Καλημέρα σε όλους σας...
αγαπητέ Fox δεν ξέρω τι έλεγε ο Τόλκιν πάντως αυτό που έχω διαπιστώσει απο την δική μου την επαφή με το έργο του, είναι ότι κατ' αρχήν μπορεί να διαβαστεί σε πολλά διαφορετικά επίπεδα ανάλογα με την συνειδησιακή εξέλιξη και κατάσταση του αναγνώστη. Οπότε οι αναγωγές είναι αναπόφευκτες και σίγουρα ανακαλύπτεις πολλές αλληγορίες στο έργο του. Έγινε τυχαία; Εγώ δεν το πιστεύω. Μπορεί να μην ήθελε να δώσει λαβή για να αρχίσουν να τον ρωτάνε διάφορα. Μπορεί απλά να ήθελε όποιος το διαβάσει και ανάλογα με την αντίληψή του, να πάρει αυτό που πρέπει να πάρει.
Τώρα για να επιστρέψω στις αρχικές μου σκέψεις.
Ο Μπίλμπο ο οποίος για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έχει στην κατοχή του το δακτυλίδι έχει σταματήσει να γερνάει. Το γκόλουμ το οποίο απέκτησε το δακτυλίδι με αθέμιτο τρόπο πέρασε σε μια κατάσταση αρρωστημένη, επειδή κατά την γνώμη μου προσπάθησε να ελέγξει και να δαμάσει τον χρόνο με λάθος τρόπο.
Ο μάγος Γκάνταλφ είναι ο οδηγός, ο συνοδοιπόρος, ο δάσκαλος ο οποίος αφού έχει περάσει την διαδικασία επιστρέφει και ως καταλύτης δείχνει τον δρόμο σε αυτούς που θα αποφασίσουν να ακολουθήσουν το μονοπάτι.
Σε όλο το έργο παρατηρούμε ότι όλοι αυτοί οι οποίοι παρασύρονται απο το δακτυλίδι και προσπαθούν να το έχουν στον έλεγχό τους (δηλαδή στην ουσία ακολουθούν τον λάθος δρόμο), τελικά πέφτουν σε μια ενδιάμεση κατάσταση απο την οποία δεν μπορούν να απεγκλωβιστούν. Όπως και οι βασιλιάδες Νάζγκουλ οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν με το σωστό τρόπο την δύναμη του δακτυλιδιού και έπεσαν στον κόσμο των σκιών...
Θα σκεφτώ και άλλα πράγματα μέσα απο το έργο. Ίσως κάτσω να ξαναδω για άλλη μια φορά την τριλογία και είμαι σίγουρος ότι θα βρω και άλλες αναφορές που πριν δεν είχα προσέξει...
Φιλικά...
|