Παράθεση:
|
Αυτός ο μύθος, λέει ο Μπλάνσαρντ, είναι κυρίως δημιούργημα χριστιανών συγγραφέων, που τους εξόργιζαν η ελευθεριότητα και οι σεξουαλικές υπερβολές των παγανιστών. Εκείνοι οι ηθικολόγοι «παρουσίαζαν τη Ρώμη σαν μια αυτοκρατορία που έπεσε, επειδή είχε χαλαρά ήθη». Ο μύθος συντηρήθηκε από τους σύγχρονους, που επικαλέστηκαν τα αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά όργια για να προσδώσουν νομιμότητα στον ελεύθερο έρωτα. Με δυο λόγια, ήταν ένας μύθος που βγήκε από την πένα του Τερτυλιανού και του Όσκαρ Ουάιλντ και όχι από την πραγματική συμπεριφορά της Μεσαλίνας και της Αγριπίνας.
|
Και τα όργια της Ιουλίας, της κόρης του Αυγούστου, μέσα στα καπηλειά, ή του Τιβερίου στο εξοχικό του στο Κάπρι, ή του Καλιγούλα, ψέμματα και αυτά;
Γιατί αυτά δεν νομίζω να τα έγραψε ο χριστιανός Τερτυλιανός, αλλά ο Ρωμαίος βιογράφος των αυτοκρατόρων Σουητώνιος...