Ο πόνος είναι υπενθύμιση.
Υπενθύμιση της έλλειψης.
Όταν μας λείπει κάτι πονάμε και πονάμε αφάνταστα σε βαθμό λιποθυμίας κιόλας.
Και αυτό που μας λείπει και μας το υπενθυμίζει ο πόνος ειναι η απομακρυνσή μας από τον δημιουργό μας.Όχι κάποιον φαντασιακό δημιουργό αλλά τον Πατέρα δημιουργό.
Όντας κοντά στον Πατέρα δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για τίποτε.
Αυτός φροντίζει για όλα όσα χρειαζόμαστε και εμείς βιώνουμε την ευχαρίστηση της ύπαρξής μας σε αρμονία με Αυτόν.
Φεύγοντας μακρυά απο τον Πατέρα Δημιουργό μας βρισκόμαστε σε μία κατάσταση όπου πλέον πρέπει να προσπαθήσουμε για αυτά που πρίν Αυτός φρόντιζε να έχουμε εμείς.
Με τί εμπειρία όμως;
Ικανότητες ασφαλώς έχουμε από κατασκευή μας, αλλά δεν αρκούν αυτές χώρις την κατάλληλη εμπειρία αλλά και πάλι δεν σημαίνουν αυτές οι ικανότητες ότι δεν θα έχουμε ταλαιπωρία.
Και πόνο.
Φτάνοντας σε μια ιδεατή τέλεια ανθρώπινη κατάσταση, θα κατορθώσουμε να μην έχουμε έλλειψη σε σωματικο και πνευματικό επίπεδο, άρα δεν θα έχουμε και πόνο σε αυτά τα επίπεδα.
Θα παραμένει όμως ο πόνος σε ψυχικό επίπεδο,γιατί υπάρχει μέσα μας η μνήμη της κάποτε υπάρξεως μας σε αρμονία με τον Πατέρα μας. Και όσο είμαστε μακρυά του, αυτή η μνήμη θα μας κάνει να θυμόμαστε και να πονάμε.
|