Το forum του μεταφυσικού

Το forum του μεταφυσικού (http://www.metafysiko.gr/forum/index.php)
-   Εσωτερική Αναζήτηση – Φιλοσοφία – Επιστήμες (http://www.metafysiko.gr/forum/forumdisplay.php?f=14)
-   -   Αυτοκτονια (http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=2182)

dragoness_crysta 08-02-07 23:15

Αυτοκτονια
 
Οταν καποιος ανθρωπος αυτοκτονει, ο παπας αρνειται να ευλογησει την ψηχη του...γιατι???
Ποσο μεγαλη αμαρτια ειναι η αυτοκτονια?
Ποσο ασχημα ειναι τα πραγματα για να οδηγησει καποιον στην αυτοκτονια?
Γιατι να μην παλεψει για το καλυτερο και να τερματισει τη ζωη του με τοσο αδοξο τροπο?

Julliet 08-02-07 23:38

Απ΄ ότι ξέρω σύμφωνα με την εκκλησία, το να αφαιρείς την ζωή σου, παρά την θέληση του Θεού είναι πολύ μεγάλη αμαρτία, που ισοδυναμεί με την αφαίρεση της ζωής ενός συνανθρώπου μας. Όσον αφορά τα αίτια που οδηγούν κάποιον στην αυτοκτονία είναι ψυχολογικής φύσεως, πιστεύω.
Όταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή του απελπίζεται, θολώνει και δεν βλέπει μπροστά του. Νιώθει πως όλα συνωμοτούν εναντίον του και όλη του η ζωή καταρρέει. Κανένας πόνος δεν είναι ίδιος με αυτόν που νιώθει στην ψυχή του, τίποτα δεν τον ανακουφίζει. Δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά και ότι και να ακούσει από τους ανθρώπους του, φίλους και συγγενείς του φαίνονται ανούσια. Έτσι κάτω από μεγάλη ψυχολογική πίεση αντιδρά απερίσκεπτα και οδηγείται σε μοιραία για την ζωή του μονοπάτια. Έτσι οδηγείται από την μελαγχολία στην αυτοκτονία. Όλα αυτά τα άτομα χρειάζονται ψυχολογική βοήθεια από ειδικό και υποστήριξη από καλούς φίλους και συγγενείς.

pooky 09-02-07 02:38

Η αυτοκτονία στην εκκλησία θεωρείται και πάντοτε ήταν, ένα είδος ταμπού. Αφού την ύπαρξή σου την οφείλεις στον Θεό, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να την αφαιρέσεις. Φυσικά και μπορεί να σου έρθουν τα πράγματα δύσκολα, αλλά ο Θεός στα στέλνει έτσι και λοιπά και λοιπά.

Στον τόπο καταγωγής μου μερικοί παπάδες αρνούνται να πραγματοποιήσουν ακόμα και την εξόδιο τελετουργία (αν έτσι είναι η σωστή έκφραση) όχι μόνο να ευλογήσουν σε περίπτωση αυτοκτονίας.

Φυσικά και είναι εύκολο να φτάσεις στην αυτοκτονία. Μη γελιόμαστε φίλες και φίλοι. Μια διάγνωση, για παράδειγμα, ενός σοβαρού προβλήματος υγείας μπορεί να σε κάνει να χάσεις κάθε ελπίδα για να συνεχίσεις να ζεις, μπορεί σε μια στιγμή να σου αδειάσει και να απορροφήσει όλη τη ζωτική ενέργεια που μπορεί να διαθέτεις. Πολλές φορές, φυσικά, μια τέτοια πράξη είναι αποτέλεσμα ζύμωσης που κρατάει κάποιο χρονικό διάστημα, άλλοτε μακρύτερο, ενίοτε βραχύτερο. Από την στιγμή που χάσεις κάθε ελπίδα, η κατάθλιψη είναι ένα βήμα από το κατώφλι σου. Αν περάσεις αυτό το κατώφλι, δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για να γυρίσεις πίσω. Εκεί, συμφωνώ με τον προλαλήσσαντα, χρειάζεται η υποστήριξη ειδικών, φίλων και συγγενών για να μπορέσεις να βρεις το μονοπάτι του γυρισμού.

Σταματώ εδώ παιδιά. Πονάει πολύ το θέμα και δεν θα ήθελα να συνεχίσω παρακάτω.

