[fantasy]

Κεφάλαιο 51: Συμφιλίωση μάνας γιου και νύφης.

Το πρωί δεν άργησε να έρθει. Πήγαν σε ένα ταχυφαγείο και αγόρασαν τυρόπιτες και γάλα για να πάρουν το πρωινό τους Τουλάχιστον, τώρα έτρωγαν πραγματικό φαγητό, αλλά το αίσθημα κορεσμού και στις δύο περιπτώσεις ήταν κοινό.
Μέσα στο τζιπ έτρωγαν και είχαν χαρεί γι’ αυτό. Το μεσημέρι θα έτρωγαν σε ένα εστιατόριο στ’ Απόλλωνα. Ευελπιστούσε να ήταν μαζί και η μητέρα του. Πάντα ήθελε να την αγκαλιάσει και να της συγχωρήσει τα πάντα. Μάνα του ήταν άλλωστε, και η μάνα έχει πάντα δίκιο, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι μάνα και είναι υπεύθυνη για όσα κάνει.
Όταν έφαγαν ήθελαν να ρωτήσουν κάτι το Μάρκο. Σε όλους γεννήθηκε αυτή η απορία. Αν το καλοκαίρι του 2012 πάνε στη Ρόδο και συναντηθούν μαζί του, εκείνος θα τους θυμάται; Ο ίδιος ήξερε την απάντηση, αλλά δεν ήταν σίγουρος.. Ήθελαν πολύ να γίνει αυτό και μάλιστα το καλοκαίρι του 2012, του πραγματικού 2012, θα το κάνουν πραγματικότητα. Θεέ μου, λέτε να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο; Απορούσαν. Θα έβλεπαν και ανάλογα θα έπρατταν. Ο Μάρκος τους απάντησε σχετικά.
- Νομίζω θα είναι ένα είδος Déjà vu απλά. Όταν πάτε στην εποχή σας, δεν θα με θυμάστε, αλλά θα θυμάστε τα γεγονότα σαν όνειρο. Θα μοιάζετε σαν να έχετε μερική αμνησία. Όταν έρθετε στη Ρόδο θα κοιταχτούμε και απλά δεν θα ξέρουμε που συναντηθήκαμε, αλλά θα χτυπάμε το κεφάλι μας ότι κάπου έχουμε συναντηθεί. Αλλά πού;
- Εγώ γνώρισα τον Ανδρέα στο σπίτι. Πώς θα λέω ότι γνωριστήκαμε; Είπε η Μαρκέλλα.
- Με σας θα γίνει το εξής παράδοξο. Όταν πάτε στην εποχή σας δεν θα είστε ζευγάρι εκεί. Θα είστε δύο άγνωστοι. Θα γνωριστείτε κατόπιν και θα αγαπηθείτε κεραυνοβόλα. Εσύ θα κλαις για την απονιά του Ισίδωρου. Θα σε αγαπήσει ο Ανδρέας, θα σε παρηγορήσει και θα γνωριστείτε απ’ την αρχή. Οι υπόλοιποι θα είστε κανονικά ζευγάρια.
- Μα δεν με πονάει πια ο Ισίδωρος.
- Τώρα ισχύει αυτό εδώ. Όταν πας εκεί θα είναι διαφορετικά τα πράγματα.
- Μυστήρια που είναι η ζωή!
- Λοιπόν φεύγουμε;
- Τι το λέμε και δεν το κάνουμε. Πού πάμε;
- Στην Ελεούσα, στο σπίτι της μητέρας μου. Θα πάρουμε το δρόμο της Εθνικής οδού Ρόδου – Λίνδου για να φτάσουμε γρηγορότερα.
- Εσύ ξέρεις.
- Βάλατε βενζίνη μην έχουμε τα ίδια προβλήματα;
- Ναι, το βράδυ φοβηθήκαμε από τον Ανδρέα και τα γεμίσαμε όλοι.
- Λαμπρά! Έτοιμοι για Ελεούσα λοιπόν. Το μεσημέρι τρώμε στ’ Απόλλωνα Μετά το φαγητό η μητέρα μου θα σας στείλει στην εποχή σας.
