζω τις πατερίτσες μου και την πλησιάζω ελπίζοντας ότι θα μου λύσει τις αμέτρητες απορίες μου. Την ακουμπάω στον ώμο. Μέσα σε μια στιγμή, το σώμα και το κεφάλι της, δύο ξεχωριστά πράγματα. Δεν με συγκινεί. Βγαίνοντας από το κατώφλι της πόρτας ρίχνω μία τελευταία ματιά και αποφασίζω πως δεν θέλω να θυμάμαι κάτι από αυτά που είδα. Αριστερά και δεξιά μου, απέραντοι σκοτεινοί, άδειοι διάδρομοι. Στους τοίχους βρίσκονται κρεμασμένα ρολόγια, που στην θέση των αριθμών υπάρχουν ονόματα και κάθε φορά που αλλάζει η ώρα ακούγεται το νεκρικό εμβατήριο. Παράλληλα μια απόκοσμη φωνή φαίνεται να επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια:<<Θα με ασπαστείς, θα με ενστερνιστείς...>>. Αυτός είναι! Μην μπορώντας να κάνω κάτι άλλο κρύβομαι κάτω από κάτι που μοιάζει με χειρουργικό τραπέζι. Όταν πλησιάζει αρκετά του μπήγω στο πόδι ένα νυστέρι που έκρυβα κάτω από τα ματωμένα σεντόνια μου. Του το καρφώνω ξανά. Και ξανά. Και ξανά.Όλα σβήνουν.
Ξυπνάω. Νιώθω παντοδύναμος. Κοιτάω δεξιά και αριστερά. Το ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Κοιτάω τα πόδια μου γιατί νιώθω ένα μούδιασμα. Έχω τρία πλέον! Περίεργο. Απέναντί μου στον μισοσπασμένο πίνακα αναγράφεται κάτι με αίμα: .. έχει πολλά ποδάρια.
----------Το κείμενο το γραψα σε μια δυσκολη φάση της ζωής μου και δεν έχει τελειώσει. Δεκτή κάθε κριτική να σημειώσω πως δεν αποτελεί όνειρο αλλά καθαρά δημιούργημα μου όσο ημουν ξύπνιος.

[apofasismenos]

Αυτό το βρήκα στα μηνύματά σου (ίδιο) για προχώρα την ιστορία. Όπως έγραψες, δεν έχει τελειώσει.
Βάλτο στην ενότητα δημιουργική γραφή που λέει κι ο ερέτικ.

http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=8111

[paranoidguru]

Αυτό το βρήκα στα μηνύματά σου (ίδιο) για προχώρα την ιστορία. Όπως έγραψες, δεν έχει τελειώσει.
Βάλτο στην ενότητα δημιουργική γραφή που λέει κι ο ερέτικ.

http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=8111

Aν θες μπορώ να σου πω για το τέλος που ξέρω ποιο είναι :D

[apofasismenos]

Ρίξτο αλλά πρόσεχε μην σου πουν ότι κοροιδεύεις. Βλέπεις όλο και κάποιος θα υποστηρίζει τον διάβολο όπως και τον Θεό.
Αστικά κατάλοιπα με σκυμένο κεφάλι πιστεύω κι όχι από αγάπη και λατρεία. Αν και ποτέ δεν καταλαβα την αγάπη και λατρεία στους Θεούς.
Για να μην πω για θυσίες και δεήσεις...τι είναι αυτά τα πράγματα; τόση ανάγκη επιβεβαίωσης έχουν οι "ανώτεροι";
πιθανή ανασφάλεια θα έλεγα να ανήκουμε κάπου για να νιώθουμε ασφάλεια. Ανθρώπινο φυσικά αλλά κάποιες (πολλές) φορές προσποιητό.

