Το forum του μεταφυσικού

Το forum του μεταφυσικού (http://www.metafysiko.gr/forum/index.php)
-   Προσωπικές Εμπειρίες (http://www.metafysiko.gr/forum/forumdisplay.php?f=10)
-   -   Μία προσωπική εμπειρία (http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=2297)

freya 10-03-07 21:56

Μία προσωπική εμπειρία
 
Καθώς δεν γνώριζα πού ακριβώς θα έπρεπε να εισάγω αυτό το κείμενο το παραθέτω σε αυτή τη κατηγορία αφήνοντας το ελεύθερο σε όποιον το θεωρεί σκόπιμο να το μεταφέρει ή ακόμα και να το διαγράψει


Μεγάλωσα μέσα σε ένα καθαρά χριστιανικό περιβάλλον. Οι γνώσεις μου γύρω από τον θάνατο και την πιθανότητα ύπαρξης μετά από αυτόν ήταν περιορισμένες σε όσα έγραφαν τα σοφά κείμενα της Αγίας Γραφής και των Ευαγγελίων. Ο ιερέας της Κυριακής ήταν ο μόνος μάρτυρας των όσων έμελε να συμβούν μετά την τελευταία μας ανάσα σε αυτόν τον κόσμο, ή τουλάχιστον αυτό πίστευα όσο ήμουν παιδί. Είμαι σίγουρη ότι ορισμένοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο αντιμετωπίσατε ανάλογες καταστάσεις.

Ο άνθρωπος είναι ον περίεργο. Λέμε για τις γάτες και την περιέργεια τους αλλά προσωπικά ακόμα έχω την ικανοποίηση του να μαζεύω τρίχες από κάθε γωνία του σπιτιού μου προερχόμενες από το συμπαθές τετράποδο κατοικίδιο μου και πιστέψτε με, ο Σωκράτης είναι πολύ περίεργος σε σημείο αηδίας. Σαφώς και η περιέργεια μπορεί να μας βάλει σε πολύ μεγάλους μπελάδες αλλά δεν είναι πάντα σίγουρο ότι θα μας σκοτώσει κιόλας. Μπορεί απλά να μας οδηγήσει σε ένα νέο μάθημα, μία νέα αναγνώριση των καταστάσεων. Ευτυχώς για όλους μας, ο άνθρωπος είναι ον περίεργο εκ φύσεως. Μας εμφανίζεται από την στιγμή που γεννιόμαστε. Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον κόσμο γύρω μας με το να επεξεργαζόμαστε πρόσωπα, αντικείμενα και καταστάσεις. Εμένα αυτό το συναίσθημα της περιέργειας μου βγήκε πολύ έντονα στην ηλικία των δέκα ετών.

Στην ηλικία των δέκα ετών ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Κάποιοι εκείνοι τη στιγμή ισχυρίζονται πως βλέπουν ολόκληρη τη ζωή τους να περνάει μπροστά από τα μάτια τους σαν κάποιο μικρό φιλμάκι που διαφημίζει μία μεγάλου μήκους ταινία που αν δεν την δεις δεν μπορείς να γνωρίζεις το τέλος. Σε εμένα δεν ήταν έτσι. Ίσως να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι δεν είχα ζήσει και πολλά μέχρι εκείνη τη στιγμή πέρα από κάποιες βόλτες με τον μπαμπά στην παιδική χαρά, κάποιες γκρίνιες για φαγητά που σιχαινόμουν και κάποιες οικογενειακές διακοπές σε μέρη που πλέον δεν θυμάμαι καν το όνομα τους. Ούτε πρόσεξα κανένα λευκό φως, αν και κάπου διάβασα ότι πλέον αυτό μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά, κάτι με τον εγκέφαλο και κάποιες ουσίες που εκκρίνονται. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι για ένα δευτερόλεπτο δεν ήμουν εγώ. Για ένα δευτερόλεπτο, πιθανόν και λιγότερο, δεν είχα κανέναν απολύτως έλεγχο του εαυτού μου. Γλύτωσα και ακόμα δεν γνωρίζω το πώς και το γιατί.