- Ας πάμε φαγωμένοι. Καλά το σκέφτηκες.
- Εσένα ο νους σου όλο στο φαί είναι.
- Για να πάμε στην εποχή μας θα πρέπει να συμφιλιωθείτε πρώτα.
- Ναι, αν αυτό γίνει σωστά, εσείς θα επιστρέψετε εγκαίρως. Στάθη πες μου έναν τρόπο, εσύ που με σωστή στρατηγική κατάφερες το ακατόρθωτο.
- Να της μιλήσεις. Να της πεις ότι ακόμα κι αν παντρευτείς δεν θα την εγκαταλείψεις ποτέ. Να της πεις ότι θα της κάνεις εγγονάκια και μάλιστα ένα απ’ αυτά θα έχει σίγουρα το όνομά της. Αυτή η έκφραση τρελαίνει και την πιο πέτρινη καρδιά.
- Αυτά της είπες;
- Ναι, έκανα γκάφα;
- Όχι. Εγώ δεν το σκέφτηκα ποτέ. Εγώ που είμαι γιος της δεν ξέρω ποιο είναι το αδύνατο σημείο της, και το ξέρεις εσύ;
- Δούλεψε η τύχη. Μόνο αυτός ο τρόπος θα σας φέρει κοντά. Δεν ήξερα άλλο.
Δεν είπαν τίποτα άλλο. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και πήγαν στην Ελεούσα. Δεν την βρήκαν όμως στο σπίτι. Έλειπε. Κάθισαν να την περιμένουν, γιατί τους είπε μια γειτόνισσα ότι πήγε στο μαγαζί. Σε δύο λεπτά θα ήταν εκεί.
Όταν τον είδε από μακριά να της χαμογελά ένιωσε μεγάλη συγκίνηση. Είδε την Έλβα πια κανονική κοπέλα και τους δύο πονηρούς να της χαμογελάνε.
- Ωραία μου τη φέρατε! Είπε αστειευόμενη. Φασκόμηλο ήταν.
- Εμείς βοτάνι είπαμε. Βοτάνι δεν είναι το φασκόμηλο; Δεν σας είπαμε ψέματα.
- Αν σας ρωτούσα το όνομα θα μου το λέγατε; 500 € κοστίζει το φασκόμηλο;
- Τρελοί είμαστε; Αξίζει 500 € το βοτάνι αυτό; Μόνο ένα ναρκωτικό. Με τίποτα. Θέλαμε το καλό σας.
- Μαμά, δέξου την Έλβα είναι καλό κορίτσι. Θα σου κάνει και εγγονάκια Εμένα μ’ έστειλες χαμένο στο χρόνο. Αφού μ’ αυτόν τον τρόπο ήμουν χαμένος τότε γιατί εμπόδιζες την Έλβα να είναι μαζί μου, αφού πάλι χαμένος θα είμαι;
- Συγχώρησε με κορίτσι μου, συγχώρησε με παλικάρι μου. Σας έκανα μεγάλο κακό. Όμως τώρα πια τέρμα τα μαγικά.
- Δύο τελευταία θα κάνεις μαμά. Ένα να στείλεις όλα αυτά τα παιδιά στην εποχή τους, και ένα ακόμα να πάμε στο δικό μας σύμπαν.
- Είναι για καλό;
- Βέβαια είναι για καλό.
- Τότε να το κάνω με όλη μου την καρδιά. Είπε και αγκάλιασε με τα δυο της χέρια από τη μία πλευρά τη νύφη της και από την άλλη το γιο της.
- Θα πάμε πρώτα σε μια ταβέρνα να φάμε. Είπε ο Μάρκος. Έχω κλείσει τραπέζι.
- Και τόσο φαί που έκανα τι θα το κάνω;… Έχεις δίκιο, είστε 14 άτομα και μαζί με μένα 15. Δεν φτάνει για όλους. Καλά το σκέφτηκες. Πάμε λοιπόν.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