Γιατί άραγε να είμαστε ακόλουθοι ή ηγέτες κι όχι απλά παρευρίσκοντες;

δηλαδή με το ζόρι στο τρυπάκι επειδή δημιουργηθήκαμε;

:confused:

[paranoidguru]

Ρίξτο αλλά πρόσεχε μην σου πουν ότι κοροιδεύεις. Βλέπεις όλο και κάποιος θα υποστηρίζει τον διάβολο όπως και τον Θεό.
Αστικά κατάλοιπα με σκυμένο κεφάλι πιστεύω κι όχι από αγάπη και λατρεία. Αν και ποτέ δεν καταλαβα την αγάπη και λατρεία στους Θεούς.
Για να μην πω για θυσίες και δεήσεις...τι είναι αυτά τα πράγματα; τόσο ανάγκη επιβεβαίωσης έχουν οι "ανώτεροι";
πιθανή ανασφάλεια θα έλεγα να ανήκουμε κάπου για να νιώθουμε ασφάλεια. Ανθρώπινο φυσικά αλλά κάποιες φορές προσποιητό.

Γιατί άραγε να να είμαστε ακόλουθοι ή ηγέτες κι όχι απλά παρευρίσκοντες;

δηλαδή με το ζόρι στο τρυπάκι επειδή δημιουργηθήκαμε;

:confused:
(Περνώντας από το κατώφλι της πόρτας ρίχνω μία τελευταία ματιά σε κάτι που φαίνεται να λάμπει με ένα απαλό φως.) O πρωταγωνιστής επιστρέφει σ αυτό το δωμάτιο και συνειδητοποιει πως το απαλό φως βγαίνει από έναν σταυρό. Πλησιάζει το χέρι του για να τον ακουμπήσει αλλά καίγεται, νιώθει πως θα λιώσει ανά πάσα στιγμή. Τότε είναι που μετανοεί για όλα όσα έκανε. Και που καταλαβαίνει πως δεν είναι αργά. Πλησιάζει το χέρι του. Δεν καίει ο σταυρός όχι. Έκαιγε ο αέρας που τον περιέβαλε -ο "αέρας" που ήταν βαλτός από τον διάολο-. Είχε βρει επιτέλους γαλήνη.

[Morticia]

τι είναι αυτά τα πράγματα;

Γιατί άραγε να είμαστε ακόλουθοι ή ηγέτες κι όχι απλά παρευρίσκοντες;

δηλαδή με το ζόρι στο τρυπάκι επειδή δημιουργηθήκαμε;

:confused:


ΠΕΣ ΤΑ!!!¡¡¡ :D

[apofasismenos]

ΠΕΣ ΤΑ!!! :D




Μόλις θυμήθηκα μια τεχνητή συνθήκη που είχα δημιουργήσει παλιότερα. Έβαλα κάποιον φίλο να κάθεται σε κάποιο (πολυσύχναστο) πεζοδρόμιο
μέσα στην νύχτα (τον δασκάλεψα τι "γλώσσα" θα χρησιμοποιήσει) και παρατήρησα ότι όλοι τον δούλευαν. Δεν είχε μεγάλη ροή κόσμου φυσικά.
Αντίστοιχα, όταν τον "τοποθέτησα" στο φως της ημέρας (κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα), ο κόσμος τον αντιμετώπισε ως "τρανό" εμπόδιο.
Κανείς δεν τον κορόιδευε αλλά όλοι τον μισούσαν που ενοχλούσε την καθημερινή ροή διότι περνούσε πολύ κόσμος από εκεί (είπαμε...πολυσύχναστο).
Συνεπώς η κατάσταση τον μετέτρεψε από ασήμαντο σε σημαντικό. Αυτό συνέβη διότι απλά βρισκόταν εκεί
"βγαίνοντας" από την καθημερινότητα. Eνδόμυχα δηλαδή ούτε σημαντικός αλλά ούτε και ασήμαντος...απλά ότι όρισε η κατάσταση.
Τώρα δεν προλαβαίνω να το εξηγήσω καλύτερα όμως διότι γύρισα κατάκοπoς από ένα κάρο λαλακίες.

;)

[apofasismenos]

(Περνώντας από το κατώφλι της πόρτας ρίχνω μία τελευταία ματιά σε κάτι που φαίνεται να λάμπει με ένα απαλό φως.) O πρωταγωνιστής επιστρέφει σ αυτό το δωμάτιο και συνειδητοποιει πως το απαλό φως βγαίνει από έναν σταυρό. Πλησιάζει το χέρι του για να τον ακουμπήσει αλλά καίγεται, νιώθει πως θα λιώσει ανά πάσα στιγμή. Τότε είναι που μετανοεί για όλα όσα έκανε. Και που καταλαβαίνει πως δεν είναι αργά. Πλησιάζει το χέρι του. Δεν καίει ο σταυρός όχι. Έκαιγε ο αέρας που τον περιέβαλε -ο "αέρας" που ήταν βαλτός από τον διάολο-. Είχε βρει επιτέλους γαλήνη.