Ήμουν σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και ενώ οι γονείς μου νοσηλεύτηκαν για περίπου έναν μήνα, προσωπικά κατάφερα να ξεγλιστρήσω από του Χάρου τα δόντια με μόνη απόδειξη της παρουσίας μου μέσα στο όχημα ένα μικρό σημάδι στο δεξί μου χέρι. Για όσους έχουν ταξιδέψει στην Εθνική οδό δεν θα είναι δύσκολο να κατανοήσουν τι ακριβώς έγινε. Ένα από τα παλιά προστατευτικά πλαϊνά σίδερα του δρόμου, εκείνα τα μεγάλα, χοντρά και χιαστί όπως τα λέω εγώ, με μία στραβοτιμονιά του πατέρα μου μπήκε από το μπροστινό τμήμα του αυτοκινήτου, έκοψε την μηχανή στη μέση, πέρασε ανάμεσα από τον οδηγό και τον συνοδηγό και κατέληξε να βγει από το πίσω μέρος του αμαξιού κόβοντας τις βαλίτσες μας στη μέση. Εγώ καθόμουν ακριβώς ανάμεσα στον οδηγό και τον συνοδηγό στο πίσω κάθισμα. Για ένα δευτερόλεπτο και μόνο ένιωσα κάτι να με τραβάει προς τα αριστερά και έπεσα με το πλάι πάνω στο κάθισμα. Όταν μπόρεσα να πάρω τον έλεγχο του εαυτού μου είδα στο σημείο που καθόμουν ένα σίδερο και η μόνη μου σκέψη ήταν ότι είχα σωθεί. Και προς απάντηση μίας πιθανής σας ερώτησης: όχι, δεν έστριψε απότομα το τιμόνι ο πατέρας μου ώστε να εξηγείται με αυτόν τον τρόπο η άγαρμπη πτώση μου. Πάντως χαίρομαι που το κεφάλι μου είναι στους ώμους μου και δεν κοσμεί σαν κάποιο αποκρουστικό τρόπαιο την Εθνική οδό.

Μετά από αυτό το ατύχημα παρατηρήθηκε η μεγάλη μου αλλαγή. Από μικρό και υπάκουο κοριτσάκι μετατράπηκα σε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα όπως πολύ χαριτωμένα έλεγαν κάποιοι συγγενείς μου. Άρχισα να ψάχνω μία εξήγηση της σωτηρίας μου. Λένε να μην κοιτάς στα δόντια κάτι που σου χαρίζεται αλλά η περιέργεια μου υπερίσχυσε και εξώθησα έναν θείο μου, ιερέα στο επάγγελμα, να με αφορίσει. Οι απαντήσεις που έπαιρνα μέχρι εκείνη τη στιγμή ξαφνικά έμοιαζαν να μην με καλύπτουν. Άρχισα να διαβάζω βιβλία πέρα από τον Ιούλιο Βερν και την Άλκη Ζέη. Γράφτηκα στο κατηχητικό για να μπορώ να λέω τις απορίες μου σε κάποιον, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι περισσότερες αντιδράσεις λάμβανα παρά απαντήσεις. Το βίντεο το αγοράσαμε όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Από τότε και μέχρι πριν πέντε περίπου χρόνια έκανα πλούσιο τον ιδιοκτήτη του βίντεο κλαμπ της περιοχής μου. Πριν έξι χρόνια με προσέλαβε ως ταμία, πωλήτρια, ειδικό στις ταινίες. Παραιτήθηκα μέσα σε διάστημα τριών μηνών γιατί παρότι δούλευα εκεί έπρεπε και πάλι να πληρώνω για τις ταινίες που ενοικίαζα.

