Το μήνυμα που ακολουθεί είναι μια ευγενική προσφορά δική μου και εγράφει εχτές, αλλά ποστάρεται σήμερα...
Τόνο απογοήτευσης βλέπω στο κείμενο σου φίλε μου, αλλά δεν σε αδικώ.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που επαναστατήσαμε για κάτι που μας ανήκει, αφού αφορά το μέλλον μας; Θυμάστε;
Πριν καιρό σε ένα θέμα που είχα ανοίξει μου είπε κάποιος ότι πρώτα από όλα πρέπει να κάνεις εσύ την αλλαγή μέσα σου για να αλλάξουν όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου. Εγώ θα πω ότι υπάρχουν κάποιες φορές που πρέπει να μην είσαι μόνος για να γίνει αυτό. Πρέπει να είσαι ομάδα. Μια ομάδα μπορεί να αλλάξει πιο εύκολα τα πράγματα. Μουδιασμένες γλωσσες λες, εγώ θα τις έλεγα προβατοποιημένες. Και ποιες είναι οι προβατοποιημένες; Αυτές που δεν λένε τίποτα άλλο από το βέλασμα τους σε όσα γίνονται γύρω τους και ακολουθούν μια πορεία που στην τελική δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έπρεπε και ήθελαν να πουν. Αυτό που πρέπει έχει μπερδευτεί με αυτό που του έχουν επιβάλει ότι πρέπει και ο συμβιβασμός ότι ανάμεσα στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμός έχει βολέψει γενιές ολόκληρες. Δεν ξέρω κατά πόσο η γλώσσα πρέπει να μιλάει. Μάλλον δεν νομίζω ότι πρέπει να κάνει στην τελική κάτι τέτοιο. Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Έτσι δεν λέει η διαφήμιση. Κάτσε στα αυγά σου και μην λες πολλά.
Ίσως τελικά δεν πρέπει να μιλά αλλά κοκάλα να σπάει. Με το πέρασμα του χρόνου η πένα χάθηκε και τα πλήκτρα πήραν την θέση της. Λένε ότι η πένα είναι σαν σπαθί σε επίδοξο χέρι σαν βρεθεί, ίσως για αυτό κανείς πια δεν πολεμάει. Χάθηκαν οι πέννες, χάθηκαν οι μάχες….
Άρχισα αυτό το κείμενο πριν από ώρες και τώρα το συνεχίζω…
Ήθελα τόσα να σας πω και τόσα να σας τραγουδήσω,
μα καλύτερα το σκέφτηκα και αποφάσισα
για άλλη μια φορά ξανά να μην μιλήσω…
Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κοκάλα τσακίζει
|