Στο νούμερο 2 συνειδητοποιεί ότι ο σταυρός που άγγιξε ήταν ανάποδος και μη ευδιάκριτος επειδή καλυπτόταν από σεντόνι.

Η πόρτα έκλεισε ξωπίσω του κι οι τοίχοι άρχισαν να τρέχουν αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα.

https://www.youtube.com/watch?v=rfOtoglfZgA

(χιούμορ)

:D

[paranoidguru]

Στο νούμερο 2 συνειδητοποιεί ότι ο σταυρός που άγγιξε ήταν ανάποδος και μη ευδιάκριτος επειδή καλυπτόταν από σεντόνι.

Η πόρτα έκλεισε ξωπίσω του κι οι τοίχοι άρχισαν να τρέχουν αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα.

https://www.youtube.com/watch?v=rfOtoglfZgA

(χιούμορ)

:D

Πέρα από την πλάκα πολύ καλό plot twist και σαν συμπέρασμα θα εβγάζε κάποιος πως όλοι οι σταυροί (?) προσφέρουν ζεστασιά ανάλογα τι ψάχνει κανείς.

[apofasismenos]

Πέρα από την πλάκα πολύ καλό plot twist και σαν συμπέρασμα θα εβγάζε κάποιος πως όλοι οι σταυροί (?) προσφέρουν ζεστασιά ανάλογα τι ψάχνει κανείς.




Έχω καταλήξει ότι ένας καλός τρόπος σκέψης είναι να τραβάς τον δρόμο σου κι αν τρακάρεις με περίεργες θεωρίες που δεν αποδεικνύονται
να περνάς από πάνω τους. Δηλαδή ακόμα και τα τανκς έχουν έναν θετικό ρόλο κάποιες φορές. Γιατί να προβληματιζόμαστε με όλα;
ωστόσο την καλύτερη ζεστασιά την έχουν τα καλοριφέρ, τα τζάκια, οι πυκνές φλοκάτες κτλ. Όχι ότι δεν χρειάζονται άλλου είδους ζεστασιές
αλλά μάλλον παρηγοριά ψάχνουν οι άνθρωποι. Η παρηγοριά όμως εκτός του συναισθήματος..."βγάζει" ψυχές και αποτελεί "μορφίνη"...δεν δίνει λύσεις.
Λύσεις δίνουν οι πράξεις. Άρα χρειάζονται (και) οι πράξεις. Μπορεί σαν είδος να μην τα καταφέρουμε αλλά δεν μείναμε (μόνο) στα λόγια.

;)

[Morticia]

Συνεπώς η κατάσταση τον μετέτρεψε από ασήμαντο σε σημαντικό. Αυτό συνέβη διότι απλά βρισκόταν εκεί
"βγαίνοντας" από την καθημερινότητα. Eνδόμυχα δηλαδή ούτε σημαντικός αλλά ούτε και ασήμαντος...απλά ότι όρισε η κατάσταση.



Καλησπέρα παιδιά. :)
Αποφασισμένε κατανόησα όσα είπες. Ξεφόρτωσε το κάρο ήρεμα!
Λοιπόν, η κατάσταση που όρισε τον φίλο σου, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν η ροή του πλήθους και οι ρυθμοί της ζωής. Οι καταστάσεις είναι επιφανειακές αφού δεν υπερισχύουν της ενδόμυχης ισορροπίας. (σημαντικότητας και ασημαντότητας) Ναι...
Απλά στάθηκα υπέρ σου. Η συμφωνία πιστεύω, είναι προσωρινή, άρα ούτε καν σημαντική διότι επηρεάζεται απο την εξέλιξη του διαλόγου, που οφείλεται στην μοναδικότητα του καθενός, επομένως και της σκέψης.
Εγώ θεωρώ την ισορροπία αναποφάσιστη και στάσιμη.
Η ζυγαριά διακατέχεται απο δύο μέρη και εσύ θέλεις τη μέση. (γενικά μιλάω) Και το ένα και το άλλο. Το αίσθημα δικαιοσύνης σε επαναπαύει. Θα μου πείς, γιατί να συμβεί το αντίθετό. Άλλωστε αυτός δεν είναι ο ρόλος της ζυγαριάς?.