Λένε πως μέσα από τα βιβλία βρίσκεις απαντήσεις. Διαφωνώ αν και όχι απόλυτα. Ναι μεν μπορεί να βρεις μία απάντηση αλλά αμέσως μετά σου γεννώνται δεκάδες άλλες απορίες. Όλη σου τη ζωή αν ξοδέψεις για να διαβάζεις δεν πρόκειται να τις λύσεις ποτέ. Για να έχω μεγαλύτερη πρόσβαση στα βιβλία επέλεξα και το ανάλογο επάγγελμα, βιβλιοθηκονόμος γάρ. Αλλά και πάλι είναι τόσα πολλά αυτά που δεν γνωρίζω και που δεν πρόκειται ποτέ να μάθω καθώς επίσης εκατοντάδες αυτά που έμαθα μέσα από τις εμπειρίες μου που κανένα βιβλίο ποτέ δεν θα μπορούσε να μου διδάξει. Η περιέργεια μου μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε και συνεχίζει να μεγαλώνει με αμείωτους ρυθμούς, ευτυχώς για τους βιβλιοπώλες, δυστυχώς για τον ανύπαρκτο τραπεζικό μου λογαριασμό.

Στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών έχασα τον πατέρα μου. Ποτέ δεν πίστευα ότι ήμασταν ιδιαιτέρως δεμένοι αλλά ο θάνατος του έφερε στην επιφάνεια πρωτόγνωρα συναισθήματα αγάπης και θλίψης. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη μου εμπειρία με τον θάνατο. Μέχρι τότε είχα χάσει πολλά άτομα αλλά ποτέ κανένα τόσο κοντινό και άρρηκτα συνδεδεμένο με εμένα. Εκείνος επέλεξε την αυτοκτονία. Το πώς και το γιατί δεν έχουν σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που συνέβη αμέσως μετά την αναχώρηση του για τον άλλον κόσμο. Το βράδυ πριν το μοιραίο γεγονός ονειρεύτηκα τον πατέρα μου νεκρό μέσα σε ένα φέρετρο χωρίς κανένα εμφανές σημάδι κακοποίησης όπως μαχαιριές ή τρύπες από σφαίρες. Την ίδια στιγμή η μητέρα μου έβλεπε ένα ανάλογο όνειρο μόνο που στο δικό της είχε δεκαεπτά μαχαιριές στο στήθος. Το πρωί μετά τον θάνατο του είπαμε η μία στην άλλη αυτά που είχαμε δει. Προσωπικά το απέδωσα σε προφητικό όνειρο που είχε τις ρίζες του στον υποσυνείδητο φόβο μας ότι θα έκανε κακό στον εαυτό του. Μέχρι την ημέρα της κηδείας δεν αφέθηκα στο να το εξηγήσω περισσότερο.

Φανταστείτε πως έχει πεθάνει κάποιο δικό σας άτομο, από την οικογένεια σας ή κάποιος στενός φίλος και έχετε προηγουμένως δει ένα από τα παραπάνω όνειρα. Είστε λοιπόν στο νεκροταφείο και σιγά σιγά το όνειρο σας παίρνει μορφή πραγματικότητας. Αναγνωρίζετε τον δρόμο της κεντρικής πύλης, τα δωμάτια που κρατάνε τα φέρετρα με τους νεκρούς μέχρι την στιγμή της ταφής, ακόμα και την μυρωδιά από τα δέντρα, τα λουλούδια και τα κεριά. Φανταστείτε να στέκεστε μόνοι σας σε μία γωνία τρομοκρατημένοι όχι από την απώλεια αλλά από αυτή την αίσθηση της αναγνώρισης. Γνωρίζετε πού είσαστε χωρίς κανένας να σας έχει πει τίποτα, ξέρετε προς τα πού να πάτε, κάτι που γίνεται ακόμη πιο τρομακτικό την στιγμή που όλοι γύρω σας κινούνται με άγνοια. Ξαφνικά τα βήματα σας σας φέρνουν μπροστά σε έναν άδειο τάφο. Εκεί είναι που ξεκινούν όλα. Ήταν η πρώτη φορά που ο εγκέφαλος μου λειτούργησε με φλας μπακ. Εν ριπή οφθαλμού ξαναέζησα την συζήτηση που είχα με την μητέρα μου σχετικά με εκείνα τα όνειρα που είχαμε δει. Γύρισα πίσω τον χρόνο και θυμήθηκα ότι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα είχα και οκτώ χρόνια πριν, εκείνον τον δεκαπενταύγουστο που ξεκινήσαμε για το χωριό αλλά δεν φτάσαμε ποτέ. Είναι περίεργο το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος. Μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωί και να μην θυμάσαι καν αν είδες κάποιο όνειρο και όμως έστω και μετά από καιρό κάτι να κάνει το μυαλό σου να λειτουργήσει και να τα θυμηθείς όλα. Να τα ξαναζήσεις όλα.

