Παράθεση:
|
Αρχική Δημοσίευση από the_black_planet
Εγω ειμαι προθυμος να κανουμε μια σοβαρη συζητηση...
|
Λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι τόσο εγκρατής στην σκέψη μου αλλά δεν αντέχω άλλο.
Παράθεση:
|
Θα μας το πουν οι gayλάτρες-αρχαιολάτρες
|
Αγαπητέ μην πέρνετε παράδειγμα από εσάς και κρίνετε τους άλλους.Πρώτα να κοιτά τα δικά σας τα χάλια και ύστερα να κρίνετε τους άλλους.
Και στα υπόλοιπα που γράφετε θα σταθώ στο σημείο του λακωνίζειν. Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο (δεν θυμάμαι ποιο, παει καιρός...) ότι ποτέ δεν τις εξέδιδαν όπως λέτε αγαπητέ. Και λογικά να το δούμε με τους κανόνες ηθικής που διέθεταν μόνο και μόνο από τους νόμους τους δεν θα άφηναν να αγγίξουν ότι μια τρίχα από τις γυναίκες, διότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες τις σέβονταν τις γυναίκες τους.(επειδή θα θέλετε και πηγή σας λέω ότι δεν την θυμάμαι αλλά είχε σχέση με τον τρόπο ζωής των σπαρτιατών και τους νόμους τους).
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Λυκούργος, 12. 3) τα κοινά γεύματα επιβάρυναν έκαστο των πολιτών, στη δωρική δε διάλεκτο ονομάζονταν "ανδρεία" διότι απευθύνονταν αποκλειστικά στον ελεύθερο άρρενα πληθυσμό. Τα συσσίτια διεξάγονταν με την προσφορά του "μέλανος ζωμού", η δε συμμετοχή τους σ' αυτά ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την απονομή σε έναν Λάκωνα πολιτικών δικαιωμάτων, όπως θα δούμε και παρακάτω. Η λιτότητα ήταν ένα στοιχείο σύμφυτο προς τους Δωριείς, η οποία κυριαρχούσε σε όλες ανεξαιρέτως τις εκφάνσεις του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού βίου των Λακεδαιμονίων. Οι κατοικίες των Λακώνων ήταν λιτές, καθώς κατασκευάζονταν με ένα μόνο πέλεκυ και ένα πριόνι. Η χλιδή ήταν άγνωστη στη σπαρτιατική κοινωνία και ως εκ τούτου δεν υφίστατο και διαφθορά. Οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να έχουν κοσμήματα, ενώ επίσης η κραιπάλη αποτελούσε φαινόμενο ενάντιο προς τα λακωνικά ήθη. Εν γένει οι Λάκωνες ήταν λιτοί, τόσο στη ζωή όσο και στον θάνατο. Οι νεκροί θάβονταν μέσα στην πόλη, αλλά η επίδειξη υπέρμετρης λύπης και οιμωγών, δεν ήταν επιτρεπτή. Ο νεκρός θαβόταν τυλιγμένος σε έναν κόκκινο μανδύα, με λίγα φύλλα ελιάς, χωρίς συνοδεία άλλων αντικειμένων. Οι ιερείς και οι ιέρειες που σκοτώνονταν κατά την διάρκεια πολέμου, δικαιούνταν την αναγραφή των ονομάτων τους επί των μνημάτων. Μοναδική εξαίρεση γινόταν για τους βασιλείς, οι οποίοι κηδεύονταν με τιμές ηρώων, εν μέσω υπερβολικού πένθους. Η αποστολή του ανδρός στην Λακωνική Πολιτεία ήταν να εκπαιδευθεί κατά τρόπο ώστε να γίνει ένας καλός στρατιώτης, της δε γυναίκας να ανταποκριθεί στον φυσικό της προορισμό, εκπληρώνοντας τα καθήκοντα της καλής μητέρας, της τροφού νέων οι οποίοι θα αναδεικνύονταν σε καλούς και σε άξιους στρατιώτες. Βασική αντίληψη των Λακεδαιμονίων ήταν ότι ο Σπαρτιάτης ανήκει στην Πολιτεία, η οποία και είναι υπεύθυνη για την διαπαιδαγώγηση και εν γένει για την εκπαίδευσή του.