[paranoidguru]

Καλησπέρα παιδιά. :)
Αποφασισμένε κατανόησα όσα είπες. Ξεφόρτωσε το κάρο ήρεμα!
Λοιπόν, η κατάσταση που όρισε τον φίλο σου, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν η ροή του πλήθους και οι ρυθμοί της ζωής. Οι καταστάσεις είναι επιφανειακές αφού δεν υπερισχύουν της ενδόμυχης ισορροπίας. (σημαντικότητας και ασημαντότητας) Ναι...
Απλά στάθηκα υπέρ σου. Η συμφωνία πιστεύω, είναι προσωρινή, άρα ούτε καν σημαντική διότι επηρεάζεται απο την εξέλιξη του διαλόγου, που οφείλεται στην μοναδικότητα του καθενός, επομένως και της σκέψης.
Εγώ θεωρώ την ισορροπία αναποφάσιστη και στάσιμη.
Η ζυγαριά διακατέχεται απο δύο μέρη και εσύ θέλεις τη μέση. (γενικά μιλάω) Και το ένα και το άλλο. Το αίσθημα δικαιοσύνης σε επαναπαύει. Θα μου πείς, γιατί να συμβεί το αντίθετό. Άλλωστε αυτός δεν είναι ο ρόλος της ζυγαριάς?.

Δεν ξέρω για τον ρόλο της ζυγαριάς αλλά η μέση της δεν ορίζεται.Τα πραγματα είναι είτε δεξιά είτε αριστερά όπως και ο μέσος όρος σε πολλές μελέτες αν και ορίζεται, δεν έχει πρακτική σημασία..

[Morticia]

Δεν ξέρω για τον ρόλο της ζυγαριάς αλλά η μέση της δεν ορίζεται.Τα πραγματα είναι είτε δεξιά είτε αριστερά όπως και ο μέσος όρος σε πολλές μελέτες αν και ορίζεται, δεν έχει πρακτική σημασία..

Ουπς! Με συγχωρείτε. Ο ρόλος της ισορροπίας ήθελα να γράψω.
Paranoidguru, ζυγίζοντας πράγματα μεταξύ τους (έχω παρατηρήσει) θέλοντας να δεις τη "βαρύτητα" του προβληματισμού σου, κάποιες φορές, επιφέρεις την ισορροπία άρα και τη μέση (περίπου) στη ζυγαριά για να έχεις ειρήνη στο κεφάλι σου. Αυτό εννοούσα.

[Λευκός Λύκος]

Χμμ... Τελικά paranoid δεν είσαι τόσο παρανοϊκός όσο θέλεις να δείχνεις. Τι αντιπροσωπεύει ο διαβολάκος στην ιστορία σου; Αν θέλεις λες βέβαια.

[paranoidguru]

Χμμ... Τελικά paranoid δεν είσαι τόσο παρανοϊκός όσο θέλεις να δείχνεις. Τι αντιπροσωπεύει ο διαβολάκος στην ιστορία σου; Αν θέλεις λες βέβαια.

Δεν θα το πιστέψεις! ο Διάβολος στην ιστορία μου είναι ο Διάβολος! γραψτε και αν σας προκαλεσε κατι το κειμενο ...

[paranoidguru]

Ουπς! Με συγχωρείτε. Ο ρόλος της ισορροπίας ήθελα να γράψω.
Paranoidguru, ζυγίζοντας πράγματα μεταξύ τους (έχω παρατηρήσει) θέλοντας να δεις τη "βαρύτητα" του προβληματισμού σου, κάποιες φορές, επιφέρεις την ισορροπία άρα και τη μέση (περίπου) στη ζυγαριά για να έχεις ειρήνη στο κεφάλι σου. Αυτό εννοούσα.