freya 10-03-07 21:57

Οκτώ χρόνια πριν, το βράδυ πριν το ατύχημα είχα ονειρευτεί ότι ήμουν στο νοσοκομείο χωρίς όμως να έχω κάποια σωματική κάκωση. Το πρωί δεν είπα τίποτα σε κανέναν και όμως κοίταζα με λοξό μάτι το όχημα της οδικής βοήθειας που ήταν συνεχώς πίσω μας. Αυτοί ήταν που είχαν ειδοποιήσει το ασθενοφόρο και που απεγκλώβισαν εμένα και την οικογένεια μου από το σουβλάκι αμάξι μας.

Στεκόμουν πάνω από τον τάφο και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ο τάφος είχε το νούμερο δεκαεπτά. Ήταν η πρώτη και τελευταία κηδεία έως σήμερα που πήγα ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά που είδα νεκρό άνθρωπο. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι το μυαλό μου έπαιζε παιχνίδια εις βάρος μου. Φανταστείτε λοιπόν πως θα αισθανόσασταν αν βρισκόσασταν εσείς στην θέση μου. Προσωπικά είχα παγώσει.

Δεν γνωρίζω τι σημαίνει απλά είναι κάτι που μου συμβαίνει καμιά φορά. Μου εμφανίστηκε όταν ήμουν δέκα χρονών και από τότε συνεχίζεται κανονικά αν και ομολογώ πως έχω προσπαθήσει να το καταπιέσω. Το μόνο που κατάφερα με αυτή μου την κίνηση ήταν να εμφανιστεί πιο έντονο μετά. Είναι κάτι που το έχουν οι γυναίκες στην οικογένεια της μητέρας μου. Η προγιαγιά μου έβγαζε τα προς το ζειν με το να διαβάζει τα χαρτιά. Η γιαγιά μου ήξερε ότι θα πεθάνει με το πέμπτο της παιδί. Η μητέρα μου ήξερε ότι από τα τρία παιδιά που θα έκανε θα ζούσε το ένα και μάλιστα το τρίτο. Εγώ… εν οίδα ότι ουδέν οίδα. Απλά αισθάνομαι κάποια πράγματα.

Έφυγα από το πατρικό μου πριν ένα χρόνο και πλέον μένω μόνη μου. Τα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί ένιωθα ένα χέρι να μου χαϊδεύει το κεφάλι και έβλεπα μία μορφή να περιφέρεται στο σπίτι. Είπα πως ξέφυγα και ξεκίνησα μία νέα ζωή. Το νέο μου σπίτι το πήρα με παράξενο τρόπο. Ο πρώην ιδιοκτήτης έκανε ένα είδος συνέντευξης στους ενδιαφερόμενους και τους απέρριπτε τον έναν μετά τον άλλον. Σε μένα το μόνο που είπε με το που με είδε ήταν ότι το σπίτι είναι δικό μου και ευχαρίστως να μου το πουλήσει. Ούτε ερωτήσεις ούτε τίποτα. Στο νέο μου σπίτι είμαστε τρεις. Εγώ, ο γάτος μου και ένα μικρό κοριτσάκι. Η μικρή ή πιτσιρίκα όπως χαϊδευτικά την αποκαλούμε. Ήταν εδώ πολύ πριν από μένα και θα είναι ακόμα και αφού φύγω. Είναι καλή παρέα και παρέχει μία κάποια σιγουριά αν και ορισμένες φορές η παρουσία της είναι λίγο παγωμένη και στις αρχές μου σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο κάθε φορά που περνούσε από δίπλα μου.

