Κατ' αρχην να ευχηθω με την σειρα μου καλη αναρρωση και παντα "σιδερενιος".
Συμφωνα με την αρχαια ελληνικη μυθολογια ο Χαρος και ο Θανατος ηταν δυο διαφορετικα προσωπα.
Ο πρωτος ηταν ο γνωστος βαρκαρης της Αχερουσιας λιμνης οπου οι νεκροι του προσεφεραν εναν οβολο προκειμενου να τους περασει στον "αλλο" κοσμο.
Ο δευτερος, ηταν ο αδελφος του Υπνου, οπου μαζι αποτελουσαν τα τέκνα της Νυχτας.
Περα απο την γνωστη πλεον σε ολους μας ταινια "Final Destination" ή "Βλεπω τον θανατο σου", οπου εκει προσδιδεται μια ακαθοριστη σκιωδης μορφη στον Θανατο, πιστευω πως αυτος αποτελει ενα απολυτα φυσιολογικο γεγονος της ζωης μας, οπως ακριβως και η γεννηση μας.
Ναι, ασφαλως, ο θανατος ενος νεου ανθρωπου, ενος παιδιου, ειναι κατι το αφυσικα σκληρο και μη αποδεκτο, ομως δυστυχως γεννιομαστε για να πεθανουμε τελικα καποια ημερα.
Αυτο που μας παρηγορει ειναι το οτι αγνοουμε την ημερα αυτη.
__________________
Ο κοσμος δεν ειναι μονο οσα ξερουμε.
|