Πολλές φορές επιδιώκω τα άκρα γιατί την βρίσκω με αυτά. Αλήθεια έχω πάει είτε πολύ δεξιά είτε πολύ αριστερά σε πολλά πράγματα χωρίς να επιδιώκω όμως την ισορροπία γιατί την μέση την θεωρώ βαρετή. Επίσης τι σημαίνει μέση; Κάποιος την πετυχαίνει γιατί βρίσκεται εκεί εξ αρχής ή δοκιμάζοντας τα δύο άκρα και εξισώνοντάς τα;

[Morticia]

Πολλές φορές επιδιώκω τα άκρα γιατί την βρίσκω με αυτά. Αλήθεια έχω πάει είτε πολύ δεξιά είτε πολύ αριστερά σε πολλά πράγματα χωρίς να επιδιώκω όμως την ισορροπία γιατί την μέση την θεωρώ βαρετή. Επίσης τι σημαίνει μέση; Κάποιος την πετυχαίνει γιατί βρίσκεται εκεί εξ αρχής ή δοκιμάζοντας τα δύο άκρα και εξισώνοντάς τα;

Μέση σημαίνει να είσαι κάτι παραπάνω απο απλός ποδοσφαιριστής. Καλά θα σου πώ. :D Μέση σημαίνει να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο σημεία ή όρια.
Εγώ προσωπικά, πλήττω και με τα άκρα και με τη μέση. Είμαι περισσότερο των άκρων όμως.

Αναρωτιέμαι το ίδιο. Δεν έχω απάντηση για το τελευταίο.

[paranoidguru]

Μέση σημαίνει να είσαι κάτι παραπάνω απο απλός ποδοσφαιριστής. Καλά θα σου πώ. :D Μέση σημαίνει να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο σημεία ή όρια.
Εγώ προσωπικά, πλήττω και με τα άκρα και με τη μέση. Είμαι περισσότερο των άκρων όμως.

Αναρωτιέμαι το ίδιο. Δεν έχω απάντηση για το τελευταίο.

Δεν γίνεται να πλήττεις και με τα δύο. πχ σου λένε να πας βόλτα αν το δεν ξέρω είναι η μέση το δεξιά είναι το ναι και το αριστερά το όχι δεν γίνεται να βαριέσαι και τα 3.Τότε βαριέσαι γενικά οπότε πάει αλλού το πρόβλημα! :D

[Morticia]

Δεν γίνεται να πλήττεις και με τα δύο. πχ σου λένε να πας βόλτα αν το δεν ξέρω είναι η μέση το δεξιά είναι το ναι και το αριστερά το όχι δεν γίνεται να βαριέσαι και τα 3.Τότε βαριέσαι γενικά οπότε πάει αλλού το πρόβλημα! :D

Δε με κατάλαβες. Πλήττω λιγότερο με τα άκρα. Θα πώ κατά μεγάλη πιθανότητα ναι ή όχι αφού είμαι περισσότερο των άκρων. Είπα ότι πλήττω διότι μου αρέσει να τα εναλλάσω κατά καιρούς.
Και όμως γίνεται. :D

[paranoidguru]

Δε με κατάλαβες. Πλήττω λιγότερο με τα άκρα. Θα πώ κατά μεγάλη πιθανότητα ναι ή όχι αφού είμαι περισσότερο των άκρων. Είπα ότι πλήττω διότι μου αρέσει να τα εναλλάσω κατά καιρούς.
Και όμως γίνεται. :D

Τώρα μάλιστα.

[apofasismenos]

Το λογικότερο πράγμα όταν βρίσκεσαι στην μέση είναι ότι σε μισούν πολλοί και πολύ διότι ξέρουν ότι είσαι (όσο μπορείς) ανεπηρέαστος.
Είναι πραγματικά πανέμορφο να μην ακολουθείς κανέναν και να μην σε ακολουθεί κανένας. Απλά να συνυπάρχεις.
Σημειώνω ότι το μίσος είναι δυνατότερο από την αγάπη και βρίσκω αρκετά ρεαλιστικό να με μισούν εκτός από το να με αγαπούν.
Εξάλλου όλοι κάποιον ή κάποιους έχουμε να λαμβάνουμε αλλά και να παραδίδουμε αγάπη. Είναι ανάγκη να γίνεται με όλους αυτό;
τι καραγκιοζιλίκι...

