Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Pholarchos
Γιατί η προσωπική εμπειρία μετασχηματίζεται μέσα στην κοινότητα / κοινωνία - με τον τρόπο που "γράφονται" πχ τα δημοτικά τραγούδια που κάποιος κάποτε τα έγραψε αλλά φτάνουν σε μας χωρίς όνομα δημιουργού και ίσως αλλιώτικα από το πως ήταν στην αρχή.
http://i2.wp.com/antikleidi.com/wp-c...25456552_n.jpg |
Οπότε εσύ πιστεύεις ότι ο μύθος είναι μια διαστρεβλωμένη φήμη για ένα γεγονός που έζησε κάποιος προσωπικά. Δηλαδή λες πως από την στιγμή που θα διαδοθεί κάτι διά στόματος θα διαστρεβλωθεί οπωσδήποτε.
Πέραν όμως της διαστρέβλωσης, παραλλαγής, προσθήκης, ο κόσμος ζει συλλογικά κάποια πράγματα. Όλοι οι άνθρωποι είναι πάνω στην Γη και κάτω από τον Ουρανό.
Όσες αλλαγές ή προσθήκες και αν λάβει ο Ουρανός στις ιδιότητές του* μέσα σε μύθους, δεν βιώνεται η παρουσία του απ' όλους τους ανθρώπους? Επομένως οι μύθοι που δημιουργούνται γύρω από την ύπαρξή του δεν είναι προσωπικοί.
Η διαστρέβλωση φαίνεται να έχει αξία μόνο σε αιτιολογικούς μύθους που εξηγούν γεγονότα μοναδικά τα οποία συνέβησαν στο μακρινό παρελθόν και έζησαν προσωπικά κάποιοι πρόγονοί μας. Ένας απ' αυτούς τους μύθους είναι και εκείνος του προπατορικού αμαρτήματος στην Βίβλο. Πως γνωρίζουμε ότι αυτός ο μύθος δεν υπέστη τροποποιήσεις κατά την προφορική του μετάδοση?
*όχι ότι δέχομαι πως κάθε εξέλιξη στην κατανόηση του Ουρανού είναι ανθρώπινη φαντασία που προσθέτει πράγματα. Μπορεί αυτές οι ιδιότητες φυσικές και πνευματικές να υπάρχουν εξ' αρχής και ο άνθρωπος να τις ανακαλύπτει σταδιακά. Όπως ακριβώς μπορεί να πει κάποιος Χριστιανός ότι οι προφητείες δεν προσθέτουν φανταστικά χαρακτηριστικά στον Ιησού, αλλά φανερώνουν σταδιακά χαρακτηριστικά που θα κατέχει.
Δηλαδή δεν εξελίσσεται η φαντασία ενός ζωντανού Ουρανού ως ανθρώπινη επινόηση, αλλά εξελίσσεται η κατανόηση γύρω απ' αυτή την αληθινή και έμψυχη οντότητα. Δεν φτιάχνουμε, ντύνουμε, ξεντύνουμε τους Θεούς, αλλά τους κατανοούμε καλύτερα.