Μιλάμε για απεραντοσύνη του Σύμπαντος.
Χρησιμοποιώντας τη λέξη "απεραντοσύνη" εισάγουμε στο αντικείμενο "Σύμπαν" χωρικές διαστάσεις...πόσες? τρεις ή τέσσερις ,ανάλογα με την εξοικοίωση του καθενός μας με την έννοια "χωρόχρονος". Εν πάσει περιπτώσει, χώρος άφθονος...απέραντος...
ερώτημα...
είναι ΕΚΕΙ ο χώρος και απλά περιμένει να τον διαβώ? αν μ' άλλα λόγια ορίσω την έννοια "χώρος" εκτός των ορίων δράσης μου , σημαίνει ότι ο χώρος καθίσταται αυθύπαρκτος? ή μήπως δημιουργείται όσο επεκτείνομαι/κινούμαι?
Αν επιχειρήσω μια διανοητική ακροβασία και δεχτώ το δεύτερο, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το Σύμπαν, όπως το αντιλαμβάνομαι, δεν είναι τίποτε άλλο απο μια προβολή του "δυνητικά διαθέσιμου". Ένας χάρτης. Αδιάστατος, εκτός αν "βουτήξω" μέσα του όπως η Αλίκη στον καθρέφτη. Μια αναπαράσταση του τρόπου με τον οποίο η ανθρώπινη συνείδηση στο συγκεκριμένο εξελικτικό της στάδιο αντιλαμβάνεται το μεγα-περιβάλλον της.
Αν βαδίσω στο μονοπάτι που μου άνοιξε ο προηγούμενος συλλογισμός/υπόθεση εργασίας, θα αναγκαστώ να αποκλείσω την ύπαρξη συνειδήσεων διαφορετικών απο την ανθρώπινη για τον απλούστατο λόγο ότι το παρατηρούμενο είναι προιόν των δικών μου εγκεφαλικών διεργασιών.
|