[Pholarchos]

Αρχική Δημοσίευση από Cheiron

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται και πολύ σκέψη για να διαγνώσει κάποιος/α ιστορικά πως ο ιουδαιοχριστιανισμός καταπολέμησε μετά μανίας τον Ελληνισμό, εκτός αν είναι τυφλός ή κουφός.

Νομίζω ότι η συζήτηση εκτρέπεται σε ένα άλλο ζήτημα – μεγάλο, σημαντικό, ενδιαφέρον, ίσως, αλλά – διαφορετικό. Το αν είναι δυνατόν να είναι κανείς «και Έλλην και Χριστιανός». Αρχίζω μάλιστα να σκέφτομαι ότι αυτό ήταν το ζητούμενο μέσα από το «παράπλευρο» θέμα του «Πως δέχτηκαν οι Έλληνες φιλόσοφοι την έλευση του Χριστιανισμού». Όμως άλλο το ένα και άλλο το άλλο, και κυρίως το ένα δεν μπορεί να έρθει ως «απόδειξη» για το άλλο, ιστορικά.
Θα ήταν καλό να δημιουργηθεί ένα άλλο θέμα γι’ αυτό το ζήτημα από εκείνους που θέλουν να το συζητήσουν. Μια όμως και έγινε και εδώ η αναφορά θέλω να πω τη γνώμη μου.
Κάποιοι πιστεύουν ότι μπορεί κανείς να είναι «και Έλλην και Χριστιανός». Κάποιοι πάλι το θεωρούν αδύνατο. Προσωπικά μιλώντας, με γεια τους με χαρά τους, σε όλους τους!
Αν θέλεις να πιστεύεις ότι δεν μπορείς να είσαι και Έλλην και Χριστιανός, κανένα πρόβλημα, δικαίωμά σου και σεβαστή σου άποψη.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν η μια πλευρά, η οποία στις μέρες μας είναι η πλευρά που θεωρεί Ελληνισμό και Χριστιανισμό να είναι πράγματα ασυμβίβαστα, αρχίζει να θέλει να «διαφεντέψει» την άποψη των άλλων. Αν κάποιος νίωθει ότι μπορεί να είναι και Έλλην και Χριστιανός, νομίζω ότι δεν είναι δίκαιο κάποιοι να του το αρνούνται ως «νέα ιερά εξέταση» και να του υπαγορεύουν το τι γίνεται και το τι δεν γίνεται, και μάλιστα να αρχίζουν με χαρακτηρισμούς «τυφλός» και «κουφός», οπότε δείχνεται και διάθεση να χαθεί η ψυχραιμία από την κουβέντα.[QUOTE=Cheiron] Αν οι Έλληνες "δέχονταν" τον ιουδαιοχριστιανισμό θα υπήρχαν αυτά τα διατάγματα; ή το ες έδαφος φέρειν; και θα έκλειναν δια της βίας τις Ακαδήμιες; /QUOTE] Εννοιείται ότι όταν τις έκλεισαν η πλειοψηφία ήταν πια χριστιανοί από τη μια και από την άλλη είχε έπέλθει αυτό που λέμε "πόλωση". Όταν μιλά ο "φανατισμός" δεν ακούγεται η λογική. Τα όσα διατάγματα προέρχονται από μια εποχή σύγκρουσης που δεν καλύπτει χρονικά την συνύπαρξη Ελληνισμού-Χριστιανισμού κατά τους πρώτους αιώνες. Αντικατοπτρίζουν χρόνια άσχημα και θα ήταν κρίμα να τα επαναλάβουμε με απλή «αλλαγή» ρόλων μεταξύ «διωκτών» και «διωκομένων». Και να με συγχωρείς, επίσης, αλλά το «κύρος» του Ύπατου Συμβουλίου Ελλήνων Εθνικών για το ζήτημα είναι ισοδύναμο με το κύρος του χριστιανικού «Συναξαριστή» όσον αφορά την αξία του στην έρευνα. Είναι δηλαδή πολύ μικρό γιατί αυτό, όπως και εκείνο, χρησιμοποιούν κάποια δεδομένα επιλεκτικά ώστε να «αποδείξουν» κάποιο ζητούμενο. Η σωστή έρευνα απαιτεί ισορροπία και ισορροπημένη παρουσίαση. Αυτή δεν υπάρχει ούτε στις σελίδες του ΥΣΕΕ ούτε στον Συναξαριστή της εκκλησίας. Οπότε και τα δυο μόνο συμβουλευτικό ρόλο μπορούν να παίξουν στο θέμα και όχι «αποδεικτικό».

