Όταν ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη θεωρία, πολλοί έσπευσαν να πουν το οτιδήποτε και όσα μέσα ενημέρωσης την αναμετάδωσαν, ξέχασαν πως αυτό δεν ήταν κάτι εντελώς καινούριο αλλά στηρίζεται πάνω στις ιδιότητες του εγκεφάλου, όπως είναι λίγο - πολύ γνωστές. Ο ίδιος ο Φράνσις Κρικ, ένας από τους τρεις που ανακάλυψαν ή πρότειναν το μοντέλο της διπλής έλικας του DNA, είχε πει κάποτε πως δεν υπάρχει τίποτα, επειδή όλα είναι παιχνίδια των νευρικών συνάψεων και των νευροδιαβιβαστών.
Σήμερα γνωρίζουμε πως, αν "παίξουμε" με ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου, με νευροδιαβιβαστές ή με ουσίες παραισθησιογόνες, μπορούμε να προκαλέσουμε μια πληθώρα συναισθημάτων και εμπειριών, που κυμαίνονται από αναίτια επιθετικότητα, έως και σεξουαλική διέγερση, χωρίς προφανή λόγο. Αν δεχτεί κανείς τη συγκεκριμένη άποψη του Δρ. Κρικ, μπορεί να είναι "ήσυχος". Δεν υπάρχει ούτε αγάπη, ούτε φιλία, ούτε έρωτας, ούτε φόβος, όλα είναι παιχνίδια των συνάψεων και εμείς δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μηχανές, που αν διαταραχθεί ο μεταβολισμός της σεροτονίνης, θα εμφανίσουμε καταθλιπτική συμπεριφορά, ενώ αν συσσωρευθεί η ουρία στα νευρικά κύτταρα, θα εκδηλώσουμε ένα σύνδρομο που συνίσταται στον αυτοακρωτηριασμό των άκρων μας από εμάς τους ίδιους, έχοντας μάλιστα πλήρη αίσθηση και αντίληψη του πόνου.
Εκείνο που η θεωρία των νευροδιαβιβαστών δεν μπορεί να εξηγήσει, είναι το γιατί αγαπάμε συγκεκριμένα άτομα, γιατί απεχθανόμαστε κάποια άλλα και, στην τελική, γιατί είμαστε φτιαγμένοι για να αγαπάμε ή να θέλουμε φιλία και συντροφικότητα.
Προσωπική μου άποψη είναι πως, μιας και ο εγκέφαλος αποτελεί (και θα συνεχίσει για πολύ ακόμα να αποτελεί) το πλέον άγνωστο στην επιστήμη όργανο, δεν πρέπει να καταλήγουμε σε τελεσίδικα συμπεράσματα. Θυμίζω πως, σε παλιότερες εποχές και ενώ δεν γνώριζαν και πολλά από γενετική και μοριακή βιολογία, βιάστηκαν ορισμένοι επιστήμονες να δεχτούν την υπόθεση του συνδρόμου "εγκληματικότητας", ως πολυπλοειδίας του χρωμοσώματος Υ. Έτσι, θεώρησαν πως ο γονότυπος ΧΥΥ (υπεράρρεν), συναντάται σε άτομα εγκληματικής φύσεως και φυσικά αργότερα αποδείχτηκε πως δεν ήταν έτσι.
Και, αν τα πάντα είναι θέμα νευροδιαβιβαστών, γιατί η νευροφαρμακολογία έχει αποτύχει να δώσει οριστική λύση μέσω φαρμάκων στα ψυχολογικά - ψυχιατρικά προβλήματα; Αφού γνωρίζουμε πως η διαταραχή του balance νευροδιαβιβαστών ευθύνεται για πολλά από αυτά, θα έπρεπε λογικά όλοι οι ασθενείς να ανταποκρίνονται εντυπωσιακά σε αυτή, όμωψς δνε γίνεται έτσι, γιατί το φαινόμενο είναι πολυπαραγοντιακό και γιατί δεν γνωρίζουμε με κάθε λεπτομέρεια τις δράσεις των νευροδιαβιβαστών, όπως και των περισσοτέρων μοριακών και βιοχημικών μηχανισμών του οργανισμού.
Θα μπορούσαν, ίσως, οι μεταφυσικές εμπειρίες να είναι αποτέλεσμα δράσης (άγνωστης ως τώρα) των νευροδιαβιβαστών; Προσωπικά θεωρώ πως ναι, θα ήταν πιθανό.
|