Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Pholarchos
Τι τερμηρίωση απαιτεί κάτι τέτοιο: κάθε αξιολόγηση προυποθέτει ότι υπάρχει κάτι (ένα σταθερό μέτρο, ένα κριτήριο) με το οποίο κρίνεις το "μέγεθος" του αξιολογούμενου ως προς αυτό. Πχ χθες είχε πιο κρύο από σήμερα - πως το αξιολογεί κανείς αυτό; με το θερμόμετρο (αντικειμενικά) με το ότι κρύωνε πιο πολύ (υποκειμενικά) είτε το εργαλείο είτε ο άνθρωπος είναι δηλ το "μέτρο" της αξιολόγησης.
Μπορείς να κρίνεις κάτι ως πχ ανεπαρκές ή επαρκές χωρίς να έχεις μια εικόνα της "επάρκειας" και τι σημαίνει αυτή;
Έτσι όταν μιλάς για 'αξιολόγηση' προϋποθέτεις ότι έχεις κάποια μεζούρα για να ορίσεις " τι είναι ώριμο ικανό και έτοιμο να αποδεχθεί καταστάσεις και να συνυπαρξει μας (sic)"
|
Πολύ ωραία ανάλυση. Θα αντιπαρατεθω λέγοντας τα εξής :
Όταν μια χώρα και συγκεκριμένα μια πολιτική μιας χώρας " είναι ενάντια " στις χώρες 2 ταχυτήτων δήλ εκείνες που πηγαίνουν με χίλια και εκείνες που μόνιμα έχουν προβλήματα τότε κάτι δεν πάει καλά με εκείνες που μόνιμα έχουν πρόβλημα.
Επιπροσθέτως Όταν έχεις κάτι δικό σου π.χ μια επιχείρηση ή ένα έργο να επιτελέσεις κοιτάς πάντα να έχεις δίπλα σου ανθρώπους ικανούς να διεκπεραιωσουν το έργο το οποίο τους ανατέθηκε.
Αξιολογουνται και αν κριθούν μη κατάλληλοι οι ικανοί απολύονται μεταφέρονται σε άλλα πόστα ποιό επαρκή για τις ικανότητες τους. Αυτό φυσικά προυποθετει νέα αξιολόγηση κτλ....
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μια οικογένεια.
Εάν για παράδειγμα κάποιο μέλος χωλαίνει σε κάποια πράγματα τότε η οικογένεια υποχρεούται να ενσκηψει πάνω στο πρόβλημα και να το διορθώσει και ούτω καθεξής........