Αρχική Δημοσίευση από Cheiron

αν κάποιος/α έστω δεν δέχεται τα ανωτέρω, δεν βλέπει σήμερα τη στάση της ιουδαιοχριστιανικής "εκκλησίας" απένατι στον Ελληνισμό; πως αποκαλεί τον Ελληνικό Πολιτισμό και τους Προγόνους μας; πως συμπεριφέρεται (ως σύγχρονοι Αλάριχοι) στην αρχαιολογική κληρονομιά μας και προς εμάς που Τιμούμε την Πατρώα Παράδοση; και βέβαια δεν τολμώ να αναφέρω καν πως αντιδρούν οι ρασοσφόροι απέναντι στην Ελληνική Εθνική θρησκεία...
Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα!
Αυτά από την ιστορική (χειροπιαστή) πλευρά, όσον αφορά την "πνευματική" πλευρά που είναι η Κοσμοθέαση όπου καθορίζει και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων που ακολουθούν την Εθνική τους Παράδοση, έχουμε:

Η θέση κάθε θρησκείας προς μια άλλη θρησκεία είναι θέμα θρησκευτικό. Η φιλοσοφία δεν είναι το ίδιο πράγμα. Και πρέπει να πω ότι τον «φανατισμό» που βλέπω στον χώρο εκείνο που ιδιοποιείται την Ελληνική «εθνική» θρησκεία δεν τον βλέπω τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό χριστιανισμό. Η «Πατρώα» παράδοση δεν είναι ιδιοκτησία κανενός συγκεκριμένου αλλά όλων μας και να την αρνούμαστε σε κάποιους και να την χαρίζουμε σε κάποιους είναι πέρα από τα δικαιώματά μας ως Άνθρωποι και Έλληνες. Όπως είπα όποιοι νομίζουν ότι *εκείνοι* δεν μπορούν να είναι Έλληνες και Χριστιανοί ας μην είναι. Κι όσοι νομίζουν διαφορετικά ας κάνουν όπως νομίζουν, κι ας μην λέει ο ένας στον άλλο πως «πρέπει» ή «δεν πρέπει».

Αρχική Δημοσίευση από Cheiron

Κάθε λογικό ον μπορεί να καταλάβει ότι ουδεμία επαφή υπάρχει μεταξύ Ελληνισμού και ιουδαιοχριστιανισμού και πως όλες οι υποθέσεις περί του "προσήλυτου Ελληνισμού" είναι τουλάχιστον και επιεικώς αυθαίρετες και αστήρικτες.

Αυτό που λέω είναι μόνο ότι το τι μπορεί ή δεν μπορεί κάθε λογικό ον να καταλάβει δεν μπορεί να υπαγορεύεται από την επιχειρηματολογία κάποιου «Συμβουλίου» αλλά είναι στη δική του δικαιοδοσία και το δίκαιο είναι να αφήνεται στην ελευθερία του καθενός μας.

Αρχική Δημοσίευση από Cheiron

οι υποθέσεις περί του "προσήλυτου Ελληνισμού" είναι τουλάχιστον και επιεικώς αυθαίρετες και αστήρικτες.