Τον περασμένο Αύγουστο αποφάσισα να μάθω ποια ήταν και γιατί ήταν εδώ μέσα. Ρωτώντας λένε πως πας στην πόλη, εγώ ρωτώντας βρήκα την ιστορία της. Πέθανε μέσα στο δωμάτιο που έχω ως γραφείο μου. Ήταν οκτώ ή δέκα ετών όταν ένα βράδυ ανέβασε πολύ πυρετό και ο οργανισμός της δεν άντεξε. Μία γιαγιά μου είπε πως είχε μία παιδική ασθένεια, ανεμοβλογιά ή ιλαρά, δεν θυμόταν ακριβώς τι, και πως οι γονείς της δεν την πήγαν στο νοσοκομείο αλλά την πρόσεχαν στο σπίτι. Ήταν παρών ο πατέρας της όταν πέθανε, συγκεκριμένα κοιμόταν στο πλάι της. Την βρήκαν το πρωί. Τρεις μήνες μετά έφυγαν και αγνοείται το που πήγαν. Ο παππούς από τον οποίο αγόρασα το σπίτι μετά από ένα τηλεφώνημα μου, μου είπε την δική του εμπειρία με την μικρή. Από την πρώτη στιγμή έκανε εμφανή την παρουσία της και συνήθως με δυσάρεστα αποτελέσματα. Εξαφάνιζε αντικείμενα, το βράδυ φώναζε στο αυτί του και δεν τον άφηνε να κοιμηθεί, πέταγε αντικείμενα στους τοίχους. Σε εμένα το πούλησε γιατί ήξερε πως δεν θα μου κάνει κακό. Το πώς και το γιατί παραμένουν μέχρι σήμερα ένα άλυτο μυστήριο αν και μετά την συνομιλία μας πιστεύω πως εκείνη η ίδια του είπε να το κάνει.

Στην αρχή νόμιζα ότι είναι η φαντασία μου αλλά μετά βρήκα έναν σύμμαχο. Ο γάτος μου ξέρει ανά πάσα ώρα και στιγμή που βρίσκεται και μερικές φορές παίζει μαζί της. Απολαμβάνει την παρουσία της κατά έναν περίεργο διαστροφικό τρόπο. Το ίδιο και εγώ. Ο σύντροφος μου την ένιωσε από την πρώτη στιγμή που μπήκε στο σπίτι μου ως απλός φίλος. Στην αρχή ήταν ο μόνος που μπορούσε να συνδεθεί μαζί της και να φτάσει σε σημείο μέχρι και να της μιλήσει. Πλέον μπορώ και εγώ. Μην φανταστείτε τίποτα συζητήσεις επιπέδου μάστερ. Απλά πράγματα όπως το να ζητήσει να μπει μέσα στην κρεβατοκάμαρα και το να του πει να φύγει ένα βράδυ που τσακωνόμασταν και είχε άδικο εκείνος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα βράδυ που συζητάγαμε για αυτό το θέμα με έναν φίλο μας και όταν εκείνος μας ρώτησε αν της έχουμε ποτέ αρνηθεί κάτι εκείνη ακούγοντας την απάντηση του συντρόφου μου ψυθίρισε με έναν παιδικό τόνο «Νομίζεις». Για περίπου δέκα λεπτά προσπαθούσαμε να θυμηθούμε τι ήταν αυτό που της είχαμε αρνηθεί και μετά το βρήκαμε. Δεν της είχαμε επιτρέψει να μπει στην κρεβατοκάμαρα.

