Μάλλον δεν θα καταφέρω ποτέ να το κάνω.. Σκέφτομαι συνέχεια και έχω πολύ άγχος. Επίσης δεν αντέχω να κάθομαι χωρίς να κάνω κάποια κίνηση ούτε για ένα λεπτό.

προσευχήσου. Αν δεν το καταφέρεις, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Προσευχήσου όμως. Πριν τον διαλογισμό είναι καλό να κάνουμε κάποια προσευχή. Π.χ. Πατερ Ημών. Ή όποια άλλη σε κάνει να έρχεσαι σε επαφή με κάτι ανώτερο.

Κάθε πρόβλημα έχει και τη λύση του.
Αν πιστεύεις οτι δεν θα τα καταφέρεις, δεν θα τα καταφέρεις ποτέ.
Αν έχεις άγχος, βρες τι σε αγχώνει και χαλάρωσε.
Αν δεν μπορείς να κάτσεις ακίνητος, βρες τι σου δημιουργεί ένταση.
Κανείς δεν ξεκίνησε με εμπειρία. Αυτό είναι κάτι που αποκτάς στην πορεία.
Απλά πράγματα ;)


Συμφωνώ για το awareness αλλά Θα πρότεινα να μην βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι Κρισναμούρτι και Όσσο :cool:

η ύλη και η δύναμη συγχέονται. Το ορατό είναι ενέργεια του αοράτου ( Πυθαγόρας)
 

η φυσική έχει αποδείξει ότι γύρο μας υπάρχει μαγνητικό πεδίο.. ίσως το σώμα να λειτουργεί ως κακός αγωγός, το οποίο δεν αφήνει την ψυχή να αιωρηθεί. Σύμφωνα με τις ασιατικές θρησκίες υπάρχει τρόπος να καταφέρουμε να απεγκλωβίσουμε την ψυχή από τον ναό της ώστε να έρθει σε επαφή με τον πνευματικό κόσμο, τον άυλο, μέσα από τον διαλογισμό. προσωπικά πιστεύω ότι στην φάση ύπνου rem εισερχόμαστε στο άυλο αυτό πνευματικό πεδίο

Συμφωνώ απόλυτα με τα προηγούμενα. Αλλά τι εννοούμε όταν λέμε εσωτερικό έργο?

Το έργο της απελευθέρωσης απο όλα εκείνα τα στοιχεία που εμποδίζουν το να έχουμε υψηλώτερα επίπεδα συνειδητότητας. Ή απο όλα εκείνα τα στοιχεία που εμποδίζουν να έχουμε υψηλώτερες ευδαιμόνιες. Ή απ' όλα εκείνα τα στοιχεία που εμποδίζουν το να έχουμε το βίωμα της καθαρής πραγματικότητας.

Θα μπορούσε ο καθένας να δώσει πολλούς ορισμούς, αλλά όλοι θα ήταν το ίδιο πλαίσιο: Απελευθέρωση κάποιου απο κάτι.

Αυτό το κάτι, είναι κάτι εσωτερικό.

Επομένως ο στόχος (αν μπορούμε να τον θεωρήσουμε έτσι) είναι η απελευθέρωση του εσωτερικού μας κόσμου με το βίωμα όλο και περισσότερης <ελευθερίας>. Νιώθεις ότι υπάρχει κάτι τελειωτικό στην αναζήτηση? 'Η μήπως ερωτήσεις τέτοιου είδους είναι δίχως αξία για κάποιον που βιώνει συνεχώς τον διαλογισμό(συγνώμη για τις φθαρμένες εκφράσεις, αλλά δεν μπορώ να το διατυπώσω διαφορετικά).