Οι υποθέσεις αυτές στοιχειοθετούνται ιστορικά – άλλωστε ανέφερα περιπτώσεις – οπότε μόνο όταν το θέλει κανείς να το δει μέσα από «δογματικό» πρίσμα («εθνικό», «χριστιανικό», δεν εξετάζω) μπορεί να καταλήξει σε τέτοιο συμπέρασμα.
Επίσης ιστορικά στοιχειοθετείται και το γιατί υπάρχει και η ακραία άποψη που παρουσιάζουν οι σελίδες του ΥΣΕΕ.
Θα μπορούσα να επεκταθώ, υπάρχει όμως διάθεση να δούμε το «Πως δέχτηκαν οι Έλληνες φιλόσοφοι την έλευση του Χριστιανισμού»; Ή το ζητούμενο είναι να προβληθεί η θέση του «ασυμβίβαστου» Ελλήνων και Χριστιανών;
Το θέμα του ««Πως δέχτηκαν οι Έλληνες φιλόσοφοι την έλευση του Χριστιανισμού» αφορά 400 χρόνια και δεν μπορούμε να το δούμε μονολιθικά με την "γέυση" που άφησαν τα τελευταία 100-150 χρόνια εκείνης της περιόδου.
Αντιπαλότητα; Φυσικά και υπήρχε. Και πότε δεν υπήρχε μεταξύ φιλοσοφικών ρευμάτων και κοσμοθεάσεων; Εδώ πρέπει να πω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι η έννοιες των «αντιδράσεων», της «αντιπαλότητας», των «συγκρούσεων» και ακόμα και «έχθρας» μεταξύ φιλοσοφιών και ιδεολογιών δεν ήταν καινούργια, ούτε οφείλονταν σε κάποιο «απόλυτο ασυμβίβαστο» μεταξύ χριστιανισμού και φιλοσοφίας (αν και βέβαια αποδόθηκε και σε αυτό). Ολόκληρη η ιστορία της Φιλοσοφίας από την αρχή της είναι η ιστορία «αντιδράσεων» που έχουν ως αποτέλεσμα την εμφάνιση ενός νέου φιλοσοφικού ρεύματος, ως αντίδραση ή απάντηση σε κάποιο παλαιότερο. Οι φιλοσοφίες του Αναξίμανδρου και του Αναξιμένη αποτελούσαν «αντίδραση» - απάντηση - στη φιλοσοφία του Θαλή (και όλες μαζί με του Θαλή, αποτελούσαν «αντίδραση» στις παλαιότερες «μυθολογικές» κοσμολογίες του Ησίοδου και του Ομήρου), Η κινητική φιλοσοφία του Ηράκλειτου ερχόταν σε αντίθεση με την στατική του Ξενοφάνη, του Παρμενίδη και των Ελεατικών, Η «ατομική» και υλιστική φιλοσοφία του Δημόκριτου και Λεύκιππου βρισκόταν σε αντίθεση (μέχρι ανοιχτής έχθρας) με τον «Σωκρατικό» ιδεαλισμό του Πλάτωνα, και η αντιπαλότητα του Σωκράτη με τους Σοφιστές κτλ. ενώ στα χρόνια της εμφάνισης του Χριστιανισμού οι «μεγάλοι αντίπαλοι» ήταν ο – πολιτικά ορθός – Στωικισμός (που συνέφερε τους Ρωμαίους) και οι φιλελεύθεροι Επικούριοι (που από τα χρόνια του Επίκουρου ακόμα αποτελούσαν του «συνήθεις υπόπτους» της φιλοσοφίας και τους εχθρεύονταν όλα τα άλλα φιλοσοφικά ρεύματα. Όμοια και οι Κυνικοί ήταν μάλλον απαξιωτικοί προς όλους τους άλλους και οι υπόλοιποι ανταπέδιδαν με το να τους σατιρίζουν.
Για αυτούς τους λόγους η «αντιπαλότητα» μεταξύ κάποιων φιλοσόφων (που αποτέλεσαν την πλειοψηφία των "εθνικών" φιλοσόφων μόνο από το τέλος του 3ου αιώνα και μεταά) προς τον Χριστιανισμό θα πρέπει να θεωρείται ως σύνηθες φαινόμενο της φιλοσοφίας και τίποτα περισσότερο.