Μαρτυρία για την παρουσία της έχει καταγραφεί και σε βίντεο. Ένα βράδυ αποφάσισε να παίξει με μία μπάλα. Φυσικά και τρομοκρατήθηκα αλλά το κατέγραψα με τρεμάμενα χέρια. Η μπάλα δεν κουνιέται ούτε από αέρα ούτε από εμένα ούτε από τον γάτο μου. Και συγκεκριμένα σέρνεται.

Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί εγκλωβίστηκε μέσα σε αυτόν τον χώρο. Ξεπερνά τα όρια όσων έχω διαβάσει και ακούσει. Ξέρω όμως πως δεν είναι κακός άνθρωπος, κακό πνεύμα. Εντάξει, μπορεί να δίνει καλύτερα από εμένα εντολές στον γάτο μου αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Μπορεί ένα βράδυ να ούρλιαζε και ένα άλλο να έκανε έναν θόρυβο σαν βόμβα αλλά μπορώ να ζήσω με αυτά. Ακόμα και τώρα που κάθομαι στο γραφείο μου και γράφω όσα γράφω είναι δίπλα μου, την αισθάνομαι, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει αποπειραθεί να μου κλείσει τον υπολογιστή ή να μου φέρει το παλιό πληκτρολόγιο στο κεφάλι. Πιστεύω πως αυτό που έχει σημασία είναι να μην την τρομάξω εγώ και να μην της δείξω πως είναι ανεπιθύμητη. Εξάλλου είναι απλά ένα μικρό κοριτσάκι που ίσως να είναι πιο φοβισμένο από ότι εγώ. Και ίσως το ότι με δέχτηκε έτσι εύκολα να έχει να κάνει με το ποια είμαι και το παρελθόν μου. Ίσως το μόνο που να έψαχνε να ήταν ένα άτομο που να μπορεί να επικοινωνήσει. Δεν ξέρω το μέλλον, δεν είμαι σίγουρη για το παρελθόν, το παρόν προσπαθώ να το ζω. Και η πιτσιρίκα είναι κομμάτι αυτού.

Karampouzouklis 10-03-07 22:55

Κι εγώ έχω να καταθέσω κάτι ανεξήγητο. Πως γίνεται ρε, να είναι σηκωμένη η τρίχα κάγκελο όσο διάβαζα το κείμενο. Δεν ξέρω για το κοριτσάκι κοπέλα μου, αλλά παράτα τα βιβλιοθηκονομικά και τα βιντεοκλάμπ και γίνε συγγραφέας. Ένα αντίτυπο το έχεις πουλήσει ήδη. Καλή αρχή.

beetlejuice 10-03-07 23:14

Η εμπειρια αυτη της freya που μεταφερεται με αψογο τροπο στο φορουμ του μεταφυσικου (οπως ειπε πριν και ο karampouzouklis) μου ειναι γνωστη εδω και λιγους μηνες. Εχω να δηλωσω πως ειναι απολυτως βασιμη και τα οσα υποστηριζει μας τα μεταφερει ακριβως οπως τα εζησε. Η εμπειρια αυτη ειναι σιγουρο πως θα μας απασχολησει πολυ στο μελλον. Εχει πολυ ψωμι η υποθεση της freya :)

dragoness_crysta 11-03-07 12:34

Ο τροπος που ειναι γραμμενη η εμπειρια ειναι πολυ ομορφος. Καταρχας συγχαρητηρια για την συγγραφικη σου ικανοτητα.

Επετρεψε μου να σου πω οτι η εμπειρια μαλλον ειναι απο τις καλυτερες που εχω διαβασει μεχρι τωρα και με συγκινησε ιδιαιτερα.

