Οι Θουκιδίδης και Αριστοτέλης εκθέτουν διαφορετικά τα πράγματα για τους δήθεν τυραννοκτόνους Αρμόδιο και Αριστογείτωνα, που δήθεν σκότωσαν τον τύραννο Ίππαρχο επειδή ήταν δημοκράτες. Κατ' αρχήν ο Ηρόδοτος λέει για το κιναιδικό ζευγάρι ότι ήταν φοινικικής καταγωγής και όχι Αθηναίοι (Ηρόδοτος, 5, 55, 1 έως 5, 58, 1 και από 5, 61, 1 έως 5, 62, 1). Έπειτα ο Θουκιδίδης λέει ότι ο κίναιδος Αρμόδιος κι ο αρσενοκοίτης Αριστογείτων, χωρίς να έχουν καμιά σχέσι με τη δημοκρατία και τα πολιτικά, σκότωσαν όχι τον τύραννο Ιππία, αλλά τον αδερφό του Ίππαρχο, όχι για πολιτική αντίσταση αλλά από κιναιδική ζηλοτυπία, διότι ο Ίππαρχος αποπειράθηκε να πείση τον Αρμόδιο να συνουσιαστούν, ο Αρμόδιος του αρνήθηκε, για να μη χαλάσει το χατήρι του εραστή του, ο Ίππαρχος για εκδίκηση πρόσβαλε την αδερφή του Αρμοδίου, κι ο Αρμόδιος μαζί με τον Αριστογείτονα σκότωσαν τον Ίππαρχο από αντεκδίκησι και προληπτική κιναιδική ζηλοτυπία και άμυνα. Δεν κατέλυσαν την τυραννία ούτε στράφηκαν καθόλου εναντίον της. Αυτά λέει ο Θουκιδίδης (6, 52, 3 έως 6,59, 4 και 1, 20, 2) και συμφωνεί μαζί του κι ο Αριστοτέλης (Πολιτικά, 5, 10 (1311α).
Ο Θεμιστοκλής κι ο Αριστείδης, όχι μόνο ήταν παράφοροι αρσενοκοίτες, αλλά ήταν και αντερασταί ερωτευμένοι και οι δυο με τον ίδιο νεαρό κίναιδο, κάποιον Στησίλεων (Πλουταρχος Θεμιστοκλής 3, 1-2)
Ο Σοφοκλής, κάποτε στη Χίο, σ' ένα επίσημο τραπέζι, δεν άντεξε κι επιτέθηκε σεξουαλικά μπροστά σε όλους σε ένα αγόρι που κερνούσε στους συνδαιτυμόνες κρασί. Άλλοτε πάλι στην Αθήνα, όπως συνήθιζαν οι έκφυλοι, τράβηξε έξω από τα τείχη της πόλης ένα αγόρι, στο οποίο είχε εκτονώσει κατά καιρούς τις ανώμαλες ορέξεις του κι ο Ευριπίδης, κι εκεί αφού ασχημόνησαν, το κιναιδικό αγόρι, που είχε, καθώς φαίνεται, μεγάλη πείρα από τραγικούς ποιητάς, άρπαξε τα ρούχα του Σοφοκλέους κι έφυγε μέσα στην πόλη, ενώ ο ποιητής αναγκάστηκε να πάει στο σπίτι του φορώντας τα πολύ μικρότερα ρούχα του αγοριού και να γελοιοποιηθεί σε όλη την πόλη. Όταν το έμαθε ο Ευριπίδης, το σχολίασε με κακεντρέχεια και δήλωσε ότι το ίδιο αγόρι το είχε χρησιμοποιήσει κι ο ίδιος πιο μπροστά, σαν κίναιδο. (Ίων Χίος και Ιερώνυμος Ρόδιος στον Αθηναίο, (Δειπνοσοφισταί) 13, 82 (604def)).
Δε γνωρίζουμε να καταδικάστηκε ο Ευριπίδης ή ο Σοφοκλής, σύμφωνα με τους νόμους (αν υπήρχαν τέτοιοι νόμοι) κατά ομοφυλοφιλίας. Γιατί άραγε; Θα μας το πουν οι gayλάτρες-αρχαιολάτρες.
Ο ρήτορας Ανδοκίδης σε μια αντιδικία του αντιμετώπισε εκ μέρους του αντιδίκου του Επιχάρους την κατηγορία ότι υπήρξε στη ζωή του πόρνος κίναιδος που εκδιδόταν με χρήματα. Η απάντησή του στην κατηγορία ήταν ότι κι ο Επιχάρης, που τον κατηγορούσε, έκανε την ίδια δουλειά (Ανδοκίδης, Περί των μυστηρίων, 100).
