Fan του Χάρι Πότερ σεν υπήρξα ποτέ μου ωστόσο πρέπει να παραδεχθώ πως η Ρόουλινγκ το μόνο που δεν κατάφερε ήταν να δημιουργήσει μια νέα νεομυθολογία γύρω απο τη σειρά της...όλα τα άλλα τα κατάφερε.

Να αποκτήσει φανατικό κοινό που περιμένει δύο μέρες έξω απο το βιβλιοπωλείο Γουότερστουνς στο λονδίνο (Είχα πάει εκεί φέτος το καλοκαίρι αλλά πρίν εκδοθεί το έβδομο βιβλίο...) δύο μέρες πρίν το γεγονός της έκδοσης του Νέου Βιβλίου το κατάφερε.

Να ξεσηκώσει αντιδράσεις γονέων και κληρικών που πιστεύουν οτι προσπαθεί να αποτραβήξει απο το Χριστιανισμό τα παιδιά τα κατάφερε.

Κατάφερε αρκετά.

Όμως πάνω απ' όλα κατλαφερε να μας δώσει μια πολύ καλή σειρά βιβλίων και ταινιών αργότερα βασισμένων σε αυτά.

Μπορώ προσωπικά να πώ γιατί όλη αυτή η επιτυχία.

1)κάθε παιδί διαμέσω των βιβλίων βιώνει αυτό που τα περισσότερα παιδιά σήμερα δεν βιώνουν. Την διαφυγή απο την φρικτή πραγματικότητα. Πολλά παιδιά μένουν κλεισμένα σπίτι τους και διαβάζουν φυλακισμένα. Άλλα δέχονται κακομεταχείρηση και γενικά ζούν μία ζωή που δεν τη θέλουν. Έτσι, ο Χάρι στο βιβλίο είναι η "εναλλακτική" μορφή ενός παιδιού που ζεί με τους θετούς γονείς, τους θείους του (Χιλιοχρησιμοποιημένο σενάριο που δουλεύει ακόμα. Ο Μπάτμαν -Μπρούς Γουέιν- χάνει τους γονείς του σε μικρή ηλικία και τον μεγαλώνει ο Άλφρεντ, ο μπάτλερ της οικογένειας. Ο Πήτερ Πάρκερ, ή Σπάιντερμαν , χάνει μικρός τους γονείς του και τον μεγαλώνει ο θείος Μπέν και η θεία Μαίυ...Ένα σωρό παραδείγματα. Ακόμα και η Σταχτοπούτα είναι ένα απο αυτά.)τον Βέρνον και την Πετούνια και...τον κακομαθημένο ξαδερφό του τον Ντάντλι. Ενώ λοιπόν ζεί μια άσχημη ζωή, σκάει μύτη η "καλή νεράιδα", ή το Ιππικό. Με μεγαλύτερη ακρίβεια, σκάει μύτη ο γίγαντας Χάνγκριντ που τον παίρνει και του λέει "Μικρέ, ξέρεις κάτι;...Είσαι μάγος!" και αυτή είναι μία σκήνή που τα περισσότερα παιδιά σήμερα θα ήθελαν να τη ζήσουν...

2) Το ύφος της ταινίας σίγουρα κερδίζει κάθε θεατή...Άλλωτε σκοτεινό και άλλωτε φωτεινό. Με την ακρίβεια όμως της αλήθειας. Έχουμε φυσικά και ένα αξιόλογο σκηνικό: Μία παρέα εφήβων μάγων που αντί να τρέχουν σε φροντιστήρια και αντί να κλείνονται στα σπίτια τους και να τρώνε τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους κάνοντας πράγματα που μισούν, κυνηγάνε τέρατα και σημεία. Αυτό και ποιός δεν θα ήθελε να το κάνει, ή καλύτερα πιό σημερινό παιδί δεν θα ήθελε; Έχουμε εφηβικές ανυσηχίες, έρωτες και γκάφες σε ένα εξωπραγματικό σχολείο.

3) Υπάρχει και ο Λόρδος Βόλντεμορτ που αντιπροσωπεύει τον προσωπικό δέμονα του ήρωα αλλά και κάθε δικό μας δέμονα, γιατί όλοι έχουμε μέσα μας κάτι που απο μικρούς μας φόβιζε. Στην περίπτωση του Χάρι ,αυτός σκότωσε τους γονείς του. Στην περίπτωση του Μπάτμαν, το ίδιο πάλι, Στην περίπτωση του Ιντιάνα Τζόουνς, αυτός του έδωσε το καπέλο του και πάει λέγοντας. Πρόκειται φυσικά για άλλο ένα χιλιοχρησιμοποιημένο σενάριο που ίσως πάντα να έχει πέραση όσο και το άλλο.

Καλά όλα αυτά και αξίζει να τα προβάλει κανείς ώς επιχείρημα για να πεί πως η ταινείες με τον Χάρι Πότερ είναι εξαιρετικές. Και όντως είναι.

Μόνο που , φυσικά, όλα τα παραπάνω θα τα λάβουν υπ 'όψιν τους όσα παιδιά αποφεύγουν το μιμητισμό και εκτιμούν τη ανώτερη και πνευματική οπτική μιας ταινίας ή ενός βιβλίου...Αλλιώς μπορεί κάλλιστα να τη δούν στο σινεμά και μετά να πούν ξερά "Εντάξει ρε, ας πάμε για κανένα σουβλάκι τώρα..."

Τέλος πάντων, Η ταινία είναι ωραία και όποιος την βλέπει ,βλέπει παράλληλα και το παιδί που έχει μέσα του. Κάθε φόβος του, κάθε νεανική ανυσηχία του, κάθε επιθυμία του βρίσκεται σε αυτή την ταινία (ή βιβλίο καλύτερα.).