Το θέμα που έθεσες Μελχισεδέκ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Στην αγορά αυτή την στιγμή υπάρχουν αρκετές διαφορετικές εκδοχές του φανταστικού γριμορίου του Λάβκραφτ, κανένα όμως δεν έχει κερδίσει την προσοχή σοβαρών μαγικών κύκλων, τόσο όσο αυτό του Σίμωνα.
Κανείς πραγματικά δεν γνωρίζει ποιος κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο του Σίμωνα (ο οποίος πιθανότατα να έχει πλέον πεθάνει ή απλά έχει προσφέρει το ψευδώνυμο του σε κάποιον νεότερο συγγραφέα), σύμφωνα όμως με την ιστορία έτσι όπως μας την εξιστορεί ο ίδιος στο Necronomicon Spellbook (1981), το αυθεντικό χειρόγραφο του Necronomicon έφτασε στα χέρια του όταν δυο μοναχοί από τη Σλαβική Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής, του εμπιστεύτηκαν (καθώς είναι και ο ίδιος ιερέας) κάποιο ελληνικό χειρόγραφο του 9ου αιώνα, ένα από τα πολλά παλιά βιβλία που είχαν κλέψει από διάφορες βιβλιοθήκες της χώρας.
Όπως αποδείχτηκε αργότερα κατά τη μετάφραση, το χειρόγραφο ήταν μαγικό βιβλίο γραμμένο από κάποιον Τρελό Άραβα που αν και δεν αποκαλούσε τον εαυτό του Αμπντούλ Αλχαζρέντ, οι αναφορές στους Μεγάλους Παλαιούς αλλά και σε ονόματα παρόμοια με τη Μυθολογία Κθούλου, έπεισαν τον νέο ιδιοκτήτη του χειρογράφου πως πρόκειται για το αυθεντικό Necronomicon.
Αντίθετα λοιπόν με διαφορετικές εκδοτικές προσπάθειες –όπως του Robert C. Culp (1976) και του Collin Wilson (1978)– που θέλησαν να δημοσιεύσουν το «αληθινό» Necronomicon που υποτίθεται πως είχε στην κατοχή του ο Λάβκραφτ, ο Σίμωνας, μαζί με την ομάδα από το Magickal Childe (το διασημότερο βιβλιοπωλείο αποκρυφισμού της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 70), παρουσίασαν στο κοινό ένα αρχαίο γριμόριο, γραμμένο με βάση τις δοξασίες και τη μυθολογία της Μεσοποταμίας, από κάποιο συγγραφέα που αν και θυμίζει τόσο πολύ τα σκοτεινά κείμενα του Λάβκραφτ, εντούτοις δεν είχε άμεση σχέση.
Το Necronomicon κυκλοφόρησε τελικά το 1977 σε 666 αντίτυπα, τα οποία πουλήθηκαν στο λεπτό! Ακολουθεί νέα έκδοση 1275 αντιτύπων, μια τρίτη που αποτελούνταν από 3333 αντίτυπα, ενώ το 1980 ο εκδοτικός οίκος Avon (οι ίδιες εκδόσεις που δημοσίευσαν τα βιβλία του Anton Szandor LaVey) κυκλοφορεί μεγαλύτερο τιράζ με επαναλαμβανόμενες επανεκδόσεις έως σήμερα!
Εν ολίγοις, το Necronomicon του Σίμωνα και αργότερα το Necronomicon Spellbook (μια απλοποιημένη έκδοση του αρχικού βιβλίου) έγινε πολύ σύντομα ένας ζωντανός αστικός θρύλος. Η ιστορία με τους κλέφτες-μοναχούς αποδείχτηκε αληθινή (αν και επίσημα, τα βιβλία που εκλάπησαν το 1973, ήταν έργα του 16ου αιώνα, κανένα στην ελληνική), ενώ τα ξόρκια και τα τυπικά που υποδείκνυε το βιβλίο είχαν επιτυχία!
Σήμερα, έπειτα από τριάντα χρόνια σιωπής, ο Σίμωνας κυκλοφορεί στις αρχές του 2006 το Dead Names: The Dark History of the Necronomicon, επαναλαμβάνοντας τους ισχυρισμούς του για τη γνησιότητα του χειρογράφου που έχει στην κατοχή του, δημοσιεύοντας μάλιστα περισσότερα στοιχεία για το εκδοτικό παρελθόν του βιβλίου.
Στην πραγματικότητα, το τελευταίο έργο εκδόθηκε για να αναταράξει τα νερά, προετοιμάζοντας τους αναγνώστες για την πολυαναμενόμενη έκδοση του The Gates of the Necronomicon στα τέλη του 2006, αλλά και ως απάντηση στους επικριτές Daniel Harms και John W. Gonce.
Οι εν λόγω συγγραφείς με τη μελέτη τους The Necronomicon Files: The Truth Behind the Legend (1998) υποστηρίζουν –και προσωπικά συμφωνώ μαζί τους– πως το γριμόριο του Σίμωνα είναι πλαστό! Αποτελεί μια ιδιόμορφη σύνθεση αληθινών βαβυλωνιακών τυπικών, με ψευδοορολογίες Κθούλου, μαγικές σφραγίδες εμπνευσμένες από κλασικά γριμόρια σαν το Grand Grimoire (18ος αιώνας
και έντονα βαρύγδουπο, ρεαλιστικό τρόπο γραφής που θυμίζει κάπως τις παλιές καλές ιστορίες τρόμου του Λάβκραφτ.
Όσον αφορά την επιτυχία από τις μαγικές επικλήσεις που τόσο συχνά ο Σίμωνας επαναλαμβάνει, αυτό θα πρέπει να οφείλεται αποκλειστικά στην υποκειμενική δύναμη της θέλησης. Άλλωστε, μαγεία δεν υπάρχει αλλά μάγοι, άνθρωποι δηλαδή που αν πράξουν σωστά μέσα από συμβολικές κινήσεις, εικόνες και λέξεις, μπορούν να ενεργοποιήσουν λανθάνουσες δυνάμεις υλοποιώντας έτσι τη θέλησή τους! Η εκδήλωση αυτή μπορεί να γίνει μέσω παραφυσικών φαινομένων, ή ακόμη και σκεπτομορφών, που είναι αστρικές μορφές συγκεντρωμένης ενέργειας.
Φιλικά
Γιώργος Ιωαννίδης
Ψυχολόγος – Αρχισυντάκτης περ. mystery