Ότι ο Αισχύλος ήταν έκφυλος και υμνητής του κιναιδισμού το λεν ο Πλούταρχος κι ο Αθηναίος, που τον καμαρώνουν γι' αυτό, και διασώζουν δυο σχετικά αποσπάσματά του (Πλούταρχος, Ερωτικός 5(751bc). Αθηναίος 13, 75 και 13, 79). Οι κιναιδικότερες τραγωδίες του Αισχύλου ήταν κατά τη μαρτυρία των δύο αυτών θαυμαστών του οι Κάβιροι και οι Μυρμιδόνες. Η δεύτερη ήταν εκείνη στην οποία ήθελε τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο κιναιδικό ζευγάρι. Ο διαβόητος Αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης ήταν μόνιμος κίναιδος και μάλιστα και τραβεστί. Του άρεσε να φοράει γυναικεία ρούχα. Τον αποκαλούσαν με το παρατσούκλι «βάταλος». Έτσι αποκαλούσαν οι Αθηναίοι τότε τους θηλυπρεπείς και μονίμους κιναίδους. Αυτά τα λέει ο Αισχίνης σε δύο λόγους του, έναν πολιτικό και έναν δικανικό (Αισχίνης, Περί παραπρεσβείας 99. Κατά Τιμάρχου 126 και 131).
Σύμφωνα με το Στράβωνα (10, 3, 18) ο Δημοσθένης κατηγορούσε τον Αισχίνη ότι ήταν γιος μητέρας, η οποία χρησιμοποιόταν σαν πρόπολος και οργιάστρια της θεάς Μητρός κι ότι μερικές φορές είχε κάνει κι ο ίδιος τον πρόπολο βοηθώντας τη μητέρα του. Εννοείται ότι οι πρόπολοι των οργιαστικών θεών ήταν κίναιδοι και πόρνες. Ο Σπαρτιάτης Παυσανίας έστελνε τα προδοτικά γράμματα στους Πέρσες φίλους του μέσω των κιναίδων του, παραγγέλνοντας στον αποδέκτη να σκοτώνει τον κομιστή της. Όταν έστειλε όμως την τελευταία επιστολή στον Αρτάβαζο, με τον έμπιστο κίναιδό του, τον Αργίλιο, ο Αργίλιος είχε παρατηρήσει ότι κανείς από εκείνους που κόμιζαν τις επιστολές δεν επέστρεφε, μπήκε σε υποψία κι άνοιξε την επιστολή και τη διάβασε. Όταν είδε ότι ο λατρευτός του εραστής παρήγγελε και το δικό του θάνατο, για να γλιτώσει, τον κατήγγειλε στους εφόρους, παραδίδοντας και την ένοχη επιστολή. Οι έφοροι θανάτωσαν το Παυσανία. Αυτά τα λέει ο Θουκιδίδης (1, 132, 1 έως 5: «...ο μέλλων τας τελευταίας βασιλεί επιστολάς προς Αρτάβαζον κομιείν, ανήρ Αργίλιος, ΠΑΙΔΙΚΑ ποτε ων ΑΥΤΟΥ (=Παυσανία) και πιστότατος εκείνω...»).
Τα άγαμα κορίτσια οι Σπαρτιάτες τα χρησιμοποιούσαν σεξουαλικώς μόνο παρά φύσιν (Εύπολις, άδηλον, απόσπ. 2. Αθηναίος 13, 20 και 13, 79), γι' αυτό από τους άλλους Έλληνες η διαστροφή αυτή λεγόταν «λακωνικός τρόπος» ή «λακωνίζειν». Ξεγύμνωναν τα κορίτσια τελείως μπροστά στους φιλοξενούμενούς των, για να τα επιδείξουν, ώστε αν τους αρέσουν, να τους τα προσφέρουν για να κοιμηθούν μαζί τους (Άγνων, Αθηναίος ενθδ. αν. Σούμμα, Ησύχιος λ. «λακωνικόν τρώπον περαίνειν»).
Στα ποίηματα του Θέογνι (ΕΚΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ π.Χ.), για πρώτη φορά ο Γανυμίδης φαίρεται να είναι κίναιδος του Δία κι όχι απλώς οινοχόος των θεών, όπως τον θέλει ο Όμηρος στον Ύμνον εις Αφροδίτην. (Θέογνις, 1345-1346).
Ο ποιητής Ίβυκος χαρακτηρίζεται σαν «ερωτομανέστατος περί τα μειράκια» δηλαδή τ' αγόρια (Αθηναίος, 13, 76, Σούμμα λ. Ιβυκος).
Σ' ένα ποίημα ο Ανακρέων απευθύνεται σε έναν από τους τρεις κίναιδούς του, το Σμερδία, και προσφωνώντας τον «τρις κεκορημένε Σμερδίη», καυχιέται για το πόσες φορές ασέλγησε επάνω του σε κάποιο όργιο (Ανακρέων, αποσπ. 301, 303, 308 και Αθηναίος 12, 57 και 13, 17 και Ευστάθιος Εις Ιλιάδα θ 488, Εις Οδύσσεια ε 306).
|