Προφανως οι αισθησεις ειναι πολυ πιο ανεπτυγμενες απο το μεσο ανθρωπο...και αυτο ειναι ενα πλεονεκτημα. Το οτι σε τρομαζει λιγο ειναι γιατι δεν το εχεις συνηθισει ακομα.
Ειναι επισης πολυ καλο το οτι ο συντροφος σου δεχεται και αντιμετωπιζει καλα αυτη την κατασταση.
Επισης τη στιγμη που σωθηκες απο το δυστυχημα, πιστευω ακραδαντα πως αυτο που ειχες ειναι ενα φυλακας αγγελος. Ολοι μας εχουμε εναν. Απλα καποιοι αντιλαμβανονται την υπαρξη του και αλλοι οχι.

Το κοριτσι αυτο που ζει μαζι σου στο σπιτι, ειναι εγκλωβισμενο στον κοσμο μας και πιθανον να του αρεσει η παρουσια σου...αλλα σκεφτομαι πως ισως να ηταν καλυτερα να το ρωτησεις αν θα ηθελε να επιστρεψει στον κοσμο που ανηκει αυτη τη στιγμη... στον κοσμο των πνευματων η οπως λεει η χριστιανικη θρησκεια στον παραδεισο.

sumotori 11-03-07 12:46

επειδή όμως άνθρωποι σαν εμένα δεν πιστεύουν γρυ απ'όλα αυτά,
καλά θα ήταν να είχαμε κάτι σαν απόδειξη...

π.χ. το βίντεο που περιγράφει η freya και όπου η μπάλα φαίνεται να κινείται
μόνη της (αν δεν υπάρχει ρεύμα αέρα ή κάτι ανάλογο να την κινεί από απόσταση)

δε θέλω να μειώσω τη freya αφού ούτε καν τη γνωρίζω την κοπέλα,
απλά μου φαίνεται λίγο απίθανο να ζει με ένα φάντασμα,
το οποίο μάλιστα παρεμβαίνει και σε συζητήσεις !

πάντως ο beetlejuice λέει ότι η ιστορία είναι αληθινή,γι'αυτό ας περιμένουμε λιγάκι...

...και καλώς σας βρήκα ξανά !

Antonia 11-03-07 14:04

Αγαπητή μου freya,

χαίρομαι που επέστρεψες κοντά μας καταρχήν, αν και το πρόβλημα υγείας σου δε με αφήνει να χαρώ όσο θα ήθελα. Επίσης χαίρομαι που επιτέλους μοιράστηκες δημόσια την εμπειρία σου -σε είχα προτρέψει να το κάνεις άλλωστε πριν μερικούς μήνες σε κάποιο άλλο θέμα του φόρουμ.

Θα ήθελα να πω σε όλους όσους θα σπεύσουν να αμφισβητήσουν την ορθότητα των γραφόμενων της Μαίρης -και λογικό είναι!- πως η κοπέλα κάθε άλλο παρά φαντασιόπληκτη είναι. Το βιντεάκι υπάρχει και κάποιοι από εμάς το έχουμε παρακολουθήσει με ανοιχτό το στόμα. Το ότι δεν είχε γίνει δημόσια συζήτηση γι' αυτό και για την εμπειρία της μέχρι τώρα, οφείλεται στο ότι πρόκειται για την προσωπική εμπειρία μιας κοπέλας, η οποία θα ερχόταν στο φως μόνο όταν η ίδια θα το επιθυμούσε και θα μπορούσε να δεχθεί την όποια αντιμετώπιση από τους άλλους. Σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα εγώ, ή όποιος άλλος γνώριζε το περιστατικό, να βγει και να ξεκινήσει κουβέντα, ή να δημοσιεύσει το βιντεάκι. Ουσιαστικά δικαιώματα επί τούτου έχει μονάχα εκείνη!

Μια και είμαστε εδώ λοιπόν, και η Μαίρη έχει περιγράψει με υπέροχο τρόπο τα όσα έζησε θα ήθελα να πω μόνο πως θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την κατάσταση, γιατί κάτι τέτοιο χρειάζεται θάρρος, τόλμη και ισορροπημένες κινήσεις. Εγώ αν και επισκέπτης του σπιτιού της κάποιες φορές δεν ένιωσα την παρουσία του κοριτσιού, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι εκεί. Εξάλλου οι ισχυρισμοί μιας φίλης πάντα μετράνε για μένα... Ίσως αν κοιμόμουν ένα βράδυ να καταλάβαινα περισσότερα.