Antonia 09-02-07 09:32

Πάντα με προβλημάτιζε ένα δίλλημα:
  • Το άτομο που χτυπάει τοίχο και καταλήγει να αυτοκτονήσει είναι δειλό, εφόσον φοβάται να αντιμετωπίσει τη ζωή και τις δυσκολίες που σε αυτή υπάρχουν;
  • ή απαιτείται περίσσιο θάρρος για να φτάσει κάποιος να γίνει αυτόχειρ;

Πριν τρέξετε να μου απαντήσετε το πρώτο, που δε σας κρύβω πως λογικά είναι και η πιο πιθανή απάντηση για μένα, θα ήθελα να σκεφτείτε πρώτα τι κότσια απαιτούνται για να πάρεις ένα πιστόλι και να το βάλεις στον κρόταφό σου, ή για να πάρεις το ξυράφι και να αφήσεις το αίμα να ξεχειλίσει μέχρι να ξεψυχίσεις... :( Συγγνώμη για το μακάβριο του θέματος, αλλά αν ποτέ έφτανα στο αμήν, ο πιο πιθανός λόγος που δε θα το έκανα είναι η δειλία. Μετά ακολουθούν οι ανήσυχες σκέψεις για τα άτομα που θα άφηνα πίσω...


Y.Γ.: Να με συγχωρείτε επίσης που δεν άγγιξα καθόλου το θέμα απ' τη σκοπιά της εκκλησίας, αλλά το θεωρώ άκρως γελοίο να τιμωρούνται όσοι αυτοκτόνησαν από μια θρησκεία. Αν παρόλα αυτά επιθυμείτε να μάθετε την άποψή μου θα σας τη πω σε επόμενο ποστ.

Drymonia 09-02-07 10:12

Κατά τη γνώμη μου κάθε ψυχή θα πρέπει να μνημονεύεται. Κατά τη γνώμη μου όμως. Τώρα, κάθε θρησκεία έχει τους δικούς της νόμους και πρακτικές που στηρίζονται σε κάποια επιχειρήματα. Σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία, είναι δικαίωμά τους να τα έχουν και να λειτουργούν σύμφωνα με αυτά, διότι έτσι οριοθετείται το δόγμα της εκάστοτε θρησκείας. Αν το άτομο που σκέφτεται την αυτοκτονία ανήκει συνειδησιακά σε μια τέτοια θρησκεία, θα πρέπει να σκεφτεί πολύ καλά τί πραγματικά θέλει και να αποφασίσει. Αν κάνει το μοιραίο βήμα και η εκκλησία δεν του συμπαρασταθεί τότε ευθύνεται το ίδιο το άτομο που επέλεξε κάτι που η εκκλησία δεν αποδέχεται. Και πάλι λέω καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία διότι κάθε θρησκεία έχει τους νόμους της. Αν θέλει κάποιος να ακολουθήσει τους νόμους της καλώς, αν όχι είναι θέμα ελευθέρας βούλησης. Ας βρεί ένα άλλο δόγμα που να αποδέχεται την αυτοκτονία ώστε να γίνει νεκρώσιμη ακολουθία.

Όμως πιστεύω ότι εκτός από τα θεολογικά επιχειρήματα ενάντια στην αυτοκτονία, η εκκλησία λειτουργεί και σε κοινωνική βάση προσπαθώντας να αποτρέψει όσους ίσως σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής τους σκεφτούν την αυτοχειρία. Δηλαδή, αν δέχονταν την αυτοκτονία, ίσως να είχαμε πολύ περισσότερες απόπειρες κάτι που θα δημιουργούσε τεράστιο κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα.

dragoness_crysta 09-02-07 10:32

Πιστευω οτι δεν ειναι μονο απο τα ψυχολογικα προβληματα που δημιουργουνται...
ατομα τα οποια εχουν αυτοκτονησει, ουσιαστικα δεν κοιταξαν καθολου πριν τερματισουν οι ιδιοι τη ζωη τους, για το τι θα νιωσουν οι αλλοι συνανθρωποι τους.
Δηλαδη, δεν κοιταξαν ποτε περα απο τον εαυτο τους.
Ενας να κανει μια τετοια κινηση, και σπερνει τη δυστυχια στους ανθρωπους που τον αγαπανε.
Θα μου πειτε οτι ολο αυτο συμβαινει με τη θολουρα που υπαρχει στο μυαλο.
Οι ανθρωποι που θολωνουν και καταληγουν στην αυτοκτονια, στην τελευταια αναλυση,για μενα, ειναι ανθρωποι οι οποιοι ουδεποτε ειχαν την δυναμη για να ανταπεξελθουν στις δυσκολιες της ζωης.

pooky 09-02-07 10:44

ή κάποιοι που έχασαν το μοναδικό πράγμα ίσως που τους έκανε να θέλουν να ζήσουν. Την ελπίδα. Ο απελπισμένος δεν έχει να χάσει τίποτε, δεν έχει να προσμένει σε κάτι, δεν πιστεύει πως θα καλυτερέψει τίποτε. Αυτό, μαζί με το πρόβλημα που ίσως αντιμετωπίζει, μαζί με την συγκεκριμένη χρονική στιγμή και τις "μαύρες" σκέψεις οδηγούν στην αυτοκτονία.

