Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #1743  
Παλιά 20-09-16, 20:29
nikodhmos Ο χρήστης nikodhmos δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 07-09-2014
Μηνύματα: 681
Προεπιλογή

Πριν υπονοούσες ότι είναι παράλογο να μπουν σε μπελάδες άδικα:
Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Pholarchos Εμφάνιση μηνυμάτων
Θεωρείς λοιπόν ότι είναι απόλυτα λογικό κάποιοι σήμερα να πιστεύουν για θεό κάποιον που δεν υπήρξε ή που σκότωσαν οι αρχές πριν 15 χρόνια;
Μετά είπες ότι κανείς δεν θα έμπαινε σε μπελάδες άδικα:
Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Pholarchos Εμφάνιση μηνυμάτων
Κανείς δεν καταστρέφει τη ζωή του επιμένοντας ότι ζει και βασιλεύει πχ κάποιος σχεδόν σύγχρονός τους, αλλά ανύπαρκτος, ή νεκρός πριν 15 χρόνια
Τώρα λες ότι είναι πιο πιθανό να μην μπουν σε μπελάδες άδικα:
Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Pholarchos Εμφάνιση μηνυμάτων
είναι πιο πιθανό άνθρωποι που μπαίναν σε μπελάδες για χάρη κάποιου που έζησε 15 χρόνια πριν από αυτούς να είχαν επιβεβαιώσει ότι υπήρχε και άξιζε να αγωνιστούν
Σημειώνω τον εξωφρενικό όρο στατιστικό γεγονός. Pholarchos η πιθανότητα λέγεται πιθανότητα. Μην προσπαθείς να το πασάρεις υπογείως ως γεγονός. Παρόλα αυτά εκτιμώ που άφησες επιτέλους την κουπαστή, σα να λέμε, και δέχτηκες ότι οι επίμαχοι μπελάδες των πρώτων χριστιανών λένε μεν κάτι, αλλά δεν είναι και κίνηση ματ υπέρ της ιστορικότητας. Μπορούμε λοιπόν να ξαναδοκιμάσουμε να μιλήσουμε από αυτή τη βάση. Συγγνώμη για τον πρόλογο, παραθέτω την επιχειρηματολογία:

Προφανώς, από δύο ανθρώπους κατά τα άλλα ίδιους, αυτός που πιστεύει στο x, σε σχέση με τον άλλον που δεν πιστεύει στο x, είναι πιο πιθανό, υπερασπιζόμενος την πίστη του στο x, να μπει απλώς σε μπελάδες ή και να καταστρέψει και τη ζωή του, ανάλογα και με το μέγεθος της πεποίθησής του. Έχουμε καθιερώσει τη συσχέτιση και αιτιότητα ανάμεσα στην πίστη και την εκδήλωση των «μπελάδων». Πού σε αυτό το σύστημα μπαίνει η αλήθεια του x; Κανονικά, όσο πιο ακράδαντα αποδεδειγμένη είναι μια αλήθεια, τόσο πιο δικαιολογημένη η πίστη. Και φυσικά η αρχή της αλυσίδας είναι τα στοιχεία. Όσο πιο πλήρη και πειστικά τα στοιχεία, τόσο πιο ισχυρή η αλήθεια. Συνοψίζω το μοντέλο: στοιχεία>αλήθεια>πιστεύω>μπελάδες.

Σε έναν κόσμο που τηρεί αυτό το μοντέλο, θα μπορούσε να ισχύσει το αντίστροφο: Υπήρξαν μάρτυρες υπέρ του x, άρα υπήρξε ισχυρό πιστεύω, άρα υπήρξε ισχυρή αλήθεια, άρα υπήρξαν στοιχεία. Δεν γενικεύω σε παρόντα χρόνο όπως βλέπεις, δεν περιπλέκω τα πράγματα με διαχρονικότητα της αλήθειας και τέτοια.

Πρακτικά όμως υπάρχει μια «διαρροή» σε αυτήν την αλυσίδα. Ανθρωποι πιστεύουν πράγματα χωρίς καλό λόγο. Παρακάμπτουν το στάδιο της συλλογής στοιχείων (άρα και της καθιέρωσης της αλήθειας) και πιστεύουν στο x επειδή έτσι θέλουν, και τα υπόλοιπα ακολουθούν ως ανωτέρω. Συχνά λένε για «προσωπική αλήθεια» ή ότι «είναι αλήθεια για μένα». Αυτό το παρακλάδι είναι που ακυρώνει και τον αντίστροφο συλλογισμό. Πλέον η ύπαρξη μαρτύρων δεν μπορεί να οδηγήσει πάντα στο συμπέρασμα της δικαιολογημένης πίστης, γιατί υπάρχει ενδιάμεσα η διχάλα που οδηγεί στο ενδεχόμενο της αβάσιμης πίστης.

Ποια είναι λοιπόν η πιθανότητα στον 1ο αιώνα η ύπαρξη μαρτύρων υπέρ της ιστορικότητας να συνεπάγεται όντως την αλήθεια της ιστορικότητας, και όχι την αβάσιμη πεποίθηση; Όταν ακόμα και σήμερα που το μέσο μορφωτικό επίπεδο είναι αναμφισβήτητα ανώτερο του αντίστοιχου της εποχής εκείνης, αλλά εξακολουθούμε να αγκιστρωνόμαστε στις πεποιθήσεις μας; Καταλαβαίνεις ότι πιο δυνατό εργαλείο σε αυτήν την περίπτωση αποτελούν οι ανεξάρτητες ιστρικές πηγές. Όχι τι πίστευε ο κόσμος τότε, αλλά τι συνέβη τότε.
Απάντηση με παράθεση