Έχω μία λίγο διαφορετική άποψη...
που όμως η διαφορετικότητά της πηγάζει από τις διαφορετικές
βασικές θέσεις του πρώτου post..
Δηλαδή:
Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Trithemius
1. Τι σημαίνει "κρίνω";
Σημαίνει καταγράφω μία κατάσταση, νοοτροπία, πράξη, αποτέλεσμα κλπ, αξιολογώ τις επιδράσεις αυτής στο άμεσο περιβάλλον της και βάσει της εξέλιξης αυτής της πράξης αποφαίνομαι για το αν αυτή η πράξη ήταν καλή/χρήσιμη ή κακή/άσκοπη. Προοπτικά, οι πράξεις στο σύνολό τους φτάνουν να δομήσουν την ψυχοσύνθεση και πνευματική υπόσταση ενός ατόμου, άρα προοπτικά φτάνουμε να κρίνουμε όχι απλά πράξεις αλλά άτομα στο σύνολό τους.
|
Νομίζω ότι έχεις συμπεριλάβει την αντίληψη, την κατανόηση, την διάκριση
και την κρίση μαζί.
Έτσι, και σύμφωνα με την γνώμη μου, η κρίση είναι μόνο:
αποφαίνομαι για το αν αυτή η πράξη ήταν καλή/χρήσιμη ή κακή/άσκοπη
Άρα,
Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Trithemius
2. Από τι αποτελείται μία υγιής κρίση;
|
Δεν υπάρχει υγιής κρίση ή μη υγιής...
Όχι μόνο γιατί η κρίση είναι δεν είναι αιτία αλλά γιατί ότι είναι υγιές για έναν
μπορεί να μην είναι για τον άλλο (θα επανέλθω σε αυτό λίγο πιο κάτω..
στην διαφορετικότητα δηλαδή)
Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Trithemius
3. Είναι χρήσιμη η κριτική μίας πράξης;
|
Ενώ στην ανάλυση σου εμπλέκεις και τον "πομπό", και σύμφωνα με την
δική μου γνώμη, δεν είναι έτσι καθώς η χρηστικότητα της κρίσης είναι
καθαρά ιδιότητα του "δέκτη".
Σαν να λέμε... είναι καλό ή κακό το internet;
Το ίδιο και για το 5...
Έτσι, αυτό που έχω να προτείνω εγώ... είναι ότι
Κάθε άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί και να επεξεργαστεί μέχρι ένα
συγκεκριμένο "φλοιό" του κρεμμυδιού της πραγματικότητας....
Έτσι, σαφώς και πολλοί άνθρωποι μπορούν να "συμμερίζονται" μία
κρίση λόγω του ίδιου "φλοιού"....
Μπορεί να φτάνουν στην κρίση αυτή από διαφορετικά μονοπάτια του
λογικού τους μηχανισμού....
Ακόμα, μπορεί και στον ίδιο φλοιό... να έχουμε και διαφορετικές κρίσεις
ανάλογα με το εάν τους αρέσει το κρεμμύδι ή όχι....
(ή όσο μπορούν να ξεφλουδίσουν).
Όλο αυτό όμως είναι χρήσιμο; Και εάν ναι, πώς;
Κάθε πράξη μας, σύμφωνα με την δική μου γνώμη, είναι πολυεπίπεδη.
Μπορεί να το αντιλαμβανόμαστε ή όχι....
Έτσι,η χρηστικότητα της κρίσης εξαρτάται όχι μόνο από την ικανότητα του
δέκτη να αντιληφθεί την "πολυεπιπεδικότητα" των πράξεών του...
αλλά και από την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται το επίπεδο (του φλοιού)
από το οποίο έρχεται η κρίση....
Π.χ. μπορούμε να δούμε μία ωραία ταινία και να πούμε (σαν απλοί θεατές)
ότι ήταν καλή. Ενώ, ένας φωτογράφος να πει ότι δεν είχε καλή φωτογραφία,
ένας ενδυματολόγος να πει ότι είχε φοβερά κοστούμια, ένας "διαλογογράφος"
να πει ότι είχε χάλια διαλόγους κ.ο.κ.
Και γιατί όμως το "μην κρίνεις για να μην κριθείς";
γιατί να ισχύει;
Και όχι μόνο... εάν ισχύει.. ισχύει για όλους;
Νομίζω πως ΚΑΙ αυτό είναι μία δικλείδα ασφαλείας....
για όλους αυτούς που θα μπουν στο λεωφορείο σπρώχνοντας για να προλάβουν
θέση αλλά θα κάνουν το σταυρό τους μόλις δούνε εκκλησία...
για αυτούς που θα κάνουν "προσευχή" και θα πουν "Θεε μου, κάνε τον
τάδε να πάθη αυτό και αυτό και αυτό"...
για όλους αυτούς, που ενώ έχουν την ικανότητα να επεξεργαστούν
βασικά πράγματα (όπως το να "στήσουν" ένα επιχείρημα) δεν μπορούν
να καταλάβουν τι λένε.....
Πιστεύω πως, πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να μην βασίζονται στις κρίσεις των
άλλων.... γιατί δεν μπορούν να δουν αφενός την "πολυεπιπεδικότητα" των
πράξεών τους και αφετέρου να διακρίνουν το επίπεδο του φλοιού από το
οποίο έρχεται η κρίση...
Είπα όμως να μην βασίζονται... ενώ το ρητό λέει "μην κρίνεις" πρώτα...
Σαφώς!
Σε αυτό το "επίπεδο" του φλοιού της καθημερινότητας... "μάχαιρα έδωσες
μάχαιρα θα λάβεις".....
(γιατί υπάρχει και το άλλο... όπως του ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΥ,
που ενώ του έστειλαν κόπρανα (ή κέρατα) τους έστειλε πίσω λουλούδια
λέγοντάς τους... ο καθένας ό,τι έχει πιο όμορφο στέλνει !!! )
@no Slave
Δεν νομίζω ότι εμπεριέχεται η κρίση του Ενός στην όλη διαδικασία...
Μην ξεχνάμε το τόσο ωραίο παράδειγμα του ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
στις "Αδερφοφάδες" του...
όπου,τελικά, Ένας άνοιξε τις πόρτες της παράδεισου για όλους...
όλους όλους...