Μα...πότε στην ιστορία της ανθρωπότητας εμφανίστηκε έστω και μια μικρή κοινωνία ανθρώπων που για ένα εύλογο χρονικό διάστημα
υπήρξαν αγαπημένοι χωρίς διαφωνίες και τσακωμούς; ποιο το νόημα να είμαστε όλοι αγκαλιασμένοι στα λόγια αφού κάτι τέτοιο
δεν μπορεί να συμβεί στην πράξη; κανείς δεν γουστάρει έναν ανεπηρέαστο τελικά, σχεδόν όλοι θέλουν κάποιον με βιώματα κι απωθημένα
για να λένε τις θεωρίες τους αγκαλίτσα και να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην εκτονωσούλα τους.
Όσο διώχνουμε τα βιώματα και τα απωθημένα μας, κινούμαστε από τα άκρα προς την μέση.
Από αυτή την αφετηρία μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε άφοβα στα κατά τόπους ανθρώπινα συστήματα και να δημιουργούμε δολιοφθορές
στην λειτουργία τους. Αυτός είναι ό μόνος τρόπος να "γκρεμίζονται" οι ιεραρχίες. Οι ιεραρχίες είναι πολύ επώδυνο πράγμα διότι εγκυμονούν
πολλοί κίνδυνοι. Μόνο πραγματικά σοφοί άνθρωποι μπορούν να βρίσκονται σε ιεραρχία. Δεομένου του ότι δεν γνωρίζουμε λοιπόν
τις προθέσεις του καθενός, πιστεύω ότι οφείλουμε να λειτουργούμε ως αυτόνομες μονάδες μέσα στα συστήματα.
Την αγάπη, τον έρωτα, την αγνότητα κτλ μπορούμε να την βρούμε στις επιλογές μας κι όχι στα ανθρώπινα συστήματα.

:cool:

Υ.Γ Να μην ξεχάσω...ότι έγραψα δεν σημαίνει ότι κρίνει την στάση όσων εκφράζονται άκρες ή μέση. Καλά κάνουν.
Κι εγώ είμαι των άκρων ή της μέσης πολλές φορές. Απλώς διαλέγω-επιλέγω το που. Στο κειμενάκι αλλού το πήγα.

[paranoidguru]

Το λογικότερο πράγμα όταν βρίσκεσαι στην μέση είναι ότι σε μισούν πολλοί και πολύ διότι ξέρουν ότι είσαι (όσο μπορείς) ανεπηρέαστος.
Είναι πραγματικά πανέμορφο να μην ακολουθείς κανέναν και να μην σε ακολουθεί κανένας. Απλά να συνυπάρχεις.
Σημειώνω ότι το μίσος είναι δυνατότερο από την αγάπη και βρίσκω αρκετά ρεαλιστικό να με μισούν εκτός από το να με αγαπούν.
Εξάλλου όλοι κάποιον ή κάποιους έχουμε να λαμβάνουμε αλλά και να παραδίδουμε αγάπη. Είναι ανάγκη να γίνεται με όλους αυτό;
τι καραγκιοζιλίκι...

Μα...πότε στην ιστορία της ανθρωπότητας εμφανίστηκε έστω και μια μικρή κοινωνία ανθρώπων που για ένα εύλογο χρονικό διάστημα
υπήρξαν αγαπημένοι χωρίς διαφωνίες και τσακωμούς; ποιο το νόημα να είμαστε όλοι αγκαλιασμένοι στα λόγια αφού κάτι τέτοιο
δεν μπορεί να συμβεί στην πράξη; κανείς δεν γουστάρει έναν ανεπηρέαστο τελικά, σχεδόν όλοι θέλουν κάποιον με βιώματα κι απωθημένα
για να λένε τις θεωρίες τους αγκαλίτσα και να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην εκτονωσούλα τους.
Όσο διώχνουμε τα βιώματα και τα απωθημένα μας, κινούμαστε από τα άκρα προς την μέση.
Από αυτή την αφετηρία μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε άφοβα στα κατά τόπους ανθρώπινα συστήματα και να δημιουργούμε δολιοφθορές
στην λειτουργία τους. Αυτός είναι ό μόνος τρόπος να "γκρεμίζονται" οι ιεραρχίες. Οι ιεραρχίες είναι πολύ επώδυνο πράγμα διότι εγκυμονούν
πολλοί κίνδυνοι. Μόνο πραγματικά σοφοί άνθρωποι μπορούν να βρίσκονται σε ιεραρχία. Δεομένου του ότι δεν γνωρίζουμε λοιπόν
τις προθέσεις του καθενός, πιστεύω ότι οφείλουμε να λειτουργούμε ως αυτόνομες μονάδες μέσα στα συστήματα.
Την αγάπη, τον έρωτα, την αγνότητα κτλ μπορούμε να την βρούμε στις επιλογές μας κι όχι στα ανθρώπινα συστήματα.