Φυσικά, η πράξη είναι μη αναστρέψιμη, όταν πραγματικά πετύχει. Μπορεί κάποιος να αλλάξει γνώμη, αλλά μάλλον την στιγμή που πηδάει από τον πέμπτο όροφο είναι πλέον πολύ αργά.......

Καλημέρα σε όλους και συγνώμη για το μακάβριο ξεκίνημα. Όλα είναι στο πρόγραμμα και μέρος της ζωής, είτε το θέλουμε είτε όχι.

melian 09-02-07 11:30

Παράθεση:

Αρχική Δημοσίευση από Antonia
Πάντα με προβλημάτιζε ένα δίλλημα:
  • Το άτομο που χτυπάει τοίχο και καταλήγει να αυτοκτονήσει είναι δειλό, εφόσον φοβάται να αντιμετωπίσει τη ζωή και τις δυσκολίες που σε αυτή υπάρχουν;
  • ή απαιτείται περίσσιο θάρρος για να φτάσει κάποιος να γίνει αυτόχειρ;

Το θέμα της αυτοκτονίας με έχει απασχολήσει και εμένα αρκετά και ειδικά το ζήτημα αν είναι μια εγωιστική και δειλή πράξη ή μια πράξη θάρρους; Από τη μια ίσως να είναι αδυναμία να αντιμετωπίσει κάποιος τις δυσκολίες της ζωής και επιλέγει να τα παρατήσει όλους και όλα και από την άλλη πως φθάνει σε αυτό το σημείο; Ετσι και πέσεις από ένα ψηλό βουνό στο κενό δεν υπάρχει πιθανότητα να σωθείς. Είναι ένα βήμα μπρος και δεν γίνεται να κάνεις πίσω. Και αν δεν υπάρχει μετά, και αν αυτό που ακολουθεί είναι φρικτό, πιο φρικτό από αυτό που ζεις; Σίγουρα όσοι αυτοκτονούν είναι προσωπικότητες διαταραγμένες ψυχολογικά, άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη. Αλλά υπάρχουν και άτομα που δε πάσχουν από τέτοια συμπτώματα και απλά επιλέγουν να φύγουν απ'τη ζωή με αυτό το τρόπο. Ως παράδειγμα αναφέρω την περίπτωση του καθηγητή Λιαντίνη, αν και ακόμα δε γνωρίζουμε με σιγουριά τι του συνέβη. Δεν έχω ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου ακόμα τη άποψη έχω για την αυτοκτονία και τους αυτοχειρες... Ίσως ως ένα σημείο να σέβομαι την επιλογή τους.

Για το θέμα της εκκλησίας δε θα εκφέρω γνώμη γιατί πραγματικά δεν είναι ένα θέμα που με απασχολεί. Κλείνοντας το ποστ μου σκέφτηκα να παραθέσω το ποιήμα Ιδανικοί Αυτόχειρες του αυτόχειρα ποιητή Κώστα Καρυωτάκη:

Ιδανικοί Αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ηταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Oλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος...

Απέριττος 09-02-07 11:43

Όλα είναι σχετικά...
 
Θα ήθελα κατ' αρχήν να σταθώ στο αρχικό ερώτημα. Τι πάει να πει να μνημονεύσω την ψυχή του ή όχι. Πιστεύετε δηλαδή ότι έχει καμία σημασία για τον πεθαμένο αν τον μνημονεύσουν ή όχι; Όταν κάποιος φύγει απο την ζωή με οποιονδήποτε τρόπο, είναι αλλού πια και δεν έχει καμία σημασία τι θα κάνουν οι άλλοι που μένουν πίσω. Σημασία έχει για μας γιατί εμείς αισθανόμαστε ότι δεν τιμήσαμε τον νεκρό ότι δεν έγινε το τυπικό που θα έπρεπε να γίνει και όλα αυτά... Προσωπικά τα έχω γραμμένα και τα μνημόσυνα και τις τελετές. Αν πεθάνω θα ήθελα να μπορούσαν να με κάψουν και να ρίξουν την στάχτη μου στην φύση... Αυτό θα ήταν ότι πιο ωραίο για μένα.
Τώρα ως προς το θέμα της αυτοκτονίας έχω να πω τούτο. Το αν αποτελεί θέμα θάρρους ή όχι εξαρτάται απο το κίνητρο. Αυτοκτονώ γιατί νοιώθω ότι δεν μπορώ να αντέξω τα προβλήματα της ζωής ή γιατί δεν θέλω να γίνω σκλάβος στα χέρια των Τούρκων (βλέπε Ζάλογγο, Αρκάδι κλπ) ή γιατί θέλω να πεθάνω στο όνομα του Αλλάχ χτυπώντας τους εχθρούς μου τους Εβραίους (βλέπε Παλαιστίνιοι) ή γιατί η στάση ζωής μου θέλει να δώσει το κορυφαίο στίγμα της με την επιλεγμένη αναχώρησή μου απο αυτήν την τάξη πραγμάτων (βλέπε Λιαντίνης). Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν για ποιο είδος αυτοκτονίας ομιλούμε και μετά διακρίνουμε και τα κίνητρα...
Φιλικά...

