Τόσες ωραίες απαντήσεις σε μία μέρα.
Από που να ξεκινήσω....
Κάθεμια πιάνει και από μια διαφορετική εξίσου ενδιαφέορυσα πτυχή του θέματος!
Indigocy, μπαίνεις στην πρακτική πλευρά του ζητήματος.
Παρατηρώ τις αντιδράσεις μου, σημαίνει τις μεταφέρω από το χώρο της ασυναίσθητης αντίδρασης, στον χώρο της επίγνωσης. Αυτή είναι η αυτοπαρατήρηση. Μπορεί να συμπληρωθεί με το επόμενο βήμα: Να αναρωτηθούμε: Γιατί κάνω αυτή την σκέψη, ή αυτή την κίνηση? Γιατί εστιάζομαι σε αυτό το συναίσθημα? Είναι εποικοδομητικό αυτό ή μήπως είναι μόνο ενεργοβόρο και δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα?
Με αυτή τη μέθοδομπορούμε να διακόψουμε (σταδιακά βέβαια και σιγά-σιγά και με πολύ υπομονή) αρκετές ''κακές'' συνήθειες, όπως επίσης και να φρενάρουμε αρνητικά συναισθήματα ή σκέψεις.
AVATARGR και Άρτεμις, έχω την αίσθηση οτι σεγενικές γραμμές συμφωνούμε.
Πιστεύω οτι ο άνθρωπος δεν έχει πρόσβαση στην πραγματικότητα αυτή καθαυτή ( και αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα από μόνο του για να μπορούσε να αναπτυχθεί εδω..)
Θεωρώ οτι το κεντρικό σημείο είναι η εστίαση της προσοχής.
Υπάρχουν πλήθος ερεθίσματα-συμβάντα γύρω μας, όμως η προσοχή μας μπορεί να εστιαστεί σε ένα κάθε φορά. ( Εδώ μπαίνει και το ζήτημα, μήπως κάποιες φορές θα έπρεπε να αποσύρουμε την εστίαση από κάποιο ερέθισμα και να επιλέγουμε κάποιο άλλο πιο ενδιαφέρον -παραγωγικό που λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα?)
Ύστερα, το ερέθισμα ή συμβαν που έχουμε εισπράξει με τα αισθητήρια όργανα, μεταφέρεται στον εγκέφαλο και εκεί γίνεται ο ''χαρακτηρισμός'' το ετικετάρισμα του.
Το αποτέλεσμα είναι μια ερμήνεία της πραγματικότητας και όχι η πραγματικότητα. Απλά και μόνο μια ερμηνεία! Καθόλου πιο αληθινή από οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία που θα έδινε κάποιος άλλος, ή και εμείς οι ίδιοι σε μια άλλη στιγμή,με διαφορετική διάθεση-ψυχολογία κλπ.
Το να γνωρίζουμε αυτο το γεγονός, είναι σίγουρα βήμα επίγνωσης.
Το να προσπαθούμε να ελέγχουμε τις ερμηνείες μας και να επιλέγουμε τις πιο χρήσιμες, είναι επίσης σπουδαίο βήμα.
|