Δεν έχει σημασία αν τελειώνει ή όχι. Σημασία έχει να ζούμε περισσότερο απ' ο,τι σκεπτόμαστε. Και βασικά εκεί εστιάζει ο διαλογισμός, στη ζωή.
Απο 'κει και πέρα, ο διαλόγισμός σαν πρακτική είναι μόνο ένας απ' τους πολλούς τροχούς της αμάξης, αυτού που λέγεται εσωτερικό έργο. Όχι οτι δεν είναι σημαντικός, είναι, απλά δεν είναι, ας πούμε, αυτοσκοπός.
Κανονικά, για να πει κάποιος οτι έχει φτάσει στη τελική απελευθέρωση πρέπει να γνωρίζει να κάνει και άλλα πράγματα, π.χ. μετατροπή ενεργειών, αλχημεία κλπ.

Διαλογίζομαι πολλά χρόνια δίχως την παραμικρή προσπάθεια από μέρους μου να πάω πέρα από αυτό που είναι ο διαλογισμός, δηλαδή το τέλος της σκέψης και κατ' επέκταση το τέλος του χρόνου. Τον νιώθω σαν την μαύρη τρύπα του εσωτερικού μας κόσμου... Τώρα όταν λες για μετατροπή ενέργειας και για αλχημεία σαν το τελικό στάδιο, δεν μπορώ παρά να σε ρωτήσω, χωρίς να θέλω να γίνω φορτικός, πως μπορούν αυτά να πάνε έναν άνθρωπο ακόμη μακρύτερα σαν μέσο, από το ήδη υπαρκτό τέλος? Όταν τελειώνουν όλα τι θέση έχει εκεί η μετατροπή ενέργειας?

διαλογισμός - αλχημεία
 

Θ δώσω μερικά παραδείγματα, με την ελπίδα να γίνω κατανοητός.

Ο διαλογιστής μπορεί π.χ. να νιώσει την ενέργεια μέσα σε ένα ψωμί και την ενέργεια μέσα σε ένα κρασί. Ο αλχημιστής μπορεί να πάρει αυτη την ενέργεια, και να μετατρέψει το κράσι σε αίμα και τον άρτο σε σάρκα. Αυτός που είναι μόνο διαλογιστής, δεν μπορεί να το κάνει αυτό.

Ο διαλογιστής καταδύεται στα 50 μέτρα βάθος με στολή και μπουκάλες και νιώθει οτι είναι ένα με τη θάλασσα.
Ο αλχημιστής-διαλογιστής βγάζει λέπια και πάει στα 10.000 μετρα βάθος.

Ο διαλογιστής νιώθει οτι είναι ένα με τα σύννεφα. Ο αλχημιστής λέει στα σύννεφα να βρέξουν και βρέχουν.

Ο διαλογιστής διαλογίζεται για 5 ώρες και μετά πάει να φάει. Ο αλχημιστής-διαλογιστής διαλογίζεται για δέκα χρόνια χωρίς να ανοίξει το στόμα του.

Όλα αυτά, πρέπει να τα πάρεις συμβολικά. Δηλαδή είναι μεταξύ συμβολικού και κυριολεκτικού.

Θέλω με όλα αυτα να πω, οτι το εσωτερικό έργο έχει πολλές προεκτάσεις και πάει παραπέρα απο το να έχεις μια ξύπνια συνείδηση. Αλλά αυτό ειναι και το πιο δύσκολο, κατα κάποιο τρόπο, το να ξυπνάς συνείδηση. Τα υπόλοιπα έπονται.

Ο Όσσο έλεγε "Είμαι ενάντια στις εσωτερικές σχολές. Δεν θέλω οι μαθητές μου να σπαταλάνε τον χρόνο τους πριν να έχουν αποκτήσει γερές βάσεις. Αλλά ξέρω οτι εγώ ο ίδιος όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή θα πρέπει να εισάγω τους μαθητές μου στο εσωτερικό έργο."
Η αφύπνιση, ο διαλογισμός, ειναι η βάση του εσωτερικού έργου.
Αν θες να πούμε κι άλλα, μπρούμε να μιλήσουε σε πμ, γιατι βγαίνουμε εκτός θέματος