teoilio 09-02-07 11:47

Άποψή μου είναι πως για να φτάσει κανείς στο σημείο να αυτοκτονήσει πρέπει να έχει διαταχθεί κάπως πνευματικά και ψυχικά. Για τον λόγο αυτό ακόμη και η εκκλησία, η καθολική τουλάχιστον, παρόλο που δεν διακρίνεται για την προοδευτικότητά της, δεν δυσκολεύεται να αναγνωρίσει ως λόγο αυτοκτονίας την πνευματική διαταραχή, ακόμη και για ανθρώπους αποδεδειγμένα ισορροπημένους μέχρι της στιγμής της αυτοκτονίας τους.Υπάρχουν πολλοί στοχαστές κι όχι μόνο, οι οποίοι έχουν υπεραμυνθεί της αυτοκτονίας ως ένα γεγονός που ελευθερώνει το ανθρώπινο ον και το οδηγεί στην απόλυτη ελευθερία.Ο Τολστόι θεωρεί στο έργο του πως οι θλίψεις, οι ταλαιπωρίες και το άφευκτο του θανάτου όχι μόνο δικαιολογούν την αυτοκτονία, αλλά την καθιστούν μοναδική διέξοδο από έναν φαύλο κύκλο αδικαιολόγητης και χωρίς νόημα φθοράς. Ο Ντοστογέφσκυ, θεωρεί στους Δαιμονισμένους πως «όποιος επιζητεί την υπέρτατη ελευθερία, αυτός πρέπει να έχει την τόλμη να σκοτώσει τον εαυτό του... Παραπέρα ελευθερία δεν υπάρχει. Εδώ είναι όλα και παραπέρα δεν υπάρχει τίποτε». Παρόλο λοιπόν που υπάρχουν κάποιοι που βλέπουν με θετικό πρίσμα μια αυτοκτονία, το κοινωνικπό σύνολο δύσκολα μπορεί να αποδεχθεί μια τέτοια άποψη, ειδικά αν με κάποιο τρόπο την έχει βιώσει.

Ως πρακτικό ζήτημα είναι ακατανόητη και αποτελεί εξ ορισμού εκμηδενισμό της ύπαρξης, και για τούτο δεν προωθεί τίποτε από αυτά που ο ανθρώπινος νους έχει φτιαχτεί για να θεωρεί ως σκοπούς. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις όπου η αυτοκτονία θεωρείται ένδειξη τιμής και αυτοθυσίας. Οι γυναίκες του Σουλίου, π.χ., που πέφτανε με τα μωρά τους στο Ζάλογγο για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων, οι Σαμουράι στην Ιαπωνία που τελούσαν χαρακίρι ως λύτρωση από την ατίμωση, κ.α. Στην αρχαία Ελλάδα η αυτοκτονία αποκτούσε νόημα και σκοπό εν όψει ενός ατιμωτικού θανάτου. Το εγκώμιο που ο Πλούταρχος πλέκει στον Δημοσθένη για τον τρόπο που επέλεξε να τερματίσει την ζωή του, αντιπαραβάλλοντας την περήφανη στάση του μεγάλου Αθηναίου ρήτορα με αυτήν του Κικέρωνα, μας δείχνει ξεκάθαρα ποια είναι η στάση του αρχαίου Έλληνα απέναντι στην αυτοκτονία ως ζήτημα τιμής. Οπότε η αυτοκτονία σαν έννοια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εποχή και τις κοινωνικές αξίες που λαμβάνει μέρος.

Πάντα είχα την ίδια απορία με την Αντωνία και πάντα όσες φορές κι αν τη σκεφτώ καταλήγω σε δύο συμπεράσματα. Πρώτα πάντα υποστηρίζω πως όσοι φτάνουν σε σημείο να αυτοκτονήσουν δεν έχουν τη δύναμη να παλέψουν τις δυσκολίες κι αυτό τους διαταράσσει ψυχολογικά και πνευματικά. Από την άλλη πάλι όμως λέω πως χρειάζεται περρίσια δύναμη ψυχής να ξέρεις πως θα περάσεις από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, ειδικά στις περιπτώσεις που η αυτοκτονία είναι θέμα τιμής.


Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 21:45.

Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.