:cool:

Υ.Γ Να μην ξεχάσω...ότι έγραψα δεν σημαίνει ότι κρίνει την στάση όσων εκφράζονται άκρες ή μέση. Καλά κάνουν.
Κι εγώ είμαι των άκρων ή της μέσης πολλές φορές. Απλώς διαλέγω-επιλέγω το που. Στο κειμενάκι αλλού το πήγα.
Πολύ ωραίο σκεπτικο επίσης όταν προσπαθεις να τα έχεις με όλους και όλα καλά κάπου στην πορεια χάνεσαι και τα μπερδεύεις. (μιλάω εκ πείρας).

[apofasismenos]

Πολύ ωραίο σκεπτικο επίσης όταν προσπαθεις να τα έχεις με όλους και όλα καλά κάπου στην πορεια χάνεσαι και τα μπερδεύεις. (μιλάω εκ πείρας).



Αν (επίσης) προσπαθείς να τα έχεις καλά με όλους...τελικά κάπου λίγο ή πολύ μετά, όχι μόνο θα ισχύει ότι έγραψες αλλά δεν θα τα έχεις καλά με κανέναν.

Διότι πάντα θα βρεθεί η αφορμή ως μονάκριβη και παινεμένη κόρη της αιτίας, να σε φέρουν σε (πολύ) δύσκολη θέση.

Άλλο η "αβάντα", άλλο το "σλουρπ" κι άλλο το μέτρο.

;)

[Gnostic Student]

Δε με κατάλαβες. Πλήττω λιγότερο με τα άκρα. Θα πώ κατά μεγάλη πιθανότητα ναι ή όχι αφού είμαι περισσότερο των άκρων. Είπα ότι πλήττω διότι μου αρέσει να τα εναλλάσω κατά καιρούς.
Και όμως γίνεται. :D
Οι άνθρωποι τείνουν να αναζητούν την ακρέα "ηδονή".
Υπάρχει ηδονή σωματική, υλική και ηδονή πνευματική. Η μια δεν αναιρεί την άλλη. Όμως αυτοί που έχουν βιώσει τις ηδονές του πνεύματος (μια μκρή μειοψηφία) αντιλαμβάνονται οτι οι ηδονές της ύλης είναι πολύ περιορισμένες και άτομα φιλελέυθερα αρνούνται να περιορίζονται
Αλλά πρέπει κάποιος να αντιλαμβάνεται τους περιορισμούς του, για να μπορεί να χειραφετηθεί από αυτούς

[Morticia]

Οι άνθρωποι τείνουν να αναζητούν την ακρέα "ηδονή".
Υπάρχει ηδονή σωματική, υλική και ηδονή πνευματική. Η μια δεν αναιρεί την άλλη. Όμως αυτοί που έχουν βιώσει τις ηδονές του πνεύματος (μια μκρή μειοψηφία) αντιλαμβάνονται οτι οι ηδονές της ύλης είναι πολύ περιορισμένες και άτομα φιλελέυθερα αρνούνται να περιορίζονται
Αλλά πρέπει κάποιος να αντιλαμβάνεται τους περιορισμούς του, για να μπορεί να χειραφετηθεί από αυτούς


Κατά τη γνώμη μου, ανάλογα την κατηγορία ηδονής,(πνευματική, υλική, σωματική) οι αισθήσεις συμπεριφέρονται διαφορετικά. (τουλάχιστον οι δικές μου) Επηρεάζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, επομένως το τι ορίζει ο καθένας για περιορισμό. Η αντίλιψη σε προσανατολίζει, αλλά δε πιστεύω πως κάνει όλη τη δουλειά μόνη της. :cool: