όσο για μένα και τους όμοιούς μου, είχαμε φύγει για το Μετά .Ζούσαμε απομονωμένου για να μη μολευτούμε άλλο . Είχαμε απαρνηθεί τους τόπους της ηδονής , είχαμε κατοικήσει την πατρίδα της σκέψης .Ημαστε σε τούτο τον κόσμο με το ένα πόδι και με το άλλο στον άλλο.Αφουγκραζόμασταν τους ήχους κάτω απ' τις λέξεις , αποκρυπτογραφούσαμε τα σημάδια της σιωπής .Βυζαιναμε το φως μέσα απτήν απόσταση .Παντρεύαμε τους χωμάτινους εαυτούς μας μ'ενα κομμάτι ουρανό . Απολαμβάναμε τα μυστήρια του βυθού έκπληκτοι για το θαύμα.Ημαστε κάτι λίγο από άνθρωπο, από θεό κι από λύκο. Κι αυτό ήταν δύσκολο .Μονο ο θεός που μας έβλεπε ήξερε πόσο δύσκολο ήταν!....
Στελλα καραμολεγκου