Σε πρώτη φάση θα ήθελα να δούμε όλοι το βιντεάκι και μετά να μπούμε στη διαδικασία σχολιασμού, αλλά κάτι τέτοιο ίσως χρειαστεί να περάσουν μερικές μέρες ή και εβδομάδες. Ελπίζω όσο πιο σύντομα γίνεται να ανέβει στο youtube ή να προβληθεί από την τηλεόραση... ;)

Αυτά από μένα.
Welcome back freya!

tsilof 11-03-07 14:53

Μαίρη δε ξέρω αν είναι καθεαυτό το γεγονός η ο τρόπος που περιέγραψες την εμπειρία σου αυτή, αλλά και εγώ (μιας και απ' ότι βλέπω πιο πάνω και άλλοι φίλοι) κόλλησα πραγματικά.
Όπως σωστά είπε και η Αντωνία ας μη βιαστούμε να ανοίξουμε κάποια συζήτηση χωρίς να δούμε το βιντεάκι.
Δε ξέρω τι άλλο να σου πω, παρα μόνο ότι ...σίγουρα η κάθε στιγμή σπίτι σου θα χει ενδιαφέρον. Δε πιστεύω να πλήττεις... ;)

Ξανα- :) καλως ήρθες

Μιχάλης 11-03-07 15:35

Παράθεση:

Αρχική Δημοσίευση από freya
Μαρτυρία για την παρουσία της έχει καταγραφεί και σε βίντεο. Ένα βράδυ αποφάσισε να παίξει με μία μπάλα. Φυσικά και τρομοκρατήθηκα αλλά το κατέγραψα με τρεμάμενα χέρια. Η μπάλα δεν κουνιέται ούτε από αέρα ούτε από εμένα ούτε από τον γάτο μου. Και συγκεκριμένα σέρνεται.

Δεν θα ήθελα προς το παρόν να σχολιάσω την ιστορία της Freya. Θα έχουμε πολλά να πούμε, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Θέλω απλά και μόνο για αρχή να καταθέσω πως η ιστορία της είναι αληθινή, η ίδια είναι ένα σοβαρό άτομο που ζει διακριτικά και δεν επιθυμεί δημοσιότητες και να τραβάει τα βλέμματα επάνω της.
Το βιντεάκι το έχω δει κι εγώ και ομολογώ πως είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Περίπτωση απάτης δεν υφίσταται, μιας και μιλάμε για ένα σοβαρό άτομο, οπότε, συμφωνώντας με τον Βeetlejuice....η υπόθεση έχει πολύ ψωμί!!







Deepest_Emotion 11-03-07 16:37

Hi
Όπως και οι πιο πολλοί, κόλλησα κι εγώ διαβάζοντας την εμπειρία σου. Σε συγχαίρω για το θάρρος σου. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να έχω έναν τέτοιο συγκάτοικο, αν και είναι κάτι που δεν το ζεις κάθε μέρα και όπως είπε κι ο tsilof, η κάθε στιγμή θα έχει ενδιαφέρον. Θα έλεγε κανείς ότι είναι κάτι που το βλέπεις σε κάποια ταινία. Αλλά όπως λέω συνήθως, οι ταινίες βγαίνουν από τη ζωή. Με την εμπειρία σου με κάνεις να το επιβεβαιώνω για άλλη μια φορά. Περιμένω κι εγώ λοιπόν, να δω αυτό το βίντεο κι ελπίζω να μην αργήσει πολύ. :)
Επίσης θα συμφωνήσω και με τους υπόλοιπους για το συγγραφικό σου ταλέντο.
:)


Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 10:10.

Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.