[Ποσειδώνιος]

Να ξεκαθαρίσουμε για τις ενδορφίνες ότι είναι μια ολόκληρη κατηγορία διαφορετικών ουσιών και υπάρχουν γι αυτές κατάλληλοι υποδοχείς. Τις ενδορφίνες μιμούνται όλες οι ψυχοτρόπες ουσίες και όλες αυτές που προκαλούν γενικά μια ψυχική μεταβολή καθώς προσκολούνται στους υποδοχείς. Στις περιπτώσεις αυτές υπάρχει ο κίνδυνος ο εγκέφαλος να χάσει την ικανότητα να παράγει την συγκεκριμένη ενδορφίνη και να επιζητά την ουσία που την μιμείται. Αυτό συμβαίνει και στους διάφορους ψυχολογικούς εθισμούς από τα ναρκωτικά, το τσιγάρο ή τον καφέ μέχρι την αντοχή στον πόνο. Φίλος βιολόγος μου έλεγε ότι και μια φορά να δοκιμάσουμε μια τέτοια ουσία χάνουμε την ικανότητα να παράγουμε την συγκεκριμένη ενδορφίνη που η ουσία μιμείται. Έτσι θέλουμε πάντα ένα τσιγάρο για να μας χαλαρώσει από τότε που θα πρωτοδοκιμάσουμε, ενώ κάποιος που δεν έχει καπνίσει ποτέ μπορεί με φυσικό τρόπο να φτάνει στην ίδια κατάσταση. Βέβαια σε αυτό δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να είμαστε απόλυτοι μια και η θέληση πιστεύω μπορεί να αλλάξει κάθε νόμο.

Τελικά το θέμα φαίνεται να σχετίζεται και με τις έρευνες για τον έλεγχο του νου που συζητάμε αυτό τον καιρό.

Αλλά ο τρόπος που η επιστήμη προσεγγίζει το θέμα δεν είναι και ο μοναδικός. Να μια άλλη προσέγγιση.
Φανταστείτε ότι ο εγκέφαλος είναι σαν ένα ραδιόφωνο. Η συχνότητα στην οποία είναι συντονισμένος αντιστοιχεί και σε μια άποψη του κόσμου. Οι ανάγκες της επιβίωσης και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αναγκάζουν τον εγκέφαλο να λειτουργεί σε μια περιοχή συχνοτήτων που ας ονομάσουμε λογική. Όταν κοιμόμαστε το σημείο συντονισμού αρχίζει να κινείται και όσο πιο παράξενο είναι το όνειρο τόσο πιο μακριά βρίσκεται από το σημείο της λογικής. Το ίδιο συμβαίνει και σε καταστάσεις πίεσης ή νηστείας ή μεγάλης κόπωσης ή έντονου θρησκευτικού συναισθήματος ή κάτω από την επήρεια ψυχοτρόπων ουσιών. Το τι γίνεται στον εγκέφαλο εκείνη τη στιγμή δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι μπορούμε να αντιληφθούμε διαφορετικές πραγματικότητες. Γιατί ποιος θα μας πει ότι ο τρόπος που έχουμε μάθει να κοιτάμε τον κόσμο είναι και ο μόνος πραγματικός μια και αυτός δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σημείο στην μπάντα του ραδιοφώνου που εξυπηρετεί τις ανάγκες της επιβίωσης. Όλοι έχουμε την ικανότητα να κινήσουμε το σημείο συντονισμού και αυτό γίνεται συνέχεια στα όνειρα ή τις στιγμές που ενώ ξύπνιοι είμαστε αφηρημένοι σχεδόν σε ύπνωση θα έλεγε κανείς. Το δύσκολο είναι να κρατήσουμε το διαφορετικό σημείο συντονισμού σταθερό. Εδώ είναι που αυτό πρέπει να το κάνουμε είτε με εξάσκηση και καθοδήγηση ή με θρησκευτικές τεχνικές ή με ψυχότροπες ουσίες ή με τον έλεγχο των ονείρων ή με συσκευές όπως το κράνος του Θεού.
Όλη η επιστήμη της λογικής ισχύει μόνο όταν έχουμε σταθερό το σημείο μας στη συνηθισμένη του θέση. Σε άλλες θέσεις μπορεί να μην ισχύει η βαρύτητα ή ο χρόνος να συμπεριφέρεται αλλιώς ή και να καταργείται, οι αποστάσεις να εκμηδενίζονται και ότι άλλο μπορεί να βάλει η φαντασία μας να είναι δυνατό. Η μητέρα μου έλεγε ότι κάθε τι που ανήκει στην φαντασία του ανθρώπου είναι πραγματοποιήσιμο. Υπάρχουν όμως και πράγματα που είναι πέρα από την ανθρώπινη σφαίρα αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Αλλά και ο κόσμος όπως τον αντιλαμβανόμαστε με την λογική είναι και αυτός μια φανταστική εικόνα που επειδή όλοι συμφωνούμε - μια και η ροπή μας είναι σε ένα συγκεκριμένο σημείο συντονισμού – τον ονομάζουμε πραγματικότητα. Οι θρησκευτικές εμπειρίες αντιστοιχούν σε κάποιο άλλο σημείο συντονισμού.

Για να μην το ξεχάσω ήθελα να σας αναφέρω το εξής. Συνηθίζω κάθε ενδιαφέρον θέμα που συναντώ να το συζητώ λίγο με την γυναίκα μου και να ζητώ την άποψη της. Όταν λοιπόν της περιέγραψα τις έρευνες που αφορούν το κράνος του Θεού γύρισε και μου είπε ότι καθώς της μιλούσα της ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του δεν ξέρω πως τον λένε που έλεγε ότι
«με την επιστήμη ο άνθρωπος έγινε Θεός πριν ακόμα μάθει να είναι άνθρωπος»